Fragmenta comicorum Graecorum

181쪽

σανδρω, δια γαρ τO τας κωμωδίας αυτος ποιων αλλοις παρεχειν δια πενίαν ' Ἀρκαδας stis εισθαι ἔφη. Haec Platonem de semet ipso dixisse quum olim recte indicassem, nescio quo mentis errore ablatus fortasse tamen do alio poeta e. e. de Aristophane Platonem loquutum esse adiece-/ ram. Qui prosecto mirus error erat et eandem ob causam

explodendus, ob quam Ranxii nostri rationem improbo, qui In Comment. de Vita Aristopli. p. 2II apud Suidam επὶ Πεισαν os unice veram lectionem esse statuit et Platonis verba In hanc sententiam interpretatur, ut is Pisandrum sui commodi causa in usum aliorum comoedias condidisse dixerit. 'Is si verborum sensus esset, necessario αυτον ποιουντα scribendum fuisset. Itaque de semet ipso loquitur Plato, qui hi Aristophanes Philonidi et Callistrato, Amiphias Phunicho, alii itidem aliis, ita ipse quoque sabulas quasdam suas

aliis docendas tradiderat: quae quum egregie placuissent et Primum, si forte, praemium meruissent, postea in Parabast Pisandri verum causae statum exposuerat. Sic vos non Vο- De Pisandro poeta comico mira item narrari video a Valesio ad Ilesychii glossam: NON Oυ παρα Κεν

182쪽

his, inquit, vellera serus oves t no no quid dubitationis

videat, adscribam Arsenil locum ex pleniore, ut videtur, Suidae exemplari derivatum in Violeto nuper ab Walato edito p. z6. 'Αρκάδας μιμουμενος et ταυτη-Πλατωνἐν IIεισάνδρω ἐπὶ τοὐν ἄλλοις ταλαιπωρουντων τοι γαρ Oντες αυτοὶ μῖν Οουδέποτε ἰδίαν νικην ἐνίκησαν, G2.λοις ει αἰτιοι νἱκης πολλοῖς ἐγένοντο. καὶ ὁ Πλάτωνουν δια το τὰς κωμωδίας αυτος ποιων ἄλλοις παρέχειν διὰ πενίαν, ' κίδας sus εισθαι εφη. Ceterum in poetis illis, quibus de suis opibus imperitvit Plato, fuisse auspicor Cantharum, cuius quae serebatur fabula Συμμαχία ab aliis ad Platonem auctorem referebatur; eadem Mυρμήκων. GIsse videtur ratio, quae a Suida in utriusque poetae fabularum recensu exhibetur, fortasse etiam Mammaeythi et L

De indole poesios Platonicae lia ludicarunt veteres, ut λαμπρον tribuerent. Vide Andronteum in Beo. Meed. III p. 1 61 et Suidam s. v. Πλάτων. E--Πis seripiis Nae tum 'video in Prooemio Leet. Aead. Bonn. a. 1833 P. III eandem sequutum esse interpretationem, cui frmandae attulit inter alia Eustathium ad Iliad. p. 302 30 οθεν καὶ ιλ των ὁ κωφιισκος Οιὰ τρτὰς κωμωdiας φησὶν αυτος ποιων ἄλλοις ἐκθιδοναι διαπενiαν ' Ἀρκάδας μαμεῖσθαι ε ν η. 4: Illud non facile geredam inquit vir egregius) διὰ πενίαν Platonem aliis scripsisse fabulas. Ac fortasse ex ipsa Arcadum

somparatione, quos grammatici pro mereede Saepe et militasse nossent, infelix nata coniectura est, Platonem et quoque mercedis caussa fabulas seripsisse aliis. γ Quod idem non satis se intelligere dicit, unde Pantinus ad

Μieb. Apostolium p. 29 proverbium illud hae conso matione, , protulisse, derivavit illud Pantinus haud dubie ex Argento, apud quem l. l. haec verba leguntur, 'Αρκάδας μιμησομαι et ἐπὶ των

183쪽

- dem lotur illi, quam Cratino, laudem tribuerimi veteres erutici ; quamquam horum iudicium magis ad dicendi virtutes quam ad poesios praestantiam, quae prorsus divina in Cratino eluxit, spectare erediderim. Quo sensu nostrum poetam κεραροκοότατον dicat Anοnγmus apud Cramerum Aneed.

III p. 195 non apparet. Verba grammatici haec sunt rΠλατων, οὐχ ὁ νιλόσοφος, αλλ' ὁ κεραμικωτατος, g καὶ

Κρατινον οἶδα συναδοντα, αορiστως. Non puto tamen singularem quandam laudem in corrupta voce delitescere; scribendum enim videtur ὁ κουακ τατος. Ita idem p. 19 'Ἀριστοφανης Ουχ ο τας κωμιυδίας συγγραφας, αλλ' ὀγραμματικωτοτος. Orationis ea est indoles ut in universum atticae dictionis elegantiam et nitorem diligenter servet. non desunt tamen quae a communi usu Paullo longius recedere videntur. Ex eo genere est adverbium μαναχις pro παυρακις apud Zonaram Lex. p. 133l, ἐφανος I. e. μαλακός apud Suidam vol. I p. 931, εξπους apud Eumol. II. p. 3δ6 10, κολλο υω apud Stobaeum Ecl. phys. II p. 26, αργυριον numero singulari apud Antiattic. p. z9 20, αυτο - σχεδίασμα damnatum a Polluce vI 1 2, ἐλειτον futurum apud Athenaeum X p. 456 a, ομταξ et γαλαγξ de araneae tela) genere feminino apud Schol. Aristoph. Acharn. 35IEumol. II. p. 780 50 aliosque, προ χειρος εχειν apud Athen. XV p. 66ob, αἰαυς quo Sophocles usus est) apud Grammaticum Behheri Anecd. p. 360 et alia id genus plurima,

quae sciens praetereo. Nec tamen eo reserendus est nominativus ἐμαυτος, quem comice finxit teste Apollonio de Pron. p. 348 e. Idem dicendum est de barbaris formis ασαος pro ασμα, προσωπος pro προσωπον , γαλα genit. pro γαλακτος, quibus de industria usum esse Platonem infra ostendam. Non minus in verborum quantitate passim a reliquorum eo-micorum usu eum descivisse reperias. Ita αραχνων dixit

184쪽

seeunda longa apud Suidam 'ol. III p. 6 5, nisται prima brevi apud Allien. X p. 456 a, εὐρυομαι secunda brevi ibid.

Μaledicentiae crimen quo notatur Plato comicus a Dione Chrysost. Orat. XXXIII p. 4 Rah. non nisi ad eorrupios saeculi aut mores et improbos qui rempublicam illis temporibus gravissimo affligebant cives pertinuisse videtur. Hinc Cleonem, cui se bellum intulisse ipse gloriatur apud Prisclan. IV 2II, HyperboIum et Cleophontem in cognominibus sabulis. Cinesiam dithyrambieum Poetam, pessimum nebulonem, apud Galenum Ηγpomn. in Hippocr. Aphor. VII eli. Plutarch. Symp. VII 8, aliosque id genus homines interne-

cino exagitavit odio. Cumque omnium malorum quibus el-vitas pessumdaretur musam a Pravis publicorum oratorum artibua repeteret, tum rhetoricam artem utpote reipublicae perniciosam devovet et condemnat, Sext. Empir. adv. Rhet.

II p. 296, tum oratores ipsos omni coniumeliae genere fi spergit, doletque nullum in civitate reperiri Iolaum qui eti-τορας veInt Hrdrae capita succrescentes igni ferroque de- Ieat. V. Stobaei Ecl. Phys. II p. 26 eli. Porson. ad Eurip.

Med. p. 410. Contra excellentium ei tum velut Themistoclis memoriam non sine magno quodam animi motu et desiderio recolit, Plutarch. Them. p. 235 Cor. Cum Aristophane quae Platoni ratio intercesserit divinare Iieet ex Schol. Platonis Behh. p. 331 κωμι0δειται Aristophanes) οτι καὶ τι τῆς Eιρήνης κολοσσικον ἐξῆρεν αγαλμα. Mπολις Αυτολυκω, Πλατων ωκαις. Scilicet riserat Plato eam Aristophaneae fabulae partem in qua ingentem Paeis imaginem exhibuit. CD. p. III. Fabulas Platonem doeuisse octo et viginti auctor est Ano-urmus de Com. p. XXXIV, eundemque Plane numerum ponit Suidas, quamquam deinceps triginta sabularum titulos

185쪽

εξαπιχτων et Πανηγυρισται, aut aperto salsi sunt, aut m gnao dubitationi obnoxii. Nam Eumenides ridiculo fere e rore rocepta est ex Etymol. Μ. p. sT Πλάτων Enuxia σω, εοθυς ἀναζυγῆς γενομένης, quae ex Plutarchi Eumene desumpta sunt, docente Valchenario ad Theoeriti Adoniag. p. 335. 'Aωροφονον Συνεξαπατῶντα et Πανηγυριστάς suidas eommemorat, qui postquam ea quae apposui fabul rum nomina rettulit, hunc in modum pergit: εστι δἐ λαρμπρὼς τον χαρακτῆρα, ιοῦς φησιν 'Aθηναιος ἐν τοῖς δειπνοσοφισταῖς. οτι καὶ 'Aνδροφονος ἐστὶ δρῶμα Πλάτωνορ καὶ Συνεξαπατων καὶ Πανηγυριστω καὶ ἄλλα πλεῖστα. Sed 'Aνδροφονον et Συνεξαπατωντα, quas ex corruptis Athenael exemplaribus recepit, non Platoni sed Batoni assignandas esse dudum docui ad Menandrum P. 150. Neque aIii auctori Παννηγυραπταὶ tribuenda videtur, quamvis nulla eius apud Athenaeum mentio iniicitur. De reliquis quos Commemoravi titulia suo loco dicetur. Ceterum similem Platonio Nihil eiusmodi in noxiris Athenaei exemplaribus legitur. Quod deinceps addit Suidas καὶ ἄλλα πλειστον

scripsisse Ρlatonem, non nimis urgendum videtur. Posidippi epigramma in Anthol. Palat. II p. 122 ab aliis

Platoni comico tributum esse, docet inscriptio codicis Palatini.

186쪽

Tum Λneed. Gr. p. 1461, ubi easdem quas Suidas sis Iasenumerat, sed omisso Pliaone. Ad singulas fabuIas ut veniamns, Veneria et Dionysi de Adonidis amore concertationem eomplexam esseeolligas ex Athenaeo X p. Φ50 b. PIurali numero 'Aωνιδες vocatur Suidae s. v. ἀφοδευσαι, Πλάτων 'Aδώνισι. At recto Grammaticus Behheri Anecd. p. 4 2 'Aφοδευσαι, αλά- των 'Aδωνιδα σημHm M i τὼ αποπατῆσαι J. Atque ita etiam Photius Pollux et Andronicus Bevheri. Proximo loco apud Suidam commemoratur 'A ρε εριον. Neque aliter Eudocta et Andronicus, unde facile 'Aφιεροῖν scribendum conitelas. Antiatticista p. 106 λίπε Ieg. λέπειγειφὶ του τυπτε leg. τυπτει). Πλατων Agγυρουντι , τέγανιαν Sed seribendum potius 'Aφ' ἱερων, .lvu od Eusterus et Rein ius Var. Leci. III τ voluerunt, A. ἀφ' ut vocatur haec fabula apud Athenaeum X p. 446 e, Pollucem VlI 57. X 190, Hesychium s. v.

λω . Apud Antiaiticistam unde natus sit enor facile intelligitur. Nam quum auctor brexitatis causa, plaue ut Sui das et Andronicus, scripsisset ccπ' laoων pro pleniore ἐν ταις. ἀφ is λων, librarius, qui genuinus sabulae titulus esset ignarus, scripsit Πλάτων 'Aφαρυυντα Simili errori Amphiaraum sabulam apud Scliol. Aristoph. Plui. 1 4 deberi suspicor, quae quum neque a Suida nequo ab Andronico commemoretur, vix dubitari potest quin ex alius sabulae titulo nata sit. Scholiastae verba haec sunt: ὀ Παι φιλος δημαγωγος - καὶ εκλεπτε τὰ του δνημου, ως καὶ Πλάτων φησὶν 'Ἀμφιαρωγ καὶ νὴ εἰ Ius φιλον γε φαἰὰς lκλεπτειν τὰ κοίν' ἄμα τε συκοφαντεiν. Quo loco si primitus Πλάτων 'Aς ἱερων scriptum fuisse ponas, quam facile tu huius sabulae locum Amphiaraus succedere Potuerit

187쪽

sponto latelligitur. Quod si eul audacius conlectum vide tur, non impedio quo minus truncatus Schollastae locus habeatur, ita sorsitan supplenduar καὶ Πλατων φησὶν -

- καὶ παλιν 'Αριστοφανης ' Ἀμφιαράω. Huius enim Amphiaraus saepissime laudatur ab antiquis grammaticis. Astetigisse Λristophanem etiam in alia fabula Pamphili rapacitatem, ex Suidae loco ab Hemsterhusio allato intelligitur a Πάμφιλος, δημαγωγὰς καὶ ἔκλεπτε τὰ του δη-μου, καὶ 7ωραθεὶς ἐπ αντονωρον κατελυθη, άῖς φησιν ' φαστοφάνης. quae ad Pluit locum reseres non posse apertum est. Sed uteunque do hoc statuas, illud eerte esse-eisse mihi videor, Platonis Amphiaraum dubitationem movere gravissimam, neque probari posse Hematerhusit sententiam, qui eiusdem sabulae titulum apud eundem Pluti Scholiastam ad va. 1 9 reponi voluit. Titulum sabulae, de qua diximus, recte Reinesius Var. Leci. III et de mulleribus a saeria redeuntibus interpretatus est. Idem placuit Alberto ad Hesychium vol. I p. 6 6 2z et Casaubono ad Athenaeum X p. 4 6 c, qui aliam praeterea rationem proponit hanc, ut Intelligatitur ἱεροδουλοι mulieres deo sacrae, quod minus probabile. Sequuntur Γρυπις, culus sabulae ab Athenaeo X p. 368 o Harpocratione s. v. πλειστηριάσαντες et in Anecd. Behk. p. 360 laudatae titulum restituendum puto Zenobio

Prov. II 31 τὰ δειπνα ἐπὶ κανων ἐκοsia το, καθάπερ ἐν κρυφίοις λέγεται Πλάτων 'Aνηρπακασ' άπαξάπαντ' αυτθκανω. Unde Κρυφίους tanquam fabulae elogium recepit Fabric. II p. 486. Sed legendum ἐν Iρυφὶ λέγει καὶ

Πλάτων. Easdem sere coniecturas postea protulit Dobraeus ad Aristoph. Nub. vol. IX 2 p. 206 Dind.

188쪽

Isis

- Do sαιδαλιν, quo utui' etiam Aristophanes tabulam dueuit, insignis est Clemenus Alexandrini locns Suom. VI p. z52 Πλατων τε ὁ κωρακος καὶ 'Αριστοφάνης ἐν δαλω τα αλλήλων υφαιρουνται. quae paullo negligentius enuntiata sie haud dubie intelligenda sunt, Platonem ex Aristophanis Daedalo nonnulla in suam eiusdem tituli fabulam transtulisse, Aristophanem autem rursus ex aliis Platonis fabulis suam Daedalum ditasse. 'ε Exemplum rei praebet unicum quod superest sabulae fragmentum apud Schol. Nub. 659, ubi qui e Platonia Daedalo asseruntur versus ab aliis ex Aristophanea fabula laudantur.' Ελλας Νῆσοι. Ea plerumque simpliciter 'Lλλας vocatur. Plenum sabulae titulum servaverunt Suidas et Eu- docia. Duobus locis Nῆσοι dicitur, apud Pholium Lex. a. v. ταξαι et Eumol. Μ. p. 362 39, ubi vitiose legitur In των Προοκ pro mi Q. quod apud Antiati. p. 114 legitur Πλατων 'Eλλαδico, me tacento intelligitur in 'Eλλάδι mutandum esse. Argumentum sabulae e titulo suspicari Iicet, si quidem de maritimo Atheniensium imperio actum undetur. Eo spectat locus apud Schol. HS ad Hom. II I135 ita fortasse eorrigenduSet

DObraeus ad Aristophan. τοI. IX 2 p. 206 Dind. in

Clementis loco Platonicae fabulae nomen excidisse existimat.' ' Nam ne quis sorte qui apud Tetgen Chiliad. I GIT. EPIatone asseruntur verSUS:

τὰ Λαιδάλεια πάντα κινεισθαι δοκεῖ βλέπειν τ ἀγάλμαθ ώδ' ἀνὴρ κεινος σοφος, B Daedalo ducta esse putet, non inutile fuerit monere, ne esse quidem hos Ρlatonis versus, sed Euripidis ex Euostheo apud Schol. Eurip. IIec. 821. Τgelgae haud dubie aliua Platonis locus obversabatur ab eodem Scho-Itasta servatus.

Vid. Koenius ad Gregor. Cor. I p. 48.

189쪽

εἰ μἐν --θαλασσαν αποδώσεις ἐκών, εἰ δ'ουν, ἄπαντα σοrριαι ν απολέσω. ' . quae fortasse Neptulit verba' sunt do erepta Atheniensibus θαλαττοκρατεια irati. Unde sabulam post Olymp. XCIIIaetam esse suspiceris. In eodem dramate Plato nobilissimam de atticis legibus sententiam posuerat,nξαξιν ημων οἱ νομοι τουτοισι τοῖσι λεπτοις

αραχνίοις, ἄν τοῖσι τοίχοις ἡ χλαγξ υφαίνει,

quam ut alios mittam servarit Philemo Gramm. p. 179. σα Cur. erit. p. 39. Praeterea tribus locis laudatur a Pollueo X 11. 1 2. 16T. Haud minorem eelebritatem adepta est quam 'Eορτων nomine inscripsit sabula, culus eonsilium hoc sulsae videtur, ut cives propter immensos quos sacrificiis sestisque velebrandia impenderent sumptus taxaret. Suadet hoc titulus fabulae et locus a Clemento Alex. Strom. VII p. 30 Dib.

servatus r ' ἄ

Tων γαρ τετραπόδιον ουδ -κτείνειν σημας τὼ λοιπον πλῆν - πι τα γὰρ κρεα ηιστ' εχουσι, κουδῖν αφυος γίγνεται πλῆν υστριχες ημιν καὶ πέλεθος τε καὶ βοή. Ita enim legendum videtur. In eadem sabula sigmatismuni Euripidis luserat, de quo cli. Porson. ad Med. si et Auecdota Behkeri III p. 1169. Nec Diitrephem inornatum demisit teste Schol. Aristopli. Av. 99 Λιιτρεφῆς - πανταχουαρπαξ καὶ πονηρος. misτων ἐν 'Mρταις' και ξενον, τον ιο νομενον, τὀν Κρῆτα, τον μογις ' Ἀττικον. Corrigor Πλα- των M ἐν 'Gρταῖς καὶ ξένον ' Toν μαινομενον κτλ. Cetera fragmenta vide apud Athenaeum VII p. 308 a. IX p. 36 b, Sehol. AristopIi. Pae. 3, Aeliarn. 35I, Polluc.

190쪽

PLATO. In ad Odyss. 150. ε 490. Ehisdem mulae inulus latet apud Eustathium ad Odysa. p. 1403 32. Eυρώπης tria supersunt fragmenta apud Athenaeum

VII p. 328 f. IX p. 367 e et Phryilichum Behkert p. 42 5.

At frequenter laudatur Ζευς κακουριενος, ex qua quavusseruntur Dagmenta sera ad cottabi ludum spectant, vide

Athenaeum XV p. 666 d. 66 b, Polluc. VII 132. X IT,

Schol. Aristoph. Pac. 1242. Herculis non nullas partes ruisse docet Athen. Xu p. 66 b, ubi invictus heros iubetur μὴ σκλ ραν εχειν τὴν χει- μέλλων κοτταβiζειν. Praeterea

laudatur Athen. XV p. 6 a. III p. 1 Is b. XI p. 478 o.

Titulum sabulae ad nescio quam Iovis eontumeliam spectare vulvis viderit. Male enim apud Endoeiam et Andronicum καλουμνος legitur pro κακουμενος. Idem vitium olim Poti Iueem VH 132 obsidebat tollendumquo est etiam ex SchoLVenis Aristophanis Pae. 12 2. 'Ιους tabulae unum superest

fragmentum apud Athenaeum XIV p. 65z a. Sequitur Κλεο quae Olymp. XCIII 3 una eum B

via Aristophanis et Phrynielii Musis in certamen commissa et tertio laeo habita est. V. argum. Ranarum. Scripta autem haec sabuIa suit in Cleophontem, turbulenti hominem ingenii popularemque auram turpissimis artibus captantem. Vid. Demetrina de EIoe. 294 et Sehol. Arist. Ran. sis καὶ εις τουrον τον δημπωγὼν δραμα τέρεται Πλατωνος, καὶ ἐπιγραφεται Wιωνυμυς αυέ κλεοφῶν. τουτον κωφε - δεῖ ιυς ξένον καὶ ε λιαρον καὶ δυσγενῆ. Ch. Suidas s. v. yιλοτιμοτερος. IIine Thraciam hirundinem in eius labris strepero dicit Aristophanes I. l. qui aeerbissime eum iterum

tangit Thesmoph. 805 Ran. 1504 et tu sino sabulae 1532. Obscuritatem generis attigit etiam Aelianus V. H. XII 43. 'Υπερ λου M καὶ Κλεοσιυντει - ουδεὶρ ἄν ειποι egδίως