장음표시 사용
101쪽
Sie apud Claudian. Laud. Stilich. II. I9 . nigra rubigo eadem est quae obscura rubigo. Et haec quidem de priore genere. Pulchritudinis vero notionem, quam in hoc Saepius inesse supra indicavimus, invenimus in Aen. IX. 301. ilex nigra VΗΙ. 559. abies nigra euius quidem folia sunt viridis coloris. in
nigrum vergentis, unde amoena locorum, in quibus hae arbores crescunt, fit imago et umbrae, qua recreamur, beatissimae notio additur , apud II orat. Carm. I. 21, z. nigras Erymanthi silvae IV. GS. ilex in Algido nigras frondis *βὶ 12, 12. nigri Arcadiae colles et nigra frondosi roboris umbra apud Sil. Static. V. G4. Eodem modo hoc Epitheton accipiendum est in Ovid. Art. Λm. III. 690. Rog maris et lauri nigraques myrtus Olent, cum quo apte congruit Ilorat. Carm. I. 2b, 1τ. .pubos hedera virenti Gaudeat pulla magis atque myrto. Est enim myrtus viridis et subnigra, quales sunt in Italia frequentissimae neque de μελαίναις μυρσίναις, Proprio quodam myrtorum genere vid. Plin. XV. 37.), hic locus intelligendus est. In his igitur omnibus maxima amoenitatis ratio a poetis habita est. Eandem Virgilius in Memnonis, hominis pulchri descriptione habuit, hunc xigrum appellans Aen. I. ψω, quem Homerus in Odyss. XI. 521. pulcherrimum inter omnes viros, quos UI3sses in bello Troiano viderat, fuisse testatur. Ad q. l. Eustathius p. 1697. et p. 140s. eum ut situm matris splendidissimae xitim δη την θέαν suiSse annotavit. Locum Virgilianum optime Philostratus Imag. I. T. p. zz3. Ol. p. 1 . Iac. illustravit. ουν αν μέλανα i. e. non pure nigrum) φαίης τὁννεμνονα. etὁ γαρ ἀκράτως ἐν αυτω μελαν υποφαίνει τι ανθους, ubi
vid. Iacobs. p. 249. p. 440. et in Commentatione de Memnoniis in operib. Acad. Monaeen Sis a. 1810. p. 14. not. 25. Script . Misceli. T. IV. p. zI. s. . Ita Statius Theb. VIII. 23S. Bacchum triumphi nigri vexilla ostendentem induxit, itinere eius per domos. as in eodem versu commemorato, et Claudianus Porum dixit nigrum ut Indum Consul. Mall. Theologie T. II. p. 130. Talia ab itinerariorum scriptori ima passIm Obae vata sunt, ut a Mercio Mereey , qui in itinere suo per Italiam et Treoliam facto T. I. 1023 lacus Pus clave in terra Voltellcnsi nuctuanigros et a nullo vento motos descripsit. Similiter Sommeriis c Ta- gehenbueli gur Verbreiiung geographiseher Kenninisse 1833. S. 25M nu-vium Sibiriae meridionalia ob aquam atram ab illa gente Κ uasa i. e. aqua nigra vocari tradidit. β Cse. Sprengelii Antiquit. Botan . Spec. I. e. 11. P. D. φὶ -Niedrige graulichmune Myrten, A ut Goethii verbis utamur
102쪽
dor. 32. ad q. l. vid. Gegner. , et eundem in Consul. Prob. et Olybr. 1 0. Porro ad pulchrum adspectum et egregiam oris formam referuntur nigri capilli et nigri oculi in IIorat. Carm. l. 32, II., Epp. I. z, 26., de art. Poet. 3T. Plaut. Ciircul. I. Rab., quibus tum albescens, tum canus capillus opponi solet.
Prorame cum vv. ater et niger coniunctum est v. caeruleus. Res eaerulei coloris apud poetas Latinos duplici dicuntur significatione, nam color est aut dilutus, ad album accedens, quem Graeci ricohos appellant, ut apud Properi. IV. 2,
3. caeruleus cucumis, aut viridis ad fuscum vel atrum accedens. Vid. Aen. III. 63. eaeruleas vittas, quae e Servii explicatione et ob verba sequentia: atra cupressus, sunt coloris nigri; v. 10. castruleus imber de coeli colore ad atrum maxime accedente, ubi tempestas ingruit, unde recte Turnebus per v. ator interpretatus est. VI. I0. caerusea puppis, quae v. 303.
appellata erat cymba ferruginea. CD. Aen. VIII. 622. IX. 582. Et Voss. ad Georgic. I. Mo. T. III. p. IS9. Add. Valer.
Flace. III. 400. domus caeruleo tenebrosa ritu, cuius Color verus et naturalis dignosci nequit, et Cir. 21 . castruleas umbras scis. Sillig. ad ii. l. et Hun. ad v. 214, ut Hom. Il. I. b2S. ὀφρυς κυάνεαι. Odyss. XII. 243. υπένερθε δὲ γα - φάνεσκε κυανεη , et, quod maxime huc facit, orci Epitheton κυανorαίτης eX Hrm. in Cerer. 34S., cui Vossius apte contulit Eurip. Alc. 440. 'πιδας ὁ μελαγχαίτας κ. e. 1. Porro videatur Ovid. Metam. VI. 158. de Tmolo: quereti coma caerula tantum Cingitur, cui locum ex hymno Hom. iu Baech. VII. 5. apponimus: καλαὶ δὲ περισσείοντες κυάνεαι. CD. Boettigeri librum: rasen mill Vol. I. Ρ. 2. p. z9. et Wiistemanu ad Euripid. Alcest. 2z0. Propter tales locos Weberus in Observat. ad Itivenal. p. IS2. verba huius poetae e Satir. XIV. 12S. neque enim Omnia sustinet unquam Mucida caerulei panis consumers frusta, de pane vili et nigro recte interpretatus est. Sed in alio loco Satir. Il. m. vocabula Caerulea indulus idem favorem hominum prasinatorum apud populum atque nimium coloris viridis amorem apud Romanos silius temporis recte intellexit. Ergo de utroque colore v. caenuleus dici potest. Caerillum, quae est Serviana glossa ad. Aen. VII. 19S, est viride cum nigro,
andro per Hellespontum natante, dicens: Phryxei natat hie contemtor ephebis Aepuoris et pieta translucet caerulus unda huius vocabuli vim aptissime declaravit. Idem vocabulum inornatu pulcherrimae Deae marinae, id est Thetidos, quae frenato pisee insidet, deseribendo legitur apud Tibull. i. 5, M.
103쪽
et apud eundem I. γ, I ., in quo ad purum colorem fluvii
Vossius et Dissentius reserre sibi visi sunt, obnitente Hugelisio tum caerulus amnis apud Stat. Silv. I. 1, 51. eaerulas lacus apud Claudian. Idyli. G, 28. et remnis eaeruleus de Oeeano apud Tibuli. III. 4, 18. ad q. l. praeclara est Dissenii annotatio, qui inter alia comparavit Ovid. Metam. l. 2 5. ubi coelo Iovis pluviisque eoeli opponitur caeruleus frater Neptunus. Add. Voss. Epist. Mythol. Τ. II. p. 203 - 210. De eadem re invenitur apud Lucia n. de dom. 10. et Alciphr. III. 1. vocabuIum
κυαυαυγης, quorum Prioris verba sunt haese τας βολας τῶν oφθαλμων ἐστι κυαναυγῆς, οἷος Eo πρωτον τὸ πρωιον, matutino tem
των ηλισχων ο ποντος καταλαμπομενος φαίνεται. Fluctibus vehementius insurgentibus aqua fit purpurea, sed in alto habet colorem viridem, thalassinum: vid. Ηand. ad Stat. Silv. I. 2, 149.
Commemoratione viriditatis iniecta hoc Epitheton, quod vel diversissimis rebus tribui videtur, paucis explicemus. Scili cet ea, quae viridia dieiantur, sunt laeta, vernantia, et eum rei alicuius statum indicant qui naturalem habet vigorem eumque aliis conspiciendum offert. Neque ipsius viriditatis color semper in talibus locis nominatur. Est tamen praeclara illiusvis in descriptionibus geographicis, ut Aen. III. I 25. nisi iis Bonusa, quare Heynius de terra silvis et herbis plena, qualem sese navigantibus offerre solebat, interpretatus est, tum Georg. IV. 291. Et viridem Aegyptum nigra fecundat arena. Iussit quidem Wagnerus h. v. ut alienum ab hoc loco eo remigrare, unde irrepsit, idque non a Virgillo prosectum, sed ab aliquo, eui carmina Virgilii deperdita ad manum erant, margini adscriptum esse censet. Sed Epitheton viridis apte delectum esse puto, cuius sensum Vossius melius quam Buantus, iniustus h
104쪽
m Epithetis propriis et perpetvis. SI Ius verbi vituperator, assecutus est Similiter Iemntur apud Stal. Τheb. II. 25. viridis terrae, Valer. Flace. V l. 50. Diridis Myraee, VIII. 293. viridis Peues et alia. Paullo ius lentius dictum putares in VIII. G1. al. M. .
Si Pegasus vel Peliacas hinc deniquE nubes Cerneret et Tempe viridi Iucentia fumo.
Heinglus viridi ridentia lueo eoniecit, Maserius viridi -fundo,
uterque erudite refutatus a Burmanno. Cogitemus igitur primum sub v. fumo vapores e numine Peneo surgentes. Fluvii enim vaporibus, quos emittunt, sumantes saepe describuntur, ut
Acheron fumans apud nostrum IV. si ., Aponus fumifer apud Lucan. VII. I94., Et IX. TII. fumans, qua trahuntur Chelydri,
via, tum alii, quos Burmannus ad nostr. loe. et ad quintil. Institui. Orat. Xll. 10. collegit. Itaque nata est, ut Burmannus, Wagnerus et Weichertus observarunt, in fumo viridi suavis et naturae conveniens imago, quae inprimis agi uvatur loco Ovidiano Μetam. I. Mo. de eodem Peneor Tempe, per quas P neus, ab imo Essusus Pindo, spumosis volvitur undis: N ieetuqus gravi tenues agitantia jumos cis. Properi. IV. Lo. ibiq. Lachmann.) Nubila conducit summasque adspergins silvas Impluit. Apposite Heingius laudat Senec. Controv. 1.2. Quin etiam montes asinaeques in domibus marcidis umbra fumopus viridibus. Hi igitur vapores, ut a Statio Heb. VII. 32 . appellantur αυρη ἐκ ποταμου apud Homer. Odyss. V. 469. ubi vid. Nitetsch. Τ. II. p. 69. aut ne las fluminum Lucret. V. - . add. Bach. ad Metam. XIII. 602.) quum colorem dueerent e subiacentibus litoribus, pratis et arboribus viridibus ipsi aliquid viriditatis traxisse videntur, ideoque virides appel-
Iantur. Ita V. I S. virides lacus ob arbores, quae eos ting hant, et per quas aqua lucebat, dicuntur et VI. 699. tiara describitur, viridis gemmis et Eoas sanatast silvae, quae smaragdis s. gemmis viridibus nam omnes tales gemmae nomine smaragdorum comprehendebantur: vid. Boettiger. Sabin. Τ. II. p.
M., et I. H. Vossium ad Tibull. I. I, 51. p. I . splendebat
et viridantem lucem accipiebat. CD. Claudian. de nupt. Ηonor. Et Mar. 85. procul atria Divas Permutant rassios silvagus obstants virescunt, quae atria non sui metalli colore, sed repercussu viridis silvae Direscunt. Simili ratione locus Statii Theb. IV. 697. ast illis i. e. deabus undarum temulor pe currers visus Ora situs virid pus comis exhorruit humor, i
105쪽
tellIgendus est de aqua, quam e capillo Nympharum viridi mutationem accepisse fingit poeta. Eadem v. SIT. lens virens et gurgus vivo perspicua eum magna suavitate dicitur. Similiter apud Claudian. de Ill. Consul. Honor. 193r a poetica phantasia Neptunus equos virides in alga Ionia nutrire dicitur, et apud eundem de nuptiis Honor. et Mari v. 16 . iuvencus, sive hoc voe. de phoea sive de alio quodam monstro marino explicueris, viridis ob colorem maris, in quo erat, appellatur, sicut idem
in Ioeo Statii Τheb. VI. 335.) per Epitheton caerulus, quod
Leandro per undas natanti tributum est, significatur. Paullo aliter Vossius in Epist. Mytbol. T. II. p. 210. locos Claudiani interpretatus est. Add. Claudian. de rapi. Proserpinae II. 290. Est etiam lucis arbor praedives opacis, Fulgentes viridi ramos curvata metalla, i. e. Curvata virides ramos fulgente metallo, ad quam voeabulorum transpositionem ramus ille aureus, per virides ramos lucens et splendens, Claudiano occasionem dedit. Denique conferri potest Iocus Pindaricus Olymp. VI. M., quem tu g. I. ad v. purpureus illustrandum attuli, aut usus v. vitrctus, ut Ovid. Metam. V. m. antra vitrea, Sil. Ital. VII. 13. sedes vitreae, Virg. Georg. IV. 350. vitrea fie-dilia, in quibus v. vitreus, docente Salmasio ad Hist. Augiist. T. I. 82S., non semper significat id quod est ex vitro. sed etiam quod vitri colorem habet. CD. Bach. ad Ioc. Μetam. laudatum. His add. Claudian. Carm. in Probr. et Olybr. ConsuIat. v. 225. Ilia percurrens vitreas sub gurgus telas, qui telas appellavit vitreas ob viridem maris aquam, quae ipsi colorem quasi viridem tribuere visa erat. Neque minore cum elegantia Valerius v. lucentia posuit, nam multum amoenitatis per fumum illum tenuem et nebulam levissimam ipsa regio accipiebat. Ad quam vim h. v. declarandam Burmannus Iocum L SM. via lucet igns excitavit: add.
Rara per occultos Iueebat aemita eallos.
Quam dictionem eue Iabnius si non ineptam, at certe perquam argutam dixerit, non satis assequor, nam multum praestat alteri seripturae ducebat, quod etiam Heynio, Heliarichio, Wagnem Et Voggio visum est, quorum hic versiculum ita reddidit e, Sparsam schimmerte 'ad durch ubfrwatagens Stet . Iam Magnerus adseripsit, lumen rarum hic eodem modo dici, quo umbram raram in Eclog. VI l. 46. Praeterea geriptura lucebae Consuetudine poetarum firmatur, ut in ipsius Aeneidos libro undecimo V. 691. s. : sed Buten aversum cuspide saeit Loricam galeamus inter, qua colla sedentis i. e. in equo Lucent, tum Silii Ital. I. Iz . et in ipsius Aeneidos libro unde-
106쪽
m Epithetis propriis et perpetvis.
elmo D. 691. s. medio turentes vulnere flammas Cessavere, VII. 259. Languentes tacito lucent in litore fluctus pro quo
Πeingius scribi voluit Iud unt in L vel metantur in quorum tamen ipsum postea poenituit. Contra Drahenborchius v. lueene recte ad solis radios retulit, qui in mare tranquillum immissi faciunt, ut fluctus splendeant et luceant. Add. Statium Heb. VIII. 525. Direxit iactus, Summas qua margins parmas Ima sedet galea et iuguli vitalia lueent. IV. 365. penitusque Oe- Ita sub undis - liquidum qua subter eunti Lucet iter ibique C. Barthium. Tum laudant Brouhhus. ad Properi. II. 12., cuius tamen annotatio huc non pertinet. '
, Redeamus ad v. viridis. Ut apud Lueanum Diridis fumus, sic apud Statium Theb. IX. 592. viridis umbra paullo audacius legitur. Verba sunt haec:
Vix ramis Iocua: agrestea adeo omnia tingunt Exuviae et Miridem ferri nitor impedit umbram.
In his per umbram frondes et folia arborum significantur, quae quidem umbram proprie praebent, adiectum tamen habent v eabulum, quod magis silvae atque arboribus quam umbrae ipsi
convenit. Quum vero frondes maxime eniciant umbram, Laetum est ut voc. umbra interdum arborum frondes, vel densiores vel rariores, quas Coronas Focamus, denotet, ut de nuce
Georg. I. 191. foliorum eruberat umbra aut in. 511. populea moerens philomela sub umbra et aliis in locis, quos Wagnerus in quaest. Virgilian. IX. p. 413. eoi Iegit atque digessit. Indo intelligendus est idem poeta in Eclog. IX. v. 20. Diridi fontes
indueeret umbra quae Statium in nostro loco ante oculos habuisse Barthius voluit μ' . Idem poeta h. v. de densioribus frondibus, immo de silvis, saepius posuit, ut in. 256. Maen lis umbra, sta. Icaria umbra, VIII. 562. Hyrcana umira quemadmodum Valerius Flaccus 1. 95. silvas Peliaeas dixit umbras Pellaeas et III. 560. umbras atque comas in uno vem siculo eoniunxit. Cis. Drahenboreh. ad Sil. Ital. IV. 681. etas Praeterea verbo addidisso sussciat, veterea in hoe quoque
voeabulo praeeipuam naturae habuigae rationem stolisque ortum, ra
107쪽
IIeins. ad XIV. 35 . Contra in verbis, quae adduntur v. umbra, non raro fit, ut Ponantur. quae magis ad arbores quam adumbram pertinent. Vid. Aen. I. 31 I. sub rupe cavata Arbor bus clausam circum atque horrentibus umbris, quae repetuntur III. 230., Silius Ital. IV. 6M., multosque per annos Nutritas fluvio populatur ignis fervidus umbras et Val. Flaec.
VII. M. Ante meus caeca descendet Cauca3us umbra. g. 8.Πactenus de iis locis, qui in rebus naturalibus describendis versantur aut ad earum speciem et vividam naturae imitationem maximo studio a veteribus poetis sunt consormati. Porro significatio, qua laeta et vegeta rerum conditio declaratur, ita ad alias res tran8sertur, ut v. viridis, primaria vi abiecta, ad ea tantum pertinere videatur, quibus florentissimus alicuius rei status depingitur. Ita Charontis genectus est cruda viridisque apud Virg. Aen. VI. 30 ., quae verba Tacitus sua imitatione in Agricol. cap. 29. non indigna habuit. Cis. Drahentioreh. ad Sil. Italic. I. IS . Add. VI. 5 6. VII. 3. Valer. Flace. I. M., ibiq. Heinsium. Ovid. Epp. ex Pont. Iv. 12, 29. Deinde apud Silium III. 255. Ilertes consilio viridis, sed belli serus dicitur, Labicus vero v. 569. cruda mente et viridissimns irae in pugnam iisse, ut apud eundem I. 05. Carthalo cruda virens ad bella senecta, et apud Claudian. Laud. Stilieti. I. 324. miles miridis. Add. Ovid. Metam. IV. Gaz. Arboreas frondes, auro radiante virentes, Ex auro ramos, ex auro poma tegebant in quibus poeta suo more luxuriatus est) et de eadem re Sil. Italic. III. 286. qui - inter frondes reviresceres vi rat aurum, tum Stat. Silv. 11. 2, 90. Hic et Amyclaei caesum de monto Lycurgi quod Diret et molles imitatur rupibus herbas. Cis. Neing. ad Claudian. de rapi. Proserp. I. 231. et Bachium ad Ovid. Metam. II. Db. Contra in re initieulida et dira serpentis spuma virens in ore tumidi veneni stetisse a Statio in Theb. V. 508. narratur, ut apud Ovidium Metam. 11. zzz. linent rubigins dentes, Pectora fella virent, apud Claudian. Idril. 49, 96., Viscera fella virent subi vid. Heliis. Et Burm. et de
heli. Gildonic. 173. spumasqus requirit Serpentum virides. Atque huc trahendum esse puto locum eiusdem Claudiani d rapi. Proserp. III. 26b. s. fremit illa i. e. tigris marito m- bilior Zephyro totamque xirentibus iram dispergit maculis, quasi a veneno quodam irae nunc demum serent virides maeulae. Et recte quidem Gesnerus ad carmen de cons. Stilicti. III. 3 5. vidit, poetam hic soli ingenio obsecutum esse. NequQnobis talis exaggeratio, qua vehementissimam iram expres8it, praeter morem illius poetae esse videtur, qui inusitate atque
108쪽
De Epithetia propriis et perpetuis. 85 paene obscure loqui maluit, quam probatissimas aliorum poetarum locutiones, quales sunt m iras concedero Aen. VII. 30z. ,
iras sibi induero: Sil. Itul. I. M.), rabiem aut odium colligere Ovid. Metam. I. 23 ., ubi vid. Bach. vel alias huius generis
sequi et in usum suum convertere. Accedit, quod idem poeta in duobus aliis locis v. viridis singulari quadam ratione usus
est. Quorum prior legitur in earmine in Mallii Geodori consulat. v. 303, - 305. Obdia fulminei properont ad vulnera pardi, semine permisto geniti, quum forte leaenae Nobiliorem uterum viridis eorrupit adulter. Quod F pitheton quum sit
rei naturae minime aptum, Gegnerus ad Graecum germonem
Confugit et v. Xλωρός eomparato pallidos seu subflavescentes leopardos a poeta significari voluit, ni in altero loco de eonsulat. Stilich. III. 345. Ilum virides pardos et cetera colligit Austri Produia, nisi quis in his verbis ob ea, quae praeceΚ-serunt et quae sequuntur poetam nullam fere naturalis coloris rationem habuisse, sed unice monstris atque rebus insolitis proferendis operam dedisse statuat. Quae vero Gesnerus ad priorem locum adgcripsit, palillo uberius sunt explicanda, cuius rei causa locum e Ciri V. 225. hic subiungamus.
Non tibi nequidquam Diridis per viscera pallor Aegrotas tenui auffudit sanguine venas.
In quo V. viridis non solum non eum v. pallor congruere, immo illi plane contrarium esse videtur. At hoc vocabulum hic non plenam et perfectam viriditatem, qualis est oeulis longe suavissima, denotat, sed eum colorem, qui omni fere splendore caret et dilutiore, ut ita dicam, intellectu acceptum colorem indicat subflavum seu Iuridum, quo pallor necessario augetur, Germ.fahlarun, mattgrun Accedit, quod ora et eorpora hominum sub calidiore coelo viventi m solique vicinorum subflavescere solent, quum pallent, non, ut in nostris terris fit, colorem
inducere albicantem. Itaque Silligius ad h. l. p. 23s.) praeter similia verba in Cul. IM. apte comparavit v. luteus pallor ex Horat. Epod. Io, Is. et luridus pallor ex ovid. Metam. Iv. 2ST. Idem laudavit Geelium in Bibl. Crit. Nov. Vol. V. P. I. p. 251. Hinc Ioeo Claudiani, in quo est viridis adulter, aliquid subsidii petendum esse puto. Nam non unius et splendentis coloris sunt leopardi, sed mixti et in viridi nigricantis aut
et magnam Iocorum copiam in Novo Stephani Thesauro Londinensi Vol. III. p. 10630-I M. Diuiliged by Cooste
109쪽
naveseentis. Quod omnino in his colorum significationibus t
nendum est, non semper simplicem et distincto, quemadmodum apud nos fit, vocabulo expressum colorem a Veteribus appellari, sed usum poetarum tu hac re fuisse liberrimum. Ita, ut unum asseram exemplum, Iocus Silii Italici V. 220. in quo Bellonae stana coma tribuitur, ab omni mutatione tutus erit, ubi genera coloris navi multum inter se dissidere considerariamus. Comp. Homer. II. I. 197., qui Achilli tribuit ξανθὴν κόιιην, unde sua habet Claudiauus de IV. Honor. Consul. 5M. nanua
Achilles. Add. Wagner. ad Virg. Aen. X. 562. - Μenkium ObservatL in Stati Achiil. p. 2S. et Rupertium ad Sil. Ital. I. g3S. Neque fulvi apri apud Ovid. Art. Am. U. Ma. mentio molestias alicui creabit g. s. Venimus ad ri pallidus. Et hoc vocabulum praeter vulgarem significationem, qua omnem sanguinem et succum e
corpore abiisse indicat, colorem lentum, languidum et dilutum apud poetas significat. Vid. Virg. Eclog. U. 46. tibi eandida
Nais feri Pallentes violas et summa papa urea carpeng. Sunt pallentes violas flores flavi, de quibus Martinius ad h. l. pluribus disseruit, Hunio, Vossio et Wagnero approbantibus. Contra Passovius ad Persium p. 213. s. violas nigras, quae sunt genus norum campestrium, intellexit, docens v. pallers etiam de colore fusco dici. Sed erra it Passovius, quod e Iocis, a Magnero exeitatis, patet, ex ovidio Metam. XI. 110. saxum quoqus palluit auro et Martiali VIII. M. Superba densis area palleat utimmis. Hanc explicationem firmant loci Sil. Italic. I. 229. et Stat. Theb. IV. 2 0., ubi de electro, quod suecinum est subnavescentis coloris, V. pallers legitur
quorum hic vel primum Auroras pullo rem Theb. II. 334.) de diei initio dixit. Add. Ernesti et Ruperti ad Silii Italie. XII.
zza. Ita Claudianus in Prob. et Olybr. Consul. V. 212. t Iamos pallentes herbis commemorans Pingit colorem herbaruma nimio humore nam de Tiberino agituo navescentium.
Nam l. e. solo Peruatam ut V. 269. uvam stavam. Contra sunt fulvi serpentea apud Claudian. de Rapti Pros. I. 199. et fulva leatia doLaud. Stilieh. II. 230., quorum color aliquam habet eum auro similia
110쪽
m Epraetis propriis et perpetuis.
Porro quae inter m. pallam et uiridis est eomallo, his aperitne Ioeis. Virgil. Eclog. III. 3s. Lenita quibus tomo fmeiti stuperaddita sitis Di sos Mora ν tu pallenis eorymbos. IIunius h. i. pereleganter interpretatus est, in eo tamen, quod Doeringio quoque in Observati. ad Virg. Ecloe. p. s.
a idit salsus, quod eertum hederarum genus certumque colorem intelligi voluit. Itaque rectius Wagnerus: sequum autem color hederae in tali opere distingui non potuerit, apparet ornandi causa adiectum esse hoc Epitheton, quare Rupervacaneum est de colore quaerere. Sed ne omnino otiosum Epitheton
pallam dieamus, ad id attendendum esse videtur, Virgilium, si
non caelata pocula, sed noribus et seriis circumdata describenda habuisset, Ea satis commode vitibus et hederis ita ornaturum fuisse, ut hine vitium eolorem magis aecedentem ad e Iorem subnigrum, hine hederarum folia minus nigra, sed elarius viridantia, inter se suaviter componeret et laetissima r tione imaginem suam perficeret. Non multum diversus est I
eua Aen. VIII. GM. Mesrai se viridi fotam Mavortia, in an-.tro Procubuisse Ivam. Nam color viridis tu opere melato distingui non poterat, Epitheton tamen ad naturae similitudinem electum est, quum poeta, si antrum ipsum descripturus suisset, id sane frondibus ornatum et noribus hederaceis vestitum depinxisset. Vid. Wagner. ad v. 654. Atque ut 6n g. 5. ostendimus, v. viridis interdum rebus tribui, quae hunc eolorem ab adiacentibus pratis, litoribus vel arboribus acceperant, ita in v. palli a idem observamus. Fons enim saluberrimauet liquidissimae aquae a Claudiano de Rapt. Proserp. II. II . nemorum frondosa ostraico cinctus vicinia palleseres aquis dierutur. Hoe nihil asud est quami fons vicinia margini aquis
virescit ab repercusga viridium umbra. quae res tamen non
impedit, ut Gesnerus addidit, quo minus per profundam satis aquam ad ipsum sontis Iundum penetrare possint oedi Progredimur ad locum Eelog. V. Is. scoli. Cir. V. I T), in quo est pauens oliva lentae ei opposita, per quod vocabulum Virgilius naturam olivae optime declaravit tum in Lelog. VI. M. Illas aut nigra pallentes ruminat i. e. bos