장음표시 사용
231쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. res
Deinde nec Proculus, nec Episcopi Gallicani, Pontificis sentcniatiae paruerunt; sed ille Sedem suam recinuit, hi causam e usprobaverunt, ut crudite admodum probat Quenellius Dissertatione quintia pologetica pro S. Hilario cap. Ig. Primum enim Proculum ad Romani Pontificis tribunal quo vo cabatur, non acccstiis constat ex Epistola ozimi ad Episcopos Provinciae Viennensis, Narbonensis tom. . Conc col. Πo in qua de Proculo sic conqueritur post examinatam, discussam ejus causim, Γαι ipse diu , inquit, expectatus fastidiose ferens sibi indurias attriίutas convenire dissimulet. Secundo Episcopi Gallicani, depositionem Proculi ratam non habuere, ut colligitur ex ejusdem Zozimi Ep. ad Massilienses ibid.
Col. Is73. Non miror, inquit, Proculum inconsuerifronte adhuc durare ut toties commonitus prohibit que, non cenet at postea addens sibi, inquit, Iunxit inquietae mentis homines cir qui fili possunt sivere Limuato. Hos autem quos ZoZimus inquieta mentis homines appellat Episcopos iuste cx eo colligit Quencilius, quod his cessit Patroclus nec Proculum exturbare potuit, ut constat ex ejusdem Zoaim Ep. II. Denique Proculum in Episcopatu per sisse constat ex Epistola Caelestini ad Episcopos Provinciae Viennensis ci Narbonensis 8 in qua accus itur consensisse ad necem fratris sui. M.tssiliensis vero E es si Sacerdotem, inquit, qui dicitur quod dictu nefas p in nere ratris sui t Uiter gratulatus, ut huic qui Uus sanguine cruentaιus advenerat, portionem cum eo habiturus occurreret. Hunc ipsum Proculum
Massiliensem hanc calumniam pasthim esse apud Caelestinuim verisimile est occasione necis Patrocli,qui a tribuno quodam Barbaro circa haec tempora occisus est , ad ustionem occultam ut Prosperscribit, Felicis magistri militum. Haec Quencilius, quibus nos addimus non solum a Galli Zorim iudicium in Proculum Iasim habitum nones e sed Si ab Augustino S aliis Afris qui anno Christi 17. miserunt ad eum libellum retractationis Leporii Monachi, tanquam ad Episcopum fratrem S communione sibi iunctum. Quin etiam Hieronymus Ep. ad Rusticum versus finem Proculum ubique clebrem fuisse attestatur quippe Rustico Monacho junior Hieronymum jam seniorem consul itide vitae suas instituendae ratione .Respondet Hieronymus Iabes finctum docti simumque ovit scem , qui viva praesera voce κ- is sup re quotidianisque admonitionibus itere um dirigat, ex his intellis ore est quam parvi facti fuerit ubique CC
232쪽
Σ DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Unum ad haec Lupus reponit Proculum graviter equidem peccasse non parendo ZoZimi mandato sed eumdem deinceps apud Bonifacium quesum esse de Zori imi Iudicio,exposuisse causas suae non comparutioni o impetrasse non duntaxat sui gradus reparationem, sed insuper dignitatis Metropoliticae. Respondeo haec omnia esse commentitia S gratis conficta Boni- facius enim Zozimi quidem decreta in gratiam Arelatensis Episcopi rescidit, Sedis hujus autoritatem a ZoZimo approbatam un- minuit. At nihil speciatim de Proculo Massiliensi sanxit, imo constat ex Epistola talestini adducta hunc sempor invisum fuisse Ro
Protulerat deinde Quenellius Laetari Aquensium Episcopi exemplum , qui damnatus in Synodis Galliae non provocavit ad Ponti-ncem. Respondet Christianus Lupus primum huic jungendum Herotem Arelatensem, qui simul cum Lazaro e Gallia coectus est. Vertim dispar utriusque est causa, nam Hero nullius criminis est accusatus sed vir sanctiis fuit Martini discipuliis qui a populo Arelatensi insons ejectus est. At Lazarus si fides habeatur Zozimo Ep. . cum etiamnum Clericus Britium Episcopum Turonensem falsbaccusasset, in Synodis callicanis ac praecipue in Turonensi damnatus est ab ipso Proculo, qui tamen Proculus post aliquot annoscundem Lazarum Aquensium ordinavit Episcopum, eo tempore quo Constantinus quidam Tyrannus Gallias occuparat. Post ejus nccem coactus cst Lazarus aufugere Ss cum Herote in Palaestinam seccssit ex quibus evidenter constat LaZarum nec primo damnatum in Synodo Turonensi, nec poste. ejectum, Romam provocasse. Quod autem ait Christianus Lupus Herotem aEarum appellasse ad Pontificem S ab eo damnatos fuisse, falsum cst: namque de iis hoc Caelestinus tantum ait. Vbi de Episcopatu abdicando agitur, maria, terr que D ant, nec ullas fragia raetermittunt. Quae verba ostendunt eos ad Romanum Pontificem non provocasse, nec eum
adiisse ut restituerentur, sed omnium ubique Episcoporum suffragia
sollicitasse. De Ursi, uenti causa illud tantum monemus neutrum appellasse ad Romanum Pontificem ι sed Ursum damnatum a Procul ab eodem postea fuisse ordinatum. Tuentium vero ab aliis tum ob malos mores, tum ob Priscilianam haeresim damnatum
Romam perrexisse, ibique ab errore respuisse Sc post haec ordinatum
233쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE DIsn T. II. ros
fuisse ab eodem Proculo Hos igitur velut illegitime ordinatos pro Episcopis habendos non esse scribit Zoetimus, non vero eorum causam tanquam ad se devolutam per appellationem sibi vindicat. Bonifacio Totimi succestare Valentini Episcopi causam ad Provincia Synodum remissam fuisse notarat Quenellius hoc exemplum ad se trahere conatur Lupus S in hac causa duo praecipue observat. Primum est causam Maximi delatam fuisse ad Pontificem, alterum est remissionem cjus ad iudicium Provinciae esse velut quamdam delegationem. Respondeo Valentinos Clericos , ob eas quae tum crant inter Episcopos Narbonensis Provinciae de Primatu contentiones echyRomanos Pontifices adiist e S suum Episcopum apud illos accusasse Verum ab istis causam semper esse remis, ad Synodum Provinciae cuius erat a de re judicare. Porro istud non est delegatio cum in delegatione certi judices assignentur, non simpliciter partes remittantur ad suos judices proprios Adde quod Bonifacius ita decretum suum concipit, ut significet judicium Valentini Episcopi ex communi tu e non ex delegatione pertinere ad Synodum Provinciae. Decre imus, inquit, v strum debere intra Provinciam esse judicium ; quod concinit cum cis quae dixerat antea in simili causa Si-ricius. Advertimus nobis judicandi formam non competere, obum eues qui hoc recepistis judicium sententiam ferre de omnibus. Notarat Quenellius videri Caelestini un causam Danielis cujusdam ad se vocasse, sed hoc in exemplii trahi non posta, quia is crathomo, qui ab Orientalibus apud quos multa flagitia perpetrarat, accusatus fuerat apud summum Pontificem. Respondet Christianus hunc tamen Gallicanum Antistitem fuisse, ac proinde exemplum hoc esse Episcopi Gallicani ad judicium
Romani Pontificis vocati. Respondeo hunc fuisse vocatum a Pontifice ad judicium antequam ordinaretur Antistes Gallicanus. Nam
in Pontificii dignitatem, inquit Caelestinus, hoc tempore quo missis a
nobis litteris vocabatur , obrus , quapropter Episcopos Gallos, net, ut eum utpote illicite, antequam purgaretur a criminibus
sibi objectis ordinatum a conlinunione sua segregent. A sanctitaris vectrae caetu, inquit, se noveri segregatum quis nostro judicio debuobicere si conscientiae uae novit conredentiam se habere. Itaque Caelesti nus non vocavit Gallicanum Antistitem ad judicium , sed Prest,yterum Orientalem fugientem S a suis apud ipsum accusatum; quem illegitima ordinatio facta post vocationem eximere non po-
234쪽
io DE ANTIQUA ECCLEsIAE DISCIPLINA
terat ab agenda causa apud cum cui ab Orientalibus ludicium erat delatum. Et certe idem Caelestinus Massiliensis Episcopi causam non ita ad se trahit, sed cadem in Epistola eam Episcopis iovim-ciae iudicandam committit. Sub Sixto III anno 43'. Armentarius Ebredunensis civitatis contra Canones Episcopus ordinatus a Synodo Regens in ordinem est redacius,ipso lac per appellationis libellum reclamantes, nec Canones Sardi censes in patrocinium vocant , id observarat uenel-hus, cui silentio suo consentit Lupus. Pervenimus nunc ad Leonis tempora, quem nemo nescit mirum in modum laborasse, ut Sedis Romanae autoritatem S privilegia in maius augeret S aliorum Episcoporum potestatem imminueret.
Verum non semper ille quidquid petebat obtinuit, id probant exempla de quibus deinceps dicturi sumus.
De causa celidonii , Hilarii Arelatensis.
DE Celidonii At Hilarii causa nihil addi potest iis quae de ilia
ab erudito viro Quenellio dicta sunt indissertatione Apologetica pro S. Hilario ad nnem operum Leonis, nos catantum in pauca conferemus clupi ad veruis istum objectiones refclicinus. Hilarius Arelatensis Episcopus qui Viennensis Provincia Ecclesias suae Metropoli subdita es e contendebat in suis Pastoralibus cxcursibus Celidonium hujus Provinciae Episcopum, ut ostendit Quencssius, accusatum olim internuptam suo adhibuisse consortio MLaeculari praefectura perfunctum antequam sacris initiaretur, aliquos extremo damnasse supplieio, indicta Synodo Episcoporum, uiditis testibus dcEpiscopatu deiecit. Celidonius in Synocio damnatus urbem Romam ad Leonem contendit,ibique conquestus cst se injusto rigore damnariim. Hoc ubi comperit Hilarius Celidonium Romam subsequitur se Apostolorum Martyrumque occursu peracto, inquirHonoratus Beato Papa Leonis Iliso praesentat cum reverentia impendens obsequium se cum humilitate deposiens ut Ecclesiarum salum more stato ordinaret, timens aliquos apud Gallias publicam merito excepi sententiam se in urbe sacris altaribus interesse. Rogat atque con-Afringit ut ps gestionem uam libenter excepit secreto jubea emendari: se ad officia non ad causam venise protestandi ordine,non accusindi, quae sunt acta si gerere. Porri autem si aliud velit non futurum esse motissum.
Non statim tamen urbe Roma discessit sed in Synodo nun-
235쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE DIMERT II. os
quam voluit communioni Celidonii coniungi, Δί antequam causanus retractaretur Roma discossit, ne istius Synodi judiciuna videretur agnoscere. Post eius discessum Leo Celidonium absolvit Z restituit. Post haec ad Viennenses de Gallos Episcopos scripsit S per litteras Hilarium omni Metropolitico iure privavit. At lutus est, inquit Leo cap. i. ebdomus Episcopus , quoniam se injuste sacerdotio fuis Hyectam manis a stium responsi one ipso etiam praesente moses averat mansis namque in illum prolatas ementias obiectorum veritas exi cssit Jaec de Celidonio S de Hilario sic deinde staruit. Hi
rius ultra non audeat conventus indicere Synodale, o Sacerdium Domini Iudicia se inserendo turbare e qui non tantiιm noverit se ab alieno Iure depulseum sed etiam Viennensis Provinciae quam male usurpaverat potissit privatum: anfra, cum sua tantum rizitalis Sacs dotrtim impro Sedis Apostolica pietate praeceptio ne a sertaverit, non ergo inti tiam ordinationi , non ordinet, rii meritis conscius inm quaereretur ad causam turpi fuga se edideri ut rahendum exors Apostolicae communionis, cuyus particeps esse non meruit. Ex iis constat Metropolitico jure privatum fuisse Hilarium a Leone,non autem depositum, ut non vnullus somniavit. Porro S. Leo cernens hoc inceptiis suum novum csse S sententiam suam in Gallia nullam vim habituram, Resia criptum a Valentiniano obtinuit, quo mandatur Elio ut judicium illud executioni demandet. Perstitit tamen Hilarius in sententia sua S quamquam studuerit Pontificem delinire, nunquam tamen sententiam in Celidonium revocavit aut Leonis judicio acquievit. Haec est integra hujus causae historia tum cxacone tum ex Honorato. Ex qua constat primo de appellationibus concertationem fuisse inter Leonem, Hilarium Secundo Gallicanos Antistites existimasse Leonem jus non habere retractandorum iudiciorum in Provincia latorum Tertio I conciri opus habuiste log imperatoria ut posset ejus judicium in Gallia cxccutioni mandari. Scio equidem S. I conem in eadem Epistolia contendere novum non est istud his his verbis, obsum, inquit, est a fraternitas recor cat 'solicam Sedem pro sui reverentia a vestrae Promisciae Sacerdotiis esse consurum per dimeri rum quemadmodum vetus consuetudo pes bat Vesiationum, causarum, aut riti acnta aut confirmata esse iudicia. Verum hic duo confunditaco quae distin rurnda sunt. Relationes quippe S consultationes non distinguit ab appo, lationibus , at crura est cquidcm consultos fuisse saepe Romanos Pontificcs iisque relatum de robus gravioribus, praesertimque in
236쪽
1M DE ANTIQUA ECCLESIAE DIICIPLINA
causis fidei vel dubiae disciplinae. Unde sanctus Hieronymus in Epis
tota ad Ageruntium tellatur se apud Damasina Romae operam de diste, ut variis Orientis atque Occidentis Consultationibus ros ponderet. Idem quoque constat ex responsis Siricii, Innocenti de aliorum Leonis praedecessorum. Has consultationes seu relationes, In nocentius primus ait, unam esse eamque maximam c curis quibus Pontifices Romani occupantur. ζnter caeteras , inquit in responsitone ad Episcopos Concilii Mileuitani tom. 2. Conc col. 2sT. Romanae Eccissi curas, Apostolicae Sedis occupationes quibus di versorum D ulla sideli ac medica disceptatione tracyamus.
Sed istud privilegium non fuit peculiare Episcopi Romani, licet
in eo fuerit cximium ob Primatum ejus majoremquc Sedis Romanae autoritatem. Namque videmus Cyprianum , Athanasium , Basilium , Gregorium Nazianzenum , Augustinum S alios Antistites insignes ab omnibus orbis partibus consultos fuisse. Nec vero Romani Pontifices ita consulti praesumebant aliquid novum decernere, sed id unun rcsponsis suis praestare conabantur, ut Canonum, antiquae traditionis disciplinam observandam pro ponerent. Id testathii Innoccnt Epist ad Victificium tom. Conc. 2.COl. 2so non quo nova praecepta aliqua imperentur, sed a quae per desidiam aliquorum neglecta sunt ab omnibus observari cupiamus, quae tamen Apollolica Patrum Constitutione sunt constituta. Hinc sanctus Leo sua, ma)orum suorum responsa de Ca- nonum promulgata esse disciplinis perhibet, dc suam sollicitudinem eo tantii extendit ut ne quid liceat novitati.
Et etiam aliud genus relationum quibus solebant Antisti-.tcs sibi invicci ac praefertim Episcopis magnarum Sedium significare, tum a quaecunque gravioris momenti contingebant, tum
etiam Episcoporum alicujus nominis ad quos scribebatur, depositiones, ut scirent quibus csset impertienda communiori quibus deneganda. Relationum ejusmodi ad omnes Episcopos praesertim ad Episcopos magnarum Sodium innumera extant exempla , nec Omnino immerit satactus Leo videretur cjusmodi relationes sibi vindicare. aequum enim est, in more semper positum fuit, ut primus Episcopus de gravioribus iudiciis certior fieret. Quantum vero ad appellationes in causis Episcoporum retrachata aut confirmata fuisse a Sede Apostolica iudicia in eos in Provinciis lata non solum non videmus, sed contrarium in more positum fuisse ante S. Leonis tempora ex dictis satis liquet. Unde in hac Epita
237쪽
DISSERTATIONES HISTORICAE. DissrRT II. o tota humani nonnihil passus est S. Leo, plus justo commotus in
Hilarium quem tanquam mente umidum , verbis arrogantioribus e tum ac pro more suo mentientem traducit.
Objicit Christianus Lupus ipsam Valentiniani legem in qua In perator mirifice extollit autoritatem Pontificis Romani. His talia δω , inquit, coaura Imperii majesarem e contra reverentiam Apostolicae Sedis admissis. . . erat quidem ipsa sententia per Gallias etiam, ne Imperiali sanctione valitura. Uid enim tanti Pontimis autori uti in Ecclesiis non liceat ' Ubi, inquit Lupus , asserunt Imperatores se confirmare tantum antiquam consuetudinem, nec donare istud phivilegium Romanae Ecclesiae, sed debitum roborare. Respondeo legem Imperatoris ad Leonis precos concessam suis se inauditis Gallicanis Episcopis, eique fidem adhibitam fuisse ab Imperatoribus, dicenti se Episcoporum Gallicanorum judicandorum jus ex antiquo haberα Quare hoc edissimi Valentiniani pluris fieri non debet quam ipsa autoritas Leonis qui in sua causa judex esse non potest. Objicit idem Lupus Epistolae Aviti Uiennensis verba ad Faustum 5 Symmachum Senatorcs Romanos , quae sic incipit. Primum fuerat talis flatus rerum desiderandus, ut Vsi per nos urbem orbi, nerabilem pro rependendis divinis humani ue expeteremus offi
Respondeo illum oui hujusmodi argumentis utitur satis prodere se causam pessimam defendere, etcnim non loquitur hic Avitus de judiciis aut appellationibus Episcoporum , sed ait sibi suisque Collegis Romam cumdum esse ut Symmacho opem ferrent. Objicit tertio capitula Ludovicisti, in quo appellatio conceditur ad Romanum Pontificem in gravioribus causis N Episcoporum secundum antiquam traditionem atque Canonum autori
Respondeo traditionem appellandi inolevisse a Leonis Pontita Cis temporibus, Canones autem illos de quibus hic mentio fitcsse Sardicenses obiicit quarto ipsum Hilarium poenitentiam egisse, at illud nequaquam probat. Nam Honoratus equidem testis est cum misisse Romam Legatos Primo Ravennium, ac dcinde Nectarium 1 Constantium, ut sua humilitat placarct Pontificis animum. At non eropterea a sententia sua recessit, imo ex Epistola Auxiliaris Prae tecti ad Hilarium quam refert Honoratus contrarium constat, sc
238쪽
ios DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
scribit ille: Mutus sum cum S. Papa Leone, hoc loco credo aliquantum animo perhorresis, ed cum tui propositi tenax si temper aqualis, inde is ei postea consulit, ut mollius loquatur, cum aures Romanoxum quadam teneretudine plus aequo trahantur. Has Auxiliaris laudrs extenuat quantum potest Christianus Lupus , sed hac de re nihil dico. Sufficit ut ex his constet Hilarium semper aequalem, Ac, inquit Lupus, ni pali, odiam cecinisset Hilarius nunquam eum Ecclesia Romana inscripsi sitsuis sanctorum tabulis. R 'spondeo hic aequitatem Ecclesiue Romanae perspici, quae noluit sancti:simum Antistitem a quam merebatur laude fraudari, licet privatas habuisset cum Praesule Romano lites. post haec capite quinto varias quaestiones ciactat Christianus Lupus quariam nonnullae a nobis sunt excutiendae. Primo ait Hilarium nec rimatum Pontificis denegasse, nec Provincialis Synodi autoritatem inconcustam esse arbitratum , nec ab κε λἰ αν induxisse, sed tantum conquestum, quod Ecclesiarum starum Pontifex perturbaret, quodque meret Episcopos in urbe Romia altaribus intercste qui publicam in Gallia in cit sententiam tu 'rant. Unde concludit Christianus Lupus Hilarium noli abstulisse appellationes Pontifici, scd tantum duo circa appellationis modum praetendisse. Primo ne appellatio suspensivus estec
Secundo ne retractationum judicium Romae fieret in tribunali Apostolico. Respondeo primo his duobus sublatis auferri appellat nem revisionem tantum concedi. Secundo liis postulasse Hilarium n mpe ut inconcussum esset Synodi in Celidonium judicium nec a Leone ullo modo refricaretur. Unde cum Romam ille venit, non petiit ut Pontifex judices in Gallia daret, utque examinaret num causa csset retractanda , sed palam dixit: si ad scia non ad cau- am vehisse pro si nidi ordihe , non accus Et Non petiit ut Episcopi illi depositi in Galliis iterum iudicarentur sed conquestus est absolute cos qui iudicati erant ac damnati in communionem a Leone contra Canones suscipi. Itaque omnem omnino retractationem aut revisionem judicii a Pontifice fieri posse non in arbitratus, sedultimum cxistimavit esse Synodi Provinciae judicium. Unde nunquam post haec cum Celiconio voluit communicare. Adde quod . Leo quetritur Hilarium appellationes ipsas, retractationes non admisse, S ita Viennensis Provinciae Episcopos suae potestati. subdere
239쪽
DissERTATIONES HISTORICAE. DissERT II. roysubdere volutile ut se beato Apostolo Petro non patiatur esse subjec
Ait secund Christianus Lupus victorem fuisse Leonem ejusque sententiam xecutioni fuisse mandatam, Celidonium in Episcopatu permaniisse. Fatetur tamen id a se ad oculum ostendi non posse. Vetum etiam si id darem nihil inde in praeiudicitu Gallicanat Ecclesiae inferretur. Nam id per vim factum fuisset ex Imperatoris mandato, resistente quantum fieri potuit Hilario S verbis causam suam defendente. Illud certe constat Arelatensem civitatem post mortem Hilarii Metropolitico iure non fuisse privatam, ut ostendit Quenellius cap. g. 5 s. partis prima dissertationis suae de sancto Hila
Assirmat deinde Lupus Hilarium fuisse Romam revocatum a Pontifice ad judicium. Sed id ab co supponitura probari nullo potest argumcnto L ltima Lupi obscrvatio est de autore vita Hita ii, tribuitur illa Honorato Massiliensi in Catalogo Gennadii de qu.unvis in nonnullis Gennadii Mis ille scriptor praetermittatair, attamen vix quicquam dubii eis potest, quin ista sint Gennadii. In vetusto Mil tribuitur Reverenti Hilarii succcssori. At nullus est ejus nominis Hilarii succcstor, Ravennium autem qui Reverentii nonariae significari posset, huius scriptorem non osse perspicuum, quare nulli melius, quam Honorato Massiliensi tribui potest hoc opus. Vcrum cujuscunque tandem sit scriptoris est docti pii de antiqui qui res Hilari optimci erat . Caeterum in hac Celidonii causa sanctus Leo in Canones tiam Sardicenses multis modis peccavit, ut observavit Quenellius Primo nim causam istam Romae judicavit contra Synodi Sardicensis statutum, quae iubet ut in Provincia causae retractentur. Sicundis absque prioriam judicum communione illlam retractavit, quod etiam cst contra ejusdem Sardicensiis Concilii mentem, ut ostendimus. Tertio Celidonium damnatum, communionis suae participem fecit,5 sacris altaribus interesse passus est ante causam eius retractatam quod Nicaeni Concilii Canone . Eliberitani c. 3. Arelat. I. an.
cent. . Epist. ad ii, districte prohibetur . nec Sardicensis Concilii Canonibus permittitur. Quartis dictum obtinuit ab Imperatore Valentiniano Regulis Eccscsiasticis omnin contrarium, quod privilegiis S libertatibus Ecclesiarum maxime derogat. Ab his omnibus, Leonem purgare conatur Christianus
240쪽
Lio DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Lupus. At non negat eum sic egisse, sed contendit id juris Romanum Pontificem non modis ex Sardiccnsibus Canonibus, sed ex Apostolica traditione habere, quod cum abunde huc usque refutatum sit a nobis, non est quod hic diutius immoremur.
N Ulla es regio extera in quam tantum autoritatis sibi tribuerint Romani Pontifices ac in Illyricum. Non mirrum ergo si nonnulla cxtent appellationum ex Illyrico cxempla , imo mirum magis est nullum ferme cx iis reperiri, ex quo non constet Episcopos Illyrici appellationes istas indigne tulisse.
Sub Innocenti Pontificatu Bubalius, Taurianus damnati in Illyrico ad Pontificem hunc confugerunt. Sed quamvis causa illorum ab eo retractata iterum damnati sint;aegre tamen istud Innocenti facitum Illyriciani tulere S per litteras bis apud ipsum conquesti sunt. Constat cccius Epistola 6. Mori, inquit, Coepiscoporum Maximianico Eumenii vel potiis imporonitas temporum fecit ut vos iterareris de Bubatio se Tauriano querimoniam, S postea: grave non oportuit ideri
piissimis mentibus te is c usicunque retractari Iudicium, quia veritas exagitata saepius magis oplendescit iu luce. Ad satisfaciendum Illyricianortu querimoniis non allegat Innocentius specialem Sedis sua praerogativam, nec Sardicenses Canones in medium profert, sed tantum dicit grave videri non debere Episcopis, si judicium suum ab aliis retractetur, quia inde veritas magis clucescit. Caetera fere omnia appellationum ex Illyrico exempla desumuntur ex Epistolis Pontificum quae recitantur in actis Concilii Romani sub Bonifacio II anno uel quae primum odita sunt ab Holstento exist . Codice Bibliothecae Barborinae, quae monumenta nonnulli in dubium revocant, sed dato quod vera sint, de singulis exempli
Primum est Perigenis Corinthi Helladis Metropolitae qui cum
a Patrensibus, a quibus ordinatus fuerat Episcopus, communi totius populi consonsu rejectus orct, Corinthi ubi natus erat habitavit solo Episcopi honore contentus. At post mortem Episcopi hujus urbis in ejus locum constitutus est. Hanc ordinationem confirmavit Bonifacius S Rufo Thessalonicensi mandavit, ut Perigonem adversus Illiricianos Episcopos qui ordinationem ejus vehit transe