Fragmenta comicorum Graecorum

221쪽

Titulum sabniae non dubitari potest quin recte T. Hemate Lusius ad Pollue. II p. 1358. a Conno, Metrobis silo et So-eratis magistro, repetiverit. Nobili intum fidistinem hune dicit Cicero Epist. ad Div. IX. 22. Contra Suidas s. v. Eoννου η /ῆφον vol. II p. 340 5 M Κοννος λορωδῶςύς τινες φλασι, τῶν ἀφώνων, ως δέ τινες κιθαριμος. Eu dem fuerunt qui respici putarent ab Aristophane Vesp., 695, ut docet ibi Scholiastes: κιθαρωδος ην νέος. ἐστι M

στρατος di παροιμίαν φησὶ Κοννου θρῖον, παρ'-παί- ζει. Gφρονιος ει υτι ἐλεχθη δια το ηδέν τινα τον Κον- νον ειναι. οἱ δῖ Κοννον λέγουσι τον ποτε δἐ ουδῖ εστι αννος, ἀλλὰ Koννας, δε προσενεκτέον προενεκτέον) ώς - δε quibus postremui verbia Co Non νέος profecto, sed pergrandis natu fuit Connus illis temporibus, seeuu doces Aristophanis locus.

Legendum videtur ενεος, cuius vocabuli usum ab Oratione grammaticorum non alienum fuisse vel ex Hesychio doceri potest. Idem hoe ἐνεος pro νέος restituendum est Aeschrio Perp. z8T, Ioco multis multorum conlecturis vexato. Codicum haec scriptura est, Σερξλὶς δ' ἐμος παις νέος ωwνεα φρονεL Corrigendum suspicor

ἡδυν h. e. ηλίθιον. IIesychius, Kοννοφροσιν et ατρο- σιν. 'quod si non ex Amipsim conno, certo ex comico poeta petitum eat. Haec minus recte praecipere videtur scitolii auctor, siquidem non Aoννας sed Koννῆς auloedus iste dicebatur, quod nomen aeeundo casu Κοννῶ nectitur. Vid,

Aristoph. Equ. 53 et Eudoc. Viol. p. 261. De similibus nominibus dixit Lobeckius ad Plirynicli. p. 43 et Choeroboscus apud Behk. Anecd. p. I 186, ubi prod legendum Φιλητῆς, et καταφαγὰς Pro καταφυγῆς. Postremam soliolii partem Bekkerus nunc ita edidit e libro Veneto: ἀλλὰ Κοννας, ον Ουδἐ nροσενεκτέον,

222쪽

nas tibicen innititur, quem recte Κusterus ad Suid. l. s. st Conno lyrista diversum statuit. De Conno, Socratis do More, vide praeterea Leonem AlIatium ad Soeratis Epist. p: IM et Menagium ad Diogen. Laert. II 28, qui pra unte Casauhono Amipsiae Iabniam in Socratem scriptam fuisse suspicatur,' quod haud Rcio an etiam eo confirmetur, quod chorus fabulae e φροντισταις constitisse videtur, Athenaeus V p. 2I8 -δ' ἐν τι, Κόννω - ου καταριθμειουτον Protagoram ἐν τ- των φροντιστων, Si vera est Casauboni coniectura, quis dubitet quin Μenaglus recte ex- eadem fabula nobilissimos in Socratem versus , Petitos esse statuat, quos servavit Diogenes Laert. I. I.

Quae eum Athenaei Ioco, ex. quo phrontistis in Amlpsiae fabula enumeratos esse discimus, optime concordant. Exeeteris fabulae fragmentia ab Athenaeo VII p. 32 d. IX P. 268e, Herodiano de ' dictione solit. p. 6, Polluce X ITIEt Scholiasta Aristophanis Av. 989 aervatis nihil certi ad Laribulae argumentum elicias. Sequuntur Kωριασταί ψιχοι et Σαπφώ. Ex Illa Kω- Haec olim scripsi. Nunc plane persuasum habeo Coh

num et Connam minime esse diversos. Qua de re inptime disseruit Willelielmannus Proteg. ad Platonis Eu-ihId, p. XX LIX, qui de Conno quae dici possunt x

hausit tantum non omnia.

Ex hoe loco Meursius Bibl. Att. et Fabric. Bibl. GLII p. 410 Amipsiae Tριβωνα fabulam affinxerunt.

223쪽

μαστας, de eulus auctore Th: Bergvll eonlectnram sane quam probabilcm supra p. 155 attuli, una eum Aristophanta Avibus et Phryniclii Monotropo in eertamen commissam Olymp. XCI 2 primum meruisse praemium docet Scholiasta Aristophanis in argumento Avium. μοιχοὶ passim tri--χοὶ corrupta,' velut apud Pollucem VH 100 ' ιφίου ἐν μυχοῖς' ιιιλτωρυχίαν ειποντος, ubi verum vidit praeter F hrietum Bibl. Gr. II p. Io Toupius Emend. in Suld. I p. 30I. Idem vitium tollendum ex Grammalleo Seguer. p. 400 ἀνεωγον r καὶ '--φίας Μυχοις καὶ οἱ νεωτεροι πολλαχου. Μitto reliqua fragmenta. Σαπφώ ab uno commemoratur Polluce lib. IX IM ἐν τῆ 'Aμεὶφίου Σαπφοί,

ubi . NS habet 'Aμειφiους αμφοι. Denique Σφενδόνη. Sic enim vocatur apud Athen. VI p. 2 o lpaucisque aliis locis. . Plerumque corrupto titulo Σφενδωνι vel Φεiδωνι vel Σφενδονι, pro quibus ubique reponendum esse vere monuit Casaubonus ad Athen. X p. 4 6 dquem qui sequitur T. Hemsterhusius ad Pollucem II p. 1080 nomen eomoediae ab anitulo, mutui amoris signo, repetit, entus in pala amicae imago insculpta fuerit. Quae etsi non unam ob causam parum probabilia sunt, laudabo tamen siquis meliora attulerit. De tempore fabulae eoniecturam capere licet e fragmento apud Polluc. X I servator

τὼ μῖν δορυ, μετα τῆς ἐπιχάλκου πρις Πλαταιαις ἀπέβαλεν.

Quae vix dubitari potest quin de eoram aliquo Atheniensium intelligenda sint, qui quum Lacedaemonii Plataeas obsidione cinxissent, cum magna parte Plataeensium eruptione facta

aufugerunt, id quod laetum esse constat Olymp. LXXXVIII I. Vid. Thueydides III 20 sqq. et Diodorus Sic. XII 56. C lera fabulae fragmenta habet Athenaeus VI p. 2 0 I. IX

224쪽

qua vicisse e0m in sertamine comico Suidas tradidit, aea. nente Eudoe. p. 68. Inlaeetum poetam . et inprimis ηρωτι- κον fuisse memoriae prodidit Seliol. Aristoph. Vesp. 500 4 9). τῶν τριχοιν&ων ἐπῶῖν, ἀντὶ του τῶν ευτελῶν. τὰ τοιαυτα παρὰ τὰς φωνὰς nai ι, νορτικου οντος, ἐφ' o μαλιστα τῶν ποιητῶν σκώπτουσιν 'Ἀρχιππον. Cho Casauh. ad Avien. VII p. 329 e. Huius celeberrima fabula fuit ea quam 'Iχεις inscripsit, in qua qui piουcariorum nequitiam exagit tam esse putabat Hemst husius ad Polluc. X 30, non cogitavit tale argumentum mediae vel novae . quam antiquae comoeseae esse accommodatius. Fragmenta contemplanti hane fabulam eo consilio a poeta scriptam suspicari licet, ut Atheniensium immodicam ἰχθυοφαγίαν exagitaret. Eam rem ita videtur instituisse, ut pisces, qui non dubium est quin chorum fabulae constituerint, quum omnibus modis tumbari sese ab Athenierinibus vidissent, bellum vexatoribus aula intulisse fingeret. Denique post varios casus et incerta hemeertamina foedus inter se secisse videntur praeliantes, cuius Avidem condiciones hae fuisse videntur, ut redditis eaptivis Avienienses ii, qui prae eeteris hostibus insensi. fuissent plurimumque damnum intulissent, piscibus devorandi tradere turi Partem foederis, prosa oratione conscripti, aervavit Athenaeus lib. VII p. 329 b. o, quo loco si commemorantur Athenienses quos pisces se reddituros esse pollicentur rἀπρδουναι-Oσα ἔχομεν ἀλλήλων. ημῆς μἐν τὰς θράττctu καὶ τὴν αυλητρίδα καὶ Σηπίαν την θυρσου in. e. uxorem Thyrsi, non filiam) καὶ τους Tριγλiας καὶ E Miδην τον ἄρξαντα κτλ. In Atheniensibus, qui piscibus devorandi .uaderentur, commemoratur Melanthius, poeta

De poeia hominis quae dici possunt eongessit fere du

225쪽

merito tam diram sortem illi homini paratam ' fuisse multis multorum emeitur testimoniis, qui in eo omnes eonsentiunt ut nihil Melanthio fuisse videatur voraelius. Aristophan.

, πικροτατ νε επα γηρυσαντος et κουae, ' , ηνίκά των τραγωδῶν τον χορον εἶχον αδελφος καὶ αὐτος, αμφω Lbργόνες ὀσνο ραγοι, βατι σκοποι αρπυιαι, γραοσομο μμηροὶ τραγομασχαλοι ἰχθυολυριαε. quibus multa similia addi possunt ex aliis comteis. Neque negligendus est Photius Epist. 88 p. 122. Μελανθιον' ταδιτον τραγωδίας υποκριτην lege ποι πηπι ovior τῆς οφ ηδ Hας ἡττω γενέσθαι ιυστε καὶ ἀθυμειν ἐπεὶ μη κυκνου τὼν τράχηλον ειχεν. Similia ex Clearcho refert Athenaeus Ip. 'se. Μελάνθιος των ἀπολαυσεων ἐρων ηυξατο τῆς μακροτωχενος ορνιθος τὀν τραχηλον-D' Oτι πλεῖστον τοῖς ηδέσιν ἐνδιατρίβη. CD. XII p. 549 a. Neque Hermaeo piseario poeta pepercisse videtur, de quo Wavissime queruntur pisces apud Athenaeum VI p. 22 a et VII p. na e 'Λίγυπτιος αριώτατος των ἐχθέων κἀπιγλος

'μαιος, οὐ βια δε ρων ρινας γαλεους τε πωλει' 'καὶ τους λῶβρακας ἐντερευων, ως λέγουσιν ηρον. Praeeonis partes in piscium agmine sustinuisse videturaalpinoa σάλπιγς. V. Athenaeum VII p. 322 aligentia ' Elmsteil ad Euripidis 31ed. 06, qui quod se. ignorare dieit quo auctore Fabrielua B. G. II p. 3IO Melanthium Philoclis filium esse dixerit, non meminerat Μοraimum, qui frater Μelanthii fuit Aristoph. Pae. 808. s. schol. ,. Philoclis filium perhibuis a Sehol. Equit. 403.

226쪽

'Εηρυξεν βόαξ.

σαλπι)ς δ' ἐσάλπιγξ' επτ οβολου μωθον τέρων. quamquam haee etiam de Athetilensibus intellio posse vudeo, ut nominibus βόαξ et σάλπης ad notos quosdam aequa. Iibus homines poeta alluserit. Eandem terte rationem laestin fabulao partibus tenuit, velut in ipso illo foedere, in quo quae sommemoralitur Atheniensium nomina ex piseiuni nominibus frigida quadam vernilitis. sunt, innexa; quo spe Aetant Euam, ni fallor, verba ab Athenaeo VII p. 2 7 sem, vata, Oτε ' σμίας τὰς παχειας, et quae idem attulit p. 33l e ἄνδρες ἰχθυες, quibus nescio quis pro usitata ora, toribus sormula, ανδρες Ἀθηναιοι, in Archippi sabuId nsiissesse videtur. Eodem alium versum rettulerim haud dubie ex eadem sabula petitum apud Athenaeum IlI p. 86 e. Κῆρυξ θαλάσσης τροφιμος υιὼς πορφωρας, quo Ceveum familiam respici puto, quemadmodum Galeotha teuot lis laico a St Phano, BFgantio a. v. Γαλεῶται servato tA. i. P. λέγεις συρ μαντεις εἰσι γα. θαλάττιοι ι γαλεοι γε πάντων μαντέιον -*ωτ2τοι.: εQuos versus ex ea fabulae parte desumptos esse suspiee in qua de . 'sacris actum, fuit, a quibus nee sacerdotem abfuisse docet locus ab Athen. VII p. 315 b servatus e f. 'Dρους γὰρ αυτοῖσιν δέγνως του' θεου. Denique e praelii, inter pisces et lureones descriptione duoetust videtur hie loena apud Athenaeum VII p. 30I ad Kαὶ την μἐν 'Aφυην καταπέπωκεν ἐντυνον ' '

Ubi rursus in ambiguo lusit, si quidem 'Ac seti meretrienlae eoglaomenta est apud Athenaeum MII p. 386 a. oll. VIII p. 339 b. Temporis quo acta est fabula tenue quidem aiindicium tamen praebet Euclidis eommemorauo apud Ath

227쪽

naenm VII p. 32s e καὶ Eυκλείδην τὀν αρξαντα. Aeta lotur est post Olymp. XCIV 2. ,

Reliquae Archippi fabulae, quae quidem eommemorantur ab antiquis grammaticis, sunt 'Aμφιτρυων, 'Hρακλῆς γαριων, ' ονοη σκιά, Πλουτος et 'Hνων. Amphitruonis duplex suit recensio, ut eonstat ex Athenaeo III p. 95e et X p. 426 b et Hesychior ἐπενώτισεν, ἐφωνησεν. τρυωνι δευτέρω, ubi Archippi nomen exeidisse viderunt Meum sius et Florens Christ. Fortasse igitur . etiam tertio Allienaei loco XI p. 491 b ' ψχιππος εν 'Ἀριφιτρυωνι ουῖετέρους τὼ σκυφος)-ante ονδετερως addendum est δευτέρω. Non addita recensionis significatione Amphitryonem laudant Gram- mattei Betaeriani p. 83 20. 105 16. 52 28. Argumentum fabulae, quamquam e fragmentis nihil efficias, vix tamen di versum esse potuit ab eo quod Plautus graecos auctores sequutus in cognomine fabula tractavit. χ' Ηρακλης γαμῶν in quo argumento .versata fuerit,

titulus fabulae satis iudicat. Nuptialium epularum apparatus commemoratur in fragmentis apud Athenaeum XIV p. 640 I. 6 b. ell. VII. p. 307 d et Aneed. Behk. I p. 3 1. quam Τὰν Ου σκια inscripsit testibus Schol. Aristoph. Vesp. I9I καὶ 'AOinmis δἐ κωμωδῶ γέγονεν ' ονου σκια Zenobio VI 26 eli. Photio Lex. p. 29I, 'Αριστοτέλης di ἐν Θιδασκαλἐαις καὶ δράματός τινος φερει ἐπιγρανήν ' υνου σκιάν, eam simplieiter ' ονον appellant idem Photius p. 280

In Pluto sabula IIemsterhusius ad Pollueem X I36 Poetam docuisse coniicit, veras divitias non in profundendis divitiis et eleganti vita, sed in honesta parsimonia consistere. Ex fragmentis hoc unum emcias, hominem in ea repraesentatum fuisse, qui ex paupere repente dives factus esset. Κου- mol. M. p. 35τ 26. ' Ἀρχιππος Πλουτω Nυν ουν ἐγενομην

228쪽

χρηματον ἐπ ήβολος. lia enim legendum esse pro Ino των νυν ἐγενομην monui Curis ' erit. p. 8. Ad eiusdem hominis divitias spectant etiam πλατυπορτυγα ἱματια ex hae fabula a Polluce VII 63 allata. Cetera fragmenta vide apud Scholiastam Aristophanis Av. 16 R Vesp. I 6 et Poti.lucem X 136. Denique 'Pένωνι tabulae, ab Athenaeo XV p. 6 8 e et Polluee II 183. VII I99. X commemoratae, nomen fortasse ab illo Rhinone inditum fuit quem soluto quadringentorum imperio in decem illis praeto. ibus numerant Is erates e. Callim. p. 4 6 Bevh. et Heraelides Ρolit. p. 502 Crag. ubi ἀνὴρ καλος κἀγαθος dicitur. Eiusdem nomine inscriptus ferebatur dialogus Aeschinis Socratici, memoratus ille Diogeni Laert. ΙΙ et Polluci VII 103. Cla. IIa eratio p. 164 13. Neque ad alium spectare videntur haeo Photii: 'Hνων, OνOsια κυριον. Ceterum haud indignum est memoratu fuisse qui qua, tuor fabulas in Aristophanela habitas, Poea in Naufragum Insulas et Niobum, Archippo tribuerent. Anonymus in vita Aristophanis p. XXXVIII ἔγραφε δἐ δράματαριν, ὼν ἀντιλέγεται τεσσαρα εος Ουκ οντα αυτου. ἔστι δἐ ταυτα, Ποίησις, μυαγος, Nῆσοι, Π οβις Dindoinus NA-βος , α τινες ε ρασαν εἶναι του ' χίππου. Harum tib Iarum quae μυαγος vel Λις ναυαγος inscripta fuit , nulla supersunt fragmenta, nisi forte apud Polluc. X 33, de quo Ioeo vide Dindorsit Fragm. Arist. p. 154. Nησιον et mos vreliquias idem collegit p. 130 et 154 sqq. Quam praeterea Fabrielus Archippo tribuit fabulam 'Iμπεις, eam ex σιν corruptam esse vidit Casaub. ad Athen. VI p. 227 Denique Sevini commentum ab Hartesio eommemoratum, A

Gilochi sive potius Diuolochi) Telephum apud Athen. III

229쪽

p. III o Arctippo tribuentis, verbo tetigisso gumclat. In-

.certarum fabularum fragmenta supersunt duodecim. In or tionis tonsormatione et verborum usu quae singularia habet

Arellippus fere haee sunt. 'u θως pro εἰωθως dixit apud Photium Lex. p. I , εσθειν pro eo quo vetustiores Attici constanter usi sunt ἐσθδειν apud Athenaeum VII p. 27T LA κυιον pro ιδ κυον apud Antiatile. p. 105 16. ὁ ξυρος pro. το ξυρον apud Polluc. X IT . κηπιορος pro κηπουρος ibid. VII I 8. το σκυφος pro ὁ σκυφος apud Attialiaeum XI p. 49 b. συμπατραυτης pro πατριωτης apud Antiatiis. p. 113 20. επινωτί ιν l. e. ἐφορμαν apud Hesychium vol. Ip. 1326, quamquam id etiam Euripides hoc sensu dixit. Porro παντοπωλία apud Polluc. VII 28. ξυστρα apud II rodianum Lobech. p. 460. ἄσκοθυλακος apud Grammat. Bekk. p. 452 28. Sed ρυγχος de saeie humana eomice lusit Ath naeo teste III p. 95 e. Novorum verborum quaeque ipse primus finxisse videtur duo habeo exempla, αυξίκερως apud

Athenaeum XIV p. 656b ταυρου τ'αυξικέρω φλογίδες l αἱ δολιχαί τε καπρου φλογίδες leg. σκαδες), et κλασαυχεν

octora apud Plutarchum Aleib. cap. I. ARISTOMENES, Atheniensis, quem antiquae an me diae poetis comoediae accenseat haerere videtur SchWei haenserus ad Athen. vol. VII p. 6 T. Atqui accurate aetatem elua indicat Suidas r 'Αριστομένης 'Aθηναῖος, κωροκος

των ἐπιδευτερων τrῆς ἀρχαίας κωμουδίας, or ῆσαν ἐπὶ των Πελοποννησωκῶν, 'Oλυμπιάδων nr. Eadem . Eudocia p. 65.ervans illa etiam corruptum ' Oλυμπιάδων, quod in 'ολυμπιάδι mutavit iam Portus. E Suida profecit Scaliger in Obmpiadum ἀναγραφῆ, qui aetatem Aristomenis rettulit ad Glγmp. LXXXVII 1. Antiquae Aristomenem fuisse poetam

moediae docet etiam Scholiasta Aristophanis argument.

Equitum, ex quo eum Olγmp. LXXXVIII 4. 'χλοφο-

230쪽

ρους cum Λrlsiophanis Equilibus et Cratini Satyris incertamen commisisse intelligi iur. Sed in Suidae verbis ambigi video de sensu verborum των ε Πιδευτερων τῆς αρχaiας κωφιωδiας, quae I. G. Vossius interpretatur: unus eorum, qui secundarii vocantur. Paullo melius Portus: ex lis qui antiquam comoediam sequuti sunt. Similiter Eusterus: qui comoediae antiquae proximi fuere.

Denique Τou pius Emend. in Suid. III p. 95 ex eorum numero qui nee primi nec secundi sed paullo

post floruerunt. Nihil horum ab omni parte verum est. identur potius veteres eritiei antiquae comoediae poetas in duas quasi classes dispescuisse, in antiquiores, qui ante bel- Ium Ρeloponnesiacum inclaruissent, et sequiores, qui ipsis belli temporibus florerent. Hos illi τους επιδευrερους voeasse videntur. Ad eandem plane rationem Phrynichuin Torς επιδευτέροις accensuit Suidas. Ac similiter decem oratorum delectus, quem sequiores ad veterum illorum normam instituerunt, οἱ ἐπιJευτεροι δεκα ἐητορες appellati sunt. Suidas v. Νικοσrρατος. εταχθη di ἐν τοις

κριθεισιν ἐπὶ δευτέροις immo ἐπιδευτέροις) δέκα ρητορσιν. CD. Iacobsius ad Anthol. Animadv. III I p. 202. Vidimus igitur Aristomenem iam quarto anno Ol3mp. LXXXVIII sabulas docuisse. Idem quum in argumento Pluti Olymp. XCVII simul cum Aristophanis Pluto Admetum commisisse dicatur, praeIongam viro vitam obtigisse censendum esset, nisi permirum videri deberet, quod in tanta vitae longinquitate quinque tantum sabularum auctor perhibetur. Ita que Admeti commissionem ad primam Pluti editionem speis ' Ita nunc e eodice editum. Vulgo 'Oλοφυρειους, quod fabulae nomen de captorum Lacedaemoniorum lamentationibus explicabat Rankius Vita Aristophanis