장음표시 사용
201쪽
Sic codices aut 3 δερφ) vitiose, syllaba etiam in extremo versu abundante. Reete superiores intellexerant fortunae inconstantiam significari dupliciter et in ext0llendis hominibus sathidiis) et in premendis, eoque pertinere κατα- σα is ει verbum; sed prave hoc pro transitivo accipiunt. Soribendum: αH. ος δ' Detio χειρῶν
hoc est alius seertando in ludi 83 infra mensuram manuum et virium despondit. s In Bergrii eorrecti0ne et αλλον δ' υπο χειρῶν, auditos αλλεων, pra m est et/th rρω κατάβαιν et retinetur manifestum additamentum ἐν, quod superi0res sustulerant.
Non per 8e φοίνιος erat χαντος ἀλκή neque aptum videtur nudum illud τ0 νειν περὶ is φασγάνω. Rectum erit: iore /ι ἀν Aiαντος ἀλκάν, φοίνιον τὰν Ou ἰαἐν νυκτὶ ἔαριων κ. T. a. Nam αλκήν τε/ινειν φοίνιον est feriendo cruentare.
Venio ad scenicos poetas, in quibus multiplicem c0niectura materiam habet et quos studiosius stoquentiusque quam Pindarum tractavi, nec tamen ita, ut propriam quandam et praecipuam in iis studiorum sedom coll0earem tractandoque et enarrando sabulas paene ediscerem. Ιne0s quae nuper ingruerit hominum alioquin doctorum et
202쪽
acutorum licentia et temeritas, dixi Supra, exemplaque quaedam in meis emendationibus explicandis ex iisdem locis sumpta interp0nam. In si schyli tragoediis. quarum emendandarum fundamentum in uno codice Mediceo positum est, quae nos dim- cultates eircumstenti item dictum est supra sp. 1203; ita pietimide et raro emundati0nem tentavi. Quae tamen cum 'aliqua spe et fiducia attigi, ex iis primum ad plures locos nec solius di schyli pertinet. Nam
Prometh. 29l, ubi Oceanus Promethea versibus anapaestis all0quitur: Tὁ τε γάρ με, δοκω. συγγενὲς ουτως ἐσαναγκάζει χωρίς τε γένους
νει μυ/ι eti σοροὶ soloecus est meo iudicio optativus sic sine potentialis orationis nota ἄν) subiectus in sententia relativa primariae praesentis temporis et indicativi modi sententiae non minusquam in ipsa sententia primaria, velut illud tu Iphig. T. I 0bb nunc ab omnibus correctum: tia δ' aλλ' ioως απαντα ίαν παντα) σπιιβαiη καλῶς, quaeque eiusdem generis olim tenebantur e codicibus Soph. aed. Col. 56b ξενον Ουδενα ψπεκτραΠοί/ιηνὶ et I 419 πῶς γαρ ... ὀιγοιμι et aliis locis . nec defensionis artificia curo. Et tamen Sic p0st ουκ εστιν, oe aut ὁπως aut εοτιν ἔς vel οπως
interrogative dictum) optativus p0situs legitur pluribus locis,
De versuum descriptione tantum hoc loco dicam, me monO- metros illos, quos, ut parcemiacum extremum consequantur aliave de causa, ut mihi quidem videtur, saepe easu interponunt, Omnes improbare anapaestosque per dimetra, quamdiu nihil obstet, decurrere putare. In carminibus chororum, quae ipse non paulo aliter longioribus saepe versibus describerem, sequar hoc loeo Dindoinum.' orans, quanquam satis mirus. tamen separandus est optativus
sine ἄν in sententiis, quae cum infinitivo in sententia generali posito eoniunguntur synt. Gr. φ 132 d noti imi marginis); nam in iis nulla est signifieatio potentialis. Duilir oste
203쪽
Ex his quod in Eurip. Alc. Ili scribi vesueram ratis r-λυos, nuper praeceptum Video a Nauchio; apud Aristophanem Hermannus pro ανευ scribi V0luit αν ἐκ /turust, mihi in mentem venit: '' θ' οπως ανευ ριάλης ἄν καὶ κατοξεδεις μοζς, omiSS0que easu αν additum ad versum explendum της putabam '). In AEschyli Agam. 620 seribendum
indip. Col. v. li 72 recte Brunckius scripsisse videtur:
) Tragi eorum locos posuit inter alios, in quibus αν omissum defenditur, Krueger gr. Gr. II. 54, 3, 8. Recta forma quae sit, ostendunt Aristoph. av. 628, Xenophon. an. II, 3, 23 et alia exempla permulta.' Hic igitur Hermannus, ut saepe ad verum rapiebatur artifieiorum oblitus, potentialem formam requisivit, abiectis iis, quae ab eo alii deseribunt de optativo nudo et sine condicione posito et alibi et ad defendenda haec in Platonis Lys. p. 214 D: o δὲ orbαυτω ανόμοιον εἴη καὶ διάφορον, σχολῆ γέ τω αλλω ομοι- ῆτίλον γένοιτο. Sic enim etiam C. F. Hemannus edidit. Recte editur Protag. p. 330 D, Phaedon. p. 106 D, ne Xenophontis mem. III, 14, 3, IV, 4, 25 commemorem. Ser. ὁμοιον ἄν.
204쪽
μ αν εγω - τι; 0mi880 αν p0st oν additum est inane prorsus sulcrum Versus γε. Dissicilius persuadeb0 et tamen ipse mihi prorsus persuasi, AEschylum in Promethei loco et in Choephoris scripsisse illic: Otiκ ἐστ civo τω /ιεί κα ριο ραν l Νε3tαιμι η Οοί, hid: Ουκ εοτ ων Oset ις πλὴν ένος κειραιτο νιν , transposita, cum sententia relativa eum brevissima sententia primaria in unam constaretur, particula ante V0cem relativam, quemadmodum fit in noto dicendi genere ουκ aν οιδα soυκ οἶδ' a ν), ει
1no ει) et Dem0sth. Philipp. II, 29; nec dissimile est quod, consu80 item primariae et secundariae sententiae fine dicitur: et ουν, αν τα ζ ὀ λογος, iet ι an ιnrεῖς; Ρlat. Phaedon. p. 87 A etc.), qu0niam per se ait n0n ponitur in initio sententiae fαν να ζψ . Η0c si ita est,' relinquitur dubitatio, in Euripidis Alcest.' 52 utrum, pr0ducto αν Dindors praefat. ed. primae p0et. Seen. Graec. p. VII sqq. quanquam sententiam ipse postea mutavit), scribendum sit:
οπως Αλκ' Grte αν γῆρας sto λοις etsi alibi verbo / ολε ipaccusativum huiusmodi substantivi sine praepositi0ne adiunctum non memini.
Prorsus abundat εν πονοι e et salsum est; nam ἐν πονοις multi de0rum fuerant, unum, ut Promethea, in vinclis Oceanides viderant. Scribendum: ἐντονοις δα/ώνι'
205쪽
OI'-ιι oro vo ιν Inanes sunt ambages in illis τίνες, or nec Graecae; neque enim, cum Graece interrogatur, Sitne quisquam, qui patiatur, sic interr0gatur: τίς, ἐἴς, Sed εοτιν, ος; Scribendum, nulla Iittera mutata: δυσδαιμονων τίνες or, ἐκ , οἱ θω sto ουσιν; ut graviter ota interiecta exclamatione geminetur. Dd. 848 Prometheus permire Io, cum ad Nili ostia accesserit, rati0nis rursus compotem fore dicit Iovis manu tantum tactam: ἐνταυθα δή sε πιυς τiθησιν ε μ ρονα
Nam rationis usu nunquam aut anis Io caruerat aut inh cum Prometheo coll0quio caret; nec minus mire huic recuperandae tactu Ι0vis rati0nis mentioni subiiciuntur haecdsi filio nascitur0:
ut nomen filii pertineat non ad memoriam eius tactus, ex quoipSe ortus sit, sed ad eius, quo mens matri reddita. Itaque qu0d haec non cohaerent, Elmsteius et Dindorsus v. 849 violenter et sine ulla, quae in ips0 versu Sit, causa eiiciunt, mrmannus inter 848 et 849 aliquid excidisse putat. Dindorfius quidem, illo versu eiecto, tactus
menti0nem, quae abesse propter ἐπων μον et totam sententiam nequit, Wieseleri e0niectura γέννη/ἰ ἄφων) p0s liminio restituit. Recta omnia erunt, si pro inepta rationis menti0ne substituerimus necessariam et rectam graviditatis solo tactu effetendae, cuius rei in filio nato memoriam
v. 770 Ηer annus vidit scripturam eodieis Melicet simpliciter restituendam esse οὐ δῆτα, πλην ἔγωγ ῖν ἐκ δεσμων Negat Prometheus aliud esse periculi avertendi auxilium quam se ipsum vinetis aliquando solutum. Diuitiam by Cooste
206쪽
creatione et eius singulari modo ponitur praecedente illo ἐπαφων καὶ ad quod illud refertur. nd. 859 ds AEgyptiadis Danaides tanquam accipitribus columbas persequentibus nec tamen nuptiarum fractum percepturis):
Hξουσι θηρευοντες ου θηρασίμους γάιμυς ' φθονον δὲ σωμάτων ἐξει θεός Πιλαογία δὲ δεξεται θηλυκτονω θύρει δαριεντων -κτιφρουρvet o θράσει.
Ad sententiam neque φθόνος accommodari potest neque qui ineptissime dicitur, φθονος σω/ιαεων. Σωριατα AEgyptiadarum sunt, quae rectissime terra Graeca acceptura gremio suo dicitur, cum a seminis occisi sint. Frustra hic quoque Dindoinus lacunam fingit. Videtur fuisse: φοραν δὲ σωρμιτων αει θεοe: impetum corporum coercebit deus. Σω/ιατα, non ip80s, poeta coercitum iri dixit. ut et robur persequentium significaret et proxima apte adiungeret. Jd. 1054 sqq. p0stquam superioribus versibus Prometheus coelum, terram, mare misceri minasque omnium sibi a Iove iniici iussit, se tamen necari non posse, Mercurius eam iurentium esse mentem verbaque dicit:
Tr γὰρ ἐλλείπει μη παραπαίειν τουδε τυλη et τί μανιῶν; Sic enim Dindoctus edidit; in codico Mediceo est η τουν ευτυχῆ. Fortuna Promethei furere et per se inepte dicitur perversoque haec ratio superioribus subiicitur. Sed nihilo seliciores ceterorum coniecturae. Scribendum est: ἡ τουν ευχη: Quid enim a furore distant haec, quae Prometheus vovet ευχεται p
207쪽
Septem adv. Thebas v. 10 sqq. Eteocles omnes omnis aetatis cives sine ulla exceptione patrue et dis patriis opem ferre iubet; civium, qu0d non intellectum ab editoribus plerisque videtur, tria facit genera, eorum, qui nondum ad legitimam militandi aetatem pervenerint, eorum, qui eam supergressi sint, e0riam denique, qui ipsam aetatem et iuvenile robur habeant. M sententia facillime
e eodicum scriptura recte interpuncta essicitur, modo v. 13 pr0 ωστις συ/ιπρεπές, quod in c0d. Med. est, sederaso altero G, restituatur, qu0d Stanteius secit ωοτε:
Qui altero ideo ponitur, ὀ εξ ισον χροόω βλαστη ὀνάλ iνων οωιιατος noλυν, est, qui tu Ventute exutum incrementum corporis multum auxit, hoc est, cuius corpus, iuventute superata, longe vivendo aetatem protritat. Tertio loco sic adiungitur ωραν εχων, ut eidem
subiiciatur articulo atque prius membrum propriequs primo generi duo postrema coniunctim e0ntraria ponantur; deindo apte additur de omnibus: ut quemque deceti Dindureus v. 13 damnato eam aetatem, cuius primae et legitimae sunt partes in patria defendenda, sustulit. Interpunctionem, quas vulgo p0st χρονιο est, etiam Hermannus abiecit, sed reliqua non expedivit De v. 428 vid. supra p. 17 l. Ibd. 636 sqq. nuntius narrat, Polynicem precari, ut, capta urbe, aut in Eteoclem incidat et eo occiso ipse cadat aut vivum simili, atque ipse passus sit, exilio et calamitato
ulciscatur: oοι ξπιιπέρεσθαι καὶ κτανών θανεiν πέλως
208쪽
Sie enim codex Mediceus in illo τως mend0sus. Apparet, ut in v. 636 κτανών θανεὶν c0niunguntur, Sigin 637 participio ζωντα aliam vocem respondere debere vivum vivus ipse); nec minus apertum est male et ad sententiam et ad orationis formam Ete0clem solum et ciτιμαστῆρα appellari et ἀνδρηλάτην , quibus vocabulis qui comparandi particulam interponunt ατιρμιστηρ' Oπως , sententiam perimunt; neque enim rilynices precatur, uti an quam άτι/ιαστῆρα Eteoclem ulciscatur, sed ut ip- Sum ἀτι/tαστηρα suum. Vera et acuta sententia erit et recte superiori respondebit membro, si sic certissima emendatione scripserimus: ἀτιμαστῆρα σῶς ἀν-
δρ ηλάτης φυγῆ τον αυτον τονδε et σασθαι τροπον.
Vivo ignominiae auctori se vivum exilii et ignominiae auctorem sero Ρolynices cupit. Et so e scriptum reperio in tertia Dindocti editione Lips. 18bi , sive ipsius sive alius ea emendatio est; sed teneri veritas non potuit tantum ex dimidia parte cognita. Ibd. 1047 fortasse scribi debet: τὰ τουν oz
ουκ άτ- ιντ θεοIς: Noram, cum huius rsis dis n0n invisae nec contemptae erant. Apte respondet praeco: N0n sane invisae fuerunt), priusquam hanc teream periculo obiecit. Et de ρδη verbo paene confid0. Pera. 112: πίσυνοι λεοιτοδομοις Πείσμασι λαοποροις τε μαχαναὲς. Qui sint ' rudentes λεπτόλμοι aut qu0- modo, quamvis non raro apud tragicos obscuretur altera pars adiectivi compositi, vocabulum a Mooe fictum ad rudentes accommodari possit, prorsus non intellego; λεατ υτ ονα πείσμιατα quae essent, intellegerem, etiam λενι- τοτορια, e corio facta et subtiliter secta. Ibd. 173 senes, e quibus chorus constat, se ad ob diendum in omnibus, quae p0ssint, promptos. Signincant his Verbis:
209쪽
Inepte τἀνταῖα θεῶν cum articulo) dicuntur ναίνεσθαι πάντα πλεα φοβου. Omnia Atossae terroris plena videntur versanturque ante ocul0s adversa deorum consilia voluntatesque haec enim sunt ἀνταia θεθῆν); Scribendum litteris recte divisis: ἐν o/ιμασιν ἐ' άνταiαφαίνεται θεῶν. Supplie. v. s. Adhibita Bambergeri emendatione scribendum est oratioque interpungenda sic: αλλ' αὐτογενῆ se id. αυτογενννιον, Bamb. αυτογενεῆ φυξανορία γάμον Αἰγυπτου Παιων ἀσεβῆ τ ονοταζομεναι.N0n φυξανορία erat αυτογενηe, Sed γά/ιος et coniunguntur αυτογενῆ ἀσεβῆ τε, quae particula alioqui non habet quo resenaturi; eas nuptias Danaides repudiabant. Ibd. 16 sqq. Argos se appulisse Danaides dicunt
positum εὐχομενον. Una littera mutanda et verba recto interpungenda: ὁθεν γενος ηιιετερον, Βους ἐπαφῆς καὶ ἐπιπνοίας Λιος ευχόμενον τ ετελέσθαG. Unde nostrum
V. 223 cum crederem, in codice Med. esse, ut edebatur, γαίας κάτοχα, coniectura γαία scripsi, quod est in ipso codice. Quae terra continentur et cohibentur, γαία καποχα sunt, γαίας κάτοχα, quae terram tenent. Disiti oste
210쪽
est genus, qu0d finatur se creatum esse ex Iovis tactu et amare. Et Schuelatus scripsit, sed parum recte orati0nem distinxit et interpretatus est. Ibd. 332 rex Argivus ex Danaidibus quaerit:
Neque ἱκνε is θαι θεε0ν Graece dicitur neque, cur deis supplicent, interrogat rex, sed cur supplieum 0matu ad deos accesserint. Scribendum est: Ty φὴς ἱκνεiσθαι ἁ γων ἐμῶν C0nsessum deorum etiam signis express0rum) ύγωνα θεῶν et mmerus appellat et tragici. Ibd. 5l4: δ' ἀνάκτων ἐοτὶ δεῆ ει ἐξαίοιον. Et tu particula prava est, quasi rex 0rati0nem chori c0ntinuet et confirmet, et lata sententia; n0n agitur enim, quis timeatur, nec ull08 se chorus ἄνακτας timere significaverat, nedrex Se ali0sve reges timeri queritur; .Egyptiadas ἄνακτας honorifico n0mine appellare nequit, nec ad e0s sententiam pertinere sed generalem esse, ἀεί adverbium ostendit. Reprehendit rex nimium Danaidum tim0rem ita, ut ad genus reprehensionem transferat: γυναικων ἐστὶ Mi
corruptum est latetque vocabulum quaerendi significati0nem habenS et eum ματευω, ρεαστευω c0gnatum, Sive id ιι α τείαις fuit sive alia Arma. Versus, qui huic reSp0ndet, ipse incertissimus eSt. Ibd. 962. Scribendum interpungendumque:
horum ilicet nee quicquam obstat)'optima et gratissima
eligite. 'Aωτ sancte pro λωτίσασθε c0d. λωτίσασθαι Dobrei est, mire neglectum, aptissimum et recte ex ἄωτος
deductum verbum pro incredibili in hac significatione λωτιζομαι, qu0d ne ipsum quidem alibi legitur. Etiam Euripidis Hel. 1593 pro 'Aλλάδος λωτίσι cietα, quod idem