Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

41쪽

haec eadem dicta sint. quorum causam continet o se cum repetitione negationis. ου ε τως ravi ταῖς γει - , τω Ehoi i πις γνο λ c. sic in Panegyri ode Persarii Rege loquens: ειδ αιτ παλω οντων ς ι

τ βασιλεως δυνα μιν c. In quibus negat probari posse Persarum Regis potentiam inexpugnabilem esse, ex eo quod inter duos inter sese pugnantes, viri ille accesserit, victorem reddat nam de alijs etiam dici potest nimirum Chiis, quos tamen non inexpugnabiles esse constat. In

quibus si repetamus superiora, os . pro ολως deseruiet. αλ-λαρ me τουτωνου η, VH- γμ 4 c. sin autem vim cati satiuae particulae o seruare voluerimus, supplendum erit aliunde: αλλ'οὐ δύου σκοπεῖν. de sica αλλα aduersaturin

perioribus, legat quod positum est. Cuius aduersatio. nis causa redditur, per o particulam, supplendo verba

quaedam,ut ut integra locutio,ου μδix ονc Γυττων,κοπειν τί ι βαM εας δυναμιν Patet ita αλλα o non esie sormalernnotam,sed ex duarum particularum apposivione constare. quarum αλλα superiora tollit propter vim aduersat suam.

si autem vel pro μως accipitur respondens aduersationi, vel si causative accipiatur,destructionis causam reddit. Ggnum autem aduersationis est subsequens negativa, quae semper repetenda est in redditione causae. v in supradictis exemplis videre licet. Qi δνο4οι- ιο ου si id Θανειν. k in reliquis omnibus. Interdum, , , d simpliciter, pro ιλλ'ὁμως aduersativo sine redditione causae acci pitur.ut apud Herodotum in prima, qui de Ionicae natio, ni quibusdam loquens, licit βαοπλέα δἐ σαν οἰ ,--

42쪽

. λ sed si significat, ut apud A ristotelem qηr auμον In cuiusmodi locutionibus, αλκει me nisi, excepi tuae particulae, .formalis notύe sensum prae se fert quod si ad plenam loquendi formam reducatur, non amplius sormalis nota videbitur sed α α quidem suam propriam figni ficationem retinebit. Veibi gratia, si in supra dicta Aristotelis locutione repetantur praecedentia, fiet integra locutio hoc modo . Deo μου δ'ουσης me θρασχώE-ρυδεν, άλ- λύει πιρ ὶHηmψς,-ς-mMψνγυω Pia μου , idest sed si alicubi utilis est, ad solum bellum est utilis ex qua locutionis explanatione&min exclusiuae particulae suppletione,exceptionis vis apparet in ἀλλ'ειπερ. Minde fit ut idem quod μησm significare videatur id est nis sorte vel αλλ'η Ar tot. in . Ethicorum ρυδεν, σύ, τί ο- παχμβουλητi . a m ουκά δε ιτα ι γε si αλλ'ειπε 'ς ε μοῦνον.quod si quid patitur, damnosortasse non etiam iniuria afficitur Theophrastus τί δα umn οὐ gαm δεῖν Στο- κονι νώχλω α αδεδ ρώζονGς τοῦ ο υρι αλλ'Maneam licet . Hαι θ' quod ii quando id faciendum sit, tum certe deni

nis notam esse nec simpliciter sormale quoddam, sed αλ-λ ad praecedentem negationem referri, rems luppleilone alicuius vocis subaudiendan, vel repetitione cuiuspiam ex

43쪽

,2 Aλλ- λλ'si. suberioribus, conditionalem vim obtinere.ut in particula amo plenius declarabitur. Apud Aristoph. in Nebul αλ-λ'cim interruptum inuenitur, επυτ ταρρου tὶ Ἀοtἰ et ρτει ,α- -της γης ame. Vbi necessario requiri. tur repetitio verbi καΓφρονῶ, . est enim integra locutio. αλλ ὐκ iam τλης Mari καταφρονι βούλοι In superiori autem illo Aristotelis exemplo suspicari posset aliquis,αλλα per η, scribendum esse . de qua particula infra dicetur in hoc sensu.

λλ' ὐαρα etiam videtur exceptiue accipit ut apud Sex

εηατέρου, bi αM'δαρα pro simplici αλλὰ differentiali plane accipitur non enim limitatiue, neqtie secundum quid negat τοι Διωνος os οπντίω - τί Pyτη Θεωνος, sed simpliciter asserens diuersum esse. ac si diceret. α Ii ho Gρου quare ἀλλεια εα, pro simplici 'λλοὶ accipiendum in utroque e supradictis locis,in quibus rectius sorte α' ii, loco M'M legeretur nam ἀλλ' etiam pro simplici αλλὰ ponitur ut apud Aristophanem in Pace α οὐ δεγειλ)ανευδε αργειοι παλα ι αλλη κατε si rati eo ιών.Vtide αλλ proxime dicetur De ἀλλ' particula exceptiva. Aλλ idest nisi,& praeterquam ,exceptiua formalis nota, ex αλλὰ &4, idest quam, discretiua seu selectiva parti

cula constat. ex usu atriem vocis huius duplex nascitur opinio de prima eius parte nempe, utrum ἀλλse coniun cstio sit, an αλλο nomen e φοεισαν. cum enim occurrunt

nobis huiusmodi locutiones, qualis est illa apud Plat ne in secundo de Repub ου GA a 9m ἐπαινει λλ ίτον πλοι πον. idest, nihil aliud quam opes4 diuitias laudare volu r.

apud Aristophanem in Ranis αλλίξολοιο , κοάξ,

44쪽

ευδεν si αλλ' ὐάξ. Se in Pluto, ubi seruus interrogat quendam qui ctis dominum quaerebat ri Δ, ὁ ad quam interrogationein actam pe omen τι respon det ille. τ si αλλω i in huiusmodi locutionibus vide tur non αλ coniunctio, sed αλλο neutrum nomenicillasam ultimam habens, praeponi particulae η discretiuae est autem re vera primaria haec originalis ratio constitutionis vocis huius. quippe cum ipsa etiam αλώ coniunctio ab αλλο nomine deducatur postea vero factiim est ut αλλ'a,tanquam unica vox simpliciter accipiatur,& nega. tiuas propositiones adstringat,sicut affirmativas ita, de ει ι : pro quibus nonnu quam accipitur: ut apud Aristoph. in Vespis. ἐμάmδακρυσα , γνωμί ἐμί- οὐAmrά

κός. nisi forte πλοί pro expositione αλλη posita extra serie, in seriem irrepserit.Caeterum prout exceptiua cit,4 simpliciter sub una voce consideratur . exempla eius passim occurrunt apud autores, ut apud Ilocratem ρ δόξαν καλLueυχ οιοντε ἀλλ πt πευ δε εγκόνΓc κτησαonci idest bonam cxistimationem nemo sibi parare pbtest, iusi qui virtute caeteris antecellit. Aristot. quinto Ethicorum uri σκερδα- νυ , ουδμων adiciηόχανάλ ηἐπ'άδκιαν sed si lucratus fuerit ad nullam aliam prauitatem quam ad iniustitiam resertur cum autem princedente nomine αλλα, vel eius aliquo casu, nihilominus sequitur ἀλλύη vox exceptiua , tunc vel abundare primam eius partem dicendum est, vel certe non αλλ nomen, sed α'λλα coniunctionem esse ut

apud Platonem in Apologia ,sin ἔλλον Amis ἐξ-- οἱ βοη. θραι ei ἐμοὶ, αλλ' etsi ὀρειν , δίχα ον 34 quarto de Repub.

45쪽

1 1 λλ' .4Ἀλλ' h. Ac αλλα ' οβλέαν η διλά. αἰθριαι πολιν, πις, εις GF μ εις ο me αλεραῖτε, α πατά C:α αυτῆς. I Ocr. in Panegyr circa principium Ἀμως adverbium praeposuit M' particulae Muηώμως αμως ο ιοντίδδ MG τας etiam sine αμω ad uerbio dici potuisset. Ac tunc αμ' nopraeterquam sed aliterquam significaret. Quod ollicium cum ipsum ἀλλοι aliquando per se praesteti Vt apud Galen. quarto, ah δ ον σφον δου et γωουτοι δ'α-ατ cruras cum τί et γία ,ἀλλλωτί- ἀγεις, - ν σκληes Patet αμ' quoque primam partem non αλλο nomen,sed α'λM coniunctionem esse, quam tamen ab ipso α'OnOmine deduci, eius naturam referre iam supra dictum est. Dubitatur tamen ne non in supradicto aleni loco αλλα pro αμ', deprauate legatur .Quemadmodum etiam

ωδέχεται,πλειους δ; δε χαλεπτν κυβεὶθ Q. πασαν πετίω, αλλα se λι- fui mi λε- μιτη ἡ πληθει γω . In qui bus cum Aristo t. concedat bellicam virtutem in multitudine inesse posse, necesse est, ut vel αλλα exceptiue accipiaturi vel certe loco eius ά legatur quorum virum

que habet vim adstringedae proxima propolitionis, ους

δ' χαλεπον. ouae quamuis affirmativa videatur, tamen

46쪽

particulam subsequuntur, ipsique succedunt. Vbi plures interrogationes deinceps exponuntur tot apud Xenophontem Θομνημ. DRA βου λῖώρος α προε, υεβ συψεν:ς ὐπα iam Gai eth μη ἰοιῆος eo ὀ c δηις ι

άλλὰμ ἀποορος; ἰς ivi τοῦτο ηρνεῖ si αλλα ει ρα ι ος ετ η ecquibus patet φαμ interrogationis forma im esse. ει. -ui autem non aggregatum quoddam ex duabus praedictis particulis led ipsarum utramque seorsum propritim offici urr praestare.μη quidem interrogationis reperitionem,αλλα autem transitionis notam quod clarius patet ubi μη non interrogatiuum, sed negativum habet. Vt apud Demosthenem 4ά, γ it tam γένγνετο τ Ἐληνων-γAsbe, ει Γυ- τωρηπια , άλωμη Γυτ δελε tu γω . In quibus patet άλλα coniunctionem disiunctam elle μηnegativa.Sic in ἁλλαμηποτε.άλου aduersaliua,vel transitiva, suam significationem retinens, praecedit μηmo dubitatiuam quae particula non ut aggregatum formale habenda siliar,sicut neque a m mim , neque alia huiusmodi, quar κηπο ra dubii ndi notam praecedere possunt. sed singula ad diuersa reserendae sunt etiam si Rudinis ut formale signu

in quo exemplo intelligitur ἀλλ wmno non esse sol malu notam, pro an potius accipi, ut docet Budarus,sed μηποτ per se signum esse dubitationis. άλpa et i a scorsu docutioni inseruire. pro quo A, vel alia quaepiam coniuctio poni poterat . μηπαν μηamras, μηmnta risit .de Liae Oplures.

47쪽

λλα talis συλυγιτυς ανδ erm pro atqui,vel a vero a Lsumptionibus conuenit quae consequens, idest posteariorem partem orationis,aut astruit,aut destruit vi,si hoc esset, sequeretur hoc atqui hoc non sequitur, ergo illud prius non est. Lucian. ad probandum eos esse, usus est άλω μία in astructione antecedentis contra regulam. ccis βωμρὶ, ει γελοι.αλ a L ει βωμρι,εισον αρα-λοι. Ponitur etia in principio orationis, a. Στομωμ.εοάes ρχος, Mi ulta. φη, συκωτες ω πολλη γ μὶ Σαρια.Vbi non συλλῖγωκῆς eo modo quo supra, sed aduersaraue ponitur. cum enim Socrates dixisset Ηνδεὴς ἔκεια ια δρει' ἀσφινις si ιωΠ - 1μῶς κουrισα ιο Aristarcius obiicit diffiihile esse id quod Socrates dixerat: -ς si eum σε α μῶς κουφι πιών,4 in tertio circa principium: interrogatus quidam a Socrate quid eum praeceptor docuisset, respondet, του minus: ξατο uti δὶδ en εινάς ο ri ετ λού . si κτώ, i αλλο si νἐA σχε ad quae Socrates refert. αλλοι κίχ ειτ οε πιλειῶν μυρος πατηγιαζ.inserens, non posse aliquem imperatoriae artis peritum fieri, si solum initi uendi acies peritiam, nihil praeterea sit adeptus Αλλα μοι aliquando interruptum inuenitur, quarumdam aliarum vocum interposivione Plato in Epist. αλ

Aλλοι νη o λ νηία oniectionis nota, in qua vox αλλοι aduersatiua concurrit tanquam serma. νη Ποι vero, et qualitas

nam illud formae rationem habet, qua praesente res consistit. qua absente res perit.sed cum per se obiectioncs constituat sine voce, λα, patet νὴ δία non esse sermale o lectionis membrum, sed qualitatem obiectioni tribuere. quod ionice, seu derisorie ostendat intelligi ut apud Demosthene Ereῖς λεχύινίω.άλpla , ac coec νο ισως ει ι hoc est, sed scilicet hoc dicturus est . quae ironia seu derisio audaciam

48쪽

Aλλὰ νη- λυτ . IIeiam arguentis praeleleri tunc enim, d ομἴα csi abii dare nos probationibus confidimus fiunt autem obiecti nes Ine ironia, αλλοι particula adhibita, ut in α-τ υς.&άλυγμDως. tunc obiectio fit per modum instantiae. nam cum αλλὰ aduersaliuam vim habeat, indicat partem aliquam rei concedi, partem negari ut dictum et ubi de αλλὰ agitur. Cum vero sine αλὰ fiunt obiectiones, non instantiae,sed simplices obiectiones sunt, ut timi δ'ano di cat quispiam . quae obiectiones modo seu signo obiectioianis carent. Porro αλλα -- pro νη accipi docet

Budaeus.cum tamen hoc in te seditscrant, quod in αλλανηλα vox λλα non concedentis est, sed aut ironiam signifi. cat, aut certe superuacanea est in H; λαλM.tametsi ipsum etiam obiectionibus deseruiat, conccisionemque alicuius propositionis praecedentis vel subintellecta signi licet ut suo loco dicetur.

suam primogeniam significationem deponunt, pro . . . . eiusmodi interrogandi signis accipiuntur.

cuius vocis usus requens est apud Platonem ex quo ea exempla proseram, in quibus apertius mihi videtur praedicta significatio in propositis vocibus perspici posse. Iri

Theaeteto itaque inducitur Socrates auctens contingere, ut quae aliquis animo hercipit ea quandoque sensu quo. que aliquo, nempe visu vel auditu, vel tactu percipiat. quandoque vero mentes Ohim teneat, non hem sensu. quaproposuionem antequam inserat proponit exemplum quoddam. interrogat aduersarium xoncedat ne an ne

49쪽

spondet qui cum illo disputat ta. interrogat

enim Socrates an detur, ut quem aliquis nouit, interdum quoque ipsum videat, aut audiat,aut tangat, aut alio se si quodam percipiat .interdum vero neque videat, neque audiat, neque alio modo sentiat,sed tantum memoria ipsum teneat. Quae omnia cum concedat qui cum eo disputar, infert sit pradietam propositionem, his verbis contentam 3 ἔς μνοί οἶδε MEH2ανερυλες δ α , ἡ αἰοαίε υ.

In supradicto igitur exemplo vox άλueti constituentium nominum significationem prorsus deponit, Maliam formam induit. neque enim pro quid aliud, neque pro aliud quid accipi potest, sed τεεινδε ψα significare videtur ac

si legeretur, α ὶ ο μυ ρῆ, ς ιστε en ου , Nam quod suspi cari posset aliquis vocem αλun iuxta sui ε ψυγίαι idest iuxta constituentium partium significationem, pro αλλοnοῦΛει 1e,idest aliud quiddam, aut interrogative pro πιαλυidest quid aliud secundum τί nominis duplicem significationem accipi posse; id neutro modo locum habet. Nam gogam αλλοπι millo modo quadrat. Quis enim sensus erit Platonis illorum verborum, sciens ego Theodorum,&memoria tenens qualisnam sit, aliud quiddam modo ipsum video, modo non video. interrogatiue etiam acceptu, absurdum sensum reddet: Sciens ego Theodorum, is moria tenens qualis ipse sit,quid aliud modo video, modo non vide, At dicet aliquis deesse, η, particulam, lege dumque esse αλ uri; At nos ἀψο- aggregatum, in te rogative ponimus accipi: in ipsoque interrogatiue accepto et particula duplicem sui significationem praesesert.

aut enim interrogatiue accepta, praecedit totum aggregatum,& tunc pro M αμο usurpatur, aut suo loco permanens τι particula, αοεί c accipitur, quamuis interrogati-ue totum aggregatum proferatur si igitur in αμοπη in

50쪽

terrogativo aggregato, τί ἀόει faciamus , erit praedicto.

Tum Platonis verborum sensus talis Sciens ego Theodo rum,in memoria tenens qualis sit, aliud quiddam quam modo ipsum video,modo non ut dictum est. Ad quae esset congrua responsio non νυμδρ a. quam facit aduersarius in loco supradicto, sed μὰ νί'o.Quae debetur αλλοπὴ vocibus si in sua tignificatione proxime dicto modo acciperentur.quemadmodum accipiuntur in sophi ita apud eundem in illis verbis: ara A. ια, mi ,

quoddam quam sex Θ ad quae respondet aduersarius, nihil.

Patet itaque τί minime Les c accipi posse in αλλοτ ag gregato in proposito Platonis loco in quo ex responsione quam facit aduersarius, patet interrogatiue totam locutionem proferri debere si autem τι interrogatiue acceptu praeponatur toti aggregato, pro τι αλλο , , illativum Masilertiuum sensum propositioni tribuet. Cumque assertiones in disputationibus aduersari assensione indigeant,

assensusque aduersarirnon sumendus, nec narratione ex ponendus , sed interrogatione extorquendus sit, patet αλλοτ η aggregatum,ex αλυ, ωN, nominibus, a parti,cula,cuius illativa significatio in affirmationem conuer. titur, non posse accipi in proposito Platonis loco in quo Socrates non asserit, nec sumit, sed petit ab aduersario

Concedat ne an neget ut qui quendam nouit, eum sensu

etiam quandoque percipiat. c. ut supra Caeterum nihil causae est cur voci αλλατ illativam significationem tribuamus cum ad hoc significandum a particulam sibi adiungat,& fiat αλλοτ ou de quo infra. Nec nego nonnulla esse loca, in quibus iure suspicari possumus αλλοπ pro αλ-λοτ si perperam in codicibus scribi & contra αλura hi pro αλλο i. Verum ea omnia, illaque item in quibus recte αλ-λοτ scribitur supradicto modo examinando, tum vera scripturalia, tum vocis propositae significatione comperiemus. AM'ori.