장음표시 사용
401쪽
Vitium sententiae Stati baumius et alii notarunt. Videtur inter o σοι et τοie excidisse ἐναντίοι scontrarii servis proxime commemoratis . Ιbd. p. 293 e vix fieri potest, ut non scribi oporteat: ἐν η τις αν ευοίοκοι τους αρχοντας ἀληθῶς ἐπρset 3ιονα eκαι ου δοκουντας ιιονοπι ἐάν M pro ἐάν τε) κατά io-
Ibd. p. 296 Ε et rectior fit sententia. omisso toto hoc: iis ξυιιν ορα ἡ ξυειτορα quam retento S0l0 ξροι posti et saei lius mihi intellegi posse videtur, qui totum addi potuerit sui significaretur. qu0 spectare iudicium deberet), quam qui ad ξυ/ιν ορie adiicio ξυρι ορα i. Ibd. p. 297 E: ἐπειδὼν τὰ πρωτον τte 3ιεταλῆ τὰ νυν hi φηθεν. N0n agitur de mutatione. Scrib.: si quis omisit neque persequi audet.
relativo pronomine haec vinciri debere: sed nemo dixit. quo reserretur ἐτερα semininum; neque enim quaeritur, quid alia Sive κρηπίς Rive πολιτεια sactura sit, sed quid haec tam prava in aliis rebus. Seribendum igitur: πραξε te, dii εἰς
402쪽
apparet omnia perdituram esse . Quomodo εἰς exciderit post πράξεις, manifestum est. Προοχρω/Mνη Plato brevitatis causa passive dixit, ut alibi, ne βιαζο/ιενος commemorem, ἐΠαρθεγγοιμνος S0pUSt. p. 257 C, in νονγιενος Phaedon. p. 69 B, ιιι ιου/ιενος de rep. X p. 604 E. Ibd. p. 304 A scribendum interrogative: α δὴ τίνι et Pori ον ραοτα πις αΠορ ρ ζων δε iξει γυρινον καὶ ριο νον ἐκεiνον. Neque enim, si hospes iacillime hoc laetum iri ipse affirmaret, Socrates minor recte reSponderet, Πει-
Ibd. p. 306 C prorsus n0n intellego, unde pendeat
αυ risis scribendumque puto: η Πανχος ριάλλον εν αυet υνέχει διαφοράν et Oiς ἔς τι.Ιbd. p. 307 C : oios' noλεριίας διαλαχουοας Getάοινίδιας In altero viti0sa abundantia est, quod ιδεαι noλέ- ειαι dicuntur, in altero desectus, qu0d διαλαχοέσαι οτύοιν quoniam oτάοις in hac coniunctione stationem et locum necessario significat); ipse ordo verborum admonet, scribendum esse: οἰον πολε/hi αν διαλαχουσας set ασιν id ἐας.
Initio sententiae e codicibus tribus optimis restituendum: ως et o Πολt αυet ά τε pr0 ἔαυτά τε): ipsas actiones. Ita. p. 308 B: ούδα/ιως ως ου φήσομεν. Manifestum est, hoc dici: Nullo modo negabimus; fieri non poterit, ut negemus. Id Graece dicitur: ordis tως ου νῆοομεν Synt. 0r. g 209 a); ως quid agat, nescio et geminando 0rtum puto. Longe enim aliter digitur θαυ/ιαsi υς ώς, υπερ- νυἀῆς ώς quaeque eius generis sunt. jΙbd. p. 3ll B: Toυτο δὴ τελορ υνάσ/ιαgος ευθυ-nλοκis ξυ/ιπλεκειν γίγνεσθαι τα/ιεν πολιτικῆς Πραξεως ) P. 308 D recte in duobus recentioribus codicibus seribitur,
coniectum videlicet: ἔτι παιδία προμον βασανιεῖ, Pro παιδια.
Primum pueros natos ἡ πολιτικῆ explorabit sintne tollendi , deinde educationi eorum prospiciet. Παιδιά nihil hic habet, quod agat. Duiligod by GOoste
403쪽
Lib. III. τὀ των ἀνδρείων καὶ oti,προνων ωνθρώπων
ONOταν κ. τ. . . Quam S baumius posuit huius loci enarrationem, in qua Hermannus acquievit, in ea ipse. Stracturam verborum admodum difficilem si impeditam esse' n0n distitetur, . audaciusque et insolentius hyperbaton inesse; ego nego aut Platonem aut quemquam Graecum verba sic confiindere ac miseero potuisse. Redeundum videtur ad ceterorum codicum scripturam coniectura natam: Toυιο ρη τελος υφάσματος ευθυπλοκία ξυρι Πλακεν γίγνεοθαι
Hunc operis textorii finem recta textura compactum smei dicimus civilis actionis, Artium et moderatorum hominum ingenium moresque qui existunt et apparent , cum ceti i
ομοιοτατον ἄν εἴη; Ab usu loquendi prorsus abhorret μη ου n0n infinitivo adiunctum, sed in interrogando de eo,
quod fieri possit, positum. Stailbstumius sic defendit,
Paucis ante versibus, ubi sic scribitur: Τα δ' αὐδρεῖά γε αυπρος μὲν το δικαιον καὶ ἐκείνων ἐπιδεέστερα, τb δ' ἐν ταῖς το μῖν διαφεροντιος tarM, nihil est certius Astii iudicio. hominis alioquin parum acuti et prudentis, in τδμέν latere adiectivum contrarium illis το δίκαιον καὶ ευλαβες. idque esse λαμ-. Stati baumium et Hemannum in hac tam perspicua oppositionis forma audiri posse iudicasse προς et contraria poni to δ,αιον et το ἐν ταῖς πραξεσιν mirum eSt, magis mirum, quod το μεν errore nata putarunt. Quali p i In hoo dialogo orationis duritia anaooluthorumque libertato molesto difficiliquo nec, ut mihi videtur, tota compositione notionumque et argumentorum tractatione inter optimos numerando codices non pauca gravia et antiqua vitia habent, quorum multa incurata iacent iacebuntque.
404쪽
enim in eo reprehenditur Protarchus, quod alio nomine voluptates appellet, sed quod cum diversae ipsae sint, aliud iis commune nomen spraedicatum, imponat. Tum φηοο/ιεν aperte vitiosum vel ipso loco tu guitur. Fuit fortasse:
Ibd. p. 15 Α : nερὶ τουτων των ἐνάδων καὶ τῶν εοι--αων ἡ πολλή οπουδή /ιετὰ διαιρεοεως δει ηι οβητηοις γ γνεται. Frustra explicare Stailbaumius eonatur; He mannus tria verba delet. Lenior adest medicina: σ1 no λ λῆ σπουδὴ ριετά διαιρεσεως ἀμ ιγισβήτησις γίγνεται. Ιbd. p. 16B: ου /ιην εστι καλλiων οδος ουδ' ἄν γi-νοιτο ης ἐγώ ἐρασet re ριε, ε0ιι άε κ. z. λ. Scribendum: γενοιτο 27 ης. Neque enim unquam genetivus relativi simul et praecedenti comparativo et sequenti nomini genetivum flagitanti parere potest.
isti homines ab initio ad extremum transilire insimulantur. Scripserat Plato βραχυτερον nimis celeriter et nimis exiguis finibus); sed praeterea tollendum δέ post μετα Videtur; haec enim appositione ad ποιουσι adiunguntur: διετάτὀ εν ἄπειρα ευθυς, deinde additur, quod illi εν ριὸν καὶ noλλά respondeat: τί λ ιι σα κ . τ. λ. De p. li D vid. p. 34.
Ibd. p. I 8 B. Nihil mi de eo, qui ab infinito ineipit
405쪽
Lib. III. I η εnt to εν ευθυς, αλλ' αριπιιόν τινα κατανοε ν.
Aut κατανυειν, in quod Stalibaumius incidit, sed deso- ruit, aut καταθεὶν, imagine a navi sumpta, seribendum. Paulo post se eod. Oxon. Scribendum: λογος ἐν Alytmτω
lbd. p. 26 D, quemadm0dum του ἄπειρον et multa praebuisse genera et tamen in his unum apparuisse dicitur, sic etiam tor πιραρ dici debet utrumque aliquo modo habere:
itaque in his: και ρεχ ν το γε περας Ουτε Πολλα εἶχεν ουτ' ἐδυοκολαίνο/ιεν ως Ουκ ἐν εν φυοει, viti0se in pri0re membro omnino negatur multa habuisse. Scribendum videtur: ουτε πολλά εἶργεν. Est aliquis lusus in hoc verbo cum τό περας coniuncto. Ibd. p. 27 D non ex ιιικτος ἐκεIνος faciendum μικτον ἐκεiνο. sed prorsus tollendum additamentum adscriptum, cum non intellegeretur subiectum esse το τε τον γενος.
prima scriptura ω pr0 ωςὶ παρεχεταi ει ριερος ταIc ηδο- ναῆς Gγαθου, ut παρελεται passive intellegatur idemque efficiatur sensus, quem Stalibaumius ὀ scribendo emetebat. Ιbd. p. 37 B. Neque haec Verborum Arma: I υ ποτε Ουν δη τροπω . . . φιλεὶ rectae interr0gationi admodum convenit Tῖνι ποτ' ουν τροπωὶ neque apto huic Socratis interrogationi Protarchus ita resp0ndet. ut tantum quaerendum amrmet. Codices n0n τω, sed oτα, habenti Scribendum igitur videtur, voce una geminata: Οτω ποτε Ουν
τροπω . . . Oμοίως ει λη νεν, σκεπτεον. LIV. Σκεπτεον ὶ Ρ. 30 Ε ne quis ex post γένους γ Ουστης) extundere aliquid conetur velut γένους λης , animadverti velim etiam p. 52 C me prorsus pravo additum esse. Duili su by Cooste
406쪽
γυρ. Hoc γάρ facillime excidere poterat, quod sequi
tur e Ibd. p. 4l Ε: τις et o-ων προς ἀλλήλας ριείζων καὶ τίς ἐλαττων καὶ τίς /tαλλον και τίς ny οδροτερα. Neque per se dici posse: τίς μαλλον, ubi de ductus, uter maior sit, quaeratur, neque in hac cum reliquis adiectivorum comparativis coniunctione, manifestum est. Videtur fuisse: κει ι τίς μαλακωέρα aut ομαλωτέρα. Ibd. p. 44 B in scriptura trium optimorum codicum οναραπαν κ δονάς) Videtur p0tius latere: φυσιν ' το γαρ ἄπαν, quam qu0d editur: οι τό παραπαν. Ibd. p. 4b A: 'Αρ ουν αἱ προχειροι, ui Περ καὶ με
Neque id, qu0d caput est, maximas esse has voluptates ut in iis spectari v0luptatis natura debeat), sic in relativam sententiam tanquam appendix coniici missi, neque simpliciter affirmari, paratissimas v0luptates etiam maximas esse; tantum hoc primum experimenti loco ponitur, deinde, alia ne sint maximae, quaeritur. Scribendum igitur: ουν, αἱ
o ε. αυται; Quaerendum est in maximis; si igitur promptissimae etiam maximae sunt, n0nne corporis Voluptates hae o: promptissimae, sunt 33Ibd p. 47 C postquam Socrates de voluptatibus e solius corp0ris contrariis affectibus desiderio et eius expletione
Ortis dixit, ad eas transit, quae ex contrario animi et corporis affectu oriuntur: περὶ δὲ zῶν εν o.ώματι τti ναντία ξυριβάλλεται, λet πην τε ἄ/ια προς ηδονὴν καὶ
structuram efficiendam una littera mutanda est: περὶ δετῶ ν, ε l φυχη sώριατι ταναντία ξυμβάλλεται de iis voluptatibus, si, o: quae oriuntur, si). De brevitate orationis et articulo praep08ito toti sententiae cst. synt. Gr. Ib bnot. I. In proximis Hermannus frustra errorem optimorum dicum, ταυτα δὴ τοτε / ν pro ταυτα δε adiuvare
407쪽
Iab IV. conatus est interposito inter cle et Onoταω. Aperis contraria sunt: ταυτα εμπροσθε si ἐν διήλθο/tεν, ως,
Sed tollendum αυ post onor αν, 0rtum ex ultima coniunctionis syllaba. Ibd. p. 48 D multo aptius Protarchus dubitet Uin γάρ ου δυνατος ω, Fere0r, ne n0n possim , quam neget, se ullo modo posse ου γαρ μὴ δ. ἄ)
eodices. Sed neque adiectiva seminina substantivo congruunt neque in dividendo dici potest etiamsi νωνων cum Stan-baumio et Hermanno scribas αὶ τῶν φωνῶν αἱ λεὶαι pro τῶν φ. αἱ A. Itaque Hermamus καὶ pro τὰς Scripsit. valde improbabiliter. Videtur Plato metica et antiqua voco quam Her0dotus quoque posuiti in circumloquendo usus
Ibd. p. 51 Ε ineptum est λεγο/ιένων ἐδονων. Significandum est id genus voluptatum, in quo dividendo et
persequendo Socrates versatur. Ser. : ταυτα εἱειν δυο λέγο/ιεν ἀ/ti κτων ηδονω ti aut ὁλων ηανων. Ibd. p. b2B restituenda codicum scriptura, tantum commate translato: Ουιι φυσει γε, άλλ' εν τιοι λογισμOic, του μαθη/ιατος ο ταν et ις set ερηθεὶς λυπη λῆ διά et ἐν χρεiαν. Qu0d interpungebatur post μαθη/ιαιος, iam in uno et altero codice recenti partim supra Versum, partim in ordine scriptum est ἔν τισι λογισ/t Oiς et Ου Παθ M. ιαεος. Nulli sunt του παθη/ιατος λογισ/ιοί τινες.
Ibd. p. bo B seribendum videtur: Προς θεων ἀρ' ἐπανερωτας ιιε; Miratur P tarchus se d6 tam perspicua rointerrogari.
408쪽
Ibd. p. 58Α: M. 27να δὴ τα/ην αυ Mi λεγειν ιν ν διαλεκτικ/ηνὶς Σω. Λῆλον οτι ῆ nosαν την γε νυν λεγο/ιενην γνοίη. Vitium manifestum est non solum in omisso αν, sed multo magis in tota sententia; nam neque dialectica scuius vis postea demum explicatur) definiri potest, quae reliquas artes Π0verit, neque omnes artes supra commemoratae significari p0ssunt his Verbis: πασα η γενῶν λεγο/ιενη. Longe etiam aliud dictum fuisse ostendit id, quod per γαρ subiicitur, confirmans n0n dissicilem esse inventu artem ante significatam. Seripserat Plato: Βῆλον οτι N a ς αν 67ν γε νυν λεγο/ιενην γνοί-. Cum constando laetum esset nασαν, additum e8t ῆ ante nostrorum codicum originem. γIbd. p. 62 B. Vitiosum esSH χριομενος ἐν οι κολιι α καὶ τοiς αλλοις ο/εo ως κανοοι καὶ τοὶς κυκλοις, praeter articulum in altero nomine additum, in altero omissum ostendit ipsa sententia; neque enim id ridiculum laturum erat, qu0d is, de quo agitur, regulis et circulis uteretur, sed quod non iis, qui huius mundi rebus apti essent. Recte hactenus Heindorsus κανοοι θεio ις καὶ κυκλοις, sed a vestigiis codicum nimis discedit, e quibus oritur
Ibd. p. 66 C: Πει πτας τοίνυν, ας ἡδονας ε θε/ιεναλλους οριούνιενοι, καθαράς ἐπονο/ιάσαντες της χροχῆς αυέῆς ἐμιστημας, ταὶς δε αἰσθήσεσιν ἐσιονιένας. Omnia haec perversa, primum ip- ἐπιοτημαι in hoc genere positae, quae in quarto sunt n), deinde voluptates animi scientiae appellatae, postremo scientiae sensus sequentes. Quid Scribendum sit, e p. bl B sqq. intellegitur: καθαρῶς ἐπονο- μασαντες τῆς χθυχῆς αυικὶς, ἐn ιστηαις, τάς di αἰσθηοεσιν ἐπομένας, h0c eSt, τας ιιἐν ἐπιοτη ιαις, τάς
δὲ Moθαρσεσιν - . Vid. huius ipsius dies. p. 36 Ε, Stalib.
409쪽
Lib. III. ad Protag. p. 330 Α, Phaedr. p. 266 A, Theaet. p. 18 tD, soph. p. 248 Α, cet. Vitii aliquid esse alii senserant, in corrigendo aberrarant. conviv. p. 173 D: εν /ών γάρ et oic κογοις άεὶ τοιουetoe L Neque ιιέν neque γαρ aptum. Scrib.: si νε' αρα τοὶς λογοις. De p. I7b A vid. p. 75. I bd. p. I 87 C: οὐδὲ ὀ λους ερως ἐνταυθά πως intιν. Ineptum πως in hac negati0ne certae rei ἐνταυθα 3. Scribendum n ω snondum hici. Iam subiicitur aptissime: αλλ' ἐπειδάν δε η κ. z. λ. , ubi pervenitur ad διπλουν illum.1bd. p. l94D. Neque ΟΠζουν . . . O Oυν γίγνε θαι potest significare: quicquam ullo modo fieri, neque haec sententia apta est, Socratem n0n curare, quicquam fieri; non curare dici debet, quomodo quidlibet fiat. Scrib.:
Ibd. p. 20b D: nἀoci si τῶν ἀγαθων ἐπιθυ/ιία καὶ του εt δαι/ιονε D , ὀ 3ιεγιστος τε καὶ δολερος ερως Παντί.λλερου appellati0nem hinc alienam esse, manifestum est et ab aliis otiam intellectum. Scribendum videtur: καὶ ὀλο - κληρος. Cist. paul0 908t: οἱ δε κατὰ εν τι εMως ἰοντες
410쪽
nερὶ πλείστου ποιεῖ, si εγάλην ἄν noι βλάβην γενεσθαι. Neque enim ullo modo in orati0ns sic per ιιέν et dispertita ἄν ex inseriore membro retrahi ad prius potest.
P. 231 C exempli causa notandus semel Hermanni error in apicibus codicis Ox. nimis haerentis. Nam in ceteris eodicibusseribitur etiam medioeribus : λέγουσιν otι οσον ὰν υστερον
ἐρασθῶσιν, ἐνεωους αυτων περὶ πλείονος ποιήσονται, contra sententiam. quae aperte postulat o σων. in Oxon. Oποσον, con
tractis in unam II litteris TI. Quid Hermannus 7 Pro oσον eorrectionem in reliquis supra scriptam soσωνὶ sequitur, sed ex illo in Ox. ori esseti or , , pessumdata sententia, quae in hoc ipso vertitur, quod, si amatores vera de iis, quos nune ament, loquantur, lacile intellegatur, multo magis idem eventurum ἐαδιον γνῶναι, ori) in iis, quos postea adamaverint. Diuili Corale