De Callimachi Cydippa

71쪽

0l caussam Acontius puollam sibi conciliaturus ad illum dolum confugit, quum quod praenobili loco eam Sen Serat natRm. neque enim admodum confidenter do sua origine ad Cydippam scribit v. 223 Sq. nec, Si generosa probatis

nomina, devectis arguor ortuS avis.

quod sedebant in templo, et ipsum publicorum sollemnium Vidotur osse indicium. ) qualia vero sacra celebrarint quidve rei intra templum actum sit, non facito cum aliqua probabilitato dufiniveriS. Qua o modo do Aeonti et Cydippae Deliis facto concursu, de generis horum discrimino disputavimus, haec cum suapte natura veri sint simillima, eadem testimonio quodam ambigui

generis contineri nolumus tacere. Namquo Antonius Volscus in argumento epistulao XX scribit ): Hinc Gae profectus Acontius ad Dianae Sacra quae Daeli eae uirginum conuentu celebrantur in amorem uisae Cydippae exculuit. et in argum. ep. XXI: Delon magno in honore est habita ob heroicis temporibus. ab omnibus oris in hanc insulam ad Sacra publica conueniebant c ae tus que uirginum sacra ministrabat. quibus cum adesset Cydippe accepto insidioso pomo uisa est Se acontio uaeorem pacisci. porro idem inurgum. ep. XX: nam quae ante deos dicerentur in templo Daeliae Dianae rata esse debere leae erat. atque Vbertinus Crescentinas

in argum. ep. XX de Acontio: quam Nydippam cum ob generis imparitatem non auderet aperte uaeorem petere, inuenit

uiam, qua illam sibi coniugio obligaret. Haec ex parte produxit Butimannus i. c. p. 121 sq. , quo evinceret generis imparitatem, quae fuisset inter Acontium et Cydippam, antiquiorem simul ille auctoritatem istis notis vindicans : mas in dissen Noten eigenthuemliches, unii selbst vo=r Ouid's etaehmno ab veichendes enthulten ist, scheint mir nicht so Michthini) Cf. Boattichorum pliilol. XVIII p. 34 sqq.

) Vtor repetita editione Epistolarum Neroidum Ovidii cum commentariis Antonii Volsci et mertini Clerici Crescentinatis, quae una cum Sapphus epistula et Ibido a Domitio Calderino enarrata prodiit Vonetiis a. 1497. primum impressa est haec editio in loco Casalis a. 1481.

72쪽

dem eae ingenio ergaenetenden Aommentator, Sondern einer riber-lieferuns anetussehoeren. Nehmlich diese in der Dirten meli te desI5. IahM. Iebenden Gelehrten schoe len mr Wissen, So vnvolis om-men es Sem mas, aus Handschristen die jeleti verioren sinii oder auchunbeachtet limen, aus alien mieder aus aetteren geetogenen Schollan: und so verssienen sie die At mertiamsteit des Urisister mehr alamnen bisher Eu Theil gemorden. Primum Butim annus non nisi de argumentis Antoni Volsci quaestionem debebat excitare. nam commentariis Antoniot morti ut huiusque etiam summariis nihil bonae frugis inest. at argumentis sane illis quaedam testimonia continentur, quae neque alias legantur et fidem mereri videantur in). Verum supra

i) Tria nunc obiter delibo. nam in praesentia quo minus hunc rem ae curatius pertractem praeter librorum apparatum et otium do est et voluntas. in Antoni argum. ep. XIII legitur: Pacuvius et Titinius prothesilaum tragoediam ediderunt: ein qua multum in hanc epistolam Ouidius transtulit. novimus Euripidis Protesilaum tragoediam, Anaxandridis cognominem comoediam, ae nescio cuius comici Protesilaodamia in Vergili solioliis Veronensibus post Maium a Keilio editis ad Aen. IV 146 indicari videtur. iam novum prorsus emergit testimonium de Pacuvi Titique - Titinio enim Titius substituendus - tragicorum Protesilais, quod haud prosecto reiculum Videatur. quamquam quod do ovidio subiungitur facile soliti generis hariolatio ost. in nrgum.

op. XVIII legitur: Leander abi nus cum Sestiae herus amore teneretur noctu maris angustias ut Philostratus scribit natare ad illam consueverat. cum nusquam Pliilostratus in eis quae nos habemus scriptis Herus et Leandri amorum similisve rei quod ego sciam mentionem iniciat, aut nominis error subest, aut illius testimoni primus auctor quisquis suit integrioro quam nos usus est imaginum Pliilostratearum exemplo, quo etiam imago Heronem cum Leandro repraesentans descripta fuerit. numque constat, et illo argumento Veteres pictores usos esse, et Philostratorum imagines multis modis truncatas ad nos perveniSSe . at si in nomino peccatum est, noti minus puto eo ducemur ut fontem statuamus hodie non iam patentem. quo pacto enim fieri poterat ut Philostratus cum Musaeo vel Vergilio vel Ovidio vel Statio ceterisque quos recenset Heinriclitus praef. ad Mus. p. XLII sqq. confunderetur 3 quamqvum non nescio his in robus circumveniri saepo ratiocinationem a casus ludibriis. modo de fraudo noli cogitare. deniquo digna memoratu haec eX argum. ep. II: phyllis Lycinoi driantis ex crustum enafllis e. q. s. Phyllidis patrem alii Sithonem nominant alii Phyleum, Lycurgum mythographus Bodianus I 204 p. 64 et Pomponius Sabinus ad Verg. cul. 130 sq. at quod matri Phyllidis nomen fuerit

73쪽

proposita mini in horum numero Sint, quae antiquiorem Ructoritatem prae se ferant, vehementer equidem dubito. Et generis imparitus quidem non nisi ex ep. XX l3 do-rivata est, ad quem versum depravatum mune quoque idem times Antonius adnotat: Illud. idem mei coniugii contemptus et timor. quibus antiquius est distichon eodem spectans, quod in nonnullis codicibus et editionibus huic epistulae praefixum est: accipe, dippe, despecti nomen Aconti l illius in pomo qui tibi verba dedit. doinde illud nam quae ante deoS dicerentur Q. q. S. eam Pror sus faciem habet, ut o rerum nexu fictum videatur. contuleris

Paus. II 2, I similia. quod vero Butimannus ab Ovidianis discrepantia in illis notis ad op. XX inesse dicit, id non nisi

ad haec verba spectare potest quae sunt in Antoni argumento: Id pomum) cum sacra ministraret ante deae simulacrum in sinum puellae proiecit. at haec non nisi neglegentiae debentur Antoni, qui poma apud Vetores Scriptores saepe in sinus puellarum iacta intempestive meminit. restat memoria Sacrorum Deliacorum caeluSque virginum, cui interfuerit Cydippa. quae quamquam a Butimanno l. c. non udsciscitur, tamen Sola oum

beschauendes So schoenes Maedchen e. q. s. eoque et frg. quod nos posuimus Vm iam referret p. I 2b). certo alio modo illud non probaVit. ni fatebere, haec quoque Antoni verba facito rodiro ad coniecturam hominis multa Veterum auctorum lectionse eruditi Strabonianique do Deliacis virginum pompis testiinoni fortaSSe memoris. quamquam non nego, forSRn gloSSemata quaedam codicum antiquiora ab Antonio osso adhibita i).

nusquam alias invenio memoratum. vix autom dubitaverim, quin illud portentosum nomen Crustumena redeat ad μυσονοην, quae a Conone narr. 32 Cliti Sithonum regis filia fuisse perhibetur. cf. Partheni

3) Doleo quod nihil dum compori do argumentis epistularum Ovidi quae sunt in libro Mediceo plui. XXXVI cod. 27. nam Bandinus catal. bibl. Laur. II p. 237 eum continero dieit glossas interlineares, scholis ad ma minem, enarrationem in principio, vitam poetae in fine et argu menta in Singulas epistola s. omnino epistularum libri qui glossematis sint instructi satis frequentes inveniuntur. At quantum vidi

74쪽

Ad summam, argumenta ista neque novi quicquam de Cydippa o fabula nos docuerunt nequo aliunde conclusa probata sua auctoritate possunt confirmare. quo magis quaestione de fido atque origine eorum argumentorum interponenda, cum Rproposito argumento ad res ponitus alias nos abductura essset, hanc disputationem interrumpere et retardare noluimus. Haec postquam supplevimus, iam redimus nd Aristaenetum.

Statim igitur, Aconti, ut vidisti in Artemisio sedentem Cydippam, Cupido cm τινας παραδοξους μηχανας διαπλέ

νος καλλος. haoc iam Mercerus eum simillima comparavit Platonis line sententia symp. XXIII 203 d: κατα δ' αυ τον

πατερα ἐπίβουλος ἐστιν cEρως) τοις καλοῖς καὶ τοις ἀγαθοις,

ανδρειος ων καὶ ιτης καὶ συντονος, θ ὶρευτὴς δεινος, α εί τινας πλεκων μηχα νάς, καὶ φρονησεως ἐπιθυμ ητχὶς καὶ ποριμος, φιλοσοφων δια παντος του βίου, δεινος γ0ης καὶ φαρμακε is και σοφιστής. Vides ipsa partim Aristaeneti verbae Platono esse transcripta. sed cave concludas indΘ, Sen tontiam totam de suo addidisse sophistam, immo eandem procul dubio Callimachus adhibuit. nam et contextui ita est apta et conveniens, ut mirum foret, Si eam paene ultro seso offerentem poeta spreVisset, et Latinus poeta eodem utitur

coloro XX 27 sqq.

te mihi conpositis, si quid tamen egimuS, arte adstrinxit verbis ingeniosus Amor ).dietatis ab eo feci sponsalia verbis, consultoque fui iuris Amore vafer.

nullius illa preti sunt. spociminis loco commemoro, quod in cod. Gissensi n. 66 olim Menteliano suo . XIV vorgentis glossematis nb eadem qua Verba poetae manu scriptis oppleto cs. Adriani catal. bibl. acad. Gisa. p. 20 sq. et Wolchorum lil. Schr. II p. 117 n. , qui tamen nimium tribuit vili huic libro) opistulae XX summarium est, quo Cydippa

sanctimonialis suisso dieitur. scilicet ob op. XX 204. ceterum eodem loco iRm legitur: . . . accepit pomum in quo istos versus scripsit iuro tibi sane per mistica sacra dianae me tibi venturum comitem sponsamque futurum. cf. Antoni VolsEi argum. ep. XX ot Boissonadium ad Aristaen. p. 364.3ὶ Si quid tamen egimus a me habet Puteaneus. in quibus iunge vel

75쪽

ad quao respicit Cydippa XXI I 25 sqq.

ut fuerat melius si te puer iste tenebat, quem tu nescio quas dicis habere vicesi), more bonis Solito Spem no ι corrumpere fraude. omnino autem novo Aconti artificio callidissimo, in quo cardo totius fabulae verteretur, in primis veteres delectati esse videntur, quod docet Ovidius a. a. I 455 sqq. ergo eat et blandis peraretur littera verbis, e loretque animos primaque temptet iter.

littera Cydippen pomo perlata fefellit,

insciaque est verbis capta puella suis. et alias quoque Aconti pomum ut rem in primis celebrem Vidimus commemorari. ne noli dubitare, quin Callimachus an pomo Cydonio ea ratione luserit, quae indicatur ab IIesyclito Κυδωνιον ' μεγα καὶ αξιολογον. ἡ απατ ηλο ν, ὁολιον. denique Cupidinis astuti mirificae insidiae communis fere eroti eorum locus sunt eorumque Vix mihi posSum temperare quin unum alterumVe respexisse ea in re putem notissimi carminis

locum lepidissimum. veluti Charito I I, 4: φιλονεικος es ἐστὶν ο Ερως καὶ τοις παρα ὁοξοις κατορθώμασι πι ἐζήτησε δε τοι - ονδε τον κραιρον. idem IV 7, 6: Domi γαρ πεπαιδευμένος ἐνεθυ- με O, O τι φιλοκαινος εστιν ὁ Ἐρως. Achilles Tat. I l0, I: αυτο- διδακτος γάρ εστιν ὁ θεος σοφιστής. V 27, 4: αυτουργὸς γαρ ὁ Eρως καὶ αυτοσχέδιος σοφιστης. cf. Longi past. IV I8, i. Non-

te verbis mihi h. e. a me) conpositis vel te verbis a me conpositis adstrinxit Amor. non enim eonstruendum esse te mihi adstrinxit Amor, quod signi-fienre volunt te mihi copulavit Amor, sed ita potius ut dixi, domonstrat cum rocopius loquendi usus tum vero ipso Ovidius quom dicunt op.

XVI 230:

tune esto iurabo quaevis tibi nomina me que adstringam verbis in sacra iura tuis. conponere verba autem esse exarare verba conligendum est ex mot. IX521. itaquo cum noeessario uni mihi aut a me corruptum sit o libris interpolatis dubitanter sumpsi mimus arte. tentavi quoque: te modo

conpositis, si quid tamen egimuS, a me e. q. S. m Pro m).'ὶ n emendii vi quod libri praebout noe dum orat tentatum: quem tu nescio quas dicis habere faces.

76쪽

nus Dion. VII Ilo: σοφος ωυτοδέδακτος εριος. incertus epigrammatarius apud Atlion. XIII p. 609 d: ποικαλομηχαν' Ερως. et σοφιστας dicitur Amor a Meleagro quoque anili. P. VII 42I, 7. ex antiquioribus similia Aristarchus in Nauchi Dgg. trag. p. 564 et Anaxandridos in Moinelii Dgg. com. III I99. Ita quo Cupido, qui ut ait Tibullus Ι 8, 56 ipse dedit cupidis fallere posse deus, et de quo Musaeus de IIer. 200 αὐτος ο πανδαμάτωρ βουληφορος, Acontio famosum illum inspiravit dolum, ut malum Cydonium ita inscriptum μα τὴν Ἀρτεμιν 'Aκοντίφ γαμουμcra in templum proiceret eaque R Cydippa lecta formula sponsione illam sacrosancta obstringeret. decerpit pomum e Veneris horto. non prodigiosum illum hortum Venoris intellege cuius montionem facit Himerius or. t g 19 vel poeta incertus in anthol. Lat. Meteri II l022, ut ceterorum quoque deorum horti sabulosi commemorantur i), sed agrum deao re Vera Deli sacratum, qui ad ipsum Veneris templum Artemisio puto vicinum ) situs fuerit. ita Ion apud Euripidem II 6 laureas frondes κη-

πων αθανατων petitas fert. ac malum, cum Veneris osset sacra, ut laurus Apollinis, haud raro doao templis adsitam esse credibile est. Dec mirum vero, huius arboris pomis vim inmisso divinam et ad subveniondum amanti efficacissimam.

ita felicia quoque illa poma Hippomeni a Venero tradita ad agrum deae Cypri sacratum ) referuntur, nisi quod fabulosius doscribitur ab Ovidio mei. X 6 sqq.

est ager, indigenae Tamaseum nomine dicunt, telluris Cypriae pars optima, quam mihi prisci

Τ) Oeoani dicit hortos Aristophanos nub. 271, Iovis Pindarus Pylli. IX 53 et Sophocles frg. 297 Noli., Charitum Pindarus Ol. IX 27, Nonnus Dion. XXXI 204 sqq. et XXXIII 4 sqq. , Nympharum Ibycusfrg. 1, Chloridia nymphae Ovidius fast. V 253, Iunonis pratum Callimachus in Dian. 165. etiam Hosporidum hortus deorum vel Iunonis κῆπος nuneupiatur. ) Corto hoc ex ipsa narratione conlegerim. in eodem vero templo clarissimum Veneris simulacrum, quod venernndao orat Vetustatis es. Callim. in Dol. 307 sqq. Plut. Τhes. c. 21), positum misso videtur, parum ut probabilem ducam Moiuolii coniecturam Callim. in Dol. 308 Κυπριδος ἀκραίης scribendum QRS .

δ) Cf. Claudiani epithal. 49 sqq.

77쪽

Sacravere Senes, templisque a cedere dotem hanc iussere meis. medio nitet arbor in arvo fulva comam, fulvo ramis crepitantibus auro.

hinc tria forte mea veniens decerpta ferebam aurea poma manu, nullique videnda nisi ipsi Hippomenen adii docuique, quis usus in illis. Ista vero Aristaeneti verba si accuratius considerasset

Iacobsius, de Nicandri vorsibus Athen. III p. 82 a

αυτιχ η Σιδοεντος ηε Πλειστου απο κηπων μηλα ταμων χνοάοντα τυπους ἐνεμασσετο Κάδμου non potuisset haec scribere animadv. ad anili. Gr. VIII p. 203: De Acontio videtur agi, qui ad decipiendam Cydippen Cydonio malo usus esse dicitur ap. Aristaenet. I Io p. 23. qua in re sequi videtur Molimannum de causs. et auctorib. narrationum d Emutatis formis p. 79. at acquiescere hic debebat in ea quam priorem .pOSuit coniectura, probata nunc a Schneidero Nicandr. p. 58 sq. , ubi Nicandri fragmentum ad Hermocharis et Ctosyllae fabulam resertur. quamquam ne Sclineiderus quidem recte expediit eam difficultatem, quae Melimannum ut praVo statueret adduxit, quod, si quidem Hermochares esset

intelligendus, quo pacto de eo dici posset η Σιδοεντο ς ηε

Πλείστ ου απο κηπων μηλα ταμων, non facile pateret, cum Nicander in Coa insula rem actam narrassct Perhiberetur.

quae ut probabiliter conciliaret Selineiderus, utens Strabonis verbis X p. Φ86) η πανηγυρις ἐμπορικον τι πρῆγμα εστι

omptum Hermochari pomum esse Statuit. nam ταμων non iungendum cum απο κηπων sed cum ἐνεμασσετο i). sed aliquanto simplicius puto atque aptius suam Nicander instituit narrationem. nam profecto μγηλα η Σιθοεντος ηε Πλειστου απo κηπων)ὶ Hane interpretationem vix admittit participium aoristi: ταμων - ἐνεμασσετο. praeterea ea enuntiati est ratio, ut nee in Qis quae Rntecedebant nequo in eis quae sequebantur indicari potuerit, ista empta esse mala. ceterum mirifico lapsus est in interpretationo huius fragmenti Bootticherus Baumhultus p. 473: Dasa die Thebaner sieh auchmis Ilechi des Resi tres non Sidus ruehmen konnten syrechenis i die morte des Ninander reus: Alsobuid schniit er non den Guertentu Sidus oder Pleistos die Aeps mis schoenem 'Iuum tind stekkte si e in die Spuren des Kadmo S.

78쪽

non ipsa ex Siduntis urbis Plistivo fluvi hortis exportata erant, sed arborum genus ad eam tamquam patriam reVocabatur, quae proprie ac primitus illas gigneret vel genuisset. nam divorsaliercle res non est do pomis Cydoniis Aliisque permultis. cf. Hermannum griecti. Privatalterili. 3 3, 9 et qui ibi citantur librOS. Tale igitur pomum απατης λογω inscriptum Aeontius ad

nutricis pedes prope Cydippam in templo stantis provolvit. Ovidius XXI 107 sqq.

mittitur ante pedes malum cum carmine tali ei mihi, iuravi nunc quoque paene tibi' sustulit hoc nutriae mirataque 'perleste' dixit, insidias legi, magne poeta, tuas. quae videas ipse quo modo singula cum Aristaeneteis coctant. ambigit nutrix num profanum malum sit, quod cui forio virginum, quao simul adsunt in templo, e sinu defluxerit, an deno ait sacratum. compararis Catullianos Versus LXV I9-24, quos a praecedentibus recto seiunxit atque e Callimachea quadam eXpressa esse elegia perprobabiliter coniecit Rossbaclitus 3):

ut missum sponsi furtivo munere malum procurri ι casto virgini S e gremio, quod miserae obluae molli sub veste locatum, dum adventu matris prosilit, eincutitur, utque illud prono praeceps agitur decursu, huic manat tristi consciuS ore rubor.

et Luciani Aristaenetique loca Supra allata. Re Pomorum a commercia furtiva admodum credibile est per festos dies maxime frequentia viguisse, unde prona nutriX erat hanc in Nihili sunt, quae contra disputat Schwabius in libro, qui inter

scribendum mihi affertur, quaesit. Catuli. I p. 273. nam cum Catullus carmina Battiadae expressa promittat LXV 16), unum dein praebeatur Callimacheum carmen, porro cum v. 19-24, Si adiungerentur prRo- cedentibus, nimio profecto pondere parumque apta imagine simplicem obliviscendi notionem inlustrarent, Perprobabilo est, in codice archetypo inter v. 18 et 19 unam intercidisse foliorum compagem. ntque is

79쪽

suspitionem. praebet nutem malum forma insigne Cydippae, quae recitaret verba incisa. scilicet ipsa nutricula legore non didicerat. - δέρου μῆλον, ω κεκτημενη, οἷον ου τεθεαμαι προτερον ' ως υπεριμέγεθες, ως πυρρωπον, ως ἐρυθημα φέρον των

Pormirum in his unum illud, quod pomi praedicatur eiusdem roseus rubor, de quo Ovidius XXI 2I5 sq.

concidimus macie. color est sine Sanguine, qualem in pomo refero mente fuisse tuo. i neque vero esse dubium potest, quo pacto id sit expediendum. deprehenditur enim Sophista, quale sit pomum Cydonium, aut ignorantia nescivisse aut incuria neglexisse. ac deprohenditur simul de suo intempestivo addidisse istas rubo -

potuitque eum hac in re aliquod oludero ab illo usurpatum ambiguae significationis epitheton, veluti πυρρωπος. hoc enim quamvis rubrum simul indicat colorem, potest etiam do Cydonio pomo adhiberi, qui holvolo est Vel subflavo coloro. Quod ad ευωδιαν, qua Vel e longinquo suaviter malum sub sonsum cadore nutrix dicit, vel hinc colligas, quam curiosa ne circumspecta arto rerum voritatem in talibus secutus sit poeta Cyrenensis. Athenaeus III p. 81 o: Φυλαρχος δ' ἐν τῆ εκτy τοὐν ιστορι- τα Αυdωνια φ ὶσὶ μηλα τῆ ευωδια καὶ τας των θανασιεμον φαρμακων δυνάμεις ἀπαμβλυνειν. Plinius XV3 Haec argutula sententia facito a Callimacho sumpta est. Ovi- , dius a. n. III 703 sqq. palluit, ut serae lectis de vite racemis pallescunt frondes, quas nova laesit hiemps,

quaeque Suox curviant matura cydonia Tamiax, cornaque adhu tria non satis iapta cibis.

ac similiter Theocritus II 88: καί μευ μν ομοιος ἐγινετο πολ- λακι θαψω. Ovidius mei. IV 134 sq. ortique buxo l pullidiora sterens exhorruit. Tibullus I 8, 52: sed nimius luto corpora tiavit amor. ) Solet enim in pomis praedicari roseus color. cs. Rnth. D. V 290: Ομμα πολυπτοιητον υποκλεπτουσα Σεκουσης συζυγίην μήλων δωκεν ἐμοὶ ροδεων θηλυτερη χαριεGGα.

80쪽

il lo): his proauma amplitudine mala quae vocamuS cotonea et Graeci Cydonia, e Creta inSula advecta .... plura eorum stenera. chrysomela incisuris distincta, colore ad aurum inclinato. quae candidiora, nostratia cognominata, odoris praes t an t is Simi. Cydippa recitat iusiurandum ει κH ἀκουσιον τε κώ νο- θον. at nonne mirum est, id ipsum iuramentum dici ακου- σιον τε κώ νοθον, cuius officax vis ac sanctitas tota comprobetur fabula γ igitur non dubito, quin hic aliquid peccaverit

Sopli ista. Auspicor autem, hune duobus illis vocabulis unum expressisse quod Callimachus adhibuerit. ac dixit ni fallor poeta artis omnino Vocabula, ut Ovidius demonstrat, ea in caussa lepide usurpans, iusiurandum ἐπακτον, h. e. delatum, quae notio unice convenit huic loco. cf. Κuesterum ad Suid. ἐπακτος ορκος et editores paro em. Gott. ast Zonob. III 80. quod si ita est, en quo modo numeri Sponto emergantur:

itaquo Aristaenetus ἐπακτος parum subtiliter in ἀκουσιος Vertissct non contentus idemque ακουσιoυς ορκους R iuri S consultis irritos dici intempestivo memor pingui manu Callimachene sententiae turbavit elegantiam. Dolati igitur iurisiurandi verba dum recitat pudore virgineo praepedita nuptiarum illa proloqui mentionem non sustinet, sed extremo Vocabulo medio supprosso proicit ma- Inm. - quae narranti Callimacho obversabatur haud dubio, li est nemo hoc interpretum Aristaeneti animadverterit, Homeri dὰ Nausicaa versus ζ 66:ως εφατ' αιδετο γαρ θαλείγὸν γάμον ἐζονομῆναι

πατρι φίλF. quam cumulavit sano Callimachus sententiam addendo, tale illud esse vocabulum, quod vel alio pronuntiante non nisi erubescens audiret severa quaepiam Virgo. κοὰ τοσουτον ἐξεφοινίχθη το προσαλπον, ως δοκεῖν, οτι των παρειων ἔνδον εἶχε τινα ροδων λειμωνα κώ το ἐρυθUχα τουτο Gὶδεν Tan/ χειλωναυτῆς διαφερειν. haec e Musaeo Aristasenetum mutuatum esse haud exigua veri specie Tollius suspicatus ost. isto enim de Her. 58 Sqq.