장음표시 사용
251쪽
eludi: Quare nec permittendum suit, ut una per querelam noceret alteri, cui leges idem jus ad querelam tribuerunt. quod secus in casu praecedente fuit. Plane de liberis id proditum est, quando unus ex illis testamentum evertit, tunc reliquis idem remedium, ut par numiuiri conditio manet, applicari, LI. g. M. σ I. io. g. vlt. debon. possi contri tis. vid. l. 11. Apr. ET L ι7. h. t. Non potest igitur ex d. l. 16. colligi, quod colligendum primo videtur; 'Oμοw1 M srunt Cujac. ad Nov. Sδ. insin. Vigi. ad pr. Inst. h. t. quem Omnino vide. Dissent. etiam Thomasius in Seliol. adsof S. h. t.
Cum Platore sentit Druet . Ex. Io. th. 23. Mihi contraritim placet. fratre, hoc casu cum patre, sfratrum filios cum fratribus admitti, ain. l. T. . I. h. t. adde Schii tet comp. h. t. p. 38. in ilia. σqui hanc opinionem latius confirmat, Str . intractatu de Success ab intestato.
N. ADDIT.su. estis haec, facile in utramque partem di putari potes, cum, quamcunque sententiam arripias, premat irregularitas quaepiam extarte adversa. Nunc tamen magis inclino ad sententiam Autoni re majori attentione pensitata.
fiet de portione Fratribus ab intestato debita: nulliquid haec Patri accrescit, an penes scriptum heredem manebit 3 Λccrescendi jus nullum hie, ubi nullo eonjunctio: Proinde cum Pater suum ius suamque partem duntaxat acquirat, reliquam hereditatem penes scriptum heredem manere, necesse est, quod in Querela inostici si in solens non est, ut Testator ex postfacto paritin ic status, partim intestatus intelligatur, L s. s. vis. π l. ι7. h. t. Exheredatus adeo non petet per Querelam plus, quam ipsi ab intestato debetur, I S. g. S.
in med. h. t. Scholan. exam. ad h. t. vers. δε-
Sed cur non potius Pater Iolus hae in parte hereditatem acquireret, si maxime verum esset,
fratres hoc casu non admitur Sane textur Av-rcra citati eius assertionem non evincunt. Nam
L is. agit de cassu specialissimo, ubi Testamentum non poterat dici in totum esse rescissum, ue de ex-c tione a regula, quae non est extendenda. Lex II vero Potius pro nobis est, quam pro Aurore, si modo recte explicetur, vide Stria v. Ex. IO. ih. 26.
Ex illis textibus uuia probavimu1, quam per Ouerelam posse aliquem pro parte redigi ad casum intes ali. Probatio rei ipsius es ex d. l. 8. . 8. G quia here.fatus per uuerelam amolitur ab se duntaxat injuriam, ne privetur eo, quos ab inteflato ad lyum pertinet. N. ADDIT. De Me quaesione idem esio judicium . vii δε
praecedente. Addo pro declaranda sententia δε- rori quod querela iussi ei sit modus non lucri captandi, sed damni evitandi. Lucrum vero capta ret heres ab intestato, si plus consequeretur hac actione,quam consecutusjuisset ab intestato. II. Ad hunc titulum perlinet etiam tractatus
de L E G ITIM A, de qua stini liter copiose di-dium est ad h. t. Ins. v. g. cs seqq. nec repetimus. Addemus saltem, quod illic probavi inus, num. Parentes et ii bona dissipantes, non posse compellia liberis, ut sibi legitimam vivi repraesentent, hoc est. in antecessuin Q lvant: Nec, licet aequitatis praetextus contrarium blandiatur, ab usu tamentiorenti, quod dixi. minime est alienum, reperio- qtie id ipsu in re judicata confirmatum esse a Curia Frisiae Suprema. in causa Gae Theodori Frane-kerianae , contra Nicolaum Cornelii cum uxoremn mensis, A. Octob. ιε a. teste D. Nauta. Decis Myc. I2. De gravamine Legitimae non adjiciendo, egimus ad ae tit. n. Io. Hac de re Quaelitum memini, cum avus nepotem heredem scripsssiet, hae lege, ne Pater u infructum haberet, ne legitimae quidem ; an Curator nepotis usummietum legitimae patri prorogare possiet 3 videbatur, quod
non; cuna hoc utique gravamen esse, non videre
tur, sed ad filium augendum pellitieret: Nihilque vulgati vix est, quam cessare Patris usuin stu-elum, si Testator eum prohibuerit, idque etiam respectu matris S aviae, aliorumque Parentum, traditur in Auth. Exeipitur. C. de bon. quae lib. nec limitationis, natione Legitimae, meminerunt Cu-jacius aut Ritters hufius ad Nov. ιι7. pr. unde suinpta est Auth. Nec Pereri adit. C. n. I. Λtqui tamen Iustmianus diserte sic ait, Θεσπίθμεν τοι- νυν ἄδειαν ει- κῆ μαμμη πη τοῖς γο
νομουν οφειλομενον μερ P. Sancimur igitur matri s aviae caeterisque parentibus licere, postquam liberis partem legitimam reliquerint, de caeteris pro lubitu disponere, ut iam Drὶ τοι---κῶ
252쪽
tione, ut pater in his rebus ne quidem usu infructum, nec ullam omnino participationem habeat.
Ex his, quicquid Auctores illi, non dubito, quin Legitima, prohibitioni ususfiuctus Paterni fit exempta. Denique, in ejusmodi specie facti. Suprema Curia conlii lenti Curatori rescripsit,uium- filiabimLegitimae Patri recte prorogatum iri, LM. Octobr. N. 13. Quid si Parentes prohibuerint, ne de legitima aes alienum solvatur 3 Et hoc in silii commodum adjectum. ideoque pro gravamine haberi non posse videtur: sed tamen. quia Viro bono non minus grave est, fidem exsolvere non licere. quam quodlibet gravamen, magis est, ut ne haec quidem conditio legitimae imponi posse videatur, arg. d. Nov. t 7. c. t. pr. Id sitis const. t. in
Legitimam Creditoribus nihil juris directe acquiri; nec ideo prohiberi Filium in eorum fraudem renunciare toti hereditati, nec legitima quidem excepta. ut ex L F . de R. J. ILL in pr. de
his, quae in frauae Creae recte probat dc judicatum de sendit Sandius noller, ni dees tu. s. is s. Unde sequitur, si filius ac nepos gravamen legitimae suae impositum fgnoscant oc recipiant, Creditores illud impugnare non posse, nec
adeo tunc gravamen esse videri.
I 4. De quantitate Legitimae locuti sumus ad L tu. I. de qua superest ardua Quaestio . eujus
disquisitionem ad hunc locum reservavitnus; Quoniam legitimae quantitas variat pro numero liberorum, quaeritur, inquam, an juste exheredatus etiam connumeretur Est notissima positio uris r Filius legitime exheredalus pro morauo abetur, L . s.f. F. de conjuta. cum emanc. lib. V. ubi illa res hunc usum habet . quod exheredato filio, nepos ex eo ad siccelsionem admittitur;
hoc est, filius perinde nihil habet . ac si non esset, L to. g. q. de bon.pog. e. xab. Extenditur haec sententia a Doctoribus communiter, etiam recenistioribus . ad computationem Legitimae, cujus quantitas est triens, si quatuor, non plures; se- nais . si quin pie vel plures sim liberi, ut exheredatus liberis non connumeretur, sed perinde habeatur. ac si non esset. Exempli gratia. Pater reliquit quinque liberos, unum exheredavit, est ne legitima triens, pro numero quatuor, an semis, pro numero quinque liberorum 3 Triena erit.
quia quintus exheredatus non numeratur, ut mistunt D. Wur ad h. t. n. D. V alii. Sed oportet alium addamus casum majoris ἀναθεωρωεως ἔan, quod de exheredato sit dictum, etiam de quolibet excluso a Querela, qui jus ab intestato habeat, sit n. ituendum 3 Dabo casum, super quo consulta fuit aliquanduduin, me juxta. Facilitaς
Iuridica hujus Academiae ; Paterfamilias apud
Bataviam Indiae secerat uxorem heredem. In trem ex legitima, sis rores, ni fallor, tres praeterierat. Quaesitum fuit an legitima esset triens to. tius hereditatis , quasi sorores fuissent mortuae, an triens quadrantis: est hic casus frequentissi.
mae similitudinis. Communis est sententia, illos, qui legitime sunt exclusi, perinde haberi pro nullis, ac monachi Franciscant, ut loquitur Gai
In Curia nostra si initem casum reperio decli urias Mart. σύ. apud Nautam dus Myc. 3 in . causa Mariae Valerii,viduae nucentii heri contra Doctorem Tiberium Thomae. Hic erat institutus heres ab uxore, mater Maria ex legitima, sororibus & sta tribus praeteritis ; Matri tertia totius hereditatis adjudicata est; Nec adeo negandum,
uin haec sententia in Foro recepta videatur, eunis emque in modum Facultas priore casu respondit. Non desunt tamen, qui secus sentiant. Nec unquam in auctoritate non authentica acquiescendum est, muriatis constet, quae ex k epetenda. Lex ait, Legitimam esse partem definitam
ejus, quod ad Alium essetflerventurum, si intes
tur paterfamilias deces st: ut etiam is, qui hoc donaverit ei, qui exclusiis haberet querelam, fecure testetur , ut auctor est Ulpianus in L S. L. Si
quis mortis. s. h. t. Secundum hanc seu te κtiana
Ulpiani, videre non pomuri, exheredationem. quae ab intestato nulla est, quicquam mutationis ferre in calculum quantitati, rationemque Leis gitimae. Textus, in quibus exheredatus pro mortuo haberi dicitur, de casu ac eventu testa.
menti loquuntur, &Mcebam ordinarium . quod exheredatus nihil e testamento capiat, sigili fic.int, adeoque ad hunc casum nihil omnino pertinens prae se serunt. Videndum igitur, an non rectius, ae arte Iuris dignius videatur, ita statuere; Testatorem in casu, quo liberi ab intestato quinque succederent, si uno exheredat O. alii legitimam reliquerit; non secu re tellari, nisi semissein, ut est
253쪽
uxorem scribat heredem, atqne matrem ex legitima, praeteritis tribus sororibus, cum jecure ιesari , si matri trientem quadrantis reliquerit; nam si mortuus esset intestatus, in aterquadrantem bonorum ejus habuisset, cujus Legitima triens est, jure novo, in illa specie. Accedit a sumentum ex d. l. S. g. S. h. t. tibi exheredatus filius partem sacit Querenti, ut is modo semitam hereditatis habeat petendam, id videlicet, quod ei ab intestato deberetur, licet haec sententia anceps ct confragosa videatur D. Wissentachio, ad h. t. th. II. Imo in sine eiusdem M. I. pressius idem exemplo inculcatur. Ex uno e duobus filiis exheredatis, unicus est nepos; Quaeritur, uantum habere debeat pro legitima, ct responetur. unicus ille nepos, si reliqui non querantur, satis habet in sesciincia, quae est quarta pars semissis; Cur non trientem, qui est quarta pars Assis 3 quia duo sunt liberi, & alter exheredatus, etsi non querens, sacit partem, adeoque pro mortuo non habetur, ubi quaeritur de proportionesiaccessionis ab intestato, quae in computatione Legitimae servatur. Eadem proportio servatur in tribus nepotibus ex Hiero filio. d. f. S. in M. Non ignoramus discrimen, quod alii statuunt. inter fisum exheredatum injuste, cui jus querendi competat, & qui juste exheredatus tale jus non habeat: Sed neque textus ille, neque ratio juris, eam distinctionem ferre videtur, nihilo magis quam quod alii volunt, exheredatum facere partem, ut reliquorum augeat, non diminuat, legitimam. Ad L io. s. q. ae bon. self. e. rab. respondeatur ex L 3. in pr. eod. tu. Gaudeo sic etiam videri summis viris, Vinnio II. qu. c. at. & Struvio Exerc. Io. th. M. Caeterum, perplexas hac
de re disputationes, quorum gustum praebet ibi Vinnius . non possumus heic prosequi. Quam difficile sit, contra communem Doelorum opinionem, & praejudicia Curiarum . quod veri&meri iuris est obtinere, non ignoramus: sed non quaeritur. quid in usu trituraque Fori praevaleat. verit in quid lex & ratio, praeter nubem auctoritatu in & prie judiciorum, persuadeat. Add. Luisen. Irax. Best. tit. de Legit.
I3. Placet duplicem addere collationem Iuris antiqui ct moris hodierni. Prima haec sit; Legitimam non posse nisi titulo institutionis relinqui, Nori ΦΥ. c.I. in pri cum olim nihil interesset,
s.f. s ult. h. t. Certi juris id esse . de moribus
autem nihil interesse, ait D. Uoelitis ad Z tit.
Inst. sub An. ubis numquid liberis At reliettim TIT. II.
titula insitutionis, an titulo fingulari. aues
resque pragmaticos complures idem testantes, quos inter Sandius noster lib. 4. decistit. s. def. st. recenset, qui tamen aliter habet; dilerte enim ita
illa speeie Deli filium ex legitima suisse institutum neredem, atque in tit. de Legitima, passiin institutionis memipit nunquam aliter. Tametsi
in legitimam imputari possint etiam . quae titulosngulari consecutus est ; liaee enim evidenter differunt, Titulus, quo legitima debet relinqui.& ejusdem computatio,ac adfignatio; sicut etiam Sandius in L de . s. legitimam in pecuniis c cobligationibus nominum adsignari posse tradit.
ex sententia Curiae. Non est tamen, ut dissentiamus a Grotio introductionis libro a. caP. g. n. I. Cum nostra lingva dicimus relinquere, o
dinare legitimam. id eodem loco habendum, ac si testator diceret, instituo, heredem facio. nec a
lienum fuerit heic applicare. quod Iustinianus scribit in Lis. C. de Te am. Indignum esse, ob imanem verborum observationem, irritas fleri tabulas s Iudicia mortuorum, nee esse necessaria monumenta Verborum . quae forte feminecis s babbutiens lingva profudit. Alioqui de necessitate legitimae praestandae ex substantia bonorum,
nihil moribus est remissiun de iure civili ; nec
proinde periculum est, ne apud nos receptum videanar, quod aliqui volunt, legitimam non tantum minui, sed etiam tolli quibusdam Statutis, ut resert D. Voetius d. - . Ne quidem filios legitimari posse putem, hac lege, ne ad legitimam consequendam admittantur. ut idem tradit ex Meinsio; nam si pater solus ita disponat, impingit in
Ieges, quae legitimatos liberos nusquam a legitima excludunt; ct si filius consentiat, est ea renunciatio successionis futurae, quae simi liter prohibita est, ut alias demonstravimus ad h. r. Ins
I6. Λlterum exemplum ejusdem Cl. etsi verbis exponam: De consuetudine, pergit idem, Flius stia electione suaque voluntate se privat legitima parentum , etiamsi non fuerit ingratus, quando parens hac formula supremum condidit
elogium: Filio meo relinquo usumseuehim Omnium meorum bonorum; quod si eum nolit, volo. ut sua legitima sit contentus, ut tamen intra mex. Iem suam declarare teneatur voluntatem, v
fructu, an legitima potiri velit. Suggerit idem parentibus consilium D. Scholanus, in exam. Juriae tit. de Inost. resam. Est quidem hoc Le- quem institui uim in testamentis hodiernis, maxi
254쪽
me, quando parentes liberos universali fideicoin in ista gravare volunt: Sed in consuetudinem vertisse non putem; Nescio quoque, an in contra dictorio apud nos unquam hac de re disputatum, nedum an decisumst. Hoc caret omni dubio, fi filius elegerit usumfructium, non tam privari eum legitima, quam eam tunc in usu mictu esse videri. Quid autem,an is,cui ustissmebis omnium bonorum relictus est , in vicem Legitimae solo nudoque usumictu, sine ulteriori petitione Legitimae, cogitur esse contentus 3 Ita sentiunt 'Scholanus & Uoetius, idque jam in consuetudinem verti me credunt;Sandius vero negat in lib. 4.tit. 7. def. a. in M. Docet. Alium, cui usus -ctus omnium bonorum relictus es ; cum expressa prohibitione, ne plur habeat; addito, A parere nolit hvie prohibitioni, quod tune in legitima sola insiturusis a caeroris exclusiιι esse debeat; hunc, inquan filium posse nihilominus petere legitimam selidam, praeter reliquum videlicet u- Ium studium. Rationem hujus sententiae, quam obiter modo collocat, non addit Sandius, utpote noli decisam a Curia; Non potest autem alia esse ratio, quam quod legitima praestanda sit ex ipsa
bonorum Iubstantia, L 31 in M. pr. C. de Ino fresam. &quod nullum gravamen, cujusmodicumque sit, ei possit imponi, LII. eod. tu. Denique talem alternativam institutionem videri in fraudem legis esse repertam, ut liberi in omnia bona, ne quidem legitima excepta, gravamen ad mittere cogantur. Laudat praeterea BeuvOtiuinin quas. notabit. Ut. I. verb. IV. de her. qv. fi
Non video tamen, eas rationes efficere, quo minus illud celebre institutum juris auctoritatem habere possit; nam filio in hoc casu fit potestas capiendi legitimam solidam, & sine ullo fravamine, si velit; Quod si malit hanc inissam iacere, et amplecti majorem parentis liheralitatem, nihil est quod post mortem ejus id prohibeat, quia
renunciationes vivis parentibus duntaxat prohiberi .modo intelleximus. Fraudem queque fieri legibus hac alternatione, non animadverto, cum
indubitatum sit, liberos etiam gratissimos cum sola nudaque legitima, at ex ipsis bonis solida, posse dimitti; id autem in hae dispositione filio Integrum praestatur, ut, si velit, illibatam legitimam habere possit. Quod si malit alterum amplecti membrum dispositionis, quae ratio iuris. aut honestatis, obstare videbitur 3 Denique si pater eum effectu filium excludere possit ab omnibus supra legitimam bonis, ut manifesto potest,
idque pure & siue copia melio ει eonditionis; ius iniquum putet .eum juxta legitimam, desurrelio conditionem praeitantiorem, cum prohibitione, ne, si omittat legitimam, hoc altero beneficio abutatur 3 Postremo, supplementum legitimae, qua actione deberet experiri filius, si neelegitimam solam, nec usu miructum, aut cuncta bona fideicommisib gravata, accipere vellet, nullo modo habet locum, ubi legitima ipsi integra dc intacta relinquitur, LIO. C. de In . testament. Λtqui in hoc casu nillil ipsi de legitima detrahi.tur; potest ea ni habere, ri velit, intes ram. Cou- cludimus igitur . non satis esse causae, ut ab hae communi opinione, & pene recepta consuetudine, sed pene dico, recedamus; quin ita juris rationem serre credimus, ut, qui legitima praecise relicta contentus esse debet, sicut quivis liberi coguntur, non habeat quod conqueratur. si juxta legitimam detur ei optio lautioris conditionis. II. Sequebantur casus. quibus cessat Querelaeqnos ordine certo traftavimus ad L tit. I. num. LV seqq. sed plerosque secundum positiones duntaxat , cum Scholiis Thomasii, atque ad illa responsionibus. Ideo quaedam heic addi, Operae pretium videtur. Primus casus est,ti is, cui Querela competit, alio jure legitimam suam portio nem consequi possit; quos inter numeratur impubes arrogatus, quoniam is exheredatus habet Quartam ex constitutione Divi pii, s. a. h.t. l. 3. g. ι .F. eod. tit. quod cum inta arrogatione mori. bus hodiernis sublatum esse. testantur omnes ad aeg. 2. vid. Grinnem s Voet. ibidem. Apud nos, credo, Quartae illius Divi Pii vix unquam auditum fuisse exemplum; sicut ipse Arrogationis ustis rarior est: quia tamen non sunt abolitae adoptiones, nihilo magis dici potest, hanc quartam esse abrogatam; verum si contingat, arrogatum impuberem filium exheredari; quod tamen ιχ de impubere rarissimum re sere αδυνατον, non Querela, sed condictione Quartae ex lege Pii, utendum foret. I8. Alter casus respectu Actoris est,si is renun. claverit Querelae; quod fit vel vivo testatore, vel post ejus mortem. Vivo eo, vel ante testamentulia, vel in ipso actu testandi. Renunciatio, quaest vivo leuatore, nullius momenti est, Ly4 Τ δε Acquir. hereae quod maxime respectu liberorum paternae hereditati renunciantium sancitur, in ZA. g. r. C. de ino . tes. ubi additur ratio; meritis
magis suos ad paterna obsequia provocanti
255쪽
7 a , LIB. V. quam pactionibus adfringendor: maxime, quia
liberi paternae reverentiae metu, facile ad ejus modi pactiones adduci possent. Quae ratio, cum non ita militet in parentibus, qui liliorum adhuc viventium successioni renunciant, si ini Doctores,
qui parentes talibus pactis, superstitibus liberis
initis, ab hereditate post mortem eorundem excludi putanti quos inter C avari uV. ad cap. quam vis. a. de piaclis. Sed verius est. etiam in illis valere generalem iuris rationem, quod reniinciatio suturae hereditatis improbetur, utpote cogitationem de morte alterius inverecundam continens. d. l. yin. rue M. C. decollat. Luit. J.d fuista legit. bere f., ideamus de renunciatione in ipso aflu leo standi facto; de hac pragmatice Doetores magno
consensu tradunt ea hoc hoc modo facta. tellamentum valere, neque dici nullum vel reseindi posse. quod pluribus adductis auctoribus, tradit Sandius lib. q. tu. p. desiit. 4. Sed additi hanc opinionem displicere quibusdam aliis. in filio praeterito; propterea, quod testamenti solennitas intrinsecus & forma sit, ut filiussam.instituatur, vel exheredetur; quod requilitum ut ad jus publicum spe stans non magis a filio possit remitti; quam ut
testamentum iaciat coram quinque tellibus, ut valeat. Quapropter respectu parentis non putat Sandius esse dubitandum, quin, si filio testamentum facienti seque praetereunti consentiat.
nulla deinde Querela postit uti: propterea, quod
ad valorem teli amenti necessario non requiram ut parentes instituantur, vel nominatim exheredentur. Sed cum paulo superius a nobis sit probatum, ptaeteritionem exheredationemve Parentum, sine causa si tam, testamentum ex sententia Iustiniani secundum Doctores accepta, non
minus facere nullum, quam liberorum emancipatorum . caque, DIente Sandio ipso, sit atque communis Fori Observantia. quam de liberis apparet. hanc rationem a Sandio adducti in non sufficere, ut diversuin ratione parentum, quam respectu liberorum , obtinere , existi meinus.
Haud facile tamen dissentiendum est a judicio
gravissiinae Curiae, quod in diero loco memoratur, contentione parentis di subscriptione testamenti, in quo praeteritus erat,excludi Querelam inoffieios. Sed non ideo, quod decisio Curiae convenerit cum sententia Sandii, rationem quoque eandem fuisse necesse est; siquidem scriptores decisonum, quibus interfuerunt, & solent. &quandoque sacere debent, ut suis rationibus con-TIT. II.
firment definitiones Curiarum, quae non fuerint niaximae partis ludicum; quia non raro contingit, ut diversis, nec facile conjungendis judicum rationibus, ad ejusdem decisonis eventum perveniatur; quo casu officium scriptoris est. eas circumdare decisioni rationes, quas putat esse solidissimas. Eo pertinet. quod alicuoi Λntonius M. itthaeus definitionem Curiae Frisicae laudans. relatorem ejus Sandium minus idoneis rationibus eam con Uur e judicat, in tract. de erimis. ad lib. 7q. tit. q. cap. l. N. Plane, quod ad sententiam juris civilis attinet, ex illimo, consensum exheredati vel praeteriti in ipso testandi actu non posse hunc effectu in habere, ut sustineat testamentum, cum, quia replignat iuris regula, vi viventis hereditati renuntieIur, quae non minus habet locum, quando consensus adhibetur tem pore condendi testamenti, ac alias; quam inprimis, quia consensio illa in ipso actu testandi laederet unitatem contextus,qui tam religiose in testamentis requiritur; in serret enim duorum consenis sum, qui cum testamenti solennitate conciliari non potest. ut ad tit. I. de Tesam. ordinandis n. I. observatum est. Verum quia mores hodierni. etiam nostrates, non repudiant conventiones ad materiam re executionem ultimae voluntatis Pertinentes, ut docuimus in eodem loco: sequitur. hae in parte, secundum fori usuin, non obstare eam rationem, quo minus juxta ipsam testationem praeteritus consentire possit. Nec etiam obstat prima ratio; quia non est ideira. reuunciare
su essioni futurae, I approbare praeteritionem vel exheredationem dum fit, in a , praesenti. quia haec per ejusmodi consensum desinit esse vitium testamenti; Quin etsi praeteritio filii familias sit nullitas. & inititutio ejus ad internam te. stamenti formam pectineat. verissi ine tamen a Doctoribus communiter dietum est, reserente Sandio ae defuis. eos, in quorum gratiam nulli. tas introdueia est, ei poste renunciare, nec eam habere esse hun, n in ipso volente atque petente; cui non obstat,quod Vasquius. & alii an eodem citati, excipiunt, nullitatem praeteritionis ad ius publieum spectare, ideoque non inagis a filio posse remitti, quam is de numero testiunt qhiicqitam mutare queat: Aliter docet Papinianus in L 17. F. de Injust. rupi. irri. tesam.tibi, pnaeteritionem filii familias testamentum penitus nullum reddere.
scribit: at tamen, si filius hereditate patris abstinuerit, isque ita remittat ius suum, etsi iuris subtilitas refragetur, voluntatem testatoris ex aequo &hono
256쪽
bono tuendam esse, declarat. An igitur ita statuemus, consensum lilii Dinitias in ipso test.indiactu, praeteritioni adimere vitium nullitatis inde alioqui testamento inserendum y Ita quidem vult schola communis Docto in. Sed videndum, ne non periculosum sit hoc admittere, quia libertas ad ejusmodi consensum sine dubio plena ct illibata requiritur, quam in liberis, paternae reverentiae gravitas, obnoxiam ct impeditam tenet. Ea vero parentum res lectu conlideratio cest .it; ideoque,licet eorum quoque praeteritio vel exheredatio sine causa, pro nullitate a Doctoribus habeatur, nihil Curiam nisistram potuit remorari, quominus ex eorum consensu 'libero, nullitatis vitium evanescere statueret. Desinimus igitur in his positionibus: l. Ex ratione juris rigida, non videtur renunciatio in ipse tellandi actu, vitium exheredationis tollere posse. II. Ex sententia Dd. qui conventiones in testamento, per tinentes ad executionem ultimae voluntatis, non esse prohibitas statuunt, renunciationem valere possidi, tam in filio, quam in t atre. III. Sed filii frenunciationem ideo minus valere, quam Patris, in actu testandi; quia minus libera est, ex sententia Justiniani. Ac ita concludimus, ut politum est in parte priore v. T.
Denique . si jurata sit approbatio, Canonici
Iuris auctoritate receptum est, ut non modo valeat consensus, tam filii quam Patris, nullo casia excepto, in actu testandi, sed etiam renunciatio hereditati, suturae, cap. a. depactis. in K. quod a Jure civili alienum est, quo jusjur. nihil potest firmare, quod legibus iit adversum, L s. C. de LL. Sed quia nititur haec Pontificii juris sententia religione, qua nefas creditur esse non servare quod juratum est, si absque periculo salutis aeternae possit adimpleri; non videtur esse dubium, quin ut communis Doctorum schola id in disciplin.uti juris recepit,Gail. 2. obf. ιψ7. ita apud nos quoque
Postremo, si is, cui jus Querelae competebat, post moriem testatoris, agnoverit testamentu in vel ex prese, vel tacite, accipiendo legatum, similive voluntatis indicio, non est dubium, quin eo casu tam jure civili,quam moribus nostris, Quere-iavi mittatur, ut probavimus ad tit. Bos. de Inoffresam. p . U. I ιδ. I9. Retulimus etiam inter casus cessantis Que relae, legitimasse relicta, de qua modo copiose diximus. Respectu Leslatoris diximus ctiam stare Querulam, si bona mente silium exheredaverit, qua de re actum ad Z tit. Bis. n. U. ubi textus. Placet addere illustrando, casum unum dc alterum, de quibus antehac consultus respondi. hominibus notabilibus. Erat filia minoris judi. cii, nec tamen adeo stulta, quin matrimonio con trahendo sulfectura foret. Pater metuens, ne ali quando ingenti malo suo, propter bona pelliceretur, considebat; an eam exheredare posset,sla tuendo ipsi reditus sufficientes. Respondi, nihil proponi, cur Pater id ea causa facere non posset. Aliud. Nurus admodum indigne socrum, ut haec rebatur, nec satis commode maritum habebat. Socrus metuens, ne filius, se mortua, ipsi indulgeret, nec volens eam ullo modo sita bona participare, considebat, an filium exheredare, Volentem, nepotesque ex illo heredes instituere posiet; ne esset in filii potestite, uxorem augere de suis bonis. Respondi, Non posse exhUc capite, bomementis, quia non tam bono filii. quam odio nurus fiebat; Filium posse quidem post matris obitum acquiescere, sed adversus in vitum non valituram exheredationem; qirae deinceps saeta quidem fuit, sed mortibus acceleratis, filii matrisque res non habuit eventum. Alius casus satis rarus. Mater nepotem instituens, eX- heredat filiain, ne maritus prodigus ejus bona dissipare posset; erat exheredatio bonae urentis;
Sed nepotem onerat fideicommissis Hie liberii; Filia decedit poli matrem; nepos deinde sine liberis, aliis heredibus relictis, moritur, qui eius
nomine volunt detrahere legitimam. Quaesitusn est, an competeret illis Legitima. Respondi, non competere, quia nepos nunquam fuerat heres matris ab intestato, nee unquam potuisset movere Querelam; quoniam mater filia Testatricis eum praecedebat. ix ab intestato excludebat. Atqui legitima non potest deberi illis, qui successionem ab intestato, jus Querelae movendae non habent. Nov. IS. c. t. in . Ita resposum die VII. Maji An. cio D e LXXXVIII. 2o. Notum est,&dctum aliquoties in Parte Lh. t. maximesubinem, liberos, quibus non integra Legitima titulo institutionis relidia est, ii abere Conditionem ad suppleuthnitun legit linae, exl. Omnimodo. Io. C. h. t. quam non esse quinque unalem, sicut de Querela constat, sed perputuam tenent communiter interpretes, contra BartOluin, teste Gallio LI. obf ι . Vigilo ad J. y.I. I. h. t. Wissenbachio ad h. tu. IV. tb. 16. Barti iram . tamen sequitur Cujacius in confultat. ι6. Ego inmuniorem secutus ad h. t. I. n. tiis pr. PD
257쪽
sui, eonditionem illam annos durare XXX. Λt serupulum ineste dixi in I. I . in M. C. h. t. per quam parum abest, quin Barioli & Cujacii potior
opinio videatur. Verba textus apponam; res enim meretur. Submem; cum dixisset, eum, cui datur Querela, testamento rermoto ab intestato vocari, addit; Nisi certa quantitas Patri ejus minor parte legitima, relicta est: tunc etenim secundum novellam nostri Numinis Constitutionem, re-yletio quartae partis nepoti uperest. A qua patri ejus competebat: utperfruatur inostro bene cin, a Vetustate quidem neglectus, a nos ro autem
vigore recreatus, nisi Pater adhuc superstes repudiavit Euerelam, vel 9VI VENNI UM tacuit. Icilicet 's additam hereditatem. Ita plane supplementi illius condictionem. imitamento Que relae, Cui turrogata est, Quinquennio finiri, non
tam argumento a natura lurrogationis petito, iu-Ier quo litigant Interpretes, quam evidentissimis ullinianeae Constitutionis verbis, dicendum vi
ai. Sed e sine causa exheredationis odiosa, an favorabilis, adeoque dubiis in casibus adjuvanda, an restringenda 3 Humanius erit, inquit Marcellus, in L ιο. F. de In . testatri. sequi ejus partis sententiam, qua secundum isamentum pronunciavit. Quaeritur illic si pars judicantium dein-obeiose te lamento contra reselamentum,pars s cundum issententiam deserit, quod interdum fleri solet, utrius partis sententiam sequi Oporteat, pro tellamento,an pro filio exheredato 3 nec dubitat JCtus res bondere, pro testamento; quod barbarumriunmanum appellat Autumnus,ideoque nullo modo servandum, in censkr. Jum ad d. i. o. Atqui juris est tralatitit, ex ipse naturali aequitate deIumpti, ut paribus judicum sententiis reus absolvatur, actorque repellatur, LIS. F. δε Re y ID. At in Querela filius exheredatus semper est actor; ideoque si judices dissentiant. non
potest non cadere causa. Barbariem ac inhumanitatem probat Autumnus ex comnimodo.Jo. de
inclei ο testam quasncit Imperator u ubve tendam dispositionen, in qua pater ingratos circa
se filio ui e dixerit, si tamen non 3ἈZat' legit
mis modis arguantur. Λniniose dissentit o Juris auctoribus Autumnus ille, sed probationes saepe languidiores sunt: & qudim frigidum hoe est vult probare sententiam d. l. ro. qua discrepantibus judicum sententiis in hoc, an causa exherein dandi tui ficteus fuerit, testamento favetur, esse
iniquam. & profert textum, qui nihil habet, nisi
hoc, nec enim ipsa verba fideliter excerpsit,) liberos petere posse supplementum legitimae, si tamen non ingraIi legitimis . modis arguantur. Quae nihil habent limite ei, quod Autumnus colligere parat. At si maxime ita scriptum esset, ut narrat; quae haec est consequentia; si liberi exheredati non reperiantur ingrati, resin.lendum testamentηm es; Ergo, ii pars judicum pro exheredato censii erit, non pro illo, sed pro hoc erit concludendum Z Imo vero, li maxime abesset illa ratio. quod exheredatus filius in hoc judicio semper est actor, nihilominus lententia ICti iacile defenderetur. Nam in dubio sequimur id. quod prisumptione propius at veritatem acee dit; atqui paternus alfectus non recipit aliam Praesumptionein, quam eiuri non nisi gravissima de causa fulmine exheredationis fili uiti percussis,se; praeter quod lege' nostrae passim magna cura id agunt, ite suprema hominum judicia temere rescindantur, c es in M. C. de Isidis. Abs. l. r. C. de M. Deles atque in dubio id agendum, potius ut actus valeat, quam pereat, ut hahet communis regula. Joh. Voet. Vis CL ad h. Tu. th. ιδ. Caeterum, quid mores hodierni serant, quando Iudicum sententiae pari numero discrepant, ad ali um inferiorem locum pertinet. aa. Postremo quaeritur, an Querela peres au-suluin codicillarem excludatur, quod negat D. P. Voetius ad hune tit. I. 1. n. r. in M. quia nimis facile, inquit, liberi excluderentur; quod potest dici verum esse ex vera juris sententia, nee tamen esse verum. Existimo, clausulam codicillarem, pro sententia in Foro de clausula Codicillari re cepta, eodem modo operari adversus Inofficiosiam testamentum, quo pridem intelleximus eam afficere testamentum, in quo filius a matre aviave praeteritus est; Testamentum scilicet ibi nullum es . heic per Querelam expugnatur; sed clausula facit, ut heres ab intestato rogatus videatur, hereditatem quasi ex fideicommisso, retenta sibi legitima & Trebellianica, restituere, quam esse methodum fallitarem clausulae codicillaris, ex communi Doctorum sententia, testantur Sandius.& quos ille citat in lib. 4. tit. a. def. a. in sino. Nain alioquin ex antiqui Juris doctrina certum est, clausulam Codicillarem non efficere plus, quam iit suppleat desectum solennitatum, non ut alias imperfectiones, quae Testamentum so- Ieaniter conditum evertunt. emendet, nec quod ideo
258쪽
LIB. U. TIT. III. DE HEREDITATIS PETITIONE. rueue
ideo iniustam exheredationem Dei et iustam . ae adiit. Dist. de Iur. Codica. n. F sol iterum. ita Querelam excludat. satis demonstratum est que δειρ loco vid bimus. T i T. III.
I. Definitio Hereditat. Petitionis, per partes verbolemo exposita. II. Jus hereditarium. ex quo datur haee actio, esse uniforme, nihil habens obligationis, remotis objectionibus, demon- pratur. Explicatur l. 42. h. t. Iprobatur, inde male collisi adversus eum, qui negati acurem esse heredem, nonI dari petitionem hereditatis. III. Divimo huius AH ovis, edi an detur adversus emptorem hereditatis. IV. Explicatis l. a. C. h. t. ubi, an vox climi retinenda, veIheus. V. Reum non cogi alium edere titulum, quam seneralem pro herede, vel pro Possessore, neque possessorem recte agere adversus non possitent esseque dicentes heredes. VI. Eum
qui dolopumere desiit, es res ipsas restitui impossibile At tamen ad resiluentam. condemnari. VII. Stir, qui Zo Iere desiit, pretium rei solverit, possessorem nihilominus teneri asrem ipsum restituendanti VIII. Ouid s culpa. siue dolo, desitum M postsideri y IX. quatenus quise liti obtulerunt, teneantur. X. An s quatenus res, pendente lite . possint atienari. XI. Varietas rerum mirifica, quae veniunt in hereditatis petitionem. XII. Etiam accessiones s prolationei perfnales venire in hoc judicium, cum exceptione tamen. XIII. Fructura malae s dei possessore nullos acquiri; Sectu ab eo, qui errat in Iure, quamvis ille nihil tym capiat. Prae foues heia a m. M. Iospes ore non videri disinctos. X I V. Fructus cs Iverum inde redactum, esse partem idius hereditatis, ipsaque hereditatis petitione comprehendi; non aeque in Rei Vindicatione. XV. Tempus, quo spectatur, an pus Forsit locupletior. π conciliatis l. 35. g. pen. cum l. as. f. r. h. t. XVI. conciliatio d. l. 26. g. 7. cum l. as. I. ulla de Usur. X VII. De impensis, quotuplices ilis sint. XVIII. Quales impensae hementur abj.possessoribus. XIL Differentiae hac parte. inter hoc judicium es Res vindicationem. Equitur Hereditatis petitio, quae cum in Parte, I. non occureati heic ordine iusto tra standa venit. Est autem Actio in rem universali qua herere testamento, vel ab intestato. petit e heredem δε- elarari, s hereditatem vel eius partem ab eo, qui
pro herede, veI pro possessore possedet, sibi restitui.
Videamus singula definitionis verba. Antionem in rem, mixtam esse, habetur in L 7. C. h. t. at quo sensu, explicavimus in Parte I. lib. tu. ε. n. an ubi & eduximus sententia in I. u. g.Pen. ult. h. t. Plenius, hereditatis petitionem non nasci pro parie ex obligatione probavimus in I. 4. DigreFFon. c. L n s. q. Is. item in animadversion. ad
jus in Re is ad Rem, quae sunt insertae Digress L
. C. te. edit. novis . Paulo inserius aliquid ea de re addendum erit. Est in rem umversalit; familiae erciscundae actio competit etiam de hereditate,ssed non est generale didicium, quia datur de multis potius, quam de cranctis juribus in universum . 4. Famicereis din. Part. I. lib.I. tit. 2δ. α L dc dicetur tuis serius suo loco.
0 VA HERES; sub quo & bonorum posses rem intellige, cum in effectu nihil differant, Lao. g. ri. h. l. Np. re L Uι. de V. S. Oportet auis PARs II.
tem vere heredem esse, cui datur haec actio. Iicet reus id neget; hoc enim, eum judicium sit contradictorium, plerumque fit, ut reus neget acto. ris in te utionem. Quod autem in I. I. h. t. scriptum profertur . non dari petitionem heredit lis adversus eum, qui negat actorem esse heredem, plane alio sensu, ut vides imus infra, capiendum
E testamento, vel ab intestato. Si quis tamen etestamento prius egerit, idque vitiosi in sit repertum. dein ab intestato petet e non prohibetur.LI. b. Petit hereditatem. Hereditas bifariam sumitur, ut exposuimus ad tit. I. A reb. corp. 1 iniscor'. Part. I. lib. a. tu. 2. n. l. Hic utraque signi ficatio concurrit: Nam ct jus sive successio. oc res hereditariae petuntur, l. s. h. L a . de V. Lutruinque verbis definitionis exprimitur; peties heredem declarari est ius hereditarium ν is hereditatem sibi refluuii a universae res hereditariae. Senecam plerique Calpunt, quod hoc hereditatis a rebus hereditariis inscrimen inter arguta Iurisconsultoruin ineptias retulerit, fi de beneffingeriturquePhilosopho illud vetus Euripidaeum.
259쪽
Cum Asfaber, alia tractas quam fiabrilia.
Sed defendit Senecam Lyclama I. membran. is. Dix. lib. ψ. Durus. c. ax in .parte LMeo, qui pro herede, vel propossis. I sqq.
h. t. Alterutrum titulum possess ,r edere debet, I. II. C. h. t. Quis pro possessiste, quis pro herede possidere dicatur,habuimus obiter ad tit. Inst.
de Interi n. ro. sed remissive ad hunc locum.
Pro herede possidere, scribit Iustinianus in I. 4AD
Interae eum, qui putat se heredem esse; Pro posse re, qui nullo jure tenet hereditatem, sciens , eam ad se uou pertinere. Sed probata est An i mi sententia,existimantis,&eum, qui scit se heredem non esse, pro herede possidere, si contendat se heredem esse, vel per mendacium, L lt. a.F. h. t. veru in pro possessore teneri pratalonem qui interrogatus cur possideat, nihil habeat
respondere, nisi noc, quia possideo ut Ulpianus inae l. a. quando reus nihil circuitone utitur. nia.
lumque habet titulum, quem praeserre possit. ideoque ilia pudentiam induens. petit principium,
κων, interrogationem facit suum responsum, οτι iam, ut Philippus Alexandri Pater, de Haloneso: Habeo, quia habeo. a. Ex his liquet, sundamentum hujus actionis, a parte actoris esse Ius hereditarium, quod complectitur Omnia, quae in dominio, in bonis, vel ex
bonis deiuncti fuerunt, L a4. de R. J. l. I. s.f.
II eqq..I. s. h. r. a parte Rei, possessionem tam rerum corporalium, quam possessiouem juris alicujus hereditarii, quod tamen circa res corporales consistat, ιι l. s. uti. quae duo requinta sunt actionis in Rem. ritque inpii in is hoc tenendum. Jus hereditarium considerari, ut uinnum, ex omni genere rerum juri uinque conflatum, ut Optimo sensu mutum appellatur: sed jusillud, quo universae res ad heredem pertinent, ita est unum, ut singulas res aequabiliter adiiciat; ut adeo. ct si partis vel certae rei petitio adversus
eiim, qui pro herede, vel pro posse re pollidet,
instituenda lit, imi versalis tamen ut adlio, semper e. ciri α uniformis in Rem, L . s. t. D. Si Pars herei stet. Iuris ad Rem, quod dicitur, sive obligatio uis, nulla species concurrit in Hereditatis petitione: multitudo illa promiscua rerum &jurium. e quibus Hereditas conflatia est. oces iis hominum praestringit, ut mixturam, quae in rebus
est. ipsi actioni, quae pure in Rem est, inesse putenti Deutonstratum id est alias in locis praedictis: Removendae sunt heie obiter quaedam objectiones. Ajunti. 1ubesse quasi contractum ne gotiorum gestionis,ob ea, quae salsus heres administravit: Sed ut textus, ita ratio deficit; quia negotiorum gestor non est, qui animum non alii,
verum sibi gerendi habet, ut in putativo herede
inani sectutia est. a. opp. Tenetur ad aes alienum
a debitoribus exactum; Atqui hoc est parῖ hereditatis, & objectum actionis in rem, L 2o. y.I. h. Opp. 3. Est Donae fidei, quae est qualitas personali uiri actionum, s. 2S. I. de Action. Resp. Factum hoc vi legis specialis. d. f. ag. in . propter Varietatem rerum, quae laxitatem bonae fidei judiciorum exaequet,non ob mixturam obligationis, quae nulla eii. Dix. Part. l. lib. q. rit. ε. n. 22.
Opp. 4. Praescribitur huic actioni XXX. annis. l. 7. C. h. t. quod fit in personalibus: in rem actiones longo tempore finiuntur. Resp. Hypothecaria finitur etiam 3o. annis, respectu malae fidei possutaris, quae tamen est in rem. I. T. C. de Prascr. 39. amor. Plus coloris est in eo, quod etiam debitores hereditarii hac actione conveniuntur: Debitores autem ex obligatione intelliguntur,tain ex coruractu quam delicio, qui promiscue hereditatis petitione tenentur. I. ι . h. t. Sed hoc argumentum in supra laudatis locis perspicue resutatum, atque demonstratuin est; debitorem, eX obligatione nullo modo conveniri hereditatis petitione, sed ut possidentem jus& rem, quae pars hereditatis est, ut diserte in oblectis legibus expressum legitur; idque nec aliter, quam si pro herede vel pro posse re possideat, ut docet La . h. t. Propter eos, qui inde colligunt, hereditatis petitionem non dari adversus eo qui negant Actorem esse heredem, hujus legis verba confideremus oportet. Si debitor heredi- laxius non ideo nolit solvere quod se dicat heredem p hoc casu tenetur hereditatis Petitione.non
ut obligatus, inquam. sed, ut posse r quilibet alius; Ied ideo, pergit Ulpianus, quod neget . aur'
dubitet, an hereditas pertineat aci eum, qui petit hereditatem, non tenetur heredit. Petitione. Quid hoc λ Λn is,qui negat aut dubitat,utrum he reditas pertineat ad petitorem, vel non, hac actione non tenetur Ergone Pius,qui con ut, quod
Actor petit, obnoxius est huic judicio Z lauatunae negotii adversum est. Tu ita hoc ope sis; Qui
non negat,se esse debitorem hereditarium, nec lepro herede vel possessiste possidere contendit, sed
ita ait: Fateor, me debere centum hereditati,
nec heres sitim; Cupio solvere, sed dubito, vel
260쪽
scio, te non esse heredem, ideoque male solve- 4. Lex agit de fructibus hereditatis, emptae per
rem: hie non tenetur heredit. Petitione, cum termini habiles hujus adtionis defician .sua. ut debitor actione lingulari conveniundus ei hCaeterum,s diceret, se pro herede possidere,negaretque enixe, pota uorein et se heredem, is maxime petitioni obnoxius esset. 3. Haec ad definitionem. Divisionem conficiunt tres Rubricae, hujus & duorum sequentium titulorum inscriptiones, qui ligni licant, Hereditatis petitionem esse primo vel Civilem, vel Possetariam sive Pr.etori alti,deinde vel dirueta in vel Fideleonini istariam; de quarum specie indilferentia videbimus asseqq. tit. Sed Heredita tis petitio est adhuc alio 1enlii Arecta, vel utilis. Diracta, quae superius definita est; in ilis, qua te netur Emptor Hereditatis. I. U. I. 4. sseqq. h. t. ubi Ulpianus docet, hereditate a postesibi e vendita, sine dubio venditorem dirella heredit. Petitione teneri, quia adhuc heres est, oinnibusque tenetur actionibus hereditariis, sicut ad tu. de Heredit. Denae videbimus, ibique in posit. s. shqq. demonii nitum est. Emptor, cum pro elimi Ore, nou pro herede,vel possessbre, titulum ha- eat, non potest teneri hac petitione universali; sed utilitatis causa receptum est,ut adversus malae fidei emptorem, detur haec utilis actio ; imo etiam adversiis emptorem bonae fidei in eertis ea libus, ob aequitatem singularem, si res aliter petitori salva este nequeat. l. s. q. s. Cum hac sente uti a committitur Relcriptum Severi & Caracallae filii, in I. a. C. h. t. ubi sie insine habetur: Emptor hereditatis Angularum rerum,ure convenitur, id est speciali in rein actione. Concillationem Donelli N. Comm. n. qua in sequitur Bronchorstius I. miscell. V. refellit D. Wissen-hach. ad h. t. th. o. sed ipse aliam non suppeditat. Meminit in fin. theseos, emendationis HOto. manni, quid. I. a. addat voculam LTI M. fit. qui haec particula non modo in Gothostedi, sed istin Raevardi, Charondae, re glossati corporis editionibus extat, sine ulla varietate lestionis. Λb hac voce respondendi medium videtur alioqui facillimum idque secuti sumus inposit. I. h. t. Uerum si vox etiam ut a manu emendatrice, per inequidem absit; imo dubitem. an locus ei manere
ossit, si recte specieiri facti intelligo: quam si
ene percipio, nesciam, an nodus ille disse insillem adhuc neminem solvisse seliciter, observati. wissentachius, eadem dissicultate molestus
si futurus. Musaeum a pG:lesIore; li emptor lit malae linei.
tenetur de Ductibus indistincte; si bonam fidem
habeat, tenetur a lite contestata; ratione addi ta; fructibus enim augetur hereditas, cum ab eopo fidetur, a quo peti potes, ut hic ab eius tore Mil-iaeo; qui proinde petitione hereditatis te tactu ut α Impi'. extra dubium supponi int. Addant; Emptor autem, qui pruris ιitulosis Anis munitus es, etiamsingularum rcrum Iure conuenitur. In prioribus actum et , niti Omnia me fallunt, de emptore dimidiae partis hereditatis, Mulaeo. qui sic elluniversaliseinptor; nain pars assis habet univerit naturam, ut constat. Subjungitur; ptor autem, quiproprio titulo munitus est. Particula autem est advertativa, requirit consecutionein prioribus oppolitam. Priora iunt de empto- .re univeri ili partis hereditatis; Ergo sequentia
sunt de emptore rerum hereditariarum lingularum, quem lingularum rerum jure teneri certuin& notum es . ideoque ad superius quaesitu in de emptore hereditatis non pertinet, verum inde aliisenus est emptor. Titulo igitur proprio, id est titulo peculiari, singulari, non generati,sed rei quam emit, Proprio: sic propria asstiones ilicis. . a
L Aquil. Lex Civitatis propria, id est specialis.
singularis, L a . s . uti. ad Municip. FOrmo Propria agri, I. T. g. r. in n. de A. R. D. Eodem titulo I. M. f. t. Propria qualitas, lingularis, peculiaris. Denique, proprium nomen hominis,
propria appellatio fundi I V. de V. S. Tot alia.
ut iupervacuam esse probationem constet. Sed
quid tum siet, de particula ETI ΛM in aeca' Eliminanda, si per critin recepta est; nam si ulti Wina vecta sensima habent diversum a prioribus.τὸ etiam παρέλκετο ; Si enim de emptore singularum rerum agatur, non potest dici, etiam rei vindicatione. duntaxat dice udum erat; utique si τα etiam cum primis cohaereat.
Ergo si non est in vetustis editionibus ETIΛM.
exesto, oc contrahantar emendationes, quod non
est mali ominis. Si est antiqua ἀυ3ωικώς. comis mode potest accipi hoc modo; Emptor rei propriae singularis, etiamsingularum rerum jure conis venitur, ut το etiam non ad primam litis partem. sed ad proxime praecedentem reseratur. Adde