장음표시 사용
91쪽
aeeendere laces ad crimina intentanda. Vid. IIand. Turael lin. T. I. p. II ., Bach. ad Ovid. Metam. XII. 167. VI. Ad idem genus Epithetorum absolutorum v. divinus est reserendum apud Propert. I. 18, 28. g. Pro quo divini fontes et frigida rupes Et datur inculto tramite dura quies.
Nam divinae naturae significatio convenit fontibus, qui una eum Eorum Nymphis, quae Vel ipsae deae appellari solitae sunt, docente Paldamo ad Propert. p. 2z0. cogitantur, neque discrepat ab imagine regionis vastae et incultae, in qua poeta Suum dolorem querelis effundit immo hac ipsa solitudine sancta Deorum praesentia eorumque nomen timendum apte describitur. Quare hic locus nullam mutandi occasionem praebet: vid. Kaesiner. Animadv. in Propert. Spec. II. p. s. Eadem prima riae rei alicuius declaratio sine ulla ad Iocum ipsum relatione apparet e loco Ovid. Metam. XV. 31. Et caput eaetulerat densissima sidereum Nox, ubi Bachius contulit Hurat Orm. III. 2 h. II. Iam clarus occultum Andromedas pater Ostendit ignem. Add. ex eiusdem Ovidii Metam. II. TM. Sed videt ingratos intabescitque videndo Successus hominum, in quo V. ingratus modo ad Subiectum eiusque naturam referimus. Nam successus per se nou ingrati aut molesti erant, sed Invidiae tantum displicebant. Cis. Properi. III. 10, 25. Dulciaqus ingratos adimam convivia somnos et IIorat. Carm. I. 15, α Nereus Ingrato celeres obruit otio Ventos, quos locos Bachio debemus. In quibus et somni et otium res pro natura sua sunt gratae Et acceptae, hic vero ingratae nominantur cum sola relatione ad subiectum eiusque conditionem, qualis tum erat
aut qualis sutura erat. Minime igitur opus erat coniectura Doeringit apud Propertium ignavos p. ingratos scribentis. Similiter in Virg. Aen. XII. 1 4. accipienda sunt verba Iunonis ad Iuturnam:
Scis, ut to cunctis unam, quaecunque Latinae Magnanimi Iovis ingratum adscendere cubile, Praetulorim.
Cubile enim ingratum non. est id, ut Paldamus ad Properi. p. XIV. voluit, pro quo nulla merces data est, sed quod nullam gratiam offert et idcirco ipsi pellici pernieiosum. Hoc optime Iunonis menti convenit, quippe quae de malo adulterii exitu gaudet ideoque Iovis cum Iuturna consuetudinem, qua haec primum se cohoneglatam Seugerat, ingratam appellat, qualis re vera iam illo tempore erat. De aliis locis, in quibus v. ingratus male acceptum erat, Paldamus I. c. disputavit, sed Io- eum Virgil. Eclog. I. 35. Pinguis et ingratas premeretur caseus urbi rectius a Spolinio et Wagnero explanatum puto,
92쪽
De Epithetia propriis et perpetuis.
set licet Tityrus comica morositate urbem dieit in aiam. quae ipsi non tantum dedit, quantum aecipere videbatur et
quanto opus erat ad Galateae Ornatum emendum. Ρaldamus contra interpretatur: urbs negligens accepta et mox consumens
et ideirco semper nova poscens. Add. Valer. Flace. I. 6. Delius, ingrato Steropen quod fuderat arcu. Arcus ita appellatur, quia Apollini haec caedes nullam utilitatem vel fructum attulit, immo calamitatem et exilium. Itaque non opus est Broukhnsii correctione ad Tibull. II. 3 Iz. irato. Idem vocabulum habemus a Statio in loco Theb. V. si 2. f., qui mirae est brevitatis, ita positum:
Anne antem servatricemque cohortia Inachiae, ingratis coram tot millibus, audeaΜaetare in inmulos
Tydeus significans se aliosque socios praesentes per maelationem Hypsipyles, quam Lycurgus postulabat. impeditos fore, quo minus illi debitas gratias praestarent, id, quod timebant, quasi anticipat et se cum ceteris ingratos appellat, quales iii tempore praesenti nondum esse poterant. Habet hic usus vocabuli aliquam cum prolepsi eognationem, de qua infra di
Ut in illis Epithetis, quae supra illustravimus, ita in Epithetis, quae veteres poetae a coloribus sumserunt, non una et constans ratio fuisse videtur. Nam et horum nonnulla absolute neque cum relatione ad eum locum, in quo leguntur, aec pienda sunt, ut atra tigris, eani lupi, purpureu8 pudor, vir dis fumus, nigri fontes, nigra myrtus, atri ignm, primureas nites al. In talibus ne quis existimet, poetas veteres, naturae atque rerum naturalium acerrimos imitatores, Omnia sere tu basse et confudisse, tenendum est, eos vocabula colorum gene ratia longe potiora habuisse nominibus singularibus. Itaque in rebus laetis quum maxime laetitiae atque splendoris notionem, in rebus tristibus tristitiae atque horroris significationem per verba sua assequi studebant mentesque eorum, qui earmina imgebant et audiebant, modo suavitate aliqua imbuere, modo horrore quodam percellere solebant. Quod quam feliciter impraestiterint, notissimum est. Sed quum haee depingendi ratio a nostrorum poetarum ratione, quae in talibus paullo accuratior et diligentior esse videtur, maxime discrepet, non mirum est, Diuitiam by Cooste
93쪽
quod talia Epitheta saepe non solum tironibus molestias creaverint, sed a peritioribus quoque lectoribus Parum recte sint intellectag. I. Incipiamus a v. purpureus. Habet quidem hoc Epitheton maximam vim in mari depingendo rebusque maritimis splendide decorandis, in quam rem iam dudum allatus est locus Cicer uis Academ. Quaest. II. 33, 101. Mars illud, quod Favonio
nas rite purpureum videtur, idem huic nostro videbitur, nec tam- sentietur: quia nobismet ipsis modo caeruleum ni batur, mane rarum perperam Ernestius savum coniecit), quomquct mare, qua a sole collucet, albescit et vorat dissimileque est proximo ei continenti. Add. Fragment. ex Academ. priori apud Nonium s. v. purpurascit P. 162. quid' mare mans caeruleum ' at eius unda, quum est puisa remis, purpurascit
eis. Weicheri. Poetar. Latin. Reliqq. p. 350. et quidem aquas M. aqua) tinctum quodammodo et infectum. Comp. Aristotel. de colori h. cap. 2. et qui in utroque Ioco illustrando operam Suam posuerunt, Gegner. ad Clatidian. Rapt. Proserp. II.
Adiacunua explicationis causa Boetii geri verba e libro Ebertii Duiligeo by Corale
94쪽
De Epimetis propriis et perpetuis.
la tali disquisitione ad id maxime attendendum est, diversum illum splendorem colorumque permutantium speciem ex
in reflexu radiorum solis oriri seu μετακοσμεῖσθαι προς to pῶς,
quae sunt Luciani verba de domo Io. eoll. Iacobs. ad Philostrat. p. 265), et ob hane causam diversis significari vocabulis. Sicut igitur maris splendor non unus est et simplex, ita v. pu
pureus non certum aliquem splendorem, niveum, roseum, nigri cantem. albieantem, viridantem, indieat sed talem, qualis in summo coeli nitore, nubibus omnibus remotis et sole laetissima eum luce sua omnia collustrante apparet atque totam n
hier recti devilict aah, tore das essen aue cferrugineus, vitreus, glaucus, hyalinus) erat in's miste, mitvnter aueh ins Violeti blaue, undiseriter hinaua tin's acto nate Bimmelblau oder Lazur hiniderataiuerte, und o nun Nou. vernand , varum κυάνεος tima eaeruleus, die briden ge-wohnlitam Belaeorter do Griecten und Romer Dom mere, εο vieta te tind uiesseresehnend sind. Man musa durehaus dieam Farbenspiegel ein-mat gesinen hQm, um Mehi irre in .er n. C r. Goethiua l. e. p. 64. Im gemetam, vis im poetisehen Spraehgebrauehe snden wis heratissund hinabaearis Ofter eis Genus fur das andre gractat. et P. 65r sed Purpureum, πορφυρουν, gehi Bom Rosenrothen an dureh's Alvt- undBravnrorae bis in's Blaurothe ἀλουργὲς und ina VioIette uberi Add. Niebuhr. Hiator. Roman. T. III. p. 290 nodi; in quo Ioco vir summus docuit verum purpurasteolorem apud Romanos antiquo tempore luisae varium. versicolorem dunkeluioleti), cuius in Ioeum deinde Romae et Constantinopoli color eoceinus successisset. In universum Goethiua hunc colorum ordinem constituit: eorρόν, ξανθόν, arvἐῆον, ἐροθρόν, φοινικουν et ultimo Ioeo πορφυρουν. Aliam interpretandi viam G. H. Bodius in Ephemer. Iit. Gotting. a. 1836. acid. 2. Ingressus est. Hic vir doctus maro ab Homero πορφυρεον dictum esse vult ob igneum illum maria fulgorem, qui originem suam a acintillis electri eae materiei habet et mari mediterraneo in primia propriua eat, e r. Odyas. II. 427. et XIII. M. Unde idem statuit hoc vocabulum in numerum Perpetuorum maris Epithetorum transiisse, ut Il. I. 482. XVI. 391. Eurip. Troad. 124. ab, atque Romanorum poetarum Iocos, ut Valer. Flaee. III. 422. et Properi. II. 20, G. simili modo e fulgore illo marino explicandos esse. Neque tamen dissimulandum est, iam ante Bodium eadem observata esas a Gesnero ad Clandian. de Rapt. Pro-aem. II. 3., qui illud phaenomenone errantes ludunt per eaerula flammae, musam esse putat, cur veterea mare dixerint purpureum.
95쪽
iii rain novo lumine quasi Vestire videtur. Itaque, ut IIunius recte vidit ad Georgic. IV. 3 3. , purpurctus non semper ad colorem refertur, sed etiam ad splendorem ac nitorem perpetuum, ut sit positum pro et fulgens, nitens. Idem statuit Wolf. in lectionib. de Homer. , quas Usterius edidit, T. I. p. 16 I. e . C. G. Lucas de Minerv. Glaucop. Bonia. 1S31. p. 12. linc explicantur ver purpureum δ' in Eclog. IX. 40. et apud Tibull. III. 5, 4. flores purpurei in Aen. V. z9. VI. SM. Georgic. IV. S . cli. Ovid. Fast. V. 663. , in quibus locis non decerto colorum genere est cogitandum, quod iam Silii Italic. imitatio docet, qui in simili loco Punic. XVI. 130. 1lores dixit
odoriferos. Ita Claudianus de Nupt. Honor. et Mar. 29S. nores, quibus dux a militibus cumulatur, nimbum appellavit purpureum. Tum purpurei orbes apud Valer. Flacc. III. 179. et apud eundem v. 422. purpureum sal, quod Maserius et Bur- mannus recte de marina aqua, per noctem splendente, Intellexerunt, quod observatione Bodii l. e. firmatur, ut purpurea nia apud Albiit ovan. Eleg. II. 62. de nive candidissima et oculorum aciem praestringente, et purpureus Olar apud Horat.
Carm. IV. I, 10., purpureum lumen Virg. Aen. VI. 6 0. quod τῶς καλλιστον dicitur ab Aristophane Itali. 155. , purpureae DAtes apud Ovidium Metam. VIII. 93., purpurei collos Hrmetti Art. Am. III. GST η), purpureus pudor Amor. I. 3, I ., pumpurea luae Fast. VI. 252. Neque aliter Augusti os ab Horatio Carm. III. 3, 12. appellatur purpureum, quo florida iuventutis gratia et pulchritudo divina declaratur, ut in Λen. I. 590. ω-men iunonias purpureum et apud Statium I heb. III. 40. νOra - puri mreo vehit ors diem. IIos locos interpretes ad locum Horatianum iamdudum eXcitaverant. Add. Pind. Olbmp.
VI. S9. de Iamo: ἀλλ' - γὰρ ηοίνω βατία τἐν απειρατρο, ἰὼν ξανθαισι κιὰ παμπορφυροις ακτῖσι βεβρε γμένος. quae Verba adtineturam, non ad rorem, ut Scitoliasta voluit, reserenda sunt.
Purpurei enim nores, sub quibus cubabat puer, ipsi splendidiο- rem colorem conciliabant. Cis. Ovid. Metam. X. 596. Quum
πορφυρας η βαφη ' καὶ ἡ ακτὶς αυτὴν ἀναπυρσευει καὶ πλείω ποιεῖ καὶ φαιδροτεραν τὴν αυγήν. Cse. Iacobs. ad Philostrat. p. 37S. Similitor Icleistius noster: Atis roseorbnem Gewoth mit iungen Ilumen umgurtet, Sunk isingst der Fruhling vom Himmel. si Der Hymettos ist stola aus seinen iacterari en Purpurdus der sieli Abenda kura uor Sonnenuntergang uber seine Abhilnge breitet. μVerba sunt Ludov. Rossit in Diurnis Artium, quae Schornio edento Prodeunt a. 1837. Part. 2.
96쪽
Ne Epithetis propriis et perpetuis. a super atria velum Candida purpureum similem dat et inscieumbram, quae verba Bachius recte de limbra mibici inda, quae priorem atriorem colorem mutat, explicuit. Sed in loco Claudiani de laudib. Stilich. II. 353. cerni purpurei in opere acu picto ad colorem florum vestis simpliciter reseruntur. Verba sunt haec de Eucherio, puero adultiore: iaculisque vel arcu
Aurea purpureos tollentes cornura cervos Aurctus ip8s f rit, ad quae Gesneriis optime haec annotavit: hic puto aurea et pumpureos respicere ad corruptum iam illius saeculi de artibus iudicium, quum non modo picturas in veste circumserre, sed coloribus etiam naturae repugnantibus ConStantes, pulchrum esset. Ceterum vid. Torrentium et Lambinum ad Horates Ca-IR.
I, 10. et Bumann. ad Anthol. Latin. T. I. p. 267. g. 2.
Venimus ad voeabula ater et rigeΥ. Ac primum quidem dicendum est, v. ater opponi v. albus et v. niger opponi v. candidus: cla. Doederi in. Synon. Lat. Τ. III. p. 194. Signim Catur enim per utrumque vocabulum ea rei alicuius conditio, quae aut certo euidam colori est plane contraria et, dum alioseolores omnino inducit et delet, rei ipsi praebet speciem, a naturali diversam, interdum tetram vel laedam, iniucundam, tristem et diram, aut quae obscurissima est omnium eolorum, ita ut singula nullo pacto discerni possint. Ad priorem significationem exprimendam v. ater, ad posteriorem v. niger vetexibus aptius visum est. Itaque per v. niger res per se oculis
non ingrata, immo pulchra, significari potegi, sed per v. Merres dira, quae nos moerore et tristitia implet. Ut a simplicissimis ordiamur, sanguis mortuorum appellatur ater in Aeti. III. G22. et Georg. III. 22I., unde Valerius Flaccus V. 1zz. gau-guinem vulturis ah Hercule confixi imbres atros paullo audacius et ultra fidem appellavit. Porro Eridanus est ater stragibus
apud Silium Italic. VI. 107. , ubi vid. Drahenhorch. et ad XX. 365. tum vulnus in Aen. IX. 00., Iumina effossa et sanguine manantia apud Sil. Italic. IX. 39s., et ipsum bellum in eodem carmine III. 212. Deinde in re dira et perniciosa ponitur v. ater de veneno. ut Georg. II. 130. Sil. Ital. lII. 312. Stat. Theb. l. 565. coli. Lennep. ad Ovid. Her. IX. 115. , unde ad ipsos serpentes transfertur, ut Georg. I. 129., quod IIeynius non interpretari debebat de serpentibus atri coloris. Rectiora Iacobs. in Anthol. Lat. Poet. Τ. lΙ. p. 382. et Wagner. ad h. l. dederunt. Cis. Benues. ad Horat. Sat. II. S, M.
Expressit vim voe. ater Schil Ierua in carmine: Der Eamismit dem Draehen, de dracone haec dicens: Diuitiaco by Cooste
97쪽
Eadem horroris et diritatis notio apparet e Georg. IV. M.,
in quo loco atra tigris vel Hunio molestias ereavit. Est enim non solum tigris saeva, ut Servius voluit, sed etiam terribilis adspectu, qua mentes hominum terrore percelluntur, sere ut atra piscis η') in IIorat. Art. Ρoet. V. 3., quae verba Grono- vilis Observ. I. I S. et Nic. Heinsius in codicis sui margine sine idonea caliga in atra pristis mutaverant, atra serpentis pellis apud Ovid. Μetam. II l. 63., atra ingluvies i. E. funesta, exbtiosa in Georg. III. 430. et atra seges in Aen. VII. 525. In posteriore loco Epitheton ad Oculorum sensum quam maxime resertur, sub quos enses per agrum giricti et aes coruscans eadebant, ut atrum nemus in Aen. 1. 161., in quo loco notio vastitatis et regionis solitariae per P. ater praecipue expre88R se videtur. Neque abest graxior illa vis a loco in Aeneid. IV. M . Sequar atris ignibus absens i. e. sumidis, quales sunt a rogo accenso, ut pluribus e locis Wagnerus demonstravit, equibus vid. in primis Ovid. Fast. II. 561. Conia tuas, Hym naee, faces et ab ignibus atris Aufer: habent alias moesta sepulchra faces. Ceterum bene Wunderlichius ad locum Vi gilianum: , imagine demta, sensus est: tum mala te conseientia torquebit. Quam sententiam more antiquitatis enuntiavit, quae a laesis illos, qui iniuriam attulerunt, vexari finxit. IIIam vero notionem vexari ornavit metaphora a Furiis Petita, quae, Pe sequentes, ultrices, facibus armantur. CD. Boeuigeri librum riae Fursenmasses p. 49. not. Itaque Furiae terribiles erant non solum ob potentiam suam, sed etiam laedae ob adspectum, a quibus innocentes suos oculos avertere solebant. g. 3. Haec Furiarum commemoratio ad illam v. a ter significationem dueit, quae locis inseris et omnibus apud inseros rebus propria est. Cis. Boettiger. l. e. p. 25 seq. Cuius appellationis causa primaria ex illa Orci natura petenda est, quam obscuram, nubibus Cinctam neque ulla luce collustratam veteres
sibi sit gebant, quum contra campi Elysii largiorem haberent aethera et lumine purpureo essent vestiti Aen. VI, 640. Valeri FIace. I, SM. et Dissen. ad Pindar. Olymp. II. 6 I. p. 3M. Itaque ille Ioeus res λιορ a Graeeis solis lucisque avidissimis, non sine horrore aliquo appellari poterat. Hinc Anyte in Epigri I9.
98쪽
De Epithetis propriis et perpeιuis.
εροντος ψαi est. Catuli. 21, 6. Et simili gensu atra Sisyphi silex commemoratur in Aen. VI. 602., atras Cerberi aures ab Horatio Carm. II. atra Phlegethontis ineendia in loco Statii Theb. Iv. 523, magni ardoris pleno, ater Timor in Aen. IX. IR nam hic quoque e locis inseris in Iucem processisse putabatur, atra cupressus, ilΙ. 64, tum apud Horatium I. 2 , IS niger grex et IV. 12, 26 nigri ignes de eadem re leguntur, in quibus maior coloris quam ipsius rei foeditatis ratio habita est, ut apud Valeri Flacc. IV, 260. summi nigrescunt culmina montis i. e. a multitudine Manium, quos Pluto ad pugnam speetandam e regno suo emisit. Idem vocabulum ater a rebus, quae per adspectum suum tristitiam movent et terrorem, ad homines tristes et moestos transfertur. Vid. Aen. VIII, 2Is. Hic vero Alcidas furiis e arserat atro Felis dolor i. e. in moesto corde. Stat. Theb. XI, I 0. at atra parens moestaeq- εorores In medis a maeadarit, in quibus v. ater sive de moestitia matris Iocastae sive de lugubri vestimento ut Graecorum V. κυανοπιπλος eXPrima
tuo accipere licet. Simillier positum est idem vocabulum in eiusdem carminis libro IV, v. 21. 22. Quum tristem Hypsipylen sicibus sudatus Achaeis Ludus et atra sacrum recolit trieteris Ophelten, iii q. l. voc. ater aut ad ludos per trium annorum spatium magna cum moestitia repetitos aut ad homines per hos dies atris vestimentis indutos reserri potest. Add. Valer. Flace. II, 205. atraeque sal. hirtaeque ) gmis pallent bus iras i. e. molestae irae, quales statim e genis pallentibus cernuntur. Similiter Homerus it. Ι, I03 μένεος δὲ μέγα ς πένες φιμελαιναι Πίμπλαντ' ut XVIl. 83 et Odrss. lv I. Ita inpieturis certae res sunt nigri coloris ob mala atque nefaria consilia, quae homines agitabant, exitumque eorum infaustum. Appellantur Oenomai equi μελαsse a Philostrato Ι, IT, quippe qui ἐπ ατοποις καὶ Ουκ ευφήμοις ἐζευγνυντο, Contra Pelopis equi sunt candidi. Vid. I, 2I. et lacobs. ad pr. Ioc. p. 312, et Arion Adragii regis Equus, κυανοχαίτης non sine aliqua leti et calamitatis significatione appellatur in Thebaid. cycl. Reliq. p. M. ed. Leuisch. ex Pausan. VIIl. 25, 8. ἐν δὲ γῆ 'βMδι, ως
δραστος εφευγεν ἐκ Θηβωνεῖματα λυγρα φερων συν Ἀρείονι κυανοχαίτη,
ubi non temere, C. F. Hermanno de saeris Coloni p. 22 observante, etiam Adrasto vestimenta Iugubria tribuuntur. quibus colorem uaneum proprium fuisse videmus ex Hom. H. in Cereri v. M. Cis. Welelier. ad Theogn. Carm. 913 p. 123. Pal- damus ad Properi. P. 24I.
99쪽
g. In fine de loco quodam dicendum est, quem iam Servius in numerum eorum, quibus Virgilius paullo insolentius est locutus, retulit. Scilicet in Aeli. V. 2 haec leguntur:
Interea inedium Aeneas iam elasae tenebat Certus iter fluctusque atros aquilone aeeabat.
Ad haec ita Servius: atros secundum Plinium dixit, qui
ait in naturali historia, non esse maris certum colorem, sed pro qualitate ventorum mutari et aut flavum Egge aut luculentum aut atrum. Sed apud minium, qualem nos habemus, neque haec verba leguntur, neque, si Plinius illa scripsisset, ad physi eorum disquisitiones de maris colore eonfugiendum esse videtur. Nam atri fluctus sunt, ut paullo supra diximus, qui nullum sere habent colorem, unde hanc explicandi rationem nocte iam ingruente et tenebris eircum auetis vid. Heynium ad h. l. verisimillimam esse puto. Tum Virgilius eodem iure fluctua purpureos vel caeruleog dicere potuit, quum tenebrae' impedirent, quo minus omnia bene et recte perspicerentur Paucis versibus interpositis leguntur: Mutati transversa fremunt et vespers ab atro Consurgunt venti. Sed P. atro exstat in Medi c. a manu sec. et in
nonnullis aliis libris ab alto quae vocabula saepius in libris permutantur: vid. Hand. ad Stat. Silv. I. 2, 149. p. 2 3ὶ quod significat: ab occidentali plaga coeli. Verum nunquam apud Virgilium venit a coelo aut ab aethere missi dicuntur. Itaque Wagnero non dubium esse videtur. poetam vv. vespers atro Homericum ζότος ήεροεις exprimere voluisse. Comparari possunt plures loci Homerici, ut, qui potissimum liue saeit lliad. VII, 63, 1: Ola δὲ Ζεφυροι γ ἐχευατο ποντος ἐπ αυτῆς, tum Odyss. IX, IM 'Aηρ γαρ παρα νηυσὶ βαθεr ῆν, ουδὲ Σελήνη
tur aer, ut Virgilius dixit Aen. libr. V, v. 20. Add. Ohis.
Interpretes Servii p. luetilentus probant lutulentus. Sed Serviuc neque aordea vel squalorum maris h. v. indicare voluit, sed co-Iorem maria Pellucidum, solis radiis illuminatum et hos ipsos radios repercutientem, qualia opponitur atrae maria faciei, quae moram ai-gnisi eat nigritudinem. Itaque v. lueulentum aptiua iudico: de quo vid. Doederitii. Synonym. Lat. T. II. P. M. Fid. praeter ea in superioribus Iaudata Ucherti Iibrum i Alle Geographie der Griechen una Romer. Vol. II. p. I. p. 26. - Similitee Schillerus in earmine i Der Taueher: Denn unter mir lais noth Herge ties
100쪽
De Epithetis propriis et perpetvis. γγ g. 5. Quod ad v. niger attinet, iam supra dixi, Iioe voeabulum
non tam diritatem et foeditatem rei alleuius significare, sed contra ad vacuitatem coloris alicuius splendidi referri unde haud raro in pulchritudine describenda eodem vocabulo veteres usi sunt. Prioris generis sunt Virgil. Ecl. II. I s. quamvis ius Luger, quamvis tu candidus esses, in quibus Menalcas v. niger indieatur ut fuscatus a solis radiis et ab usitato popularium colore diversus: cli. Ovid. Metam. XI. 312., tum Aen. VIII. 35 . Aegis nigrans i. e. coelum per nubes inductas nigrum et dirum Deiens, quod e seqq. elucet: deatra nimbosque cieret, ut Sil. Ital. t X., 3 S. Non nox errorem nigransi condidit umbra. XII. 122. Tum Disti nemore atque umbris ni
grantibus horrens - Istris Domebat - virus i. e. Avernus. Neque alia ratione a Statio Silv. IV. , M. Thule appellatur nigra, ut ingula remotissima, ἄνηλιος, in mari ignoto atque terribili sita, cui loco comparamus ex eiusdem poetae Theb. I. GM. Oceanus niger occastibus et V. et 05. niger imbribus Auster, quibus statim subiunguntur verbae pulsa dies regnantqus hi mes. Maior est foeditatis notio in verbis Theb. X. 26., in quibus Amphiaraus ab Eteocle niger augur dicitur, ratione dirae, qua ille interiit, mortis habita. Et eadem de causa Τe rae atque Diis inseris animalia ni a , Obscura immolantur, ut
Theb. VIII. 339. ad q. l. Barthius Catuli. Epithal. Pel. et Thetid. V. 227. atque Μartiat. XI. I M., T. adduxit et ipso Plutoni nigra tribuitur maiestas a Claudian. Rapt. Proserp. I. M. Add. Aen. III. 120. Hom. Odyss. III. s. et ad h. l. Nitetschium
Annotat. Τ. I. p. 126. quae horroris significatis expressa est in verbis Lucani Pharsal. III. II. tum plurima nigris fontibus unda eadu, in deseriptione luci obscuri et maxima cum religione ab incoliseulti. Existimandum enim est, undam tanto impetu in locum declivem et profundum sese proiecisse, ut qui in loco superiore stabant colorem eius genuinum vix discernere valerent ,
Illustrantur tales sontium descriptiones ea potissimnm Stygii fontis descriptione, quam Leavius, Anglus, dedit in libro suor Trauessin the mres, Londini a. 183o edito. Illina fontis naturam, Leavio
cap. 26. iudice, nullus veterum uecommodatius depinxit, quam Ne aio dua in Theogon. 781 et 805. Ruit enim prope Nonacrin Arcadiae Styx de scopulo altissimo praeceps in voraginem, ad q Iarn nullua est aditus tantaque illius aqua inter accolas Ioci laeditas, ut haec eataraeta vel hodie Draconeria aut Mauroneria i. E. aqua atra et