장음표시 사용
131쪽
lantem nubes Silius dixerat, hanc nubem, pugnantibus Romanis atque Saguntinis proximam suo iure pendentem dicere posse Ad hoe dicendi genus pendula gruum cum Pygmaeis bella apud Claudian. Beli. Gildon. 4 4. reserri possunt, in qua i Cutione Graiierus pulchram poetae phantasiam laudat, quum etiam grues contra terre8trem hostem, Pygmaeos, pugnantes suspendere se gubinde soleant pennis. Multo minus vero Statius laudari potest, qui ita de equo vulnerato in Theb. IX. 2M. locutus est: siluitqus alte vi mortia et aera pendens Verberat. Cum illa rerum Coelestium appellatione eohaeret, quod et rupes, seopuli aliaeve res altae Et qui in iis errant, vivunt atque versantur a poetis pendentes nominantur. Virgil. Aen. I. 166. Fronse sub ados a scopulis pendentibus antrum coll. Stat. Silv. II. 2, 15. seq. Montique lutervenitudum Litus et in terras, acopulis pendentibus, exit. Claudian. in Rullii. II. 50z. dulio tibi pendula rupes Immineat lapsu. Alterius significationis ex uno Silio Italico exempla haec sunto. I. 128. Cuius in aerio pendent tua vertice castra 'δ . III. 556. Castraque praeruptis suspendunt scis. Aen. VIII. 190. Sil. XIl. 532. Stat. Achiil. I. 10 .) ardua saxis. VI. G 5. -- celso summi qua verilas montis neverum lateri pendet Ibdor. Add. Lucan. l. 434. seq. Qua montibus ardua summis Gens habitat cana pendentes rvps Gebennas, tum VII. 369. VIII. lim. et Virg. Eclog. I. 27. Viridi proiectus in umbra Dumosa pendere procul δε rus videbo capellas , e quo loco oppositio v. proiectus, i. e. iacenS vel sedens, apparet. Vid.
II einsius ad Aen. 5 ., Draheiab. ad Sil. Italic. VI. 5 s. et ad XII. 132., Matalaud. et Haud. ad Stat. Silv. l. 3, 41. ubi add. Thob. VI. 256. Quum igitur in rupium et scopulorum descriptione aliarumque rerum naturalium adumbratione latini poetae admodum frequenter v. pendere adhibere solerent, non mirum est, quod in pieturis proponendis atque in imaginibus sub lectorum oculos revocandis eodem vocabulo non raro ugi sunt. Cuius .generis locum habes ex Aen. Vlu. 632. seq., Fecerat et viridi fetam Mavortis in antro Procubuisses Iupam: geminos huic ubera circum Ludere pentantra pusi os et lambere matrem Impavidos, quam imaginem nummis tabulisque crebro expressam
vid. Mulieri Archaeol. Art. Vet. p. 665. IIviiii librum rIterum Setiit Ierua testia advocetur, qui in Ambulatione sualia scripsit rWild iat ea hioe nnd achauerlich 5di Im einsumen Lusiraum Hano nur dee Adler und knupst an daa Ge.5Ilio die Wiat.
132쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
Archsiol. Vorles. seq. 403. et Niebutir. Hist. Rom. Vol. I. p. 3Ν.ὶ Virgilius v. pendentes bene declaravit. Sed palillo dinscitior eiusdem vocabuli interpretatio est in loco Iuvenalis Satir. XI. 107. In quo postquam Poeta morem rudium Romano rum, quo praestantisgima artium opera aut frangere aut in usus militares eonvertere solebant, acerbe perstrinxit, ita pergit V. 102.
magnorem artificum frangebat pocula miles, Ut phaleria gauderet equus, caelataque cassis
Romuleae simulacra ferae mansucscere iussae
Imperii sato, geminos sub rupe Quirinos, Ac nudam effigiem clypeo venientia et hasta Pendentisque Dei perituro ostenderet hosti.
Νe diversas priorum interpretum et Lessitigii in Laocoont. TIl. p. 201 - 20T. edit. a. 1827. sententias repetam, quae milii de his versibus statuenda esse videntur, paucis Compre hendam. Miles Romanus e praeda urbium Graeciae captarum triplici ornamento, cuius argumentum e prisca urbis Romae historia petitum est, galeam guam exornabat. Aut enim lupami. e. feram Romuleam in galea caelatam habebat aut Romulum et Remum sub rupe ludentes aut ipsum Martem, conditorem imperii, qualem Aetoli In galeis gestasse a Statio in Theb. IV. III. narrantur: patrius stat eassides Mavors. CD. VIII.
08. Quique apicem torvae Gradisus habebat Cassidis, haud laetum domino i. e. Irdeo) ruit omen. Scio haec ab aliis
aliter intellecta esse quae nunc omitto,' id unum observans, tria illa signa non conii inctim in una galea accipienda esse, quod ia in forma et magnitudo galearum Romanarum dissuadet. De vv. 10 . et 105. nulla ab interpretibus lis mota est, sed in v v. I 06. et Ioz. singula fere vocabula explicatione egent. Ρrimum Martis effigies dicitur nuda, quo vocabulo C. Schrad rus in docta commentatione de h. l. . Stendaliae a. 183 I. edita, p. 10. Marthim inisso Vesaim ei iii limita ῶgnissia recte pronuntiavit. Idem idoneus latium rerum iudex, Odos r. Mulieres in Archaeol. Λrt. Vet. P. 464. se l. ostendit, Deos stantes qui aut auxilii asserendi causa aut ad pugnam ineundam aut ad aliud quodcunquo negotium pro hominibus obeundum, advenirent, siue ullo vestitu ab artificibus pictos aut caelatos fuisse ' γ.
133쪽
Tum Deus elypeo et hasta lustruetus umit. Omissionem pram lpositionis Schraderus p. I1 - 15. uberius illustravit , iton limmemor praecepti Eritati ad Sallust. Catil. si in iis dicti
nibus, quae habitum quendam et modum indicant vel ad rem militarem pertinent, ablativum suapte vi e verbo pendere, ubi nostra loquendi ratio praepositiones cum, ab vel per postulet. Add. Aen. IX. 815. Tum demum praeceps Sallu aeas omous l
rinali lituo parvaqus sedebat Suecinctus trabea Uv. Quin sit, A ablativi sunt instrumenti seu insignium regis, quam ob causam praepositio omitti potuiti Neque, annotante Wagnem, ad Zeugma in h. l. confugiendum est. De omissione praepositionis cum comp. Ruddimann. Instit. Grammat. T. ΙΙ. p. 268., tum Drahenbenb. ad Liv. I. I , τ., Creugeri ad Cic. de legg. III. 16. az. et ad libri de republ. II. 3. p. 202. et Wagner. ad Aen. IV. 51τ. Tertium, ad quod in loco Iuvenalis attendendum est, v. xmientia esti Schraderus P. D. et 10. hanc lectionem uniee probat neque locum ulla mutatione egere recte censeti Explosa enim Scholiastae Pithoeani interpretatione: Martis ad Iliam venientis, ut concumberet Μartem belli et pacis potentem ut Deum, qui auxilium armis Romanorum seri, in casside eaelatum esse vult, qua de causa v. veniss P. advenire, ut
aliis in locis, ita et hic poni contendit. Sane v. venire de Deo auxiliante apte Schraderiis interpretatus est, cuius sententiam hi loci frmant: Aen. VII. 470. de Turno: as satis ambobus Teucrisqus nenses Latinis l. e. et ad bellum cum illis gere dum et ad auxilium his ferendum. Tum Pan apud Oxidium
Metam. XI. 155. ausus Apollineos prias sct comi nere cantua Iudice sub Tmolo certamen venit ad impar l. e. animo ad Ee tandum composito. CD. Burmann. ad Ρhaedri Fab. I. 21. Deus vero pende - ut ad primarium disputationis argumentum veniamus - est Deus super galeam recta figura caelatus ether. ad Iuvenal. p. IV. e . Bottiger. de quatuor arti aeenio. Relat. P.
Schraderua hane interpretationem non recta plane ineptam dixit, immo Seholiasten aua doctrina iusto plua utentem perstringere debebat. Amabant enim veterea Romani in anaglyphia et aliis artium monumentia Μartia cum Ilia amorem vario modo exprimere, leat rivi Iero in ArehaeoIog. p. 546. MulIema I. I. Iuvenalia vertia
apposuit, aed nimia breviter, quam ut de ipsius aententia certi quid colligi poasit. Diuitig Corale
134쪽
Da Epictetis propriis et perpetuis.
eum anteriore parte corporis sese inelinans, ut signum sit animi ad auxilium in pugna ferendum promti et parati 'si . Quae significatio pluribus locis, quos statim ab Initio commemoravi, ut Aen. V. I T. X. 586. Sil. 1tal. VIII. 2M., XIII. 325. al. maxime confirmatur. Denique periturus hostis ad imaginem egregie absolvendam aptisgimus est. Nam hostis non solum per militem Romanum in se irruentem maximo terrore commovetur, sed etiam adspectu Dei bellicosissimi in galea militis exstantis et suis quasi viribus pro Romano pugnantis veluti illa Chimaera in Turni galea Aen. VII. M. in pugna exardeseere atque flammas exspirare visa est) tanto horrore corripitur ut de vita diutius pugnare absistat suumque iliguli lim Romano trucidandum praebeat. Sic ab Iuvenale Sat. VI. 435. Elissa appellatur peritura i. e. morti devota. CD. Lucanum Pharsal. II. M. Tules pietas peritura querelas Egerit: nam e poetae mente pietas exitio est devota et nulla diutius erit bellis civilibus exortis. V. 42T. Navita - summa - pandens Supparavelorum psrituras colligit auras i. e. auras, quibus nos fidere non possumus, quae Per breve tantum tempus stant.
135쪽
De simpliciore Epithetorum Translatorum genere.
omnis Adiectivorum et Epithetorum translatio in eo eernitur, quod ea Substantivis iunguntur, ad quae proprie non pertinent. Cuius quidem mutationis classes constituimus tres. Prior est illorum Adiectivortim, quae pro Genitivo vel alio casu, cui a lauda fuerunt, tribuuntur easui, quem dicunt, regenti, altera, quae Adiectiva vel Epitheta, quae casui regenti adii ingenda fuerunt. Genitivo aptat, tertia, quae duo inter se permutata Epitheta complectitur. In quo argumento persequendo noumediocriter nos adiuvit Obbarii, viri doctissimi, de Transpositione Adiectivorum commentatio, quae legitur in Diariis Seholast. Darmgtad. a. 1 32. Part. 160. Sed hae occasione, quam facilis sit in communi labore observationum philologarum consensus, novo exemplo edocti perspeximus δ). Nam quum uterque nostrum in explanandis poetarum Romanorum monumentis versaretur, aliter fieri non potuit, quin e lectione poetarum, e disquisitione et comparatione locorum idoneorum, denique e constitutione eertarum quarundam legum consensus quidam exsisteret, sontibus, e quibus talia hauriuntur, utrique nostrum apertis. Obbarii vero Commentatio quum meo libro prior lucem vidisset, equidem locis, quae pro fundamento illius
Certorum hominum causa non aupervacaneum erit Iectorea ad ea revocare, quae de hoc consensu inter virea doctos praeclaro
136쪽
sunt, tum iisdem tum similibus pro virili parte comportatis et ad eundem finem dispositis, non dubitavi in hoc primo capite nam sequentia Obbarius non tetigit in eadem via procedere,
quam illum bono cum eventu ingressum esse video. qui autem singuli loci ex illa commentatione deprompti sunt, eos accurate et fideliter, ut par est, indicabo. In fine monendum est, hunc locum de Adiectivis Translatis post Ohbaritim Et post ea, quae ipse in sequentibus commentatus eram, iterum tractatum esse a Fr. Lubkero, viro accuratae doctrinae, in libri sui: Grammatistas Studi , Fascic. I., qui inscriptus este esurienaur Syntax des Adiectinuma und des Adverbiums in den alteri Spraehen p. 22 - 2z. Sed ratio illius disputationis et exemplorum, quae magna ex parte Obbario se debere ingenue latetur, eollocatio ab Obhariana ratione multum diversa est neque ipse, quum mea iam perfecta et absoluta essent, ad librum Lubheri
in singulis locis respuere potui. Add. MVerum in Comment. de Epith. Ornantib. p. 13 - 15. g. I. Primum simplicioris translationis genus est hoer AdiectDvum, quod Genitivo vel alii easui aptandum suit, tribuitur casul, quem dicunt, regenti. Ita Virgil. Georg. II. 1 3. Et gravidas fruges et Bacchi Massicus humor pror humor Bacchi
Massici. Aen. I. 169. meo non adligat ancora morsu l. e. ancora adunca. VIII. 526. Tyrrhenusque tubas mugire per aethera ela Nor pro: Tyrrhenae tubae clangor, ut brevius et inusitatius apud Stal. Theb. VI. 404. Insonuit eontra Tyrrhe- . num murmur. Aen. X. 426. At non caedes viri tanta pro tanti) perterrita Lai us. XII. 199. Vimque Deum infrenam et duri sacraria Ditis. ibid. ras. Postquam arma Dei ad MLeania ventum, Mortalis mucro - Dissiluit. Alius dixisset rarma divina Vulcani seu arma Dei Vulcaniar vid. Wagner. adiitrumq. Ioc. Similiter Lucretius V. 24. Quid Nemeaeus enim magnus nune nobis hiatus Ille leonis obesset pror hiatus Nemeaei leonis, ubi vid. Iacobs. Anthol. Latin. P. II. p. 332., Si tius Silv. II. I, M. Quid is post cineres deceptaque funera matris p. matris deceptae. IV. 6, M. Tenet hasc mareentia pocula fratris p. marcentis fratris, qui frater est Baechus, observante Marulando p. 306. Dresd.), proprie marcidua appellatus. Hi loci sunt ex copiis Obbarii, apud quem vide similes ex Horatio, Ovidio et Propertio eollectos. Quibus haec adiungamus e poetis epicis. Sil. Ital. II. 16T. Asbytes - seebat rotis gemmatagus lumina peltas p. pelta gemmis fulgens. v. 2II. At simul astrami radiavit luminis umbo l. e. elipeus aerea bractea induetus et sulgurans. III. 23. Possessus Her-
137쪽
eules) saeva Hebrycis in aula, in q. l. saevus proprie ad Amycum, Bebrycum principem, refertur: cis. Valer. Flage. IV. z G. Vll. 55S. et Burmann. ad i. 370. Apud eundem Silium V. 1M. est: Scylla super - saevosqus canum pandebat hiatus pro: hiatus eanum saevorum. XV. 227. At quia prospeetat Carthago) Phoebi iuga sera radentis de iugis, ad quae
Phoebus serus, ad Vesperum, advenit, quibus verbis Ernesiluae 1irgil. Georg. I. 461. vv. serus V per comparavit. Transeamus ad Statium. Theb. III. 559. At non prior aureus ille Sanguis aviam, seopulisque satae rei robors gentis Mentibus hoc a mas, in quo loco vel genitivi avonum aureorum paullo durius positi essent, licet Theocrit. IdylL XU. 11. homines illius aetatis χρυσsioue appellaverit ανδρας, cuius tamen dicendi rationis apud Statium non rara sunt exempla, ut Sila. ΙΙΙ. 3, 58. Nec erubuit famulantis sistula Phoebi. Theb. XI. 238. V etorque furit per viscera Nessus i. e. sanguis Nessi. Lentoria sunt translationis loci I heb. l. M. Si - trifilaeque in Immeidos arcto Longaevum implicui regem. V. 595. animas fugam per membra tepentem quaerit hians. VI. 495. --guicomam monstri ess*iem, saevissima visu, ora movet. VII. MI. Protinus ira minor gaudentque in corpore capto Securam dissorre famem h. l. ipsi leones securi. Ibid. TIG. de Amphiarao: iam fraxineum dimiserat hastas Robur. in quem locum, ut in alios huius generis, id cadit, quod Iacobsius iii re observavit ad Anthol. Palat. VI. pr. 230., in periphrastica circumlocutione Epitheton plerumque eopulari cum eo, quod periphrasin faciat. His adde alium Statii locum e Theb. lil. 607. sq. Capanei sunt verba:
,: Quae tanta ignavia, clamat, Inaehidae vosque o socio de sanguine Achivi, Unius heu pudeat) plebeia ad limina elota Tot ferro aecinetae gentea animisque Paratae Pondemna
In quo loco plane supervacanea erat Barthii defensio lectionis Phoebea ad lim. et damnatio illius, quam modo commemoravimus. Nam licet Apollinis in sequentibus mentio sat cum impia irrisione, tamen hic limina Phoebea non de aedibus Λmphiarai, qui Dei eiusque oraculorum cultor et interpres erat, poni possunt. Sed limina plebeia sunt limina hominis de plebe et hanc ob causam non satis validi, quem i. e. Amphiaraum Capaneus, cuius numina Sunt virtus et ensis v. 615.) contemnit, quemque prae nimio timore exire nolle Deique oraculum tantum praetendere gravibus verbis signiscat. Itaque recte G.
E. Weberus ad h. l. in Poesis Latin. Delectu p. 215.: MAm-
138쪽
pliIarai IImIna dicuntur pro privatis; quamquam enim regii sanguinis et regis filiam, Eriphylen Talai, Adrasti sororem in
matrimonio habens, ipse tamen non regnabat, sed rex erat
Adrastus - Idem vocabulum Iegitur in loco Silii Italiei VIII. 2 3., qui est plenus indignationis: Subnixus rapto plebeii minneris ostro Saevit iam rostris Varro, quo poeta Terentium Varronem munus suum tantum favore plebis et cum gravi P trum indignatione consecutum esse indicat. Eadem transpositionis Epithetorum ratio graecis Tragicis et Lyricis admodum adamata fuit, de qua Lobeckius ad S phocl. Aiac. T. p. z3. ed. sec. recte Scripsit: incassum quaeriamus, per quos gradus a lenibus principiis provecta sit huc usque transferendi audacia et quid fuerit audentibus extremum. Nonnulla exempla haec sunto. Soph. Antig. z93. os via τόδε νεῖκος ἀνδρων ξυναιμον ἔχεις ταραξας. Philocl. 1123. al. 1108.
quod proprie Apollini Deo tribuendum fuit. Ita apud Virgil. Aen. VIII. 526. et XII. TM., quos Iocos paullo supra adscripsi
Plura exempla ex Euripide, Aeschrlo, Pindaro et aliis poetis collegit Lobeckius in docta annotatione. quam modo laudavimus, p. z3 - D. add. Matthiaeus in Grammat. Ampl. T. H. g. 46. not. I. p. SM. et ad Eurip. Phoeniss. 20. Porro Obbarius vestigia illius translationis vel apud seruptores orationis pedestris inveniri observavit, ut apud Ciceri denat. Deor. II. 39, 9S. Adde huc fontium gelidas preennitates. Orat. p. leg. Manil. 9, 22. Ut eorum Absyrti membrorum milectio dispersa, moerorqus patrius ceteritat m persequenia retardaret, in quo Ioeo Goerengius ad Cic. de fili. III. q. p. 326. frustra coniecit diversorum, obloquentibus suo iure Matthiaeo ad h. l. et IIaudio ad Wophens. Leci. Tullian. p. a 2,
Ut hie πονος εὐδίνων de filio dicitur, cuius partum dolorea matria in puerperio praecesserunt, ita apud Sil. Italic. III. D. Iabis ponitur de Hannibale puero, qui laboria erit causa et occasio, in his verbis: Ni praesaga meos Iutant praeeordia sensus Ingens hie terris
139쪽
quibus aseedit Bamshornius in Grammat. Lati g. 206. 3, s. p.
sim. bene observans, ne numerorum quidem Cauga a Cicerone
genitivum dispersorum hic poni potuisse. Liv. lΙ. GI, T. h sterna felicitato pugnas forox, ubi Perletonius sine idonea eausa hesternae legendum esse censebat. IIis Obbarii exemplis add. Cic. Epp. ad div. XV. 2, s. ad se indicia manifestarum insidiarum esse delata l. e. indicia manifesta insidiarum. Liri XLIV. 10. Ultima necessitas - animos militum Romanorum,
simul desperatione alia i. c. alius) salutis simul indignitates irritavit. Tacit. Ilisior. Ill. 20. Noctem et ignotas silum urbis pror situm urbis ignotum, nam urbem aliquam in propinquo esse Antonius minime ignoravit, Red situm illius urbis. CD. de usu Τacii ino Ualcti. ad Agricol. p. 13S., tum Corii iunad Cic. Epp. l. c., IIand. l. c. et Κrii g. ad Sallust. Catilin. M, s. Alterum simplicioris translationis genus est hoc: Adiecit τum seu Epitheton aptatur Genitivo seu alii casui, quod proprie casui regenti adiungendum fuit. Primum haec apposuit Obbarius ex Ovid. Trist. I. 3, s. discedere - Finibus Otrs-mao iusserat Ausonias Pro: sinibus extremis. 8, 39. Pontiquos habet Ora sinistri. Senec. Λgam. 38. sortis inccrtactsides. Virgil. Georg. IV. S . Atqus Dionii vento rota constitu orbis i. e. orbis rotae Ixioniae vel : rota, in qua Ixion per orbem agitari solebat, vento sopito constitit. ΙIis idem vir doctus plures locos ex Horatio, Cicerone, Livio adiecit, ut ex huius I. ad iusti cursum amnis. II. 51 Post iacceptam proalmae pugnas cladem et alios. Deinde ad hoc genus reserimus Statium Silv. V. I, 132. Num to pulverea be lorum in nubs videret Caesarei prope fulmen equi i. e. prope Caesarem tu equo insidentem et fulmina iacientem, et in Theb. X. 4 0. qui tremis illicita coeli do lampado laetos me saeuiuvenem. Ad hoc voc. illicita recte Lactantius: a longinquo Epitheton traxit, eo quod non liceat loca tangi, ubi iaceant fulminati. De re ipsa vid. Artemidor. Oneirocr. II. S. et Ammian. Marcell. XXII l. 5. , laudante Barthio, quibus add. Mulierum in libro: dis Etrusker, Vol. II. p. 172. Quum igitur nefas esset loca fulgurita adire vel in iis versari, voc. illicita, quod v. lampadi adiunetum est, proprie speetat ad homines, qui illicita faciunt. Sed quum fulminitin ea vis sit, ut loca, in quibus iaeetit fulminati homines, reddant aliis hominibus illieita neque pervia adeuntibus, hoc statim per Epitheton adiunctum declaratur, licet ipsum fulmen minime sit illicitum. Vensus igitur hic est: Amphion tali tremore ob ingentem mo tuorum in campo numerim perculsus est, qualis
140쪽
solei invadere homines sulmine laetos, id quod talla loea ipsa
facere solet illieita. Sed reeio addidit Barthius: tion contra morem Papinii est nova, si non illicita, loqui. Neque tamen ex eiusdem sententia tactis legendum est l. e. laetis iis qui sunt illiciti tangi, quippe sulmine pereussi. Nam ad tactos assiimen-diim est v. Frit. Eiusdem translationis, sed multo minus audacioris, est locus Ovidii I rist. V. G, a. Tu quoque strecepti ram dimittis amici pror suseeptam curam amici dimitiis. Nam praeter illum transponendi morem Ialinius ad h. l. et ad
II. 30 . acute animadvertit, v. amret, quod per se in hac verborum iunetura minus grave vel necessarium est, tum modo iusne versiculi servari posse, si grammatica ratione via eius augeatur. IIoc vero ita Esscitur. ut in medio versiculo verbum ponatur, quod grammatica ratione cum illo cohaeret, neque ut v. amici omittatur, patitur. Sed nulla translatio est iii Ioeo Aeneid. VI. 10. At pius Ame arces - horrendaequE PrOcul secreta Sibyllas - petit., ut in Ρ. I. cap. I. g. l. docuimus. Horrendum enim dixit poeta Sibyllam, de qua Aeneas nihil nisi magna et terribilia pereeperat, neque ulla mali aut si nistri admixta est notio, quae nos ad translatum Epitheii usum confugere cogat. Paullo insolentius et cum brachylogia quadam idem locutus est in Aen. V. 542. Nec bonus Eurytion praelato invidit honori. Ilonius duplici modo locum est interpretatus, primum v. praelatus explicans per F. pra CPtu
quae tamen significatio caret idoneis exemplis, qua de re G. E. Reberus in corp. Poet. Latin. eum sequi non debebat. Praestat altera iIlius interpretatio, ' qua breviorem Virgilii sermonem ita explevit: nec invidit Eurytion Acestae, quod ipsi praelatus, isque honor, quem ipse speraverat, ad illum translatus est. Probat haec Wagneriis. Aptatur igitur Epitheton dativo, quod proprie ad ipsum Eurytionem, cuius honor minor quam Acestae honor habebatur, pertinet. Sed ea de causa, Wagnero annotante, voc. praelatus non est eontinuo l. q. delatus, ut Oberlinus putat, perperam hunc Virgilii locum ad explicandum Τacitum Histor. V. I. adhibens. Verba, sunt haec: nlus perdomandas Iudaeae delectus a patro et praelatis utriusque rebus militias clarua tum vi famaqus agebat, certant bus provinciarum et eaercituum studiis. Bachius uv. prael. Nir. rob. melius quam Obertinus interpretatus est: quum uterque
pater et si ius) res gestas prae se ferret earn me significatio nem idoneis locis Annal. II. M., XIII. S., XIV. M. stabilivit. Idem ex Wagi eri annotatione addere potuit, hanc egregiam lo- euilonem a situlis in pompa triumphali praeserri solitis duciam esse. In sine loeum asseramus Sallustii Iugurth. Ib, 5.