장음표시 사용
61쪽
quam tu putas non futurum, quod scis p0SSesieri, quod Inultis vides evenisse, recte primum ab80lute τὰ δυνατον ponens, in quo nihil loci multitudo aut paucitas habet, deinde rem saepe factam, praVe eXp0steriore loco multis etiam in prius membrum illatum est: quod multis scis posse fieri, in quo etiam plane inusitatum est multis fieri pro eo, quod est multis accidere. Longe enim aliter dicitur: quid si fiet paut idem facio ceteris suid. ad Cicer. de sin. II, 79 p. - 2743. Si poss0t dativus p0ni, dicendum erat omnibus. Ρlurium ver Rrum et totius sententiae traiectar exemplum Graecum sumi p0test e Strabonis lib. XVI p. 778, ubi mediae narrati0ni de Arabibus in stratis ex radicibus fruticum odoriser0rum dormientibus et proptorea in veternum incidentibus pr0rsus inepte interponuntur aliquot verba de mercibus odoratis ab Arabiae finibus per pr0pinquos p0pulos ultra portatis: Mα υχο/ιενοι δ' οἱ Ουνεγγυς αει τὼ φορτία
serenda et p0nenda infra sunt p0st ea verba, quibus merces ab ipsis Arabibus p0rtatae describuntur, hoc e8t, p08t δεο-3tατίνοις πλοιοις. Apud eundem XI p. 502 sq. sic scribitur
illud de arte et studi0 in canibus saltem n0n recte p0ni, de regibus autem nimis infinite diei, abundare etiam, ut nunc oratio habet, τὴν περι τουτο. Strabo sine dubio
Ε Latinis apud Hirtium sive alius est script0ri belli
Alexandrini c. 72 Zelae, oppido Ponti, circumiecti c0lles describuntur: quorum editissimus unus, qui pr0pter
62쪽
49 vietoriam Mithridatis et in salieitatem Triarii
detrimentumque exercitus nostri superioribus locis atque itineribus paene coniunctus oppido
magnam in illis partibus habet nobilitatem n sc multo longius milibus passuum ΙΙΙ abs si ab
Zela. Quis non videt, illa superioribus locis - co iunctus oppido ne umbram quidem coniunctionis habere eum nobilitate collis ex victoria Mithridatis et elade Triarii sed cohaerere cum situ collis et ab oppido intervallo 3 Itaque manifestum est, verbis illis transpositis sic locum esse scribendum: quorum editissimus unus, qui propter
. . . detrimentumque exercitus nostri magnam in illis partibus habet nobilitatem nec mult0 - . .
abest a Zela, superioribus to eis atque itineribus paene coniunctus oppido. In Senecae philosophi scriptis etsi Haasius aliquoties iniuria h0c erroris genus deprehendisse sibi visus est svelut epist. 1b, 7 et si, alibi tamen manifestum mendum. recto sustulit, ut de beneficiis III, 29, 5. Nec minus certus aut error aut correctio est in eiusdem operis libr. III, I 2, 2, ubi in comparatione bone- ificiorum, quae aut ad ornamenta aut ad solatia si tutelam accipientium pertineant, in his verbis: invenies rursus, qui dignitati suae quam securitati consuli malit et qui plus ei debere se iudicet, per quem tutiore St, quam ei, per quem honestior, utrumque genus coniundi apparet et apertissime repugnare dignitati suae aliquem consuli malle et fundem plus si se debere iudicare, per quem tutior sit quam per quem honestior, id est, per quem dignitate augeatur. Omnia recta vivit, posteriore hoc membro ad praecedentem sententiam a qua avulsum eSt, sic retracto: Invenios, qui nihil putet esse iucundius, nihil. maius quam habere . in quo calamitas acquiescat, ut qui plus ei debere se iudicet, per quem tutior est, quam ei, per quem honestior; invenies rursus, qui dignitati
63쪽
suae quam securitati consuli malit: proinde istacet. Et legitur sic in codice Rotundorsiano seculi XII. ut
err0rem non ex omnium nostrorum principe propagatum
esse appareat. Nam coniectura illa aetate huiusmodi nihil corrigebatur. Manifestissimam totius, ut opinor, in codice archetypo, columnae transpositionem in consolatione ad Marciam laetam alio loco aperiam i. Sed tamen hi errores si cum ceteris generibus, quae peraequimur, comparantur, omnibus partibus pauei0reS sunt. Coniuncta ex aliqua parte cum hoc transponendi errore genere tamen ipso aliquantum diversa est perseequens illa
frequentior tamen in Latinis eodicibus velut Cieeronis,
maximo inferiorum seculorum, quam in Graecis, ordinis verborum c0ntinuorum permutatio sui bonus vir pro vir bonus Rcribatur contrave et similia infinita , quae non tam oculorum err0re oritur quam memoriae plura verba simul scribendi causa comprehensa non ordine servantis, interdum quod magis adsuetus scribenti alius est ordo velut quis enim est quam Quis est enim), raro, quod verba ad sententiaen coniungenti salsa species occurrit. Atque ex hac verborum transpositione, quae in certis quibusdam v i-bus, ut verbo substantivo, liberius etiam fit et frequentius inanissimae a nonnullis ductae sunt suspiciones ad verba propter instabilem sedem damnanda et elicienda, potiusque aut additamenti aut alius mendi suspicio iure nascitur, si vox constanter eo loco scribitur, quem sententia aut orationis regula eam tenere non patitur. Sed quanquam hae minores Vocum transpositiones plerumque ad sententiam nullius aut exigui, ad orationis consuetudinem rhet0ricamque larmam nonnullius sunt momenti interdum tamen ipse sensus transponendo mutatur, maxime cum transpositio in confinio sententiarum aut membrorum sententiae accidit
) Prorsus similem ei, quam Mnd Cicer. de orsi III, 201 sactam MUserus animadvertit et sustulit. Eam ego a. 1848 animadverteram et in margine exempli mei emendaveram.
64쪽
et terminos migrat. Sed in eiusmodi locis non raro salsa lsententiae species obiecta scribam decepit, ut iam interpo- llatio hare sit. Velut apud Plutarchum in vita Lycurgi c. 28 ubi agit de Helotis fortibus a Spartanis dolo sublatis, quod
ΟΠ εος ευαγὸς η τὀ ἀνελεὶν, prorsus inepte Aristoteles, qui novi, quod superioribus additur, auctor laudatur, maxime hoe tradere dicitur. Fuerat: ὁτω τροπω διεφθάρησαν
adverbii usus in interrogando cum dubitatione librario tamen ignotus suisse videtur. Cicero in oratione de domo 71 Ρ. Lentulum laudat, quod tam honorifice do suo reditu tulerit: voluisti . . . me ita esse in re publica, magis ut arcessitus imperio popnli Romani viderer quam ad administrandam civitatem restitutus. Apparet in hac comparatione ad restitutionem, qua nihil continebatur, nisi ut Ciceroni liceret in patria esse et qua sola Lentulus n0n contentus fuisse dicitur, nihil pertinere illud ad adminis tr. civit. et incommode addi quasi augendi causa contra ad honorificum illud populi imperium, ciceronis se prudentia et virtute carere non possε iudicantis, quam maxime pertinere, scribendumque esse particula in suam sedem retracta: arcessitus imperio p. R. viderer ad administrandam civitatem quam restitutus. Apud Senecam epist. 15, 12 de ea sortuna, quae data sit, grato animo accipienda nec semper maioribus petendisin sic scribitur: Finem constitne, quem transire ne possis quidem, si velis. Debebat esse: ne si velis quidem, possis. Sed potestatem finem transeundi ipsi constituere non possumus , voluntatem in certo fine consistendi , quamvis ultra progredi fortasse liceat, praestare nostrum est. Scripsit igitur Seneca: quem transire, ne
65쪽
si possis quidem, velis. Non intellecta implicatione verborum et ne- quidem ad unum possis relato, particula condicionalis transposita est eodem modo. quo in Cia ceronis oratione pro Milone 32 laetum id essu olim d0cui.
Non ita raro librarii pro potest non subiecto infinitivo ad quem negatio pertineati non potest scripserunt quod mendum in Ciceronis Philippicis a Mureto, alibi ab aliis
correctum est); etiam apud Senecam quaesta nat. VII, 2b, 2 ubi seribitur: adeo animo non potest liquere de ceteris rebus, ut adhuc ipse se quaerat, scribi debet: adeo animo potest non liquere; hoc enim docetur, mirandum non esse, si animus de aliis quoque rebus dubitet nec certam sententiam habeat, non negatur, quie- quam animum scire posse; nec in ea re Seneca liquero suisset, quod in hac incerti iudicii significatione propriam habet sedem. In quinta erroris classe accommodationem posui grammaticam , quae fit, cum librarius, ad totam sententiam non attentus. voces vicinas et continuas aut saltem non longe dissitas, sed grammatice separatas, ObScuro animi mutu tanquam grammatice copulatra forma ca8u, numero, genere, persona, modo) similes reddit, haerentem ex pri0re in animo formam ad alteram aut i quod rarius fitὶ praeceptam ex posteri0re ad pri0rem transferens. Itaque coniecturae quoddam hoc et interpolationis initium est, Sed ita obscurum et a consilio voluntateque seiunctum, ut inter scribendi errores numerari debeat. Dixi de toto hoc genere
emendati. Liv. p. l0 et aliis locis, quos index ostendit, quaedam addidi), quamque late pateret, quam nonnullos nuper editores sesellisset, declaravi. Itaque hoc loco de Latinis breviori mihi esse licet. Adiectivi aut participii substantivo non suo accommodati in Platonis legibus exemplum memorabile post alia emendata restat in libro XII p. 967 A, ubi de astronomis vulgo in impietatis suspicionem vocatis ita scribitur: οἱ ιιέν- οι ει ολλοὶ
66쪽
Sed simul aliud mendum tollendum; neque enim vulgus
putabat, astr0nomos vidisse, quantum fieri maxime posset res necessitatibus regi, quod totum inane est .ssid eos falsa opinione sibi persuadere, res necessario
πράγ/ιατα.) Platoni adiungamus Euripidem, apud quem Hippolytus in tragoedia cognomini v. 1386 vehementissimos. qnibus opprimitur / eruciatus nunc ἀναλγ νητον m ctne ap- psillat, significati0ne inaudita in me απαλλαξω βιοτὰν ἐριαντουν αναλγ tον πάθους) sed a posita sino dubio iussus
erat dicere Tot δ' uls α λγητο ε πάθουe, huius erueiatus j I p. 633 B, quod prorsus eiusdem formae mendum in eodieibuaest: καὶ ἐν αρπαγαῖς τισὶ διὰ πολλῶν πληγῶν ἔκαστοτε γιγνομένων pro γιγνομέναις. Hemannus post Astium eorrexit. Etiam II p. 613 D, ubi editur: D' ἐπανορθ-rora τας γε τροφας, γενο- μέτας ἐν ταις ἐορταῖς μετα των θεῶ,is, manifestum esse debet. non egere emendatione τροφας γενομώνας ἐν ὲορταῖς μντα τῶν θεῶν sqnod frustra Hemannus enarrando obscuram eonatur . sed victum vulgari viis eo uetudino depravatum emendMi. eum homines sestis diebus cum diis versentur. Itaque necessario scribendum esse γενομενοι ante quadraginta annos annotavi et
in idem incidit Hermannus, sed non tenuit. Mire Stati baumius in ipso initio libri VI de rep. p. 484 A. tenuit et plumbeo acumine defendit apertissimum huina generis mendum in una vocali positum, ol μη δια μακροῶ τινος διεξελθόντoa λόν- pro
67쪽
dolore liberatam sita ut liberetur). Negavi olim inhis lolog. II p. 136) in Euripidis Ione 7bI quod in codicibus et
editionibus scribitur: ουκ ειὰ ianisto υς Monora ς βαλε ἐς χαράν, Graece dici βαλλειν et ινα ut sit χαριι, τινι ἶνισάλλειν, : itaque scribendum esse dixi otlκ-ῶnto τον δεσποτας βαλεie fallacem laetitiam eoniicies, idque Nauchius primum receperat, p0stea iniuria deseruit. Substantivum sequenti adiectivo manifesto errore accommodatum est apud eundem poetam in Baechis 1387, ubi Agave, furore liberata, et loca iurori conscia et seminas eius participes detestatur. Scribitur enim: Buκχuta δ' ἄλλαιοι /Ωλοιεν. Sed neque quid aliis Bacchis cordi esse velit, apparet nam Cithaeron et thyrsus mire coniunguntur) neque quas alias significet Baccha8 quae omnes perosa sit. Aliis, non sibi Baechas earumque res cordi esse iubet: Βάκχυι δ' ἄλλαισι ιιέλοιεν j. Substantivum pron0mini praecedenti ae mmodatum est apud Strabonem X p. 4d2 ubi Lycurgus, qui verebatur, ne falso sibi obiicerentur insidiae statris filio, cuius esset tutor, paratae, pr0rsus absurde timuisse dicitur, ne insidiae ex ipso puero obiicerentur:
διαβαλλοιτο ἐπιβουλὴ εξ α -ου et ου παιδος. Apparet, Strabonem scripsisse: εξ αυτου a sua parte) τω πυι δi. De dativo τω παιδί adiuncto substantivo ε ιβουλν nihil opus est dici, et tamen Artasse haec coniunctio non intellecta aut non animadversa errorem adiuvit.) Apud Plutarchum in libello de sortuna Romanorum c. 11 p. 323 F ubi sic editur: 'H δὲ ευροια τῶν πραγμάτων καὶ et ὀ μθιον
68쪽
νυται vel reliqua orationis forma et participium in 'αχυνο- ιενης mire ab dans ostenderet, etiamsi non certissime demonstraret ἐπιιαχυνοριένης barbare pro ἐπιταχυνουσης
positum. De προχε Ἀρουοαν nihil opus est diei. In eod libello c. 9 p. 322), ubi de pace Augusti tempore turbata haec
niam neque Cantabrorum tumultus German0s attigerunt neque tumultus colliduntur hominibus, sed homines terrai hominibus tui Graecia barbariae lento collisa duello satis manifestum est scribendum esse: καὶ Γώ λ ατ ius υρραγε isti Γερμανοὶς, Sed mendum utrum ex ac m-modatione an ex geminata errore littera o i λατίας συρρ.)originem habuerit, non facile dicas. Proprii aliquid erroris habet lapsus scribae in eiusdem Plutarchi Flaminino c. 8, qui locus sic scribitur in codicibus et editionibus: Tm 3Hν ουν.
περιῆν ό Φιλιππος ἐκ το πων καταφερῶν Oλην ἐπερε sας την φαλαγγα τοὶς 'Pω3ιαίοις, τὰ βυρος του Ουνασπιοριου καὶ τήν τραχυτητα τῆς προβολης τῶν αρισσων Ουχ υΠομειναντων. Nullus color induci potest genetivorum absolutorum huic iuncturae et huic verborum ordini: τοὶς νωιια οις τὰ βαρος . . . Oυχ uno/lειναντιών, scribendumque simpliciter est ουχ υn οριε να σιν, Sed animadvertendum, librarium propter σαρισσων genetivum p0suisse, genus masculinum tenuisse. Ad articulum non suum praecedentem accommodatum substantivum est apud Diogenem
Lasiri. VII, 6, ubi de Zenone philosopho haec ponuntur:
ios quisquam novit in urbe Sidone Citienses, Cypri incolas omnes, eo8que nominavit Diogenes, ab iis Sidonius Zenonis
69쪽
ad nomen non suum accommodatio alio errore aucta est apud Xenophontem hist. gr. II, 2. 8, qui cum sic scripsisset: ἐν τω', καδηρεία καλου/ιενω γυμινασίω, primum factum est ἐν τῆ 'Aκαδ ιιία. deinde cum id nullo modo coiret eum καλο1 3ιενω, addito τω effectum est μ τη 'Aκαδ ρι α τῶ καλου/ιενω γυ/t ναοίω, quod si quid signifieat. signifieat locum quendam Academiam, qui solusin peculiaro nomen habuerit gymnasii, non, quod dici debet illud gymnasium. quod se pluribusὶ nomen habuerit Academiae. Solum gρnus mutatum est apud Plutarchum in Nicia c. 4: Toυτοις ν
citur aut apte φιλοτι/εία πανηγυοικη. sed ut dicatur. mendum arguit membrorum non solum mira inaequalitas. sed etiam plane vitiosa compositio sτό nρὀe δόξαν καὶ Θοραῖον pro καὶ et ο άγορ&Iον. quamquan vel sic nimis nude et infinito dicotur eo πρό e δόξ&νὶς scripserat enim Plutarchus apte: το προρ αξαν καὶ φιλDT ρείαν πανηγυρικόν καὶ ἀγορα or . Verbi modus constructione prave continuata ad proximum praecedens accommodatus est, cum remotiori respondere deberet. apud Strabonem VIII p. 37b ubi sic scribendum est: MDo radii ue m κληθῆναί φασιν,
κεia', ut editur: neque enim hoc consilium erat terrae in rupes congerendae. sed altera, cur a lami earum similitudine n0men aecepissent. causa. Sed traxit scribam proximum γεωργεἐν. Apud Diodorum Sic. XVII. 58 in descriptione pugnae ad Ar la) do eurribus salcatis inepto rei laedae verbis variandae studio sic scribitur: Tot αντη γάρ ηνη όξυrης κυὶ βία τῶν κεχαλκεν/ι ἐνευν προς άπώλειαν
70쪽
Apparet capitum in terram cadentium mentioni recte adiungi primos illos genetivos absolutos, quibus significatur.
quali habitu esciderint sβλεποντων - διαφυλαττο/t δε νοῦς .sed perversissime cotem ἐνίων M κ. g. λ. , quae pertinent ad variorum vulnerum enumerationem continuandam cum praesertim Aio vulnerum effectio transferatur a curribus ad quosdam illos homines ἐνίων δὲ - ἀναρρζετοντων, qui manifesto ipsi ex misere trucidatis sunti Diodorus superiorem enumerandi formam per infinitivos ab iso τε pendentes reliquorat intsrpositis genetivis illis, deinde autem
proximi membri strii tura si genesivo ἐν ων doespius hic qu0que participiorum genetivos effecit addito των et detracto augmento ). Latina perpauca, ut dixi, Livianis exemplis ex aliis scriptoribus addamus. Ciesiro igitur de inventi I, 9l sic posuerat: Quod si non Ρ. Scipio Corneliam filiam Ti. Orace ho eollocasset atque ex ea duos Gracchus procreasset, tantae si ditiones natae non essent. Librarius propter duos seripsit Gracchos, et sic editur, qno fit primum, ut P. Scipio ipse duos Gracchos ex filia procreasso dicatur snam ne minima quidem est significatio subiecti in verbis per atque
Nnne Dindoctum in postrema editione s1867ὶ video
et ἐπιπέρεσθαι posuisse, ut simplieiter superior constructioeontinuetur. Sed et mutatio longa violentior est, nec ab illa sorma feriba tam saei Ie aberrasset. Ex eadem accommodationis specie, quam in Strabonis et Diodori loeis ostenti, apud Platonem de rep IX p. 591 D natum est ταίνηται propter praece dens μέλλ=1. Itaque teneri debnit restitutum ex Iambllaho