장음표시 사용
151쪽
268. megd., e eulas exemplis est illud Iuvenal. XII. 31. ADternum puppis Latus evertensibus undis Arboris incertae, quem locum ingeniose, ut solet, Iacobgius Iu Matthiaei Miseeli. Phi- Iol. Vol. I. p. M. tentavit, scribendo aequoris Meerti. Sed quae virum doetissimum offendit repetitio eiusdem notionis in uv. arbor. incertae, eat similibus poetarum Ioeia firmatur. ADtulit iam W erus in Animadv. ad Iuvenal. p. 350. E Stat. Achiil. I. 109. Signa tamen dinumquo tori et quem quispus sacrarae Accubitu geni us lacus monstrantur, ubi poeta verba et quem quisq. sacri accubitu, addidit, quasi immemor antecedentis voc. tori suisset , IIorat. Carm. IV. L 15 Fulnas matris ab ubere Iam laeto de inum X e. ἀγει toe apud Aeschyl. Agam. z23. leonem, Denis novo peritura, vidit, tum e Gra eorum Tragicis Sophocl. Philocti γ δ sq. Πρὁς θεων, προχε
ρον εr τί σοι, τέκνον, πάρα ξιφος χεροιν, πάταξον εἰς ωιρον ποδα,
Eurip. Phoenim. o. sq. Hercul. sur. Is sq. Sed multo latius hoc ubertatis in dicendo patuit genus, ut iam docent loci a Wagnero ad Aen. IV. MN. colleeit. His add. Aen. V. MI.
Subsidunt undas tumidiamque sub axs tonanti Sternitur aequor aquis, ubi male eguis in Sprol. et Medie. a m. Pr. , .VII. 85Msq. Isiret infandum euneti contra omina bellum, Contra fata Deum, perver8ο numine F sunt, in quibus magna cum vi uri infandum bellum et contr. Om. adiiciuntur verbae e fra fat. D. l. e. contra fata a Diis missa. Sil. Italie. VII. 596. sq. Qualis post iuvenem, nondum subeunts senecta, Rector erat Pylius bellis aetate secunda. Quibus haec accedant e Trag,
eis: Aeseliri. Sept. e. Theb. 256. sq. Ἐγω χωρας τοῖς πολι fovetοις θεοῖς - ἐπευχομαι. Supplic. 1000. Oηρες δὲ κηραίνοοσι καὶ
ζοντα κηροσσει κυπρις, quem locum Sehulgius repetita notiouia θῆρες eausa mutare non debebat: eis. Rei chert. de verss. Vim
ἐν νεκροισιν μετοικος, ου ζωσιν, - θανουσιν. Eurip. Hippolrt. 12 2. ων ἔστι μοιρας του χρεων τ' ἀπαλλαγῆ. Sed ut ad Iuvenalem redeam, habet haec verbositas praeterea non mρdiocrem excusationem, quod praedicatum genitivo arboris accedit, quo longe vividiorem de navis statu imaginem animo imprimamus, ut in loco Silii Italici V. 489. sq. Hennam eohors - Certatim sese tulit adscendens s vicissim Pressit nutantes incerto pondos ramos. Similiter legimus apud Ovidium Metam. VIII. 13. Inter utrumque volui dubiis Victoria pennis, tum apud eundem IIer. XVl. 22. dubiae viae, quae sunt viae Paridis, errore
et periculis plenae, quas ipse dubitabundus ingressus est es.
152쪽
Taesti Mnes. II. 23. et Leandri eo us ab eodem Her. XVIII.
52. saepe in dubia aqua pependisss dieitur. Neque aliter bis nox est In Senee. Herc. suri s ' de nocte, quae utrum in uat neene homines ipsi sunt dubii scis. Baeh. ad Metam. IV. MI. et disia consilia apud Taeit. Agrie. IS. sunt quorum eventus est dubius, incertus, de qua passiva signifieatione vid. Walch. ad h. I. Ita Senec. Agamemn. 457. Et dubia paresne montis Idaei iuga, quae vixdum conspici poterant, ut Oedip. I. Iam nocis Titan dubius expulsa redit , ubi bene Gronoviust Sol dubius est nubibus praetentus itaque Interpolatus, ut dubium relinquat intuentibus an hic sol sit. Denique eoma dubia apud Horat. Satir. II. 2, 7 . est coena iam i structa et apparata, ut quid ciborum potissimum sumamus dubii haereamus: eomp. Terent. Phorm. Il. 2, 28. Egregie idem Horatius in Epp. II. I, IST. . scripsit: Verum equitis quoqus
iam migravit ab aure voluptas Omnis ad incertos oculos et gaudia vana, quae verba Th. Schmidius optime explanavit Turnebum Advers. XXVI. 25. et Feam secutus, qui oculos l terpretantur inconstantes, nullo in loco consistentes, qui pro rerum spectandarum copia tanta et tanto singula spectandi studio, voti sui incerti sunt, neque constanter unam aliquam speeiem, qua fruantur, probant. Cis. Satir. I. 3, 109. in quo loco Venerem incertam Scholiastes Cruquii omnibus expositam, non certi mariti, quia non habebant cerias uxores, explicuit.
g. 2. Altera transpositio, ut in g. I. diximus, in vocabulis in
eius, quae rebus inanimatis et notionibus, quales Looel dicunt, abstraetis tribuuntur, apparet. Cuius generis est notum illud Aen. l. saevas memorem Iunonis Ob iram, ubi proprie exspectares: ob saevam iram Iunonis memoris, 'poeta vero animum Deae iratissimum et iniuriae illatae memoriam hoe modo arctius copulare voluit. Praecesserunt iam Aesehylus et Sophocles, quorum ille in Agamemn. 157. verba μνάμ- μῆνις τεκνόποινος ad Clγtaemnestram retulit, quae de Agamemnone poenas exegit pro filia sua Iphigenia, hic in Aiae. IM .
Teuerum inducit, precantem ut μνήμον ου Ἐρι-υς καὶ τελεσφόρος
dismi poenas de Ulygae sumant. Plaeuit deinde hie lungendi mos latinis scriptoribus., ut Valeri Flaec. I. 826. Aeson memorem - tutu sub msbibus umbram. III. S. tis peremti Ac memores aboleis animas. tum Ovidio Metam. IV. Iso. Exigit indicii memorem Cythereia poenam l. e. mihereia m mor. XII. lim. Saevum - perosus Achillem Merret Deus memores, pius quam civiliter, iras, XIV. - . memor- - timvimamnusidis iram n. antiquo memores de vulnere poenas
153쪽
Exigit alma Venus, quos loeos debeo Baehio ad IV. 190. Add. eundem ad III. 93. Ita memorea fasti apud Horatium carmin. IlI. IT, memor amor apud Sil. Italic. III. 64. -- mores iras ibid. XIV. I. Comp. Victor. Varr. Leet. XXV. II.
Neque ab hoc usu vocabuli abhorruerunt prosaici scriptores, e quibus Wagnerus ad Aen. i. g. non neglexit Livium IX. 29. Traditur indo dictu mirabile - censore ni eιiam Appium memori ira Deorum, po8t aliquot annos luminibus captum. Add. 1. 32. Medium erat in Anco ingenium et Numae et Romuli memor, in quo loco v. messium usum eum iis comparabis, quae supra cap. 2. g. 3. scripsimus. III. M. T. Quinetium orationem memorem maiestatia Patrum - habuisss. Similiter positum esse videtur m altus in Aen Ι. 209. premit altum cor dolorem, sed melius haee vocabula, W-derliehio interprete, de eo dolore intelliguntur, qui penitus insedit et ingens atque gravis est. Vid. P. I. Cap. I. I. g. g. et add. Stat. Silv. II. I, I 27. Ipsum sed eosit et frequistat
ipsum mis altius insitum medullis. Rectius igitur ad hane Epithetorum translatorum classem retuleris Aen. 1. 361. qu bus aut odium crud te tyranni i. e. odium e erudelitate tyranni ortum, VIII. IIS. Quos tui bello profugos egere superbo, in quibus ultimum vocabulum non fiolum invidiae causa adiectum est, sed quia bellum adversus profugos et 1κέτας gestum erat, X. z32. Noe laeta caecum dars cuspide vulnus dignatus est i. e. cuius vulneris auctor latebat, ut XII. - . Ilum eaeeopuIners eampus Miseriur h. e. pulvis sauit, ut caeci sint, qui in eampo versantur, et nullas res distinete conspicianti Ad eandem normam Horatius Carm. l. 22, 11. it: Et ista Terminum curis Magdr expeditis. an, T. Dum Capitolio Regina dementes ruinas - pararaat. His adnumeramus locum Georg. ΗL Ms. Pocula sunt fontes liquidi atqus exercita cursu flumina, in quo loeo v. exercita minime ornatui inservit, ut Heresus voluit. sed aqua currens, limpida, non stagnans significatur, ut Wagnerus observavit, laudans de vi v. Gere μι- WAeneid. ad Lueret. V. 263. Tribuitur enim fluminibus, quod plerumque de hominibus, qui assidue laborando aliquid consecuti sunt, dicitur, ut apud Tacit. Annal. ΙΙΙ. 20. impiger manu, exercitus militia et de Arminio ib. XI. 16. armis equisqus --ercitus. Cli. Casaubon. ad Sueton. Tiber. c. f., Biirmann. at Petron. e. M. et Diser. ad Flor. I. 3. ε). Ηia vocabulis eae-
Paetinet hie naua v. exertatus ad illam verbi signiueationem. εqua res h -H exercere dicuntur, quum eoa ita occupatos habent, ut in iis toti assit et quaia defixi teneantur ideoque eoquo aut exagitentur aut
154쪽
ercita sumina bene congruit locutio fessas undas ut in Ovid. Metam. I. 5m. Moxque amnes alii - In mare deducunt fessis erroribus undas. Virgil. Aen. I. 16S. Hic fessas non vincula naves Ulla tenerit, tum fessa carina apud Ovid. Art. Amat. III. TU. et fessas puppes Metam. VI. 519. eis. Pr peri. III. 2I, 19. quum fessa Lechaeo' sedaret placida vela phaselus aqua. Omnibus his maior est translatio et gravior
assectus in loco Lucani Pharsal. VIII. 69 . quem iis quoquo locis adnumerare possumus, de quibus in g. I. egimus : Quum
Ptolemaeorum manes seriemque pudendam Pyramides claudant
indignaque Mausolea; Litora Pompeium feriunt cet. Reges enim intelliguntur, qui ipsi indigni sunt, qui in domum iam superbe exstructam post mortem inserantur. Idem vocabulum saepius de rebus ponitur, quae alienae sunt vel quae ea patiuntur, quae meruisse non videntur: c . Iacobs. thol. Latin.
T. I. p. 12b., et quae infra g. g. et q. asserentur. Sieuti Mausolea in h. l. quasi in ordinem rerum viventium rediguntur et voeabulo, quod proprium est hominum, ornantur, ita statuae et pietae imaginea saepe variorum assectuum signa spectatoribus prodere di euntur. Vid. Stat. Theb. VII. 418. Perseos εθ gies moesta. XII. 31 . S usaque sangulas mosret mmura et, qui sons talium locutionum hi isse videtur, Virgil. Georg. I. g 9. moestum templis illacrimat ebur. CL Uelus. et Draenb. ad Sil. Ital. I. M. et Bumann. ad Valer. Flacc. ΙΙ. 466. intra nulla est translatio in Aen. XI. 212. tepido - onerabant a
fatigentur, tum homines rex exmere narrantur. quum eos ita eo uniet tam saepe manIbua alit alia ratione usurpant, ut soliti fiant moria et quotidianae consuetudinis. Huius significationis, quae verbi via primaria fuisse videtur, exempla sunt apud Virgilium frequentissima, ut Georg. I. 99 exereere tellurem. II. 356 exere. solum. Aen. III. MIexero. PaIaestuas. IX. 17S exere. Diees. X. 808 exere. diem. XI. 31sexero. eoum a1. Cfr. Burmann. ad Aen. VI. 542, add. Bacti. ad Ovid.
Metam. UI. 145 et Sil. Italic. I. 260 do Hannibaler exereetque sitim et spectato fonte reeedit. Nam Hannibal tolerat sitim et hoc tam saepe saeit, ut hane abstinentiam nulla eum molestia perferat, sicut eurae iuvenem exercere dicuntur XL 374. vid. Ruperti ad I. MD, qui eas saepe apud animum repetit. Quae dicendi ratio Tacito quoque Placuit, ut in Agrie. 31 arua, metalla, portus exercere. Annal. XIII. 43 rieam et Aegyptum exeremus ubi vid. Bachium: cf. WEmili. d EIoeut. Tacit. Thoran. 1829 P. II et Kritet. ad Sallust. Catil. 49, 2. Prioris significationis exempla aunt: Georg. II. 415 inevitique exereet cura salieti. Aen. I. 435 qualis apes exereera sub solo labor. Cis. Κrita.
155쪽
gere terras. Sellicet humus significatur ab laeendio rogorum adhue tepens. Alia huius generis sunt vigil ignis, vigiles I
cernae, vigiles curas, laetus ager, laeta arbusta, laeta iuvem tua, tristis senectus, opes superbas, victoria superba, proba pauperi , sun a mendax, auritas in rcus Orphea sequentes , victrices hedaerae, moestas arae, victrices aquilae, signa docta, pericula caeca, silentia caeca ceti quae omnia sunt facilia explicatu tantiisque est eorum in optimis carminibus numerus, ut vel la diligentissima locorum recensione unqs alterveeonquirentium oculorum aciem saepius effugiati Ita, ut hoc unum addam, ductores auro - Ostroque superbi Aen. XII.
I26. recte ita appellantur. Nam quum ostrum poeta appellet superbum λ 639. et aulaea εuperba ib. 69z. , nihil obstat, quo minus is, qui ostro fulget. appellatus sit superbus. Vid., quos iam P. I. cap. I. IV. g. i. excitavimus, Hunium ad XI. M9. et Wagnerum ad XII. 126. g. 3. III. Porro Epitheta et Adiectiva, quae proprie hominibus
ipsis conveniunt, membris illorum certisque eoi oris humani partibus tribui solent, quasi hoc modo tota aetio fieret vividior et parte aliqua corporis significata Iectores attentiores facti ad id, quod est proprie in indole aut in mente alicuius hominis positum, magis exeitarentur. Tetigimus iam alia occasione hunc morem in P. I. cap. 4. g. s. noti, de quo hoc in loco uberius disserendum est. Illum igitur morem secutus Virgilius in Aen. IV. M . Didonem induxit luminibus tacitis omnia pererrantem, aut in eiusdem libri v. m. tacitum ouisus sub eius pectore vixisse canit, quo vocabulo in utroque loco ostenditur, reginam suum dolorem aut eloqui noluisse aut non satis virium ad hane rem habuisse, eorporis tamen partibus, in quibus hie dolor quam maxime inesse putabatur, aptissime a Poeta commemoratis. Ita tacitus sinus apud Tibuli. IV. 33, S. et Propert. Il. 25, 30., in quo gaudia sunt eohibendar cfr. Ovid. Metam. III. 2 1., Sil. Ital. M. 391. et Hand. ad stat. Silv. I. 1, 35. p. 81. Deinde huic usui v. tacitus eomparamus manus niduas Ovid. Her. I. 10. ibiq. Ruhnkeu. Dictat. p. 3. ora nescia Metam. IV. 329. et arva neseia ibid. XIV. 2. vultus modestus IV. 683. ibiq. Bachium, ungues avidos ib. VI.530. ut manus haeredis avidas apud Horat. Ca m IV. R 19. ela. Ovid. Her. I. M., gmnast attonitas, moestae, severas I d. Iaeobs. ad Philostr. Imag. I. 1S. p. 318. et ad II. I9. p. 510. , primos nullus Metam. X. 450. ibique Bachium, Iumina amansis Ovid. Her. XIX. 25. pro quibus Appuleius Metamorph. II. p. II. Prie. dixit oculos amatores, lumina fida Aucti Moret.
156쪽
theta obieetia adiunguntur in actione eique tantisper conveniunt, dum actio durat. Vid. Wunderi leti. ad Virg. Georg. IL2 T. qui tamen locum Aen. IV. 102. his non recte adnumeravi et Lobeck. ad Soph. Aiac. p. Ili . ed. sec. Huc referendus est usus v. indignus, quo inprimis Ovidius, tum alii quoque poetae delectati esse videntur. Nam hoc vocabulum aut iis corporis partibus adiungitur, quae aliena atque homini non bene convenientia patiuntur, ut indemas genae apud Ovid. Trist. I. 3, 18. et Art. Am. III. US., indi a retira Metam. I. si ., indigni taeerti N. 138., inagnae eomas Consol. ad Liv. 40. ela. supra g. 2.; aut activa, quam vocant, significatione de iis eorporis partibus aliisve rebus ponitur, quae aliquid non debebant facere. Ita palmas indignas apud Ovid. Met. X. 23., ubi vid. Bachii annotatio, tum apud VirgiI. Aen. VI. 162. vident indigna morte peremtum Misenum Aeoliam, quo nompraestantior alter , quorum ultima verba causam suppeditant cur mors appelletur isdigna. Cis. Iacobs. Anthol. Lat. II. p. 4. ad Catull. 23, s. Paullo audacioris transpositionis exempla sunt verba apud Stal. Τheb. X. 6m. Vialasque trementes Caesaries insana d. e. vatis, hominis insani lenia et apud Valer. Maee. I. 282. Adstrictis ut aedet eo mibus Helle . in quo versu intelliguntur eornua arietis, quae Helle pecori ins dens et propter iter insolitum paullo timidior manu stringebat, ne ipsa in mare delaberetur 7 . HIs add. Sil. Italic. X. sis. Miliis non illo quisquam fe ον aeri Institiaras equo vel si resupina caulo proneetus dorso ferretur memora set idem Sinudo staret tergo. Ad velocitatis notionem luculentius ex D mendam et quod dorsum equi magis quam totum equum respexit Silius dorsum citatum dixit p. dorso eitati equi, ut XII. 52 I. Vulturna euata Transmittunt vino vada et apud Lucan. VIII. Us. citatas rates. Cis. I elagium ad Silii Ioe. eit. et similes locos Taciteos Annal. XII. 31. Mias eohortes rapuit. Histor. II. M. caua aderat. cli. M. Lubher. I l. p. o.
confirmatne haee interpretatio pietura quadam Pompeiana, quam I. C. Ea tua delineatam dedit in libro suo splendidissimo . ea plus beatis inemens de Pomptii Cis. IV. t . 38. In hac Europaeonapieitur, eoenibus tauri simili modo inhaerena, ut a FHorio Helle adstrictis arietis cornibua aedi e dieitur.
157쪽
Eiiisdem eeleritatis notio est in o. dubium caput apud Valer. Flace. IV. 2 2.
Pollux sie providua ietua Semat et Oebalia dubium eaput eripit arte.
Burmannus v. dubium ad Argonautas reseri, qui Pollueti eaput in periculo esse eredebant, ne ab Amyco caestuum ictibus contunderetur. Quam in rem comparat praeter suam ad Orid.
Her. XX. I99. annotationem verba Silii Ital. XIV. 168. IVM asso, supplex lucem dii usqus precare. Lucan. I. 506. Dinas dum vota salutis Conciperent. Sed iam Uus, Zinge lingius et Wagnerus viderunt voe. dubius hie de ipso Pollucis capite intelligendum et ab illius eonditione ad illam eorporis sui partem transferendum esse, quae ietibus maxime exposita erat et in qua primaria pugnae pars erat. Itaque PoIlux a Valerio caput suum tam celeriter declinasse dicitur, ut dubium seret utrum in laeva an in dextra parte esset, quo declinandi artifieio illa ara Oebalia quam maxime declaratur. Haec inter pretatio similibus confirmatur locis Aen. V. 428. Abduxeraretro Iongs eapita ardua ab ictu, tum v. 435. vivide et quasi in modum pieturae poeta dixit: errat - aures et tempora ei cum Crebra manus. Add. Siat. Theb. m. non lib. VII. ut Bumannus in sua editione citavit) τω. sq. in descriptione Capanei et Alcidamantis ad sertamen congredientiumr Sed providus astu Et patria vigil aris Lacon hos reiicit artus, Hos
canet: ἰnterdum nutu sapitisque ellati sitsger obsequio, manibus nunc obvia tela Discutiens instat gream vultuqus reo dit. Cfr. I. G. Vossium de construet. e. 2. Et Iensit Leci Lucian. P. M.
g. 4. V. IIuio Epithetorum translationi cognatum est quartum genus, quod tu Epithetis translatis ab hominibus ad currus,
arma, tela aliaque instrumenta continetur. Et in hoc quoque magna suavitas et praestantissimum adiumentum ad sensus movendos et implendos inest, ut in loco Georgic. I. si1 . Nequa audit currus hiabenas αρμαeti resis αλινα apud Pindar. Pythic. I. 21. , Luean. III. lim. Carinas audirere manum, ubi vid. Hunium et Cortium: add. Baeh. ad Metam. V. 3M. Huc pertinent loci Aen. II. 22 . Taturus - incertam ετ ussit cervies securim t. e. de homine qui non satis certo et valido ictu securim in bovos depressit, ad q. l. interpretes iam comparaverunt Senec. Agam. zzz. et Sil. Ital. V. G, Add. Stat. Theb. XI. 310. Ictus ut incerto pastoris vulnere serpens
Erigitur oro et Drahmb. ad Sil. Italie. XVI. 264. Tum in
eodem Aeneidos libro v. 23I. Qua - sceleratam intorseria
158쪽
hastam l. e. ipse Laocoon seeleratus et ibid. v. lim. Illum ardens ingrato vulners Pyrritis Insequitur, ad q. l. bene IIv-niust infeste, hostili more, ut vulnus inserat: sed alterum multo magis poeticum, infesto vulnere Unde miror Hesnee-elum, qui in Fundam. Stil. Cultior. Part. I. cap. 3. g. 3I. hunc versiculum obscuritatis damnavit, qui contra duplici de eausa laudem meret. Nam primum v. infestus ex illa translatione positum est, quam pluribus exemplis infra illustrabimus, deinde uv. vulnus infestum ex illa breviloquentia sermonis intelligenda sunt, quae aetionem telorum dirigendorum et vulnerum interendorum in unum complectitur. CD. VII. 533. Haestit enim sub ruttvrs vulnus et udas Vocis iter ist Empus inelusu
sanguine vitam. Sil. Italic. I. 397. Hunc miseratus adest sese Dgto vulares Ladmus, quae vocabula saepius coniunguntur, ut
apud Luean. VIII. 41 ., Tacit. Annal. II. 24., Hlgior. II. M., III. M., German. I. Add. Corti ad Sallust. Catil. e. so. et intpp. ad Llv. I. 23. et de illa v. nudius significatione Mariland. ad Stat. Silv. II. G, s. p. 242. ed. Dregd., Bacti. ad Ovid. M tam. VII. S s. IX. 126. et Sion. ad Grat. Cyneget. p. 83. Porro ad idem translationis Epithetorum genus referimus Sil. Italic. VI. Ista tristem amictum XI. 398. tela tacita et Ovid. Metam. II. 616. tela temeraria, tum voe. sidus, quod . latini poetae, ut nostri R , rebus certis apponere inprimis amaverunt, ut sidus ensis apud Virgil. Aen. VI. 52 . et VH. G 0., loriea fidelis in. zos., obiees fidi apud Sil. Italie. IV. 2 ., eteontra possidua ensis in Aen. XII. z32. et malefida cassis apud
Silium IV. Is . cla. Bumann. ad Grai. neget. v. 22. et ad Valeri Flacc. l. 122. Ex eodem genere sunt quae in carmine Siliano Ioguntur rudia parma i. e. rudi opere gula Ull. 2M. eir Taurea vibrabat nudis conatibus hastam Mil. 161.) h. e. Conatus eorum, qui spernunt amentum v. Ilis. et rem propriis viribus agere velle declarant, tum in Pharsal. VII. 232. Illio pugnaces commonis Iberia cetras, ut ἀσπὶς θουρς apud Iomeri Il. XI. 32. CD. Burmann. ad Ovid. Heroid. X. R,
159쪽
BenileL ad Manil. u. 2 6. et Wagner. ad Urg. Georg. m. 332. His locis ultimos accenseo Valer. Flaec. I. MI. Stat procul intendens talium pater anxius arcum, ipse dubius, quem arcu petat, et IV. lim. Haesit uterqus polo sibilagus elanguit alis l. e. Zetes et Calais, pennis instructi, dubitant, utrum progrediantur an redeant. Itaque proba est interpretatio Draenboretiit in Ioeo Silii ΙV. 1M., disia meditatus cuspias
vulnus. Nam dubia cuspis est quam manu tenet homo dubitans et secum deliberans, cui primum vulnus instigat, quod etiam e v. meditatus patet. Alia v. dubius exempla ipsi in superioribus attulimus et Draenborch. ad h. l. excitavit. Similia
huius translationis exempla, ut remi audia S, caeca arma, iracunda fulmina, tacita acerra apud Pers. Satir. 2. G. h. e. ipse tacitus libabit et quae sunt huius generis nunc mittamus, ne nimis multa in re, quae in singulis poetarum paginis est Obvia, collegis8e.videamur. Mut in meum.
De Epithetis ab eventu et per prolepsin formatia.
Declararimus in eapitibus proxime praegregias eam Epithetorum et Adieelivorum Translatorum vim atque significationem, quae singularem notionum permixtionem et liberiorem orationis consormationem prae se fert. Hane vero liberiorem constructionem ubi subtilius examinaveris, mirum egi quanta
in eadem appareat vis et elegantia cestissimi sermonis, immo quod hic potissimum verae et eum prudenti consilio institutae breviloquentiae laus et praestantia pateat. Contraetiorem enim locutionem, quae est ope Adiectivi seu Epitheti Translati, si iusta explicatione atque e legibus boni et puleliri interpretati iam , neque omnia, ut tensores s ciunt morosi et putidiusculi, e legibus abstrusioris cuiusdam grammaticae atque e regulis, quas Logici sibi finxerunt, ad ul-Fum resecuerimus, maxima vis et maximus nitor orationis elucent quumque absint operosioris diligentiae vincula omnes pedispectum habebunt, Graecos et Latinos in ipsa brevitate maxime studuisse, quam summam faciebant orationis virtutem, pedispicuitati. Quae sermonis concinnitas, a recentioribus magnopere commendata et insigni cum subtilitate explicata, haud scio an ex illo Epithetorum usu, quem in hoc capite illustrare suscepimus, multo clarius et dilucidius pateati Dico illum usum, e quo poetae Epitheta ab eventu desumunt, seu illud
160쪽
hreviloquentiae genus, quod ope Epitheti vel MIeetiri nouo
nem aliquam sive e praegresso vocabulo sequi et secundariam quandam notionem emeere indicat seu illa Adieetiva multo I uore significatione poni atque intelligi iubet. Hanc verborum conformationem recentiores philologi appellant prolepsin, quae quidem maxime diversa est ab grammatica verborum comprehensione eiusdem nominis vid. Ruddimann. Institui. Grammat. Latin. Τ. II. p. 36S. ed. Stailbaum. , vel ab illa philosophorum anticipatione, qualem Cieero Academ. Quaest. II. Io, 30. et de Nat. Deor. I. IT, M. et 2z, z6. commemoravit. Adiectivorum usum a se primum prolepticiam esse appellatum
pronuntiavit Sehaeserus in Apparat. Crit. ad Demosth. T. I. p. l239., qua tamen in re vli doctissimus non ad ea respexit quae lIacosius multo prius ad Anthol. Graec. III. I. p. 06. de hac ldicendi ratione disputavit nomenque prolepsis usurpavit. Rem ipsam vel ante Iacobsium complures philologi tetigerunt, coruus ad Lucan. I. 305., OuWens. Noet. Hagan. III. 3. P. 369. sq. Miucheriich. Leet. in Catull. p. 12I., Huschk. ad Tibull. II. I, M., Bauer. ad Sancti Minerv. T. II. p. 3 2., ut alios mittam, quos iura commemorabo. Inter hos vel ipse Schaeserus fuit, qui in editione Guchnitiana Theoeriti, quam anno huius saeculi nono curavit, ad locum VII. Io. scripserat, tot huius dicendi sormae exempla apud veteres occurrere, ut st poetis a liquis cupide quaesita esse videatur. Plurimi vero virorum doctorum, qui hoc breviloquentiae genus illustrarunt erantque eorum non pavet, ut in re Dequenter obvia fieri solet, maxime Graecorum linguam respexerunt et usum dicendi tum in prosae scriptoribus tum in poetis diligenter explanaverunt et
idoneis exemplis eonfirmaverunt. Horum nomina in sine ea
pius Iectores invenient. Itaque quum linguae Latinae in hae quoque re idem contigisset quod vel in aliis syntaxis partibus
Infeliciter eidem accidisse eultores illius linguae suo iure conquesti sunt, equidem neque supervacaneum neque ineptum putavi quaestionem de Epitheiis ex eventu formatis vel per prolepsim positis in hac commentatione, quae omnino usum Epithetorum Translatorum spectat, denuo proponere, locis, quos ipse collegeram, uti aliorumque, si oceasio serret et instituti mei ratio nagitaret, Ioeos comparare atque in rem meam ton
Scilicet omnis prolepsis, quod gravissimum habebant veterea subsidium ad gravem gignendam brevitatem, duplicis geu
ria fuisse videtur. Ex his unum notionem antic atam ita cum Consequenti notione coniungit, ut una fere viciatur notio. T les dicendi sormas ne e sola ubertate poetica esse ortas die