장음표시 사용
81쪽
supplicio subiacebit. Mox enim,ut in hoe se
erit captus,capitalem suscipiet Vltionem; declarat hoc ipsum & ea epistola, quam ad Ni-
eap.ar. ςnsi. insolentissima tyrannide in qua & Arij v ' superbiam principium ait dedisse tantis tumbarum malis,& haec ipsa corroborata esse Eusebij prauo pestiferoque voto: Denique proptereas inquit) circa istos ingratos decreuiperagerc, ut abrepti procul deportentur exilio . Et rursum: Si quis ad memoriam illorum pestilentium,aut ad laudem improuidδpraesumi t excitari, repentis in sua praesumptione, ministri Dei,hoc est, meo opere comprimetus At Arium sin quis)postea Impera- .
tor&ab exilio reuocauit, Ec reuocatum iri
communionem recipi iussiti & usque adeo quidem, ut is qui acerrim E i lii, fidei cause, aduersabatur Athanasius, in exilium iu sepelleretur ' Sed nihil i sta mirabitur qui fratria
des haereticorum S mendacia, versutiaeque serpentinae plenas artes cogitabit . Quo modo enim non reciperetur presbyter Arius poenitens, erroremque damnans suum, α
Nicaenae fidei subscribens decretis, asserens rue etiam iureiurando se ita, quemadmo-umscripsisset, animi iudicio sentiret Atilale in teri m Nicaeni decreta concilij callida circumueniebat arte, suoque pro arbitratu iub Ia interpretans, credulo nimium Imperatoiari nequissimus haereticus illudebat. Atha
N.3. trip. nasius Vero, cur non exturbaretur in Exi-
.io. lium, qui fuisset interminatus se non missuri . rum
82쪽
una stumenta Constantinopolim ex Alexandriat Haec enim ali que multa artifices illi de Athanasio finxerant, se ita instruxerant ad calumniam, Ut in promptu etia testes essent, per quos, quae vellent confirmarent. Multum autem ait Socrates) derogatio praeuale qua-do is qui derogat: creditur fide dignus. Hae igitur subreptione cum incanduisset Imperator, Athanasium in Gallias releg uit. Quaquam non defuerint, qui alio hoc consilio
ab Imperatore factum putauerint. Itaque cum iam damnata esset haeresis Ariana tan ta totius Christiani orbis au thoritate, atque Imperator decretum esset Episcopale complexus, Ariani contra sanam fidem nihil ausi retractare, se quoque tanquam acquiescentes, Ecclesijs miscuerunt. Sex soli cum Ario se patiuntur expelli,reliqui undecim consilio inter se habito acquiescut ad subscribendum manu sola, non mente. Cuius simulationis author praecipuἡ fuit Nicomediar Episcopus Eusebius. Manebat interim in eorum pecto xibus insitum alteque inhaerens in Catholicos viros odium: & aduersus quos disceptare de fide non poteran t, eos subornatis accusatoribus, fictisque criminibus appetebant. Sed ex omnibus non alium magis quam Athanasiu remouere cupiebant.Is iurisconsultus aliquando fuerat,authore Sulpitio,post 'Lψeaque diaconus Nicaeno c6cilio interfuerat, qacri vir ingenio, & Ariani doli perspicientis simus, quil semper ijs quasi murus obstit rat.Hoc remoto, reliquos in suam libidinem
83쪽
facilὁcessuros sibi pollicebantur. Namque
synodu Nicaenam pro se interpretates,quam unius litterae adiectione corruperant, caliginem quandam in re praesertim obscura offuderant veritati. Siquidem ubi homousionerat scriptum,quod unius est substantiae: illi homi ou son, quod est similis subsalix, scriptum est. dicebant: concedentes similitudinem, dummodo adimerent veritatem. Sed
quid hie Arianorum innumeras fraudes de ceptiones ii Episcoporum plerorumque persequi coner i Satis hic fueri t demonstratio id quod erat propositum. Constantinum imperatorem egregi E p ij dc Catholici principis officio functum esse, neque aliam, quoad viaxit, quam unam Catholicam ct Romanari religionem ac fidem synodi Nicaenae decreto firmatam cui B. Sylvester Romanus Pontifex per su os praesedit, authoritatemque, ipso id petente patrum concilio, tribuit in pati in suo imperio potuisse; qui vero huic repugnassent, ita ut id ab illo resciri potuisset, in exilium abripuisse. Itaque tametsi non omnes Nicaeni concilij dogma susciperent, ta- Ti. . Di . meta ut est in historia in superstite Constanti
Θ. I. ΠΟ,aperte nemo renuere audebat. Quod autem ei sit interdum specie huius religionis impositum, praesertim a sacerdotibus, nemo miretur, cum diuinus quoque David non pontifice, non a sacerdote, sed seruo Siba, contra dominum Laum Miphiboiat mendacia proferente, deceptus sit. Magis multo murandum est, tam multos ab ijs Dei sacerdotes
84쪽
atque episcopos grauissimos, toto terrarum orbe illorum in partes pertrahi potuisse. Erapectas modo, filij Constantini quid pro hac
unica religione praestiterint. Nec dubium id quidem est, quin illi quoque omnes in unius huius conseruationem incubuissent, nisi Arianorum episcopi, qui primarias obtinobat cathedras,dolis obstitisset. Quibus effectum est, ut Constantius quidem ipse eoru in pamtes deceptus abiret, fieretis tandem Ecclesiae lauissimus persequutor. Cori stans vero, etsi maxime vellet solam Nicamae synodi fidem ubique valere quam intra sui quidem fines imperij solam patiebatur in neque id Orientis episcopi, neque ab ijs fascinatus frater sin bant: Scribebat nihilominus ad hunc litte-ri . thiaras, quibus admoneret, Vt paternae piψtatis Map. . inuiolabilem seruaret haereditatem: poste querursum alias scripsit, quae non modo mo Di tionem aut consilium habuere, Verum e iam in terminationem pio principe disnam. Primum enim denunciauit fratri, ut episcopis Catholicis praeberet audi tum Deinde adiecit, ni vellet quod iustu est facere, seipsum Aleriandriam profecturum, & Athanasium sitis ovibus, eius desiderantissimis, redditu- Tiam 3 inimicorum vero cateruas profligatu-xiam esse. Sed quanqua ea res A thanasio pro-fia erit ad reditum, pars tamen altera implacabilibus odijs imbuta veritatis, copesci non Potuit. Itaque mortuo maxime Constante,ciam Constantius liberius iam, amoto metu fratris, quod vellet ageret: impediente nemu
85쪽
ne totum per orbem 'insolentissimὲ haeresisAriana bacchata est, imo & crudelissimἡrabiosissime ta iiij sub nomine pietatis. Sed Constantius, qui discissa pace ct unitate fidei Catholici,Christianos aduersus Christianos armans, ciuili sui ita dicam in bello Ecclesiae
membra dilacerauerat, totu imperi j sui tempus inquietum, molestissimum ii spatium vitet suar,bellis ciuilibus etiam per propinquos
Ec consanguineos excitatis exercuit, exegit,
expedit.Hunc vero sequutus Iulianus, haud mirum, si pro una Romana religione sibi nihil agendum putauerit: qui nomen Christianu, Apostata factus,omni suae nequitiae Ecprauitatis arte subuertere conatus est. Quinetiam ,hoc quo fieret commodius,schi sim alicis Donatistis, quos esie sentiebat Catholicia infestissimos inimicos, permisit eam, quam eXpetiuerant, libertatem. Quid vero post hunc Imperator Iovinianusi Quod potuit pro religione fecit; res enim Ecclesiae partim paganismo, partim haeresi mirς turbatas inueniens, templa quidem paganorum claudi iussit: Arianos vero propter ingentem Vbiqi multi tudinem, pretiartim sacerdotum ct episcoporum, quos ea pernicies inuaserat, tot rauit. Τantum Catholicos de suis reuoc
uit exiiijs, proprijs p sedibus restituit; his e tiam peculiariter fauens, suoque in illos fauore singulari ct compescens haereticorum impetus, ct aliquos reuocans ad veram religionem. Imperij quoque breuitas nec enim totum expleuit gnnum meliores ςOnams e clusit.
86쪽
clusit. At quoniam ali j quoque postea nonnulli principes Ariani simu toleravisse videre. turi notanda sunt hetc illorum temporum in- sommoda. Primum, quod latissimς patebat Ariana lues, Ut quae Orientem vehementissumὶ, atque Occidentem nosn imiter infecerat. Deinde quod non vulgares homines haberet assertorest non mercatores solu, aut coquos, aut lanios, aut fartores,aut opifices quoscunque vel laicos: sed facerdotes ipsos atque episcopos, ct clarissimos, dc non paucoS. Vt non
abs re durum satiν videretur Imperatoribus, cum tot vixis Ecclesiastica dignitate praefuti
gentibus seuerius colluctari. Praeterea acce
debat bu quod,sicuti dictum est, Ariani Nicaenam fidem profitebantur,Ariumque damnabant, eaque professio diu fucum fecit ei iam optimis principibus . Qui autem ab ea recedere visi essent apertius,seueritatem principum experiebantur. Hinc & ipse Val*ns ribo Mu Catholicis alioqui grauis, eXtincto Pr se 3.ers. sim fratre Valpntiniano,cuius superstitis authoritate compressus est Aetium propter cofessionu dissimilis substauxiae mulctauit ex Llio. Idemque animaduerti voluit in Euno- natum: propterea, quod maiorem impieta tem serere dicebatur, quam via qua fuerat ab Axio profecta Postremd barbaricae irruptio- aes,& bella ciuilia,Tyrannorumq; α ducum variae factiones,magnas sis tomporibuβ α tW p..uoris gentes occupationes Romanis dedEre princi-ή. Fab. Quo fiebat etia,ut intermissa ecclesiastici i' natus ς ura, Ariani quietius agerς sinerentur
87쪽
Sed quid lassem Τheodosius senior'Ad hune
cum accessisset Licaonum praesul Amphilo clitus,supplicatui Imperatori,Vt Arianorum coetus ex urbibus eijcereturilianc petitionem imperator, quod nimis duram crederet, priamo non admisit. Τum igitur sapientissimus Amphilochius ut est apud Τheodoretum)λλψ- - ' Iu excogitata memorabili arte. Introgrensus enim in regiam, conspicatus astantem imperatori filium Arcadium, qui imperator paulo ante fuerat designatus, ipsum quidem imperatorem de more salutaui nullo honore habito eius filio . Ibi imperator obliuione Amphilochii hoc factu arbitratus,iubet eum α ad filium suum accedere, illumqr osculari: Cui Amphilochius satis respondit esse, quod ipsi honore detulisset. Quapropter indignatus imperator, neglectionem fili j sui,insectationem interpretabatur. Ibi deinceps: vir La pientissimus facti sui rationem declarauit,&. Cum clamore: Imperatori inquit) itane fers graui ter neglectione fili j tui, tamq; vehementer succenses contumeliosis erga illumi Pera suadeas igitur ilia omnipotentem quoque Deum odisse blasphematores unigeniti fili sui, esse p eis insensum tanquam ingratis e ga saluatorem es benefactorem suum. His intellectis cum admiratione dictoria factorumque , legem statim scribit imperator, qua
haereticorum coetus prohiberentur . Haec apud Theodoretum. Sed neque passim Aria-Theo. Iib. nis templa esse cocessa, declarat Gainae legio.
- 2. D. num praefecti petitio,qua sibi unu ex diuinis
88쪽
templis concedi postulabat :cui tum Imperator quidem annuisset,Veri tus ne quid adue sus impertu barbarus moliretur, ii repulsam passus seret. Sed Ioannes Chrysostomus Ecpetenti restitit mira libertate, ct imperatorincise persuasi sinequaqua huic Ariano, qu libet formidabili, fuisse acquiescendum: Mu
niis inquit) tu isti rex quicquam huiusmo
di polliceare, neque hortere me ut sancta canibus dem: non enim possum facere, ut Verbum Dei diuina oratione asserentes atque celebrantes ei jciam templo,& hoc tradam blaLphematoribus illius. Igitur tum Ariani nemintra urbem rempla habere, neque coetuS eta iam facere permittebatur, tantummodo eX-tra ciuitatem collectas agebant.Sabbatho autem atque Dominica intra portas ct porticus congregati, hymnosocantiphonas ex Ari L V. to. no dogmate decantabant. Et hoc maxima no
ctis parte facientes inquit Socrates diluculo
cum ipsis antiphonis per mediana ciuitatem egressi portam, ad suam Ecclesiam concurrebant. Cum p hoc crebro facerent ad vi tu pe- rationem orthodoxorum frequenterip oc il- Iud occi nerent: sunt qui dicunt tria virtute numitum Ioannes Chrysostomus, ne simplices istiusmodi cantibus allicerentur, suum populum sic ipse quoque instituit, ut nocturnis hymnis exercerentur: quo sic dc illorum obscuraretur opus, ct fidelium professio firmaretur. Sed studium Ioannis utile cum turba periculis p finitum est.Cum enim homousi norum noctu celebriores hymni viderentur,
89쪽
Ariani Zelo perciti, ad vim familiarem sibi
caedemque prosiliunt. Qua ex re nonnullis 6triusque partis extinctis,hac altera lege coe suit Arianos Imperator,ne coetibus conuenticulis factis suos hymnos publicὲ decant rent. Si iam caeterorum alijs in regnis commemorare velim pium zelum aduersusArianos,pfferet se continuo Clodoueus Francorum rex qui simulatque baptismatis sacramento initiatus, ct rex consecratus fuit, declarauit subditis ferre se non posse, ut Galliae partem Ariani libere possiderent,occuparant enim Gam ac teneb ni VVissotti, id temporis Ari no infecti veneno . Bello itaque aduersus eos suscepto,prstiis secundis usus, Galliae finibus Uulit. Quod qui feci num tibi laturus fuisse videtur,ut inter suos Catholicos impunἡ illi religionem contrariam exercerent i & qui nec vicinos putauit etiam perferendos, is in
ipsis regni sui viscerihus eosdem pati potuic set'Iam ut Arianos relinquamus) quid aduersus posteriores sectas principes reliquit Theodosius iunio nonne concilii Ephesint authoritate damnatum Nestorium, pulsum ex riente,exilio relegauit apud Oasim Nonne inde longius fuerat abducendus, nisi diuina vitio praeuenisset ' Τabefactis enim omnibus membris eius, maximeque lingua consumpta, in Οasi diuina manu percusius interijt. Marcianus similiter pius imperato poste ruam essent Dioscorias ct Eutyches ab syrio-o Chalcedonensi damnati atm depositi, Dioscorum Gangras deportari iussit in exiliun . xa
90쪽
paustum quod Manicharum in exilium pulia Lis.ι-- sum fuisse, testis est August. Confessus enim νω vel conuictus inquit qubd Manichaeus esset, cum alijs nonnullis secu ad iudiciu proconsulare productus, eis ipsis Christianis a quibus producti sunt intercedentibus, leuissima poena,si tamen illa poena dicenda est, in insulam est relegatus. Sed nihil hoc mirum de Mani charis,in quos poena grauior erat imperatorum lege decreta.Valetinianus enim & Theodosius Manichaeos ciuitatibus exturbandos, ultimo. aificiendos supplicio decreuerant.Dgi tur ne cun cta per sequendo sim aequo prolixior nam ct de pi js Ottonibus afferri huc co- plura potuere, & aliorum quorundam ait ro in libello meminimus)constat pioru principum hoc studium fuisse semper,Vt Vna RΟ- manat eligio,hoc est, ea quae a concilijs gen ratibus Romani pontificis authoritate celebratis desinita & explicata esset, quoad posset ubique sola vi geret, floreret, amplificaretur, Vbique templa, eius, solennitates, haberet sola. Quod ita Pi pinus & Carolus Magnus accurate egerui, ut ne quid in Gallicana religione c*rneretur Romanet religiolii contrarium, ritus ecclesiasticos Roma trastulerint in Galliam,iusserintque exacte seruari. Ac dignum
riurii quasdam hic principum leges quo nu
am earum mentionem fecimus in interserere, H Q magis quod de Roman ,religione dixtimias , ex eorum quoque Verbis eluceat. Igi-