Fragmenta comicorum Graecorum

41쪽

ποιειν. Ex quo loco plura quam debebat eollegit MuEIlerus Dor. II p. 350. Neque recte interpretatus est vir exl

plum P. Sensus haud dubie hic est: nolo spectatoribus molestus esse Megaricae comoediae carmine recitando; pudet enim sabulam meam insipidis, quales Megarensium poetarum sunt, iocis adspergere. Neque enim dubitari potest, quin recte olim ad Philemonis fragm. p. 382-ου διειρο scribendum coniecerim pro edito ασ1 α quam rationem optime FeIDeiani versio ex integriore Aspasii codice ducta apud Gaisso dium ad Hephaest. p. 96 eonfirmat: praetereo earmen Megaricae comoediae. Versus ipsi ita digerendir

το δραμα Μεγαρικον ποιεῖν. Denique ad eandem illam Megaricae eomoediae petulantiam

etiam τα Μαισωνικα σκωριματα pertinere existimo, quae a

Μae one, Megarico histrione, qui Iudicras xervi et dicacissoqui personas invenerat, nomen traxisse ex Aristophane BD Eantio, docet Athenaeus XIV p. 659 a Μαισων γεγονεμωδίας vnοκριτὴς Μεγαρευς το γένος, ος καὶ τὼ προσω- πειον ευρε τι α αυτου καλου μενον Μαίσωνα, ιυς φάνης φησὶν ὁ Βυζάντιος ἐν τω περὶ προσωπιυν, επειν αυ- τον φάσκων καὶ τὼ του θεράποντος προσωπον καὶ τὼ του μαγείρου. καὶ εἰκοτως καὶ τὰ τουτοις πρέποντα σκωμμ ατακαλεῖται μαισωνι κά. CD. Eustathius ad Hom. p. I 5I, 56.

42쪽

acen. II p. I. Maesonis Illum vorsum servavit etiam Photius et ex Photio Suidas, qui quod pro δι σαν exhibet τισαν haud dubie relectaneum est. CD. Libanius de nece Iuliani p. 285 B αντὶ γαρ ευεργεσίας O εδεx7θλμαν lege

σαν) κατα τιὰν παροιμίαν, ἐπιβουλε υθησαν αποκτειναι τῶν ευνουχιὼν τὼν μαλιστα περὶ ταν ευνην. Neque negligendus Harpocratio s. v. ' Lρααῖ p. 86, 6, ex quo eundem Μaesonis versum uni Hermarum Athenis inseriptum fuisse

μασιν αρχαίοις 'Aντ'ευεργεσίης 'Aγααέανονα δῆσαν 'ἈχαιοL De quo loco qui disseruit nuper SetineidoWinus Ephemeri Gotting. I837 s c. 86. ST opportune monuit eandem Paroe- .miam significari a Diogeniano apud Gaissordium Paroem. p. V εστι δἐ χὶ παροιμι ita τροπος καὶ της καλουμένης αλληγορίας' παρακειται δἐ αυτη λογος Αι πιιος, Καρικὼς αἶνος Dρντικος λογος, Κυπριος, καὶ Μαισωνικὴ παροιμία Μαρσιππος. Ubi pro μαρσιππος fortasse Xρυσιππος eo rigendum, quem de proverbiis commentatum esse intelligiturax Zenobio II, IS et III. 80 oll. Ρroverb. Bodlei. p I5 A et 22 B. Ceterum Maesonem, quem etiam Musonem dictum suisse ex

IIesychio ' Iligas, Megarensibus Siculis quos et Non recte haee Welcherus Sril. epigr. p. 224 de M

garei filio interpretatus est. φ) Hesychius, Μουσωνες r οἱ κορυφαιοι τοὐν μαγειρων καὶ οι τεχνιπαι. Ubi τεχνιται, dies videntur histriones

Maesonicas personas sustinentes.

Siculos Megarenses et Nisaeos etiam ab aliis inter se eonfundi videas, velut ab Ovidio Heroid. XV, 5 de Siculis agente, di ista des matres Nisiadesque nurus.

43쪽

ipsos sibi , Inventae comoediae honorem arrogasse constat,oontra Timael sententiam vindicare studuit Polemo Athenaei

Σαων ἐκ των εν Σικελάα φησὶν εἶνm Μεγαρέων καὶ Oiκ ἐκ των Νισαio ν. Cuius si vera esset sententia, histrionem illum ante Olymp. LXXIV, 2 vixisse efficeretur. Eo enim anno Megarenses a Geloue expulsos et Syracusas traductos esse constat ex Thucyd. VI, 4 cli. Herodot. VII, 156. Eandem ridendi conviciandique scurrilitatem Sugarionia quoque comoediam rettulisse credibile est; Anonymus de Com.

p. XXXII μονος γην γελως τὼ κατασκευαζομενον , Diomedes Grammat. III p. 486 poetae primi comici fuerunt Susario Μyllus et Magnes; hi veteris disciplinae

loculatoria quaedam minus scite et venuste pronunciabarit. Quamquam Susarionis lusus scenici ab Μeg rensium ratione eo disserebant, quod versibus adstricta erant, quae illi nudo sermone effundebant dicteria. Schol. Dion sit Thrac. p. z48 τλῆς εμ uετρου κωμιυδὶας απύγος εγένετο, ex quo nequaquam consequitur, ut etiam literis perscriptas fuisse eius comoedias credamus, quod recte negasse puto Benileium Phalar. p. 258 sqq. Praemeditatos igitur fuisse Susarionis Iusus, neque vero ex tempore susos, non dubitamus: cui non repugnat Aristoteles, qui quum ab initio eo-moediam αυτοσχροδιαστιχην fuisse affirmat, vetustissimam eius formam, qualis iam ante Susarionem apud Atticos aliasque Graeciae gentes fuit, respexisse videtur. Ρraemeditatae autem si fuere Susarionis colaoediae et versibus utcunque

Magis etiam mirum videri potest quod Crates apud Diogenem Laert. II, 118 de Stilpone philosopho posuit, ἐν Μεγαροις οθι φασὶ Τυφωέος εμμναι ευνάς. Nisi is Megaricorum philosophorum vanitatem et τυφον ridere

voluit.

44쪽

inclusae, easdem etiam qnibusdam aromentorum finibus es cumscriptas fuisse probabile est, ita tamen ut ipsa illa arm-menta neque artificiosius excogitata neque ad certum actionis finem directa fuisse videantur. Qua in re non uno sed pluribus actoribus usum esse Susarionem, indicat Anonymus de Com. p. XXXII οἱ περι Σουσαρίωνα ) τα προσωπα εἰ ῆγον οιτακτιος, quibus deinde Cratinum opponit, qui primus omnium τα ἐν τη κωWHoire προσωπα ειεχρι τριῶν κατέστησε. Quae si vera sunt, profecto in plaustris illas comoedias actutatas esse parum eredibile est, quae Benileii fuit opinio; undesiani laeunam marmoris Epoch. 5 . 55 ita ex conie-etura Eripplentis: αφ ου ἐν απιμναις κωμωδίια ἐφορεθησαν

sto υπο των 'Iκαριεων, ευροντος λυσαρίωνος Cuius rationi etiam hoc obstat, quod plaustra illa, nisi ubi de tragoediae origine agitur, a nemine unquam commemorantur. Quamvis igitur Susarionis conatus scenicos . non adeo impe

sectos fuisse putamus, ut vulgo creditur, vel sic tamen totam eius Tationem admodum rudem et incomptam fuisse neque Populi assensum tulisse, vel illud doeumento esse potest, quod proximis octoginta post Susarionem annis adeo obm luit comoedia, ut 'nihil quidquam de novae artis progressu et Incrementis audiamus, immo ne nomen quidem poetae qui in eodem genere elaborarit a vetustis scriptoribus com- Vulgo legitur Σαννυρίωνα, quae res Casaubono ad Allier .

' VII p. 286c adeo imposuit, ut Saniirrionem, Philγllii et

Strattidis aequalem, antiquae comoediae poetarum auii-quissimum diceret. Susarionis nomen restituit iam Pea Soitus Vindie. Pseudo-Ignat. II, 1. Idem error apud Al

45쪽

memoretur. Nee tamen post prima illa conamina prorsus exulasse ex Atilea nihilque interim incrementi cepisse via tur comoedia; sed eum minus plaeuisset haec tota eonviciandi locandique ratio spectantibus, fortasse etiam aliis. rationibus ex civitatis statu repetendis aecedentibus, laetum est, ut munori poetarum vel histrionum studio coleretur et sere in omacum delitesceret, fortasse ne in urbem quidem intromissa.

Mistoteles de Arte poet. V, 3 ἡ κωπιοδία δια τὼ μὴ σπου- ω σθαι-ελαθεν. Octoonta demum post Susarionem annis, inde ab Olymp. LXXIII vel LXXIV, eodem utitur tempore quo Epicharmua in Sicilia eomicam artem lam

ad cultiorem formam expoliverat, etiam apud Atticos comoedia aliquanto elegantiori, ut suspicari licet, Ornatu, quam quo antea induta fuerat, iterum surrexit, euiua rei primariam raussam ex aucta popularis imperii libertate repetendam esse

sponte intelligitur. His igitur proximisque abliino temporibus fabulas iam ipsis Athenis docuere EUETES, EUXENIDES et ΜYLLUS. Suidas a. v -χαρμος T. I p. 842 ην δἐ χαρμος προ των Περσιμων ετη διδασκι- δε Συρακου- σαις. εν M 'Aθηναις ώέτης Gξενἐδης καὶ Μυλος leg. Μυλλος) επιδεικνυντο, hoo est Olymp. LXXIII, 1. Ex his

Euetem, eulua vel nomen suspectum videri potest, et Eux nidem praeter Suidam nemo commemorat; at Mylli memoriam praeter Diomedem Grammaticum loco supra p. 24 adseripto servarunt plures. Hesychius vol. II p. 632 καὶ οιμία μυλλος πάντ ἀκουει, ἐπὶ των ἀκουόντων καὶ κω- τοτητα προσποιουμένων. εστι δἐ καὶ κωμωδώοῦν ποινητὴς Οἴτω καλοtyMνος. Diogenianus Prov. VI, 0 Μυλος Μοαλος) πάντ ἀκουει, ἐπὶ τῶν κωφοτητα προσποιουμένων καὶ ni o ακουοντων. Μυλ Mυλλος) γὰρ κωμωδιων ποιητής,ος μὴ ἀκουειν υπεκρίνετο. Quibus similia habet Photius

46쪽

Lex. p. 2 9, 25 et Areadius do ace. p. 53 mΣλκκωρακος. Eustathlus ad Iliad. p. 906, 53 Μυλλος μἐν --μυλλις ει διεστραμμένος οφιν. Idem ad .Odysa. p. 1885, 2I Mυλλος, οπερ ἐστὶ κυριον υποκριτου του λαιου , Oς ριιλτωτοις φασὶ προσωπείοις ἐχρησατο, ubi quod

histrio dicitur, quem ceteri eomoediarum poetam dicunt, ne mini fueum faciet. Quod autem μιλτουτοις προσωπιέοις usua esse perhibetur, documento est, lnventas iam tum fuisse per sonas scenicas, sed ita ut pristinae vultum minio illinenda consuetudinis vestigia superessent. Deniquo ad eundem Myialum spectare videntur haec Pliotii Lex. p. 236, 10 ANabili ποιητης επὶ μωοία κωμωδουμενος. quae paullo pingulus enuntiata sunt; neque enim Hyllus propter stultitiam ab aliis poetis ridebatur, sed aiultitiam simulantis partes in suis ipso Iabulis agebat. Hyllum eeterosque qui una cum eo- eommemorantuPpoetas proximus quidem, at satis longo tamen proximus li

tervallo excipit CHIONIDES Atheniensis, de quo Ita Suidas rXμονίδης, 'Ἀθηναῖος, κωμικος τῆς αρχαίας κωμωδίας, ον καὶ λέγουσι πρωταγωνιστὴν γενέσθαι τῆς αρχωίας δίας. διδάσκειν δἐ ἔτεσιν oκτω προ τῶν Περσικῶν. Eadem Eudocia p. Φ30. Quorum si vera est de aetate Chionidia sententia, Chlonides lam Olymp. LXXII, vel LXXlII, Ilabulas docuit atque Myllo eeterisque paullo antiquior habetidus est. CD. Wolsii Prol. ad Hom. p. LXIX. quod quominus reete seri putem, prohibet gravissima Aristotelis auctoritas, qui cum ipse dida aliarum librum condiderit, eiu modi in rebus falli vix potuit. Is igitur Chlonidem et Μ

gnetem Epicharmo aliquanto aetate minores suisse testatur r

47쪽

lloruerit, Chionidis aetatem vix ante Olymp. LXXX collocari posse erediderim quod verum esse etiam alio argumento intelligitur. Nam cum Chionides in fragmento sabu-Iae Πτωχοὶ inscriptae apud Athen. XIV p. 638 a. Gnesippum

Iudiorum poetam eommemoret, is vero Cratini aequalia fue- .rit, Chionidem Cratini aetatem attigisse apertum este quamquam non dissimulandum est, teste Athenaeo I. I. et IV p. 13Te, fuisse inter veteres eriticos, qui ipsam illam fabulam, in qua Gnesippus commemoratur, in Spuriis numerarent. Sed de hoc utcunque statuis, illud dubium esse non potest,

Aristotelem ita commemorare Chionidem, ut eum omnium qui apud Atticos noruere comicorum aetate primum fuisse censuerit, non aliam Puto ob caussam, quam quod omnium antiquissimus fuit quorum et scriptae et artificiosius excuItae fuerunt comoediae, id quod etiam illos significare vo-Iuisse puto qui eum πρω*γωνιστὴν τῆς αρχαίας nuncupa-xent Fabulae eius ab Suida et Eudocia commemorau- Aristotelis testimonium qui e contra me facere P edixit sed non docuit Grysarius de Comoedia Dorica p. 152

Epicharmi primam fabulam ponit Olymp. LXXI, 3, Chionidis autem LXXII. l. IIaee si vera sunt, Epicharmus non πολλω, sed oλέγω ante Chionidem fabulas exhibuisse dicendus erat. Eam ob causam ego reiiciendum putavi Suidae testimonium, cui adversatur etiam id quod Chionidem, qui primus verae comoediae auctor significatur ab Aristotele, antiquiorem iacit Myllo et Euete et Euxenide, quorum nec scriptae extitisse videntur comoediae nec ab inculta Susarionis ratione multum remotae. De eo autem eum nemine litigabo, utrum Chionides, si vere

Epicharmus Olymp. LXXI primam sabulam docuit, Olymp. LXXVI an aliquot annis prius sabulas docere inceperit. δὶ Non optima fide mecum egit Go sarius I. l. p. Iol haec scribens et Neque, quod Chionidem primum poetarum Ceomicorum ego posui, eo resutatur, quod Meinckius et provocavit ad sabulam Chionidis non genuinam οἱ et Πτωχοι qua Gnesippus Cratini aequalis commemoratus

48쪽

ριοι. Postremae nullum superest fragmentum. Πτωχοὶ praeter allata loca laudantur ab Athenaeo III p. II9 e et Grammatico Hermann. p. 325, ' Πρωες a Polluce X 43, Antiatile. p. 9 et Suida v. αγνος. Tacito fabulae titulo semel commemoratur Chionides a Vitruvio lib. VI praef. p. I 6. Nam de Philemonis Grammat. loco p. 30 falluntur, si quid video, et Osannus et Sturgius Animadv. ad ElymoL M. p. RDenique de scriptura nominis admonere licet, inter X νέδης et Σιονίδης fluctuante. Illud probat Κusterus, qui in Sultae Ioco e eod. Paris. Xιωνiδνὶς edidit pro ,Σιονίδης. Contra Σιονίδης ubique reponendum putabant Vossius de Poetis gr. p. 25 et Casaub. ad Athen. I p. 119 e, ubi quod Schwei Iiaeuserus scribit Athenaei IIS A constanter offerre formam Σιωνίδεις , repugnat iis quae dixit vol. VII p. 87, ubi ex eodem libro enotavit Xιονιδ/iς. Utrumque habet quo commendetur. Alterum Σιωνίδης est a nomine Xίων Λίωνος, alterum a Xioνις Σιονιδος v. T. H. ad Ρolluc. vol. II p. 1193 et Thucyd. V, Is) vel a Σιδνη, ut Ovidius Ep. Pont. III, 3, 42. Eumolpum, Chiones filium, Chionidem dixit. Sed meliores libri tenent fere Σιωνίδης.

Cum Chionide Aristoteles ita coniunxit MAGNEΤΕΜ, ut is eodem ferme quo ille tempore vixisse videatur λ'). Sus aloes et M3llo qui aequalem facere videtur Diomedes Gramm. esset. Eam enim fabulam non ab ipso Chionide sedet ab alio conscriptam fuisse repetita vice testatur Athen. e XIV p. 638a et IV p. 137 e. Sed talia passim sibi

licere putavit vir doctissimus. Ceterum Chionidem primum fuisse poetam comicum hoc nomine dignum, ne ipse quidem negaVi.

Grysarius I. l. p. 153 qui Suidam sequutus Chionidem ponit Ol3mp. LXXII, , Magnetem assignat Olymp LXXVI, quae ratio Aristotelis loco manifesto repugnat.

49쪽

III p. 486 longo a vero aberrat. Inter ΕpIcharmum et Cratinum medius interponitur ab Anonymo de Com. p. XXVIII.

Neque repugnat Aristoteli Suidas v. μιγνης T. II, Φ 83' 'Eπιχάρμω νεος πρεσβυτη. Aetate PrοVeetum obiisse Magnetem intelligitur ex Aristophanis Equit. 524 ἐπὶ νηοους, ου γαρ ἐφ' πρεσβυτης ών. Aeta autem haec fabula est Olymp. LXXXVIII, 4. Iam si eiusdem Olympiadis anno primo mortuus est sexagenarius, neque enim de magna aliqua atque eximiea vitae longitudine Ioqultur Aristophanes, recte sane eius adolescentia in Epicharmi senectutem incidisse dici potuit, si quidem Epicharmus, qui

eirca Olymp. LX natus est, anno actatis nonagesimo vel, ut liliis placet, nonagesimo septimo supremum diem obiit. V. intorii Fast. p. 21 Κr. Non dubitamus igitur aetatem Μagnetis ita definire, ut circa Olymp. LXXX floruisse dicatur.

Sed de reliquis antequam dicamus, de patria admonere licebit. Atheniensem h. e. ipsis Athenis natum dicit Anonymus

de Com. p. XXVIII. Suidas autem: Μάγνης, 'Iκαρίου πο- λεως, 'A τι κῖς ἡ 'Ἀθηναιος. Ρro πολεως debebat δηαου, qui Suidae est, non librarii error. Praeterea corrige 'Iκαρίου, πολεως ' Ἀττικῆς, ἡ 'Aθηναιος. Similiter idem deri pider Θέσπις, 'Iκαρίου, πολεως 'Ἀττικῆς. De forma 'Λαριος pro vnIgari 'Iκαρία senstra dubitant Reinestus et casaubonus. Hesychius: 'Iκύριος, δῆμος 'Aθηνησι, ubi 'Aθήνη n simili modo dictum est, ut Homerus Sunium Pr montorium ακρον 'Ἀθηνῶν dixit. Iam recte legi vides apud Athenaeum II p. 40 b ἐν 'Iκαρίου τῆς 'Arτικῆς. Cis. Μeu filus de PopuIis Att. s. Lκαρια. Fabulas docuisse Μagnetem novem duasque reportasse victorias affirmant Suidas et Eu- docia, quibus quo minus fidem habeamus prohibet Aristoph nes, qui Equ. 52I de Magnete dicit: πλειστα χορῶν των μάλιον inκης εστησε τροπαια. Credendum igitur Milus

50쪽

Anonymo l. l. undecies eum visisse reserenti. Idem fabulismm eius nihil superesse tradidit; quae enim serantur sub Magnetis nomine novem comoediae, eas esse suppositas rdi δραματιον απιτου ονὁἐν - τω, τα δἐ επιπερομενα ἐστιν ἐννέα. Cum Anonymo consentit quem in ferendis de sabu- Iarum γνησιοτητι ludiciis Eratosilienis erisin sequutum esse

suspicor, Allienaeus XIV p. 6 6e Nαγνης ἡ ὁ ποι iσας τας εἰς αυτον ανατερομένας κωμωδiας CD. idem IX p. 36 I. Neque obstant Anonymo, ut Benileius Epist. ad Μiuium p. 4 9 Lips. putabat, quae Photius habet p. 233, 20 1ωοὶ Μάγνητος του κωπικου διεσκευάσθησαν, quae eadem apud Suidam s. v. -δοὶ leguntur; similia apud Hesychium t -δiόων, χορευέων, διὰ τους μύονς, iurται μῖν διεσκευασμiνοι δ' εισίν. Quorum verborum hic se Rus este superesse quidem Juagnetis Lrdos, sed non genuunos illos et quales ipse poeta in scenam commiserit, sed qua Ies ab alio poeta sub incudem revoeati et immutati fuerint Eius modi fabularum ab aliis poetis eorrectarum mire ferax fuit et tragica et eomica Graecorum poesis. Hine explican

dum existimo, quod Dio Chrysostomus Orat. XXXII p. 39Ixιυρι ἐας et διασκευας eoniungit, ἐν ταις κωφοδίαις καὶ διασκευαῖς Καρίωνα μῖν εἰσάγοντες μεθυοντα καὶ Λῶον οὐ σφόδρα κινο- ' γέλωτα, et incerius auctor apud Scidam

Hano Hesychii verborum interpretationem quum olim minus dilucide proposuissem, Rankius meus Comment. de vita Aristoph. p. CXXIV non satis Idoneis argumentis improbavit. et Sed duplicem, inquit, de Μagnetis f

ebulis revera extitisse sententiam idque immerito aΜel nerio negatum esse arbitror. Fuerunt enim qui nihil servatum e8se contenderent; alii qui servatas quidem esse novem fabulas, sed post commissionem ab ipso poeta correctas censerent. P Non sane ab ipso poeta,

sed ab aliis; alioqui parum apte loquutus esset omniaticus.