De Callimachi Cydippa

91쪽

βαρος. nam is rhetorum communis locus est. cf. Boissonadium ad Aristaen. l. c. et ad Nicet. Eugen. Ρ. Iob, 37, - . nec

magis hoc affirmaverim de Gregorio Nag. carm. II I, 26, p. 3l2Caillau: ξυναὶ κιὰ μελεδωνία ἐλαφριζουσιν vel de Nonno XLII 214 sq. prorsus diversa Callimacheis comparat Iahobsius Achiil. Tat. ad p. 152, 22. Cydippae cos Versus, quibus Acontius in solitudine abditus .

suos promebat solliciti amoris sensus, antiquo tempore haud leViter animos commovisse magnaque Viguisse gloria, quibusdam vestigiis constat. ne prosecto insignes fuisse videntur iucunda quadam mollitudine, quae in Aloxnndrina domum poesi, postea in tabulis amatoriis, quorum scriptores Alexandrinorum poetarum fuerunt heredes, utique obtinuit. eumque somniculosae paene meditationis amantibus in primis convonientis tenerum colorem, simul rerum naturalium cogitando in societatem humanorum sensuum trahendarum mollem istam rationem, haec igitur quae eo continentur genere, quod ro-m anti eum dicere nosmet consueVimus, quo modo Alexandrini poetae excoluerint, Callimachi docet Cydippa notabili admodumnoe insuavi exemplo. O arbores, clamabat Acontius, cur non mens vobis indita non VOX, qua unum omnes hoc pronuntietis Cydippa pulera γutinam singulis foliis tot insculptas saltim litteras feratis, quot pulcram appollent Cydippaml' et mox num quod vobis quoque, meae arbores, mutuum dctsiderium inest, num pinum sortasse cupressus deperit 3 non credo. nam ita non folia tantum mitteretis nee soli rami suo flore privarentur, sed deus ad ossa certus ipsum etiam traneum et radices ignibus ab- Sumeret atque confingraret.' compararunt Achiil. Tat. Ι 17, 3:ὁ δε λογος, αλλο μεν αλλου φυτὸν ἐραν, τιο δε φοίνικι τὸν ερωτα ιαλλον ἐνοχλειν e. q. s. quem locum transtulit totum Nicetas

Eug. IV 142 599.3) at his gravior est aperta Callimacheorum imitatio Properti I 19 sq.

p. 31 τῆς ανίας, Boissonadius τῆς διανοίας. Achiil. Tat. Ι6, 3: ἐπικουφίγι τῆς νοσου την ακμήν. et I 8, 11: ἐπικουφιει δέ μοι τὼ γυ

μνασιον τῆς ψυχῆς το λυπουμενον. i) Palmarum quidem amoros ab inserioris nefatis Scriptoribus, mR-Xime rhetoribus, non raro commemorantur. cf. Iahobsium Achiil. Tat.

92쪽

vos erilis testes, si quos habet arbor amorra, fagus et Arcadio pinus amata deo. componemus autem latius evagantos alia nonnulla consimilem habentia colorem, quorum comparatio non erit infructuosa. )Achilles Tat. I I 5, 2: εθαλλον οι κλάδοι, συνέπιπτον ἀλληλοις ἄλλος ἐπ ἄλλον, ἐγίνοντο των πεταλων περιπλοκῶ, των φυλλων

περιβολαι, των καρπων συμπλοκαι' τοιαυτη τις τὶν ομιλία των

φυτων. ἐνιοις δε των δενδρων των όδροτέρων κιττος καὶ σμ λαεπεριεπεφυκει, η μὲν ἐξηρτημένη πλατανου καὶ περιπυκάζουσα ραδινντn κομη ' ὁ δε κιττος περὶ πευκην ελιχθεις ωκειουτο το δένδρονταις περιπλοκαῖς, καὶ ἐγένετο τω κιττω τὸ φυτον, στέφανος δε ὁ κιττος του φυτου. Longus I 23, 2: εικασεν ἄν τις καὶ τους ποταμους αδειν ηρέμα ἐβέοντας καὶ τους ἀνέμους συριττειν ταις πίτυσιν ἐμπνέοντας καὶ τὰ μηjλα ερωντα πίπτειν χαμώ καὶ τονηλιον φιλοκαλον οντα παντας αποδυειν. ad quae V. Sesserum p. l97. Nonnus III I 2 sqq.

γειτονα πιαλέης ἐπεμαστιε θαμνον ἐλαίης ειαρινοις ανέμοισιν αναινομένy παρὰ δαφνησειετο μυρσινα φυλλα e. q. S.

quibuscum conspirant fero ut eundem fortasse Alexandrinum habeant auctorem Claudiani Versus epithal. 65 sqq. vi ni in Venerem frondes omnisque vicissimi elis arbor amat. nutant ad uiua palmae ad p. 23, 16. ot de coitu quodam palmarum iam Theophrastus exposuit his t. plant. II 8, 4. Basilius magnus in hexaem. homil. V p. 47ed. Paris. 1721 or γε καὶ τους φοίνικας εἰς ἄρρενας καὶ θη- λειας διιστωσι ' καὶ ιδοις ἄν ποτε την παρ αυτων ονομαζομενην θή-2ειαν καθιεισαν τους κλαδους OIoν οργωσαν καὶ τῆς συμπλοκῆς ἐφιεμένην του ἄρρενος. quibus corum admonemur, quae loco inlustri IIumboldtius Κosmos II p. 27 sqq. do Basilio disputavit. i) Sciens omisi nota bucolicorum exempla, quae haud raro secutus eSt Nonnus. quem v. XV 297 sqq. 389. XVI 224, XLVI 266 sqq. cf. Koeliterum dio Dionysi alia des Nonnus P. 75, 1.

93쪽

foedera, populeo Summat populus ictu, et platani platanis alnoque adsibilat alnus.

Nonnus XXXII 86 sqq. και κροκος ἐβλαστησε Κίλιξ καὶ ἐφυετο μιλαξ,

λει δ' αρσενα φυλλα συνεπλεκε γείτονι ποj, ο, ποθου πνειων καὶ ἐν ανθεσιν αβρος ακοίτης, καὶ λέχος ἀμφοτέρων επεκοσμεε διπλοος ορπηξ, Ζῆνα κροκω πυκασας καὶ μιλακι συγγαμον Ηρην ' καὶ Λιὸς οξυν ερωτα νοτηιονι δείκνυε σιγῆίμεροεις ναρκισσος ἐπιθρωσκων ανεμωνη.

cf. ibidem XVI 270-29 l. et XLII 301 sq.

ηνίδε πως υακινθος επέτρεχε γειτονι μυρτω, πῶς γελάρ ναρκισσος ἐπιθρωσκων ἀνεμων oiusdem versuum XII I 22-l37 ultimos tantum proponimus: καὶ πίτυς αἰάζουσα συνεμπορος ῆλικι πευκηλεπταλεον ψιθυριζεν ' ακερσεκομου δε καὶ αυτηΦοίβου δενδρον ἐουσα κροχὶν απεσεισατο δαφνηπενθαλέοις α νεμοις. λιπαρη δ' ατμητος ἐλαίη νυλλα χαμαὶ κατέχευε, καὶ εἰ νυτὸν ηεν Ἀθηνης. similiter Ovidius mei. XI 45 sq. te rigidi silices, te carmina Saepe Secutae fleverunt silvae, positis te frondibus arbos

lonsa comam mali.

quales versus apte iam traducere possent ad eius modi fabulas, qualis est Phyllidis a Callimacho in aetiis celebrata vel nota illa de arboribus in tumulo Protesilai positis. at hisce

quidem nunc abstinendum est, cum ad maiora ducant, quam quae in transcursu digna cura possint explicari. Quod Callimachus memoravit φυλλορροιαν ut signum amoris arborum, in eo singularis elegantia inesse videtur. etenim si cui inter cominissationem corona capiti imposita demittebat

solia marcida, hunc conligebant amoris ignibus torreri. i) sic Callimachus epigr. XLIII:

i) Cf. Bochormn Charthi. I p. 240, Iahobsium ad antli. Gr. tom. VI p. 265.

94쪽

Ἐλκος ἔχων ο ξεῖνος ἐλανθανεν. ως ανι ρον πνευμα δια στηθέων εἶδες ἀνηγάγετο, το τριτον ηνθ' ἔπινε, τα δε ροδα φυλλοβολευ ντα τίνωος απο στεφανων παντ' ἐγένοντο χαμαί; i)ωπτ ηται μέγα dxi τι. μα δαιμονας, ουκ απο ρυσμου εικαζω, φωρος δ' ἰχνια φωρ εμαθον. cf. Athon. XV p. 669 c et epigramma Asclepiadis antli. P. XIII 35. potest tamen ille quoque mos respici, quo lugentes serta do- ponebant. cf. Athon. XV p. 675 a. Et attendas etiam, quod genus arborum poeta elegerit. cupressum atram in primis decet luctus ae tristitia, cum arbor sit lugubris. cf. Bootticherum Baumhultus p. 487 sqq. ac pinus in tabulis quoque amatur, quam Pan et petiit Virginem nec postea in arborem mutatam non dilexit, sicut Propertius i. c. Arcadio pi rus amata deo. cf. Sellerum ad Longum ΙΙ 7 p. 222 sq. Ovidius a. a. III 692 pinum dicit cultam. ceterum et cupresSus fabulis nobilitata erat inque hominum quasi familiaritatem

Totus vero hie locus, quem universim iam descripsimus, qualis fuerit apud Callimachum prope modum non nisi ex Aristaenetea cognosci paraphrasi aegro serimus. etenim unum superest quo illum inlustremus poetae fragmentum. nam ab Aristaeneteis η γουν τοσαυτα κατὰ των φλοιων ἐγκεκολαμμένα φεροιτε γραμματα, οσα την Κυδίππην ἐπονοιμαζει καλήν proxime abesse apparet Callim. seg. 10l, quod est in schol. ad Aristoph. Ach. 14 : ιδιον ἐραστων ην, τα των ἐρωμένων ονοματα γράφειν ἐν τοις τοιχοις η δένδροις η φυλλοις Ουτως' ὁ δεινα καλος. καὶ

παρα Καλλιμάχιν

αλλ' ἐνὶ δη φυλλοισι κεκομμένα τοσσα φέροιτε ΝΠ γραμματα, Κυδιππην οσσ' ἐρέουσι καλήν. Bentleius quamvis paraphrasis Aristaeneteae esset ignarus correxit οσσcum Aldina haberet soς, et φλοιοισι, Scho -

) Ita onim intorpungendum eSt. ΙΙi narrant Cyparissum iuvenem in arborem esse transformatum. alii referunt puellam fuisse Cyparissam. cf. Boottichorum l. e. p. 490. namque Servius ad Aon. ΙΙΙ, 64: duo eius sunt genera, nam quae Sterilis

e3t, femina dicitur .... contra mas latius Sparbit ramos e. q. s. DILTHRY, CAM. N. 6

95쪽

liastam sane scripsisso φυλλοισι confessus. i) notandum φυλ- λοισι, quam lectionem tutatur ipse scholiastes: si enim apud hunc quoque legeris, δενδροις ἡ φλ0ιola, bis eandem rem dixeris. Idem quippe est inscribere arboribus ac corticibus. Bona tamen grammatici huius venia, liceat nobis restituere φλοιοισι quod scribebant φλυοισι) pro φυλλοισι. 9uis enim amator adeo insulsus, ut amatae nomen perituris foliis inscribat Z nec mirum est, postea ac sidente testimonio Aristaeneti, qui habet κατα των φλοιων, illam omnibus certissimam visam eSSe emendationem. ne Piersonus Verisim. p. 99 ex Aristaeneto reducere etiam voluit

ἐνὶ dri φλοιοῖς κεκολαμμένα, quam tamen coniecturam ipse postea roiocit indicante Valchenario Callim. Dgg. eleg. p. 2II. nihilo setius fateor equidem, Benti ei correctionem mihi non solum certam non Videri, Sed ne probabilem quide1n. et ab auctoritate quidem scriptura quae est φυλλοις altera inferior duntaxat non est, Si quidem φυλλοισι Scriptum legit scitoliasta, pλοιοισι ab Aristaeneto Scriptum quidem esse certum Videtur,

lectum non item certum. Verum enim hoc non premo. ΠRm sententia maxime me moVet ut φυλλοισι malim. etenim usi-

ac tam Vulgare hoc erat et cuiVis tactu facile, ut tuo iure quaeras: eur tandem Acontius, Si Cydippae nomen arborum corticibus insculptum legi voluit, non insculpsit ipso γδ)qui si altero loco tacitam tantum arborum confessionem modestius expetit, multo convenientius et pulcrius fingitur i) Idem habet Suidas καλοί et ὁ δεινα καλος, qui ipsum illud

scholium excripsit.

tet e. q. s. at quo modo Butimantius differre velit Aristaeneti sententiam a Callimachea, ut in ea vero fuerit φλοιοισι, non eupio. nam apud Callimachum quoque Acontius non profitetur, se iam arboribus inscripturum Cydippae nomen. produnt Rutem ea quae secuntur Butt- manni verbis, eum Scholiastae mentem non esse RSSecutum. Ceterum eis quae supra disputavi corruunt etiam Cobeti crimina, qui ait mnem. IX p. 152: Poterat ipse puer eas litteras amatorum more in corticibuS arborum insor bere, sed flebiles querelas fundere maluit.

96쪽

cupiisse, ut singulis foliis illa inscripta legeretur. et admonere in promptu est γραπτας υακίνθου, ut ait Thoocritus X 28, vel πολυθρηνου, ut Nicander ther. 902, cuius foliis littoras AI inscriptas dignoscerse Veteres sibi Videbantur. sed magis etiam Valet ad sententiam meam confirmandam Nonnus Dion. XLVIII 6 17 sqq-

ως εἰπων ἐς ολυμπον ἐπείγετο κω πτερα παλλων εἰαρινοις πετα λοισιν ἐχαlim τουτο χαραξας' νυιιφίε, λεκτρα τελεσσον' e. q. s. unde nolo equidem conligere, antiqua memoria idem facere mortales consuesse, quod de Cupidine hisce narratur. quem olim morem Viguisso suo facile usus iudicio e versibus Callimacheis scitoliasta Aristophanis conclusit. quamquam iste Boetiichoro quidem i. c. p. 53 id ipsum persuasit ). At qua Vero, inquies, ratione fieri potuit, ut Aristaenetus φλοιους memoraret, si quidem eorum loco φυλλα Callimachum habuisse Verum est 3 an rhetorem corruptelae culpa in suo exemplo legisse statuis φλοιοῖσι8 minime equidem, sed alio fert suspitio . namque mihi Aristaeneti verba γῆ γουν τοσαυτα

paranti cum Glauci epigrammate a Benileio iam allato anth. Ρ. IX 541 V. 4 ναὶ ναί, Παν συρικτα, καὶ εἰς αιγειρον ἐκείναν σοί τι κατα φλοιου γραμμ' ἐκολαψε λεγειν perprobabile videtur, rhetorem et huiqs epigrammatis et Vero usitatissimi amantium moris memorem Callimachi Glaucique VerSus quodam modo contaminasse. eodem enim modo iam antea illum a Callimacho desciscontom in tritam viam declinasse Vidimus. aliud nunc praeripiam. quod Acontium statim exclamantem sagit ω δυστυχῆς ἐγω, idem apud Callimachum erat λψος θω. et cum hoc significaret impudens Vel atroae, Vocomperraram ab Aristaeneto non recte esse intellectam Butimannus i. c. p. 127 et Cobetus mnem. IX p. 152 sq. crediderunt. immo)ὶ Quod illo addit: Mahrscheinlich stach auch maidra den Xamen Hippolytos in die Blaeiter jenes Myrtenbuum's der Aphrodite Eataskopia, id nullo modo o Pausaniae verbis II 32, 3 et Ι 22, 2 conligero licet.

97쪽

vero id substituit illo, quod consimili nexu apud fabularum

seriptores dicere amantes memoria referret. Achilles Tat. V2b, 2 ω δυστυχης θω, Xenophon Eph. V I0, 8 so παντα, ελεγεν, ἐγω δυστυχής, Ι 4, 1 τί πεπονθα ὁ δυστυχης, cf. I 4, 6, Heliod. II 1. His igitur perpensis eo adducor, ut recto habere seg. illud

arbitrer, quale a scholiasta praebitum supra Scripsi. nec ullam video caussam, cur Bentleium sequentes Berghiumque anili. lyr. p. 126 legamus φορειτε Pro eo quod proditum est φέροιτε.Ρergit Acontius: Κυδίππη, καλ ήν σε καὶ ε υορκον προσειπω ταχύ, quam dicendi figuram rhetor hine videtur transtulisse in II 2 p. 13 : αι ' ειθε μετα τῆς ευπρεπείας ἐπαινέσομαί σε τῆς περι ἐμε προθυμίας. ea enim sontentia Callimachus transitionem fodit ad timores Aconti, quos hie iam elocuturus est. nam metu angitur, ne Diana, qua in puniendo esse soleat severitate, Cydippam graviter ultura sit, quando periura illa sit futura. sibi ipso crimini dat, quod auctor virgini extiterit iurisiurandi, ut in so vertatur illius quod evasurum fortasse sit periuri poena preces facit. Ovidius ep. XX 127 sq.

in caput a nostrum dominae periuria quarao evenianti poena tuta sit illa mea Iet hunc quidem locum rursus frustulo exiguo Calliinacheae artis licet ornare. eius enim frg. 229Xlu λιρος θω, τί δε σοι τονδ' ἐπέθηκα φοβον Piersonus Verisim. p. 160 recto revocavit ad Aristaeneti liaeco Verba: eo δυστυχ=ὶς θω, τί δέ σοι τουτον ἐπῆγον τον φοβον. cf. Valekenarium l. c. p. 228 sq. atque comprobatur hoc exemplo, quam ingeniosus Veri sensus in Bonileio fuerit, quiquamVis paraphrasis nostra eum latuerit reiecta Salmasi coniectura ea quae supra leguntur elicuit e corrupta scriptura

Hesychi a. V. λειριοεντα : λιρος ἐγω τίδες οταν δε ἐπέθ*κα φοβον. at poetae Verba a Benileio nondum persanata iudicat Meinehius, qui et olim Zischr. f. A. I 849 p. 416 et nuper diatr. ad Callim. in Del. 54 scribi iubet τονδ' ἐπέσεισα φοβον. et quod quidem contra proditam scripturam dicit ἐπιθεῖναι φοβον graece nori magis dici potuit quam latine imponere' timorem pro incutere', id minus Verum

98쪽

adhibuit argumentum. nam in Xenophontis Cyrop. IV 5, 41 legitur: κιὰ φοβον ἐπιτίθεσθε τω μη ποιουντι τα παραγγελλομενα. ac facile alia quoquo huius locutionis certe consimilium exempla latent. at si poetico sermoni parum illam conVenire Meine-kius dixisset, profecto non obloquerer. contra ἐπεσεισα egregio commendatur eo, quod cum paraphrastae ἐπῆγον concinit ita, ut solo poetico coloro discrepet. atque ut confidentius etiam Meinokiano invento accedam me movet seg. incerti poetae quod est apud Suidam: ἐπέσειε ἐμανετεινετο ' τοῖς δ' ἐπεσειε φοβον, ως αἰα&α τεθνηξοντος. cuius versiculi fortisan ipso Callimachus auctor fuerit. certo ex eis ille poetis est, qui Homerum aemulantes vocales breVesante voculam ως produxerunt i) in Del. 193 ανθερικος ως). et cum forma τεθνηἴοντος comparo εστήιειν in Apoll. 15, quod

conieceram ἐφεηκα, quo id potissimum Acontium deplorantem facerem, quod talem Cydippae metuendi caussam paras se l. at nunc praefero μέσεισα.

Eodem loco Aeontium de Cydippa sollicitum, ne Diana

effectrice in Vitae discrimen ventura sit, has preces fecisse crediderim: ποτμον ελινυσειε δυην δ' αποθεστον αλαλκοι. haec senim in unum videntur componenda. Suidas: ἐλινυοντας ' διατριβοντας. ἡ ἐγχρονgοντας. καὶ ποτμον ἐλινυσειεν i) V. Hermanni orph. p. 700 ad Thoocr. XXV 201 et p. 704 ad

Apollon. I 1297 et IV 1145. do brevium syllabarum in consonantem exeuntium productione a Callimacho adhibita cf. Meineli. diatr. ad Callim. in Cor. 22. ) Legitur ille versus non solum binis anecdoton Cramori Ox. locis quos Moinelitus notavit, sed etiam etym. Gud. s. v. εἱστήκειν p. 173.... ἐξ ου καὶ εστχil ω ὁ μελλων, καὶ ο ποιητής' εστ il ειν δὲ τό τειχος ἐπ' ἀρχα&ισι θεμελίοις. illud θεμελίοις videtur ad θεμείλοις rariorem vocem ducere. Hesychius θέμειλα ' θεμέλια. et Callimacho epigrammatarii quoquρ eam vocem debere videntur. eL Rnth. Ρ. app. 270, 3, α 649, 1, XIV 115, 1 et Paulum Silentiarium Callimachi nomulum lectorem descr. S. Soph. V. 186, 189, 275. ceterum θεμειλον et Callim. in Dian. 248 commendatur Veneti et Regii Parisini) auctoritate. XIV

99쪽

αντὶ του δυστυχιαν παυσειεν. quod frg. Ηechorus comm . Callim.

p. 108 ob verbum ἐλινυειν cf. Callim. in Cor. 47 et frg. 248 Callimacho probabiliter, prorsus improbabiliter Hocalae i) assignavit. atque idem Suidas Callim. frg. 302): ὁυχὶ, η κακοπαθεια, ἡ δυστυχία, οθεν καὶ δουλος, δυρολος τις ων ' Καλλιμαχος

ita anim Porsonus ad Toupium IV p. 489 ingeniose empndavit scripturam codicum δυην αποθεν τ αποθεσθ' B v E, αποθ' ἐσθ Λ) αλαλκοι, dolens simul ut interpretamentum Verbi orero θεστον quasi libri addunt etiν ουδεὶς ποθει. quamquam optionem ille dedit inter αποθεστον et cmoθητον, quorum illud Od. ρ 296 et a Lycophrone 540 usurpatum merito praetulere Naehius Hec. p. 250sq. et Meinehius Callim. p. 239. et habet ipso Callimachus in

κατ' ευφημίαν satis frequentatam. ceterum si commodius illa

attribui putabis Acontio do fatali Cydippae morbo iam certiori

facto, non valde equidem reluctabor. sed tum Apollinem, non Dianam advocari putaverim auctore Ovidio ep. XXI I73 sqq. )Tali Acontius angore pressus consilium capit Athenas proficiscendi, ut praesens Viseret Cydippam, vel audiret certe cominus, quid ageret illa, num salva adhuc et incolumis

Hechorus: de Theseo dictum videtur. sed cui dictum, quo nexu dictum 2 simili illo levitate ac tamquam ludibundo multa Callimachi fragmenta Hecalas obtrudit, ne indicans quidem distincte, qualem animo sibi informarit nexum. addit idem: hoc loco insolenter activa signi-flcatione dictum est, fortasse tamen Suidas locum non intellexit aut codice vitioso usus est. Sed exputari nequit, quae alia possit sivo interpretatio seu scriptura statui. Callimachus verbum ἐλινυειν duplici vi adhibuisso videtur analogia verbi λήγειν quod item et παυειν significat et παυεσθω. atque extant alia sat multa quao sint similia. ) Callimaclioum fortasse frg. continetur Hesychi glossa α θεστος Ἐριννυς. σκληρή, τὶν Ουχ οἷον τε εξιλασασθω. αθεστος 'Εριννυς olim forte in stne versus hexametri locum habuit Κoenius ad Gregorium Cor. ed. Schuefer. p. 529. Me inelitus Callim. in Cer. 134 τίθεστα coniecit, sed mo iudice minus probabiliter.') Naehi conis tura, verba δυην αποθεστον αλαλκοι fortarae eae recibuS Hecales pro Theseo esso, ut omnes quibus hunc locum perincertum exornavit tam nullo nititur fundamento, ut vix ullam fidem habeat. Re ne apparet quidem, quemnam Hecato verbo αλαλκοι indicare potuerit.

100쪽

viveret. ea enim Voluntas aperto prodi mihi videtur his verbis Aristaenoti: μαθήσομm μονον ώς μεμέληκε σοι των γραμμάτων. eoquo igni', pergit adulescentulus, liberans animum, non magis sanguini meo parcam, quam aquae ultro offusae.' nam non nisi ita sanum ista habebunt explicatum: καὶ του σου πρηστῆρος ἐμην ψυχVν απαλλάτταν e. q. s. eaque qui aliter

interpretari voluerunt ita ineptiunt, ut no digni quidem sint qui pluribus consulentur. ) quid vero γ Acontiusno apud Callimachum dixit, se ideo Athenas profecturum esse, ut continuo ibi mdreretur 3 id parum credibilo est. nam sciscitari potius ibi vult, quo loco res suas essent, neque adhuc ipse boni oventus spem omnino abiecit, ut eis quae praecedunt liquido expressit. quod eum ita sit, quae iunxit rhetor μαλὶ-

rebunt, nisi ad καί supplebis mento quae festinans epitomator omisit: si minus te iurisiurandi memorem cognoVero. του σου πρηστῆρος Vertunt illi tuae flammae, quod esse volunt mei in te amoris. ) pro amore ut ignis Vel flamma nude ponatur, id Latinis maximo poetis usitatissimum est. et potuit etiam optime a poetis dici το πυρ σου, flamma mei erga te amoris. certo Sophocles Philoct. 1039 dixit: εἰ μη τι κεντρον θειον ήγ υμας ἐμου.

divinitus immissum mei desiderium interpretatur HermannuΗ. unde licuit quoquo το σον πυρ. δ) minus Vero consentaneum eSt, ut in eadem locutione fulmen substituatur, nec potest Callimachus tale admisisse. quem suspicor hoc loco potius memorasse Rmatoriam flammam Cydippae πρηστῆρι ortam, id est ex oculis illius quasi fulmina spargentibus. Ovidius XX 55 sq. tu facis hoc oculique tui, quibus ignea cedunt i sidera, qui flammae

cauSa fuere meae. et II9: Serventur vultus ad nostra incendia nati. Heliodorus I 2: ωσπερ υ πο πρηστῆρος τῆς

) Recto illa intollexerunt Pauwius Abroschius Boissonadius. cf. otiam Cobetum l. c. p. 153. quamquam huius narratio non pura atque grata fluit, sed conviciis intermixtis lutulenta. δ) Hoc nemo interpretum probabiliter expediit. cf. Abroschium lecti. Aristaen. p. 51, Cobetum l. e. p. 153. ὶ Cf. SchneideWinum et Nauchium ad Soph. El. 343.