장음표시 사용
921쪽
necessarii propinquique intelligantur. Exempla Taciti et Suetonii in lexi eis reperientur; inferiore aetate eodem modo caritates dieebantur, qui usus apud Ammianum frequens est. Sic iam Perigonius. Jlbid. 43: Donavit pater tuus multa, et ipse donasti. Cesserit parum gratus cet. Varie extrema tentantur; veri simillimum mihi videtur: Deeesserit mortuus sit aliquis parum gratus nihil testamento principa
Ibid. 44 de Traiano. antequam princeps fieret, D mitiani tempora experto : M e m i n i s t i. quae optare nobiscum. quae sis queri solitus. Nam privato iudicio principem geris, meliorem immo te praestas, quam tibi alium precabare. Nullam esse causae significationem sensit Livineius substituique pro nam voluit nune. Et facilius et aptius substituitur iam, quod et praesentis temporis et mutationis significationem habeti Ibid. 48 de eomitate Traiani erga senatores eum salutantes): Itaque non alii et attoniti nee ut perieulum capitis adituri tarditate . sed securi
et hilares, eum commodum est, con Venimus. Mendosum esse alii satis psi manifestum; aliorum Orreetiones longius aberranti Keilii pallidii sententiam emeit rectam et necessariam, litterarum vestigiis non insistit. Una littera mutanda est ut fiat: Itaque non albi et attoniti tet. Album eum. qui pavore palleat, dici testimoniis Persii et Martialis texiea ostendunt Ibid. 53: Neque enim satis amarit bonos principes, qui malos satis non oderit. Plinius
scripserat: qui malos non oderit: adverbium eum sententiae et acuminis detrimento ex priore membro huc illatum est. Ad virtutem satis et vere amandam necesse est vitium odisse, non satis odisse, quod ridicule dieitur, quoniam
huius odii nulla mensura intelligi potest.
922쪽
Ibid. Gb: quam dignum te quamque diver- Eum consuetudine illorum, qui pauculis diebus gestum Consulatum, immo non gestum abiiciebant por edictu mi Debebat praepositio addi a con- suo tuli ris , nisi appareret Plinium poetarum et in prosa orations huius aetatis usum sequentem scripsisse: diversum eonsuetudini illorum. Error facilior erat in concursu duplicis litterae i et inde alterius elisione. Sic duo codices apud Schwargium.JIbid. 73: Quis tune non e vestigio suo ex si Iuli P Quis exsiluisse sensit 3 Scribendum necessario geminatis duabus litteris: Quis et se exsiluisse
sensit 3 Sequitur: Multa secimus sponte, plura instinctu quodam et imperio. Nihil se et ceteros deliberato consilio fecisso Ρlinius significat. Ρaulo ante sic verba interpungenda: Testis ipse es. Quae in omnium ore laetitiai Non amictus cet. Alioquin addendum esset fuerit post laetitia. Ιbid. 77: Et sane aequum est, tantum ceteris Praestare consulibus ipsum . qui consules facit: quippe etiam fortuna videbatur indignum, si P08Set honores dare. qui gerere non posset. Nullus est praeteriti temporis significationi locus; ad condicionalem orationem accommodari non potest videbatur pro videretur; scribendum sublato frequentissimo in hoc verbo mendo: quippe etiam fortuna videatur indignum 8i possit honores dare, qui gerere non possit. Et inpossit quidem utroque l0ω eodices adiuvant, altero plures. Ibid. 82: Simul cogito, cum sint ista ludus et avocamentum huius ille serie et intente et a quibus se in tale otium recipit voluptates sunt enim voluptates, quibus optime de cuiusque gravitate, sanctitate, temperantia creditur. Sic codices, nisi quod in deterioribus huius omittitur et minora
quaedam variantur. Manifesta est lacuna. Ex iis rebus
923쪽
Lib. II. Cap. IV. Plinius minor.
quibus Traianus ad animum remittendum et oblectandum utitur, coniecturam facit Plinius de seriis Meupationibus. Seribendum igitur: Simul eogito, eum sint ista ludus et avocamentum, euius modi sint illa seria et intenta et a quibus se in tale otium recipit Voluptates sunt enim, quibus optime de cuiusque gravitate, sane litate, temperantia creditur. Ab sententia et universa orationis forma non multum diseedit Lipsit coniectura. Ibid. 92: Quid, quod eundem in annum consulatum nostrum contulistip Quid sententia desideraret, iam Panvinius intellexit et post eum alii: ωπει- tionis lacillimam ae lenissimam formam non viderunt: Quid, quod eundem in annum consulatum et tuam et nostrum contulisti 3 Excidit tuum post tum quo facto etiam et omissum est. Ibid. 95: vos in istis ossiciis etiam, quae estudiis nostris circa tuendos socios iniunxeratis, cuncti constantiae antiquissimum testimonium perhibuistis. Prorsus prave dieitur e studiis alicuius iniungere officia, ut intelligantur officia studiis eius convenientia; desideratur dativus; scribendum igitur: in istis ossietis etiam, quae studiis nostris . . . iniunxeratis; Plinii eloquentiae studiis iniungebaturos fietum causas agendi. Cap. V.
Tacitus. Suetonius. Iuvenalis.
Tacitus. Taciti annales recepto enim et breviore nomine uti libeti et historias atque Agricolam nuper admodum p0Stre mum retractandi cupido mihi incidit, ut omnem, quae hii libris contineretur, rei publicae Romanae Draeae, qualis eae-
924쪽
Sarum primo saeculo fuisset, cognoscendae materiam sub unum continuumque conspectum adductam cum ea, quam
ipse in opero de publieis Romanorum institutis delineassem imagine denuo conserrem. Cum igitur, quod oculi omnem omnino legendi operam denegabant, Taciti oratio mihi ex Halmii exemplo quartum repetito ita recitaretur, ut, si quid offendisset animumque dubitatione pupugisset, codicumscripturae a Bittero annotatae compararentur considerarenturque, idem mihi evenit, quod saepe antea, cum Taciti Scripta tractarem, evenerat, ut permultis locis eas coniecturas, in quas ipse aut statim aut sumpto cogitandi spatio incidissem, eas deinde, inspecto Halmianae editionis margine adhibitisquo Behkerianae editionis maioris copiis, a Superiorum aliquo, Rhenano, Lipsio, Acidalio, Pichena, Heinsio Preinshemio, Gronovio, Ernestio aliove, interdum ab aliquo
e0rum, qui nuper in Taciti scriptis elaborarunt, praeceptas intelligerem saepeque mirarer non pridem in contextu positas esse adeo mihi multae earum certae videbantur), nonnullas nuper loco, quem tenuissent, pulsus, alias prorsus silentio missas. Sed praeter eas emendationes, in quibus con-'ὶ Quia sentiam, quam editorum patientiam et quae tacendi effugia non seram, exempli causa in uno primi annalium libri loco paucis verbis declarabo. Nam c. 44, poStquam
Tacitus ipgionum seditionem compressam esse et supplicium de seditionis aucωribus ab ipsis militibus sumptum narravit sic de Germanico scribitur: Centurionatum inde egit. Enarrant Germanicum censuram centurionum et examen peregisse, qui retinendi, qui loco movendi poenaque afficiendi essent. Neque dubitatur, quin eam rem Tacitus intelligi voluerit. Verum si quid certi in sermonis usu est, certissimum est, centurionatus vocabulum, eadem ratione formatum, qua decurio natus, optionatus et extra rem militarem consulatus, tribunatus, decemviratus aliaque appellantur, nihil aliud significare nisi locum et munus centurionis et. si declinatum nonnihil a prima significatione concedatur, tamen nullo modo in eam partem deflecti potuisse, in quam Diqiti eo by Corale
925쪽
sensu aliorum laetabar, veritatis convicium non valuisse moleste serebam. praeterque eas. quas olim in altero Adversariorum volumine edidi, succurrerunt novae aliquot, nonnullae quidem ad sententiae et orationis formam adiuvandam satis notabiles, partim probabiles, partim meo iudicio plane eertae. Eas hic subiiciam.
Annalium lib. II, 39 ds servo Clemente Agrippae
Postumi interfecti personam mentito : nam aetate et forma haud dissimili in dominum erat. Tacitum pro e0, quod omnes, qui Latine loquebantur, dicebant.
dissimili domini. dixisso dissimili in dominum
neque aut ipsius aut alius cuiusquam exemplo defenditur neque ulla excogitari potest ratio a consueto loquendi usu in illam formam deflectendi. Itaque prorsus mihi persuadeo Tacitum aetatis formaeque haud ab domino abhorrentis mentioni per i n praepositionem adiunxisse rei, in qua ea simili-
ab editorii ius accipitur, nisi forte tribunatum agere pro eo. quod est tribunorum delectum habere, dici posse putamus Accedit, quod pius rei, quam Germanicus Prorsus extraordinsem suscepit. consuetudinem alienam, e qua Propria arpellatio nasci potuerit. fuisse nullo minimo vestigio significatur. Itaque aliter Tacitus scripsit; neque tamen ipsumeenturionatus nomen legitima forma fictum expelli tamquam errore natum potest, neque addendo effici, quod sententiae coni seniat. Quod quaerimus, efficitur una in hoc vocabulo littera mutata et additis duabus, quae inter inde et egit sucillim se excidserunt, ut seribatur: senturionatus inde eXegit. Ita scribendum esse cum annotassem, vidi idemGronovio in montoni venisse, gsed oditoribus pro indicto fuisse. EiuKdem gΡneris exempla multa enumerare potoram. sed hoc loco duobus contentus ero, Annal. VI. 7 st ΙΙist. II, 88. in quorum Priore cum C. Cestium praetorem pro patrem . in altero ut rebantur spro utebantur) scribendum esse dictassem mihique de manifestis et facilibus emendationabilSpaeuie gratularer, insusureatum est utrobique ab amanuensi Lipsit nomen ex Halmii annotatione. Diqiti eo by Cooste
926쪽
tudo usui futura esset significationem atque ita scripsisse: aetate si forma haud dissimili in domini mimum erat. hoc Est, ad mimicam quandam domini imitationem Peragendam, quemadmodum Plinius Η. Ν. VII, 53 Artemona dicit in tantum similem fuisse Antioehi regis, ut Laodice
coniux rogia necato iam Antiocho mimum per eum commendationis regnique successionis peregerit. Nec multum distat, quod Suetonius Calig. 45 fietum triumphum de Germanis mimum appellat. Tacitus ipse in simillima ro salsi Neronis ludibrium dicit Hist. I, 2. Quod video a quibusdam ipsum illud in dominum enarrari ad domini porsonam agendam, prorsus perVersum est. Quam facile mimum cum duabus extremis syllabis praecedentis vocabuli coalescere potuerit, apparet. Ibid. 78: Simul Domitium impositum triremi vitare litorum oram praeterque insulas lato mari pergere in Syriam iubet. Mira abundantia litorum ora pro litoribus ponitur, notabiliter etiam plurali et singulari numero coniunctis. Una littera geminata rectum efficitur: iussus est enim Domitius litorum moram Vitars, hoc est, moram, quam navigatio habitura esset, si litora legeret. Ibid. III, 12 in Tiberii oratione : odero sep 0nRmque a domo mea et privatas inimicitias non vi principis ulciscar. Prorsus necessario in hac eius qu0d fiat, et eius, quod non fiat, copulatione dicendum erat: nec privatas inimicitias vi principis ul-
C. 9. quoniam neque permissu absolute positum et cum participio progressus coniunctione copulatum ferri potest, neque tum permissum recte dicitur, quasi eiusdsem rei venia ante n0gata significetur, scriptum a Tacito puto: Tum permisSo progressusque salutatur ab Arminio. Et permisso sine Substantivo positum et copula inter ablativum absolutum et participium interiecta usu loquendi defenduntur.
927쪽
ciscar. Sine dubio Τacitus scripserat: et privatim privatas inimicitias, non vi prinei pis, ulcis e r. Ibid. 63 ubi exponitur, quibus argumentis testimoniisque Graecae Asiae civitates usa, sint in asylorum suom niure defendendo confirmandoqueὶ: Ρropiora Sardianos Alexandri victoris id donum. Neque minus uilesios Dareo rege niti; sed cultus numinum
utrisque Dianam aut Apollinem venerandi. Multa in extrema parte sententiae grave mendum coarguunt,
primum pravus ille gerundii genetivus venerandi a
nullo substantivo pendens cultus est utrisque Dianam venerandii, quem frustra defendi satis exposui in Adversariorum volumine altero p. bb3 et bb6' deinde cultus nomen aut pravo casu p0situm oratio enim obliqua accusativum postulat, aut pravo numero. tum inanitas sententiae, utrumque populum habere eultum numinum, ut aut Dianam aut Ap0llinem venerentur quasi quis suspicari possit nulla eos numina colere, postremo haec omnia perverse particula adversativa superioribus adiuncta, cum nihil prorsus sit contrarii aut quod superioribus repugnet. Sed hac ipsa particula veri inveniendi initium continetur; apparet enim hane summam esse sententiae. Sardianos et Milesios, quamquam utrique vetusta regum auctoritate nitantur, tamen non eiusdem dei religionem tueri et colere, sed alteros Dianae, alteros Apollinis sitaque Dianam aut Apollinem, non Dianam et Apollinem seribitur . Apparet in his verbis sed cultus numinum utrisque latere diversi cultus significationem. ita eod-ceptam, ut ei accomm0detur genetivus ille venerandi. Scripserat Tacitus: sed cultus nomen non unum utris-
genetivi usum advocavi. quem excludit sententia se ultus est utrisque . Diqiti eo by Corale
928쪽
que Dianam aut Apollinem venerandi. Paulo durius, sed prorsus e Taciti more venerandi adiungitur ad nomen; alteri nomen Dianam venerandi, alteri Apollinem sequuntur.
Ibid. IV. 33: Nam cunctas nationes et urbes populua aut primores aut singuli regunt; de te et a s x iis et consociata rei publieae forma
laudari facilius quam evenire, vel si evenit, haud diuturna esse potest. Aperte inter 80 comparantur ex altera parte optimae rei publicae laudatio, ex altera reapso essectio et conservatio. Itaque una sententia aiens haec eSt: quam evenire vel, si evenit, diuturna esse potest. Νeque hoc alterum de diuturnitatρ exceptionis loco negando adiungi demonstrat et vel particula et apertissime omnis sententia uno verbo potest in extremum locum reiecto conclusa. Negatio adiecta est 0rationis forma non intellecta. Ibid. deinceps: Igitur ut olim plebe valida, vel cum patres pollerent. noscenda vulgi natura senatusque et optimatium ingenia qui maxima perdidicerant, callidi temporum . .eredebantur . sic converso statu neque alia rerum, quam si unus imperitet, haec conquiri tradique in rem fuerit cet. Sic codex Mediceus haec postrema corrupte scripta habet, in quibus quin Lipsius recte pr0 rerum restituerit re Romana, neque sere quisquam dubitavit neque dubitari potest. Desiderari tamen aliquid ad sententisp et orationis integritatem manifestum est; nam neque Latino dicitur: Non alia est res Romana quam si unus imperit et pro e0, quod est: Non
liter stare potest, quam si - neque recte habethsee ablativi absoluti forma: non alia re Romana cet. quae si sana esset. non condicio significaretur rei Romanae retinendae, sed eam eandem habere vim, ac si unus imperilaret. Excidit aliquid ante re Romana propter litterarum
929쪽
similitudinem: sic enim scriptum fuerat: neque alicterintv a re Romana, quam si unus imperitet. Iam recte significatur condicio. Oculus librarii ab ali transsiluit ad alu.Ιbid. VI. 2: Haec adversus Togonium Tiberius
verbis moderans neque ultra abolitionem sententiae suaderet. Varie corrigunt; facillimum et aptissimum est: verbis moderans, ne quid ultra ab γlitionem sententiae suaderet.
Ibid. 14: Et Iulius Celsus tribunus in vinclis
laxatam catenam et circumdatam in diversum tendens suam ipse cervicem perfregit. Non catenam Celsus in contrarium tetendit, sed catena collo circumdata ipse in contrariam partem tetendit et nisus est. ut catenae vi cervix frangeretur. Scribendum igitur sublata littera. quae prave saepissin te adhaeret: laxata catena et eireumdata. Ibid. 29: At Romae caede continua Pomponius
Labeo .... per abruptas venas sanguinem es-
sudit, aemulataque est coniux Paxaea. Prave caedis continuae mentio adiungitur ablativo casu ad verbum effudit de unius hominis morte positum, etiamsi uxoris aemulationem enarrando complecti conere. Apparet enim Tacitum gravi paucorum verborum exordio seriem eam mortium et caedium brevi temporis spatio perpetratarum significare, quas deinde singillatim indicat; atque ad hane generalem Sententiam, non ad unius caedis mentionem. aptum est Romae nomen initio positum. Itaque opinor Taeitum scripsisse: At Romae eaedes eontinuae. Pomponius Labeo c6t. Incidit in verum Krnestius, sed alia effugia tentavit.)Ibid. 36: atque interim posse Parthos absentium aequ0s, praesentibus mobiles ad paenitentiam mutari. Neque adiectivum, quod est aequus ulla rati0ne cum genetivo c0niungi potest neque in eam
930쪽
significationem detorqueri, quae hoc loco requiritur, ut pro
eo, quod est incuriosus. dicatur. Certa et lacili emendatione scribendum est: absentium Neeos. praesentihus mobiles. Absentium caeci aptissime di euntur, qui ea nec vident nec curant, eadem genetivi ratione, qua
Tacitus pavidum os sensionum, laborum, nandi alia quo similia dixit. Seneca timidum lucis Horatius procello transitivam adiectivis vim tribuentes. Ipsum caecuS Sie cum genetivo ponitur apud Lucanum II. 14 et Silium Italidum i I, 206. Ex caecos primum factum
se cos antiqua forma, tum aequos communi.
Ibid. 49: Igitur accusata Papinii mater) in senatu, quamquam genua patrum advolveretur luctumque communem et magis imbecillum tali super casu seminarum animum aliaque in eundem dolorem maesta si miseranda diu ferret, urbe tamen in decem annos prohibita est cet. Neque quid sit in dolorem maestus, intelligitur, neque quo reseratur in doloris v0cabulo pronomen idem, quoniam praecessit feminarum animi menti0. neque omnino quo pertineat hic doloris nomen. Scriptum fu0rat: in eundeme 'lorem. hoc est. in eandem partem et ad eundem audientium et iudieantium affectum movendum. Nam Sic pr0prie hac aetate, maxime apud oratores et rhetore8 color dicebatur de ea specie. quae rei in iudicium deductae adeIeusationem defensionemque ab reo aut patrono inducebatur. itaque Seneca Rhstior perpetua consuetudine. qu0 quisque colors in controversia aliqua usus sit, exponit.
Sic iam Acidalius. J sDs verbis diu ferret dubitantibus Z8Sentior, certi nihil reperio. Ibid. XI, 23 de Gallis): Recentia haec: quid, Si
memoria eorum oreretur, qui Capitolio et ara 80mana manibus eorundem p addita insta lineola transversa) se satis 3 Sic codex M. In l0co misere corrupto ante omnia tenendum est, in pron0iadne e0rum n0n