Palaeographia critica auctore Vlrico Friderico Kopp Hasso Casselano. Pars prima quarta De difficultate interpretandi ea quae aut vitiose vel subobscure aut alienis a sermone literis sunt scripta. Volumen alterum

241쪽

Equidem legendum esse conjicio X V Λ A TII pro κυδατε; quod

esserte laudibus hoc loco vertendum esse videtur. Licet enim Schneiderus, qui κυδιαω Verbum notissimum non omisit, de forama κυδαοι dubitet, eandem tamen Iledericus et Ernestius in veterilexico scripto viderunt, ac prosccto major auctoritas egi amrmati. tium quam dubitantis, sive, quod idem est ignorantis. Quidni descondere Potuit κυδαtia pariter atque κυδιαω a κυδος p quam πο-cem Hesychius virtutem et victoriam exponit. A Judaeis prose insunt commenta de illis angeIorum nominibus smxfors de abbret . Hebr. R. 4o. Lex. Chald. P. 46. 47ὶ de eorumque vi ac Potofitate. Sed Christianos non minus fuisse superstitiosos testis est PseIlus, qui de daem. p. m. 353ὶ capite cur daemones timeant mianaap sit tem inquit seangelos timent, qui illuc in loca prosundioraὶ eos praecipitant, quoties videlicet quispiam minitatur adducitque invocationes angelorum ad hoc institutorum. Valde enim timcnt: nam ob ignorantiam non discernunt minitantem. Jam vero si avicula quaedam vel seroculus senex minas ejusmodi rustice intentaverit, saepe discedunt, quia discernere nequeunt. D

242쪽

scripsit scilicet vir plus daemonum genus admodum imbecillum nec valde metuendum lCur magicam Passerius I. tab. i 86ὶ hanc gemmam appella- 769. Verit, causam sti. ρ. 2I3ὶ ipse aperit, verba tiempe inscripta a se non esse intellecta. Talis vero argumentatio si approbanda esset, Vereor ne magicarum numerus maximus sit. Imaginem deinde illustraturus in illa Mercurium se facile agnoscere scribit, quippe cui calceamenta viatoria et alas tergo inhaerentes Etrusci tribue-

243쪽

232 LIBER III. CAPUT II. f. 769.

rint. Sed alatos deos si omnes Μercurios esse statuere TeIIemus, quot, quaeso, ejusdem haberemus imagine8 Cuper. Harp. 3a - II. oth. Hom. 4, 8 Νeque in calceamentis Praesidium ille habet, siquidem ipsis talaribus ornatum Solem vidimus scitia. mus. Rom. II. S. 3. ωb. I9. et GraeD. V. p. 3 2oὶ. Whi certe minime Etrusca, sed ficta potius imago ad Aegyptiacarum similitudinem

esse videtur. Disseramus autem do imaginibus disputationem et ante omnia in verborum adscriptorum sensum inquiramus. Ea Passerius quidem is nec sonum, nec sensum reddere M assirmat. Alii sin relat. Gotting. de libr. nov. Dac. 6. n. 3. P. 322 ὶ ὁμώνειν ex sileris extorquere conati sunt. Ego vero Post varios Rique ex Pluribus irritos conatus Hebraea verba in Graecis illis Ilieris haec 3gnoscere mihi visins sum

ηm, an -κ deus eius , explicari debeat ipse incertus eram. 770. Ad Solem spectare haec verba conjicio, quem deus supremus ducere velit vel ab initio usque ad sinem A et s)ὶ, vel duobus illis tempestatibus quibus initio debilis et in sine elanguescens vi

detur. Atque imagine eliam Solem repraesentari PeravnSum ha- .heo, cui PIura symbola cum Tempore communia suisse constat,

244쪽

233 INSCRIPTIO S SEMITICAE. q. 770.

adeo ut observata inter nomina χρονου et Κρονου similitudine s=. et 32. Lactant. I, ia) Saturnum non Solum Pro tempore sed pro Sole ipso veteres haberent l. 66o . Nas quoque Soli pariter atque Tem Pori tributae erant Cuper. I. e. ; Praesertim autem ab Aenptiis, Macrobius Saturn. I, I9ὶ reseri, Solis simulacra essicia fuisse pinnata. Unde Osiridem quoque in Melitensium numis videmus alis ornatum on. rechereh. p. 452. Custeri Ham. p. 34. minter αntiquar. Abh. p. 26O. ad tab. I. I), et in hac pariter gemma a

sive iniris, sive Sol l. 643ὶ Matus navigio Aegraliorum more 0. 238. Io7. 6o9. 649. 69b. 78οὶ vehitur. Cui atque illi in nostra gemma similes aliae exstant imagines GOH. 35I-353. misset. 24-26. Pignor. in auci. tab. 3. A. I. Urcheri Oediρ. LI. a. p. 464. et in uuad. arithmoL Monoe. II. tab. I 63. I 67. C I. n. tab. 2Ο. n. I. HOagi. II. n. 22. 23), in quibus eae praesertim notandae sunt Augustin. mmm. II. 36. mnis. 162 i. 3 quae eandem quidem figuram repraesentant, sed addito telo, quo Sol ille sua ipse crura

245쪽

perforat, ut incipiens ejus debilitas magis etiam eo denotetur. Sci licet admodum frigida, ne dicam inepta, est altera ejusdem imaginis interpretatio ab Augustino II. p. 63ὶ proiecta, qua contineri hoc symbolo contendit amuletum eontra violentiao h tium 1 Et sane miror Ameloueenium qui sap. Out rein II. p. I 86ὶ istam sententiam approbare potuerit. Quodsi uterque animadvertisset figuram illam sinistra scorpium tenere, neque ignorassent, Scorpium in Zodia eo oppositum Tauro signum esse illud, in quo Ianguescit Sol Ma crob. Salum. I, et I); Profecto veriora Fidissent. 771. Signo, quod tridentis speciem prae se seri, in capite collocato quum ternarium numerum exprimi supra f. 6o8ὶ conjecerim; quidni hoc symbolo triplicem Solis statum, ab initio debilis, incursu medio validissimi, in fine elanguescentis denotari dicam ZAb Aegyptiis certe non quatuor sed tribus distribuebatur annus partibus it. 668), vere, aestate, et autumno Diodor. I, II . Unde ei Hermen dicebant anni tempora imitantem tres lyrae dedisse chordas Id. i6ὶ; et quamvis Diodorus 26ὶ unius partis nomine postea mulato Pro autumno hiemem nominet, quippe quae apud veteres tam Graecos amnis Suret. I. p. sto , quam Germanos Neit. c. 26, 293, anni dirisio esset: et sic tamen non nisi trihus partii us annus Constabat.

772. Atque haud scio, an baculi, quibus quasi fulcris Sol nititur, utramque ejus debilitatem, ab initio et in sine annui cursus, repraesentent. Certe Plutarchus de Isid. p. 372ὶ haec refert: AVigesi-

246쪽

ma secunda die mensis Paophi post aequinoctium autumnale Ae-Πptii) sestum diem celebrant: tum Solis haculos natos dicentes βακτηριας ha- r εὐαιὶ, quo ostensuri sunt, veluti fulcro et roboratione Solem jam indigere, qui inclinatus, quum jam n nobis per obliquum ferri incipit, et caloris et luminis aliquam sit passus diminutionem. Cujusnam vero animalis capita haculis imposita sint, non lacile in parvis ejusmodi gemmis distingui

pote4t, quamvis complures circumferantur, quae similes haculos exhibeant misset. Io. 96. a. Gortae . 392. 4bo. Carlua III. fab. 4. n. b. VI. tab. 8. n. I. et p. 2o f) similesque etiam in tabula Isiaca coinpareant saepius repetiti. Certius in vasculo quodam murrhino Beger. thea. III. ad p. I 86. Monoe. II. tab. 14 i) caninum caput baculo impositum agnoscitur. Quod num ad anni ini. tium Theo v. Iablona . in Panth. II. 37. POmbr. antri Vm-ρhar. cap. 24. P. 22ὶ spectet, ita ut in gemma nostra duobus capitibus tempus ab uno caniculae ortu usque ad alterum significetur, alii videant. Namque upupa, quam non nulli in virgis illis positam Volunt, certe non in Omnibus Bgnoscitur.

De literis A et Ω, earumque sensu mystico, quo tempore 773. primum comparuerint, disputarunt viri docti Iablonis. in migc. nov. Lψε. IV. 71. 7 I. 84. LVi 142. Smetii ant. MOmag. 62.

logi, ab apocalypsi si, 8, II. 23, 6. 22, I 3ὶ hujus symboli ori.

ginem repetunt. Ego vero homin , quamprimum certo litorarum

247쪽

ordini adsucverint, laede adductos esse credo, ut principium ali cujus rei litera alphabeti prima, sinem ultima designarent. Certe Phoeniciis quoque literis Alvh et Thau idem deno intram esse su Pra ε. 674) conjeci. Progressu autem temporis pracscrtim in arte cabhalistica usus illius symboli frequentissimus suit nti ci. de ab breD. p. 43. Le in Chald. 244), unde facile colligi potest, quo exsonte apocalypseos auctor, quisquis ille fuerit, idem symbolum petiverit l. 1443. In nostra autem gemma illud ab ι nitio uesque ad friem cum reliquis inscriptionis verbis conjungi potest. 7 4 Hanc tandem gemmam quasi in confinio Semiticarum et Graecarum collocandam esse duxi, incertus nimirum utrum ad illas, an ad hasce reserenda sit si. 5bet. 648. 652. 77 et . Solis imagini hus adnumerandam e8se figuram, quam Abraxas vocant, pluribus

248쪽

locis contendimus: nec soro quemquaIn arbitramur, qui omnia tot gemmis hac imagine insignitis inscripta verba explanare possit, nisi ad Solem respexerit. Cujus rei docvinenlo et haec gemma esse Potest, a Molineto tab. 3O. n. I 3. I 4 edita, atque a Mont-sau conto a. tab. I 45. n. I) et Baudolotio sutilit. δεδ troyag. I. 4o . tab. et O. A. et in repetita. In eo tantum imogo a vulgaribus differt, quod monstrum Pro flagello mucronem dextra tenet. In postica Praeter notissimum nomen Abraxas nil nisi ΦΡΗΡ inscriptum leogitur. Hoc igitur verbum doctis illis viris interpretandum erat. Sed Molinetus sp. i 33ὶ prorsus incognitum sibi id esse fatetur: nec

eruerunt. Id quod nemo sane mirabitur quum ne de ipsa qui. dem Iingua constet, cui iIlud vocabulum tribuendum sit. Grae cum esse, eoque puteum signi sicari primum mihi videbatur. Li cet cnim lexica, quibuA utimur, nullam nisi φρεαν somnRIn exhibeant, ex ea tamen φρηρ Pariter, atque ex ἰαρ ηρ , fieri potuit, id quod nominis quoque flexio confirmat, quae Secundo casu tamyPεατος, quism φρονος sit. Illa igitur vox quum in mentem Veriimet, Primum quaeren- 775. dum videbatur, quid Puteo cum Sole commune esse dici posset ydam vero ad Orphici in Apollinem hymnum s 33, ut in viri docti

observarunt Solem ex Orphei placito, quasi in cratere, omnia Iniis scere. In oraculis porro Chaldaicis saepenumero fontis si memtio. Unde Pletho ab initio commentarii i . Gallaeum in am. p. 8ι

249쪽

238 LIBER III. CAPUT II. A. 775.

--go refert, isqui Zoroaguem Aectentur, censere Bicut et alios multos, animam humanam immortalem de alto descendere mori tali corpori inservituram - - mox retro, unde Profecta ESSet, Sese

recipere =. 7 3 93. Quapropter Platonici etiam animarum fontem

statuerunt, quem craterem Proetus vocat; Solem autem is ignis intellectualis regem, lucis quaestorem vel dispensatorem, et fomtia Vitalis regem λαρκεος αναξ mT H. ' Pariter de Chaldaeis Psel. Ius v. Lambeco. in prodrom. P. III): -Ponunt Solem imperatorem et a fonte materiali archangelicum, sensionis fontem, fontanum iudicium, fulmineum fontem, speculorum fontem, Characterum fontem cet. Quibus Iulianum addimus imperatorem οr. 4. ρ. 13 IJ qui hanimas ait sein terram a Solo deduci et O. II a) retro Aad cognatas dei substantias reduci. Νec Martianum Capellam fugit illa doctrina, qui L. a. p. 43ὶ is in Solis rate fingeret is sontem quendam lucis aethereae, Solemque is mentis fontem Appellaret. Servarunt idem commentum Manichaei Φhan. haer. 66. p. 626.

nam amplexus ishomini inquit seanimus datus est ex illis sempiter. nis ignibus, quae sidera et stellae, divinis animatae sunt mentibus. Qui quidem sons, Sivo κ etMN, sive πτρο, ηive mρεαo appellatus sum rit, unus lamen erit idoinque. Herodianus sed. Boiason ad. i 43ὶ explicat io πηγαλον; et loricon manu scriptum not. I) ή πη . 776. Ad illa autem attendat necesse est qui Martianum Capellam

250쪽

aliquando ait illustraturus. Locum enim L. a. p. 4b) ubi Philolo. gia , fontanam virginem deprecata esse s dicitur neutiquam intellectum n Grotio esse patet quippe qui scriberet: is profecto haec omnia caecis sunt circumfusa tenebris. Forte tamen si quis in Ioco tam intricato conjecturae loeusin legendum videatur Fontanam iginem. . - Quod si hoc non probas vide an Originem malis. Sed sane, quia hic magis de primo motore, quam de Sole, serimo, vide an hanc Fontanam virginem de Enielechia velis intelligere. Haec ille: sed nihil profecto mutandum est. Daia enim opera Martianus omnem reconditam philosophorum sui temporis

doctrinam fabellae suae inseruisse videtur: quare vereor ut uno

quam hunc scriptorem sint intellecturi, nisi qui illis pIacitis pro-he imbuti fuerint. Ad eum Martiani locum sane hi Chaldaicorum oraculorum Versus 278. 279ὶ consulendi sunt: Λαιης ἐν λαροσιν ' ATH -πελ. ΠΗΓΗ,

Nec praetermittendum Pselli ad hos versus Seholion, in quo p. 99ed. Gallaeiὶ -Chaldaei inquit is Hecaten deae loco habent, quae

medium ordinem ducat, et quasi centrum sit omnium Potentia. m. In dextris ejus partibus collocant fontem animarum, in Sinistris fomtem bonorum sive virtutum: ajuntque animarum quidem foutem ad propagationem esse proclivem, virtutum vero lanistem intra propriae essentiae limites coercitum manere, virginia iratactae instar incorruptam eamque quam habet firmitatem et im-