Io. Nic. Madvigii Adversaria critica ad scriptores Graecos et Latinos Io. Nic. Madvigii adversaria critica ad scriptores Graecos De arte coniecturali, Emendationes graecae

411쪽

Lib. IILI bd. p. 234 C: Ομε γαρ τ' λογω λαρ βάνοντι χάριτος tiξιον. Ex λογα nihil effici potest ad sententiam aptum neque, si deleri velis, quae addendi fuerit causa, excogitari. Fuitne τω πολλon τ' λα/ιβάνοντι, ei. qui unus e multis, una cum multis aliis accipit quod poterat etiam dici: et o e mi moλλως λαρ βάνουοινὶ pΙbd. p. 235 B: Tων γάρ ἐνοντων αξίως ρηθῆναι ἐν

ι ἐν ρδεοθαι, quod aut geminandi errore ortum est aut qu0d τα ριεν pr0pter τα ει requirebatur. Scribendum praeterea tum fuerat τοὶς ριεν. Nam post τοσουτων ἐνόντων pinus in partitione ad των iterum auditur ἐνόντων. Neque ἐραστην ἀναγκ=' illo l0co poni poterat. Sie etiam Nutghomium emendasse amicus indicat.JIbd. p. 247 B: ὁταν δὲ os; προς δαὶτα καὶ ἐπὶ θοινην

bebat saltem ad vinciendam orationem aut: τά μὲν δὴ θεων v/ιατα aut: καὶ τὼ ιιιν θεεῖν οχ. Sed ne sic quidem tolleretur inelegans repetiti0 πορεύOs Tut . . . ΠΟ- ρευεet αι aut molesta temporis et l0ei in eadem re separatio: cum ad coenam eunt, sub ipsum altissimum fastigium

412쪽

Lib. m.

meant. Scribendum, sublato additamento, quod ex non animadversa periodi ratione natum est: oταν du n. δ.

parari velim, quas supra de Platonis oratione additamentis aucta dixi, et in hoc dial0g0, praeter p 23b D, conserri π.229C. 242 Α, 247C-264B Miν, 268D συνιο ταμενην. Ibd. p. 247 C sic nune editur: 'H γάρ δερο ιατος τε

de scientiae loco agitur, sed ideo dissiciis esse dicitur de

τεο υπονρανίω et onos digne dicere, quia hunc locum teneat pura illa et vera essentia, circa quam versetur verse scientiae

genus. Sed gravius alterum. Pravissime enim hoc loco Emχης Ουsici appellatur; agitur enim de vera et summa essentia hoc est, de ideis . quis sola mente cerni possit, primum deorum, deinde etiam animorum, cum eo evehantur. Neque, quod editur, in ullo est codice, sed Oxon. cum Λ Π T habent i χῆ sic lin ovou. ceteri omnes ουσα timχῆς, ut recte oυoiα οντως Ουοα dicatur, t χῆς coniungatur cum κυβερνητ=7, quemadmodum fit apud eos, qui hunc locum citant, Proclum, Damascium, Clementem Alexandrinum, 0rigenem, qui νουν a Platone i χῆς κυβερνηιην appellari testantur. Atque hoc tenendum esset, nisi meliores illi e0dices suspicionem facerent, duplicem in hoc loco versatam esse interpolationem, alteram alicuius, qui Ουοίαν οντως ουσαν prave definierit adscripto etsi in codicibus est φυχῆ , alteram alicuius, qui, cuius rei κυβερνητης νους diceretur, genetivo addito significandum putarit, Platonem ipsum nihil scripsisse nisi: οντως Ουsα, κυβερνητΓ μονωθεωτη νω. Si hoc ita est, antiquissima est haec interp0latio, illorum scriptorum aetatem SuperanS.

413쪽

tinάone, Nihil agit ἄτε dicendum saltem erat: ηουν θεου διανοια, ἄete . . articulo carere non possumus

in hac distinctione cogitationis dei et omnis animi. Ιω. p. 248 B. Frustra Graeci sermonis consuetudo relativae sententiae iudicium aliquod de eo, qu0d dicitur, continentis cum ipsa primaria sententia conflandae synt. Gr. si 197ὶ advocatur ad hane barbariem defendendam: Ου δ' ἐμεί η πολλη οπουδη. τὀ άληθε α e l&iν nεδίον

ου nτiν, ut primum audiatur ἐοτίν soπουδο εστιν , deinde solum ιδεμ sit pro sententia primaria: σπουδη ἐοτιν σπουδάζουοιν) i hiν. Scribendum est, omisso ου post πεδίον, ex cuius ultimis litteris natum est, sic: οὐδ' ἔ νεχ η nolin ono υ θὴ το αληθείας ἰδε ἐν πεδίον

obiectum verb0rum ἄρυιωσιν et ε παντλουντες ine dicam, quod subtilius fortasse videbitur, εi τε ἀρυrουGιν, non

αν dicendum suisse); id aderit, si scripserimus: χἄν, hoc est καὶ ἄν. Do hac erasi dixit L. Dindorfius ad Xenoph. Cyr0p. V, b, 3b de V, 3, 9 falsus) et ad memorab. I, 6, 7; eam Platani restituemus de rep. X p. 606C: restitui debet Thueydidi VI, 9, 2: ουτε νυν αλλ' δε γιγνωσκω φλτι or α. Νam G αν ibi requiri Reifrius intellexit. Apud Plat0nem paulo post gio scribendum est:

414쪽

TI. Ουγγράμι ιατι Scribendum aut, quoniam nihil aliud est αρχὴ nisi προντος, tantum ἐν άνδρος, ut ἀρχῆ aliena manu additum putetur. Ibd. p. 264 B: or χύδην δοκεῖ βιβλῆσθαι τά του

ἀνάγκης δε)αερον δεῖν τεθηναι ρ τι ἄλλο των ρηθεν- των. Τ0llendum δε M. Non quaeritur h. l. . quid fieri debeat, sed qualis sit illa, de qua iudicatur, oratio, necessitate an casu quidque qu0que l0co positum siti Jd. p. 265 C pro ρηθεντων vereor. Ae scribi debeat ευρεθεντων. Paulo p0st D) oratio Minterpungenda:

Loχεν εἰπεἐν ὀ λόγος. Nam ὀρ ad ιν est: constituto. Vulgo p0st ἐλMPθη plene interpungitur aut saltem ita enarratur, tanquam ibi sententia grammatice finiatur. Ibd. p. 265 Ε: Tό πάλιν κατ' εἴδη δυνασθαι

putem. Ibd. p. 27 2 C: ει τινα βονοῦ θειαν ἔχεις . . Πειρω- λεγειν αν estist νζυκο/ιενος. - με κα μὰν πείρας

415쪽

Lib. III. ἐχυι ει' ειν, αλλ' Oυτι νυν γ ουτευς εχω. Scribendum:

Alcibiadem priorem) legi celeriter 'i, haec tamen ann lavi, ab aliis, quantum reperi0, praetermissa. P. 120 B

Sie codices tres 0ptimi, pro quo Hermannus Scripsit: τυραν- νουνTe in και ἐΠ.ἐαυτι, , n0n recte hic et alibi scribens και et εἰ c in codicibus saepe permutari. Verum inepta sententia est; neque enim minimum, Sed maximum h0c est, aliquem se ip8um obiurgare. Ex optim0rum scriptura esti-

ὶ P. 277 Ε-ooοι ἐαψωδουμενοι . . . ἐλέχθησαν Scripseram nondum cognita Schleiermacheri coniectura.'ὶ Certus sum. neque hunc dialogum neque Charmidam, Lysidem, Lachetem, in quibus eadem disputandi forma. qua in veris dialogis Socrates sophistas aggreditur. oppugnantur adolescentuliant cives a disputandi studio remoti, Platonis esse. Eius rei argumenta explicare ab hoc scribendi genere alienum est; indicium parvum , sed non invalidum in Charmida monstrabo, cuius scriptor Singulari prorsus amore amplexus est formulam εἰ υτι ιιδιστα. Eam enim in brevi dialogo septies posuit,pp. 160 C. 166 C, 169 B et D. 172 Ε, 173 Α. 174 D. Nihil

simile apud verum Platonem reperias. Nec magis Platonis

Ionem esse credo.

416쪽

Lib. III.

ricidit αν post ον ut alibi. i Euthyd. p. 299 Α, Gorg. p. 492 B, Lys. p. 214 D, Phaedon. p. 84 D. Apud Stobaeum florileg. III

46 p. 76 Mein. scribendum est: ἐπεὶ μαλλον αν Goφiας η χρη/ιατων sic est ελουντο, in oΙbd. p. 157 D: orι Πλε Io τον δοκεI συ προνίοταεος εἶ.αι των νυν . Sic Hermannus pro πανυ Πολί. . Sed πλεiστον σωφρονεστατος Solis poetarum exemplis parum hic defenditur, cum praesertim Oxon. niεioetu ν habeat idemque a prima manu c0dex et proximus. Scribendum: Πλείστοις δοκεὶ σωφρονεστατος εἶναι τῶν νυν . uult,

iudinem sic iudicantium a Critia hic significatam esse, apparet ex iis, quae Charmides dieit p. 158 D. Errore ad etων νυνί hoc ae mmodatum est. iquae ad p. 157 Ε Ηs mannus ad defendendam pravam coniecturam scripsit de αν apud laturum indieativi et eius excusatione, utinam omisisset. Ibd. p. lbd B e vestigiis cod Ox0niensis ουδενατων Πρo ooυ ἐν Ουδενὶ tmερβεβλvκεν ιι pro quibus in ecteris sins dubio interpolando substitutum est: Ουανατων προγονων καταισχυνειν, adm0dum licenter, ef ieitur: ουδίνα τεῶν προ σου ἐν Ουδενὶ υποβεβηκε ναρ, rariore

verbi usu, sed quem et Herodoti et inserioris aetatis scriptorum exempla defendant et ex parte ipse Plato de legg. p. VI, 775 B, υποβεβηκε de re imminuta ponens. Ibd. p. 159 D cum in codicibus sic scribatur: ου et α ιεν οξεως καὶ etαχυ γιγνομενα τά et Ου duo optimi om. ταὶ καλου ἐοτi, τά δὲ βραδεα μογις τε κui ἐουχῆ τάτου citoχρos; certissimum est in altero membro tenenda esse, quae superioribus oξίως καὶ ιαχυ resp0ndent, /ιογις τε καὶ notetj. lallendum βραδεα, qu0d, cum non animad-Verteretur γιγνομενα audiri, ad articulum τά additum est.

417쪽

Lib. III. Utrum ante του utroque loco τά tollendum sit an retinendum, n0n decernam. Ibd. p. 164 D scrib.: και Ουκ αν αἰσχυνθε δεῖν τι tra iουχὶ Ορθως φαναι εἰρηκεναι pro oτι, qu0d in Structuram

ineludi non potest

Ιbd. p. 174 D: Otii αυτη δε γε, ως ἐοικεν, Atrivet; συνφροουν λάλλ' ης εργον εsete zO ωνελεῖν ζ/ιας. Non demonstratur aliam aliquam scientiam, quae n0l is utilis sit, εργο / εοτὲ κ . T. λ. , eSSe eam, quam ante dictum est totum continere τυ ευ et τὰ ωνελ ιιως aliquid fieri, sed concluditur, et ν oωφροσενην - id subiectum esse articulus ostendit -ὶ, quae tantum ira toet η/εων ἐΠι-οτὸν ιη Sit, n0n ἄγαθου και κακου, non esse illam. quae nos iuvet. Vitium sententiae nascitur ex υλλ' male addit0 cum non intellegeretur, ἡρ pertinere ad αυτη. Sed eadem interpolatio paulo post versata est, ubi editur: ό τε εἰαυτη εοτὶ, inyελιμιος, η οὐ φροσυνη uλλο τι αν ε . ζωφελίμη f/ iν, mira adiectivi terminati0nis varietate, quae eo Suspecti0r est, quod etiam p. 175 Α ωφελι ιος seminino genero dicitur. N0n concluditur, την σωφρ. non eSSeutilem, sed non esse hanc, de qua dictum sit, cum haec utilis git, oin cyρ. non utilis: σν συνπροουνη αλλο υ αν ει ζ

contra codices addebant εἰ ante δρας, prave eadem condicione bis posita et debebat esse δρα Οεις). Hermannus tolli vult τουto δρας, quod qui addi potuerit, non intelle

418쪽

Lib. m.

copula sententiarum, nec quicquam illud ου Πγη . . . φα νεοθαι continet nisi quod in altera sententia dicitur; multo saltem rectius scriberetur: καὶ ευσχημονέστερον ἐν2αυθα,

In c0dicibus omittitur uis, quo non addito pravi optativi sunt. CD. ad Euthyd. p. 299 A.

eassa; eadem aptissima, si sui do rep. VII p. 529 C ἐν

ρI μεν) ex ιι υλλον feceris ci λλον : ἐταἐρον, ξ αλλονῆ αυτον ΛαρεIον. Ι0c080 Socrates hunc ipsum se accepturum amicum dicit.

τας. Necessario enim Lysidem Socrates comprehendit.

De p. 2Id D dictum p. 403 ad Charmid. p. i56 B.

Ibd. p. 2l9 B: ἐῶ χαίρειν, καὶ του ο/ιο ου γε Tὀόμοιον φίλον γίγνοαι. Scribendum videtur: γ ἔτι τοῖμοιον. Vix enim ex superi0ribus recte auditur.

) In transcursu, ne hoc quoque inter exempla graviter interpolatae in libris Platonicis scriptum numeretur, deinde iure explosum reliquis verioribus ossiciat, dico p. 187 Ε pravam esse coniecturam Hommelii ab Hermanno receptam, in quam non incidisset, non dico, si cogitasset, quid esset Graece γυνωκὶ πλησιαζειν, sed si modo, quid hic seminae comparatio ad rem pertineret. Ne Sauppii quidem probari potest propter additum ωσπερ γένει. Videtur scriptor non admodum perspicue nec lepido significare, ut ceteros cognatione, sic Socratem cum aliis hominibus λόγφ copulari.

419쪽

sitio in primaria sententia sumi ex adiuncta potest. Ibd. p. 22I D: ὁ δε τό προτερον ἐχεγοριεν φ λον

Nihil longi dictum erat, neque longum poema per se ineptum est; ignavissime abundat συγκεί/ιενον. Latet longe aliud et elegantius: ωοπερ ποίη/ια Κρονω Gυγκει ιενον. Saturni nomen quo pertineat, notissimum sisti Geminato iust natum est μακρονον, tum os sublatum. Euthydem. p. 27I C: τot τω γάρ ἐπτον κορυδῆ Παιι-

τιαοτα άδελφω. Sic duo optimi codices 0x. et Θ) et tertius ir) qui illis in aliqua dialogis interdum adiungitur. Ceteri omittunt ἐγενεοθην, quod Hermannus longe hine transp0nit post / αχεσθαι. Scribendum una littera mutata:

Oxon. et O omittunt soli. Scribendum igitur videtur: ῆ

420쪽

Lib. m.

articulus eontra abesse nequit; praecedit: τὀ ορθῶς ἐπι-sτη μη ἐοτὶν si απεργαζο/εεν r. Scribendum igitur hie

Ibd. p. 289 C: ' ταυθα γάρ δη χωρὶς μεν η ποι-οὐοα τMνη, χωρὶς δε η Dρω ἐνη, λήρυται δε τουαυτου περι . Sic nunc editur e quattu0r optimis codicibus: in ceteris omittitur δέ. Sed neque cur hoc postremum adiectum sit. neque quid sit δι γρῆσθαι Περi τινος, apparet. Primum manifesto haec coniungenda: ἐπιαυθα γάρδη χωρὶς ριεν η nomυσα τεχνη, δε η χρω/ νηλ ριτυι. deinde adiungendum: ουδὲ του αυκου πέρι:neque eodem spectant. Nocuit concursus diphthongorum

est. ad Charm. p. 156 B. s P. 296 E Heindorsius soloecismum Sustulit: Ουκ εχω υ/ιiν πο ς αιιτ olyhetoiην addito ῶν ante ανι spmβηrοίην. Dedecus est talia aut praeteriri, ut hoel o. aut defendi, ut illo. Ibd. p. 299 D: IF ουν; ἀγαθα oti δοκεi Ποι χρηματα αεί τ ἐχειν καὶ πανταχot; Η0c n0n αγαθα, 8edάγαθον. Neque h. I. χρή/ιατα p0ni pro χρυsiis possunt, de quo per totum locum agitur, hac argumentatione: χρυσίον bonum est; bona semper et ubique habere oportet; igitur etiam χρυοίον, quod bonum esse congedi8, Semper et ubique habere oportet ἀεὶ δει tiveto Lχειν καὶ πανταχου) cet. Apparet scribendum esse: ἀγαθά ου δοκεisοι χρῆναι ύεi et' εχειν καὶ Πανταχους