장음표시 사용
211쪽
Primum , ex ea constat Apiarium confugisse ad Caelestinum, de ab eo communioni restitutum cum Faustino in Africam rediisse. Secundum , Faustinum in Concilio Asticanorum defensionem Apiari suscepisse, de allegasse privilegia Ecclesiae Romanae, ut quia telli tutus fuerat communioni a Caeletimo, ctiam in Africa restitue
Tertium Africanos haec privilegia non admisisse, sed e contra pro injtu iis duxisse S Apiarium invito licet Faustino convictum dam
Quartum,eos in hoc Concilio aperte mentem suam declaras e Pontifici, circa capitula allata Nicaeni nomine Concilii, quorum unum erat de appellationibus Episcoporum, alterum de confugiis Clericorum, d denuntiasse Pontifici ne utrumque deinceps fieri pate
Quintum, id ab iis probatiun , primb, ex Concilio Nicaeno, deinde ex justitia&aequitate, quia debet illic audiri causa ubi testes Staccusatores esse possunt. Tertio , quia credibile est Episcoporum multorum judicium, in quo adsunt necessariae personae , melius csse
ac aequius, quam judicium unius Episcopi, qui longe degat ab iis
locis ubi sunt testes S accusatores. Sextum, non modo Africani pati se non posse affirmant appellationes Episcoporum, sed ne quidem aiunt set passuros esse, ut Legati mittantur a Pontifice, quoniam illud privilegium nullo Canone ipsi
indultum cst, cum constet citatos a Zotimo Canoncs, non esse Ni caeni Concilii, ut ferebantur. Septimum, rogant Pontificem ne fumosum saeculi typhum in Ecclesiam inducat, ne executores Clericos mittat ne Faustinum Legatum in Africa relinquat denuntiantes se ista minime toleraturos.
Hac responsione accepta , Caelestinus videns Afros Episcopos jussuum tam constanter tueri a proposito detorritus est. Nec enim amplius est conatus Apiarium cstituere, nec Legatos in Africam misit, nec appellationcs Episcoportim suscepit, nec Clericos Afros ad se confugientes, restitui curavit , nec tamen propterea ab illorum communione discessit, sed se ab iis victum csse haud aegre passus est. Somniant enim qui dicunt aliquod propterea schisma inter Africanam Sc Romanam Ecclesiam exortum fuisse. Ex his quae huc usque dix1mus luculenter constat, de appellationibus Episcoporum quaestionem fuisse intc Afros, nec non inter ZO-Zimum, Bonifaci b caelestinum iam quamvis huic quaestioni oc-
212쪽
iM DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
casionem dederit Apiarii Prcsbyteri tantum confugium, seu appellatio,attamen proprie disputatum tantum est de appellationibus Episcoporum: nam septimusCanon Sardiccnsiis de Episcopis tantum loquitur. Quapropter u de Clericorum appellationibus lis tantium ni isset,incasssim Africani tanto labore Canonem istum conquisivissent. Deinde Zogimus non vindicabat sibi appellationes Presbyterorum, nec ad id probandum Canonem Sardi censem septimum allegabat, sed tantum contendebat potuisse piarium ad se confugere S causam suam apud se agere , quia Canone altero Sardicensi permissum erat leticis vexatis ab Episcopo ad finitimos causam suam agere. Im hoc unum continet capitulum secundum de Clericis Agebatur ergo de appellationibus Episcoporum ad Romanum Episcopum S de Clericorum inferiorum confugiis ad finitimos . Ac proinde ruit prima nonnullorum responsio de appellationibus Clericorum hic tantum agi, cum certum sit proprio non agi de illorum, sed de Episcoporum appellationibus. Secunda responsio cst eorum qui dicunt ab Africanis non esse rejectas appellationes Episcoporum ad Romanum Pontificem, sed modum appellandi. Haec etiam ex dictis facile disticitur constat enim eos omnem omnino appellationem indigne tulisses, nec solum pati noluisse ut Romae judicium ferret sed etiam ut Legatos in Africam mitterct ad ludicandum. Uno verbo non aliud ius petebat Pontifex
Romanus, quam id quod sibi Canone septimo Sardicensi indultum est sed illud est valde exiguum. Ergo Africani Episcopi de isto
jure contendentes cum Romano Pontifices, omne omnino jus retractandarum causarum quae ad Episcopos spectant, Pontifici denegarunt; qui enim id quod minus cst non concesserunt, multo magis
illud quod majus est denegastenta Adversus haec ab multis opponitur Epistola sancti Augustini ad
Qelestinum Romanum Pontificem, quae olim 26I nunc o9. in Casanctus Augustinus ad Caelestinum nuper evectum scribit de quodam Antonio, quem in oppido territori Hipponensis, cui nomen Fussala, curarat ordinandum; sed cum is polica rapinarum dominationis ac injustae oppressionis convictus foret, non est tamen omni honore Episcopatus spoliatus, sed tantisin administratione Ecclesiae
suae, cujus curam sicut prius gessit Hipponensis Episcopus Augustinus Ast Antonius judicium istud aegre serens, ad Bonifacium confugit S ab co litteras obtinuit, quibus ille iubebat eum in integrum restitui, si ordinem rerum deliter exposuisset Mortuo Boni-
213쪽
facio, Caelestinus praedecessoris sui judicium probans, executoribus Clericis quos tum habebat mandaturus erat proculdubio , ut per vim, si aliter fieri non possit, Bonifacii sententiam executioni mandarent quod praecavens Augustinus ad Caelestinum hanc Epistolam scribit, in qua tum Antonii causam exponit, tum Canestinum dehortatur a proposito. Respondeo primo , hanc Epistolam ab eruditis non paucis Augustino abiudicari habetur enim tantum in unico codice ducentorum circiter annorum, inuidem Vaticano ac proinde non parum suspecto. In caeteris autem omnibus omittitur, ut observarunt ii qui nuper Epistolas Augustini mira diligentia in icem ediderunt, ad innumerorum pene manu scriptorum fidem recensuerunt. Deinde qui Augustini stilo versatissimi sunt, non parum putant hic esse dii criminis ab Augustiniano Certe haec Epistola videtur elegantior, Λ Rhetoricis figuris ornatior quam solent esse Augustinianae, praeterquam quod illa nec tot nec tam crebris scatet verborum alliisionibus. Respondeo secundo, nihil ex hac Fussalensis Episcopi causa, adversus ea quae diximus de Africanorum mente colligi. Quamvis enim Antonius Fussalensis Episcopus per subreptionem a Binufacio litteras obtinuisset, ut restitueretur si ordinem rcrin fideliter indicasset Africani tamen Episcopi Pontificis Decrcto non obtemperariant, atque inter alios Augustinus ipse a quo fiterat Fussalensis mulctatus , parere renuit S hanc Epistolam statim post mortem Bonifacii ad Caelestinum misit, in qua obtestatur cum per Christi sanguinem, per Apostoli Petri memoriam, qui Christianorum praepositos populorum monuit, ne violenter dominentur in f atres, ut Scius Apostolicae sententiam per vim executioni mandari non sinat; unde constat Augustinum non existimasse Romano Pontifici jus esse
restituendi Episcopi in Provincia sua dejecti, alioquin ipse paruissetcjus Decreto, nec timuisset ne per vim ad id cogeretur. Licet autem Caelestinus jus istud sibi tribueret, a proposito tamen, ut credibile est, destitit, nec Antonium Fussalensem rcstituere invitis Africanis tentavit. Constat certe ex Epistola 2 . Augustines, Antonium Fussalensem non fuisse restitutum, sed Augustinum hujus Ecclesiae curam gessiisse. Caeterum nec Fussalensis illius Episcopi, nec aliorum tunc temporis confugia in exemplum appellationum trahi possunt haec enim per id temporis gesta sunt, ut recte in notis ad hanc Epistolam observatur , quo nonnulli Atacani ad exem-
214쪽
is DE ANTIQUA ECCLESIAE Is CIPLINA
plum Apiarii Romam appellare coeperant sub Pontificatu Bonifacii, de mitio Caelestini, quo tempore nondum Nicaeni Canones in Afri cam a Legatis in Orientem missis delati fuerant, stati ierantque illitum in Epist ad Bonifacium tom. h. Conc col. II L tum in Canone q. Concilii Carthaginensisa se Sardicenses Canones, qui nomine Nicaenorum obtrudebantur, tantisper servaturos, donec comperi sent utrum revera essent Concilii Nicaeni, necne unde non mirunis sanctius Ausustinus in hac Epistola Antonii Fussalensis confugium non omnino improbare vidcatur cum ipse in Concilio Carthaginensi s. ibidem col. nomine Numidarum , quorum Legatus erat, professus esset se memoratos Canones servaturum Misa quisitione Concili Nicaeni. Verum postquam Nicaeni Canones in Africam allati, compertumque nihil in cis ejusmodi reperiri, omnes omnin appellationes irritas habuerunt Africani, nec deinceps illas fieri passi lunt. Nec opponas sanctum Augustinum in hac Epistola agnoscere antiquissima esse appellationum ad Romanum Pontificem exempla cum ait Evisunt exempla ipsa Sede Apostotica Iudicant , vel aliorum
judicia firmant , quosdam pro culpis quibistam nec Episcopali s oliatos
honore, nec relictis omnimodis impunitos , quae ut a seris cmpcritus remotissima non requiram , recentia memorato Clamet Priscus Provinciae Caesareensis i timet alius y Eem Provinciae Victora clames
tertius ejusirim Provincia Laurentius , c. Unde colligi potest non modo tres istos post appellationem fuisse dejectos sed di plura alia antiqua hujus rei exempla reperiri quae non improbaret Augustinus. Verum si haec verba ita intelligenda forent , Epistolam hanc juriam esse , vel saltem haec adjecta esse haud dubium foret satis enim constat Togim S Bonifacii petitioncm omnino novam vis armesse, de antehac inauditam tum ipsi Augustino , tum caeteris Afri canis Episcopis. Sed erga illam non ita fuissent astem, si antiqua.. suis temporibus remotissima appellationum exempta novas
At s quis Augustini verba mentemque penitius scrutetur, intelli get haec ab Augustino oratorio more S ad captandam Caelestini gratiam esse dicta Linde antiqua illa exempla minime commemorat, sed tantum recentia quae nihil nobis obsunt, cum ut diximus, Contigerint eo tempore quod interfluxit ab appellatione Apiarii ad
reditum Africanorum Legatorum ex Oriente Deinde vero non
dicit Augustinus olim appellatum esse ad Sedem Apostolicam . sed
215쪽
DIssyRTATIONES HISTORICAE. DissERT II.
tantse innumera est exempla, quibus probetur Sedem Apostolicam noxios psi vos aliquanae puniis se , non tamen omni homre Episcopassociasse etes, inquit, ipsa iudicante, velatiorum udicata firmantes audicant quidem Episcopos sua Metropoli sub)ectos , aliorum u- dicata firmante per consensum, approbationem, & damnatos ad
se confugientes reiiciente. Nam ut observavimus, conqueritur hac
in Epistola Augustinus quod Romanus Episcopus Antonium Fussalensem benigne audivisset quare haec cxempla tantum abest ut nobis noceant, quin imo probant Africanos Episcopos non modo Presbyterorum inferiorumque Clericorum, sedi Episcoporum appellationes indigne tulisse. Denique non dicit Augustinus Pliscum Victorem S Laurentium Romam appellis e , sed tantum punitos mulctatos fuiss e licet Episcopatu non spoliarenti ir. Hoc quippe in loco rcfellit hanc Antonii propositionem Aut inquiebat, in mea cathedris. cre debui, aut pisum esse non deitii. Ut id refellat Augustinus existunt, inquit, exempla Sede Apsostia iudicante, autatiorum iudicia I mante, quosdam pro culpis quibusdam nec Episcopatus otiatos, nec retictos omnimodis impunitos quae ut a no is temporib/u remo Pima non requiram , recentia memorabo. Clamet Priscus Provincia C recnsis Episcopus , aut ad Primatum Acus, cui caeteris mihi patera debuit, aut Epi sopatu remanere non debuit clamet asius Uusdem Provinciae Victor Episcopus , cui relicto in eadem pana in qua, risius fuit . usquam nisi in Dioecesi uas ab alio communicatur Oscopo amet
aut ubique communicare dc i, aut etiam in meis locis tammunica e non
debui. Clamet tertius ejusdem Provinciae Laurensius Episcopus , pro sus hvus vocibus clamet aut in Cathedra cui ordinatus um sedere debui, aut Epissopus cs non aebui. Nar caecus sit, qui non videat haec exempla non esse Episcoporum appellantium ad Romanam Sedem, aut Romae iudicatorum , sed Episcoporum ab ipsis Afris ex parte tantum mulctatorum , nec omnino gradu dejectorum.
Sed de his satis nunc pauca dicamus adversus Christiani Lupi
circa haec commentationes. Longam is dissestationem stituit de ricanae Ecclesiae Romanis aniliatioκibu dicere debuerat de appella-.tionabus Episcoporum Africanae Ecclesiae ad Romanum Pontificem haec quamvis grandis S verbosa, vix tamcn quidquam habet adpro positum Iriora undecim c)us capita ali pertinent omnino caput
216쪽
DE ANTIQJJA ECCLESIAE DISCIPLINA
Primum exempltim appellationum ab Afris Episcopis Romanum Pontificem refertur ab co Privati Lambesitani quem contendit Numidiae Synodo ad Priniatem Carthaginensem, ac dein de ad Fabianum Romanum provocasse. De isto Privato bis mcntio fit apud Cuprianum, semel Epistola 29 inqui Clerici Romanae
Ecclesiae: haec de illo aiunt. o. autem 'rtinet ad Privatum Lambesntanum pro tuo more fecisi,qui rem nobissollicitam nuntiar voluisti, omnes enim nos decet, pro corpore totius Ecclesiae , cujus per varias qua ire Pro--vincias membra digesta sunt, excusare , sed nos etiam ante litteras tu, fraus cultidi hominis latere non potuit. Nam cum antehac quidam ex ipsius cohorte en et exiliarius Privati futurus o frauda Are Iitteras a nobis elicere curaretire quis esset latuit, nec litteras quas et olebat accepit. Et iterum Epist. 1 . ipse Cyprianus sic de Privato
Piit in , ut per Felicianumsignistravi tibi frater venisse Carthaginem Privatum veterem Haereticum in Lambesitana Colonia ante mulio fiὰ annos ob multa es graviora delicZa nonaginta Di coporum sententia condemnatum Antecessorum etiam nostrorum quod vestr.ra conjicientiam
non latet , Fabiani ci Donati litteris severi yme notatum , qui cum causam suam, in Concilio quod habuimus Idibus quae proxime fucrunt, agere velle se diceret, nec admissus Ust Fortunatum, istam ias seu ovi acopum dignum commosiu fecit.
Nemini, ut puto, ante Lupum in mentem venerat celiis aliquid in appellationum ad Romanum Pontificem gratiam inferre Trimus
ille suspicatus est Privatum appellast ad Donatum ac deinde a Donato ad Fabianum Romanum. Sed istud merum cst commentum, nec enim dicit Cyprianus ipsum ad istos appeti sed ab istis pc litteras fuisse notatum cumque postea confugille ad Cle rum Romanae Ecclesiae, ac deinde ad Synodum A fi icanorum utro bique fuisse rejectiim ne quidem auditum. Qitomodo haec in exemplum appellationum trahi possint, ego prorsus ignoro. Adducit secundo loco idem Christianus Lupus Novati exemplum qui jectus Aletica Romam confligit S illic Pseudoepiscopi Novatiani ordinationem perfecit. Haec multis exponit Lupus, at quid ad propositaim pertineant, assequi nequeo, Conatur deinceps idem scriptor respondere ad ista Cypriani verba , cum statutum sit omnibus nobis G aequum pariter ac astum illic causam agere ubi accusator es iste , c. Sed quam misere rixiam puerilitor haec eludito Cyprianus, anquit purgatatiquo sngutire suae ge/to edictam. Imo Cuprianus ut Faelicissimi appellationem irritam csse probet,
217쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissIRT. II. 87
gem generalem, nec Africanis talltum, sed omnibus Epascopis se vandam proponit causas in Provincia debere terminari. At inquit, Lupus non a erit id esse necessarium, sed aequum ac iustum. At inquam go annon istud nugari est inuasi verbion it necessarium servare id quod ullum S aequum ac ab omnibus statilium Mitto alia Lupi hanc in rem dicta quae seriis omnibus risum commovehunt. Nemo enim, ut puto, haec verba omnibus nobis M ista, ponte utique eos quibus praesumus , de solis Africanis intelligi debere a bitrabitur, si modis Cypriani verba legerit, de omnibus cnim ille Pastoribus loquitiir, cum, inquit , singulis Pastoribus porri gregis i ripta quam regat rubernet πη ruisique .: onem actus Fui Domino reddiIurus. Non attingam ea quae Christianus Lupus addit cap. 18. sunt enim jam abunde refutata S Paralogitatis ubique sca
Tertium cxemplum ab eodem adductum , cap. 19. st Caeciliani Carthaginensis in cujus causa mire nugatur, nobis singulta citis nugas persequi nota libet, nonnullas tantum exsufilabunus. Primo supponit Caeciliani ordinationem confirmatam a Romano Episcopo, id e contra Majorini ordinationem in irritum missam i sed hoc falsum est. Nullum iam super ea re decretum a Romano Pontifice est emissum ante Synodum Romae habitam. Secundo supponit Constantinum a Donatistis rogatum ut judices daret rem iudicandam reliquisse Melchi ad , ob ius quod ille
habebat retractandorum iudiciorum atqui, ut probavimus supra, Melchiades non secus ac caeteri datus cst a Constantino judex mechanc sibi potestatem vindicavit, ut testis est Augustinus 5 nos
Tertio, opponit nobis sentcntiam Romani judicii, quam dicit solius Melchiadis nomine latam fuisse. Unde concludit ius illi soli fuisse retractandi iudicii. Respondeo ex Optato omnes Episcopos in judicio Romano sententiam tulisse S omnium sententias absoliatum fuisse Caecilianum, judicium autona clausum fuisse Melchiadis sententia, qui post alioscam dixi Caecilianus , inquit, omnium supra memoratorum sintentiis innocens pronunti.rtus est,eti.im Melchiadis sententia qua judicium Gufum est. Non ergo solus judicavit, sed cum caeteris sententiam dixit ultimo loco, ut Praesides solent. Porro jus sententia non Pliter concepta est, quam caeterae. Cum constiterit , inquit, Caecilia aium ab iis qui cum Donato venerant, juxta professionem siuam, non ac
218쪽
i88..DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
cusari, nec a Donato convictum csse in aliqua parte constiterit Suae communioni Ecclesiasticae inter o statu retinendi m merito esse censio. Privatam hic sententiam aperit Miltiades quae juncta cum caeteris authoritatem habebat sola sine caeteris non habuisset, tum enim mos erat in Conciliis singulorum sententias exscribi non generalem cinittere S Episcoporum concordantes in se invicem sententiae locum
habebant generalis iudicii Unde subdit Optatus fuscit ergo γDonatum, tot sinuntiis esse percussum, caecibamim tanto judicio paria tum Iudicium scilicet in istorum omnium sententiis non in solius Miltiadis sententia continebatur in judicio quippe sententiae
sunt plurituri, tamen unum judicium, cum omnes sententiae
Quarto, opponit idem Lupus dictum Augustini Concione iocunda super Psalmum 36. ubi comparans causam Primiani contra Maximianistas causa Caeciliani contra Donatista haec ait ut innocentem te Primianum' reddidit Sedes Bagaitana,quanto potius Etam
Caecilianum Sede Apostolica' Respondeo Augustinum hic antitheses sectari, idcirco e-dem Apostolicam opponere agaitanae. At quid inde ad propositum Lupi estici possit, ego prorsus nescio. Inde etenim non magis concitidi potest Caecilianum a Miltiade solo fuisse absoluo
tum quam Primianum a Bagaitano Episcopo sed iste non Bagaitani tantum, sed Lirium Episcoporum Donatistariam sententiis est absolutus rgo ille quoque non solius Miltiadis , sed, aliorum sententiis cit absolitatus Deinde quid ex istis verbis aliud inferre potest Lupus nisi Caecilianum ab lutum fuisse Romae a Miltiade. At nemo id negat verim de his controvertitur, talium ille solii judicaveritu solius ejus autoritate judic nimii latum Deinde num causam istam iudicaverit ob potestatem aliquam sibi peculiarem retractandi judicii an verbis delegationem imperatoriam, neutrum autem probant adducta sancti Augustini verba. Post haec capite vigesimo Epistolam Augustini 161 in medium producit Lupus,ubi ait Augustinus Secundum Tigisitaniana perperam fecisse judicando Caecilianum non adhibito transinarinorum Epis coporum iudicio, non repetemus a quae de scopo Augustini hac in Epistola semel atque iterum diximus. Hoc unum in praesentiarunt monemus nihil, aut ferme nihil in ca reperiri corum quae inde deducit Lupus. Sic exempli gratia nusquam docet Augustinus Carcilianum iitpote rimatem exemptum a udicio totius Africae , sed
219쪽
tantum ait convenieres fui sic ut diffidentibus Africimis G I.;. Hessa Secundo non damnaretur absens, cum praeserturi communionem haberet cum Ecclesiis transmarinis . sed aequius fuisse ut Episcopis transmarinis udicium mittcretur non ob majorem illorum auto
ritatem . sed quia neutri parti studebant. Seά cur, inquit Lupris Augustinus observat Caecilianum magnae edis A fiftem fuisse, quα autoritatem Aeret. Respondeo Augustini esse scopum, ut iam ol servavi, ostendere Secundum Tisistitanum imprudenter omnin, Caecilianum damnasse, quia eius damnatio ptiis allatura erat mali, quam boni cui ille esset ejus sedis Episcopus,quae autoritatem haberet, quaeque transmarinis csset vicina Ecclesiis kideo posset facilius sese tueri illarum ac praesertim Romanae auxilio communi ne. Nam si mediocris cuiusdam ignobilis fuisset civitatis Episcopus. nilii periculi erat, ne communicatorias litteras haberet a transma rinis quae solebant ad Primates S praecipuos Episcopos praesertim dirigi, at quia Carthago, verba sunt Augustini, cujus Caecilianus erat Episcopus erat vicina transmarinis regionibus fima e berrima nobilis, non med ocris utique authontatis habebat Oscopum qui pus, non curare conopiranum multitudinem inimicorum, cum se videret cin Romanae Ecclesi ae in qua, 'poticae Cathedrae uuie principatus se caeteris terris per communicatorias litteras se con unctam. Autoritas igitur Ecclesiae Carthaginensis ex mente Augustini, non
in eo sita est quod jus Episcopus non polliit ii dicari ab Episcopis Africaeci sed quod inique S ab inimicis judicatus abiens poterat
se defendere communione transmarinarum omnium Ecclesiarum, quod facere non posset exiguae aut longe semota civitatis Episcopus. Ex his conclaidit Augustinus Secundum,si pacis studiosus titisset. debuisse vel Caecilianum Deo dimittere vel transmarinis iudicium eius committere pro bono pacis non ex stricto ure. Haec est mens Augustini ut quivis fatebitur, qui Epistolam istam lagerit.Quo semel observato cuncta Lupi commenta statam explodentur. Unum tamen intactum praeterire non possum prae caeteris insigne quod unusquisque sat scio stupebit Per Ecclesias scilicet transmarinas asserit Lupus ab
Augustino caeterisque Africanis manifeste solam Romanam in . telligi quod omnino absurdum est. Eadem quippe in Epistola sanctiis Augustinus sic loquitur Millia quippe o Garum tra marinas a baZt,ubi apparebit eos uicari posse qui Afros vel Numidas cohegus vi Lbantur habere seu pectos cx quibus manifeste patet transmarinarum Ecclesiarum S regionum nomine non solam Romanam Ecclesiani
220쪽
iso DE ANTIQNA ECCLESIAE DISCIPLINA
aut civitatem sed omnes omnin qui trans mare sunt Africae respectu ac praecipue talo, Gallosis Hispanos significari. At in quit Lupus, inusis r ira marma EGLO apud quas O cilianus, o,at si ibueru uiuam causam primisus a re, intem it,Aiam apud quam postmodum causa su acta fuit rara an esse fuit Ro
Respondeo alliicinari cum dii plici ratione. Primo, quia non Dium Augustinus de his alatum Ecclesiis hic non loquitur apud quas postea acta est causa Geciliani. Sed generatim de iis omnibus apud quas agi poterat, millia quiple, inquit Collegarum ,rra marina restabara circ. atqui non apud mille sed apud paucos acta est causa Caeciliani. Secundo , in o turpiter Lupum errare quod cxistri et cautam Caeciliam actam fuisse tantiim apud Romanam Ecclesiam acta enim fuit anud iudices transmarinos datos
Connantino, quorii tres cranti Gallia.
Asteri deinde Lupus quosdam Canones Ecclestiae Africanae,ubi tran marinae Ecclesiae nomine videtur intelligi Romana Verum ibi primo Ira semarma Eccles a pia singulari ponitiar,non in plurali Ecclesiae tra mar Uemde huid dubium quin istis in Carionii buis an marina reges con Diu transearrna Nn pro vocetur, per transinatanas Ecclesias n- tolli antur Ecclosiae omn's trans mare sitae , quartam sentcntiae praecipue m zgotar gravioribus consulebantur ab Dis .similiter per transmarina judicia omnia omnin iudicia cxtra Africam Hoccvidenter initet cx ipso Canon qu in Lupus ad istorum explicationem adducit Litterae miliantur ad fratres te scopos ne siros ci maxime ad Sed - of m. Licet orgo Romana Ecclesia stiri m inter transiriti m non sola tamen est transmarina 4 id dicere insanire st.
Sed nonnullis fortasse id bim argutius id quod idem Lupus an ne hu)us capitis reponit ad lix Au rustini verba Ecce ut dius Io Et vos ou Roma Iudicaruni non fessi bonos udices , res alat δε huc pia narium Ectas a Concidium, ubi etiam cum udicibus au a , unde conchidit Anon mus Augustinum non existimas se Milaiadis solius sententiam suprcinam fuisse Quid ad haec Lupus Respondeo, inquit, nonymum ab ipsis Augustini verbis penitus
CVerti. Eten:m aiunt, Cum i s Iudicibus. Proinde inquit, is usinoa p ravocatis Pont inem, non emulat in reum, aut accusasorem eo