장음표시 사용
221쪽
Respondeo hic multa alio ad luci , prim falsum cst haec ver-.bacum ipsis judicibus , idem cile ac iudicibus ua iudicio secundis e dentibus quippe agere cum judicibus, hic est adversus ipsos iudices. Unde addit Aui ustinus ut si male iudicasse convicti essent, corum sententiae solverentur. Secund dato quod judices priores sedere debuissent in secundo judicio, quis inde probare possit cos summos est iudices, quin potivis quis inde non probet illorum judicium in major Synodo posse examinat Terti ne per umbram quidem significat Augustinus, Miltiadem ste debuisse in posteri r judicio supremum ac plenum Concilii judicem Quare etiam si
in eo Praeses futurus fuisset, an sequitur cum solum esse juditems iam supremam autoritatem liaberes, caeteros ab eo veluti asi est ores de consiliarios adhiberi, omnem vel b in colautoritatem csic. Quinibfalsum est Sylvethrum fuisse invitatum ut praesideret Concilio Arelatensi, nec nimis per Legatos praefuit, sed Marinus qui initiis Epistolae Concilii caeteris omnibus praeportitur. Immeritis. ergo Christianusii pus in Anonymum quem Facultatis Parisiensis Doctorem esse non nesciebat, quemque vel hoc so lo nomine revereri debuisset,lot tamque atrocia maledicta congerit;
nec ferre quis animo aequo potest de illo lites Christiano Lupo dici quae de traditore Iuda hristus olim dixi bonam rus eis Otus non fu set homo illa. Quasi ver idciri sit crimen falso allegata
Rom in Pontificis iura refellere, a Christum ipsum Domitium nostrui per summum nefas tradidisse. An non oportet cos qui a lia dicunt S sentiunt immani vertigine laborare Capitibus sequentibus demonstrare conatur Lupus ex Epistola Augustini de Antonio Fussalensi appellationum ad Romanum Pontificem usum in causis Episcoporum semper iii Africa viguisse. Nos eam nihil ad illius propositum facere jam supra demonstravimus, nec quicquam ille dicit quod non fuerit a nobis disjectum. Sic verbi gratia supponit erim hanc Epistolam esse genuimi de stilum
Augustini omni tib sapere. At nos docuimus supra id esse in contro vorsa positi mi S nonnullam stili dissimilituainem in ea reperiri.
Illud praecipue in illa a genio Augustini alienum notatur quod in fine Epistolae abiecte omnino S ignauc loquitur Me sane , inquit,
quod consilendum beatitudini ursis in is uirorum ne periculo tantus timoris moeror excruciant, ut ab os i cogitem gerendi piscopatus
ah cedere o me lamentis exi ori meo conet exientitus dedere. Haec cer-
doclamantis potius verba sunt quam Augustini serio agentia.
222쪽
i 1 DE ANTI DIRA ECCLESIAE DISCIPLINAE
Quid ad haec respondet Lupus Augustinum delicatae fuisse conscientia ac valde timoratae, quae ipsum mordebat eo quod vider tu indignum ordinastr. Atqui ut ex hac Epistola liquet nihil illeprccarat Antonium proponens ordinandum quem indignum csse minime sciebat, inad quem optimis moribus praeditum esse noverat, cum praesertim nullum alium digniorem tunc haberet. Sed quic quid it de hi us Epistolae veritate, quam ego nolim inter spurias, sed inter dubias numerare, multa alia manifeste supponit falsa Lupus ut ex a quid conchidat. Sucundo enim loco supponit Augustinum distinctionem secisse inter Geticorum S Episcoporum causas, S idcirc tunc cum Possidio S Alipio ab Aurelii partibus recessisse, quod falsunt esse infra
Tertio, supponit autorem hujus Epistolae asserere antiqua cxtare cxempla appellationum ad Sedem Apostolicam atqui nonia dicit , sed tantum antiqua esse exempla piscoporum non Omnino deiectorum S tamen aliqua poena mulctatorum.
Quartis, supponit Sedem Apostolicam judicasse Episcopos extra suam Dicae cesim, quod probari minime potest ex hac pio
Quintd supponit illud pactum quo se per tempus obstrinxerant Africani ad observationem Sardicensium anomini, donec comperissent utrum ostent Nicaeni Concilii, supponit,inquam, illud ad bios Clericos non ad Episcopos pertinuisse quod falsum est cum hos potius quam illos respiciat, quippe qui soli comprehendantur Sardicensis monis statutis,quae sibi ad tempus observanda proposuerant Africani. Sext, supponit hanc Epistolam non esse scriptam anno 23. sub initia Caelestini verum qu ad id probandam conjectura omnin futilis T ii, inquit, in erress runt inter electionem Cae in cirhanc Augustini pistolim relatio rimatis ad Caelisinum , mors Prima-ι- Uis populi ad Augo innum querimoniae , ac timum si ola Augustini qu. omni, et identur non posuis contingere intra undem annum. Respondeo nihil obstare quominus haec omnia eodem anno sint peracta. Deinde constat equidem ex Augustino eum senem Primatem sui Antonuim ordinarat suis. mortuum,antequam hanc Epistolam l. riberet Augustinus. At hunc sub Caelestini Pontificari mortuum post fictant ad eum clationem de damnatione
eius ici Antonii cx Augustui Epistola colligi non potest. Im la
223쪽
qui de damnatione Antonii scripsit ad Caelestintina, videtur fuisse illius successor Prior crat Sylvanus una mensis, posterior Valenti-nimus B. itanensis, porris Epistolam esse scriptam sub initia Caelestini constat. Primo ex hac gratulatione Augustini, qua Epistola incipit primum nitularionem reddo meritis tuis, quod, in tua side Dominus Deus noster sine ulla, fui audivimus, plebis suae disiissione constituit. Quae omnia designant Caelestinum recens evectum haud enim verisimile est Augustinum ita Caelestinum allocuturum fuisse, si diu post ejus ordinationem ad eum scripsist et, quamvis prima foret hujus ad illum Epistola Nam gratulationes Jusmodi non solent fieri nisi panto post ordinationem. Nam post aliquod tempus gratulari oportet Episcopis, non solum de ordinatione, sed etiam
magis de administratione Ecclesitarum suarum Secundo, constat eam esse scriptam antequam Africa divideretur ab Italia, per tat bas quae post Honori mortem anno fere 26. contigerunta Tertio, apparet eam esse scriptam ab Augustino statui post mortem Bonifacii antequam Caelestinus quicquam adversus Afros gisset Monet enim inim ne sinat quicquam violenter fieri. Supponit tertio Lupus haec verba extant Vus rei exempla ede somca judicante vel aliorum iudicata firmante quae ut a temporilus nostris
remotissima non requiram, G c. pertinem ad appellationes omnium omnino Ecclesiarum, ac praesertim Africariae. Verum multis modis labitur. Primo enim de appellationibus intelligi non debent, sed de iudiciis in quibus ex parte tantum mulctantur Episcopi. Secundo haec, Sede Apostolica judicante aliter non possunt intelligi liam de Episcopis ejus Metropoli subiectis aut qui se ipsos Romanae Sedijudicandos praebuerant, consentientibus accusatoribus 5 judicibus Tertio cista vero aliorum judicata firmante, optime intelligi possundde consensu S approbatione judiciorum ab aliis Episcopis latorum, non de illorum retractatione. Quarto, addiderat aliquis Augustinum respicere ad Ecclesias suburbicarias ac fortast e etiam ad Illyricianas, ad quas Patriarchatus Romani limites extendebantur, exclamat ad haec Lupus praevaricatorem hunc esse S Eusebianae factionis Michaelis Cerularii ac Photii errorem transcendere Verum ut ostendimus nullus hic error est sed antiquae disciplinae genuiana expositio. Denique in ultimo capite, in quo notas ad hanc Au-
sustini Epistolam novissimas a doctis editoribus Augustini operum,
compositas, ilicare frustra conatur, contendit Antonium Fussalensem non omni administratione suae Ecclesiae se spoliatum Messi
224쪽
19 DE ANTIQUA ECCLESIAE DIICIPLINA
tantum partis alicujus. At contrarium constat ex hac Epistola, namnum. . ait Augustinus ipsum in regionis illius cui praeerat homines vim S rapinas exercuisse. Deinde num. s. ait Honorem , itaque, ni rum strvavimus juveni corrigendo, sed corripiendo minuimus potestatem, ne scilicet eis praeesset ulterius, cum quibus sic egerat, ut dolore usto eum sibi praeisse omnino frre non posse/t. Ergo honor tantum Episcopatus ei servatus est, omnis administratio ablata. Unde ipse queritur numero 7. aut in mea Cathedra sidere debui aut
Episcuus esse non debui. Quid est sedere in Cathedra nisi administrationem Ecclesiae suae habere
Addit Augustinus ista quae nobis objicit Lupus quasi nunc sedeat nisi in ua , propter hoc enim loca illa eidem dimis atque permi su sunt, in quibus G priis Epscopus erat, ne in alienam Cathedram
contra saluta Patrum transtus uisite videatur. Qitorvi verborum
genuinus est iste sensus, permissum est ei honorem Sc locum Epi copi servare in Ecclesia sua, quamvis ejus administratione sit privatus ne si omnino foret Ecclesia sua ejectus aliusque in ejus locum substitutus, servato nihilominus Episcopatus honore, ad Ecclesiam illam ad quam accederet transsatus esse videretur. Ex his intelligitur, quam male haec verba intelligat Lupus. Nec melius probat administrationem Fussalensis Ecclesiae ad Augustinum non rediisse ex his hujus Epistolae verbio Fussala dicitur timitorioinponensi vicinum Castellum Antea ibi nunquam Episcopus fuit sed mul cum contigua sibi regione ad Paliam Happonensis Ecclesiae emtinebat.Dsne, inquit Lupus, affirmat pertinuisse nonpertinere. Respondeo haec dicere Augustinum, quia scilicet agebatur an Antonius ejus administratione recte privatus foret; adde quod haec administratio ad eum pertinebat tantum ad tempus donec viveret Antonius. Ad
id quod objecimus ex Epistola Augustini ad Quodvultdcum nunc ara intelligi Prcst yterum Fussalensem quem commendat. Quodvultdeo ad jus curam pertinuisse. Respondet Christianus Lupus ex sola charitate Christiana pertinuisse. Idque suadet ex his verbis in fine Epistolae. Non enim possumus necessitates hominum deserere qui nostri non Coloni,sed quod majus est, fratres sunt se in charitate Chrsi ad
curam pertinent nostrum. Hoc est tam tuam quam meam, non enim
de se tantum loquitur Augustinuo; sed de Quodvultdeo, aliis Episcopis qui rest yteros fratres suos adiuvare tenentur. At inde colligi minime potest Promyterum illum FusTalensem non pertinuis se a s Augustini curam speciali quadam ratione. Imo cum cum
225쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. Iss
commendet eique deferendas Epistolas tradat, signum cst illum D ceceseos Hipponensis fuisse. Ut ut sit ad propositum ista vel nihil, vel parum faciunt. Ostendendum enim fuisset Christiano Lupo primo Antonii provocationem ab Afris probatam fuisse. Secundis, judicium Romanae Sedis executioni mandatum , sed neutrum probat nec unquam probare poterit.
His in antecessum praemissis accedit Christianus Lupus ad celebrem Apiarii causam, de hac fuse disserit septem aut octo capitibus, de tamen in iis etiam accurate perlectis nihil inveni quod mihi ne cessario refutandum esset fatetur enim id quod contendimus i relium Λ Africanos Praesules in Epistola ad Caelestinum statuisse ne provocatio fieret in causis tum Clericorum tum Episcoporum ad Romanum Pontificem, sed contendit cos male Nicaeni Concilii
Canones intellexisse 5 a vero turpitc aberrasse. Duas tamen respontiones insinuat quarum altera est contra Zoet,
mum S: Africanos primum contentionem fuisse non de ipsis appetilationibus Episcoporum sed tantum de forma appellationum istorum. Altera est Aurelium quidem in ea fuisse sententia cum aliis quamplurimis, sed Augustinum de nonnullos alios Antistites Africanos ab Aurelii sententia dissensisse. Primum falsum esse constat ex ipso Commonitorio Legatorum Zogimiis Afrorum responsis, ut enim monuimus primum Caput commonitorii Legatis a Zoetimo dati erat de retractandis causis Episcoporum, secundiam formam a Synodo Sardicensi praescriptam; sed si quae forma tolerabilis cst, maxime illa, quae in ista Synodo est sancita quaeque non concedit potestatem Pontifici retractandi
in urbe Roma judicii, sed tantum judices dandi qui illud retra
tent. Si quae autem forma retractandi judicii in causis Episcop, rum, Africanis placere debuisset, maxime illa quae non ita videtur pugnare cum solemni illorum effato causas ibi terminandas est e ubi crimen est admissum S ubi testes accusatores reperiuntur.
Cum ergo nequidem istam formam probaverint, quis dubitet eos non de forma appellationum sed de ipsis appellationibus conte disse Verum quid ratiociniis opus est , cum ipsime Africani dise te ostentur de ipsis appellationibus Episcoporum quaestionem esse Legatur Epistola illorum ad Bonifacium, in qua postquam causam Apiarii xposuerunt, narrant quid inter sera legatos a Zotimo mittas sit g stumo Nonnum quidi m , inquiunt sine usio scripto pros-cuti sunt verbiis sed cum id sotiis flagitaremus quoa in li/reris ferre
226쪽
, DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
cummoniIorium prosa runt , quod recitatum nobis etiam gestis quae λcum ad os daeferent est allegatumo in quo eis quatuor quadrim nobi cum gerenda mandata sunt: unum de appeLationibus Di vorum ad
Romanae crissiae Saeerdotem casterum ne ad Comitatum p sivi importune navigent. Tertium detractandis Presbyterum o Diaco . rem caus apud finitimos Epis vos, a suis excommunicati perperim utrint.
.inum de Urbano pisopo excommunicando vel etiam Rom.:m vocando, nisi ea quae videbantur corrigenda corrigeret. Uorum omnium de rimo se tertio ut Romam serea Episcopis provocare, ut Cisricorum
apud suarum Proυinciarum Episcopos niantur jam priore anno
etiam Diteris nostris ad eumdem venerabilis memoriae odanum p . tum datis insinuare curavimus, ut ea servare sine injuria pauosper,neremus usque ad inquisitionem statutorum Conciti Nicaeni, Si deinceps relatis diuobus Sardicensis Concilii Canonibus, quorum alter st de retractatione judiciorum Episcopalium alter de retractatione causarum qua ad inferiores Clericos pectant apud finitimos Episcopos. Nummodo , inquiunt, nos talia quatia commemorata iam no- Iumus, tolerare cogemur sed credimus a uvante misericordia Dei quod
tua octitate Romanae cisia raesidente, non umus hunc 'phum passuri Ex hac Epistola multa discimus, primo actum fuisse inter Zozimum S: Africanos de ipsis appellationibus non de forma tantum Secundb nullomodo actum esse de appellationibus Clericorum inferiorum ad Romanum Pontificem, sed de retractatione judiciorum in Clericos latorum apud finitimos Episcopos Tertio, Africanos statuisse se ad tempus observaturos circa utrumque id quod habebatur in Canonibus Sardicensibus quos pro Nicaenis lat dabat Zogimus, donec allata essent Concilii Nicaeni cxemplariae Graecia. Quarto, haec ipsis visa esse nova S intolerabilia. Quint , statuisse eos se minime toleraturos aut appellationes Episcoporum ad Romanum Pontificem aut Clericorum confugia ad finitimos Episcopos, nisi in cxemplaribus Nicaeni Concilii e Graecia alliatis reperiretur utrumque sancitum. Porris Concilium in quo istud sancitum est, non fuit tantum Aurelii cum paucis Africanis sed ei Valentinus Numidiae rimas cum Augustino S aliis numero ri7 Episcopis interfuit, fuitque plenarium S universale totius Africae Imbin eo Concilio Augustinus interfatus cst Canon csse observandos salva inquisitionc Concilii Nicaeni, S unus fuit e Legatis qui huic Epistolae ad Bonifacium subscripserunt. Itaque dubium esse non debet, quin Augustinus S alii omnes Episcopi Africam post reditum
227쪽
Legatorum, cum compertum est Canones istos non esse Nicaeni
Concilii, idem cum iis senserint qui postea ex universali Concilio Africano scripserunt ad Caelestinum, nec Episcoporum appellationes
tolerandas cne nec Presbyterorum aut inferiorum Clericorum in
proba confugia esse admittenda. Deinde Augustinus, alii omnes in Canonibus hujus Concilii statuerant de Episcopis, non secus ac de Clericis observandum esse ne quis provocaret ad transmarina judicia. Porro dici non potest deos retractasse, quippe st, tuerant haec Decreta firma est futura nisi constaret aliam clisciplinam a Concilio Nicaeno sancitam fuisse. Cum ergo postea compe tum eis fuit nihil in Concilio Nicaeno de appellationibus Episcoporum aut confugii Clcricorum statutum fui is , liberum ipsis non fuit Canonem istum adversus Episcoporum appellationes non confirmare. Denique quis putet Augustinum Aurelii amicissimi , o notum Episcoporum Africanorum causam , quam antea egregie defenderat, nunc deseruisse , cum jamjam victoriam obtinerent. Unum objicit Lupus nomen Augustini initio Epistolae non comparere, sicut ne alentini Numidia Primatis. Respondeo inde non sequi eos non probasse hanc Epistolam, sed ad summum non fuisse e numero Legatorum a Concilio universali Africae deputatorum ad eam scribendam riuod quidem de Au- sustino videtur esse dicendum. At de Valentino non item, nam secundus qui in Graeco Codice de alibi dicitur Palentinus alius esse non potest a Valentino; hanc cmmdationem quam ferre non potest Christianus Lupus , nuperus Conciliorum editor adeo veram esse arbitratus est , ut in inscriptione Epistolae reposuerit Valentini nomen, de ad marginem annotarit Palentinus mendose.
Addit idem Lupus Augustinum S Valentinum probasse appellationem Antonii Fussalentis , quod falsum esse supra docuimus. Dcinde observat Aurelium nunquam in albo Sanctorum ascriptum fuisse, Augustinum e contra Romae semper venerationi fuisse S ab ipso Caelestino commendatum ut virum q/rem nunquam μιni' iusicionis rumor finem affersit. Id , inquit Lupus, non solum ob rectam ejus de di Dinu auxiliis doctrinam sed etiam ob ejus circa Romanas appellationes judicium dictam est. At quis non statim rideat suspicionum ejusmodi vanitatem, Aurelius non fuit Sanctorum albo ascriptus. Quid inde 3 Illud ei commune est cuia aliis multis Antistibus sed
domus es nocuisse suam contentionem cum Romanis, Pontificibus non propterea nocuit Augustino, tum quia non erat omnium Afri
228쪽
198 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
canorum Princeps licut Aur'lius, tum quia celebrior erat, quam ut qui praetermitti posset Laudatur ab ipso Caelestino caeteris Romanis Pontificibus ejus doctrinari verum illi nominatim loquuntur de doctrina ejus circa divina auxilia, non autem de eius mente circa appellationes Episcoporum , de quibus ille nihil suo nomine scri sit. Inanibus itaque conjecturis conatur Lupus Augustinum a communi Africanorum causavi sententia divellere. Posthaec usque ad Loonis tempora nullum extat appellationis ex
Africa exemplum; sed huius tempore fertur Lupicinus Episcopus ad judicium Romani Episcopi provocasse ut testis est ipse Leo apistola 37. quae nuncis prima. Hanc Epistolam contendit Quenellius esse spuriam, vel saltem in eo quod spectat ad negotium Lupicini interpolatam. Ut ut sit ex ipso Leone constat, Africanos hanc provocationem neglexisse: Cum , inquit Leo, ad nostrum Iudicium pro vocasset , imm into eum pendente negotio a communione videbamus esse
sese/sum. Adjectum etiam illud est quod huic temere super ordinatus esse cognoscitur. Quare non est quod glorietur Lupus hoc exemplo, cum ex eo confirmetur, Africanos, etiam Leonis tempore, non
probasse appellationes Episcoporum ad Romanum Episcopum,
nullam illarum rationem habuisse.
Quin etiam ipsius Gregorii tempore nondum in Africa satis roborata erat appellandi ad Romanum Pontificem disciplina Quippe Bysacenus rimas Clementius accusatus apud Episcopos Afros, ab
Imperatore udices petiit. Is Romanum Pontificem nominavit, jussitque ut ille Episcopus ad cum transmitteretur. Verum is corrupto pecunia Theodorcto, cstecit ut id minime fieret Gregorius adna nitus ab Imperatore, ut quicquid est escanonicum faceret, cum videret contrarietat s hominum , sunt ipsa ejus verba lib. . Indictione
Σ. Epistola's hanc causam inire noluit. At Episcopi Provinciae Bys cenae causam Primatis sui iudicandam tibi sumpserunt cumque illo causaretur se Apostolicae Sed subiectum esse, conareturque ad cum causam trahere, Episcopi Afri ab incepto non destiterunt S causam ejus in Concilio tractarunt. Ipseque Gregorius per litteras cos hortatus est, ut iudicium de illo ferrent ex aequitate. Nec ait cossi perperam judicent ludicii sui rationcm apud se reddituros, sed apud omnipotentem Deum. Vide ejus Epistolam 36. lib. Io. Ex quibus constat pristmam disciplinam judicandorum Episcoporum adhuc in Africa viguisse; nec morem Romani Pontificis suis . causarum ad se Mahendarum. Nam primo Clementius apud Episcopos suae Pro-
229쪽
DissERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. I s
vincla accusatus, non provocavit ad Pontificem; sed ab Imperat
recludices petiit, qui judicium Episcopo Romano commisit. Secui do , displicuit istud Afris E scopis, S statim atque illis licuit Clementium Primatem ad causam aicendam vocaverunt. Tertio, cum
is alles alibi se Romanae Ecclzsiae esse subjictum, nihilominus tamen ab iis iudicatus est. Notanda autem hic est per transennam regia Gregorii sententia. S quae culpa, inquit, in Episcopis invenitur, ne
cio quis Episcopus ei CSed Apostolicae hsubjectus non si , cum er.
culpa non exigit, omnes sicundum humilitatis rationem aequales sunt.
Ad cundem Gregorium confugit quidam Petrus, qui fuerat Epis copiis in Africa,t ab Africanis Episcopis, ut par cst credere, dejectus, hujus causam non satis sibi perspectam definire Gregorius non est ausus sed ad Columbum Episcopum Numidiae, aliosque pincopos scripsit Epist. o. lib. s. in qua hortatur eos ut Petro servarent quicquid iustum canonicumque foret uatenus, inquit, ct rect rudinis vigor a vobis in omnibus impleatur, or causa ipsius scundum Dei rimorem se Ecclesia videatur regulas judicata. Hocce appellationis exemplum profert Christianus Lupus ut evidentissimum. Ego quidem fateor Gregorium existimassse sibi potestatem esse
decernendae retractationis sententiae in eum lata, at contendo nullo
documento orobari Africanos Antistites Gregorii sententiam approbasse M. iudicium Petri retractasse. Hoc Lupo probandum fuit. nec enim dubitatur quin Romani Pontifices jus appellationum etiam ex Africa admittendarum sibi vindicarint. Sed quaestio est utrum Afri Episcopi Romano Pontifici hac in remorem gesserint. Porro tertium exempliri adductum a Lupo probat eos appellationes ad Romanum Episcopum aegre tulisse Paulus Episcopus a cusatus a Synodo Numidiae , S ab ea excommunicarus cum vellet Romam ad Pontificem confveteres a Gennadio Patricio S Afris Episcopis est prohibitus. Effugit tamen , S post biennium Romam pervenit Statim adversus cum litteras ad Gregorium misit Gennadius , cumque Gregorius in Paulum esset propensus, Cancellarium suum Romam misit cum tribus cstibus at ei in mandatis dedit ne Roma adversus Paulum accusationem intenderet. Tum Gregorius nolens ferre judicium, Paulum Episcopum cum aliis duobus Epita copi qui Romam venerant, in urbem Regiam ad Impcratorem abire permisit. Post illorum discessiim, Romam pervenerim Columbi
Africani Episcopi litterae , quibus significavit Gregorio ea quae aetii
erant in Paulum, eumque monuit adeo displicere Africanis pote-
230쪽
o DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
statem illam, quam ille sibi arrogabat appellationum admittendarum, ut secum inimicitias susceperint, propterea quod frequentius ab eo litteras acciperet, huius rei testis est Gregorius Mod enim inquit, utrorum inimisitius ob hoc quod nost is vos frequentius Elissolis sitamus , pari dicitis, o c. Inde conita quantum invisa fuerit Afi icanis Episcopis, etiam aevo Gregorii potestas illa admittendarum appellationum in causis Episcoporum, quam sibi arrogabanta
Affert deinde Christianus Lupus nonnulla exempla Clericorum, qui a suis Episcopis vexati confugerunt ad Gregorium. Verum haec nihil istum uvant. Primum enim, non probat Episcopos Africanos istud approbasse. Deinde , nunquam Gregorius Clericorum ad se confugientium causam judicavit; sed eos ad iudicium Synodi Proia vincialis remisit, nec alia ratione cos juvit, quam Epistolis commendatitiis, quibus Primatemi Episcopos Provinciae hortatur ut quod aequum it judicent. Falsum autem est id quod supponit Lupus,Gr gorium istorum cognitionem ad se delatam delegasse Iudicibus in Provinciari nec enim Gregorius udices istos eligit, aut cis potestatem dat judicandarum causarum quae pertinebant ad Clericos qui ad se confugerant; sed Clericos remittit ad suo Judices proprios S naturales, ut illic judicentur. Legantur Epistola a Lupo citatae lib. I. Epist. 12. lib. 2. Epist. 33. lib. io Epist. 31 dc n quibus occurrunt haec confugientium Clericorum exempla S nihil invenietur in eis quod aliud probet quam id quod a nobis est explicatum. Sed haec de Ecclesiae Africanae appellationibus ad Romanum Pontificem dicta susticiant; nunc de Gallicanae Ecclesia disciplina disseram .
De causis G canorum ' oporum , a Zoiimi Pontificatui rue ad Leonis e litari Arelatensis
ZOzimus Pontifex dignitatis suae amplificandae, perquam studiosus primam causa Proculi Massiliensis cognitionem ad se trahere, eumque de Episcopatu deiicere conatus est, inflante Patroclo Arelatens. At factum astu in exemplum appellationum trahi minime potest, cum primam causae hujus cognitionem ad se traxeri Pontifex, ctiam contra Sardicensis Concilii sanctiones quas aper-x violavit. Deinde