장음표시 사용
191쪽
vocibus spem significantibus, ἐλπίς, ἐλπiζειν e0niunctisque. Nam ut, quod in spei notione sic inclusa est suturi cogitatio, ut eius temp0ris significationem per se exprimi minus necesse sit, et qu0d nulla in his vocibus ex aoristi usu ambiguitas oritur, qu0niam de praeterito spes n0n dicitur nisi rei absolutae, ut perfecto, non adristo loeus sit ἐλπίζοι πεπραχθαι fieri p0tuisse apparet, ut actio, quae speraretur, tantum storisto infinitivi tanquam finiti temporis momentanea) significaretur, praesertim cum Spes et fiducia de praesentis temporis Statu semper praesenti infinitivi, non adristo significetur' et ut h0e apud Graecos laetum aliquand0 esse, eertis exemplis c0nstat, ita quo usque id patuerit, non facile est definitu. Sed tamen tegit m0nia perscrutantibus n0n dubium erit, quin Sic a0ristus ponatur frequenter inde tamen ut excludatur futurum, apud ἐλυ
lἐλnωρ in ior ιν icum simplicis infinitivi. tum accusativi eum infinitivo) et apud ἐν ἐλπίδι Homerum
) Perraro pinotio , credo, mristum de re praeterita adiunctum
habet i Hom. Iliad VII. 199, Apoll. Bh. II, 6 II. III, 370 . De
φὶ 'Eλπίς ἐσti ἐνὶ cum acristo infinitivi simplicis annotatum habeo ex Euripidis Or. 779 σωθῆναι), Ilol. 433 λαβεῖν , Alc. 146
σώσασθαι, praesens σωζεοθαι non ponitur nisi de spe praesentis
192쪽
etiam apud iλnομαι, etsi longe rarius quam futurum ): his adiungemus adiectivum ἐπίδοξος stet χεὶν, de eo, quem opinio est consecuturum aliquid)'); alia quaedam, rarius cum infinitivo coniuncta, minus certa sunt ); de ipso verbo, quod est valde dubitabimus vel potius negabimus, de pr0sae orati0nis Scriptoribus prorsus. Nam et apud verbum magis quam apud substantivum s λnie)quasi eminet infinitivus suamque temporis notam requirit, nam ἐλπίς i net ι accedit similitudine aliqua ad εἰκος ἐo τι, et iam in ina ο/ωι apud Homerum perrarus ost a0risti usus. futuri legitimus, et in frequentissimo apudi γενησεσθαι). Etiam in Platonis soph. p. 250 E scribendumo ουτως ἀναφανεῖσθαι. Praesens de eventu quaestionis instituendae pravum est. 'Eν ἐλπίδι ειναι cum risto Thucydides dixit IV,
70 ἀναλαβεῖν , cum futuro VII, 46-Xenophontis in utramque partem exemplum infirmum est Heli. V, 4. 43 ποι, - σασθαι et VII, 2, 10 παραστῆσεσθαι . Ελπομαι syολπαὶ eum aoristo de futuro legitur Iliad. XII, 407 αρεσθαι). XV, 289 θανεειν , Odyss. III. 319,- apud Ρindarnm Pyth. IV, 243 πραξασθαι . Fnturum in una Iliade plus decies positum Dammius monstrabit. Apollonius Rh. ao istum apud Loiπα habet I, 1343 δηρίσασθαι, exemplum non firmum).
futurum II, 1049, 1225. III, 781, IV, 1379; Herodotus II, 1 laoristum cum ἄν.
Herod. I, 89, Plat. Theaet. p. 143 D, Isocr. Archid. 8. 'Fim δα ἔχω acristum habet apud Pindarum Pyth. m. III futurum apud Soph lem El. 952, Euripidem Hora elid. 521, Med 1033. Thneyd. VIII, 48 et apud eundem aοristum
eum αν II, 51; ἐλπίδα παρεχω ποιῆσora est apud Platonem symp. p. 193 D. 'Aνέλπιστον ἐστι cum a oristo aecus. eum ius. legitur Thucyd. VI, 33 to τοιουτο συμβηναι , ἀνελπιστος εἰμeum suturo σωθήσεσθαιὶ VIII, 1, eum Aor. et αν III, 30Mελκές εἰριι apud AEschylum Prom. 510 σὲ . . . ἰσχυσεινὶ et apud Thue. VI, 24, ubi ad σωθήσεσθαι et οἴσειν tertium adiungitur fraudem praeserens manifestam προσκτήσασθαι. Appa ret, nisi in ἀνέλπιστον ἐστι, quod comparari potest eum εἰκός ἐστι, nullo aoristum testimonio firmo Attici seriptoris defendi.
193쪽
ceteros scriptores infinitivi verbo subiuneti usu ivix ex totis litteris Atticis decem proseruntur aoristi exempla quaedam iam codicum auctoritate correcta corrigendave pleraque una littera a recta futuri forma distantia, reliqua praeter unum alia quoqu0 do causa dubia. Suspectae illae aut saltem exiguum testimonii pondus asserentes storisti formae leguntur apud Thucydidem IV, 24 χειρωσαsθαι , VII, 2l κατεργα οασθαι , apud Xen0ph0ntem Cyrop. I, b, 9 Uyιαπραζασθαι, sed codex Gueis διαπραξεσθαι), anab. VI, b, I7 Mξασθαι) apud Lysiam II, 2I δουλώσασθαι .apud Isocratem adv. Euthyn. Ib πραοαoθαιὶ, nec multo firmius apud Τhucydidem IV, 80 tinos rρε ναι. Apud
ἐλπίζω viλον αυτον γενηοεσθαι) codex Αltorsinus habet recte ἐλπίζω ἐκείνους ἐλθεIν αν προς Gε. Relinquuntur firmamenta causae primum Thucyd. IV, 13, 1: ἐλπίζον tες τὰ κατὰ τον λι ι ἐνα τε Ιχος . . . ἐλεῖν si πανα ς, ubi item αν p0st ἐχεὶν excidit, pr0rsusque similis in LXenophontisJAgesilao I0eus, 7, 6: ἐλπιζον ἐλεiν τα τειχ' , deinde duo Euripidis loci, alter Herc. sur. 74b: nάλιν ἐμολεν απάρoe ουποτε διά φρενός mn ιοεν Παθεὲν γης ci ναο, ubi tantum abest, ut versus hanc scripturam tueatur, ut versus causa Fixius et Dindorsius ἄν p08t φρενος addiderint, cum Hermannus ἐπ ηλπισεν Scripsisset, ut syllabam illam consequeretur, alter in Iphigenia T. 1016: ἄπαντα γύρΞυνθεὶς ταδ' εἰς εν νοοτον ἐλπίζω λαβεὶν, qui me quoque vexavit Bemerkung. p. 43), d0nec intellexi λαβιλν recto pro praeterito positum esse sui in Ione 348:
σφε τον δυστηνον ἐλπiζει κτανεIνὶ, et h0c Orestem dicero, In uno libro quarto Thucydidis octies ἐλπέζω suturiun habet. o. 8, 9, 43, 62, 71, 76, 85, 105; apud Euripidem saltem sexies. Hee. 820, Electr. 249, Heracl. 152, Suppl. 845, Ion. 1087, Troad 995: aoristum cum ἄν habet apud Thucyd. HI, 30, Plat. do rep. V p. 453 D, Xenoph. de vectig. 3, 11 et alibi saepius. Trigdo by C Iogle
194쪽
so speraro reditum sibi ab Apolline datum promissumque e8se. Corruit igitur tota defensio, etiam de p0etis; nec quisquam iam , 0pinor, dubitabit apud Ι80cratem qu0que ad Demonicum 24, ubi editur: ἐλπιζε γαο αυιον καὶ Nεοι σὲ γε vis θαι
pr0 γενέσθαι, ut paul0 ante apud Di0d0nim et Strab0nem feci ). Idem err0r, eadem c0rrecti0 facienda Plutarchi Nic. c. I l.) De iis l0cis, in quibus rason δοκῶν cum a0rist0 pro sutur0 coniunctum creditur, vix 0pus est dicere; adeo sunt et pauci in infinita e0ntrari0rum multitudine et err0ris manifesti; nam in Is0cratis orat. de antid. 4 3l2 recte nunc ex Urbinate editur γεννη-
ex 0rat. ad Dem0nie. sustuli; restabat apud eundem Panegyr. 59 βιάσαοθαι προσδοκήσας, apud Isaeum XI, 22 εξαπατησαι, haec qu0que nuper e0rrecta. De Arist0ph. ran. 90l supra dictum est.) Sed tamen superest, in quo olim haesi Bemerk. p. 43), Eschyli l0cus in Agam. 6ib: Mενελεων γάρ Ουν Πρῶ τον τε και /ιάλισ2α προοδοκα /ιολεii'. Sed idem hic ceter0s meque decepit interpretandi err0r, qui in Iphigeniae Tauricae l0c0. Nam si μολεὶν de futuro adventu accipitur, mirifiea oritur in proximis laut0l0gia: εἰ δ' ουν. . ., Π.πίς τις αυzoν Προς δόμους πάλιν. Itaque 3 ολεῆν, ut oportet, praeteritum tempus significat estque haec sententia: Menelaum igitur, de qu0 quaeritis, primum maximeque adventasse siler huc tetendisse) scitote et in illa tempestatesiisse; si igitur inde evasit, spes est, eum rediturum d0mum esse. P0stremo dixi olim Artasse suspicionem de excepti0nea0risto apud verbum λκειν danda subnasci p0sse. sed eam
Fortasse cavendi erroris causa iam hic corrigendus est Platonis locus de rep. V p. 451 Α, etsi ibi nemo sacile coniunget γενεσθαι. Sed barbarum est ut quod maxime: ἔλαττον αμαρτημα φονέα γενέσθαι. Excidit εἶναι post litteras scribendumque est: -- credo γαρ ουν nαττον αμαρτημα
εἶναι ἀκουσίως τινος φονέα γενέσθαι απατεῶνα Μ. T. 1.
195쪽
et verbi natura. quod nihil prorsus ab aportissimis putandi verbis separati haberet, et infinitis testimoniis sic everti. ut in paucissimis contrariis congistere nequiret, praesertim praeter unum, p0ndere prorsus carentibus, Sophoclis El. 443 δε ζασθαι), Thucyd. IV. 36 ιτια otio θαι , Herodoti VIII, 86 θεηοαsθαι, et IX, 109 παν /ιαλλον δοκέων κε νγ ν anfoαι, ubi scribendum est παν et dodo κω 3ιοι Platonis Euthyd. p. 288 C Arist phanis av. 671 καὶ φιλῆntii /ιοι δοκω, id est, ut Dobrem vidit, καν φιλῆσαι . Unum dixi firmius videri, Euripidis
in Oreste l527: ιειῆρος, ει δοκεὶς διε τλῆναι σὴν καθαιροι αξαι δερην. Quem l0eum ut emendare nequeam, tamen unus consensui rationis et anal0giae et frequentissimo usui non possit resistere: neque enim omnia certa menda certo etiam corrigere Eeet. Audebo tamen suspicionem expromere; nam mihi Euripides. qui pro χρ γναι ausus est dicere Hec. 260 ut etiam Sophocles, si Eustathio credimus)' videtur falsa analogiae specie ductus etiam τλῆν
Multa 1eei verba de re parva nec nova; Satisne multa ad expellendum veterem err0rem et ad ignaviam quaerendi I lsivitatem fingendi ex hoc saltem loco lagandam pSubiiciam corollarii loco similis erroris et inconstantiae
exemplum, sed parvum et fere ad unum seriptorem pertinens. in qu0 eadem exemplinam comparatione et examinatione utendum est. Notissimum est enim, Graecos, cum in familiari sermone quaerant, quid alter eos facere veIit. digere βουλει, βουλεο θε, ε Ar ω. Uristo coniunctivi, raro
praesenti subiecto sut in Platonis polit. p. 259D φω/ιεν, in
, Suinius ad VIII. 86 inseribit e. 136, ubi ipse recto odidit ἐδοκει μαλισtα προσκτήσεσθαt. Cap. 100 Scrib. κατεργάσεσθαι. χρη Pro χρην substituentem Nauchium stud. Euripid. I p. 7 non probo. Duiligod by Corale
196쪽
Sive ea Arma omisso οπυις orta est sive ex ipso coniunctivi usu in interrogando do eo. quod fieri 0p0rteat φ ω , ), prae-p0sito βουλει, certe cum eo usu arcte coniuncta. Pro βου-
tur θελεις, apud Platonem Xen0phontemve aut Arist0phanem nunquam. Hoc imitatus Lucianus apostis transtulit aliqu0t locis ad prosam 0rati0nem. Sodquod apud Plat0nem laetum est uno aut altero l0co, ut librarii pro auristo coniunetivi futurum indicativi substituerent velut in Pluedone p. 99 D ijουλει οοι ἐπίδειοι ν, qui error et origine l0quendi larmae cum coniunctivo cognata redarguitur et testimoniorum multitudine et poetarum l0eis. quorum in tribus indicativum versus exeludit et qu0d non accidit, nisi in Arma ad errandum facillima Ποι no/ιαι pro riora ocu/ιαι), nunquam in formiScortioris diseriminis, Velut θ 0, άκουσο ιιεν, hoc apud Lucianum latius patet haeretque in editi0nibus aliqu0t locis indicativus dubiumque relinquitur, an ipse Lucianus ab antiquo usu deflexerit. Verum h0e credere non solum servatum in aliis et pluribus locis rectum vetat, sed idom certissimum, si ex satis multis exemplis ducitur, argumentum, quod deflectitur tantum in formis verbonam mutationi obnoxiis. certi0r discriminis finis non transilitur nisi ab uno alterove librario; accedit, ut interdum prava suturi forma aliave res indicium faciat erroris et librari0rum ad eum propensionem ostendat. Nam ut omittam formas suturi et acristi communes ἐπιδείξω, παραινέσω, etiam praeSentis, αγω et Ουγγραφω pro imagin. 15 , coniunctivus servatur in his: θ Dεν Hermol. 4), φω si bd. 93, αφαιρω/ιεν fibd. 48ὶ, uno κοίνω/ιαι ibd. bχ, ακουοωι εν Char. 9 non ακουσο/ιεθα , Παοαγωγω et ἐπαγώγω eatapl. 6, Jup. cons. 73, ἐνetεiλωνιαι dial. m0rt. 1, 2), ατελω/ιαι ibd. I 0, 9), αντε πω Hermol. 42 p0St aberratur ab
197쪽
Materiam collegi non ex omnibus libellis Luetaneis, set fere ex duabus tertiis partibus, ex iis, qui lectitari solent, omnibus. Di tir Corale
198쪽
Emendantur Homerus, Pindarus, AEschylus, Soph0cles.
Ab hoc inde loco iam simpliciors illa et breviori
scribendi sorma utar, quam initio adumbravi, ut scriptores utriusque sermonis ordine persequens, pri0re loco p0etas quas habeo annotatas emendati0nes et coniecturas, Singulatim promam, nisi ubi ob similitudinem aliquam notabilem aut adiunctam communem aliquam quaesti0nem plures coniungi utiis erit, adscripta, ubi opus videbitur, maximoqus initio et in dissicilioribus scriptoribus breviter coniecturae causa et confirmatione. Interponentur parvis paulo mai0ra emendationibusque, quas prorsus certas puto, suspiciones aut in mendi convictione aut in correctionis inventione minus ceris, gignificato plerumque, in quo quamqud probabilitatis gradu ponam. Primi igitur occurrunt meis Graeci. Inter e0rum opera quae et aetate et dignitate primam tenent sedem, Homeri carmina, in iis quam exiguus sit coniecturae locus, supra p. 95ὶ dixi; ea enim fere 30la attingere potest, quae grammaticorum testimoniis non confirmata in codicibus describendis inde a primis Christiani temporis seculis a librariis corrupta esse possunt Itaque ad haec carmina nihil sere praeter exigua illa ex grammatico genere, quae libr. I c. 4 posui, habeo ann0tatum; nam etiam si quid se obtulit aliquando coniecturae, eam postea vidi ab aliis praeceptam; velut cum a. 1864 mense
199쪽
Lib II. Iulio in schola Herioviana discipulorum explorationi adsidens libri noni Iliadis locum inde a v. 22b tractari audirem haberemque in manu Wolfit exemplum necdum illo temporellekkeriano usus essem, Listovio amico, qui scholae illi praeest dixi v. 230 necessario scribendum esse socie ista ν. Eiusdem est generis, qu0d Iliad. I, 327 ante multos annos
annotavi scribendum esse uκεοντε pro cra κοντε, quoniam
nulla omnin0, cur inviti priecones 0bedierint, significatis est; nam id quoque ante me Bentleius vidit; sed ea coniectura neglecta ab 0mnibus videtur. Ne tamen nihil pro sus hoc l0eo ad Η0merum conferatur, dicam Iliad. II, 340 scribendum esse: ε, πυρὶ δν; ιτουλαί κε γενοίατο 3 1Max' ανδρων spro τε . Respondet enim Nestor ipse ei, quod interr0gaverat: δη ουνθεο tit καὶ ο οκια βήσεται, ιιιν; non optat. Atque etiam XIX, 321 verum esse puto:
Pindarum cum a. 1853 diligenter totum perlegerem, antea ex partibus cognitum, perpauca tamen annotavi et parva, quae ad Scripturam emendandam aut saltem gententiam interpunctione adiuvandam pertinerent; neque enim sino langioris temporis consuetudine satis familiariter nosei poterat. Ea haec Sunt.
Olymp. II, 65 sds piorum in beatis sedibus vita :
Κεκῆ σίαιrci nequ0 per se quae sit neque quomodo piis beatisque tribuatur, intellego voluisseque Pindarum dico κε ναν nuc α δ αιταν accipi: in illa vita per illam vitam, dum in ea vita sunt). Etiam Pyth. I, 93 δίαιτu
'th. I, i I ubi pacem poeta Hieroni precatur a Poenis et Tyrrhenis non turbatam):
200쪽
transfertur: Λ snο3ιαι, νευοον, Κρονίων, ἄμερον,
Usitate enim eiusmodi verb0, quale est νευειν, adiectivum singulari numero additur, ut νευμα α/ιερον intellegatur
Sic e0dices. Sed qu0niam pr0 Dομαν versus requirit hanc
menSuram - , editur ικου ti ν ex Hermanni coniectura,
Frustra hunc genetivi usum επέγνω πραπίδων Λα/ιοφίλου adiuncto praesertim h altero genetiv0 eiusmodi locis defendunt, in quibus participi0rum genetivus absolutus est sive Homeri Iliad. IV, 357: ose γνεῶ χωο/Ωνοιοὶ, SiVeΡlatonis ap0l. 80cr. p. 27 Α: ἄρα γνωσεται Σωκρατης ψιου
χαριεντιζο/ιενου; . Scribendum est, ν pro υ p0sila, Λα- ιόφιλον. Nam ἐπιγινο σκειν τινα δικαιαν πραπίδεων eadem ratione dicitur, qua ἄγασθαι, ιιακαρίζειν, ζζλουν,
Christins nuperrimo edidit: our Noe eisin μαν γαῖαν αλλων et audaciore correctione et . positu particulae μῶν vix probabili; nee divelli haeo debent ἐπιχώριος Ου ξείναν.