장음표시 사용
321쪽
ne offenderent infirmos, qui, quamquam Spiritum S. Deum esse crederent, tamen ab ea adpellatione abstinendum esse putarunt, nescio, quibus causis ducti. tum ne nimium exacerbarent Maeedo. nianos, quos secum contra Arianos unitos esse cenaebant.
Porro querna dii odii in fidem universalem Ecclesiae antiquissimae in divinitatem Filii . ita quoque in divinitatem Spiritus S. testantur consessiones, quas Martyre S, ante judices ducti, publico ediderunt, quibusque confirmarunt, se cum Ecclesia universa aeque in Spiritum S. Deum ac in Deum Patrem et Deum Filium credere. F jusmodi consessiones sunt supra laudatae Epodii et Alexandri, Elipli Vincentii, et Elipolemi, porro Scillitanorum M M., Felicitatis et septo in filiorum M M., Victori S , . lexandri et sociorum M l. c. a. 290., Agapae et Sociorum M M. a. 30 ., . frae M. c. a. 405., Firmi et Rustici MM. a. 305. et aliorum, quae apud Ru in artum legi possunt ). Id ipsum valet quoque de doXologia: Gloria Patri, etc., nec non de clausula precum: Per Dominum nostrum Iesum Christum, etc., jam in antiquissima Ecclesia uSu receptis, prout de τριςαr re, de more vetustissimo Se cruce Signandi in nomine Patris, et Filii, et Spiritus es; ex quibus omnibuS consuetudo primae Ecclesiae colendi et invocandi Spiritum S. colligitur. Dein Symbolum Apostolicum, quemadmodum inde abortu Ecclesiae in usu Erat, parili sido in Spiritum S. ac in Deum Patrem et Filium ejus unicum, fideles credere jubet, i. e.
illum consileri, adorare, eiq ie Se prorSus mancipare, ut bene exponit Pascliasius, quum ait: inrao in illum, hoe est dicero, confiteor illum, coto iι tum, acloro illum, totum me in jus ejus ac dominium trado, at gue transfundo. In professionis hujus reverentia uulners ad inino nomini aebita continentur obsequia ).
Tandem hanc suis se a Christo Domino in sinu Ecclesiae repositam et ab illa custoditam fidem, Spiritum S. vide. licet verum esse Deum, et ejusdem cum Patre et Filio maje-
322쪽
statis et dignitatis, se ii Patri et Filio consulis latitia leni, nobis pa-tosacit condentia alio haeresis Macedonianao. Cum enim Macedon ius Spiritum S. Filii creaturam esse diceret: omnes contra eum dein insurrexerunt, fidem avitam de ejus divinitate attestantes. Primo Macedonius condemnatus suit in Concilio Alexandrino a. 362. ), deinde in Cone. Ill 3 rico a. 365. vel potius 372. ), tum in Conc. Romano a. 372. sub Damaso , atque con ten si a. 379. M), tandem in C Onc. C onSta n ii n o politano I. a. 381., in quo solenniter proscripta est doctrina Macedonii , et desiuitiim, Spiritum S. ejusdem esse cum Patre et Filio naturae et essentiae, aequalis potestatis ac dignitatis, cum Patre et Filio adorandum et conglorificandum. Quam definitio. nem in epistola ad Occidentales ita exponunt '): Ista sides tum
a nobis, tum a vobis, tum ab omnibus, qui rerbum rerae si inora perreriunt, a 'probari a 'bet; vumpe cum et antiquissima sit, et lar acro Raptismatis consentanea, et nos doceat credere
in nomen Patris, Filii, et Spiritus S., hoc est, in uirinitatem, potentiam et substantiam Patris, et Filii, et Spiritus S., aequalem ilignitat m, et coaeternum res num, in tribus perfectissimis hypostasibus, sine in tribus Perfectis personis '. Atque S 3 iii holo Nicaeno. quod solummodo nudum habebat articulum: Credimus in Spiritum S, addidit: Dominum, et rini sicantem, eae Patre proceilentem, et cum Patre et Filio simu ι adoranuum et eons Iorifieanaum: qui locutus est yer Prophetas ' In quibus additamentis, licet Spiri tus S. expresse Deus nominatus non Sit, eum tamen verum Deum esse, Patri et Filio aequalem, ex aequali adoratione ei adjudicata sat adparet. Causa autem, cur Patres Concilii a voce Deus Spiritui S. in Symbolo apponenda abstinuerint. videtur haec suiSSe, quia contradictionibus contra vocem ὀμοούσιος experti fueraui, quantae lites propter vocabulum excitari possint per eos ipsos, qui cae-
323쪽
teruili doctrinam eo expressam halid impiagne ii l. - Quae decreta Concilii mox ab omnibus Orientis Ecclesiis approbata sunt; sed et non multo post ab Occidentalibus sunt agnita, itant sic Concilium illud Constantinopolitanum auctoritatem Conciliorum oecumenicorum natici Sceretur, praecipue quum eodem tempore Damasus Papa cum multis Episcopis occidentalibus Concilium no inae celebrasset, in quo pronuntiato contra Na- bellium, Photiniim et Apollinarem anathemate statutum est: Anathematizamus Arium atque Eu nomium, qui pari impietate, tieet sermone dissimili Fi liti m et i ritum S. esse asserunt creaturas. Anathematizamus Mace conianos, qui ae Arii stir e renientUs, non perflatam mutarerunt, seu nomen. - Si quis non dixerit, Spiritum S. de Patre esse re res et Proprie stetit et Filium, de suhstantia divina, et Deum verum', anathema sit ). Confirmatum autem est Concilium illud a Damaso in Conc. Romano a. 383. habito ). Ne lamen ullum dubium superesset. Concilium Const. IV. a. 869. diserte enuntiavit. Spiritum S. esse Patri et Filio consubstantialem, definiens: Cressimus in unum Deum in tribus eon substantialibus et clininis ae princi alibus personis: - unum quidem et singularem Deum secundum rationem substantiae, trinum autem, vel tria seeundum rationem personarum Praedicamus. - Anathmiatizamus Macedonium , neque in pers suarum discretione aifferentiam substantiae Patris, et Fiιii, et ainini et yri uel palis
Spiritus juxta praemetos haeresiarchas recipientes, neque intina e emque substantia psrsonas seeundum amentissimum Sabellium confundentes
324쪽
Erant qtii de iii, filii in initiae negarent, Patre iii Et Fili uni et Spi. ritu iii N. illei in ΝΝ. Litteris Dei ini, et tamen eorum doctrina ab Ecclesia rejecta est eo, quod realeni distinctionem inter Patrem et Fili uiri et Spiritum S. non admitterent, contendentes, hos tres lantum diversa nomina esse, diverso M Rese Dei manifestandi modos, seu diversas divinas operationen eiusdem unius divinae personae significantia, aut vero Fili uni et Spiritum Ν. esse Aolummodo duas speciales Det vires, seu duo specialia divina attributa absoluta. Λnli trinitarii audiunt. - Patrem Fili uni et Spiritum S. non nisi diversa nomina, quibus una, eadem- qite divina insigniatur persona pro diversis sese patefaciendi modis, defenderunt saec. II. Xoetus ei Praxeas, statuentes. Deum qua- tonus homines ad salutein inde ab aeterno destinaverit, esse Patrem, qualenus in Christo humanam sibi adsociaverit naturam. passus ac mortuus sit, Filium, quatenus vero homines sanctisseel, Spiritum S. vocari. - Filium autem ac Spiritum S. quasdam virtutes esse div Inas, docuit saec. 11. Sabellius, qui inter Anti trinitarios longe plurimos nactus est dinei pulos, unde et error Anti trinitariorum, licet in varios excreverit ramos, uno Sabellianismi nomine comprehenditur. Sabelli lini secuti sunt saeculo lil. adhuc Paulusis amosa tenus, et saec. IV. Ρ lio tinus, Episcopus Sirmiensis. - Λlii demum exstiterunt, qui Christum merum hominem asserentes, eo ipso quoque personalem Verbi subsistentiam agnoscere noli poterant, etsi ignoratur, quid proprie de Verbo senserint; Spiritum Ν. autem probabiliter pro vi divina habuerunt. Ad hanc classem pertinent Theodotus uterque, Artemon et alii. Quibus porro accedunt Noe in iani, qui contendunt, Christum propter supernaturalem conceptionem Dei Filium, propter alliores vero dotes speetatim propter potentiam et majenialem post assumtionen in coelum aereptam nonnunqtiam, sed sensu improprio in ΝΝ. Litteris Deum vocari, et propter hanc altiorem dignitatem etiam adorandum
325쪽
et invocandum esse . atque Spiritum M. dumtaxat virtutem et efficaciam divinam esse. Nec noti huc pertinent nationalis lae, quos etiam De istas et X a i ii rat i s t as, seu Unitarios dicunt. Quemadmodum autem Anti trinitarii statuunt, unam tantum esse in divinia personam, prout una solummodo divina est substantia: ita ex adverso alii tres numero non tantum personas, sed et prorsus a se dies tinctas substantias, inter ae aequales, a sunt sere. Adpellatur error hic tritheis nius, cuius necusatur saec. VI. Joa r nes Phili potius, Grammaticus Alexandrinus, et ante eum jam Joan. Ascusnaghes, philosophus Syrus ), saec. XI. nos cellinus. a Concilio Suessionensi damnatus, saec. XVII. ει o h er-lo e k, F ayd l t, et alii. Rejecto jam utroque se proro, docet Ecclesia Catholica, Patrem et Filium et Spiritum A. tres ossct por- sonas re distinctas, in una tamen ac individua
substantia et natura, omni h IN X a quo con uilini, Seu, ut hahet Symbolum Athaliasionum, ab universa Ecclesia receptum: Fi les Datholica ha c est, ut unum Deum in Trinitate, et Trinitatem in unitate resueremur; neque confvudentes personas, neque substantiam se 'arantes. Alia est enim Persona Patris, alia Filii, alia Syiritus S.; seu Patris, et Filii, et Spiritus S uua est dirinitas, ae v v alis s Io ria, coacte rua majestas.
Cum scilicet liae resis Sabelli alia sanum verbum depravaret: non poterat non Mamisterium Apostolicii in hanc sublimem doctrinam ad citrati iis definire. Quod aptissime eo fiebat, si certa vocabula elegit, quibus doctrina vera sine erroris periculo Paucis et adcurate simul exprimeretur. Ecclesiae antem jus esse talia vocabula seu die studi formillas eligendi, quam is non sint revelatae, in propatulo est. ΕtSi enim ipsa nova dogmata condere non potest, sed in iis desiniendis per omnia adstricia est verbo Dei revelato: orta tamen controver Sin, Certas, easq lebreves et distinctas dicendi formulas, vel etiam vocabula flu- tuere poterit, quibus non novit ni dogma aliquod cuditur, spit antiqua veritas modo quidem novo, aSt convenienti exprimitur, et velut tesssera continetur. Tali enim ratione discrimen inter do-
326쪽
c triti alii orlliodoxarii et liae reticortini errores manifestius patet. nec periculo exponuntur fideles facile a veritate revelata aberrandi. Ovia isitur restat, ait Augustin Is, nisi ut fateamur, Inquendi necessitate Paria haec vocabula , cum coPissa opus Us-s t disputatione Orersus insidias rei errores haer ficorum . Et S. Thomas: Aa inreviendum nora nomina, antiquam ae mosiclem sonistrantia, eo sit necessitas insputandi eum haereticis ).
Suo jure usa est itaque Ecclesia, eii in Sabelliani A quaerentibus, quid ergo sint Pater et Filius et Spiritus S.. si non sunt diversi divinitatis exsistendi aut operandi modi, neque diversae divina
virtutes, respondit. esse tres Aubsistentias, Seu personas. quin tamen dividatur aut separetur propterea divina essentia, natura Seu Substantia. Antequam tamen liancce Ecclesiae desii titio item ex revelationis divinae sontibus demonstremus: e re erit prius e. Ponere, quid ex mento Ecclesiae sub illis dixersis nomitii bus essentiae, naturae, Sub Stantia . Sub Si Stentiae ac per Sonae veniat.
Sub essentia, sensu latiori accepta, et etiam natura, intelligitur illud omne, quo res id est, quod est, adeoque non tantum interna rei ratio, cui ejusdem proprietates inhaerent, sed et hae ipsae simul proprietates illi inhaerentes. Id ipsum significat ουσία Graecorum. AS. Patres tamen, vocabulum hoc, prout et vocabulum φυσις pro essentia seu natura desinita acceperunt, ita ut ipsis utraque vox idem Sit ac vποστασις seu persona D. Duo sensu οὐσίαν Sabelliani intellexerunt. quum Filium et Spiritum S. Patri ομοovσιον praedicarent; unde et in Concilio Antiocheno contra illos a. 341. coacto definitum est, propriam esse Patris. Filii et Spiritus S. substantiam, i. e. Personam . Verum jam diadiim Ecclesiae universa Consuetudine receptumefit, ut nomine ουσίας et etiam Mi σεως sensu latiori significetur id, quod rem proprie consciat, Seu quod nos essentiam ac
quid dilatem, co iis titutivum vel etiam formale rei ad
327쪽
pellarunt ). Sensu tamen strictiori essentia metaphysica essentiae nomine venit id, quod accidentibus est subjectum, cuique haec velut substantiae suae inhaerent, seu illud, quod proprie reni ab omni alia distinguit, et radix proprietatem ejus ac
Substantia dicitur id, quod nullo alio indiget tamquam subjecto, cui inhaereat, ad exsistendum, Seu paucis, quod e X- stat per se, burdi sidi. Hinc sub substantia intelligitura. ens absolutum seu Deus per excellentiam, utpote qui solus, quia prorsus independenter ab Omni re, vere per se exsistit: b. omne ens etiam sinitum . quatenus, licet dependendo a Deo, tamen non alteri sinito subjecto inhaerendo, attributi aut actionis aut status seu conditionis instar, et hoc sensu pariter per se, non per aliud seu in alio exstat: atque tandem
c. illud in entibus finitis, cui tamquam subjecto durabili
accidentia, uti sunt attributa, adsectiones et actiones, inhaerentia cogitantur, quo Sen Su substantia ab eSSentia sensu strictiori accepta haud differt 3. Id ipsum pro suo etymo notat graecum ἡποστασις, et in eo sensu etiam revera a veteribus Patribus usurpatur ). Ρost ea tamen usus invaluit, ut vox haec nonnisi de persona adhiberetur. Subsistentia, etροπος τῆς vπαρξεως, exsistentia substantiae pro se, Seu modus proprius eXSi Stendi per se ,had gursidistin, bag Ingbefonberestiti, est exsistentia Substantiae, qua haec singularis, completa, et ideo alteri incommunicabilis redditur; deinde autem hanc ipsam singularem, completam et alteri incommunicabilem substantiam Significat, quo Sensu idem ac suppositum est.
328쪽
S lippos itum itaque ext stili sta illia , sen natura per se exsistens. non alii tana quam Rubjecto inhaeretis, singularis ac individua, i. e. non pluribus coit in unis, atque Pleta, αντουλῆς, i. e. non destinata cum aliora ad isertium aliquod compori lidum Seu colis lilii iidiim, et ideo alii talii quam suppositolii commii iii cabilis. seu certo per se in concreto Exsistendi modo delerminata
stipiλONitii in ratio nato, Seu suppositum in tollectu et voluntate praeditum, adeo lite sui, et quidem iam quam pro Se ac propter Se exsistentis Selbit;meli conscium j. Si jam liaoceo personae descriptio doctrinae Catholicae, juxta quam tres di iii a se dantur personae realiter distinctae, ad commodali ir: cons quilur, tria sesso in divinis supposita iiii et ligentia et volsentia, a se invicem distincta. allamen nequaquam a se invicem friuncta, ita ut Deus quidem sit in tribus personis distinclis, non autem in tribus porsonis distinctus . Duapropter bene est altendendum, ne etiam id, quod personae in creatis adhaeret, ui scilicet ii uti lanium subsistentiam, sed et substantiam sibi unice propriam habent, iii personas di iii an transferatur; quum hae xiit, si alitia in suu essentiam di ii iam communem et indisi in clam habeant. Si iiii itaque tres personae in Deo, si substantiam divinam in omnibus en indem in sente subtraxeris, tres diversi subsistendi modi, Paternitas, Filiatio et Spirali , , qui nostra cogitandi ratione ipsi divinae substantiae super enire concipiuntur, quam assiciuiit ei sitigii larem iii liliaqliaque perSona reddunt, re ipsa autem ad divinam naturam, in qua nihil est ne idens, pertinent, uti altribula absoluta, et hinc neque personae possunt confiindi, neque substantia Se parari δ .
Ecclosiae autem doctrina de trina persona iii natura divina hoc Sensu expo Silo per partes non dissicii iter probatur. Etenim
329쪽
Patrem S S. Litorae ubique tamquam suppositum irit Elligens ac volens exhibent, quod per actiones, quae ipsi adscributitur, malit sesitim redditur. Pater enim secundum ossata Christi ei Apostolorum cognoscit 3, docet ), r ,
lat*J, vult' , decernit ), diligit' , Operatur' , disponit '), mittit '), ignoscit ac peccata dimittit q), salvificat J. exaudit 'i, sibi complacet ' , clarificat ),
quae manifesto non nisi stuli intellectu ac voluntate, Suique conscientia praedito tribui possunt.
Idem valet de Filio. Etiam ilic ubique in SS. Lilleris lana quam Suppositu in intelligens ut volens, et quidem a Patro dis. tinctum proponitur, ut ex supra pro divitii tale Filii citatis to eis
luculenter adparet. Nam dicitur in eis Filius oves suas cognoscere, itamque dare eis aeternam, ita ut de manu sua,
pro uti de manu Patris, eas non rapiat quiSquam, qui et ipse unum sint ' i. Porro declaratur, ipSum Operari, sicut Pater usque modo operetur, non posse sacere quidquam a se, nisi quod viderit Patrem facientem, quaecumque autem ille secerit, haec et Filium similiter sacere, atque sicut Pater Suscitet mortuos et viviscet, sic et Filium, quos velit, vivificare ''), e S SQ rerum Omnium Do initium. utpote cui Pater, qui habeat vitam in semetipso, dederit pariter habere vitam in semel -
330쪽
ipso ). Denique docetur, neminem nosse Patrem, nisi Filium, et cui voluerit Filius revelare ), qui habeat potestatem vitam suam, corporalem scilicet, ponendi, et eam
i tertim sumen d i 3, etc. M). Haec quidem Ch ris tus ipse. Simili ratione autem docent Apostoli, Verbum seu Filium Dei
SSe vitam, i. e. auctorem vitae, quae erat apud Patrem, et apparuerit nobis ), lucem veram, quae illuminet omnem hominem venientem in hunc mundum'), eum, per quem mundus
factus sit '), qui in propria venerit, ac dederit hominibus potestatem, filios Dei seri , quique sit Unigenitus a
PatrΘ'); porro eum semetipsum exinanivisse, formam servi accipientem, in similitudinem hominum factum, et habitu inventum ut hominem μ' , qui portet omnia verbo virtutis Suae, peccatorum purgationem faciens, atque sit Deus ), et Dominus vivorum et mortuorum T. In hisce per omnia de Filio in oppositione Patris est sermo ), atque ei talia adscribuntur, quum ipse vita absoluta fruatur, cO-gnoscat ' ), velit, atque ad extra agat ra, quae necessario sui conscientiam, intellectum ae liberam voluntatem exigunt. Quinimo id ipsum jam ex compellatione Filii Dei, quae nonnisi personae tribui potest, nec non ex ipso Dei nomine necessario colligitur, quum S S. Litterae alium quam personalem Deum haud noverint.