Alexandri Aetoli fragmenta, collecta et illustrata ab Aloysio Capellmanno

31쪽

LITTERA D.

suisse propterea quod tragoediarum argumenta vel tragicas res in comoediis suis irriserit, sive tragoedias in comoedias converterit: tragoedia tali modo in comoediam conversa dicebatur ἱλαροτοαrlδια, quod Suidas aperte indicavit, qui Rhinthonem hilarotragoediae principem eundemque comicum dicit: 'Rνθων κc ιιμος αρχnnr0ς τῆς καλονιιένης ἱλαροτρι φλας, οεστι gλυακογοατιὰ, et dcinde: δραματα δε αυτου τραγικα καὶ κρη ικα λ . Verba δ' εστι non ita in te pretanda videntur, quasi φλυακογρατια et ιλαροτραγωδια unum idemque sit genus; sed explicationis

causa videntur addita esse, ut nos admoneremur

ἱλαοοτραγωδιαν genus quoddam esse gλυακογοατιας. In eandem illam de natura hilarotragoediae sentenistiam redit etiam Athenaei locus laudatus, ubi Aristo-'xenus dicit τῆν μεν ἱλαρωδιαν σεμνῆν ουσαν παρα τον τραγ'γδιαν εἶναι; et probatur ea etiam nominibus quae Rhinthonis sabularum traduntur, Amphitrvo,

Hercules, Orestes, Telephus, Iphigenia in Tauris, Iphigenia in Aulide. Quod de hilarotragoedia vidimus, hoc idem de

cinaedologia mox apparebit, eam nimirum partem esse S. genus quoddam φλυακογραφιας. Suidas enim voc. Σωταδος Κοῆς testatur Sotadem scripsisse φλυ κας η τοι κιναιδενς διαλεκτω ιωνικῆ. Cons. Suidas voc. φλυακες. Etiam hoc loco verba ξ τοι κιναιδους non significant Suidae φλυακας cl. κιναιδους unum idemque genus visum suisse, sed cxplicandi vim habent atque accuratius docent, quales φλυακας ille Sotades Seripserit, Sc. κιναιδους, et ionica quidem dialecto, id

32쪽

LITTERA D.

quod etiam Athenaeus testatur lib. XIV. p. 6m. e. et lib. VII. p. a93. a, ubi nostrum Sotadem ipsa ionica dialceto ab alio media o comoediae disiungit Hoc igitur satis mihi videor Comprobasse et κινMι υς et se ui δοῖς vel ἱλαροτραγ ldους fuisse φλυακας, et hos quidem σεμνους φλυακας, illos ασέμ--vς. Φλυας est VOCabulum commune atque totum

illud parodicum, quod etiam comicum dixeris, dramatis genus complectitur, quod Vossius qui totam

rem parum perspexerit, lib. II. Instit. poet. c. aa. q. a. haud satis accurate expressit his verbis cogitare oportet, vocem φλέακος interdum. laxius sumi, ut tum ἱλαρινδοῖς conveniat, tum κιναιδολόγοις. ἱλαρωδοὶ si eum tragicis Poetis Conserantur, vere

micis et praescrtim cum μισωδοῖς, σεμνοὶ ac graves sunt. Quare si proprie presseque loqui volumus, λυακογρίμνοι et κιναιδολογοι disserunt gravitate; bivcre sunt mimi, illi non item . Haec omnia minus bono dicta esse, ac tale discrimen, quale fecit, inter φλυακογρίαpους et κινωδολόγους immerito Vossium statuisse, ex iis quae supra disputavimus satis apparet. Ceterum φλυακογρωpοι quidem non sunt mimi: φλυακες Vero qua voce vidimus etiam scripta significari et mimi vel actores sunt et scriptores; etiam ex Ath naeo lib. XIV. p. 6ao. s. nobis Compertum est Phlyaces ualis eosdem suisse, quos Lacedaemonii δεκηλιμας i. e. υποκριτας nominaverint, Sicyonii

φαλλοφόρ-ς, Thebani ἐθέλοντας. Sed redcamus ad id quod nobis propositum est: iam ipsa significatio

33쪽

LITTERA D.

vocabuli ci λυαζ indicat hoc nomen unἰversi cuiusdam scriptorum generis esse, cuius veri simillimum est multas suisso varias partes, nos duas tantum certe cognovimus, κιναιδους et ἱλαοογδους, quare utrique, et κινωδοι et ἱλαρονδοι, ubi a se iptoribus laudati sunt, non re vera his nominibus appelluntur, sud semper φλυακες; ista nomina Etiam talia sunt, quia hus haud dubio non univcrsum genus quod iam significatum sit; φλυαξ, ct scriptoris ci scΓipti nomen, idem est quod φλοιι ἔ: utrumquo doriuntur a φλεω, φλοιω, φλυω i. e. abundo, quod primum transfertur ud eum qui verbis abundat, qui garrulus, φλυαρος est; et garrulus plerumque levibus verbis abundat sive ineptis aut ita comparatis, ut visus iis Commoveatur, quare IIcsychius vocabulum φλωαξ interprotatus est γελοωστος r ex hac vero significatione upe tum sit non obscoeni quidquam esse in ipso verbo φ λουακογρωνια, sed posse tantum esse φλυακογρατιας, quae sint obscoenae, quas nominare liceat κιναιδολο- τίας. conL Henricus Stephanus ilics. gr. ling. Tom. IV. Ρ. 27 I. Sq., et Sch eighacuserus ad Athen. III.

P. 86. a. , Cui propter Communem utriusquc voCR-buli sontem id nequeo assentiri, quod φλυαζ dicit

unice veram esse scripturam. Cons. lig. XI. 8. De origine του κιναιδολογεῖν gravissimus et scro unicus

locus Strabonis est lib. XIV. p. 6 8: Κλεόμαχος ὁ

34쪽

τουτου o -mOς. Gravissimum dixi hunc locum esse; nec tamen omnino dignus est cui fides ii caturrfingebant enim fortasse, non dixerim Strabo, sed eo priores, talem huius rei originem, cuius quidem rei certa quaedam origo ignota, et ut mihi quidem videtur, non necessavia erat: cinaedicus hic sermosortasse sua sponte 'ortus est, ita tamen ut Sotades imitando eum in carminis formam primus redegerit, atque idcirco, veluti Theocritus bucolici carminis, princeps et inventor sit appellatus β . Id vero Strabonis loco docemur argumenta carminum cinaedicorum obscoena fuisse, quod etiam ex noto illo Sotadis in Philadelphum vorsu apparet: εἰς ουχ οσιην τρυ εαλιην τῖ κεντρον ωθεῖς. Fabricius in Bibl. gr. II. P. 495. voc. Σωτάδος mirum est, inquit, Strabonem. videri adfirmare, quod S lados et Alexander Aetolus seripserint non versu, Sed Prosa oratione, quum alii veteres contrarium innuatit

et Demetrius do elocutione j. 103. lcge f. I 89. Sotadi ασεμνον quidem et κεκλασμενον, sed tamen tribuat μετρον. Gyralitus vero vecta Strabonis καταμέλους ita intellexit, quod cantum addiderint Simus et Lysis, at Sotades et Alexander modo recitaverint

si Diogenis locus ep. XI. - γ ά, ους καὶ κινα ει λόγους buo minime pertinet: ibi enim obscoeni homines intelliguntur, quos Iuvenalis in Sat. II. 99. et IX. 130. Pathicos dicit. . Duiligod by Corale

35쪽

LITTERA D.

cInaedica sua Poemata. Gyraldi coniecturam, qui diversa haec scriptorum testimonia inter se Conciliare conatus est, probari minime posse iam apparet cx Athenaeo lib. VII. p. 293. a, ubi Sotades noster appellatur ὁ των ἰωνικων ἀπι-πων ποιῆτο Cant bantur etiam Soladea. Neque vero φιλος λῖγος po ticam significare potest orationcm, sed prosam tantum: Cons. Aristot. de art. poet. I. g. 7- ibique Her mannus; et verbis μετα μέλονς Strabo liaud dubie nil nisi poesin voluit intellectam. Strabonis igitur

hac de re testimonium uti aliis scriptoribus re vera diversum est: Athon. VII. p. 293. u. XIV. p. 62Ο. e.

Ad Oxpediendam hanc dissicultatem aptissime cons ratur Demetrius de elocutione g. I 89. a Fabricio laudatus, quippe qui Sotadea quae dicuntur metris quidem scripta suisse diserte testetur, sed victris κεκλασμενοις και ασέμνοις, duobus additis eorum o emplis tσκῆλας καυμισι κάλυφow

Similis est laudatus ille Sotadis versus. Demetrio quidem et Athenaeo, qui testes in eiusmodi rebus maxime sunt locupletes, haud dubie credi oportet: Straboni autem illa in re quasi obiter tantum

Versato Sotadica metra aliorum metrorum dissimilia non metra, sed soluta oratio esse videbantur. Sot nos totam Iliadom in metrum peculiare conVerterat, Disiligod by Cooste

36쪽

30 , LITTERA D. unde illa Demetrii exempla petita sunt. Quintilianus

Instit. or. I. C. 3. Caesuras, quae in Sotadeis crebrae inveniebantur, commata contemtim nominavit. SO-ladea plerumque ita scripta suerunt, ut ea et Petro et porro legere posses. Hac de re audiendi sunt

Martialis R. 86 ineo retro lego Sotadem, cinaedum. et Ausonius: σωταδικόν τε κιναιδον ἰωνικὰν αμφοτερωθεν. Quintil. Instit. or. IX. c. q.: ,,memini quendam nouignobilem poetam ita lusisser

tra tene vi coetam, mare classes, area me ems

hic retrorsum sit Sotadeus. Reliqua de Sotadicis metris vide ap. inipp. Quintil. Il. II. ; Hormann. inelem. doctri meis. p. 444 sqq. 45 . Sq.; Serv. ad Virg. P. I 8. I9.; cons. Marius Victi P. I 824. 253o; Diomedes p. 515; Suidas voc. Σωταδης M. M., ubi Sotades ἰαμβογραφος appellatur. Iliadis eius ineutio fit ab Hephaestione c. II. f. 5. De cinaedologia et hilarotragoedia quaeri etiam potest, utra prior vel recentior sit, an eodem screutraque tempore orta. Rhinthon, hilarotragoediae princeps, Suida testante, γεγονεν επὶ του πρωτου Πτολεμαίου, unde tamen id minime colligi potest eum Philadelpho regnanto non amplius Vixisse. SO-tadem Vero, qui Mε πρωτος του κανωδολογειν Strab. XIV. p. 6 8. , Plutarchus de eduo. liher. C. I 4., Athenaeus lib. XIV. p. 62 o. e. et Eustathius ad II. XVI. 432. Philadelphi temporibus soruisse testantur, ita tamen, ut eum non iam antea litteris et poesi

37쪽

operam dedisso eontendi non possit et quamobrem alterutram illarum Poesis formarum priorem fuisse minime pro certo statuere licet, quamquam suspicari possumus, hilarotragoediam Prius quam cinaedologiam in poeticam suam formam redactam fuisse. Sin verorem ipsam respexeris, putabis fortasse, si non prius κιναιδολπια orta, deinde etiam tragoedia in ridic lum detorta sit, certe hilarotragoediam et cinaed logiam iuxta prope ortas fuisses Paullatim utramque exstitisse, nemo infitiabitur: universum vero φλυακων genus, sive alias eius partes perantiquas fuisse verisimillimum est.

Restat ut de singulis huius generis scriptoribus

quantum ad nostram quaestionem aptum videatur, et

quidem de praecipius eorum pauca dicamus. Sopateae ὁ φλυακογρα-ος ab Athenaeo pluribus locis laudatur, nusquam Vero aut cinaedologi nomine, aut hilarodi. Appellatur nonnunquam parodus et Poparodicas quae traduntur eius fabulas fieri existimo, ut hilarodum suisse eum liceat suspicari. Pars mVero eundem esse qui φλυακογραφος ex Athenaeo

apparet, qui Sopatrum eiusdem fabulae Πυλαι 'scriptorem lib. IV. p. I 5. c. appellet 'arodum, et lib. XIV. p. 649. a. PMFaoogrv m. Patria Paphius fuit 'q), quare iocose apud Athenaeum lib. IV. p. I 58. d. , ubi de lentibus sermo est, dicitur ὁ φακιος παρωδος,

sortasse capta occasione a fabula, cui titulus σακ η. Hunc Sopatrum parodum Suidas a comico seiungit; εὶ Athen. m. p. 119. a. IV. 175. c. Diuitigod by Cooste

38쪽

I.ITTERA D. A d Sopator comicus et parodus est unus idemque: quibus enim in sabulis Athenaeus laudat purodum, easdem Suidas Voc. -ωπατρος Muικυς affert. S

patri fabulas vide in Schweighaeuseri indico ad Atti

naeum. Tres vero inter Sopatri tabulas ab Athenaeo laudantur, Βακχις lib. IV. p. I 58. d., P. I 76. R. quam etiam Suidas, et eam quidem unicam, parodo concedit), Βακχίδος μνηστῆρες lib. IV. p. I 6Ο. a. b. I. XIV. p. 644. c., ee Bακροδος γαμος l. XIV. p. 656.

f., quas equidem suspicor, sed suspicor tantuml tril giam fuisse, qua . Sopater antiquos trilogiarum poetas irriserit; fortasse etiam tria nomina unius sabulae sunt. Rhintho, hilarotragoediae princeps, testibus Suida, Stephano Byz. Voc. I αρας, Hesyclito vocis υσεκτος, Eustathio ad Dion. Perleg. 976. suit Tarentinus atque usus est, testante Apollonio Dysc. de pronom. p. 364. c., Tarentina dialecto; contra omnes unum est Nossidis epigramma in Brutichii Anal. I. p. I96, ubi haec verba leguntur: Καὶ καπυρυν γελασας παραφυίβεο καὶ φίλον εἰπων PIba in ἐμοι Ῥινλον ειμ ὁ Συρακοσιος. Sed huiusmodi epigrammatis parum videtur tribuendum esse auctoritatis, quanquam id non omnino negari potest, eum Syracusis natum postea Tarenti vixisse, unde Tarentini nomen acceperit: mirum autem esset, hoc reliquis de eo testibus aut ignotum aut ab iis omissum fuisse. De aetate eius Suidae testimonium iam audivimus; hic idem testatur triginta octo ὁρ ιατα τραγικα καὶ κ Gκα Rhinthonis fuisse:

39쪽

LITTERA D.

Fabula Rhinthonica inter varia fabularnm genera commemoratur in Donati fragmento de Tragoedia et Comoedia et in eiusdem Commentario ad Terentii Adelphos Prol. v. 7. Lydus de Μagistrat. Rom. lib. I. g. 4o. Rhinthonicam in septem Comoediae genera rpseri eamque εζωτικὴν appellat. Gisbertus Cuperus Obsemati. I. I. c. IO.ὶ Rhinthonis Hilatragoediam stoe diacogra Phiam dicit neque cantatam Olim aut sautatam, nedum actam fuisse, neque adeo omnino in Dramatum numero habendam, sed accedere ad Gallorum Vera burtesques, sive Italica moce dicere matis, Tmoestimenta, nulla fortasse alia causa commotus,

nisi quod Lydus I. l. q. 4 I. Rhinthonem dicit priamum hexametris versibus comoediam scripsisse δ). Contra Cuperum primum sunt Suidae verba modo laudata; deinde Beuvensius in Collectaneis Litterariis p. 8o. Sqq. magna cum Probabilitate Lydum errasso

docuit illa dicentem, Rhinthonem dramata scripsisse metris dramaticis. Contra illam Cuperi sententiam disputavit etiam Fictistaeditus de Dramate Graecor. Comico-Satyrico p. 43. sqq. De sabula Rhinthonica cons. Vossius Instit. Poeti I. II. c. a I; Grysar de Doriens. Comoed. Tom. I. p. 53. sqq. Rhinthon

dramatum quae scripsit non nova sibi sumserat a gumenta, sed aliorum tragoedias in ridiculum dolo sit et in comoedias quasi convortit, quae ita com- puratae ιλαροτραγωδίαι nominabantur. De metris ro, Ῥίνθωνα, ἔς ἔξαμέτροις θρα νε πρωτος Acram διαν.

40쪽

LITTERA D.

Rhinthon. cons. Osann. Anal. Crit. p. 96. sqq. γ. Mulier. Gesta. Hellen. Stiam. D. Stadie III. p. 364. sq. Ceterum , ,ab ἱλαρωδια sic distinguendam videri ἱλαρο- τραγωδ αν docuit Osannus, ut licet utriusque argumentum mere ludicrum fuerit, atque hilaritate ioco rum et lascivis dictis risum populo excusserit, iuἱλαθοτραγωδια tamen virtus comica ab argumentis tragicis peterctur, quae ex cothurno in soccum detorta cum parodia irriderentur. Utramque vero, Et ἱλαoωδιαν et ἱλαροτραγεγδιαν, in scenam deductam et cum saltatione i. e. gesticulatione et actione mimica decantulam suisse, veri simile sit . Hilarodi non ex veris tragoediis eas irridendi causa, sed aliunde, ex vita solebant argumenta repetere, et ea quidem amatoria, convivalia et quae horum similia sunt Festus voc. Hilarodos id carminum genus lascivum

et delicatum appellat, quae des nitio in bonam partemaeeipienda laudatae illi συι νοτητι minime repugnat. Do hilarodo et hilarodia cons inprimis Atlacn. XIV. p. 62 I.; Salmasti Exercit. Plin. p. 76.; Voss. Inst.

Poet. l. II. C. II. ελαρευδια ct ἱλαροτραγωδια saepe scriptoribus etiam nullo discrimine facto confunduntur. Sotades Maronita, ionicarum cantilenarum Poeta, Philadelphi aequalis, ηρ ε nociano ς του κιναιδολογειν, ionica usus dialecto; diversus est a Comico Sotade, cuius uti Athenaeo duao sabulae laudantur, Ἐγκλειό- ιεναι et Παραλυτρου πνος. Suidas comicum hunc Elnostrum confudit, quum istas duas fabulas nostro Maronitae tribuerit: sed Athenaei testimonium magi

quam Suidae dignum est cui sdem habeamus. Neque

Disti os by Corale