장음표시 사용
71쪽
De voeabulo purus, cui subiunguntur nonnulla de uv. horridus et sensalidus atque de primaria Adiectivorum significatione obliterata. 4
Ultimo loco v. purus posuimus. Huius vocabuli usus ad Substantiva subtilius describenda a latinis poetis creberrime ad eam pulchritudinis speciem reserendus est, quae rem longe Iat que extentam ita sensibus vel oculis admovet, ut nulla maeula, nulla altiore prominentia offendantur. Quod vero planum et Deilem adspeetum non offert, id latini poetae horridum dixerunt. Ut igitur in v. auus notio proceritatis, in V. magnus notio virtutis et intus et extrinsecus conspicuae, in v. lenis notio gracilitatis eminet, ita in v. purus rem per se aperiam et manifestam, sed minime ingratam et sterilem intelligimus, velut campum, norum herbarumque amoenitate distinctum et pa vis rivulis huc illuc serpentibus insignem, non tamen altissimis arboribus et apricis collibus impletum, sive arma, aere modo aut ferro sulgentia sine ullis ornamentis ex auro argentove caelatis, sive vestitum simplicem et mundum, nullis coloribus aliunde petitis splendentem. Videamus igitur singula. Viro lius Aeneid. XII. ITI. eampum, e quo sacer oleaster exstirpatus erat, vocat purum, in quo, utpote loco arboribus vacuo
et nullis tumulis impedito, bene pugnari potest. Similiter Ta- eitus Annal. II. ID. Pone terram insurgebat asina editis in auum ramis et pura humo inter arborum truncos. Auci. Belli Asric. 25. In campis planissimis purissimisque ab hora diei quinta usque ad golia Occasum est decertatum. Tum aptissima ad propriam huius vocabuli significationem O idius Metam. IV.τω. g. Monis Drs medio est, cingentibus ultima silvis, Purus ab arboribus, specialisis undisus campus, quo loco usus Ηeinsius in Fastor. III. 582. E duobus libris scripsit Purus
ager, Cameren ineola turba vocat, motus sortasse verbis prae-'gressis: Est props piscosos lapidosi Crathidis amnes. Sed reete M sius sibi a Heinsit doctrina imponi non passus est, nam Anna Perenna in fuga sua parvi receptaculi et tuui recessus maiorem rationem habebat quam loci puri a scopulis. Add. Horat. Epp. II. 2, TI. Verum Puras sunt plateae, nitittit meditantibus obstet eoss. Livio XXIV. 1 s. quem Io- eum iam Sehmidius contulit et postero dis signia coliatis dimi- esturum pura ac patemti campo, ubi alas ullo insidiarum metu vera virtute res geri posset. Talem campum purum la-
72쪽
se Epithetia propriis re perpetvis.
tini poetae interdum eampum dixerunt avertum, ut Virgil. Georg. II. II 2 . 280. Aeneid. XII. 353. Ovid. Fast. II. 22T. Epp. ex Pont. I. 5, 19. eis. Drahenb. ad Sil. Ital. Xl. 41T. et Maaland. ad Stat. Silv. II. τ, 1 . p. 252. Dregd. Apud
Graeeos καθαρὁς λειμων seu καθαρος χωρος simili vi leguntur, ut
apud Homer. Iliad. VIII. GI. XIIII. 6I. Aristopli. Eccles. 320. Br. et Apoll. Rhod. III. 1201. Add. Iacobs. ad Alithol. Graee. T. VII. p. 293. et Wiistemann. ad Theocrit. XXVI. G. g. 2.
Porro vis et propria significatio v. purus satis luculentere v. horridus apparet, quo a poetis omnia appellantur quae erecta stant aut eminent ideoque oculis minime liberum prae-hent adspectum. Exemplo sunt hi loci: Georg. III. IGI. cam-ptis horrens ob glebas duras et asperas, v. 315. rubi horrentes, IV. M. t es apes horrent, Aen. III. 23. densis hastilibus horrida myrtus, VIII. 65 . regia Romuli culmo recenti horrens,
quae omnia ab asperitate spectantur neque eum sordium ratione, ut Georg. II. M. arbutus dicitur horrida a cortico hispido et aspero et ibid. I. 31 . Spisea iam campis- messis inhorruit, tum Horat. Carm. III. 29, 23. horridi dumeta Siloani et praeeipue Stat. sis v. II. 6, 48. simpleaeque horrore decoro Crinis, aut Theh. VI. 492. Pulverei nenit in spatia horrida Circi, unde Idas, qui in currendo Μaenalium gradu premit eiusque humeris inspirat, ipso dicitur horridus in eiusdem libri v. G03. CD. Peerlhamp. ad Horat. Epod. 5, 27. p. 460. Sed
quia res creetiores atque E planitie aliqua ratione eminentes non raro, sive per se sive causis extrinsecus accedentibus, metum atque formidinem iis incutiunt, qui e longinquo adspeetant veramque ipsorum naturam ignorant, factum est, ut vocabulum horrisis, horror et horrere a poetis latinis de iis rebus ponerentur, quae nos timore implent mentemque nostram tacita aliqua praesensione malorum percellunt. Ita Aeneid. II. zM. Horror ubique animos, simul ipsa silentia terremi, vel in leviore re ibid. I. 165. Horrenti - atrum nemus imminet umbra, in descriptione tempestatis III. 195. et V. 11. inhorruit unda tenebris, ubi recte IIviiliis: mare horret, masperatur, fluctibus motis: quatenus ii nigri sunt. dieti sunt tenebrae. CD. Luc.
II. 455. horrisoni suetus. Stat. Theb. II. 129. de tigride, quae
senatorum murmur audivit, horruit in maeulas ad iram et seritatem significandam, quibus tigris ita movetur, ut vel pellis maculosa surgere et aliis horrorem iniicere videatur. Ita Lutatius hunc locum cepit, quem Bernaritus male de retibus intellexit 3 φ). Cis. IV. MS. Hyrcanae ad signa iugales Intumuere iubas X. 291. Caspia tigris - LasSauitque genas et,
73쪽
erasso sordida tabo. Confudit ma Ias. Porro horror est a horum, ut apud Lucanum III. II. Nan ullis frondem pra bentibus auris Arboribus suus horror inest, ad q. l. Oudendorpius bene observavit, motum, qui arboribus per se inest, tum ventis illas non agitantibus cessasse, ideoque horroris plenas esse eosque terrere, qui ipsas adspicerent. Idem attulit Valer. Haec. III. 403. Stant tacitas frondes immotaque silva comanti Horret verna rugo, in quo loeo horroris deseriptio
commemoratione veris adiuncta admodum augetur. CD. Aen.
VII. 1 2. Metum augustum - Horrendum silvis et religio parentum. Similiter vel prosaiei scriptores, ut Liv. I XXIX. 51. Hannibal - Flaminii adventum velut fatalem sibi hom erat. Cie. de Orat. II. 45, 188. quas me Hercule ego,
Cras8s, quum a is tractaretur in cauris, horrers soleo. Tanta
vis animi, tantus impetus etc. Add. Barth. ad Claudian. p. z25. et Doederlin. Synonym. Latin. T. II. p. 199. s. Haec igitur veneratio, qua moti plerumque mala ingruentia timemus, in rebus sacris atque divinis animos vel suaviter afficere et ad laetissimam exspectationem abripere valet. . Hinc Meret. III.
28. His ibi me rebus quaedam divina voluptas Percipit atque horror. Stat. Theb. l. Φ93. Obtutu gelido ora premit laet-gus per artus Horror sit. Add. Sophocl. Aiac. m. 693. Br.
ἔρωτι, περιχαρὴς δ'ἀνεπτόμαν ubi vid. Hermannus et de usu v. φρίσσειν DOederlin. l. c. Postremum trita est observatio et naturae res sane accommodatissima v. horridus minime adiungi bellis atque rebus
bellicis. Itaque paucis desungar exemplis. Aeneid. VII. lim. Horrescit strictis aeges ensibus. XI. soI. Late ferreus hastis horret ager. I. 3. Horrentia arma. VI. M. horrida bella, X. I S. Horrentes hastae, Stat. Theb. X. 32. Rusticus horror in armis cet. Vid. Marciand. ad Siat. Silv. IV. I, I . p. ISRLond. p. 304. Dresd. . g. 3.
Denique ea restat v. horridus significatio, in qua, notione primaria asperitatis plane omissa, sola manet admirationis atque stuporis notio, neque ulla ratio rei alicuius rudis Et illevigatae
habetur. Ita Sibylla, de cuius figura nihildum mali aut sinistri dixerat poeta, a Virgilio Aeneid. VI. 10. horrenda, immo ipsa
Horrere in maeulas similiter dieitur ut in uulnus eadere Theb. IV. 463., furere in tela Lucan. VII. 295., in segetem turgeseere VI. 109., in civem rubescere Claudian. Iv. Consul. Honor. 617. is ei in eornua virg. Georg. III. 232., Aen. XII. 103. Ibiq. Vosa. et Wagner. Add. Bach. ad Ovid. Metam. VIII. 885. X. 538. Peeri camp. ad Horat. Carm. III. 13. p. 301. et Iacoba. ad Aelian. Hiator. AnimaI. I. M. p. M. Duiligod by Corale
74쪽
De Epithetia propriis es perpetuis.
Camilla, pulcherrimae et hellicosissimae mulieris imago, D renda virgo dicitur in libr. X l. v. lim. , quid, quod apud Silium Italic. XI. 205. et 421. virtus appellatur horrida, in quo
Epitheto ut in similibus uv. atrox, ferox, improbus vid. Dra-kenb. ad X l. 421. et Ruperi. ad 1. 2. et M.) mera inest admirationis et magnitudinis significatio. Cansam hule immutationi quaedam actio dedit lusolita et magnitudine sua oculos non solum percellens, sed etiam praestringens, ut in rebus naturalibus et antea nondum visis fieri solet, quae tantam inspectantes vim habent, ut ipsi unice in hac re haereant. Ita Statius egregie ovem depinxit, cuius pullos in nido relictos serpens devoraverat: Illa ressit gus aeque domus mirata qui rem Stat stiperimpendens adussi gus horrida morato Eaecutit ore cibos Pheb. V. 602. s. in q. l. vetus Seholiastes non male v. horrida interpretatus est: conturbans plumas et erigens, perdens suam formam dolore. Et in alio loco XII. IM. legitur de feminis viduis et miserrima conditione amictis: at illis Horruerant lacrimae, quibus verbis idem Scholiastes eas quasi congelatas tam immanium rerum auditione a poeta deseriptas esse annotavit. Similem vim habent Stolhergii nostriverha In carmine quodum notissimor thr enses und Ohne Mage. Talem permutationem iam Homerus praeivit, ut in usu . κορ- φέρειν. Vid. Il. XXL M. πολλα δέ oi κραδίη πορφυρε μένοντι et
similes locos Odyss. IV. 42z, 5 2. X. 309., in quibus primaria
v. significatio, quae a V. πορφυρα deducitur, plane obliteratur. Neque aliter laetum esse videmus in V. καλχαμειν, euius propriam Vim, a. V. καλχη deducendam, omnino abiecit tragici sermonis consuetndo: vid. Sophocl. Antig. 20. δηλοῖς γαρ τι κανχαίωoves μος. Add. Eurip. Heraclid. M. et ad priorem locum Midleri et Wexit annotationes, e quibus prior haec scripsit: si colore aliquid inficere paramus, id in colorem sive in vas, eolore fluido repletum, immergum versamus et agitamus in illo. Hinc Schol. ταραττειν et Hesychius κυ, αν. Inficiendi igitur notio asserebat Graecis simul versandi, agitandi notionem, ita ut καλrαίνειν simul simpliciter significaret agitare. Hoc autem satis notum est ad animi cogitationes transferri, est igitur animo agitare
aliquid, ira intimo pectore Dolutars. Sic et Seidlerus. Simili modo Apollonius Rhodius IV. 1670. usum v. μεγαίρω Plane diversum ab eo, quem in Homericis carminibus invenimus vid. Butimann. Lexilog. T. I. p. 258. sq. constituit, scribens:
μεγαίρειν est animo esse infesto, qualis in fascinandis Tali oculis cernitur. Adem sit a Virgilio in Aen. VI. 4n. indes datum molitur iter, in quo loco moliri nihil esse videtur quam: peragit
75쪽
iter, omissa illa significatione, qua res magnae magnique apparatus describuntur; ut Georg. l. 129. Aen. X. III. XII. 32z. et in locis apud Baeti. ad Ovid. Metam. 11. 131., tum a Claudian. de nupt. Hon. et Mar. 119. de Stilichone, qui empiri Gallos Italiamqus fovet. ad q. l. Gesnerus Caute monuit. tenendum esse, ne quis h. v. nimis insolens positum putet, v. fovere proprie dici de avibus, quae ova vel pullos incubando et fovendo non calefaciunt modo, sed protegunt et vim ab iis defendunt. Cfr. Ovid. Gist. l. 5, 41. non contraria fori Arma. Add. Eiusdem Claudiani locum de rapi. Proserp. I. 240. nee sa-mine tanto Incoelum maduit lassa fornace metallum; in q. l. maduit plane significat nuxit, docente Gesnero, qui in II. M. verba de Proserpina dictae nee membris, Nec honore minorreete de pulchra et honesta facie interpretatus est, ut apud Virgilii im Aen. III. 4M. vv. -ultus honor IIeynius bene accepit de verbis honoriscis, ad q. l. Waguerus laudavit Sil. lial.
ll. G3. add. X. 5 2. Ρroxime vero ad v. horrers accedit usus poetarum, qui est in v. squalere. Omnino squalent, IIv-nio iudice ad Georg. IV. DI. et Aeneid. x. 3I ., quae non sunt levia ac nitida; quae vero tantum ab asperitate speetau-lur, ea horrere dicuntur, etiam sine gordium notione. Quam disserentiam Doederiinus in Synonym. Lat. T. II. p. - - 43. subtilius persecutus recte demonstravit, qua ratione Virgilius Λen. X. 31 . tunicam dixit squalentem auro et XII. loricam auro squalentem. Minime enim nitorem tunicae et loricae respexit poeta, sed copiam densitatemque auri tu squamarum speciem intexti, quae sunt verba Gellii in Noet. Atile. l. 4. cuius mentem in derivatione h. v. a verb. squama Doederi iniis p. 42. ingeniose declaravit et cum sermonis latini natura composuit. Accedit, quod in rebus ad bellum et armaturam pertinentibus non modo pulchritudo et elegantia oculos in se convertunt, sed pondus quoque auri geli argenti seu ferri in unum locum congesti maiorem speciem adspectantibus pra bet, quamvis homines elegantiores talem habitum contemnant eumque dicant fucatum et adsciti iiiim, minime sincerum atque purum. IIinc' factum est, ut prior vocabuli significatio pauli lim periret et sola notio rei ingratae atque terrorem incutientis eidem verbo inhaereret, ut apud Virgil. Georgie. I. 107.
Haes sunt doctissimi viri verba in p. 41r sidie Begrisse ge
76쪽
De Epithetis propriis et perpetvis.
squalent abductis arva colonis. Luean. Pliars. IX. 626. sqvalebant late Phorcynidos arva Medusae, ita q. l. Weisiils v. squalere non recte interpretatus est: fervebant. Selaec. Herc. fur.
365. vastis ager squialebit arvis et ibid. 39. Sterilis profundi vastitas squalet soli. Nam in his locis agrorum squalor lantum in solitudine cernitur, quum agri inculti iaceant, glebis huc illuc disiectis, et laeta segetum atque hominum incolentium imagine plane expertes sint, ita ut hoc foedo adspectu terrorem visentibus incutiant. Similiter apud Ovidium pastor. V. 394. squalentia tela venenis accipienda sunt. 9 . Porro in Adiectivis haud raro primaria significatio aut plane aut magna ex parte obliterata mi, ut in v. superbus, de quo IIunius ad Aeneid. XI. 539. non male disputavit. Add. Wagiter. ad XII. I 26., qui docet, hoc Epitheton a Virgilio modo talibus viris tributum esse, qui aut rictoria svid. Eund. ad Eleg. ad Messal. p. 25. 3 aut insolentia aut crudelitate getvlignes reddiderunt. Neque ideo argutandum esse censeo in verbis Aen. II. 504. Barbarico postss auro spoliisqus superbi, quod haec verba sunt hominis Troiani, non Romani. Nam barbaricum aurum est Phrygium aurum, quae vocabula ab Opii mis poetis toties inter se commutantur vid. Ohbar. ad IIorat.
Epp. L . 2, T. P. za. Bacti. ad Ovid. Met. XI. 162. et Ochs-ner. apud Baehitim ad xl V. M . ut Virgilium eadem ratione
locutum esse minime dedoceat. Memorabilis egi locus Iuvena lis Satir. X. 1. Quid tam dextro pede concipis, ut te Conatus non poeniteat votiqus peracti. iii quo propriam formulae deaetro peds vim omnino abiectam esse iseberiis vidit in Annotat. p. 312. s. eamque nillil aliud sigili sicare quam in universum θlici omine. conatu, unde, quemadmodum dextro pedorem adire dicatur, ita etiam dextro pede rem concipere optimo iii re diei posset. in fine ex ipsius biceronis dictione exemplum aditingamuS. Nan quum satis constet, quae sit propria v. tissiduus significatio, icero saepius ita eam neglexit, ut rationem vitae, quae versatur in agendo, currendo, eundo, hoc vocabulo exprimeret. id. Epp. ad Altie. XIII. 12, 2. Hi- nnium praetctria, quum ille Καλλiπίδης assiduo emrsu nullum cubitum procosserit. Et in oratione P. Muren. 8 2I. assiduitas et opstrae quotidianaes i. e. laret Hes contuli gutitiar. Est igitur in his notio vitae laboriosae et gilavae, non umbratilis
Et haec quidem hactenus. Alias poeiae latii ii in relinenda
primaria vocabulorum notione lenacissimi fuisse videntur. Quod ex usu v. mercre demonstrabimus. In quo verbo prior manet Disit: by Corale
77쪽
illa significatio, dignum esse alicuius rei, quae vero quum in utram que partem, et in bonam et tu malam, transferatur, compluribus Iocis insolitam aliquam speciem tribuit nonnullosque viros doetos hoc contractius dieendi genus in errorem induxit. Cis. Aen. II. lim.
Exstinxisse nefas tinen et aurusisae merentia Laudabor poenaea
in quibus praeeunte Garatonio ad Cic. p. Milon. 23. p. 24S. ed. Oreli. merentia, quae gcriptura apud Ambrog. et in Servio Dresd., teste Wagnero, comparet, pro secundo casu habeo, quasi esset dictum: de Helena merente l. e. illius, quae sceleribus suis digna est, ut poenas det. Cis. Valer. Flacc. Il. IDI. quocirca struit illa nefas Lemnoqua merenti Exitium furiale monet. Add. Barth. ad Claudian. Beli. Getic. Praefat. v. 10. p. 305. Tum vid. Aen. IV. 61I.
Aecipite haec, meritumque malis advertite numen Et nostras audite preces
in quibus explieandis simplicior Hagneri ratio praestat, qui ad v. malis intelligit Didonis mala. His ut memores sint Dii ipsamque ulciscantur preeatur et meritum dicitur numen, quia Dido tam atrocibus malis immerito obruta fuerit. CD. Valer. Flacc. VII. 21. Tertius loeus est Aeneid. VII. 30 - 3M.
Mara perdere gentem Immanem Lapithum valuit; concessit in iras Ipse Deum antiquam genitor Calydona Dianae; Quod aeelua aut Lapithas tantum aut Calydona moentem
Integer versus Zuz. appositionis Ioco additus est, ut iam Ι-nius vidit et recte interpretatus est: quod tantum scelus i. e. quo tanto scelere poenas) meruerant Lap. et Calyd., ut Iupiter eos Marti et Dianae in iras eoncederet ' Est enim in h. Laeelua merere exquisitius dictum pro et poenam scelere merere, ut Aen. ΙΙ. 229. Et scelus expendisas merentem Laocoonta Drunt. Comp. Hom. Il. XXI. II. -τω κεν μητρὸς ἐριοπας ἐξαποτίνοις. Voc. eapen rs in talibus tritum est, ut Aen. VI.z40. X. 668. XI. 258. Tacit. Annal. XII. ID. eis. Draxenb. ad Sil. Italic. Vl. 5M., ut pendere poenas Aen. VlI. 595. ela. Hei s. ad Ovid. Trist. I. 2, M. , explere v. 66. et exigers poenas p. ultionem exigere in Ovid. Her. VII. M., ubi vid. Ialin. Eadem cum insigni brevitate lason dixit se hiemem m ros Valer. Flace. I. 197. l. e. dignum esse, qui tempe8tatibus male ametatur, tum Medea ib. VIII. 431. exclamat: non merui mortemque tuam comitumque tuorum l. e. an non digna sum, pro qua tu et eo tes tui mortem subeant; denique Stat. Theb. XI. Gaz. Parthenopaeum faeit preeantem: quaeso
78쪽
Da Epsthetis propriis eri perpetvia. trisinas hoe omina Thebas Ira, nee Areadias tantum meruisas pudorem L e. ne sinas nos tam infelices esse, ut nos pudeat Consimili ratione apud eundem X. 93s. legitur: mullum si tardius artus Cessissent, potuit futasn meruisse aecundum, quo significatur, Capaneum, si diutius in vita mansisset, hae
tarditate licet immerito dignum fuisse, qui denuo fulmine
Iovis tangeretur: eis. Tacit. Agricol. 4. Iisque ipsis virtutibus iram C. Caesaris meritus. Apud eundem Tacitum German. 1 . vulnera mereri est, fortiter pugnando vulnera accipere ela.
Doederlin. Synonym. Lat. T. IV. p. 122. noti . Add. Plin. Epp. l. S, I . Sepsi enim gloria, non appeti debet: nee si aliquo
easu non aequatur, idcirco quod gloriam meruit, minua pu chrum est. Omisimus negationem ante moruit fide eodd. Μ dic. et Roman. , sensu postulante et probante Heusingero in Observat. Anti barb. p. 4I . s. et Sohaesero ad h. l. , quam igitur retinere non debebat Κiegslingius ad loc. est. Germaniae. Iam quum hie Plinii locus ad eorum loeorum numerum st re- gari soleat, in quibus v. mereri non ad dignitatem et mercedem reserri, sed simpliciter esse eonsequi, τι, πάνειν, nonnulli eontendant, equidem nondum illis accedere possum, Arnizenio
ad Panegyr. Vett. T. I. p. 323. a. Spaldingio ad quinctil. IV. 2, 39. et VI. 4, 1., Drankio ad Tacit. Diat. de Oratorib. 9
s. p. 102. , sed locis superioribus iterum consideratis primariam v. merendi significationem In illis quoque locis latere censeo. Eadem sermonis Iatini tenacitas in loco Liv. I. - Istapparete Contrahit eeleriter similitudo eos, ut fere si malum malo aptissimum. In quo si quis iungendi vocabulum ut frequentius et usitatius exspecιasset, is cogitet primariam V. aptissimus notionem esse coniunctus et quae eoniuncta sunt, invicem se tangere solerer eis. Wagneri ad Virgil. Aen. IV. GM. Hinc cernitur, quam accommodate ad sensum loci Livius locutus est.
g. 5. Sed redeundum est ex hoc diverticulo, quod ne ipsis lectoribus sit horridiusculum, ipse vereor, ad signifieationem v. purus paullo uberius declarandam. Dixeramus supra de locali h. v. significatione, in qua de campo plano, patente et aperto po- . nitur. Porro luminis et ignis usitatum Epitheton est v. purus
eis. Dissen. ad Tibull. I. 9, 35.), deinde aquae et sontium, ut Virgil. Georg. Πl. 522. et in locis a Ρeeriuampio ad Horat. Epod. II, I . p. 485. collatis, tum Luna appellatur pura nec surgens gravido cornu VHer. Flacc. II. 56. , quae est innubila et sine maeulis. Similiter Iupiter per purum i. e. coelum
serenum equos tonantes egisse sertur ab Horatio Carm. Disitireo by Corale
79쪽
I. M. II. et sol purus atque luna pura ab eodem dicuntur II. 5 I9. et III. 29, 5. Add. Cic. de iiat. Deor. II. 16, 42.
Etenim vi re liceat ingenia acutiora eorum, qui terras incolant eas, in quibus aer sit purus ac tenuis, quam tuorum, qui utantur crasso coelo atque conereto; et Tibull. II. 2, s. qui purum nardium, ut nobile, pretiosum genus olei, unguento opposuit erasso et mixto. Iam videamus de vestimentis et de armatura. In Aetieid. XI. z10. de Iuturna legitur: Partibus resistit in armis Ense pedes nudo puraque interrita parma. Hunius et Wagnerus parmam albam, ut IX. 5 3. eis. Sil. Ιt
Iie. IV. MI., hic quoque describi putant, sed poeta id tantum,
credo, ante oculos habuit, quod Iuturna, tam levi armatura instructa et sola parmula tecta, neque ut antea ab equo desens pugnam cum Auno ingressura erat. Quamquam hoc paullo a gutius esse ipse sentio. Add. Aeneid. VI. z60. Ille, rides, pura iuvenis qui nititur hasta, quae verba Servius, Varronis au etoritatem secutus, hoc modo interpretatus est: id est sine ferro, nam hoc fuit praemium apud maiores eius, qui tunc primum vicisset in proelio. ΙIonius hoc δόρυ ασίδηρον eiusdem praestantiae, ut sceptrum Homericum suisse addit. Sed in Se vianis non omnia sunt recte disputata. Nam Graecorum hastae et in anteriore et in posteriore parte serrum praefixum habe bant, Mγτην, ut apud Xenoph. Anab. IV. τ, 16. et V. 4, 12.,
seu στυρ α vel στυρακιον appellatam, ut apud eundem Hellen.
noph. Anabas. I l. cc. Hoc igitur ferro, quod veteres, ut est in Eumolog. M. P. z32 I. καταπηγνυειν εἰς τὴν γῆν εἰωθασι, nititur Virgilius vel in Bevheri Anecdot. T. l. Ρ. 303, T. στυρακιον ἐπ-ορατίς - οπερ ἐπὶ γῆς εἴωθε π,ήγνυσθαι, o ταν ὀρθία ἐν ἡ αἰχμη,
in loco Virgiliano, hellis nondum adsuetus, sed bellatoris speciem et formam iam apud inseros habetis. Similiter Virgilius
Per purum, dictum eat ab Horatio, ut a Virgilio Ecl. II. 41.
et Georg. III. 56. album, Georg. IV. s. tenue, praeruptum apud Sil. in . I. 489., aerenum Valer. FI. II. 403. et Burmann. ad I. 332., cui add. Benilei. ad loe. Horatii supra Iaudutum. y Hine egrogio emendavit FritEschiva in Epist. Crit. ad Frie demann. p. XXXVI seq. Iocum in Litc. Toxar. 5,, acrib. ὁ μὲD στυρακίω εἰς τον μηρον ac. τρωθείς. Equidem in editione moa huius libri Iae sit coniecturam in Addit. ad Porson. Advera. P. 296. Pro-Positam στυρακι τρωθείς non solum Probare, verum etiam reciperct
in ordinem debebam. Lenior sine dubio Fritetschii eat medela, quam typis expressam dedit Iacobilius, nuperus illius diaIogi editor.
80쪽
De Epictetis propriis et perpetuis. MAeoli euspidem eonversam Aen. I. 81. dixit aut Aenean longaeuspide gressus nitentem induxit in Aen. XII. 3M. ubi vid. Wagnerus. Contra Camilla, Aen. VII. SIT. myrtum pastaratem, praUxa cuui τὴν ἔμπροσθεν λογχρον gerit. Myrtus est virga myrtea seu baculus myrteus, e quibus hagias et iacilla faciebant veteres, teste Virgilio Georgic. ΙΙ. I. CD. Bur- mann. ad Valer. Flaec. III. 524. Barth. ad Stal. Theb. IV.
301. et intpp. ad Gratii Cyneget. 129.
Ad eandem v. purus significationem reseramus Iocum Aen. XII. 169. s. Puraque in vesis sacerdos Saetigeri fetum suis λια αmque bidentem Attulit. Haec est, ut Donatus vidit, vegiis colore albo, nec purpurae variata picturis, quod Servii causa moneo, qui vestem intellexit purpura seu CO-loribus distinetam. Nam Virgilius vivificat vestem sacerdotis longam VI. 6 5. ibique Hunium, Boettigeri ad Longin. p. lX. ed. Welah. Iacobs. ad Achill. Tat. p. 9M. et IIuscliv. ad Tibull. III. q. 36. atque albam, ψααιον λευκον, quale gestat
Alexander ille Lucianeus cap. II.), gacerdotis cultum et mο- res imitatus, cli. Hemstertius. ad Navig. 2. in Append. Animadv. ad Lucian. p. 34. Ed. Geel. Ita apud Horatium Satir. I. . M. pura verba sunt verba sine figuris e Magito sono, ut recte explicuit Scholiasta Acronis, adsentiente Heindorsio, apud quem vid. similes locos e progariis geriptoribus. Sed recte, ut
puto, Ilandius ad Stat. Silv. I. 2, 136. obstitit coniecturae Ia-eobsit, qui in Matthiaei Miscellan. Philol. Vol. l. p. 94. Pror
In hane vero eecidisset Iupiter auro
coniecerat puro auro. Prosecto insigne est in hoc loeo Epitheti desiderium nec, quod Iaso ius proposuit, magna veri specie caret. Melius tamen IIandius laeum intactum reliquit haec addens p. 2GI.: unum ab aliis poetis Iupiter in falsumaturum versus diceretur, Statius autem Violantillam vero amore dei dignam eenseret, non acquievit in illo nomine, sed Iovem adeo praedicarit arum ustro, quo fallere nollet, in puel Iam deeisurum fuisse. Atque uti apud Ovidium Μet. V. II. Iupiter falsum versus in aurum dicitur falsus pater Persei, ita hic
vero auro significatur verus amator. ' quae interpretatio mentem Statii, qui insolita non raro conquirit et in singulorum voeabulorum et membrorum Oppositione nimiam gaepenumero ostendit argutiam, optime assequitur.
νυε aECMnassum. De Epithetia absolute capiendis, neque cum relatione ad Eoa locos, in quibus laguntur.