장음표시 사용
331쪽
tua tamen audit pulei. metam. in extr. OP. I. Oudena. p. 8i6).Νeque Mini imago, quo minus et isto invictus dicatur, obstat, etiamsi de Homero, Ajacem cum asino in Dicto N. λ. II 8) com parante, inscriptionis auctorem cogitasse, nemo sane arbitrabitur. Sed vereor ne aliis displiceat ista interpretatio, quippe quae mihimet ipsi haud salissaciat. Primum enim neutrum genus longius repetitum esse videtur. Deinde coguomen ἀνικν ον magis in
Horum quadrat, quam in Typhonem. Namque Horum Solemuse constat 0. 828): et quamvis pluribus quoque diis, quin imperatoribus etiam, epitheton του amet; του tributum suisse non ignoremus; potissimum tamen id Solis erat, unde in Solis invicti ho norem Iudi a Romanis celebrati Iulian. imp. Or. 4. O. P. LI 6). Quod idem ejus cognomen inmunerae lapidum et numorum inscriptiones testantur Grut. p. 32, Io et II. 4 I, II. IΟ66, 9. Murat. P. a I Sequ. P. 1979, 2. Donati aurei. I. P. I 8 aeqv. Remea. 89. 91. 93. 97. 226. Doniua. Io. Gudius 23. miMard. V. 86. GO Ni inare. Et rur. I. II 2. 283. Neger. II. 768. Canident Britann. 844. Meetw-d p. I9 aeqv. Montin diari Ital. 356. Spon. recherch. 7I-73. Antiqv. de Dron. p. 95 8Nu. Sciveri. λδcr. Dac. 4 I. 46.48. CVer. Harp. III. Ec hel doctr. num. VII. 4oo. 467. VIII. 54. 75. Io I. Mua. Flor. IV. 89. Choul. relig. Rom. I72. Biaei num. ρ. tis. 62. n. I 8. Bandiar. I. 274. Occo a. Mediobarb. 463 et passim), ex quibus hic non nisi insignes duas exscribere placet,
332쪽
bilinguem alteram se Rein io P. 97): ,,Soli INVICTO notiam μωAΝΙΚΗΤΩ ur.3 Si igitur verba Dχυρον και ἀν- ον ingemina nostra nil Solem sive florum reserenda sunt; equidem illo PDD, quod certe est breviatum, nomen proprium denotari conjicio, quorum plura ab hac syllaba incipiunt, veluti illud 'RIPHE. , C Poetis Virg. Aen. 2, 426. Ovid. met. I 2, 352 cuilibet notum. Riphetia autem primo casu, et fortem in Dictumque quarto positum desiderant verbum 8upplendum, de quo supra f. 833 , et olocutio in gemma nostra eadem est, quae in nurno quodam G H. II. p. 4 et 5ὶ: ΘΙICEA. NI IElC, Thraeum Nicaeenaea.
nimirum venerantur sive colunt.
Ellipses, quarum modo meritionem fecimus, licet salis sma 840. queriles in Graecis sint, saepenumero tamen linguae vel peritissimis adeo imposuerunt, ut intellectu facillima in gcmmis haud intelligerent. Exemplo sint Winckolmannus et Gorius, qui gem. mam descripsere, in qua vulpi in sella sedenti adscripta illa sunt verba. Prior enim aeriptor catal. p. 55o. n. 66 nullam huic inscriptioni sensum subjectum esse contendit sinacription qui nis mini deaeΠε): Posterior autem λδ r. Etrur. I. 224. n. 47ὶ imaginem Paulo aliter describens, ita ut pro vulpe canem in scuam assurgentem
333쪽
M LIBER III. CAPUT III. l. 840.
videre sibi visus sit, ad verba inscripta observat: si intelligerem, si esset κυων εν ινων, Canis inscendens. At Prosecto non opus est vim inferre literis, ut inscriptionis sensum asSequamur, quum ipsa grammatica Matth. f. 379ὶ doceat tertium Vocis alicujus ca. sum omissum esse , 8i secundus Praepositionem με Sequatur. ΝΟ-tissimae sunt Ioculiones ἐν α δου, ἐν Λιος, ' αβιυδου, in quibus ellipsiS est Verborum δοιtio, τοπερ, νωρ, οἰκ ρ, Vel Bimilium. Recte figitur dicitur Κοινα εν οὶκφὶ βαιων cons Itisreh. v. βαιον ibiquet D. doct.) Communia in domo Paumrum veI indigentium. Νso solum ad imaginem canis, vice domini in sella cubantis, respiciunt haec verba; sed ad Proverbium etiam κοινα τα των φιλων, quod a Pythagora accepisse ejus discipuli dicuntur, Veteresque varia ratione ampliarunt. In marmore quodam Bian hi marm. Cremon. tab. Io) legimus: ,,Tα - API TDF pιχων παντα κοινα; et in gemma nostra inpriinis ad etους βαιους refertur illud praeceptum, necessitate scilicet urgente. Breve denique gemmae spatium plura verba non admittebat, quo magis illa excusatur ellipsis.
Utinam hujus inscriptionis tam expedita interpretatio eMet, quam quarundam ex eis, quas modo absolvimus. Insculptae Ii.
334쪽
INSCRIPTIONES GRAECAE. Φ. 84l. 323
terae illae sunt in gemina, quam TorremuZa Cl. 16. n. 6. p. m. 2o6ὶ inscriptionibus suis Siciliensibus inseruit, nihilque illustratio. nis causa addidit, Praeterquam repraesentari imagine, cui addita sit inscriptio, araneam muδcam Persequentem. Cujus inscriptionis quidem verba quamviis adco sint barbara, ut vix divinari possit
qualis in eis sententia lateat; conjectura tamen assecutus eSSo milii videor gemmam vicem sustinuisse amuleti contra inimicoruminaidina comparatum. Illa enim sic forsan distinguenda et exponenda erunt:
Lectionem ante omnia stabiliamus necesse est: in secundo igitur verbo illud o pro T positum frequentissima harum literarum commutatione excusamus, omissionem autem Iiterae Κ negligenter vel dulcius Pronuntiandi rationi adscribimus, cujuis vestigia apud
Graecos ipsos animadvertuntur, quorum alii ἐλευ ς, αυχη- , αν. γλαι, αυλωνια Scribunt, quae alii S sunt κελευθος, καυχηuta,
λια, καυλοφα Neland. vias. 8. II. P. II 6 . De Iitera I, pro Y et E posita, atque de II pro I, sussiciat ad indicem nostrum Iectores ablegare. Formarum Λ et Λ otiam Permutatio adeo frequens est l. I98. 2OO. 2O73, ut in voce tiptinos excuctanda ea supersedere possem: sed haud temere me sic legisse, alia gemina say. Nav. n. II ain testatur, cujus inscriptione verba nostris similia continentur. Quamvis enim vel negligentor exscripta, vel magis etiam
335쪽
corrupta illa sint, in sine ininen legitur ξι IAIs LXMINIΩI in
suibus perspicua literae Λ forma ejus in nostra inscriptione loetio nem utique confirmat. Copulativa denique και in ullis etiam ino iamentis Grain. not. Gr. 33. Iablon/k. de Memn. 3, 4. R. 88. IVAMer. migr. Gr. p. II ibique laud.) litera K sola denotatur, et ad 3o tritus hic hujus sigine usus erat, ut Coplitae etiam singulam eadem Dolione Suis insererent vocibus Georg. evang. IOh. P. 29I . 84Z Uuid vero illis verbis noster significare voluerit conjecturam
meam a latequam ProPOuum, monil esse velim criticos, non
Allienis ea scripta osse, sed in Sicilia, in i pia qui loquitur, ut Plauti verbis Mon. prol. 12ὶ utor, Non Atticissat, verum Siciliciaritat. Unde Asconius ad Ciceronis verba issi literas Graecas Athenis, non Lilthaei Siciliae in urbe ; Latinas Romae, non in Sicilia didicisses haec observat is dicit illum Graecas Itieras simul Latinas in Stellia didicisse, in ea insula, quae neutra lingua bene utatur Taubm. ad Plaut. Durε. 3, I, 67. P. 949). Sed non Graecn so. Ium et Romana, verum etiam Punica lingua Dichantur Siculi, unde trili ues eos appellat Appulejus met. XL ρ. Oudend. 763 et sieri non potuit, quin linguis aliis aliae corrumperentur. Quibus praemissis conjicio verbis is δακτυλι ἐν κινδυνοιὶ ἐιηιδιου καινηνωυ sententiam inesse , , medearia annule imminenti ci ρugione vel incantatione periculo. Conjunctivo pro optativo GraeCos usos . esse Constat, quod quamvis grammatici non Probent, negare tamen
336쪽
nequeunt hujus rei exempla legi Matth. II 6. not. . Formam
δακτυλιε non opus erat substituere, quum δακτυλι et aliis locis re periretur mittair. ed. a. I 8o7. p. 447. ibique anthol. 3. Vocem κινδυνος 'aepe supplendam essB ex Bosii laboribus discimus. Prodiphthongo OY autem Q reperiri sq. 8o4ὶ praesertim in Siculo. rum scriptis machia de C. Annio Cimbro P. 49) vel in ipso ae-ciando secundae desinationis cam Maiit. p. 24o. 24i in haud ignoramus. Verborum denique sensum quod nitinet, vocem δακτυλως pro amuleto usurpatum fuisse et Hesychius docet, et Aristophanes Plut. 885 confirmat. Magis ne reprehendar vereor de admissa voce μνι- , quae in Iexicis frustra quaeritur. Attamen νινιατος divinood habet Hesychius, et ruruoον Pollux 4, 79ὶ: voceque naenia, Romanis Satis nota, GrReCOS quoque UsOS GAe gravissimus testis nobis est Cicero de leg. 2, 24) quamvis Graecam vocabuli formam non prodat, quam τρο ιον luisse ut conjiciamus haud video quid impediat. Qua quidem voce non tantum carimen lugubro denotatum esse, sed incantationem etiam, Horatii emis. 17, 29 et Ovidii sart. am. 2, Io 2ὶ carmina docent. Sen. lentiam igitur in obscuris illis verbis inesse hanc conjicio: medea ris amulettim madia, quaecunque vel Pugione, vel incantatione ab insidiantibus inferri poteriant. Unde causa etiam patet, cur diminutivo gιηMytig usus fuerit auctor: gladiua enim minus aptum λεidiantibua instrumentum est. Quibuscum et imago in gemma NOStra edi pressa Congruit. Quodsi enim ullae jura appellantur
337쪽
inaidiae, Prosecto eae sunt, quas aranea struit m cia. Melius quidem ab inscriptionis auctore sententiam potuisse proponi facile concedo: neque ego is Sum qui quae . prave dicta in multis veteris aevi reliquiis legantur defendere velin.: immo ridendum esse censorem dixerim, qui incorruptam Graeei sermoniis integritatem apud trilingues Siculos quaerendam esse sibi persuaserit. Inter Basilidianas gemmas et amuleia hanc quoque edidit Ca-Pellus n. et ibin. Insculptum vides deum sedentem, Corona Iau. rea redimitum, dextra baculum tenentem. Sella artificiose ita est conficia, ut duorum speciem habeat agnorum. Inscripta claristiteris leguntur verba ΘΕΩ ΙΩΡΙΩ. Quaerenti quis sit ille deus
Jorius conferenda est vox similis, quam lexicograpiti servariani, ἰωρος , ab Hesychio ορος explicatR. A -ρoe nutem, monδ, ἐωριος, . .
338쪽
montanus, fieri potuit, ut integra inscriptio vertenda essol Deo montano. Ad montes etiam pecora pascentia custodiebantur: unde
ΜΗΛΩΣΙΟΥ. Νeque repugnant interpretationi meae imagines, siquidem deus ille in ovibus insidet ei Iovi est simillimus: neque ignoti sunt viris doctis Iupiter Caelius et Genius Caeli montia, quadam inscriptione Latina celebrati Inocr. Dr. I. 18,). Duas quidem inscriptiones qui ignoraverit, sacile Jovis, duobus agnis quasi interpo/iti, imagine eo adduci poterii, ut de Aia ootio Platonis leg. 8. T. 3. BΦ. P. 426ὶ cogitet, quamvis hoc do vis cognomen cum literis vocis mριω , imagini adscriptis, conciliari nequeat. Hujus gommae is Capelio 89, et monis tab. 17 I. edita , Ver-
339쪽
328 LilyER III. CAPUT III. l. 844.
ha explicaturins Passerius II. 273. n. 337ὶ de suo addit: δεφερευ, Porto, σαπας, fatuu3: quae pro seclo salua ipsa est interpretatio.
legit, veritique dei'Ortana in navem. At plura sunt quae imp diant, quo minus palacographiae Graecae auctori hoc quidem lo. o assentiri Possim. Primum enim ab εἰς incipere lectionem ordo literarum velat. Deinde quam elicit, sententia quid si hi hoc loco velit vix intelligitur, nec quidquam commune en habet cum imagine. Denique verbum φερειν, quoties in amuletis legitur, ad hominem respicit, qui amuletum frat, minime ad deum quendam in vinuleio expressum f. 779. 783. 8283. Ita in Onichi insculptum legimus Ευτ ι πανωπι ο ηορων, quod Sponius misc. p. 297 vertit felix eat quicunque hunc lapidem gratat, Pro eo quod vertere debebat πανοικὶ cum tota familia. Equidem in gena .ma nostra malim juxta ordinem, quo distincta sunt verba, legere νοουσα νγεις et quo sacto eX Pi emissis Putei, Voce φρυυοα mulierem denotari, quae hoc amuleto usa suerit. In nostro quidem gemmae exemplo vir esse videtur qui genu procumbit; sed illa quum admodum Parva sit, artifex in ea hominis sexum nequa. quam dignoscere potuit. -- Dissicilior alterius vocabuli est explanatio. 845. Hujus enim miraις significationem non nisi imaginis ope, cui adscripta est, me divinasse ingenue fateor. Saepe enim observavi, figuras quae ornatae sint Peplo, quod quasi vento allevetur, pro marinis esse habendas. Ita in tabula marmorea negeri vi
340쪽
est. R. IOI), in qua mare repraesentatum, ut mulieris cujusdam nomen Proprium NARi A imagine exprimeretur f. 523), Nereides eodem peplo fluitanii insignitae apparent. Prorsus simili ratione easdem rivmphas marinas in annulis v. Gori. 34 et Ii 3 vidc-mus esso insculptas. Atque Europa mare transienS iam in gemmis Auguatin. tab. I 85. Monoe. I. fab. i 9), quam in mimis sVσα lant. num. aer. II. P. 89. IO4. I 23. Θ h. ed. 2. ρ. 78O), aliisque monimentis Monoe. fab. et o) inflato peplo insignita comparet. Quo factum est ut poetae etiam, Europam tauro vectam describentes,liu jud Pepli semper mentionem facerent: Ovidius quidem metamo Ph. 2, 87οὶ - - tremutae sinuantur famine vestes canens; Moschus autem Id. a, lab) peplum illud cum navis D
Similiter Lucianus dial. mar. II, 2. T. II. B0. ρ. ra I) Europae νειε in νον πεπλον memorat. Majorem igitur in gemma nostra liguram quum Pro dea marina haberem, minorem a genibus supplicem f. 713. 78o) Pro ea, quae amuleium possideret, nccepi,
quasi Virgilii Aen. 6, 37οὶ verba pronuntiaret
Da dextram misero et tecum me tolle Per undas.
Accedit quod ipsum illud pepluin Homerus Od. I, 3bi) instrumentum esse finxerat, quo Llysses a maris suci thus Servaretur.