장음표시 사용
81쪽
prietate nonnullorum Epithetorum, quibus poetae latini, ut ipsa Adiectivorum natura ferebat, creberrime usi erant. Patet quidem multo latius numerus eorum, sed abstinemus a pleniore enumeratione et explieatione, quum qui legunt poetarum latinorum monumenta, ipsi de talibus optimum serre possint iudicium, dummodo ad nexum verborum consiliumque poetao animum attenderint. quod non in omnibus locis Ernestius in commentatione sua de elocutionis poetarum Iatinorum luxu
quae apud Homerum admodum plaeeant, otiosa tamen, frigida et ex mala vetustatis Homericae asseetatione nata In Callimaehi, Theocriti, Virgilii, Ovidii et aequalium poetarum carminibus existimat. Quem autem sic ille pergit) deleetare possunt illa, quae passim in Latinis occurrunt, aqua humida, liquidae
undae, parida formido, muta sumtia, aerias auras, vetus ηε-nscius, canas pruinae et similia Haec neque illustrant, neque ornant, neque amplificant, itaque nihil efficiunt et redundant. Quam ob rem illa omnia Ernestius ad luxuriem retulit. Sed idem paullo acerbius haec statuisse videtur, quod de veteribus vituperatoribus iam in Introducti cap. I. g. l. ostendiamus. Nam licet viro docto largiamur, multis, etiam optimis poetis, accidisse, ut in formandis concinnandisque versibus interdum nonnulla Epitheta non solius sensus, sed numerorum eausa deligerent, attamen magnopere emendum est, ne quae his similia sunt Epitheta nullum fere sensum habere dicamus. Neque enim, Burmanno et Beckio ad Ovid. Μetam. II. 66. iudicibus, bonis poetis est vitio dandum, quoues Epithetis amnibus et idem sere notantibus, quod Substantiva, quibus apponuntur, usi sunt aut ad augmentum orationis aut ad deminutionem aut ad diseretionem. Ita accipias aequor liquidum aquas liquidae, liquidum Falernum, terra alma, alma C res, rapax Orctis, curvum litus, arcus sonori, iusti senes, aancti patres, duri bidenses, agni lanigeri, humida vina, vitreum mare, previ a timor, mruta silentis, aerias auras, saevi ignes
vid. Bach. ad Ovid. Mel. II. 313. undas rapidas, ignea r pidi, luci sonantes, virgulta silvis sonantis vid. Wagneri ad Virg. Aen. VI. z03. , canea latrantes, torti funes et alia verba, de quibus, ut de aliis, paullo infra disputandi erit locus. Cis. Burmann. l. c. Burmann. iiinior. ad Lotich. Carm. I. S, M. Eooten. ad Epit. Iliad. Homer. 862. p. 25 ., Lobech. ad . Soph. mae. 139 et 1 s. p. 1335., et Obbarius in annotat. ad Ilorat. Epp. I. 10, 48. p. M. Talia Epitheta suam habent Commendationem aut a natura locorum aut ab antiquitatis con-
82쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
suetudine aut ab animo narrantis aut a studio pulchrae exornationis. Itaque recte Elchstadius in Paradox. Horat. Part. XII. p. 13. contrat Peerlhampium, qui in Horatii carm. III. IT, IO. Epitheton inutilis parum aptum esse statuit, haec scripsit: Talia Epitheta, ex rerum natura hausta et ornatus causa nominibus addita, si tamquam inepta reprehendere liceret, quot damnanda forent in optimis optimorum poetarum carminibus Tum accedit, quod Ernestius aliique vituperatores plane imm mores fuisse videntur illius moris, e quo poetae latini Epitheta sua saepenumero absolute, ut cum Grammaueis loquar, nec relate ad eum Ioeum, in quo leguntur, sed sola gubiecti eius que naturae atione habita, ponere solebant. Ad quod praeceptum Beckius, quantum scio, primus in Commentat. altera de interpretatione veterum scriptorum ad gensum veri et pulchri facilem .et subtilem excitandum acuendumque recte instituenda Ups. a. IDI. quaternis edita p. 101. s. mentes Ie- gentium revocavit idoneisque stabilivit exemplis. Hic igitur dicendi mos in censura Epithetorum, quoties cum verbis adiunctis congruere non videntur, minime praetereundus est. ne
innumerabiles sere loel in optimis earminibus inepti et a dignitate verae poesis alieni esse dieantur. quod quo facilius intelligatur, verba ingens, imuis, aureu8, dives, gelidus, 3οporifer, vagus, altus, ingratus et nonnulla alia tu sequentibus accuratius examinemus et quae gingulorum in Ioeis singulis sit vis
I. Initium laetamus a vocabulo ingens. Hoc Adleetivum, quod, docente Barthio ad Stal. Theb. I. M., monstris atque iis, quae sunt his proxima, proprium est, in Virgil. Aeneid. V. 216. de columba legitur: plausumquct exterrita pennis Nasiecto ing&ntem, parum accommodate, ut videtur. Sed bene Pomponius Sabinus ad sequentia verba respexit, haec adi ieiens: quum incipit columba volare, dat ingentem gir Dium: inde ita quieta volat, ut non videatur alas movere. Cis. v. lim. ingenti sommerunt omnia plausu, non spectatorum, sed alarum columbae. Similiter apud Homerum Odyss. XV. 161. aquila coram multis adspectantibus χηνα πέλωρον in ungui
bus portasse dicitur, quod Epitheton in insolita huius rei spe- Cie et eorum, qui aderant, admiratione suam habet explicationem. Apud eundem Virgilium legitur ingens testa Georg. II. I. fortasse ob praegressum vocabulum saxo), ingens Mimoius III. I . de numine parvo et per agros languido eursu errante eis. infra Cap. IV. g. 5.), ingens Aeneae manus Aen.
V. M., per quam, ut Wagnerus annotavit, magna vis et Tobur corporis in manuum operibus conspicuum declaratur, veluti
83쪽
Vll. 676. silva appellatur ingens propter Centauros per eam proficiscentes ui totius rei imago fiat maior et excelsior. Eandem , im verbi in X. li I. Wagia erus aperuit, in quo umbraiugens Est Ea umbra, qua ii ulla est tenebrieoAior aut magiη perpetua, cui locum comparamuου e Stat. Τlieb. I. 454. vestris in νιibus ingens Mae operia. Quam idem poeta in alio loco V. GI. dixit umbram iugentem, ea, licet per hanc mons Ailios in- Sulam Lernnum obScurasse narratur, immoderatum Statii dicendi genus prodit, neque talibus locis defenditur, in quibus v. -- 'gens de heroibus eoruni siue rebus geKtis positum invenimus, ut apud Valer. Flaec. t V. 3 4., Stat. I Iieb. 1V. 23 ., zz2. et Silv. Ill. I. asi. ubi vid. Marciandiis. Denique Wagnerus ad Aen. V. M. addidit, iam harium huius Λdiectivi uSum sui me, ut ne illa lectorem male habere possint, quibus quae plane similia Nunt frustra quaerat, ui iussa ingentia Aen. Vt 1. 2 1. ingens obsidio III. u T. Est enim in talibus locis id praecipue tenendum, v. ως us deSignare maguitudinem quidem extraordinariam, ged talem, quae no8 minime perpetua admiratione implet, sed subito obstupefacti. qualia gunt verba veteris Seho-liasiae ad Stal. I heb. X l. 326. solent effie omnia ex inopinato superi enientia. Λd quam sermonis Consuetudinem quum acee- dat liberius dicendi genus et mera temporis praesentis cogitatio, omnibuS, quae extrinsecus sunt 'Omissis, quidni columbam ExcitaΝse plausum ingentem Et Mincium ingentem nullum dici potuisse negamus 3 Sic a Statio I Iieh. I x. 491 - 493. fraxi nus in extremo litore stans describitur, quae ingenti vadum possederat umbra, in quibus non luxurians poetae ingenium agnoscimus, sed vividam illius arboris repraesentationem, quae ipsa maior quasi suisse videtur in praesentissimo Hippomedontis periculo. Cis. Lucret. VI. Gδ4. sq. I. Contrariae significationis est v. tenuis, reprehensuiu tamen eodem modo, ut v. ingens in Georgic. l. 92.
Ne tenues pluvino rapidiqito potentia solis Acrior, aut uoreae ponetrabile frigua adurat.
Recte uvntiis v. tenuis e natura pluviae petitum esse Censet, salsus vero est in eo, quod nullam plane vim hule vocabulo inesse dicit. Tum Wagnerus quoque Upitheton improbat, quia necessario et sequentium verborum causa multa et nimia pluvia intelligenda est: ideoqtie aliud Epitheton requirit, nisi emore quodam poetarum latinorii in idem vocabulum minuμ commodo positum putemuου cuius rei exempla laudat Aen. lil. zu. et 322. Cis. Qiiaest. Virgilia ii. XXXX. I. Sed nondum mepou litet eorum, quae olim scripsi in Disquisit. Virgil. Pari. 1. p. v. , poetam hoc Epitheton bono cum consilio clegis8e, quo
84쪽
De Epithetis propriis et perpetvis.
solis rapido colori et penetrabili Boreae frigori tenuem pluviam opponat, quae tamen non sine aliqua vi in segetes esset quum eas lente quidem, sed non mediocri cum detrimento perdat et adurat. Solem et frigiis mais aperte sentimus. Itaque
. G. Geisteriis in Scholiis ad Georgica Goiliae a. 1 73. editis tenues pluvias non male accepit de robigine, laudato Servio adv. 131. 1lane igitur propriam v. tennis vim vel in hoc loco in quo sortius Epitheton ab interpretibus exspectatur, Virgiliuη premere voluit, sere ut Ovidius Metam. IV. 123. s. paullo iu- solentius de fistula dixit: tenues stridente foramine longe Ela
culatur aquas i. e. guttae aquae eum vi emissae huc illuc in gramine dispersae conspiciuntur. Hiη non repugnant, quae statim in eodem versu do fistula leguntur, atquct ictibus aera rvmpit. Nam poeta non ad paucitatem et levitatem aquae, quam Epitheton tenvis aliis in locis vid. Dissen. ad Tibull. II. R S. p. 304. exprimit, respexit, sed quoque ad nitorem et elaritv-dinem aquae, ut in alio loco Fastor. II. 249. s. ses mea, disit. avis, ns quid pia sacra mor tur, Et tenuem vivis fontibus asser aquam. Simili ratione Ovidius Epitheton levioris generis post fortiora vocabula elegit Metam. VII. GD. Non illa canes avidaeque volucres, Non eani tetigero lupi, ut 'l buli. 11. s. lli. Armeniasque tigres et fulvos ille leones Vicit. CD. Baeh. in libro: Golat dor romischen Eleos ad Propert. I.
III. Ad Virgilium redeuntes Epitheton altus in loco Aen. III. 461. 462. simili ratione, ut in prioribuη exemplis, non eum
iis verbis, quae praecesserunt, congruere videmu8. Nam quum Evandri domus in v. 455. humile tectum appellata esset, eandem poeta deinde v. alta notavit, scribens:
Νec non et gomini custodes Iimine ab alto Praecedunt gressu niquo eanea comitantur heriles
in his Wakosset diis et Maryland . ad Stat . Silv. 1. I, 4s. p. 9. p. 165. ed. Dregit.) correxerunt limine ab arto, probante Haiid. ad Stal. Τ. I. p. 95. Et habet haec mutatio quo commendetur. Nam primum vv. allus et Qtus non uno in loco a librariis consusa sunt vid. Valer. Flacc. VI. MI.) tum de locis et regionibus saepius v. artus ponitur, ut apud Tacit. An n. II. 19. arta intus planitio et hnmida. Agricol. 36. Britannorum gladii sius mucrone complexum armorum et in arto sic plurimi interpretes, pro in aperto) pugnam non tolerabant. Caes. de heli. Gall. VII. IS. artiores silvae. Ita arti tori apud Stal. 'heb. V. 30. , arta compages. Aen. 1. 293. cis. Draheiab. ad Sil. stat. VII. 2M. Bentlei. ad IIorat. de art. poet. 23. et
Lud. Trossitim in libello Observ. Critie. Hammoniae a. 1829.
85쪽
edito, p. 20. Sed eundem Silium Ernestius male tentavit ser hendo in II. 355. mens atra p. mens arta. Latinius contra, qui neque voe. altum in loco Virgiliano Epitheton perpetuum et proprium liminis esse putat, ut Hunius voluit, neque de limine domus in monte positae haec verba intelligi posse censet probat e libris nonnullis Macrobii Saturnal. V. S. lectionem l mins in ipso eamque non plane indignam, quae in ordinem recipiatur, existimat. Nec male quidem. Pluribus enim in i cis Virgilius hoc pronomine ad vim alicuius nominis augendam utitur, omissa illa oppositionis notione, qualem in hoc pronomine lingua Teutonica necessario requirit. Vid. Λen. III. S. Classem - sub ipsa Antandro et Phrygias molimur montibus Idae, ut apud Caesar. de bell. civ. I. ψ5. Sub ipsis radicibus montis. Aen. VIII. 561. Praenesis - sub ipsa: eis. Wag-ncr. quaesti Virgil. XVIII. 2. not. I. p. 468. Add. Culic. 223. Quum te Restitui Superis leti iam limina ab ipso. Propert. III. 2I. al. 20.3 4. Ipse alimenta sibi maxima praebet
Amor. IV. 3, M. Hanc Ventia ut vivat ventilat ipsa facem. Neque solutae orationis scriptores illum pronominis usum vitant, ut Cie. Orat. I. II, 49. Ornatus vero ipse verborum, oratoris putandus est. Vid. Ηuschv. ad Tibull. I. , II. et Held. ad Caesar. de bell. eiv. 1. o. quamquam his exemplis lectio Macrobii non medioeriter
confirmatur, Equidem Scripturam eodicum in alto retinendam esse duco. Ad quam tuendam magis me movet consensus librorum scriptorum, quam usitata illa poetarum ratio per v. alluseertis rebus, vel levioribus, maiorem gravitatem et augustiorem
vim tribuendi. Cuius moris exempla posui in capite primo huius partis, g. I. quae observatio si ad nostrum quoque locum pertinet, id solum a poeta significatum esse volo, quod limen Evandri praestantiae causa prae ceteris Arcadum casis altum nominatum sit. Ita VlΙ. 343. Laurentis tyranni tecta dicuntureetia et Adrasti regis atria alta in Stat. Heb. I. M., immolpsi putoritiae Drrhi domui ieeta ardua tu Aen. VII. bl 2. attribuuntur ut in deseriptione clypei Achillis apud Homerum II. XVIII. lim. σταθμοὶ et κλισίαι pastorum appellantur κατ ρεφεῖς. Nimirum ita adsueti erant Romani poetae limen dicere altum ut regiae: e . Schleget. Seripi. Critie. Vol. I. p. 86. et Wa ner. quaest. Virgil. XXXX. I. Non plane dissimilis est locus Lucani margat. VII. 226. Sicci sed plurima eampi Tetrarchas regesque tenent magniqus tyranni Atqua omnia Latio quas servit purpura ferro. In his iidem qui magni appellantur tyranni statim post ut Romanorum servi describuntur, unde apparet voc. magnus Lucano ad justam regii nominis exornationem ita ne-
86쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
e sarium visum esse quam Virgilio v. auum ad limen regis significandum. Utrumque igitur Epitheton absolute, ut dicunt, eapiendum est nec eum quadam relatione ad loeum, in quo positum est.
IV. Porro haesit Hunius in eiusdem generis loco Eelog. III. - I.
Quod potui, puero silvestri ex arbore Iecta
illa mala tantum ornatus musa aurea dicta eme existimans, quae et a Theocrito Idyll. III. 10. , unde sua Virgilius hausit, et a Propertio li. 3 simpliciter mala appellantur. Beckius i. e. Intellexit simpliciter egregia mala, Spolinio autem non alia esse videntur quam vulgaria mala. Sed saltem addere debebat, haec mala a Menalca, homine rustico et urbanae magnificentiae ignaro, aurea diei, quia sibi ita fulgere videbantur, ut aurum ipsum fulget. Ita Eclog. VlII. 12. aurea mala commemorantur et Aen. II. MS. aurea sidera. Vid. Wagner. ad Aen. XI. 490. et Ovid. Metam. XV. 66s. aureus - in serpents D praenuncia sibila misit ob eolorem serpentis rutilantem. De eodem voeabulo in Aen. VII. 190.
quem capta cupidine coniux Aurea concussum virga versumque venenia
Servius salsum tulit iudicium, Cireen ipsam diei auream, et quidem per ironiam. Nam licet duo Epitheta cerus de eausis posita vid. Wagner. ad Virg. Aen. V. 24. non offendant, atque aurea communis fere est appellatio Dearum, ut Veneris apud Ovid. Metam. X. a T. et XV. 61., Ariadnae, Fast. III. bl 2. aliarumque, de quibus vid. Baeh. ad Metam. XIlI. lim.
in hoc tamen loco res Ionge aliter se habet. Vox avirea est Epitheton v. virgas et per synaeresin pronuncianda, ut patebite Wagneri annotatione ad Aen. l. 69S. Deinde aurea virgalloprie accipienda est, veluti omnia, quae a poetis tribuunturiis et principibus, vel quae reges, reginae et virgines e regio sanguine ortae manu gestant ex auro solido constare dicuntur. Vid. Aen. IV. 14s. X. 16. coli. Hymn. Ηοmer. in Vener. T. Ovid. Heroid. IX. 2S. XIII. 32., Porson. ad Eurip. Hecub. I M. et Boissonad. ad Aristaenet. p. 201. Porro Gurea nominari quae multo auro sunt ornata, ut templa, hastae, aedes al. R lemne est apud poetas: vid. Hoperi. IV. I, 5. , Ovid. Metam. IV. TM., VII. 6 3., Aen. VIII. a T. 553. al. Sicuti v. aure Ita v. dives absolute capiendum esse censemus in Aen. IV. 260. quae dives munera Dido Fecerat, quod Wi inderlichio ieiunit
87쪽
tem sapere visum erat. Sed non opus erat, ut poeta adderet quibus divitiis Dido abundaret, quam semel nominasse suffici bat post ea, quae e primo libro de magnis Didonis opibus unicuique lectori satis nota esse debebant. Praeterea versus proxime antecedentes documento sunt, quam dives regina fuerit. Aliud huius moris exemplum est in eiusdem libri v. mo. Describitur enim sacerdos Massylae gentis et custos templi II speridum, draconi
Spargona hmnida messa soporiferumque papaver
quod Epitheton cum natura draconis, quem pervigilem esse oportebat, non congruere iam Servius vidit. Tum sie pergite sed dicimus variam vim praebere victuum diversa diversis animalibus. Nam salices hominibus amarae sunt, dulces capellis, item cicutae, secundum Lucretium, hominibus venenosae sunt, quum pingues reddant oepellas. Ergo et papaver, licet det hominibus somnum, dracoui adimit forsitan, et est ergo excusatio. Potest tamen melior esse sensus, si Servabat in arbore ramos plena sit sententia; sequentia vero sic aeeipiamus: Haec se promittit carminibus euras solvere Spargens hum. meli. s poris Pap. i. e. miseens, ut supra 2. 98. dictum est ex Cicerone: Et spargere venena didiserunt. Nec incongrue adamaritudinem amoris mel adllibebat, ad oblivionem papaver.
Ineptit in hil Servius, alias vir cauti et prudentis iudicit. Itaque Iahuius, quem G. E. Weberus in Com. Poet. Latin. p.
133. sequitur, illam sacerdotem mella et papaver in via spa sisse voluit, quibus advenientes ab horto arceret et poma II speridum servaret. Id Wagneriis praeclare excogitatum esse iudicavit, si probari potuisset ex ipsorum veterum testimoniis, eos mel et papaver ad hunc usum adhibuisse. Prosecto gace dos, si aditum defendere voluisset, aliis usa fuisset auxiliis. Νequo ego cum Waddelio facio, qui arcens coniecit pro spargens, aut cum Schradero, qui totum versiculum damnavit et plane eliciendum esse censitit. Iitatiorem aliquam Virgilio excusationem Ueynius ex ea re petit, quod, quum cibus lautior et dulcior pro more posterioris Graeciae e melle atque papavere miX-lus esset, isti draconi lautior quoque cibus, ex ores mellitis vel μελrant ταις r vid. Creuger. Sγmbol. et Mytol. Τ. II. p. 339. et papavere comparatus esse a poeta fingitur. Voc. soporiferum idem ornatus causa a Virgilio additum esse censuit. Wunder-1ictitiis denique litem quam brevissima ratione diremit, poetam hic ut in Eclog. X. M. Epitheta non satis cireumspecte elegisse pronuntians. Sane habet illud Epitheton, quo in hae
verborum itinctura offendimur, quo tamen multo magis offen
deremur, si poeta ipse loqueretur ut in v. 265. Epitheton
88쪽
De Epithetis propriae et perpetvis. 61 altae v. Carthaginis e sola Virgilii mente, non Mercurii, adiectum esse videtur aut sacerdotem loquentem induceret. Sed Dido ipsa loquitur, cui poeta iii 1iae copiosa sacerdotis deseriptione aliquid ex antiqua Graecae linguae consuetudine tribuisse ridetur. Non dissimile, ut puto, est genus Epithetorum Homerieorum, quae in Ini duet. Cap. I. g. . illustravi, ut Venus etiam quum belligerat, maομμειδὴς dicitur Il. XX. 40. et in Odyss. XII. 316. Aurora novum diem reducens solito vocabulo ἐοδοδὰκ λος nobilitatur, licet ex illis, quae ante et post hunc versum leguntur, abunde pateat, eoelum fuisse obscurum et nimbosum. Sic in eiusdem libri v. m. κῆρος appellatur μελιηδος, quod vocabulum eum illo loco, a quo dulcedinis notio longe abest, minime eonsentire videtur, plane ut in loco Ovidii Μetam. VIII. 226. Rapidi vicinia solis Mollit odoratas, penna rum vincula, ceraa, quem nimis sestinanter Burmannus hae de causa corrigere voluit. Add. Odyss. XIII. 36., in quo Eumaeus
per noctem corpori suo ταχείης ἐλαφοιο iniecisse narratur,
eui loco et negotio plures certe vocabulum ad δερμα aptatum, quo densum illud et firmum fuisse deelararetur, Ionge accommodatius duxissent. Sed Homerus primariam Cervae virtutem celeritatem, prae omnibus aliis exprimere voluit, prorsus ut Virgilius v. sopori r eam papaveris proprietatem, quae maxime valet ad homines, declaravit. Tali vero observatione locum Aen. XI. 195. minime tueor, in quo parum apte Virgilius eum galeis, ensibus, frenis, quae in rogo Lausi concremabantur, fervsntes rotas coniunxit. Scilicet ineptum est hoc Epitheton in re lanebri, quod in pugnae ardore et tumultu admodum idoneum suisset, sicuti Bachius in Metam. II. 32 . recte vidit, in uv. fumantia abluit ora aliquid esse incongrui et alieni a reliqua poetae narratione. Talia aliquam cum oxymoris cognationem habere videntur. a quibus Virgilius constanter abstinuit loci enim Georg. I. 467. Et Aen. IV. M. minime hue pertinent , alii contra poetae magnopere sunt delectati: vid. Dra-kenh. ad Sil. Italic. I. 225. Sehmi d. ad Horat. Epp. l. II. 2S. et Ι. 12, 19., Garaton. ad Cic. Philisῆ l. d. I. I. p. IN Wds. et Eritg. ad Sallust. Catil. 10, 2. Locum Valerii Flacci I. 63. et dabat Medea hesterno liventia mella veneno, tui
Heinsius nostrum locum comparavit. nullo pacto mutandum Esse eenseo, quamvis eum pulchritudine Virgiliano versui longe inseriorem iudicem. Quid enim suavitatis aut utilitatis habent illa mella quae postquam Medea pridie venenis miscuerat, Postero die livorem contraxerant, quum recentia candida esse soleant
V. Ad alios locos Virgilianos progredielites invenimus in
89쪽
oneid I. 12I. vexatum locum vid. Πeynii Excura. V. ad libr. I d Neptuno, quem poeta facit graviter ecm Otum sensissegmissam hiemem, et tamen summa unda placidum caput extollore Haec verba Beckius I. c. sic exposuit: Ergone, qm tus est, placidum habet caput' Non putori Irim beo et perpetuum habendum esse, Immo, quando maris nucius componere vult, tum caput ei tribuitiir, Ita ue hic etiam convenit, ubi quamquam indignatus tamen Aeneae ruga mare placare constituerat 'Sed isistinctius, id qud Brittigeriim in libro a Silligio edito: Ideon aur Mnst-Myth ν PT Il p. 3 9. secisse video, pronuntiandum erat, Illum rit cidum vultum ad divinam Neptuni imaginem, qualem Via Llius apud animum sibi informaverat,
vultus' et capilli Neptuni aliquam eum Iove Phidiaco habebant raudinem unde caput vel irati Dei placidum a poeta op-
ino stor P Culit quatenus antea vicerat, ut Horat. Uarm.
iii az re de Europa locutus est: primit audaX l. e. quae finia sue et Ovidius Metam. V. G. -ia - Assa lare freto possis, quod εaera quietum Ventram rabies mi , et asper i undis, ad q. l. in glossis cod. Dresd. egi: tum To tum prius quietum. Cis. Sillig. ad Cirin v. 1M.
Nio Ovidius Metam. I. 297. ancoram in diluvio Deucalio
ierra' tilia edo dicitur. Quibus locis et qui tra
dpniur Ouam mentem quo aptius poeta describeret
intemperiem, in illis regionibus minus usitatam 'declarant Ex rationem aliquam eum moesto Aeneae animo habent. Ita in
Λen VI. Is ' gelidae Areti cum relatione ad Daedali iter trifileo: periculosum positae sunt, neque reprelienderim squod G. F.
immineret, eum notione mortis in veterum animis ita erant coniuncta, ut eam nullo pacto vel Ili hac Deorum ζωόντων
90쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
commemoratione omittere vellet poeta. Apud eundem Horalium Carm. I. 32. z. udum silua et 34, 10. vaga flumina o nant oratiouem per oppositionem antecedentium geu sequentium vocabulorum, quare minime in numerum Epithetorum, quae salsa consuetudo loquendi ornantia dixit, ab interpretibus coniicienda erant. quod ad v. vagus attinet, hoc in similibus locis ad motum liliquem perpetuum.aut ad res alio alias tendentes reserendum est. Prioris generis fiunt pontus vagus
apud Tibuli. II. 3, 30. et vaga aequora ib. II. 6, 3. ubi vid. Dissenium, tum vaga sidera apud Stati Theh. X. 360. ΡΟ- sterioris significationis vim Huschkius ad Tibull. III. I. 4. vaga munera) bene aperuit. Unde, ni salior, suam explica tionem accipit locus Statianus Theb. V. M.'vaga litora furto Ineomitata sequor. Minus enim apte vetus Scholiasta vaga litora interpretatus est ampla, spatiosa, sunt potius varii litoris nexus et anfractus, alio alii tendentes, in quibus Hypsipyle, ne ab iis conspiciatur, burto errat, ut eo melius navis alicuius praetervehentis auxilium implorare queat. Poeta vel ipsam Hypsipylen vagam dicere potuit, sed recte duorum Adiectivorum iuxta positorum Concursum vitavit et, quod poetae facere amant, rei inanimatae id tribuit, quod proprie homini ipsi tribuendum erat. Audacioris generis sunt apud eundem Statium in eiusdem libri v. lilae misera silva. lim. pavidus lucus IX. 300. pabula crudelia. I96. turpis manus. X. M. Sterilia manus. Cis. Infra P. II. Cap. 3. g. I. Multo insolentius quam Statius locutus est Claudianus in Eutrop. I. 26 ., ubi Eutropius sorori suae narrasse traditur:
Defecisse uagas ad publica commoda virear Cedere livori, nec austentare Proeellaa Invidiae, mergique fretia apumantibua orat.
Gesnerus quid vagas vires sibi velint latetur se non satis intelligere easque deinde explicat vires, quae se saeile impendunt et quasi dispergunt ubicunque, ad quaecunque negotia opus est: quid si defecisse dicuntur ad publica commoda, ut nihil in posterum illa queant iuvare. Weberiis in Corp. Poet.
Latin. p. 1032. vagas vires per sttiaeas aetate, minus Commode, e mea sententia, interpretatus est. Nam Gesnerum rectum vidisse puto et vagas ad pubi. comm. vires Rignificare eas in
stitutiones, quibus Eutropius variis occasionibus, huc et illue sibi oblatis, publicam salutem se adiuvisse gloriatur. Eas iam sibi deficere eoram sorore questus est. Praepositio ad id exprimit, quod ad aliquam rem, efficiendam instituitur aut alicui consilio inservit, ut. apud eundem de rapi. Proserp. III. 3M. qualis pestiferas animare ad erimina laaos Torra Minerva ruu i. e.