장음표시 사용
61쪽
M Para prima. solas arma, levi tentabis ludos dextra i. e. quae non gravi ictu serit; tum ex Ovid. Heroid. XI. M. Infantem - lensius vittis sedula celat anua l. e. insulis laneis, quae insantem non premebant, sed modo circumpositae erant; denique e Statii Aetilli. I. 323. a. miretur Achilus) laetumus rubet visusqus superbos obliquat vestraque manu leviore repellit. Scilicet, Deidamia conspecta, manus filii in repellendo non tam graves esse quam antea Thetis intellexerat. Add. Senee. Hippolyt. v. 61. Nunc veloces Figis damas leviors manu i. e. Dianae venationes non cum tantis difficultatibus coniunctae sunt quam venationes hominum. Valer. Flaec. IV. M. Pergus levem et mutio maculatam a guine tigrin Cuspis abit: levem poeta vocat pellem, quae vacua erat carne atque ossibus ideoque minime gravis, quam Statius minore cum assectatione dixit in nem, ut Heb. I. M. Do inrenis et VI. z22. tigris inanis ' . Porro quae non multum ponderis habent, sunt eam ab causam grata et dulcia, unde hanc alteram v. lenis significationem inpli rimis Iocis inesse observamus, velut apud Valer. Flaccum VI. - . m.
Ae veIut ante comas et summa cacumina ailvae
Lenibus aliussit nabria lauia Austeri at illum
Protinua immanem miserae aenaere carinae.
in quo loco Auster primum ut tenuis et suaviter stans describitur, postea vero eum maxima vi in naves incubuisse dicitur, quae sub eius pondere gemunt. In eundem ordinem retulerim
1 leves somnos apud Valer. Hace. III. M., Stat. Theb. I. 585. Isti Imrat. Carm. II. is, Ili., sens lumen apud Valer. maeo. VI.l 257., quo primum tempus matutinum eleganter describitur, ut pluribus Reiehertus in Epist. Crit. in Valeri mace. p. 51. do-euit, deinde lenoem umbram apud Tibullum II. 5, 96. euiua
verba haec sunt: Tunc operata Deo pubes discumbat in herba, Actoria antiquao qua lauis umbra cadit.
Levis autem umbra dicitur, Dissenio iudiee p. 29z. , quaensu nimis propinqua urgeat, utpote altis ramis si tiger Sohatis is , quum contra humiliores arbores molestam umbram habeant. Sic aeeommodatum est Epitheton consilio loci. Ηπ-
) Hia in Ioeia substantiva pro rebva ex iIlia confectia Posita nominem, ut puto, offendent. Nam talia apud omnes poetaa Ieguntur, ut Pasaerat. ad Properi. IV. 3, 52., Maresand. ad Stat. Silv. u. 2., s. p. 225 ed. Disad., et Obbaritia in Ephemerid. SehoIast. Darmatad. v. 1832. Part. R. aeid. 15o. docuerunt. .
62쪽
D. Epithetis propria et perpetuiε.
nius vero: levis umbra, inquit, perpetuo Epitheto dicitur, puto quia soliis e fronde arborum leviter ab aura motis ipsa umbra micat et contremiscit Sed Dissenius monuit, talem signisse uonem hic inutilem esse et otiosam. Eleuim perpetua illa Epitheta per totum Tibullum sic ponuntur, ut quoque loco vim habeant, neque quod vulgo dieitur perpetuum Epitheton
ubique .andem significationem habet. Idem comparat uv. ns
moris Ieris umora ex Ovidii Metam. V. 336. Simili ratione id voeabulum Statius in Theb. VIII. 327. posuit, in quo loco Thiodamantem induxit precalitem, ut Tellus campum sigiat ἰ nem Pelasgis, quem intelligo de loco ad pugnam idoneo nullisque dissicultatibus impedito. g. 2.
Sed multo frequentius v. levis ad ornatum, quo res sive homines instruuntur, resertur. In qua tamen re cavendum est, ne primaria negligatur significatio et v. Levia eum uno aut autem vocabulo cognato plane commutetur eiusque significationem
assumere putetur. Quod primum de iis locis dictum esse volo, in quibus nonnulli arbitrati sunt v. levis vel lenis quod plane alius est significationis) idem esse quod benignus et propitius. Cli. Hand. ad Gronov. Diatrib. p. 101. Ita apud Horatium Carm. I. Bacchus Sithoniis non I via appellatur quippe qui eraviter urgeat furore et ebrietate; apud Virgil. Aen. v. ML Somnua aetheriis delapsus M astria cognomen levis ob facilem descensum ad homines. quo nemini fit gravia aut molestus, accepit, ut Venus apud Valer. Flaec. VI. 259.: quum lenis a superis ad te Μedeam) modo laberer auris. In eodem carmine ΙΙ. 323. haec leguntur:
Levior Lemno Dena aequore nexit Hue Minyaa. Venua ipsa volens dat tempora iungi,
Dum virea utero maternaque sufficit aetas.
Lerior Deus quem statim post Venerem nominat = esth Simili ratione veterea poetae saepenumero locuti sunt, si de amaliquem Tea, quas narrant, gubernasse vel iis avo consilio interfuisse narrant, nomen tamen omittentes, quasi non certus quidam deus hominum lata rexisset, aed divina potentia in universum tb θειοπι Vim suam in rea humanaa oatendisset. Praeivit Homoeus hunc dieendi morem Graecia aeriptoribua in Odysa. VIII. 499. ως, ὁ δ' oori θεὶς θεου ἡρχετο, φαινε αοιδὴν, cui Ioeo eomposuit Nursinius Aa- not. T. II. P. 227. alterum Ioeum XI L 347. θεος δέ μοι ἐν τρεσὶνοῖμας Παντοίας ἐνεφυσεν. Vid. IIerodot. I. Q. Et solet Socratea apud PIatonem ad incertum deum omnia referre, quorum eausa in Diuiligoo by Corale
63쪽
non modo Deus propitius, sed talis Deus, qui semiuis Lemniensibus tempore priori fuerat grauis, hoc est exitiosus, molestus, timendus vid. Ovid. Amor. I. 9, 19. Horat. Carm. I. 2, 22. Et de Graecorum voc. βαρος II mann. ad sophoel. AntU. et . et Mustemann. ad Theocrit. XVII. 19. , hoe vero tempore iram remiserat, ita ut Polyxo, Phoebo dilecta vates, popularea suas illo pondere levatas Deamque ipsis iterum levem redditam esse palam profiteri posset. Itaque nimis audacter Hei sius pro levior correxit melior, quem Helchertus refutavit in Beckii Aeti. Seminari Philol. Lips. Vol. II. P. 2. p. 3 9. et in Commentat. de Medea supra Iaudata p. 4. Idem comparavit Lucan. Pharsal. VIII. 391. Sed ima sors levior i. e. quae s cilius tolerari potest), quoniam mors ultima poena est, Nec metuenda viris. Similiter Valerius Flaccus VII. Ilis.) Μ
deam, Iunonis artibus, ut Iasonis amore corripiatur, exagitatam, nondum vero devietam, his verbis descripsit: quando ardor habet leviorqus pudori Mens s obnixa malo. Scilicet Medeae animus non est levis atque inconstans, quae Bumanni
obscuro Iatet quorumque ratio nuIIam habet explicationem, veIuti doxepubl. III. p. 411. E. Deorum Hi quia hominibus musicam et g mnaatteam artem dedisse dieitur. Cis. Malnaum ad Plat. Phileb. P. 30 et Xenoph. Anab. VII. 8, 23. E Latinia vid. Aen. VII, 498. Neo dextrae erranti Deus afuit, ad q. I. cf. Wamee. Quaesit. Virgil. XXIX. 5., IV. 440. plaeidas - .iri deus Iupiter vel Mercurius) ob
struit aures. TI. 348. Nee me deus aequore merga l. e. omnino numen,
deua aliquis; vid. V. 341. sq. Cis. myn. et Magneri ad Aen. II. 632. Hia add. Valer. Flaee. II. 356. Et deus ipse Venua) moras spatiumque indulget amori. Ovid. Metam. XIV. 75o. Sonus plangoris ad aurea Venit Anaxaretes, quam iam deus ultor i. e. Venus agebat. Conis. Bach. ad X. 586. Lucan. Phara. II. 79. Viderat immensam tenebroso in ea reere lueem Terribilesque deos, pro quo voe. misius in aua ediatione scripsit deas. Sed non aOIum Furiae, immo omnea dei infer xum intelliguntur, ad quos omnea seeIerum perpetrationem Teserunt Poetao. Pluralia enim masculinorum numerua se nina saepissimo oomplectitur, ut Aen. II. 457. 579. VIII. 216. Ae. Burmann. ad V Ier. Flaec. VI. 274. Benti. ad Horat. Sat. I. 1, 1 . et ' Misid. ad Hor. Epp. I. R M. Deinde a potiori, ut aiunt, si denominatio. Namanti Diia reliqua turba Erebi, monstra atque portenta, intelli Mntur. Ad ea, quae do indefinito v. Deus usu attuIimus, aecedat Stat. Theb. IV. 425. Nee earet umbra Deo. Nemori Latonia muris Additur. Cf. Cio. P. Mae. Amer. 24, 66. et Beteri ad Cicer. fragment. P. 159. In Verso ordine voe. Superi unus Deus algnificatur. vid. Magneri redAen. I. 4. et in specim. Nov. Edit. virgil. P. 21. Disjlipeo i le
64쪽
Da Epictetis propriis et perpetuis.
erat interpretatio, sed eo etiam proelivior ad pudorem, quam Iuno exspectaverat, quoniam ardorem priorem paullo exsilnetum seque illo pondere levatam esse gentiat. Ea de eausa mens amori malo fortiter obnitebatur. Hac ratione prioris temporis habita eomparativus levior suam habet explicationem, quem Bumannus pro levis accepit. Nam longe aliud genus comparativorum est, quod pro positivis interdum poni Handius ad Stati Silv. I. I, Ioz. p. 145. docuit. Prioribus locis add. Ovid. Trist. IV. 1, 51. Nec tamen, ut veni, levior fortuna malorum h. e. tolerabilior, benignior, nam nulla ratione levatus sum mole et pondere malorum. Ita explicandus Propertius I.
18, II. Sio mihi te referas senis de puella facili neque superba e . ΙΙ. I, M. et Claudian. Laus Serenae V. I S.), ut
ne minima mutationis suspicio appareat, qua motus Ioemas ad
Lucan. T. I. p. 16 . eoniecit: Sic mihi is servet Deus ε . Ad eandem normam interpretamur verba Tibulli I. s, M. Et tibi nescio quas dixit, mea Lesbia, poenas: Si tamen admi tas, sit precor illa levis; quae proprie significante euius poenae vis non tanta est, ut eam graviter gentiamus. Sic gravis et senis sibi opponuntur a Plauto in Trinumm. III. 2, M. quem Iocum Huselikio ad Tibull. I. c. debeo): nunquam erit alienis gravis, qui suis as concinnat levem. Quod de loco Tibulli diximus, similiter in locum Ciceronis de republ. II. - , GT. ea-
dit, in quo haec leguntur: si ocu us vult elephanti dux ,
seni admonitu, non actu, insectit illam feram. Sic Orellius h. l. recte exhibuit, cui Belerus in Isinii Annalib. Philolog. a. 182 . I. g. p. 16. assentitur: nimis tamen arguta est Μoseriatque Doederlinii suspicio seni p. levi scribentium. Est enim, quod hodie quoque animadvertimus, tam parva ducis admonitione opus, ut sera se ab illo regi vix sentiat ideoque ab actu, quem aliae bestiae graviter ferre solent, maxime diversa 7 .
Cui observationi minime repugnat Ioena Horatianus Carm. I. 25, II. Inuisem moeehos anua arrogantes Flebis in solo levis ang*oris. Nam anus levis eat anus spreta, eontemta, quam ob pulchritudinia pristinae iacturam ne adspectu quidem dignam habent amatores, qui olim illius iram timebant seque ab illa repudiatoa rem gravem et fere intolerandam putabant. Non est igitur opus, ni, quod merinam- pius fecit, anum leuem interpretemuer antia quaa vivere eupit ut iuvenia puel Ia, aut statuamus, T. Iesia aaepissimo a poetis de omnibus rebus poni, quaa adoleacentia fert, sed aetatem proveetiorem dedecent. Ea voeia admonere almificatio, in qua de iis ponitur, quae eum aculeo teloque in memoriam redeunt, bid. Gronos. Diatrih. in Stat. eap. 4s. p. 49s. m. ed. Band. a loeo Ciceroniano aIiena est. Disitigeo by Corale
65쪽
Nam v. agere apud poetas Latinos frequentissimum est de rebus, quae eum vi et contentione impelluntur: vid. Virg. Aen. XII. S. Non nueros agat in Rutulos. Sil. Italie. II. 363. Proinia polo crescant Alpes astrisqus eoruMOs Appenninus agat seopulos. Stat. Theh. VII. 2zz. ma regis ego -- Phlan, En, noster agit. Add. Horat. Carm. IV. 4, 12. Nune in resticiarites dracones Egit amor dapis atque pugnas. Ρostr mo animadvertendum est, Cieeronem hic loqui de re vulgari
et in Africa, de qua agitur, fere quotidiana. Si vero elephantus turpiter funes seandris ut est apud Manil. Astron. V. 6. cogitur, tum a ductore in dorso eius insidente at vilis
ut se ad opus, cui impatiens est, faciendum accingat. Est autem movebit i. q. saei et, ut elephantus se moveat in B- gung aetam : vid. Wagner. ad. Virg. Aen. IV. 490. Reete
igitur G. E. Weberus in Corp. Poet. Lat. p. 644.) in loco
Maniliano scripturam stimulisqus movebit ob magnam elephanti molem alteri scripturae monebit praetulit.
g. a. Iam si ad illos Ioeos progrediamur, in quibus significatio
gracilitatis et agilitatis praecipue manifesta est, notionem ponderis, quo quia se levatum sentit vel quo levatus coram aliis apparet, ne ab his quidem locis abesge invenimus. Exempla sint haec: Virg. Aen. VI. Is. Daedalus insuetum per iων gelidris enatu ad Aretos maderidieaqus levis tantam super amatitit a ree. IX. 5 S. Helenor - Enas levis parmaque inglorius alba. Lucan. I. 423. Gaudrigus amoto Santonus hoste Et Bituriae longisque lenes Suessones in armis. Valer. Flace.
III. IM. Lenis anis pedes subsederat Ichnon. VI. GM. Nunc levis infesto procurru raees) in arma. Stat. Theh.
V. 403. s. At levis et miseras nondum mihi notus Iason Transtra per et remos impressa*- terga virorum Nunc ma-m n Oenidem - Voce maritique rogavi. In his locis Daedalus, Helenor, Santonus, Myraces, Iason laudem suam ab agilitate membrorum sibi vindicaui, quae aut in volatu feliciter peracto aut in corporibus, nidio armorum pondere ita gravatis, ut ipsi homines tardi fiant et hebetes, ceruitur aut in illa Iasonis celeritate, quo modo huc modo illuc socios hortatur et impellit. Contra Propter vastam corporis magnitudinem vel propter alia adiuncta, in quibus est ponderis et virium notio, homines appellantur graves, ut docet Wagner ad Aen. XII. M. Porro Valer. Flacc. III. 126. Phlegyas Argonautorum mutis dicit Mora, non quasi viles et non multum timendae essent, Red quod ueleriter et de improviso incursionem sacere solitae. Ita by Corale
66쪽
De Epithetis propriis et perpetuis. Qlesia hora ab Ovidio in Metamorph. XV. 181. ad eeleritatem transfertur. His igitur locis in eiusdem Valerii Flaeei libro primo tuemur v. -.: quem Nesidem) parva Methone Et levis Elis equis - Cae8tibus adver8os viderunt frangere vultus.
Sei licet Elis posita est pro Elidos incolis, in arte currum n eiendi et equos agitandi peritissimis, quam laudem Valerius per prolepsin de qua vid. intra P. III. cap. I. g. a.) a Iudis Olympiacis sumpsit. Simili ratione Castoris equus appellatur senis VI. 240. Cis. Burmann. ad loc. pr. et Barth. ad Stal. Theh. V. 430. Neque tam ingratus veterum auribus suit trium in is desinenui L Hlagramin concurauri ut Santenium probem In annotat ad Propert. p. sm scribentem: dives et Elis equis. Vulgatam scripturam multa poetarum exempla srmant: vid. Burmann. ad Lotich. Carm. P. 493., Iluschv. ad Tibull. I. RG. . Obbarium in Sectodii Biblioth. Crit. a. 1823. Part. 2. p. 23. , Loersium ad Ovid. Heroid. X. 40. et G. II. Bodium in Ephemer. Ut. Gotting. a. 1S23. scid. 20. Postremum eadem Adiectivi lenis significatio in rebus mi nores ponderis et ambitus cernitur. Ex hoc genere est Iocua Tibull. I. T, M. Et Tyrias vestes et dulcis tibia eantu Et I
vis occultis conscia cista sacris. Nam poeta cistam intellexit vitilem seu vimineam, quae commoda et lacilis erat ad portandum, quum in laetissimi Dei sacris ne cistam quidem gravem et ponderogam esse deceat. Tum alter locus eiusdem poetae
Quod si militibus parces, erit hic quoque miles, Ipse lauem galea qui sibi portat aquam.
Quibus verbis Dissenius p. 304. haec adseripsit: Epitheton lenis
non eandem ubique vim habet eum aqua iunctum. Ovid. Art. Am. I. zGI. atqus leves Proteus modo as temuaibat in undas de Proteo in nuidum se mutante, vides quam belle conveniatu. tenuabat. Hoc autem loco levis aqua dicitur sic tenuis, ut
vinum leve pro tenui dicitur. Est enim de potu sermo et ii telligitur vilis potus, ut Statius sensit, quamquam is ipsum lonis pro vilis accipiens atque ita sine causa a propiore significatione recedens. Tu nunc vides quid res sit. Quum tenuitas sit e natura aquae, Epitheton levis inde ductum revera ex eorum genere est, quae perpetua dieimus, sed aliter tamen Ovidius aliter Tibullus usurpavit, hie potum tenuem et vilem significans, ille undas tenues ac mobiles. - Αdd. Si L Italic. V. AT len bus diffssus Aratiricus anmiis i. e. quae nullum pondus habent ideoque sunt inutilia, ut X. 2 2. hastas leviores, quibus leo vulnerari non potest, Valeri Flaec. VI. 6 1 - in. sua virgo
Medea Deas i. e. Iunoni) gestamina reddit: Non gemmis,
67쪽
non illa levi turbata metallo, Sed faribus, sed mole Dei. In
his leus metallum de auro, quo cingula Veneris erant ornata, non contemptus causa dicitur, quod a totius loci indole maxime abhorreret, sed modo ad oppositionem, quae est in uv. faces et moses Dei, indicandam. Sellicet virgo, quam splendor auri et gemmarum maxime movere debebat, hunc pro re-hus vilibus et exiguis habet prae illa Cupidinis vi et potentia quam ipsa iam in praecordiis conceptam sentiebat. Contra sunt senes Muras apud Propertium I. , s. figurae minimi vel nullius pretii, translatione a rebus, quae pondere uelltimantur, ductar eis. Ovid. Metam. X. I . leves populi simulacragus functa sepulchris de Manibus, ut levis turba apud Horat. Carm.
I. 10 IS. Add. Geli. Noct. Attic. I. I, Ili. VII. 11. atque Broukhus. et IIuschh. ad Τibuli. I. s, Nec plane abest illa significatio ab altero eiusdem Propertii loco in Eleg. 1. 9, 31. 32.
Illis i. e. hIanditiis et sitieea possunt et cedere quereus, Νedum tu possis, spiritus late leuis.
In priore versiculo poeta ad vim carminum Orphicorum aperte alludit dicens blanditiis vel eontinua puellae amatae praesentia summam exerceri vim In animos amantium, immo vel res naturae inanimatas vitaque carentes illis moveri. Quo maior est metus, ne lenis Pontici spiritus iisdem blanditiis occupetur et in aliam viam traducatur, quem hominem Propertius minime varium et inconstantem describit, sed ex universa generis humani natura animorumque conditione ἐκ του αεικινήτου illi P riculo maxime obnoxium esse confirmat.
g. 4. Primaria vero illa significatio v. levis, per quam alicuius rei vel facilitas vel gracilitas exprimitur, non prorsus abest in illis loeis, in quibus idem vocabulum, vilaba tamen prima pro ducta, legitur. In quibus nonnulli praeserent scripturam laevis, quae vero posthabenda est alteri scripturae lanis, propterea quod graeeum vocabulum λεῖος reseri, ut pluribus docuerunt Gronovius ad Liv. XXVIII. 20. , Drahenb. ad Sil. Ital. II. III., Wagner. ad Virg. Aen. V. 91. et Bach. ad Ovid. Metam. XV.39S. Tenendum enim est, omnia dici sevia, quae speciem habent non horridam neque tactu sunt aspera. Ita Virgil. Εe- Iog. VII. 23. Dus mammor, Aen. VII. z89. Imis Turni clipeus, VIII. G2 . Aeneae lenes ocreas electro auroque recoctas i. e. nitida tibialia, Servio interprete, Horat. Carm. I. 2, 38. galeas leves, de art. Poet. 332. lenis cupressus. His opponuntur res horridae, de quo vocabulo vid. in g. IV. Tum de eorpore humano atque de membris ponitur, ut Virgil. Aen. VII. 348.
68쪽
m Epictetis propriis et perpetuis.
serpens inter levia Amatae pectora nullo tactu, ipsa Amata sere inscia, se volvisse et XI. 40. Aeneas in levi Pallantis p viore vulnus aspidis Ausoniae vidisse narratur, in quo loco Servius voc. levis per n0ndum setosum explicat, Neynius vero ad totum et a cruore purgatum eorpus Pallantis retulit. Sed in universum significatur pectus molle et tenerum, quale est in
corpore iuvenili cla. Wagner. ad Aen. VII. Slli , quod poeta
ad miserationem immaturae mortis augendam egregie eum v.
niveus, quo prima declaratur iuventus vid Cir. 399. Valer. Flacc. I. 219., Sil. Italic. XII. 243. , add. Marciand. ad Stat. Silv. I. 2, 20. p. 1 0. Dresd. et Wagner. ad Eleg. ad Messal. p. 23. coniunxit. Eadem V. levis vis manifesta est in loco Aen. VII. SIG., in quo Camillae humeri appellantur lenes et in imitatione Statii: triplici velaverat Ostro Surgentes etiamnum humeros et levia mater Pectora Theb. VIII. 565. G. η , tum in Sil. Italic. II. III., qui mollem atque imberbem Bagan nominat Ierem, ut apud Tibull. I. 8, 31. levia fulgent Ora iuvenis
nec amplerus aspera barba terit, ubi vid. Huschkius. Adde Horat. Carm. II. II, 5. Fugit retro Levis Iuventas et Decor. et Ovid. Fast. IV. DI 2. Et tremat in Summo tres cacumen humo, quod cacumen leve opponitur scabro, ut apud Claudian. Beli. Gildon. v. 215. Levis si eaecussa micuit rubigine conus. Vid. IIeing. ad Ovid. Ioc. Eandem corporis Et membrorum mollitiem Graeci in Hectore mortuo laudant apud Homer. Iliad. XXII. 3z3. YZ κοποι, μάλα μαλ-ώτερος ἀμφαφαασθαι Ἐκτωρ ἡ οτε νῆας ἐνέπρησεν πυρὶ κηλέφ, qui in alio loco Iliad. XIV. 06. Aiaci rooα τέρενα adscripsit, quod Epitheton Heynius innumero Vocabulorum ornantium et sine vi positorum habuit. Sed similium Iocorum comparatio virum doctum, qui in aliis locis idoneus talium rerum fuit existimator, a tali iudicio retinere debebat. Habet vero, quod in fine non omittendum esse eenseo, haec voc. lenis significatio haud exiguam cognationem eum v. lenis, quod de rebus mollibus minimeque horridis saepissime positum esse constat. Unde non raro inter utrumque voeabulumnata est in libris manu scriptis confusio Et virorum doctorum
in talibus Ioeis fluctuatio: vid. inprimis Santenium ad Terent.
mee Atyos descriptio fortasse ad imaginem Baechi υ Laeta eat, quem Amobius VI. 12. P. III. Elmentiorat. membris eum mollitas et liqvoria feminei laxitate dissolutissimum fuisse tradit, ad q. I. vid. Hand. ad Gronou. Diatr. Stati T. I. p. 259. noti Cis. Hymn.
69쪽
Mauri p. 249. s. Cuius rei duo ponamus exempla. Primum petimus ex ovid. Metam. XV. 3M. seq., in quo loco astur de Phoenice me:
Quo ainin1 ac malas et nardi leuis artatas, Quassaque cum fulva aubstravit cinnama myrrhar Se super imposuit.
Ita Baehius h. l. recte scripsit, nam levis natatis est nardus pinguedine nitens, Santenio interprete l. c., in quo ea de causa nihil erat asperi vel horridi, ut ipsius plantae naturae optime convenit. Vid. Isidor. Origg. XVII. 9, 3. Nardus herba est spicosa - quorum alia Indica, alia Syriaca vocatur. Est autem Indicum multiforme, sed melius Syriacum, leve, fulvum eoruscum, spica parvum, odorissimum, operum simulans.
Alios idem Bachius laudavit, qui quoque similem rioperiit III. 1z, 31. locum adhibuit: levis odorato cervix manabit olivo. Tum idem Baehius recte restitit Santenio, qui in Metam. XII. 526, J.
IIane ubi Iustrantem Ieni aua castra volatu Mopsua et ingenti circum clamore sonantem
Adspexit seribere voluit: levi volatu. Nam primum lenis volatus est aequabilia volatus, ordo longus ut est apud Virgilium Aen. I. 395), quem in auguriis et ominibus inesse maxime optabant veteres, deinde non perspici potest, ut Baesitus bene vidit, qua ratione producta syllaba v. levis, nisi respondeat graeco voca bulo uioς, in hoc loco explicari possit. Alterum exemplum est Horatii in libro de art. Poet. V. m. s.
aectantem Ieria nervi Deficiunt animiquei professus grandia turget.
Benileius et Reicterius in Commentat. I. de Medea Oeatro percita p. 4. not. ex paucis libris senis scripserunt. Sed Iah-nius recte iis opposuit, lenitatem iam per se excludere nervos et animos igiturque poetam male vituperasse, quod eum, qui lenia sectetur, nervi animiqua deficiant. E mea quidem sententia levia sunt facilia, mollia et bene fluentia, minine gravi tatem vel aliquam operositatis speciem vel nimium limae Iab rem prae se ferentia, ad quae perfieienda tamen nervis animi que opus est. Ut enim in operibus artium statuarii non solum propter robur atque firmitatem laudantur, sed etiam agraei litate et pulchritudine maximam commendationem habent '),' Ita summia Iaudi hus Phidiam antiqui hominea extulerunt, quia τι μεγαλεῖον καὶ τὁ ἀκριβές bid. Demete. de elocuti e. 14. coniunxit.
70쪽
De Epithetis propriis et perpetuis.
ita in poetarum carminibus non solum praedicantur, quae sunt diffusae eruditionis vel multiplicis artis plena, sed multo magis quae nativum animi vigorem et ingenii festivitatem produnt. Itaque bene vetus Scholiastes ad h. l. haec adscripsit: sesaepe enervatos versus aut Veram sine nervis, ut Satir. II. I, 2., ubi
vid. Heindors.) seribit, qui dat Operam, ut geribat delicatos. Contra qui lenia probat, ab illo intelligitur is poeta, qui teneriores aliorum poetarum, et quidem praestantissimorum asse-etus imitari tentans in nimiam incidit animi mollitiam ob desectum animi magni et fortis, quo adiuti poetae summi res dulcissimas cum dulcissimo assectu tractant, neque minus elate et magnifica de rebus augustioribus cogitant et scribunt. Eandem quam nos probamus, seripturam Hoehederas, Arnoldus et Obbarius in Ephemerid. Antiquit. Darmstad. a. ISM. seid. M. amplexi sunt. Quorum hic nervos animosque ardorem mentis, quo poeta inflammatus esse debet, explicuit cui maxime noxium est saepenumero illud studium, quo omnia quam politissima et elegantissima esse volunt poetae. Itaque Horatius tria praecepit, primum ne sit obscurus, qui brevitatem assequi studet, deinde, ne oratione nimium exculta et ad amussim exacta impetus et ardor mensis pereat, postremum ne tumorem in scribendo captet, qui ut paullo sublimius loquatur Operam dat. Quod ad alterum praeceptum attinet, id permultis exemplis apud veteres et recentiores confirmatum esse videmus; ad quam rem Obbarius
apte contulit Quintilian. Institui. V. 12, 1τ. et 18., VIII. 3., is. et Horat. Epp. II. 2, 122. nimis aspera sano Levini cultu ,
quae verba Lambinus lia explicat, ut cum nostro loco comparet utque in eo scripturam levia probet. Add. quae idem Quinti us in libro X. 4, 1 - egregie geripsit. Praeter illa duo exempla non minus in vincta oratione quam in soluta vocabula levis et senis a librariis confusa sunt: vid. lnipp. ad
Caes. de bell. GaIl. II. 8, 3., Spalding. ad Quintil. Institui. X. I, 121. et, qui nuper Ciceronis loquendi genus illustravit, C. A.
In eiusdem operibus Dionysius Halicarnassensis de Isoerat. p. 52 τδ σεμνον καὶ αξιωματικον maxime conspicuum fuisse tradidit. I id. C. O. Mulieri Archaeo . Art. p. 105. ed. aee. Iam si a statuariis panno recedamus, veI in oratorem operibus levitas laudatur, ut apud Ciceronem de Orat. III. 52, 201. In perpetua oratione, quum et eoniunetis
ma leuitatem et numerorum, quam diximus, rationem tenuerimus, tum
est quasi luminibus distinguenda omnis oratio. In q. I. Iesitas cGlatia una Harmonia der Satssumno ab optimis Iibris eonfirmaturr qui lenitatem probant, ut Oreuitia et Eunissius, do illa Ianitate orationis cogitarunt, quae in eiusdem libri cap. 11. g. 41. deaeribitur. Duiligeo by Corale