Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

251쪽

3αιοι τις ψιάδιν π κχοῦς οπποτε δυροέει σή μίαν inritiem errorem incidit grammaticus irit quis ille fuerit, quod non arti maduertit voces tapho dii si1εcωῖξε, etiam per se sine adiunctione aliqua, cκn , vel απcκmtob, si negationiiungunturi sensum habere ut si dicamus,ωi 1ον ἰδεῖν, dest, utinam vidissem,quod est, ni fallor,apud Herodotum.Qua vocemωφξον, tametsi adverbial De quis accipiat, tamen idoneum argumentum huiusmodi signi fuationem habete praedictas voces,quod Ala a veibali in adverbialem tras. latum, hanc eamdem habeat significalionem frequentior

quando negationi iunguntur. v apud Homer μη*eξες

catus esses Achillem alibi. μη - - Cum itaque iac particula supra dicta significatio lubobstura sit, sensus autem ει da, ad uel bium commode hoc in loco recipiat, factum est, ut pro di,dicatur accipi ως particula.Ouae causa fuit cur multis aliis in locis auctorum non ulli explanato, res errauerint qui ubi vocem aliquam obscuram offende. rui, facile aliam clarae significationis quae coprehensionis sensui quadrare possit pro obscura illa substituunta cuius etiam significationem obscura illi tributini simile quiddam accidit indoetis alioqui sciolis librariis, qui intranscribendis libris si vocem subobscuram offenderint, pro ea sibi notiorem loco obscurae illius substituunt. ut siquis incis. Io Ovidii carmines ipse quidem per me sospes tutusque fuisses, pro voce sospes,hospes scriberet Restat nunc conis siderandum quomodo intelligaturως particula apud Aristophanem ιν Lη, in illis verbis, οὐ κυi, τυ -- Ἀλυ- α κα - ἱλω ουμα-ημ εις is φον παυο --U . Videtur enim concedentis esse cum indignationis vel etiam desperationis & contemptionis affectu,quasi diceret,uuantumuis turbet,4 conculcet omnia, nos tamen exultatione letitia non abstinebimus continetque huiuimodi locutio consequentiam, in qua antecedens conce

252쪽

dentis est,consequens vero aduersativum .Porro partIculis etiam quibusdam particula,ως, praeponitur ut γε,&mρ in ea significatione qua comparationibus4 similitudinibus seruit, quae tamen ipsius ἔς significationem non immutat, sed efficacitatem quandam dumtaxat nonnullae ipsi tri

tertia persona loquentis oblique diceretur, αχ λ ίγη, dicendum fuit .sed per ii θοοσοιιαν,ex persona Mηita, in prima persona verbali dicitur. sic persona locutionis personae rei accommodatur Apponitur etiam G, ora c. Mηλου, fit cori cui modo immediate praeponitur, modo quibusdam interpositis . ut apud Xenophontem . εν-υ Θα

repetitio ora, propter multorum interpositionem post, particulam necessario fieri videtur . secus quando imme diate sub ij citur mori, ut saepe fit. Caeterum Δος, infinitivo iu-ctum, pro i ε,accipitur. Aeschines. πι-γγελλετα ὀὶ mi sit Dei αλεσα θί- ὶ ο ὐ Θορυβοις, ως οὐδ απαντήσε θα με Soeta Vno vis. Quod factum else dicit Budaeus e vi verbi εοπαγγεΜομου, quod futurum poscit, cum tamen 1 ub aliorum etiam verborum ductu futuro iungantur,1ς, ad uerbia, si de suturo loqui oporteat. Hoc autem aptius dici potuit de infinito εκ αλεσα , quod in futuro potius dicendum sit it.quippe cum de remo tacta, sed quae futura erat agatur iactari enim Demosthenem dicit Aeschines se totin tantos rumores excitaturum, quibus ego deserta causa fugam arriperem obseruandum autem est multum interesse virum in consequenti parte ambitus,ut in proxime dicto Aeschinis loco an in antecedenti ponaturisi particula, Minfinito iungatur ut apud Demosthenem,ως et ακουσα ic apud Herodotum . si meri,Mi. nam

253쪽

3Vnc de voce,ω , dicendum est, in qu particula principem locum habet,& non solum suo accentu subsequente, ,regit,sed etiam suam ipsi significationem impertit prorsusque illius significationem abolet ex vocis auteti, is accentu monemur, non ex duabus ipsam compositam esse,sed ex constituentium appositione aggregatam, qua les multae aliae apud Graecos inueniuntur, ut O , Porro quemadmodum ic, sola pro A interdum usurpa, tur,ut iupradictaieri sic tili vicissim iam τίς ομοι γυ-πκου, nonnunquam inuenitur apud poetas Homer. Iliad.ς. ν-δ'a'οαξ' A BAτη μα Ucὐωλος quippe Dea. In propria vero significatione acceptum,duplice habet usum. uno quide modo absolute accipitur,nulli q. particulae prs- cedenti respondet; licet ex praecedentiu positione aliquid per ipsam colligaturvi inferatur.tunc vero non solum indicatiuo cinfinito sed etiam optativo iunctum inueni.

Cum vero non ablolute nec solum sensui, sed etiam tru

sed subintelligi praecedens nomen, vel adverbium .ut apud Xenophontem libro primo. m. αἱρητον Σωκε rtatas άπιμνημένLaυ --LVbi plena locutio esset,ουτως Misset

254쪽

di locutionum, ut exprimant gradum,vel nodum qualitatis, S mensuram proposita quantitatis secundum magis deminus rebus accidentem.Cum autem huiuimodi accidentia non possint semper exprimi, sed sensu vel intellectit percipienda sint,necesse est per effectus alicuius expositionem ipsorum intensionem vel remissonem ex pta nere. putaui dicamus,admiratus eu i librum quem tenebat,abiecerit per et fictum hunc ottendimus magnopere aliquem iratum sui Ise 4 hac ratione μοτελι avi, , vocatur aduer-hium At. quemadmodum λο in κον , quando pontis qui-hul dana, veluti ab alio principio, colligua usin inserimus aliquid. quod tunc ασπι idest recedere a praece delibus, videmur Aduertendum autem hoc nomen S pera ,non semper conuenire α ε particula quoties colligimus &-- ferimus aliquid; 'ed solum cum Γλλογκα realium linus, iuinarctum redigimus ea quae fusius exposuinius alioqui quando illationibus argumentorum seruit, non dic nuram mm , sedi φοεικον. Vt in Epigrammate.

Insertur enim nihil ad remelle loqui de bello Persico Laconuo, cum de furto propofitum sit dicere sic in alio Epigrammate,

255쪽

Vbi institur mali aliquid fortasse accidisse Plutoni cuin

vetulam decrepitam tamdiu vivere patiatur

De Α γε, φερε, di, hortandi se excitandi notis. Cap. XXXVI l.

Λ γε, ιρε, ιλ hortandi adverbia cum hortationis signifi- catione etiam personae tumeri indicatione habenta quippe quae ab Imperatiui nodi verbis in adueibia transierunt. Nam cum hortationes per Imperativi modi voces fieri natura soleant; fit, illae quae per se constructi nem non regunt, sed alijs verbis adiacent, ipsae adverbiorum loco in constructionem veniant,&iernioni vim Mes.ficacitatem tribuant neque tamen cuiusque verbi imperativae voces in adverbia transeunt. sed propolitis dumtaxat vocibus datum est, ut alijs verbis adhaereant S per se constructionem non regant. Nam hae quoque cum verba sunt, constructionem regunt, S verbum aliud non admit.

ιλ ταχέως θαμων tunc enim ipsa principalia sunt in constructione, nec aliud verbum admittunt. Quippe cum una oratio a duobus vel pluribus verbis, quatenus verba sunt, non regaturinis plura illa verba aut per copulam, aut ά άου 446ν, in unum redigantur. Cum itaque aliorum verborum quodlibet in sui imperativi modi vocibus per se ipsum constructionem regatanon potest aliud verbum in constructionis societatem admittere propositis vero accidit, vi verbali significatione deposita, aliorum verborum vim adiuue i. t. Nam si in illo Homeri Μαροψι δὲ - , v ceni αγ subtrahas, puram imperandi sormam, non item hortandi habebit oratio hortandi qualitate detracta. Qua quidem qualitatem hortandi adverbia imperandi vocibus tribuunt. Quare non otiosae Luat inconstructione huius. modi hortandi seu excitandi notae. Quae ex eo etiam ver balem originem demonstrant, quod numerorum indicationem habetit. Nain tametsi αγε, in sua singularitate non solum

256쪽

A γε,φερε,ὶ di, Δευρο solum ad singularia, verum etiam ad pluralia verba reseris tur,ut αγε δεῖ - - -υτον ος ἄφεια πν,apud Aristoph. in Pluto μαγε μι--m πανος Iliad. 7. Mωύσατε,apud Xenoph. in Apolog tamen in plurali etiam numero pluralibus verbis adiungitur.quod saepius accidit, is τοῖς πιλ- ποτακτο ς, Vt αγ πει, α,apud Homerum. ωα Dom si Eis inred ιοις G4 Si διοπιπα-πιλειπω si . Mutata etiam imperandi in interrogandi formam αγε vox,ad pluralia verba refertur.ut apud Plutarchum,αγε, ουκ -- Θαλαπιστώτη 'HIM; Et in praecipiendi forma, αγε ὁπωσδε τ φαιΘέσεξετί- χολά idest, videte ut otium in re quapiam honesta collocetis. Experib narum etiam in. dicatione verbalem significatione huiusmodi voces praeseserunt; cum non solum ad secundae, verum etiam ad primae personae verba dirigantur. Vnde fit, ut per subiunctivi voces cohortatio fiat, si ad primam personam dirigatur. Nam quando vel seorsum se ipse quispiam hortatur, ut ea Ams,vel simul cum alijs ei plum immiscendo, ut φερε κειν et πών ' βωνιβ γ δ φερε ἀ- μδροι .iξωνώρ, propter imperativi desectum subiunctivi seu coniunctivi primis petionis utatur, necesse est. De Δευs, loci adverbio e κε cmκυς accepto. Cap. IX VIII. ευρο, etiam loci adverbium et sicci accipitur quando imperandi verba suppii muntur ut apud Ari

257쪽

le ut nostram vocem audias.

Desis, voce pluraliter formata hortative pro adverbio

accipienda. Cap. X X XJ X.

Ed ,tis,pluraliter formatum inuenitur hortative apud Aristoph.in Pluto . Vbi seruus heri sui posita res accerissens, it secum eant excitans, ait, μ' --- α -- Cumque,tis, non venite, sed abite significet, seruus autem non ut alio abeant, sed ut secta heru eius conueniant ,horistatur, sequitur, ut Io,in quantu verbum, non habeat propriam significationem . Qitare pro adverbio accipiendum videtur . nisi quis vocem:ιτε, non minus abite, quam venites gnificare contendat. Deam Oo, ωις ν ου, &am ως, vocibus Cap. XXX. in 'o,tertia persona Mia verbi substanti ui adverbiis, Det,te poris, , is, loci, ,-, modi praeposita, efficit voces Πν

modo, Quadatenus. Diciturque eorum unumquodque ἀο υγικῶ.Vnde fit,ut verbum M ν,adeo unicuique pret- dictorum adverbiorum commisceri videatur, ut suam pene significationem deponat Attamen si negatio verbum iam praecesserit,perspicuum erit ipsum in eiul modi appositione suam significationem retinere. si enim οὐκ o ἴτε , οὐκ ἔπιῶ, wουκε Πνώς,dicamus,nullum tempus,nullumque locum, nec ullum modum esse, quando, vel, ubi vel qua- Iiter, aliquid silerit, vel sit, vel esse possit, vel potuerit significabimus. Porro ες ν ω εον πως, etiam dicitur Ialocutione negatiua: Arist.ουγι οπω multis in locis, pro fieri non potest Accidit autem proe dictis vocibus, quod paucis admodum earum, quas formales appellamus.Nam

Ff siquis

258쪽

si quis ipsas recenseat, paucas alterius vocis interpositio. ne interrumpi comperiet. exemplum seiunctionis vocis

, m. Jc ου. Nec tamen idcirco distatui επνῶς , aggregatas voces dicendum est,cum ac θλ βατον coeant.Nam n seorsum consideres ambas partes, non amplius sensus idem remanebit. Dictum est autem ex hoc formales notas digno. sci,quod se iunctis vocibus constituentibus, neutra piaruper se idem praestabit quod ambae simul.prarierquant quod in supradicto Aristotelis exemplo duo verba,ἶ ,videlicet, di, λεγεται, de uno subiecto υλη sine copula dicentur Quae tametsi,' τι ά ά δτον dicta esse quis contendat, certe auctoris sensum neutiquam seruare poterit si vocem , , avoce ώς, se iungat. Porro accentus super prima syllaba verbi, denotat vocem δεν ως, Στο naeia a praecedentibus

ipsam dici, interuallumque seu pausam praxedere. Nam ut Herodianus docet is, εον, in principio orationis pe-nacuitur.Quod autem pausam sequitur, principium subsequentium verborum dici potest quamuis non sit ambitus

totius initium. Deam voce articulis relativis praeposita Cap. XXXI. Reterum,uerbum, ni, innumero multitudinis articuloecia relativo plurali praeponitur: άοει λογικον itidem nomen ciscit: Naώ- οι, pro πινες, idest, nonnulli accipitur. In lingulari vero numero, non nisi negativa praecedente inuenitur οὐκ εο ο idest non est qui,pio οὐδ4, idest nul lus .sic οὐκ εmi ici ς apud Euripidem, ουκῶς cc ς Παντ ucΔιπινει. Praecipue alitem quodam iurei ut caetera verba sic etiam verbumaci, in singulari numero, pluraliter formato articulo neutro, iungitur dicimus enim, o et, etiam in allirmata locutione , pro πινα, vel, id eliquae idam &nonnulla ut apud Aristoph. in Acharnensibus. ει - uos κο α οχ αγαν ἐγκειμεα, οὐχ απαντων οντας

259쪽

De TIM.&άοG,interrogatiuis signis Cap. XXXII.

- τ οπι ,non solutas voces, sed formalia signa esse ex eo intelligitur,quod si seorsum, tral libet oces I onas, non amplius idem significabit ipsarum unaqiueque quod ambae simul Praeterea in constructionis distrabutione vox π,ad nullum nomen refertur. sic pro τι nos , oi,simul iunctae, ut unica dictio accipiunt tiri Gre Or.R ν, λος το πνευ-;idestψο- , secus si nomen,nt,ad substanti uualiquod referatur. tunc enim dissoluitur aggregatum, nec

amplius ut unum quoddam subsistit, sed singula partes ut membra constructioni adhibentur: ut si dicas, a iatunc vox m erit accusativi casus verbi, ητύς, pendent i s. sic si dicas,τ αε κλαίεις vel aliud verbum absolutum, i, voci apponas,. ra,significabit obseruandum autem interdum propter nominis subsequutionem dissolui aggregatum videri. πιοαδ. Vt in illa quaestione Caesari α Οαδαμ ν c&ς ii φυο ,ον --κειν δρον γνον, το ορψμ ον- α ς -οεωδεω λεγμυον, bi nomen τό, ad nomen αλλο, serri videtur, ut i diceret, a αλλο νομίω. Cum tam ei meo iudicio hoc etiam in loco formale signum sit, rat, Oa, ἐδε λ/ - νωι legi debeat non enim quod aliud superius coelum putet, quam visibile hoc interrogat, sed nunquid superius' luna diuersum natura a visibili hoc existimet. Nam prior illa interrogatio in enuntiationem conuertituri posterior haec dubitationem retinet.Quod autem de,nua, dicimus, idem etiam de,m δὲ dicendum est Utraque enim ad N

κιχίω δε λ ωc, idest seiunctim a subsequentibus proserenda sunt,cum signo etiam τῆς is λης.

260쪽

τον πο ουοἰαι, Θρηπε,apud auctorem quemdam ecclesia sticum, in libro cui Titulus,etro . t meροα φεισα Κρυ-ριωβα Adverbialiter vero acceptrum, opponitur πίευγε & ea misdem constructionem recipit.ut enim dicimus ευγεύ οἱαι, vel ιυνθρο-M,ἰ- πῖπια τοῦ ἔνε vis sic α γε της σνοια , vel αωntiaci subintelligendo τὸδε- apud Chrysbst. QUισσο . sic Aristoph. Gesari idell,μς ολεθρον. nam mortui μα ῶται dicuntur. De οὐα ,comminantis,& condolentis. Cap. XXXIV. in ἰαὶ, vox in sacris litteris crebro usurpata,plerumque cominantis est, nonnunquam etiam condolentis, ut, vae, interiectio apud latinos i Vergilius, Mantua vae miserae nimium vicina Cremonae Iungitur autem plerumque dativo. Vt καὶ δεν, pe in Evangelijs 4 Bet mi' zανω συερεως, Elaiae capite 28. Nonnunquam etiam absolute, intransitive praeponitur recto casui videQ, etiam mox infra dicetur. V ουέ σαριηλ,Esaiae cap. as. 3 L. ουαιοι

Cap. XXXXV.