Matthaeii Deuarii Liber de Graecae linguae particulis. ..

61쪽

praesesert A particula De qua eius facultate qui ποδ-nκῖο satis supra dictum est,mox nonnulla diceda sunt,& expendendum quibus nam verbalium modorum in hac sua facultate iungatum si tame, quod supradicttim est,particulam A cum futuro Indicatiui non coniungi, quomodo id intelligi debeat declarauerimus. Nam in materia quidem necessaria siue absolute, siue cum condicione enun-etietur futurum Indicatiui cum H particula non colliga. tur in contingenti vero materia nihil prohibet futurum Indicatiui modi A particulam admittere e -- έ;cum de natura futuri contingetis sit nihil definite ponere Galen. in primo de causipuli uum. ει γάρ πώ παρειαι, ΓυΓς,ρα- Acs misse ιδρων ασκρεΘησεται facile inueniri poeterit. non enim necessario inuentum iri, sed posse inueniri

πνησο . poterimus prandere, & caenare. Quod vero apud I cr. legitur in Areopag.ηιμὰ γλί- ουτως οἰ- ιυδ την πολιν,

μη μω, si βιωσι α. - χεύο, α πα. sit πυ μία καὶ - ξοιο c.Vbi suturum tempus quia a condicione pendet, non necessario ponit futuram esse rem de qua est sermo. ideo potentialem sensum recipit. Porro iacultas ἀρει Bγι , non solum ita ut proxime dictum est, conuenit obliquis temporibus Indicatiui modi, quando videlicet quod in acti fuit, non ut in actu, sed sub potentiae specie recitatur, ut in exemplis supra citatis. Ralibi apiid Aristoph. in Pluto: Τιτο οτ- ουδεν, o

in similibus: verum etiam si de re praeteriti temporis: in actu posita sub nulla potentia specie sit sermo, paratatico Indicativi conuenit,ut infra declarabitur. In subiun.ctivi vel modi vocibus facultas οὐ νγ coniuncta est τη δη ηnκν; ita tamen ut vis quidem binis1 praedicato verbo

62쪽

Aν. sverbo semper adhaereat,vel certe supprimatur, ἰοεις λογι-- autem adiunctae parti tribuatur. ος-a πης quicquid vel quodcunque dixeris, idest dicere poteris. Interdum enim vis δ ηπικη supprimitur ut apud Isocr. in Plataico 3τη νδρωναυῖοις ἐξουAα ηλπισαν ora es ποιει, 3, et βουληθω

quodcunque voluissent Malibi apud alios au tore, In Optatiui vero vocibus non semper utramque facultatem in unum redigi contingit. Nam si de re praeterit Optandι vocibus utamur, patet praedicato verbo,quod desinite dici

necesse est, facultatem δε- ών, quae ad suturum tempus resertur, tribui non posse. tunc autem a particula a verbo recedat,& adiuncta parti adhaereat necesse est ut apud Demosthenem in secundo, φιλ . ρυ θ δ'ουτω, ετε oi is ope αν me οππύυροδοκα me. Sic apud Aphtinium εδετυρ σε δε ἀωτώ e Θουκυδίδη ob dii He ora da συμβουλίς Iυοιτο , αρι α κῶνος α γώλυε eoa ταδεδί se . in quihus exemplis cum de re praeterita definita sit sermo, voces verbales minime est Decie accipi possunt. Quippe cum facultas si Σκ ἰ, ut paulo ante dictum est, inde tini tu sen sum efficiat,& ad suturum tempus reseratur nec vero subdebendi aut voluntatis modum redigi possunt, quae hac ratione potentialem sensum habere non possunt. Vnde patet L particulam in huiusmodi locutionibus praedicatis verbis iungi non posse. si enim iungeretur, utique unue supradictis modis efficeret. Restat igitur, adiunctae parti tribuatur in costructionis distributione, minimeque

ωφέν cuicunque. cuius rei argumentum est,quod i de re indefinita futura loquamur; tunc Aparticulanosis tum ἀοει Mγκῖ adiunctis partibus, sed etiam δενουαζοverbis ipsis applicabitur ut apud Platonem in Sympos.cωει δὲ οἴδεο ην ουτος το υλον, c. Is iiD1 1 G. Vbi non solum υι αν, sed &Mυνη υαν,idest generare possit. Nec in nominibus duntaxat, Marticulis hoc accidit, sed etiam

63쪽

adfuturum resertur, dicere possumus. quanquam suspicati osset aliquis verbum si Oi,cum neque optandi, nec debendi, nec voluntatis, nec potetialis modi sensu in habeat, nec ad praeteritum tempus referri possit; idcirco ne in optatiui quidem modi voce scribi debere, sed in subiuncti-ui potius quoniam indicatiui nec vocem nec sensum habere potest. Nam cum Indicativus modus directe res enutiet,&in actu ponat, reliqui oblique, ita ut necesse vel non esse, nec fore vel non;nec suisse vel non .ex ipsis colligatur: optandique vocum qualitates minime in , voci applicari possint,ut dictum est restat ut subiunctivi modie illa dicatur. Porro per se quoque Subiunctivi modi vocibus

intelligatur. δε,νηπκῖς etiam iungi cum subiuncti uos particulam idem Budaeus affirmat. quod exemplo Isocratis ex Panegyr. probat ου uφοτέρWν μῶς mi bim,ως - ροις - δεδα η e P αν. in quo tamen exemplo, rediequis vim δενον ν tribuerit g particulae, sic minime asseuerare poterit recte per scribi penultimam vocis δύα biri non potius δὶ Oim in Optatiui voce ut sit pro δ-δzξα δεν sot. Cum igitur non verbis sed adiunctis uerbo partibus adhaereat αν particula in significatione αοει λ γκη , contingit nonnunquam ut indicatiui quoque modiptae teritis iungi videatur Og idque de re prsterit, in actu posita. Quod absurdissimum elle videtur his qui non animaduertunt non verbo sed adiunctε parti tribuis αοει λογικοὶ vi apud Herodotum in Clio: inducitur Astyages seruo cuidam imperans, ut Cyrtim nuper natum perdat, in illis verbis: λάβι πονῶν -- . Vbi.

64쪽

particula et in constructionis distributione non verbo sed articulo applicanda est εἰ τινας, idest ον v. idest quemcunque vel qualemcunque peperit, seu pepererit Mandane. Quod si de re sutura esset sermo, per Optatiui vocem diceretur ο α τελ quicquid paritura sit sic apud Aristophanem in Vespis inducitur quidam qui cum in ius aduersa rium vocasset, isque non ita commode respondisset; ipse

testem admonet, ut quidnam ille responderit, memoriar mandet. Verba sunt ἀήρυί, μέμνησπαντας ά' ἀπεκε ναC. Vbi cum Q collisum pro ά ά legatur, vel ex ipsa colliso ne α, particulam articulo α applicari manifestum est. visit sensus,ut non modo quae postremo dixerat aduersarius, sed omnia quaecunque prius dixisset, memoria mandaret. Infinitivi quoque modi vocibus nonnullas qualitatcstribuit haec particula, perquam tum voluntatis tum potentialis modus resertur exemplum voluntatis est apud Demosthenem e in icta τοῦ φανου - ρ μυκω βοηθηστη τοις

εθ bis, αλιυmοι est enim ἀναλωσα ἄν pro voluisse impeti. dere. Potentialis exempla frequenter occurrunt. qualec stillud Isocr- - της ἀντ)δόσεως - εινως Πώ ς η ρῖμμι --χς άν ἀφει ι ς Abi mi, niς, liberari posse. In illo vero Demosthenis Qq i ὀπωποεσβο ας ἀλλα missi Γυθα. et βαρύπων ν ἰαλωσάν , nicua potentialem modum efficit αν particula, cum de re praeteritam certa sit scimo, sed actus tantum per a particulam tollitur, tacitae vel expressae condicioni verbum sub ij citur. Exprimitur etiam potentialis , voluntatis modus per futurum infiniti uimodis particulta iunctum. idque plerunque praecedenti bus verbis νο- πη λm is, est σωρ Δ similibus Isocr. in Bus r. c. O MO 20 υὶ τουτων ολι μει-τας τυ, ν άν καὶ mi Eνων κοι φρονη ν, negligere potuisse, vel etiam neglectulos iacile fuisse Acich. της iet tπρεσβειας ' suturo infiniti tribuit αν particulam : γ ν ταξιν τῶ σ1 6 λέγ' ουκάν ιν αδ λι-ν οὐ.t m ἱών ari. Nam Maonsto uingitur

ij idem

65쪽

ijsdem verbis praecedentibes tunc enim zor isto vim suturi tribuit in sensu potentiali , ut infra paulo docebimus ut apud Xenophontem Ἀομιημ. secundo. ψνξ προ σφόθαπι σετ ολ- εργων ἐροά ν ἀγαθον OiεὶQ.Vbi si εβίαν, ideli posse fieri,vel suturum esse significat Debedi exempla in

infinito in promptu non habeo, puto aute multa inueniri apud auctores Participijs etiam potentialem sensum tribuit h.aec particula ut apud Isocr.in Panegyr. ευΞισκον ζώ- μως αν αMωcia ἡ--γυσαν, G ει δοξ ε πολια, 4cliqua. Vbi in futuro fortasse rectius legeretur est enim sensus, Graeciam nullo modo in posterum quiescere posse nisi c. Nam cum ad illud usque tempus non quieuisset,deliberadum erat quonam modo in posterum quiescere posset. Aoristi certe vocibus participiorum iuncta particula haec, suturi significationem ipsis tribuit in sensu potentiali Demosth θ μαιδίου τοῦ Enni δίναι βρύοι το λοι-

Ne autem in posterum quisquam iniurius sit, hoc solum praestiturum, si v quisque damnatus fuerit, ita debitam poenam luelit βο, ανα pro sic σοι βρον dixit Sic Isocr. in Areopa εχ σκα si ταυτην άν ὐνί- ουο δυί- σμαλ-

ses ristot. q. 4 Q in tυ O non1 ι Θάτλαντα ποιουο πνeυσανὸν ἔχιν ς συμπεσο G άν raria, tui tanquam alioquin in terrain collapsurum. Vbi subauditur condicio, ii Aparticulae actus tollitur, ad potentiam reducitur sic apud Demostlienem κἈλβα δεο μιμ, ι υλυοι πολλὰ ita Aiγα α ρ-νως qui iuccensere potuissemus de praeterita enim res μαως loquitur, aetii ad potentiam redacto. Quod sexcenties apud alios quoque auctore S iuuenitur. In indicativum etiam condicioni subiectum participiorum voces adiumentos particulae resoluuntur. Vt apud Demosthenelai ἄφοβον in δὲ, προαγ/ α ιν ξ ξελεγξου των ,

66쪽

ticipio ad condicionem indicandam . quae necessario hic requiritur non enim ponit aduersarium rem pios erre, Iuisse imo ostendere vult noluisse ipsum rem proferre, concludens hoc modo.Si rem proferre voluisset, prosecto puerum poposcisset quod cum non secerit , patet ipsum noluisse.Quod autem haec particula hunc sensum partici-pij tribuat, patet ex loco Isocratis in Panegyr. Abis

Vbi quamuis de re sutura quae conditionem habeataoquatur,tamen propter desectum g particulae, latet huiusmodi sensus,ita ut de re praeterita loqui videatur. Vt enim et a nonnu quam abundat geminatum, sic interdum deest non solum in participi js,sed in modis etiam verbalibus, in quibus nonnunquam necessario requiritu ut apud De

voce apud Plutarchum de Cicerone μαω ον φυγου, οὐ γι- νωπε- ψεις ον p.: sugere debeam. Vbis articulo applicata, verbo quoque suam αοει λογαν impertitur. Ceterum exempla in quibus participia particulae a sociata, iii

condicionem resoluuntur, non pauca inueniuntur Aristoph.in Neb. καμμα δ'αν αἰτησα/ύς, ἴξετεειναρπι. Vbi αἰ--αντος αν, proci 1 σας dictum est. Subauditur etiam αν, non solum προς- ου so, verum etiam ἄξοἰναγκης ut iuproxime dicto Isocratis loco in Panegyr ubi de re sutura&quae nondum actu erat, ut de praeterita loqui videtur, propter defectum huius particulae: μ του πολ υ λι--ἔς τί αcnoon iam συμ βησο - α προλίγ ν Vbi et ς - . , legendum esset, vo condicionem Oratio resolui possit εα αεις,1 1Sic in Plataicoris υτοις - γδ, ρuης ουσης, ου τυ rabu oro κεἰ nil τοτ βυ-- ακεινοι δὲ πύ

67쪽

gam. Cum enim participiorum praeterita tempora adiumento huius particulae in conditionem resoluantur, Mexactu ad potentiam reducantur, si desit haec particula, participij vox in sua significatione remanet. praeteritae rei narrationem repraesentat ut in proximo exemplo Isocratis Vbi cum Plataeenses excuset, quod tempore belli a Lacedaemoniorum amicitia non recessierint, metu id ipsos fecisse ait nam si hoc fecistent, iure optimo ut proditores Lacedoemoniis pcenas dedit sent . quare in conditionem resoluendum est participium et Uri librii, pro,ει προεδόθη-- exponendum. quod sine, particula fieri non potest. Icidcirco ipsam subintelligi necesse est. Sic insta in eadem

pro ad ψηφι δε ill ud etiam animaduertendum est, verba nonnunquam adiumento huius particulae subintelligi a superioribus repetenda, vel ex πιαῖον υ subaudienda. Vt

s id ij destinationis adhibuerunt,quantum adhibere potui Tent, si suum agrum vastari vidita ent. Quanquam in Isocratis hoc exemplo suspicari posset aliquis A particulam participio iunctam, in condicionem resolui posse, ut sit, me p:3 A, pro clamρθίio . De qua particula huius facultate cum participi vocibus, iam supra dictum est. Alibi certe apud Isocr. clare patet repeti debere verbum,

68쪽

. θ'ωνi vox evαντ praepositione, MI genitivo plurali articuli neutri relativi constans, causativum sensum habet.&, pro his,ad verbum sonat. idest propterea quod. Arbstophanes in Pluto: η σφα φήσω σή/tio AG aκli αἰδων m. O rem ει at ἀφανQtq. Lucian. :n, ὰ ς τὸν ναῶ s αιθ'ὼν σε δε res μευ μου.e quibus patet dii genitivum cum nullo express,antecedente concordare. aut enim nullum tale praecedit,ut in citato Aristophanis loco aut sit quid praecedit, ut apud Lucianum, ναῖον, cum illo non concordat nam is ναῖυν, αἰγου congrue diceretur. Vnde patetὼν genitivum adeo in hac voce coniunctum esse πιι, praepolitioni, ut non seorsum, sed simul cuna ipsa aliquid itagnificet.

νθ'οτου etiam ex eadem praepositione,&- , idest ου genitivo singulari articuli relativi neutri constans, idequod,ώθ'αν,sgnificat υκ οἶ δει αἰθTΓυ, nescio cur & quamobrem,vel quare Lysias Hi pae ψτων, - Ἀνθανε κηribu αυηοῖς σέ - τί πόλιν ωτοτο Giviis ετολμησαν. In quo exemplo vox Gυ cum expresso antecedente, quod est nomenas , non concordat dicendum enim alioqui fuisset iso, PR. Vnde patet in his etiam vocibus posteliorem ita priori annexa esse 'ut nihil seorsum significet, sed simul causativum signum constituat. Nec obstat quominus formalis nota dicatur esse, quod pluralis genitivus δ, in πιθ'ων. G singularisin αιθ'ούυ,ad genitivos πραμ των, μωρ γ τος extrinsecus subintellectos referant. Qitia quae actu adsunt, excludunt ea quae in potentia sub intelliguntur. Secus in δεων, quod ut formale signum ut αἰς- Budaeus videtur accepissse.cum dicat,i I vox est si . mitis ανθων Demosthenis exemplum afferens: H Ab irai Gοηθείας σεχ, δεκουσ1 άήων ο Πον ουτο αυους βιη- τερρις In quo exemplo ad emo μώ substanti-uum extrinsecus subintellecti resertur articulus ἔν quod substan-

69쪽

substantilium ipse etiam Budaeus expressit cum verba illa EZI εα ssis, ex istorum rebus gestis latine reddat est enim ut ipse docet ήσων et Πον idem quod δατα Γυ- De Particula Aem S alijs quibusdam. Cap. IV. in υτονον, collectivum: illativum est in posterio.

ri parte ratiocinationis positum. vi in illo exemplo Lucianiuιέοι πιι, ρισὶ νω Θen αλλὰ εια βωμοι, εἰσὶν αρμ. λοί. Quod aliquando latet ex eo quod prior pars argu menti subticetur,vel ex superioribus pendet i ut apud Lucianuma MLγες α i 4 ξενοι .ac si dixisset, ουκοανελληνες - . qua illatio exsuperioribus pendet. Sic in locutioniblis stat λο αρ ,ε πινες αεμ εμε- . VOX αει illativa,

collectitia est ut quae elsectus cuiusdam nota est cuius causa sublicetur, vel ex superioribus pete da est Aristoph. in Nebul.φόλης ΑἔjusMονα - - ν r quibus verbis inseris ore ut fugaret& pelleret quendam cuius et Tectus illati prius causam posuerat in proximo superiori carmi

te,unde fiet ut te expellam: vel pupugi te: unde factum est ut te expulerim. Similiter in Vespis cum dixisset , mi τήξυλω χχυ 'ντυφε D:τίου, inseri, celi , λυ re, πο7- . αβηο ν IHόνω. Qtio etiam argumentum ita explicatur. baculo vos percutiam, ok sumo luia secabo. unde fiet ut vos discutiam. vel percussivi suffocavi. unde factum est,&c Vlysses etia apud Homerum Odyss. r. ex his quibus Polyphemum affecerat insert. κύκλωψ ουκα ,--ες ἀνάλκιὸ σανδ ει ταύρους ες, Ουἰν ατηι γλαγος κει τε - Π sbipi quasi colliges qui ita sociorum interfectore mulius fuerit, eum minime nequam hominem censeri

posse .Ex quibus exemplis hoc videlicet Homeri,& vltimo illo Aristophanis, notandum esse particulam nori solum postponi praedictis verbis, quod plerunque fit; sed etiam

aliquan

70쪽

aliqua do praeponi. Apud Aristophanem etiam in Vespis

quamuis offa υγκας, vel βε&s vici accipi videatur,tamen ad sensum συλ ων redigi potest. locus est in quo herus quidam ingratum animum seruo obijcit quod cum nonnulla in eum beneficia contulisset, ille tamen

immemor esset. qui herum iussu fili coerceret. Verba Aristophanis sunt:ουκέφη γης-μὼ -ι ν η, ον Ουἴ- αγανηξεις ὁ7Tρ ν ἀβο α κλέάBImmo, πιταγαγουν et εις τί ἔπιαν- ξεδιο κ κοινή ιἀτ, ιυς τε σε ζὴλω ν ε' , οὐ siet ρις; ἐάα ια. ln' tribus συδορκεο ς ηιθ'αρα,conclusio est argumenti quo utitur adprobandum ingrati animi vitium. cuius conclusionis nota est αρα particula. Antecedes continetur in supra expositis Quorum sensus est; ego te olim tali & tali beneficiosum prosecutus, tu vero immemores. Vnde fit, ut merito ingratus dicendus sis. Est etiam αοEιςογογκον ,ut apud Xenophontem, ἄθυ mmς θλοι roue et εχ ρ τοκιειυς 1. quales tandem: quales nam sodales habe.mus4 c. Sic apud Aristophanem in Pluto: ο;οις α πιθει πισξ μ - et Elm ac si dixisset οσοι. . Additum etiam condicionibus dubitati uis, auget δροχασμὼm ut mυ particula, ἐ- et o οῖος, ω: si sorte potero. ειν evat, nili sorte, nitore

ιι α 5οι oti apud Demosthenem . si quis sortasse indignus est. Per se etiam ς civi accipitur cum emphasi quadam

prolatum ut affirmativum sensum acquirat,ut in illo Epigrammate δε αρα κἀκεῖνοι ταλ 1 δοιώ ι ποτε κύων caetera . sic apud latinos adverbium igitur, nonnunquam

accipi opinor.Vt apud Ovidium 3. Metamorph. Vbi Aiax inducitur dices Tutius est igitur fictis contendere verbis, Quam pugnare manu. Quam locutionem non interrogatiue,sed eo modo quo ποι apud Graecos paulo ante dictum est, Win eodem sensu arbitror pronuntiandam esse . sic apud Aristoph in Auibus mio ονοψ en Γύτοις si Θι, ις