장음표시 사용
141쪽
Λ Aemilius Seaurus) postguum videt regis largitionem famo
sam impudentemque, ν rituS, quod in tali re solet, ne polluta lisentia invidiam accendorsi, animum a cons ueta libidines continuit. De quo loco optime Κritatus disputavit. Pollutus enim, quo proprie Signineatur res maculis contaminata, translate de omni, quod loedum et detestabile factum est, ponitur; sed tamen audacius Sallustius id ipsum pollutum dicit, quo proprie homines vel hominum animi polluti dicuntur: polluuntur enim quae suapte natura pura, integra et incorrupta esse debent: cli., quem Κriigius laudavit, Doederlin. Synonym. Lat. T. II. p. 5 . et add. Oudendorp. ad Lucan. Ρharaal. II. 480.; licentia autem quum per se iam bonos dedeeeat, polluit potiusquam polluitur. Sed Sallustius latiore sensu licentiam omnem
modum egressam significat, unde polluta h. l. idem est quod foeda et detestabilis. g. 3. Tertium genus est duorum Epithetorum, quae inter se commutantur δ). De his ita scribit Obbarius: , Duo Adiectiva
inter se permutantur, ut apud Norat. Od. I. I, 22. Nune ad aquas tens caput sacras Ubique mischerlich. Et Brauntiard. Pro et ad aquae lenis caput sacrum. Ovid. Her. XVIII. IM. Aurea lanigero vellere vexit ovis. Stat. Silv. III. R S . Huio et purpurei cedet eoma saucia Nisi, i. e. Coma purpurea saucii Nisi. His locis similis est qui legitur apud Sophoclem in Phia Ioct. v. 12S9. 12 3. Herm. ἀπώμοσ' ἄγνου Ζηνος υ νιστον σέβας, ubi m esset diis et Porgonus ad Eurip. Med. z50. ex coniectura ἄγνον et υψέστου propoSuerunt. Ex iis, quae attulimus,' Iis, qui de Euithetis duobus uni nomini aeeumn atia aeri- here volunt, otium feeit Wagnerua in praeclara sua annotatione ast Aeneid. V. 24., quibus comparentur quae idem ad II. 53. et VIII. 559. disputavit. ΛIlorum poetarum Ioeoa collegerunt Burmann. ad Virgil. Eclog. IX. 5., Wagner. ad Valer. Flacc. V. 245. et 405. Woicheri. ad VIII. 403. et in Epist. Critie. p. 52. a. , Ilgon. ad Virgil. COP. V. 3., obharius in Seebodii Horreo PhiloI. u. 1824. I. P. I S. sq. Bach. ad Ovid. Meiam. I. 165., V. 513. , VII. 272., IX. 226., Xv. 229. et 364., Corn. Mulier. in .Spicileg. Animadv. in Catulli Carm. in nupt. Pel. et Thetid. V. 227. p. m. De prosarii a scriptoribua Ochaner. ad Olivet. Εelog. Ciceri P. 16I. et Ramatiorn. Gramm. Lat. I. 152. S. egerunt. Graecam dieandi rationem Lobeckiua ud Soph. Aiuc. V. 134. P. 129. Idoneis exemplia, ut Homer. II. XI. 32. , Odyaa. IX. 322., Hesiod. Theog. 566., Eurip. IIol. 90Η., Hercul. Fur. 364. aliisque illustravit radi. Aeach. Sept. o. Theb. 85. Soph. Trach. 552. et Wustemann. ad Theocrit. XIV. 67.
142쪽
sua sponte apparet, non opus esse tali emendatione: sed ipsa quodammodo transpositio tollitur Hermulini observatione, Iovem αννιν ab Aeschylo in Supplic. 66I. vocari indicantis. Quidquid est, si Adiectivorum rationem ad veritatem revocaveris, nulla erit transpositio in Virgil. Aen. VI. 26S. Ibant obscuri sola
sub nocte, quamquam nuddi manniis in Institui. Grammat. Lat. T. II. p. as . sic interpretatur: soli obscura sub nocte. Vo- Cab. sola h. I. est nostrum einsam, ut saepe aliis locis: est. Burmanii. ad Properi. II. et1 1. Add. Clatidian. de mipi. Honor. et Mari v. 241. Cunctatur stupefacta Venus: Nunc ora puellas Nunc flavo niveam miratur verties matrem. Ita Gesuerus recte casus duorum Epimetorum eommutavit, nam ante eum erat editum: nunc sisam niveo miratur vertices matrem, haec addens: mirabor ego Venerem, aut Iuvenem adeo si mirari et pulchram putare possit mulierem flavam eum niveoli. e. Cano Notice. - Non provoco nunc ad Consuetudinem librariorum, solemnia in tali re peccantium; sed ad conscientiam eorum, qui Poetae sunt, vel cum poetis familiaritatem habent.
Barthio et Heinsio, poetis, fraudi fuit, quod abstrusius aliquid
hic latere suspicarentur. Cresue se unctum. De Adieclivia et Epithetia Trans alia ad totam enuntiationem Perti
g. I. Πaetenus de Epithetis, quae sunt simplicioris translationis.
Ad ea igitur progrediamur, quae miram latini sermonis celeritatem atque iucundam singularum notionum permixtionem praeeipue declarant, quippe quae non ad unum vocabulum pertineant, sed ad totam verborum complexionem sese applicent. Haec vero Epithetorum vis ut in ipsa Adiectivorum natura posita sit, prius in hoc capite doceamus. Talia in linguis recentioribus saepe per Adverbia significari solent, quae non uni vocabulo, sed toti enuntiationi inserviunt, antiquis vero populis alia placuit ratio. Nam quum Adiectivorum esset usus latissimus eaque permultis rebus tribui possent, veteres primarium enuntiationis vocabulum elegerunt, cui Adiectivum solita et grammatica ratione iungerent, vim vero illius et naturam non tam arctis circumscribentes limitibus, ita ut ad totam enuntiationemilitelligi et ad singula vocabula apud mentem repeti posset. Vid. Cori. ad Lucan. Pharsal. III. m. Bach. ad Ovid. Metam.
IX. MI. Ad quaen rem demonstraudam iria laudabo exempla
143쪽
ex Virgilii Aen.lde, quorum primum legitur in libri quinti
in quo loco v. gravis minime de aetate, ut Nonius p. 314. ed. Mercer. voluit, accipitur, neque plane idem denotat, quod Αdverbium graviter significaret, aut si scriptum esset gravibus verbis. Contra ad unum Acestem, hoc vocabulo statim ab inullo colloeato, attentos facit Virgilius lectores eumque grain mi. e. ut auctoritate virum pollentem et regem, loquentem facit, non vero aerem et vehementem obiuWatorem. Nam si legeremus, graviter castigars, haec verba illo tantum modo intellio possent. Comp. Georg. II. 377. . ut gravis incumbens seopulis arentibus aestas, ubi voc. gravis ad totum versiculum pertinet neque aestas granis incumb. pror aestas, quae gra iter incumbit, accipienda est. Id Wagneri annotatio ad Aenia III. 559. prohibet. Eadem voeab. granis significatio e Livii loco XXVII. 4. optime apparet: ut Hannibali eed enti certam quo abnuenti gravis ipse Marcelluo instaret i. e. non solum graviter, sed cum omni arte omnibusque viribus, quales ab imperatore peritissimo impendi solent. Quare Gronovit emendationem gratius Doederiinus in S3no m. Lat. T. III. p. 22 . not. recte improbavit. CD. Drarinboreh. ad Uv. II. 35, 3. Alter locus est Aen. III. sas. sq.
Nam almul, expletua dapibus vinoque Emento Corvicem innexam poauit Iacuitque Per antrum
quem male tentavit Clerequius observati. ad Lucan. Spee. II. P. m. scrib. immensam saniem. Scilicet haec seriptura, quae in nonnullis libris scriptis eomparet, non minus reiicienda est quam id quod Servius e nonnullis codd. tuetur: immensum. Sed Adiectivo ad substantivum relato extraordinaria illa magnitudo Cyclopis multo accuratius describitur, id quod IIunii iubene intellexit, et ipsa collocatione vocabuli in fine vergIculorum ut m gramis in initio orationis egregie aditivatur. Cis. Λen. XI. SI0. At velut ius, prius quam tela inimica sequuntur Continuo in montes sese avius abiadit altos, tum Ovid. Meiam. 1l I. M. longum caput eatulit antro Castrusseus serpens, ubi Burmanniis longo p. longum Improbans nostrum locum testimonii causa adduxit et insuper utrumque verbis Ovidianis Or. II. 4, 3 . . Et potes in toto multa iacere toro firmavit. Si militer Tacitus Annal. VI. M. Nuntiavers accolas, Euphratem nulla imbrium ni sponis et immissum attolli. Add. Aen. V. M. Dur quo reducta LGravit Matra modis inter eo nua c tua in us et Haguer. ad Vul. 299., tum ex eodem
144쪽
libro quinto v. 441. seq. O--qus pererrat Aris Deum et
variis adsultibus irritus urguet. Hoc enim voc. irritus exprimit vim adverbii nequidquam vel frustra v. adsultibus adiungendi, ut apud Claudian. de rapi. Proserp. I. M . sq. Ipsa domum tenero mulcens Proserpina cantu Irrita te bat red turas munera matri P. nequidquam munera texebati Tertium denique exemplum ex Aen. II. 135. depromimus:
Limoao - Iacu per noctem obseures in umbra
In quo Sinon ipse Obscurus a poeta haud inepte dicitur, propter- . ea quod in huius viri fato tota via loci est et tenebrarum' notio iam duabus vocabulis nox et umiora satis describitur. Non lotur opus erat v. umfra addere Epitheton Ob8cura, quod prudenti eum delectu Virgilius in Aen. M. 453. feeit, ut recto observavit Wagnexus. Cli. Ovid. Fasti VI. 425. Gnsolitur Smintheus: meoque obscurus opaeo ma non motidos reddiduors sonos. Sed erravit Melerotis in Dub. de aliq. script. latip. 51. illi loco Virgilii componens alterum ex Aen. II. G. sq.
Hinc spargers voces in vulgum a limas et quaerere congestia Gma. Resert enim v. eo eius ad arma et grammaticam Adleetiri ab homine res transpositionem hic inveniri statuit. Docet vero Wagnerua ad h. 1., adiectum esse v. conscius, quo iudicetur communio quaedam. Hoc quidem vos. apte ad Ulyg- Sem, auctorem sceleris, et ad socios huius consilii accommodari
posse, quoniam et hic et illi eius eonsilii socii fuerint. Idem addit, si per leges metricas fieri potuisset, Virgilio etiam qua
rem conscius dicere licuisse. Denique egregie haec verba sunt collocata, quum v. consciua addito ambiguitas infinitivorum toti
tur et iisdem infinitivis assiduitas Uyssis et sedulitas in hoe negotio declaretur. Vid. Wagner. Quaest. Virgil. XXX. p. 51S. g. 2.. quam igitur Adieetivorum vim his exemplis demonstrasse
nobis videmur, ut non ad unam modo vocem sed ad totam eo-gitationem pertineant eiusqite pars integra dici possint, eadem vis in Translatione Adiectivorum et Epithetorum cernitur. Coniunguntur enim eum uno alterove vocabulo eique tribuunt non simplicem, sed condensatam aliquam notionem, quae interdum
ad brachylogiam accedit et pluribus vocabulis circumgeribi vel explicari debet, dummodo veram Epitheti naturam recte eliciamus. quae Epitheta quum saepissime hominibus applicentur, videndum est, qua ratione ab illis traducantur ad loca, in qua homines vergantur, tum ad sedes et domicilium, tum ad instrumenta, quibus utuntur, deinde ad singulas eorporis humani pa
145쪽
tes, porro ad conditionem, in qua constituti sunt asseetusque, quibus commoventur, denique ad signa illorum resque illis adiunctas. l. Et primum quidem loca ipsa, regiones, urbes, domicilia, Epithetis ornantur, quae proprie sunt hominum, ut Georg. II. 502. insanum forum de foro, quod elamore insanorum hominum strepuit, Aen. III. so. scelerata torra et ibid. VI. 563. sceleratum limen i. e. sedes sceleratorum et malis pollutorum hominum vid. Ovid. Meti IV. 45G. Tibull. I. a.
Horat. Carm. III. 4, 6.) opponuntur; Aen. Ill. M. erudeles terras, V. 200. caecas undas, V. 2M. caeci parietes ut Ovid. Metam. VIIL IM. eaeea tecta, VII. 3 1. tacitum limen V. moratas aras, Ovid. Herold. VIII. 108. moestus torus, IV. U. saevas arenas et alia huius generis, de quibuR Servius ad Aen. lli. M. Heu fugs crudeles terras, fum litus avarum haec adscripsit: , id est, erudelium et avarorum. - Ex moribus enim cultorum terrae laudantur vel vituperantur uir Devenere locos laetos Aen. Vl. GS.) et Aen. VII. 22S. Dis sedem exiguam patriis litusqua rogamus Innocuum, quod Servius interpretatus est: quod vindicatum n milii potest nocere. Immo litus significatur ascurum, in quo novis noeeri non potest. CD. Lucan. IX. G2. Gens unica lsrras Incolit a saevo serpentum innoata morsu. Tacit. I istor. IV. 20. Si nemo obsisteret iter innoatum fore. Vid. de v. innorius Bariti. Adversar. XXXV. 19., tum Nereog. et Kriis. ad Sallust. Catil. 39, 2. Alios locos Collegerunt Helusius ad Valeri Flace. II. 466. et Drahelib. ad Sil. ltat. VI. 1ω. II. M. et Vl. I 5. Huc reserantur Aen. M. GT. stagva loquacia et XII. a. nidi loquaces hirundinis spinos vero loquentes in Eol. X. 2S. ex talium locorum numero Spolinius et Wagnerus recte exemerunt) tum Epitheta illa fluviorum, quae originem traxerunt a moribus Incolarum, ut torvus Ister apud Valer. Flacc. III. 2I , rigidus Eurotas apud Stal. Τheb. X. -δ. et Aen. VIII. 801. trepida ostia Nili scir. supra P. l. cap. 4. g. l. et apud Lucan. X. 80. Niliacus amor, qui non est amor in Nilum, sed amor prope Nilum incensus, ut apud Propert. I. 3, 4. et Il. 32, 31. eaternus amor eην eorum, qui sunt in terris externis. Cis. Bach. ad Ovid. Metam. Vil. 591. g. 3. His commemoratis, duo restant Epitheta, quorum usus in earminibus latinis est frequentissimus, medius, et solitus. De his igitur separatim agendum est. Ac primum quidem V. m dius propria significatio est, ut id denotet, quod inter duo diversa collocatum ab utraque parte pariter distare dicitur: hin.
146쪽
Tacii. IIIsi. III. 40. Moer utrumquct eousilium adspernatus quod inter ancipitia doterrimum est, dum media soquitur, Nec ausus est salis, nec Proridit. ih. L 2. Mucianus - media scriptitabat, instandum coeptis aut rursus cunctandi utilitates
edisserens μ). Virgil. Aen. VII. 53s. Dum paci medium so eri l. e. a partium studio liber et ad foedus componendum aptissimus. Vid. Drahcnb. ad Sil. Ita l. XV l. 222. Tum apud eundem Silium et Bach. ad Ovid. Met. V. M . I. 31m. Con- ei Qt Gaeti medius per viscera teli, i. e. ita transfossus. ut aequa pars teli et a fronte et a tergo promineret, et XIV.
Itaque seribendum est in IIiator. I. 19. Et patrum favor aderat, multi Doluntate e sius, qui voluerant medit, non media, quod E nestius, Oberlinus et N. Bachiva dederunt: cse. IV. 8. Similiter in Agrico . eap. 6. Probo acripturam cod. Vatic. primit ludos et inania honoris, medio rationis p. modo rationis vel moderationis3 et abundantiae duxit. Hic locus interpretea varie exercuit, e quibus Uu Ichiva medio non pro glossemato v. modo habere dabebat. Noa cum Goanero facimus, qui in Thesaur. T. II. P. 279. scripturam modo probat, ita tamen explicat, ut nostra loci explicatio illiuη verbia reddi possit: aestimavit Agricola ita, ut medium quiddam servaret inter id, quod suadet ratio et quod superfluum est. Eadem Propo ration o Fr. Iacobus, quem et honoria et propinquitatis causa appello, in Iahnii Annal. Philol. a. 1828. II. 2. p. 17. hune Iocum interpretatus est: ,, tete unda st e Elielhelten seines Amtes schsitzte er naeh dem Masse berechnen-der Einsitat und relehlieher Darbringung ab. Ablativus medio, quum v. medius improprie hic Positum sit neque locum, qui sit inter ceteros medius declaret, sed sero praepositionis in vel per vel inter vim sustineat germ. in der Mitte gwisehen), iis locis confirmatur, quos Wagnerus in Disquia. Virgil. XIV. 5. h) P. 435. pererudito collegit. Ducere vero ludos et inania honoris interpretati sunt plurimi p. Iudos edere, ut sere dicunt: pompam, choros, exsequius ducere. Sod longo aptiua ducere i. q. credero a. neatimare, ηγεῖσθαι vid. Schmi d. ad Horat. Epp. II. J, 833 significare puto, ut haec prodeat loci sententia: AgricoIa ludos quidem edidit et inania honoris populi causa pas- aua est, eam tamen secutus viam, in qua medius incedebiit inter id quod ratio vid. Hist. II. 25, 80. et Boetiiclier. Lex. Taci L s. h. v. suadebat, et quod abundantiae, n nimiao parsimoniae accusaretur, tribuero debebat, i. a ut et a luxuria et ab inconsiderata aliorum libe- 'ralitate quam maximo ubesset, et auao inutum famae quantum opus sitit consuleret. Ita sero Beukeriis et Ν. Bachius h. l. in torpretati sunt, aliter tamen H. E. Fossius in Quaest. Criti c., Altentiti rgi n. 1837 editis, p. 4 - 25. Sed vide quae Cicero do ossic. II. I5-17. super hoc argumento disputavit. .
147쪽
8I. Transigilur valida medius, dum as auerat, alai Cuspide Marmarides Lyron, in quo tamen loeo Heingius et Leseburius
perperam medius alni coniun iit. Rectiora iam Cellarius, Dr velaborchius et Ernestius viderunt, alai ad ri cuspide trahentes et Seyronem rostro sic transfixum dicentes, ut uIIa pars eo poris in undis demersa, altera per mare eum nave ferretur si . Vox modius est igitur indefinitae potestatis neque uno eodem que modo intelligenda, sed Valent nexus sententiarum et ipsa verbi significatio in ea explicanda et cum Substantivis coniungenda. Cis. Weber. Exercitati Styl. Lat. T. I. p. 105. Itaque primum accipitur proprie de spatio medio vicesque gustinet praepositionum in et inter, ut Aen. II. 328. mediis in moenibus adstans - equus s. e. in ipsa arce. ibid. 5 . messiis in psenstratibus hostem. V. 160. mediusque Gyas in gurgite victor l. e. in medio cursu, non In extremo. IX. 395. nec longum in medio tempus. XII. IIS. parabant In medioque Deos i. e. inter utramque aciem. ib. v. 3IS. media inter talia verba, eis. IV. 663. XII. 213. conspectu in medio procerum ut Sil. Italie. II. I . Hic messius iuvenum i. E. tuter iuvenes) fundebat spicula cornu. Cis. Bach. ad Ovid. Metam. VI. 409. et ad X. 233. Alios locos Virgiliatios plena manu suppeditabit Wagnerus in disputatione de praepositione in v. medius aut adiecta aut non adiecta, quae legitur in quaesti Virgil. Xlv. o. a.) p. M . sq. Deinde uv. medius, medium improprie ponuntur, non ut locum, qui sit inter ceteros medius, indicent, sed ut sere praepositionis in vel per vel inter vim sustineant, vale que, eodem Wagnero observante, hic idem sere discrimen, quod in vernaculo sermone est inter millen et in dor Mitte. Vid. Aen. II. 240. medias - minam illabitur urbi. I. ωS. Au-Iaeis iam ss regina superbis Aurea composuit sponda mediamque locavit. i. e. ut in media spondae parte cubaret, qui locus reginae maxime eonvenire videbatur, utpote quae Λeneam et Iulum sibi assidentes haboret. Id quoque II nius voluit, qui O. medium se locavit ad poeticum sermonem referri tenget. Comp. Bach. ad Ovid. Metam. XllΙ. ras. CD. Sil. Italic. III. 62S. Turdia senectam Hospitio excipi t coeli solioque Quirinus Concedet mediumqus pinens fraterques locabunt. Pergamus
Medius teIi ex illa, poetis usitata Ioquendi ratione, dietum est, ut idem Silius dixit III. 404 aequales aeui. IV. 359 felix uteri.
I. 575 eurae uenerandus et XVI. 219 geeptri .enerandus. IX. 414 βα-vus coronarum. XIII. 52 aeger delicti. XI. 26 oetus doloris ibique Dravonhoreti. Alios aliorum Poetarum locoa adscribero aliva erit loci atque oecuatonia. Diqitigod by Corale
148쪽
ad Aen. V. D. Magna medius comitariis caterea v. 290. Quo as consessum medium tulit. XI. SI . Mediis as -- setiit armis. ib. V. z62. Qua εs cungus furens medio tulit agmines rimo. Xll. 201. Medius ignes et numina testor. ib. v. 409. Spicula castris Densa eadunt mediis. Cis. Sallust. Catil. 6I, 3. Pauci autem, quos messios cohors praetoria disiecerat - paullo diversius - conciderunt. In quo loco Miletiva recte vidit, medios pertinere ad disiecerat et interpretatus est: quos cohors praetoria medios perruperat disieceratque, vel, quos c. pr. media aete perrupta disiecerat. CD. eundem ad h. l. et in Iahnii Annal. Philol. a. 1832. l. I. p. m. Denique de tempore v. meditis positum constanti usu cum alio Substa
livo eoniungitur, ut Virgil. Eclog. X. M. Frigoribus mediis Hebrum bibamus. Georg. III. 33I. Aestibus at messiis. IV. I. Modios quum Sot ostenderit aestus. Cis. Baeh. ad Ovid. Metam. III. I 4. et alios loeos de usu v. medius collinctos apud Raguerum et Obbarium Il. ee. g. 4. Venio nunc ad voe. solitus. Legitur vulgo in Aen. IX. 214. , quod Λrusiani testimonio p. 2 T. Edit. Lindemanu. confirmatur ISit qui me raptum pugna pretioque redemtum Mandet humo solita.
In quo humus solita translate et breviter de iis dicitur, qui
velut mortui terrae e ritu solito mandantur Et terra conduntur superiniecta. Cis. Burmann. ad h. L et Sehirach. Clav. Poet. Classic. p. sisI. Sed ipse Burinantius tuetur lectionem humo solida, quae nuper Doederlinium nacta est patronum in Synon. Latin. I'. l. p. I S. At longe minoris gravitalia egi v. solida, quum Nisus non sepulturam magnam et magno terrae eumulo congestam requirat, sed id modo optat, ut eorpus suum solito afficiatur honore, ne, quod vel homini bellicoso erat timendum, ipge fiat κουέσσ ιν οἰωνοῖσι τε πῶσιν r quod si fieri nequeat se tumulo honorario contentum Esse significat. Contra recto
ediderunt Burmannus et latinius in Ovid. Trist. I. 2 si . Est aliquid, fatovs suo ferrove eadentem In 8olida moriens poners corpus humo. Nain in his versibus mors in naufragio moritin terra ipsa subeundae opponitur. Sed loeum Virgilianum Wapnerus nuper ita scriptum exhibuit:
Sit qni mo raptum pugna, pretiove redemtum mandet humo; aolita aut si qua id Fortuna vetabit, Absenti serat inserias decoretque uopulcro.
Turpissimus enim soloecismus iamdudum h. v. inquinavit,
149쪽
neque ullus bonus scriptor v. mandaro ablativum Iunxit. Quare seribendunt censet aui solitas, quod nullus liber ms. praebet, aut solita. quae vox tamen ad sequentia reserenda est. Fortuna igitur solita significat Fortunam in bellis usitatam, id quod in bellis fieri solet, ut tam multa eorpora mortuorum a suis neque tolli neque solemni sepulturae dari possint. Itaque Wagnerus recte est interpretatus: si forte Fortuna, ut solet, unde animus lectoris ad insperati eventus exspectationem sut
l. 4M.) excitatur aut rei eventus, qui est solemni lanere longe durior, simpliciter significatur. Cis. Handii Turgellin. Τ. 1l. p. a M. Similia v. solitus cum brevitate translatio est in Aen. II. p. 461. Sq.
unde omnia Troia videri Et Danaum solitae naves et Achaia castra
h. c. unde omnis Troia videri et loca, in quibus Danaorum
naves et castra Achaica esse solebant, voc. solitus ab hominibus ad locum translato. Hanc sententiam a Marone ea de causa brevius expressam esse puto, ut in constructione incepta ranae Omn. Troia. vid. pergistere posset. Immutat tamen inie dum et praecipue in oratione eommotiore ordinem structurae
inceptum, ut Aen. IV. 552. Non servata fias cineri promissa Sychaeo, ubi proprie ob voc. praegressum licuit dicendum erat: servari fidem. CD. Properi. II. 19. II. II. Illis
assidue tauros apsclabis arantes Et nitem docta ponere falas eomas. lIl. I, 26. Nam quis equo pulsas abiegno nosceret arces Frumcnaque Haemonio comistis isse viro: in quibus lo- eis Eandem observamus strueturae variationem a Substantivo vel
Participio ad infinitivos deflectentem. Alios Iocos latinius ad Eel. VI. z . laudavit, a quo tamen Ragnerus tu illo loco explieando dissentit. Add. Tacit. Annal. I. 36. Augebat metum
gnarus Romanas gessilionis et, si omitteretur ripa, invasurus hostis, et, si auauia et socii ad ersum abscedentes legiones armarentur, civiles bellum suscipi; periculosa severitas; sag tiosa largitio, seu nihil militi, sine omnia concederentur, in ancipiti respublica. Hoc narrandi genus Petersenius in Antiol. ad Tacit. Spec. l. p. Iz. optime explanavit. Add. , qui de eadem structurae immutatione scripserunt, IIeld. ad Caes. de heli. ei v. II. 35. et Obbarius ad Horat. Epp. I. 10, 6 3. Sed ad v. solitus redeuntes tertium locum adiiciamus e Georg.
Insolitae lugiunt in numina phoeao
in quo loco insolitas non idem est quod: more insolito, sed omisso dativo significat: phoeas mari, non numiuibus esse ad-
150쪽
suetas. docente Wundolichio in Praefat. Edit. IIevnian. Min. P. XVI.
g. I. II. Altero Ioeo Adiectiva vel Epitheta, quibus quaedam
eonditio hominis sive rei declaratur, vel assecius animi humani describitur, ab hominibus et rebus ipsis ad aliud Substantivum transseruntur. Prioris generis haec sunto exempla: Aen. II. z2. infelix Creusas simulacrum l. e. simulacrum infeliciter amissae Creusae, ut vates infelis III. 246.), euius vaticinium non ipsi sed aliis infelicitatem praesagiebat, μαντις κακων ut eStapud Homer. Iliad. I. 105. fama infelix Xll. sit ), regnum infelta Siat. Theb. VII l. 21.) de Manibus, qui sunt infelices in Plutonis regnis, τά τε στυγέουσι Psol πιρ Il. XX. m. , tum subitus tremor Aen. Vll. 446. de eo, qui subito contremiscit,
uncus ancorae morsus Aei . l. 268. pro unca ancora, quae
mordet svid. XlI. 274. et zS2., Valer. Flacc. III. 190. VI. sis. eoll. Drahelib. ad Sil. Italic. VII. G24. , praermptum - loci sidum sibi i. e. in quo ipse fiduciam posuit Sil. lial. I. 69. , praesagus tumultus ib. V. 32. de copiarum perturbatione, quae instantem praesagiebat tumultum, facilis carina sib. X lv. 40. i. e. navis lacili negotio et movenda et retrahenda, vulnera longinqua Lucan. Ill. 568. , qualia e longinquo accepta Sunt, et quae alia tritissima sunt huius generis; vid. Heliasium et Dravenb. ad Sil. Ita l. VI. 169. Deinde incerti dicuntur soles Aen. Ill. 20 . incerta luna VI. 270. ibi q. Hein. , ut incerta
- aura Ovid. Amor. Il. 9, 33.), quae sidera non per se fiunt incerta, sed incertam hominibus affundunt lucem. Et miseros saliunt nautas, ut Lucanus loquitur Pharsal. VIII. 173. Contra sunt certa sidera non solum pura, splendida, sed etiam quorum ductu cursus diriguntur, ut certi nullus Olympi apud Valer. Flacc. I l. ssi. et Lucan. Ill. 218. certior Cynosura. CD. Burmanii. ad Valer. Flacc. l. 1 . ad Rutil. I. 21z. et Wei chert. Epist. Crit. p. 34. Similiter in aliis locis uv. incertus et dubius latini poetae usi elegantem effecerunt Epithetorum translationem. Cuius generis sunt dubias naves, in Ovid. Art. Amator. lI. 51 . et Fast. II. 101. sed dubia proprie sunt fata navigantium, qui sibi ob incerium navis cursum naufragium timent. Alia exempla vid. apud Burmann. ad Ovid. IIer. XX.
199. et Marklaud. ad Stat. Silv. IlI. 2, s. p. 143. Lond. p.