De Callimachi Cydippa

81쪽

esse quos Schradorus indicavit ad Mus. l. c., XV 226 et XVI 76 sq. cf. Achiil. Tat. Ι 19, Nicet. Eugen. IV I 25 ubi

V. BoiSSonadium. at tamen, Verum ut fatear, anceps fluctuor, utrum Aristaenetum illud statuam lumen o Callimachi Cydippa simul cum Nonno transtulisse an e MuSReo adsuisse. Re supra quidem cum de alia sententiola Aristaeneto Musaeoquo communi idem quaereretur, ad Musaeum illam roVocarct Visum est arguento toto contextu. ut in eo loco qui nunc est propositus pronior fero sum in contrariam sententiam. namque insignitor isto convenit et Callimacho et vero ei ipsi nexui, quo legitur apud Aristaenetum. Ovidius XX 97. adfuit et vidit cum tu decepta rubebas,ot XXI III sqq. nomine coniugii dicto confusa pudore sensi me totis erubuisSe genis, luminaque in gremio veluti defixa tenebam, lumina propositi facta ministra mei. ot simili certe sensu Callimachus utitur in lav. Μin. 27 sq. το δ' ερευθος ανέδραμε, πρωιον οιανῆ ροdον xj σίβδας κοκκος εχει χροων. nec certiora affirmo dct eis quae Aristaenetus adiungit: καὶ τὸ ἐρυθημα τουτο μηδεν των-αυτῆς διαφερειν. quRmquam si quid licet iudici sensui tribuere, haec a rhetore agglutinata dixerim. idem I I p. 2: χείλη δε λεπτα καὶ , ρέμα διχὶρημενα καὶ των παρεμυν ἐρυθροτερα. Iuravit Virgo, audivit Diana. 3) Ovidius XX i 9 sq. do Diana: Τ) Achillos Tat. VIII 12, 2: ἀμοσεν η 'Pοδῶπις καὶ ἡκουσεν η 'Aφροδίτη. Callimachus in Cerer. 57:ελεν Ο παῖς, Νεμεσις δὲ κακαν ἐγραψατο φωναν.

82쪽

adfuit et pruerens ut erat tua secta notavit et visust mota dicta tulisse coma.

cf. XX 97 sq. quod prodigium vide mihi quam sit ex ingenio

ac moro Callimachi usurpatum, ut ex Graecis illud esse petitum vel clarissime pateat. nam Callimachus frg. 6 narrat: σανδραν γαρ την Πριαμου ικετιν Ουσαν Ἀθηνας ἐν τω τῆς θεας σηκω κατησχυνεν Λὶ ας o AOκρος), ωστε την θεαν τους οφθαλμους του ξοάνου εις την 000φην τρεψω. ad consimile miraculum i) revocandum est frg. 132 :

et hinc commendationem habent haud exiguam, quae in scii O-liis Ibidis produntur ad v. 377 p. 66 Morkelianae editionis: Lemnii a Lacedaemoniis in templo Minerrae sunt interempti. quod ne videret dea, oculos suos retorsit. ex quo etium nunc in templo vultu retorto ut dicit Callimachus. idem genus prodigia habet beno multa is, quem o Callimacho aliisque Alexandrinis in hisce pendere antea monitum est, Ovidius. is enim deorum Statuas Ominoso miraculo sese movisse oculosve detorsisso

narrat mel. IV 799 sqq., X 695 sq., Ιb. 378, fast. II 45 sq. )cf. etiam Charit. II 2, 8 cum Domitii nota p. 302 ed. Reish. ac II 5, 7, et Dorvi ilium ad h. l. p. 313, ubi asseruntur tamen

nonnulla minus hue quadrantia. Iam mox Acontius misero captus desiderio absentem Cydippam deperit, redux nimirum factus in patriam, quod commemorare imprudens omisit sophista. at nec maris fluctusnoo do sideri nos tum facito enarraveris. - quem qui dem sensum aptum admodum atque elegantem Callimacho attribuerim, eidemque inVenta fortasse exquisita aposiopeSis τεως Ουντον δειλωον - , quod artificium non mirum esset rhetori tam Vehementer placuisse ut integrum transferret. atque extat huius

simillima in Ciri, Alexandrini si quod aliud coloris carmine, l36:

) Ad ipsum frg. 6 revocare voluit o. SchnEiderus prologg. in Ret. p. 17. sed qua tandem logo de Diana dicere licet f οςJ οστις δ) Cf. etiam mei. IX 782 sqq. , Verg. georg. I 480 sqq. , Apollon. Rhod. Iv 1282.

83쪽

sed malus ille puer, quem nec Sua flectere mater iratum potuis, quem nec pater atque avus idem Iupiter - ille etiam Poenos domiture leones, et validas docuit vires mansuesccre tigris, ille etiam divos, homines - Sed dicere magnum CSt, idem tum tristes acuebat parvulus iraS. et aliam eius generis aposiopesin ngnoscero mihi Videor obscuratam initio Apuluinnao sabulae de PVchae et Cupidinis amoribus smot. IV 28): sed maiores quidem natu quamvis gratissima

specie, idonee tamen celebrari pone laudibus humanis credebantur, at vero puellae iunioris tam praecipua, tam praeclara pulcritudo nec exprimi ac ne Suisicienter quidem lauduri Sermonis humani penuria poterat. - amoris undae iam in Pindari sunt fragmento 100, 3Bgk. ο ς μη ποθρο κυμαίνετM. plurima vero eiusdem translationis sunt exempla in croticis. cf. Iahobsium ad Achiil. Tnt. Ι 6 p. 10, 32, Heinrichium ad Mus. 332, Barthium ad Claudian. in Rufin. II l2. quorum exemplis non nisi unum addo ut hac quidem in ro ceteris gravius, Nonni Dion. XLII 58 sq. , ubido Baccho Beroam depereunte haec dicuntur:

κH νοον αστ,ήρικτον oμοιιον εἶχε θαλασσll, κυμασι παφλαζοντα πολυφλοίσβοιο μεριμνης. 3adem voro in description o iam aliud antea lumen deprehendimus Cydippae Surreptum. Iam deinceps narrantur adulescentuli miserandi lacrimae nocturnae, tabescens corpus, oeuli marcidi, in solitudinem SeceSsus, Secum habiti sermones, nil denique eorum omissum fuisso Videmus, quae in amantibus commemorare vulgo Solent serioris aetatis erotici veteres. Et nox quo modo acuat doloris Stimulos et amantium maxime augent cruciatus, is omnium communis locus. Prop. IV l7, li: semper enim vacuoS nsae sobria torquet amantes, i Spesque timorque animum verSat utroque modo. cf. Ov. mei. VIII 81 sq. Achillos Tat. I 6 multa philoSophatur, cur noctu acrius crucientur amantes, quae derivata sunt ox Holiodoro Ι 8 init. cll. III i5. Nonnus Dion. XXXIII 263 sqq. de Morrheo: πολυφλοισι φ δε μερίμνητῆκετο Xαλκομεδηὶς μεμνημένος ' ἐν γαρ ομιχλη θερμότεροι γεγαασιν αεὶ σπινθῆρες ἐρώτιον.

84쪽

ef. X 274 sqq. quod ad oculos ex his in8omniis δεινως ωρακιωντας, multorum instar sit unum Achillis Tat. exemplum, Ι7, 3: ανακροτησας ουν τὰς χειρας ἐγγέλασε καὶ αναστὰς κατεφίλησέ μου τὸ ἐμφαινον προσωπον ἐρωτικην αγ ρυπνίαν καὶ

imitatus videtur Eustathius III 3, 4. ad δεινως ωρακιων cf. H Sych. ωρακιῆν. cli. Sapphus seg. 2, I 3 sqq. Ad oas autum Aeo uti vigilias Butimannus I. c. p. 12 rovocavit Callimachi lag. 150, quod legitur e m. m. p. li 7, l6:ωρος καὶ ἄωρος, κατα πλεονασμον του se μηδεν πλέον σηριαινοντος ' ωρος γαρ ο υπνος ' Καλλίμαχος πολλακι καὶ κανθων ηλασα ωρον αποκαὶ Σαπφῶ Mpθαλμοις δὲ μέλαις νυκτος αωρος. cod. D ηλασσασα ωρον. HemSterhusius proposuit ῆλασ' MDρον vel etiλασεν ωρον. quorum hoc, quod Valchenarius amplexus est Dgg. eleg. p. 293 longius abest a prodita scriptura, illud

a Butimniano acceptum duriores emeit numeros . et ducunt otiam etymologi Verba eo, ut in priore exemplo malis coρον Servarii).quare probabilis videtur haec correctio: πολλακι καὶ κανθων ῆλασαν ωρον απO.

possis μεριιιναι supplere Vol Si quid habebis similo. quamquam alius fortasse coniciet ῆλασας. sed interpretationis varia potest ratio iniri. ad Cydippam vero hoc frg. non traxerim, quoniam illud πολλακι καὶ parum conspirat cum Aristaeneteis: δάκρυα μονον, ουχ υπνον αἱ νυκτες ἐπῆγον τῶ μειρακίω ). Ita igitur animo affectus, specio languidus pallidusque patris adspectum ferro non poterat, εἰς αγρον ἐπὶ πασy προφά-

ὶ Hesychius: ωρος ' η νυξ. quam glossam M. Schmidtius ad Callimachum dubitanter rettulit. idem: ωρι ω' υπνοι. ο λει. φροντιζει, μεριμνα, αδολεσχεῖ. ) At huc resorrem hexametri particulam quam Suidas s. v. ἀηδών habet ουδ' οσσον ἀηδονες υπνωουσιν, a Nachio Hoc. p. 251 improbabilius ad Ilocatam revocatam. sed nescio an eam dissuadeat con-iocturam Moinolii disputatio de proverbiis parocmiacis, quae est in Theocrito Meinelii p. 454 sqq. cll. p. 460.

85쪽

ἐν τω γ Alaίω ν. Quod Callimachi fragmentum ab Aristaenoto in illis esso

expressum observavit Ruhithenius ep. erit. II p. l78, cui assentiuntur Piersonus Verisim. p. 99 et Valchenarius Dgg. eleg. p. 222. proposita nutem erat eis viris editionis Romanae scriptura αγροδετω, unde Benileius αγρο ti ποι, Toupius epist. erit. p. 481 αγρονδε, Valchenarius αγροσε τοι. quibus ne immoremur, redeundum ad Laurentiani scripturam αγραδε. huius enim formae integritatem confirmant Apollonius de udv. p. 594,

25. 616, 20. 6l7, 2 l, Ioannes Alex. p. 3I, 7, Hesychius 'Sδλεναδε, denique schol. Il. II 697, ubi Lehrsius quaesit. ep. p. 4l αγρο εcorrigit αγραδε. qui cum universi testatum faciant αγραδε dictum esse pro αγρονδε, respiciunt manifesto ad illum ipsum Callimachi versiculum. nec dubitasset opinor Lobeckius ad Butimanni gramm. max. II p. 35l, utrum grammaticorum αγραδε pro nomine sit appellativo an proprio habendum Φ), si scholi Laurentiani veram nosset scripturam αγραδε. quid Vero isto τω faciendum sit, haud satis liquet. τοί, quod voluit Valchenarius, rectissima Meinehi observatione Callim. p. l 3, τ0ί particulam a Callimacho utique vitari, reicienda ovincitur. Iacte vero arridet Bentiet ποί licet Butimanno probatum l. c. p. 35 l. equidem ubi paraphrastae singula Verba cum Callimacheis corn- ι pono, eo opinionis ducor, ut poetam scripsisse putem: αγραδε τω πασησιν ἐπὶ προχανησιν ἐφοίτα. quae si ita interpretabere ideo, scilicet, quia patrem reVer batur, rus itabat', id unum poterit obici, quod illud τω malunt poetae initio versus ponere, si quidem sententiae continuitas

i) Aus den Stellen ster Grammati er, die von αγραδε sprechen, De US nichι Hur, ob dua Appellatio oder der Orcinume stemeint sei, den Hesych. Ωλέναδε εος Αγραδε etu bereichnen scheint. Bel Callimachus verbe erte ichenae r αγροσε. Hesychi αγραδε ad illud Callimachi frg. post alios nuperrime rettulit Diudorfius ad Soph. Antig. 80. ceterum de adverbiorum huius generis prosodia exposuit Lehrsius quaesit. ep. P. 40 Sqq.

86쪽

hoc admittit ). quaro statuo, τω rospexisse Ad praegressam

aliquo, quod in sequentis pentametri initio positum ita responderit Aristaeneti τον πατέραJ φευγων, ut eandem quidem Vim haberet, sed verbi esset et dativum regentis ot rarioris illo

reconditiorisque. quale in praesentia sane non Succurrit. Acontium autem Laertem inde appellant amicorum procaciores, adulescentulum agricolam factum esse rati. contulit Lambecius Aeneae sophistae locum epist. 2 p. 422 editioniη epistularum Graecanicarum quae Culaeiania immerito dicitur: Λαέρτης ο γέρων ουκέτ' ηθελεν εἶνm βασιλευς Ουδ' ανθρα παπαρχειν, αλλα κηπουρος τε εἶνora καὶ των δένδρων ἐπιμέλεσθω. συ ει ιμοι δοκεις ἐζηλωκένω τον ανθρωπον. ου γαρ αν την πολιν καὶ τους σαυτου απολιπὼν χρονον ουrio μακρὸν ἐν αγρω προσκαθήμενος τοις φυτοις διῆγες λαλων. quorum extremn maxime Callimachi produnt imitationem. sod adest aliud testimonium, quo patet Laertem in proverbio fuisse. Plui. v. Cic. 40: τομεν ουν πλειστον του χρονου τουτου περὶ υσκλον ἐν χωρίοις

αυτου διαγων ἔγραφε προς τους φίλους Aαέρτου βίον ζῆν

e. q. S. LRertis autem memoria ut tam ridiculam indueret notionem, qualem prae so fert apud Aristaenetum, id per comicos poetas effectum esse Laertem in scenam producentes, facile Suspiceris. ceterum doctae inles comparationes e fabulis

petitae huic utique propriae generi. Velut Clearchus narraverat in eroticis: Ηριφανὶς η μελοποιος Μεναλκου κυνηγετουν- τος ἐρασθεῖσα μερευε μεταθέουσα ταις ἐπιθυαίως. φοιτωσα γὰρ κώ πλανωμένη παντας τους ορείους ἐπεξ ὶει δρυμους, ώς μυθον εἶναι τους λεγομένους ' Ιους δρομους. ita Athenaeus XIV p. 619 c. nec alienus est Aristaeneti locus ΙΙ 13 p. l66: ἐγω

δ' αφυπνισθεῖσα προς ἐμαυτὴν ἐβοων τουτο οὐκ εστιν Φιλωνίδης, αλλα Θησευς. ' κοιμωμένην καταλιττῶν ροχον Ἀριαδνην με πασαι ) Arcuerim enim talia exempla, quale est Callim. in Iov. 80: ἐκ δὲ Λιος βασιλῆες, ἐπεὶ γένος ουδεν ανακτέον

θειοτερον τω και σφι τεὴν ἐκρίναο λαειν. ) Etenim poeta ipse vel τεκών vel τοκευς vocem hoc loco Rdhibuerat. cf. irg. 118. in Cerer. 48, lag. 11 et 256.

87쪽

τα coriae, Oτε e. q. S. nam itR fere haec Videntur esSQ corrigenda.

Interim Acontio non vineta curno, non ligo. Silvas petit et arboribus animi ossatur desideria ac tormenta. etenim Xl κουφοτέ9ως τοτε νοτα διαθλίβουσιν ανίω, ἐκ δὲ τριηκοντω- ιιοιραν πινῆκε μίαν,

RSServatos satis corin Ogo coniectura huc revoco, Cydippae illud fragmon et ambitu et in dolo omnium longe lucul sentissimum. ac patet cum ipsum argumentum tum etiam mollem versuum colorem in praesculem locum insigniter eonvenire. Obicies, quod v. 2 in etymol. m. p. 290, b his inducitur verbis: καὶ παλιν Καλλιι ιαχος ἐν τοις ἐλεγείοις ἐκ δε τριηκοντων μοιραν πινειλε μίαν. at listo in ro miris imaginibus viri docti sunt elusi. nam cum Ernestius et Valchenarius animos induxissent, Callimachi elogorum quicquid superesset ab action ut quae heroicis Versibus conscripta fuissent Drigmentis sedulo osse Seiungendum, et Valchonarius otiam quae inventro poterat elegiarum fragmenta tamquam unius corporis disiecta membra in eundem pravissimi consili pretiquo non ita magni librum confersisset, rolicui Bentiolum secuti veritatemque agnoscentes apertam notin quidem elegiacos numeros habuisse Statuerunt, sed non minus tamen quam illi poculiarem aliquam elegiarum Sumpsere conlectionem ab aetiis diversam, qua lyrici potius quod dicunt argumenti elegias comprehensas misso censuerunt. at miror Equidem, horum nemini in oculos incurrisse eam repugnantiam, quod in Bonticiana fragmentorum editione sub titulo ἐλεγεια post magnificas ologiarum Battiadae laudes ab antiquis auctoribus celebratas nihil quicquam do laudatissima poesi in medio ponitur, praeter unum id fragmonium, quod Cydippao id est actionlibro III modo Vindicavimus. eum vero errorem iam liberrima ratio qua Veteres elegorum elegiarumque notione utuntur Rrcere

debebat. at vero liquidis argumentis quid rei esset nunc

88쪽

docuit O. Schneiderus protegg. in aet. p. I Sq. ita enim iudico, elegiarum Callimachearum fragmenta si quando in libris suis usurpaverint vet res, non elestiae Sed aliquo proprio elegiarum nominet os esse. quod non ita nunc intelligi volo, quasi suum cuique fuerit elegiae proprium nomen, quamquam a veritate ne hoc quidem plane abhorret, ut docet Cydippe, docent a Mida servati situli unus et alier, velut 'Ελπίδες i), sed lotum elegiarum Callimachearum corpus praeter ἐπινωον ελεγειακον εἰς Σωσίβιον et πλοκαμον Βερενίκης et si quas alias elegias oblata solemni aliqua occaSione poeta scripsit, communi puto Αἰτίων nomine comprehensum fuisse, i. e. Callimachielegias non fuisse diversas ab eo poetae libro Saepe laudato, quo ille, per somnium abreptum Se e Libya in Heliconem montem et cum

Musis colloquentem tingens, narravit quae Musae εἰρομένc' ἀμφ' ανγυγί- Ηρακον Ητια κώ μακάρων εἶρον ἀμειβομεναι, ut est apud

qui adversatus cst Rauchius fumum vendit. is enim in libollodo aetiis scripto p. 9 cum illud frg. de quo nunc agitur tum

Dgg. li et l06 epigrammatis mavult adscribere, quamquam istorum fragmentorum quae omnium sunt foro nobilissima ratio atque indoles quanto opere ab epigrammatum Callimachi arguta et adstricta brevitato abhorreat dici vix potest. et frg. II quidem a Stobaoo flor. CXV Il assignatur τω πρωτω ἐπων, i. e. αλιων. hane enim Bonilei cmondationem nemo facito permutabit Rauchiana ἐπιγραμματέον. ac Stobaei codex Vossianus cum eodem loco pro aetiis commemoret ἐλεγεια nonne et ipse eo ducit, ut ἐλεγεια ab Κτίοις putemus non diversa γ cavendum

in Do eo quidem titulo aliter illo statuit nuperrimo do Callimachi

operum tabula ete. P. b.

Ipse Callimachus aetin sua elegos simpliciter dixit in eo disticho, quo finem fecit caussarum prooemi, srg. 121 Pind. schol. Nem. IV 10, cf. nunc Tyclionis Mouamsoni schol. German. in Pind. Ol. p. X): ἔλλατε τυν, ἐλεγοισι δ' ἐνορήσασθε λιπώσας χειρας ἐμοις, ἴνα δη πουλυ μενωσιν ετος. ac vidit iam Hecherus comm. Call. p. 53 hos versus ad aetin pertinero. - ceterum idem i. e. p. 143 frg. 67 iunxit cum Callimachi verbis apud Apollon. de pron. p. 399 εα τοι κήδεα λεῖον. quod ob illa ἐ

οτε κωφαις e. q. s. serri non POSSe in oculos incurrit. praeterea V.

Moinehium ad Callim. p. 143 Sq.

89쪽

autem diligentissime est, ne ob oxternam speciom ab aetiis ea abiudicemus fragmenta, quaΘ ob alias quascumque cRuSSRSeis videntur esse adiudicanda. nam quibusdam cognoscitur indiciis, Callimachum cum gnomas quas dicunt suique sensa animi crebro inseruisse tum rerum suarum momoriam identidem immiscuisse. quae si contemplare, facile conliges, qualem illo prodiderit prudentiam rectiquo conscientiam, cum materiactsua se elegiacos numeros redhibuarii. atque huius generis qui color fuerit ut accuratius dignoscatur, vel versus modo aetiis a nobis vindieati non levis sunt momenti. Vorborum scripturam in tam insignis notae fragmine parum

esse expeditam aegre ferimus. totum autem ad eam formam Supra redegimus, quae nobis integrior certe visa est. v. 2 Vulgatae lectioni ofπειλε elegantiorem praetulimus enm quam habet codex Vossianus etymologici magni a Mei nekio quoque in Stobaeum traductam αφῆκε. recepta enim poetis locutio αφιένοα

sedare) οργήν, γ0ους et quae his sunt similia. versum 3 codex Stobaei Parisiensis qui est B apud Gais sordium et, quod gravius est, liber Vindobonensis cf. Gaiff. praef. ad Stob. flor. p. VII) praebent talem:

mi φίλον mi οτ' ἐς ανδρα συνέμπορον η οτε κωφαις. itaque iam abiciendi omnes isti infelices sunt conatus, quibus viri docti Trincavellianae oditionis mancae ScripturRB Succurrere decertarunt: i)η οτ' ἐς ανδρα συνέμπορον mi οτε κωφαις. facile vides proclivi scribae lapsu a primo ζη ad alterum transilientis mutilum in eo qui adhibebatur eo dice Versum prodiisse. at enim ne plenus quidem i Ste Versus vitio caret. namque oppositio illa inter φίλον et συνει-ορον prorsus surdR BSt.

itaque ne quid molirer audacius seripsi: ἡ φίλον Οἱ oτ' ἐς

ανδρα συνέμπορον. h. e. si ad sodalem sibi carum Τ vel si ad

Sodalem sui amantem' e. q. s. comparo Homericum φίλος μοι εταιρος eiusdemque alia. praeterea coniecturam ut non necessariam ita percommodam recepi Hochori comm. Call. p. l44 etii in E is quae apud Bioni fietilium proponuntur addo coniecturas SRuteni et Huschlii in huius opist. Erit. in Prop. p. 32.

90쪽

υdωρ ηε e. q. s. V. libri εσχατον, quod non videbatur sanum eumque Sermon BGraeco convenientem habere explicatum. quapropter correXiασχετ' αν. quod perbene quadrat in sententiam. sunt enim αλγεα ασχετα dolores tam Vehementes, qui non iam coerceri queant atque reprimi. in Il. II 5 8 sq. est πενθος l ασχετον, ουκ ἐπιεικτον. ac solet Callimachus Homericas locutiones non nisi deflectendo usurpare. nec minus Callimachea est variata constructio verbi ἐξερεη, quam rem alias percurram. respicit autem ni fallor hunc versum Hesychius αλγεω αλγεινα κακα 'odυνας ' πUa-α, et fortasse Φρεy' facile corrigen

Denique huius loci videtur memor fuisse qui et alia Callimachea habet cf. Homsterhusium ad Callim. seg. 18b)Alciphro I 8: καγώ τοι πολλα ro δε αυραις διαλαλησας e. q. S. δ)aliquanto incertius est, quod Ruhithenius Callimacheam sententiam ab Aristaeneto Callimachiarum elegantiarum diligentissimo putat expressam I I 6 p. 78 Bo. απας γαρ δι Orι0υν αχθομενος την ψυχην το λυπουν ἐκλαλων επικουφί ι της oed*αονίας δὶ το

) Nam ὐμμω quod conis turis improbabilibus tentarunt viri docti delendum puto, cum dittographia litterarum ΑΙΛΙΑΤΑΙΛΙ ortum vi

deatur.

in Ventis curas eommittere quasquo his sunt similia plerumque in Contrarium fere dicuntur sensum. cf. Supphus frg. 18 Ηgk., Theocr. XXII 167 sq., Apollon. Rhod. Ι 1334 sq. , Nonn. XLVIII 785, Catuli. LXIV164. Hor. carm. I 26 init. ubi v. Mitscherlichium. ) Codex τῆ διανοία. Ruhnkenius τῆς αδημονιας, Huschkius i. e.