장음표시 사용
151쪽
36 Interrogatio XIX. De non satisfaeiente Missis σα non alia ratione, nisi quia supposita tali facultate expressa deis bitori concessa ad eIigendum in communi, censetur creditor satitem tacitε approbare etiam talem personam a debitore in particulari postea determinatam ; sic consequent r in nostro ea su, quia ex vi materiae, & non facta obligatione persona Ii, ut suin Ponitur, censetur concessa facultas Superiori, ae Conuentes adante eleemosynam, vel satisfaciendi Missis per seipsos, vel in communi alterum eligendi, &sic electus postea in particulari a Superiore, vel Conuentu reputatus fidelis, iste censetur approbatus, & electus ab eodem largitore eleemosynae, qui hanc cum tali facultate dederat, unde ex his sequitur praedicta non videri tantum probabilia, sed videri certa , ut colligitur ex Nostro Andrea a Matre Dei in Cursu Theolog. Morat. Salmanticens tom. 3. tract. 13. de Restit. cap. I. punct. 9. num. I9I. Ad haec faciunt etiam quae dicam infra, uum. I S.I3 Ad primam rationem in contrarium allatam sura, uum. 3. a pari de Capella no ex Tamburino, respondetur nihil probare contra casum nostrum, in quo agitur de Superiore, & Conuenta non pe=fonalithr a dante eleemosynam expresse obligatis per seip-χs satisfacere, sicuti Capellanus, de quo loquitur ibi Tamburinus habet obligationem personalem, ut clare constat ex traditis supra, num. 7. de quidem muliti magis si eius Capellania sit authoritate Episcopi in perpetuam instituta , quia fic est Beneficium Eccles asticum, ut dicunt Glossa in Clementi. 2- de Decim. Fusci de Visit. Lb. Σ. cap. I . Selua de Benes pari. I . quast. s. num. 23. & aliν, ideo. que ratione Beneficii tenetur personalithr, nisi aliter in Fundatione cautum fit,& hanc obligationem per nalem cognoscentes communiter Rectores alicuius Beneficii,& nullam dubitationem de illa habentes , benε vero dubitantes de Obligatione non pers nati, propterea solum de i sta interrogauerunt Sacram Congregationem Concili j DHr Decretis de c elebratione Misarum, num Octauo hisce verbis: An Recto ν Beneficii, qui potest per alium cel brare teneatur Sacerdoti celebranti dare stipentum ad rationem reddi- tuum Beneficii e Sacra Congregatio respondit, faris esse, ut Rector Benefici , qui potest Missam per alium celebrare tribuat Sacerdoti celebranti eleemosynam congruam secundum morem ciuitatis, vel Pr uineia, nis in Fundatione Benefiei, aliud cautum fuerit.
Hinc habetur, quod Rector Beneficii, cui inodi est Capellania
152쪽
Interrogatio XIX. De non satisfaeiente Misis cte. I 37 lania praedicta, non semper potest per alium celebrare, & id etide illius Capellano personaliter obligato constat loqui Tamb rinum citatum supra, num 3. quamuis sit ei permissum, ut notaui supra, num. I. non autem liberὸ concessum , ut possit celebrare per alium, unde si iste alius postea non satisfaciat, tenetur talis Capellanus per se, vel per alium supplere iuxta solam permissionem ei factam , di propterea Tamburinus ibi dat exemplum de Pictore, a quo ego emerem picturam cum expressione a se faciendam personaliter, adeoque semper mihi obligato, etiam si ipse daret meum pretium alteri pictori, ut iste picturam faceret, sed postea nihil fecit, vel quia fugit, vel quia mortuus est &c. prout etiam notaui supra, num. I. vers. Et quod . Igitur ex dictis plenε restat responsum primae rationi allatae supra, num 3. ne inpe per illam nihil probari pro casu nostro, quia ibi Tamburinus loquitur clare de Capellano personalithr obligato, &casus noster est de S periore , & Conuentu non personaliter obligatis. Quaere adhuc
Nec desinam notare, quod cum redditus Capellaniae regularuter excedant eleemosynam communem singularum Millarum iuxta morem loci, consequenter si Capellanus permissionein habens celebrandi per alium isti committat satisfacere data ei solum cougrua , S communi eleemosyna, prout sum cere dictum est ex Sacra Congregatione , & iste alius non satisfaciat, potest etiam dici quod ex hoc capite Capellanus teneatur adhuc per se, vel per alium, nam non dans eleemosynam ad rationem reddituum, excessus remanet penes ipsum, sicque in isto excessu habet eleem, sydam adhuc apud se, quamuis congruam iam dederit alteri, qui non satisfecit.
Hic inciden thr posset inquiri quid sit dicendum, si Capellanus
personaliter obligatus committeret Missam alteri, qui vere sati iacit λ Respondeo peccare grauiter, ut dictum est Iupra, num. 8.vers. Hinc ἡ eontra, sed non teneri ad aliam satisfactionem, quia Sacrificium ex opere operato est aequalis valoris, tum ab uno, thm ab alio Sacerdote celebretur, ut dicam infra, num. IT. Om
nino videndo. Similiter posset dici de Pictore si mihi pictura daret aequalis perfectionis, & valoris tamquam si manu propria illam fecisset; docet ut enim a Doctoribus Moralis is, quod si ego Outraherem cum vendit Ore vini, ut mihi vendat de vino puro,
153쪽
138 Interrogatis Ym. De non satisfaciente Musis m. 5 generoso a me iam gustato, sed ille habens vinum magis generosum, hoc miscens cum aqua reducit ad eamdem bonitatem, e generositatem, ac valorem alterius a me iam gustati, talis venis
ditor dans hoe se mixtum vinum, ad nihil teneretur. Sed haec ad rem nostram sol tim ex abundanti faciunt; & quod dixi de
venditione vini docetur a Lestio de infit. lib. 2. eap. M. dulit. Itanum. 8 I.
Quid etiam sit diem dum de petente celebrari Missas potius ab uno Capellano, quam ab alio, vel a Religiosis Reformatis potiusquam a non talibus, dicam etiam infra, num. 17.14 Ad secundam rationem contra adductam supra, num. 6. satis responsum remanet per dicta supra, num. 8. non enim verum est, dantem Eleemosynam eontrahere limitate cum superiore, ac
Conuentu cui datur absque expressa obligatione perionali, Mideo manifesth patet, quod cum Superiore, & Conuentu tractat disiuncti vh saltem tacith, ut dicam etiam numero sequenti, id est vel cum Superiore, seu Conuentu, si tamen velint per se satissa cere, vel cum alio cui Superior, seu Conuentus nolentes per se, imposuerint satisfactionem , ac obligationem, & eleemosynam
dederint, & sic qui prim6 dedit eleemosynam tune est ipse qui
contrahit cum alio, cui Superior, seu Conuentus committunt obligationem, & eleemosynam dant veluti per manus, & de mandato, ac ex expressa, vel tacita voluntate, & commissione eiusdem, a quo Superior, ac Conuentus acceperunt eleemosynam transferendam simul cum obligatione; certum namquhest,qubdiaciti, ct expressi est idem iudietum, ut habetur l. eum quid, j. μcerti petat. & l. se filiussam. eod. tit. & I. vltim. f. de legat. & alibi frequenthr in Iure,& tenent Iuristae communit r. Et fortius su detur, quia immo taciti, Osolam coniecturati par est virtus cun a expresso. Card. Tusch. lit. T. conclus. 7. num. 13.& alij, & sic in casu nostro satis clara adest coniectura salthm tacita pro intento .
Is Ad tertiam rationem positam supra, num. s. dico, qubdSuperior, ac Conuentus adimplent totum id ad quod tenentur, nam diun saltem ex tacito consensu primi dantis dant alteri, talis pecunia moraliter censetur dari ab ipso primo largitore eleemosynae, ac proinde ut est sub illius dominio, non Superioris, nec Conuentus, qui potius nomine illius, quam proprio tradunt ele mo*
154쪽
Interrogatio XIX. De non satisfaciente Missis M. I 39xwθnam, & resoluitur totali the contractus iam inter ipsos in
tus, cum fuerit sub tali conditione vel expressa, vel tacita, ut vel Superior, & Conuentus si velint, ac si possint Missas celebrare retineant sibi, vel aliter alteri committant eamdem, vel aequalem pecuniam ,& hoc agitur ex saltem tacito consensu primi largitoris, cum alias non obligauerit personalithr expresse Super ιο- Lem, nec Conuen tum, qui nec obligantur ex vi materiae utpote transferibilis, ut dictum est; & sic dum Superior, ac Conuentus tradunt alteri, eum agant potius nomine primi dantis, quam proprio ,& primus dans teneatur quasi in persona alterius a Superiore, ac Conuentu subrogati acceptare suam pecuniam, sicuti creditor tenetur acceptare, & ratum habere quod ei fiat restitutio per aliquem reputatum fidelem a debitore iuxta supra allata Praesertim num. ΙΣ. & consequenter in utroque casu perire debet
dicto primo danti eleemosynam , sicuti dictum est, quod creditori perit pecunia fi pereat, quia utrobique currit ratio domini p.
quare huc in casu nostro non est apud Superiorem , se a Conuentum, ur non bene supponitur esse dicto nam. s. Exemplo res clarior fiet: Si Sacri liae Sacerdoti, v. g. Metropo litanae Ecclesiae ex ossicio Missas colligenti dentur pecuniae proeseemosyna, v. g. centum Missa ruin ad hoc ut tales Missae quantocius celebrentur , & ille eas recipiat, vel etiam eas immisceat
cum proprijs pecuniis licet sic fortasse illarum acquirens dominium iuxta dicenda Ura, nam. I9. si pollea curaret, ut fuit ei saltem tacith commissum talem celebrationem, seu satisfactionem feri a varijs Sacerdotibus, quibus pro stipendio daret eleemosynam, vel ex pecunijs in specie receptis, seu indiuidualiter habitis, vel ex proprio, seu appropriato per mixtionem peculio, quis diceret totu m Sacristae perire, atque ad dandas alias eleemosvnas obligari, si illi omnes Sacerdotes prius ab ipso reputati fideles, postmodum ut infideles no a celebrasse reperirentur 3 Sane nullus hoc diceret, cum etiam lumine naturali constet ad nihil esse obligandum Sacri sta m praedictum, a quo macte fuit impletum quod ipsi
Quod si contra quis diceret, non perire pecuniam primo datori , sed primo acceptatori, qui illius factus est dominus ut ex
presse dicit Andreas a Matre Dei in Cursia Salmanticens Moral.. . q. tract. I s. de Statu Religios, cap. T. N. 7. nurn. I 38. his verbis,
155쪽
o Interrogatio XIX. De non fatis faeiente Miss cte. l. quens de primo accipiente eleemosynam pro Missis qui prLno accipit stιpendium statim acquirit dominium illius sub obligatione dicendi Missam, quam potest per se, vel per alium implere; ergo cum Omnes concedant rem perire domino, consequenter si stipendium a primo acceptum detur alteri, ut iste impleat obligationem, sed de facto non implet, sicque stipendium pereat, peribit ipsi primo accipienti, qui dum accepit fuit sta ιim factus dominus illius. Respondetur verum esse, quod primus recipiens stipendium statim acquirit illius dominium , fit ideo si istud pereat adhuc tamen existens in manibus dicti primi accipientis, seu apud istum, certe ipsi perit, quia sic est dominus illius : Caeterum notandum est, quod ut sit factus dominus, debet habuisse sanimum acquirendi tale dominium, ut dicam infra, num. 19. Si vero dictus primus accipiens tradat alteri reputato fideli tale stipendium, tunc abdicat a se illius dominium , 6c moraliter censetur prius transferre illud in primum largitorem, isti quasi restituendo totum quod ab ipso accepit, id deinde nomine ipsius, S ex huius consensu saltem tacito stipendium physice tradit alteri , isti committendo tales Missas , 6c in istum transferendo Omnem obligationem , quae cum non sit personaliter expressis imposta primo accipienti, ut per se solum satisfaciat, sed per alium satisfacere possit, est obligatio praecise realis, quae sequitur rem, id est acceptum stipendium , quod iam separatum a peculio primi accipientis, statim moraliter restituitur, & acquiritur primo largitori ,& moraliter proptEr eumdem valorem , &eum designata, ac destinata sit talis pecunia ad implendam mentem ipsius largitoris primi , censetur eadem numero prima pecunia , te ideo si pereat peribit primo largitori cum iste fiat illius
dominus in traditione facta alteri reputato fideli nomine ipsius,
de in quem tenetur consentire, ut dictum est supra, num. IO. DG
princip. 6e sane ratio dominis sic est applicanda , etiam a pari de
casu furis restituentis ablatam pecuniam per ministrum reputatum fidelem, ut patet ex traditis eodem num. Io. unde si in casa
furis non obstat licet culpabilis, a fortiori non obstabit in casa nostro, in quo nulla interuenit culpa ; 6t sic supposito quod Superior, ac Conuentus no a fuerunt obligati, ut personaliter a seipsis Missae celebrarentur, de consequenter si illas committant
alteri ex consensu, seu voluntate saltem tacita primi dantis sti-- Pe
156쪽
ynterrogatio XIX. De non fatis uelante Miss stri r rpendium, tunc non se gerunt nisi tamquam illius dispensatores squi non acquisiverunt dominium eleemosynae,sed tale dominium, vel remanet absolute moralitEr eiusdem primi datoris, vel salthma d ipsum morali thr reuertitur facta tali separatione ,& traditi ne nomine ipsius. Hoc expresse dicitur a Nostro Andrea a Matre Dei in Caeris Salmant. Moral. tom. q. tract. ιη de statu R eligi D, cap. T. punct. S. 6. T. num. I 36. in sine , his verbis : Qui Missas celebrandas accipiunt ob stipendium, non a seipsis, eum vel non sint Sacerdotes , vel sint impediti, vel ex proprio statuto habeant ut non pose sint stipendia acciprre pro Missis, omes isti non acquirunt dominium iuius Aeemosyna, sed μηt meri dispensatores, qui nomiae dantis illam, eam distribuunt. Horum verborum duae particulae: Non a seipsis,& Vel sint impediti, verificantur in casu nostro, tum quia Supe-Lior, ac Conuentus non acceperunt stipendium , ut a seipsis fieret satisfactio, prout non raro se explicuerunt cum dante eleemosynam , sicuti aliqui Religiosi fassi sunt, se illam sic accepisse; tum quia particula, sint impediti, magnam dicit latitudinem , undE
ex pluribus causis poterant impedimentum habere, proptEr quod non a seipsis satisfactio fieret, nec sibi retinerent eleemosynam , sed alijs dispensarent eam ex volitione sue expressa , siue tacita illius, qui illam primus dedit, & sic facientes non se gerunt tamquam eleemosynae dominium habentes, sed υt meri dispensatores, qui nomine dantis illam, eam distribuunt, quod clarius docere non pote st hisce verbis dictus Andreas a Matre Dei. Igitur dominus eleemosynae in casu nostro, cum dicatur a dicto Authore quod sit ille, qui eam primus dedit, propterea si postea illa pereat, eidem perit utpoth vero, & soli domino. Haec procedunt tam de dicio Sacrista, quam de Superiore, ac Conuentu, quorum nullus clim non fuerit personaliter obligatus, consequentEr se solum tacite obligauerunt ad curandum ut nomine dicti domini, nempe illius qui primus dedit eleemosynam, Missae per alios celebrentur, unde clam hoc curauerint imposita alijs obligatione cum largitione eleemosynae, ad nihil ulterius tenentur, quidquid postea eueniat.
I 6 Ad quartam rationem datam supra, uum. 6. dicitur, nihil per eam probari, nisi quod si Superior, seu Conuentus non dederunt alteri totam eleemosynam, quam acceperunt, tenentur
supplere solum ad rationem partis retentae, quia per istam facti sunt diuores. I7 Nec
157쪽
Interrogatio XIX. De non satis Deiente Missis m. 37 Nec obstat, neque iuuat si adhuc in contrarium fortassα
dicatur, Superiorem, ac Conuentum ad totum teneri quamuis alter, in quem fuit facta translatio satisfecerit cum celebratione Missarum, quae ex opere eperato sunt eiusdem valoris a quocunque dicantur; tamen ex opere operantis maius emolumentum spirituale fortasse intendebatur a dante eleemosynam potius Religiosis Reformatis, quam non talibus, vel Sacerdotibus saecularibus, unde potuit da in uurni fuisse illatum ei, qui Missas petiit. Re Dponsionem ad hoc dat Tamburinus in opusc. lib. 3. de Sacris Missae, . cap. q. f. i. num. 3. his verbis: Respondeo. At deuotio fortasὸ fuit
maior alterius, quι suppleuit, unde pomis euenire maius emolumentum
eι, qui Missam petiit. Adde dicium fuisse supra, huiusmodi fructus
Dirituales, quainals E petentibus Missas omnino volitos, non cadere tamen quoad restιtutionis onus in consenserationem.
Ex hac Tamburini responsione constat non rectε argumentari prout quidam argumentabatur , quod dans eleemosynam pro Missis potius Religiosis Reformatis, quam alijs, intendit, & vult ut Missae ab alijs non dicantur, sed personaliter ab illis. Uerum hoc non esse dicendum manifestε patet, thm quia expressὸ non fuerunt obligati personaliter, & tamen talis expressio est omnino necessaria ad obligandum personalitEr,. ut totiεs dictum estis praesertim numero 8. tum quia ratio maioris deuotionis etiam omnino volitae a dante eleemosynam non inducit obligatione . Mprout ex mox. dictis verbis Tamburini clarε,. ω expresse liquet ia pendix ..i8 Vidit supraseripta quidam cuius erant rationes in conistrarium allatae supra, nam. 3. 4. 3. 6. sed iam ia praedictis a me in pugnatae, & resolutae, atquE ostensa: nullius roboris qui ver tenus dixit mihi, se non percipere quomodo Superior, ac Conuentus accipientes eleemosynam non sint facti domini illius,. ita quod utcunque pereat non pereat ipsis. Respondi illi me hoc late declarasse DR a,num. I s. ex doctrina expressa Nostri Andreaea Matre Dei hic iterum non repetenda, sed ibi videnda. Nunc tantum refero, quae dixi supra, num. II. ex Tamburino asserente, quod si Testator relinquat haeredi peeuniam eum obligatione
faciendi vi g. aedificium, acquirit talis paecuniae dominium si ipse
158쪽
Interrogatio XIX. De non fatis faeiente Miss m. ΤΑ Faciat, sed si non faciat ut facere debet, at sinE culpa dictam po
Cuniam, vel aequalem det alteri, ut iste exequatur, haeres dicitur transtulisse dominium pecuniae, & obligationem in alterum, &sedeobligasse ab executione, deoque iste alter exequatur, vel non exequatur, haeres ad nihil est obligandus, ut dicit idem Author . qui tamen hoc certh non diceret, nec posset dicere, si haeres alte. ro non satisfaciente adhuc esset dominus pecuniae sibi datae, quae duorum dominorum separatim simul esse non potest. Talis omnino est casus noster; ergo&GReassumptis a praedicto sequentibus dixit: Diuersitas est inter
haeredem, S Superiorem, ac Conuentum, quia haeres operatus est per commissionem sibi impositam a Testatore; verum dans eleemosynam Superiori, ac Conventui, non facit Commissionem.
sed petit ab eis , quamuis possint per alium satisfacere. Opposui sic instantio Quid dices si Testator relinquat Conventui facto suo haeredi peeunias pro Missis dicendis, di has Conuentus finE culpa
det alijs, qui postea non exequuntur, nonne Conuentus esset dicendus haeres de quo loquitur Tamburinus,& quem in dato casu omnino deobligat Certe affirmare sic debes, nisi totalitEr tanti Authoris doctrina a te immerito repudietur . Nunc quam di. uersitatem cognoscis inser dantem Conuenti tamquam haeredi, di non tamquam haeredi e Dixit; quia haeres Conuentus exequitur commissionem, Conuentus vero quandΛ non se habet uti har. res non habet hanc commissionem, sed ab eo petitur. Respondi: Nimis clare constat, non minus esse dicendum de Testatore , ruod petat ab haerede executionem aedificij, ac sit dicendum de ante eleemosynam, quM petat a Conuentu executianem Mis. sarum; haeres enim perinia est quod sit haeres, sed tantum se habet ut persona praecise , a qua Testator petit executionem aedi. ficia pro ei relicta, sed data pecunia; Se sic eum omnimoda pariatate dans eleemosynam pro Missis Conventui, ac Superiori, harum executionem petit, quae petitio si nonimh& proprie dicitur commisso tum in casu haeredis, tum in casu Conuentus, ac Superioris quamuis non haeredis . Igitur quemadmodum Tamburinus citatus supra nam. II. expresse ad nihil obligat haeredem omnino similem Superiori, ac Conventui quoad impositionem, seu petitionem, atquὰ commissionem factam ipsis, & ab istis in alios translatam etiam postea non satisfacientes, cousequenter.
159쪽
I 4 Interrogatis XIX. De non satisfaciente Missis Ocei pret,E in tali casu deobligato haerede ab eodem Tam burmo, is equoquε idem implicite, imm o velut explicite asserit de casan Ol ro , sicque Superior, nec Conuentus ad aliquid tenentur, quia haeredi applicata doctrina est eommunis in similibus commissionιbus fusceptis, quae verba sunt eiusdem Aut horis, yt notaui etiam
Ad haec nullum mihi dedit responsum , nisi quod habeat A thores asserentes, eum qui recipit eleemosynam a primo dante pro Missis fieri illius dominum, unde ipse obstans inferebat, quod si illa pereat, perit eidem primo accipienti tamquam domino. Respondi, quod etiam ego non nego quin fiat dominus pro semper si tamen per se satisfaciat, & in hoc tantum sensu tuos loqui Ruthores, si hos attente legas, intelligesia Difficultas autem ita nostro casu procedit, an etiam sit dicendus dominus post factam translationem , uti potest laeere in alterum, ad quam dissicultatem nullos affers Authores, qui affrinatiuὲ respondeant, sicuti pro negatiua ego retuli aliquos, quorum doctrinam, ne hic sim prolixus eam repetendo, videre tu potes supra, num. II. per totisti etiam sub praesenti numexo I 8. in instio, & similiter dicenda
xumero sequenti iaI9 Pro confirmatione, ae pleniori praedictorum declaratione est valde notandum quod docet etiam cum alijs Tamburinus in Decalog. lib. 8. tract. 3. cap. 3. s. q. num. Iy. seqq. nempe quod ad acquirendum dominium requiritur in accipiente voluntas acinia uirendi illud, & proinde si misceas notabilem pecuniam alterius cum alia tua notabili cum animo expreta non acquirendi dominium talis pecuniae, totus cumulus,. beEt non possit fieri discretio tuae , vel alterius pecuniae, remanet sub dominio utriusque, & dandum erit ex eo cumulo singulis, quantum pro rata eis conuenit ,& consequenter si periret vel in totum, vel in partem , periret talis cumulus proportione seruata tibi, & alteri , cum sit sub singulorum dominio. Hinc applicando casui nostro praedictam doctrinam, eum alius cui statim dicam numero sequenti censeatur unumquemquc intendere se obligare minus quam fieri potest,. nullus qui recipis eleemosynam Missarum manualium censetur habere animum acquirendi dominium talium pecuniarum etiamsi eas misceas
cum propri)s, nisi adsit aliqua specialis conuentio, & obligatio,
160쪽
. Interrogatio XIX. De non satis retente Melise. I
sed potius censendus est habere animum expressum non acquia xendi dominium talis cumuli; & ratio est quia cum nec ex vi materiae, nec ex sacto proprio teneatur satisfacere personaliter, ut supponitur; talis recipiens Missas manuales intendit tantum
contrahere omni meliori modo sibi minus oneroso, sed magis sibi fauorabili, id est vel ad satisfaciendum per se, acquirendo sibi dominium totale talis pecuniae , & cumuli, vel ad satisfaciendum per alium, relinquendo dominium saltEm partiale talis cumuli primo largitori, ita ut etiam isti perire possit proportione semilata , si nulla recipientis adsit culpa , ut ex aequitate paena non subeat ex proprijs sin E aliqua culpa r Dicendum est ergo quod recipiens, etiam facta mixtione non potest censeri habuisse animum acquirendi dominium talis eum uti, ita ut sibi totus pe-xeat, sed potius oppositum, scilicEt quM etiam largitori perire possit; & sic a primo ad ultimum patet, quod non remanet obligatus talis recipiens eleemosynas manuales, nisi realiter, & ra-xione rei accepta, quam postea dando alteri reputato fideli nomine ,& ex consensu salthm tacito primi largitoris, in alterum transiere totalem Obligationem, nec ipsi, sed largitori, si pereat pecunia perire debet , quia sub largitoris dominio sor maliter remanet adhuc ut permixta, & quando ex tali cumulo separatur aequi ualens summa ad dandum alteri reputato fideli, moraliter censetur dari eadem largitoris prima pecunia sub ipsius dominio,& ideo si perit, largitori primo uti domino perire debet, alias
teneretur iterum ex proprijs soluere Superior, vel Conuentus, vel praedictus Sacrista, quod cum sit eontra aequitatem. ad hoc nullus censetur se habere animum obligandi, neci consequente e
acquirendi dominium talis pecuniae, sed praecise i, tinendi illam nomine primi dantis, si ipse recipiens nolit per se satisfacere, &cum obligatione dandi alteri aequivalentem summam , quod si Pereat, pereat eidem primo danti, noci ipsis, & non aliter, itave nunquam sinε culpa, nec Superior, nec Conuentus, nec Sacrista teneantur ex proprijs iterum soluere ; & haec omnia habentur ex Tamburino, di alijs Ioci eis. & sic non urget instantia allata supra, sub num. s. ratione dominis quod cum ex dictis manifeste constet remanere apud primum largitorem, sic verε isti peribit pecunia, ac eleemosyna, non verb Superiori, vel CO uensui, vel Sacristae ia