장음표시 사용
271쪽
sonae, quibus datur Vindicatio ; z. Contra quas datur; 2. De quibus rebus, oc q. Quo enectu. I ebis, quibus datur Rei vindicatio, pr.cter jam dicta, ni bil admodum superest. Debent esse Domini, tam Jure Praetorio quam Civili, inquam, ae has. ivpr. h. t. Sed contra quos detur,articulus, plures habet positiones. Prima, possztares heid sunt omnes, qui vel sit , vel alieno nomine possident, etiam Cia i modatarii. Depostarii, Condit istores, mi isque in possessionem Creditores,adeoque omnes. qui rcili tuendae rei habent facultatem, L p. b. t. Sed qui pro aliis possident. debent i latim in Judicio Dominum possessionis nominare, quo intra certum tempus a Judire definiendum. id ei denuncient, ut adsit ac intentionem Achori luscipiat. Cui de nunciationi non parens. a Judice legitimis Edictis citari curabatur.
Eoque ne lic quidem veniente, Petitores. causisu minatim cognita. mittuntur in possessionem,
silva quaestione principali, ubi Reus se postea stiterit, L ult. C. Ubi in Rem aritio. quae lex de rebus quidem immobilibus loquitur, sed ad mobiles
necesscirio producenda est, quemadmodum producitur in Nov. θ. cap. a. shqq. Non minus autem necessaria ad hujus actionis fundamentum requiritur Possessio, quam Dominium a parte Petitoris; adeo quidem, ut ii Reus se possidere' neget, judicium hoc in Rein actionis inchoari
nequeat. Ideo,in rem acrionem stati nou compeblimur, ait Furius Anthianus in Iuli. h. t. quia licet alleui dicere, se non pol dere. Licet. hoc est, saeuitas & copia defaeto datur,ut loquimur; non, licet. hoc est jure permittitur: suo videlicet perieulo licet: Nam Actor neganti se possidere,
potest admovere probationem contrariam: usdem secerit, reum esse mentitum, vereque possidere convincat, Judex eum possessione multabit, ejusque commodum transferet in adversarium,
tametsi nihil adhuc ille de suo dominio probaverit. I. ult. h. t 4. Quid autem, si tempore litis contestatae
Reus non possederit, verum ante sententiain
adeptus sit possessionem 3 Habemus equidem regulam. 9usIpost litem contestatam accidit. Minjudietum non venire, I. V. de Iudici Tamen de Rei vindicatione probata est Proculi sententia, qui statuebat, euin qui teinpore litis contestatae non possedit, quo autem judicatur. possideat. o-1nnimodo coudemnandum, L . h. t. Sicut et-: Quae lex expressis verbis est restituta O. P. S. E.
TIT. Liam posse r heredἰ istis. s. quo tempore sententi. i sertur, piri res heredii. ita, res, quam litis contest .uae temp ire. possedit, eas quoque victus restituere debet. l. i. de Hered. fetit. Idem de rebus depositis scribit Neratius, si post judicium acceptum recuperaret, nihilominus recte ad restitutionein rerum compelli, l. t. Lat. Deposit. Ex his necessarium dictu fit, Regulam d. l. 2ῆ. non niti de Actoribus accipiendam esse, non aeque de Reis possessoribus. Si actor nou liabuit jus agendi tum, quando litem movet aut contestatu etsi deinde jus aequisierit, Reus tamen ab Insta tia abiblvitur, & Actori nova interpellatione opus est, ut habetur in ipsa L as. Quod argumento satis est, ad actorem ene reserendam regulam istam. cujus est uti interpellatione. Sic etiam hanc regulam, id venire in judicium, de quo actum es in ter litiganter, Celsus ait, periculosum es e ex persona Rei metiri, l. s. de Drie. Iudicium non potest esse, antequam aliquid deboatur, nec adeo in pendenti esse. doc Ja volentis in has eod. tit. Tu dices quando Reus nihil debet, tunc etiam ni hil debetur, nihil inter partes vertitur; Ιmo tum tamen verum esse potest, Rein petitam Actoris esse, quae si ante finem litis apud Reum invenia. tur, causa debiti non nascitur post litem contestatam. sed ante eam extitit. s. Quod si Reus post litem contestatam poss-dere defierit ' Distinguenduin est: Si dolo malo. tenetur ac si possideret, L ὐε. in pr. h. t. verum utili actione, I I. I. ult.s de Alienat. tuae mur. causi. Cur utili duntaxat, cum hereditatis petitio directa & ordinaria. competat adversus eum,
qui dolo possi lere deliit 3 Quoniam id diserte
cautum est SCto, quod habetur in L ao. I. L BHere ae petit. cum de Rei Vindicatione nullum tale Senatusconsultum extet; verum illud ad hanc spectem utilitatis causa extendatur l. 27. g. y. h. t. Objectiones quasdam, non gravissimas, movet &removet D. Wisserabach. ad k r. v. fi Magis ad rem pertinet, quod qui dolo possidere desiit, nee rem ipsam restituit, etsi jam non possit. 11. quan tum adversariu/ in litem sine ulla taxatione, in infinitum furaverit, damnandus est l. s. h. t. nisi juramento rei nisso, contentus sit, tu id quod interest,adversarium condemnari, l. l. h. r. Nec quidem cogere potest dominum petitorem, ut sibi de actionibus contra possessorein cedendis
caveat, in poenam doli sui, h. etsi ossici uiti
272쪽
Judi eis implorare potest, ut victo dominus sibi,
absque prae iudicio si: o actiones praestare jubeatur, d. ra. de Re Judie. Porro, si Reus line dolo malo, culpa tamen sua, possidere desierit. tenetur ad res nationem, salvo cestionis beneticio, l. h. Denique, si absque dolo dc culpa post litem contei latam, multo magis antea, possessionem amiserit, nulla est caula, quin Reus abiblvatur, d. l. 27. f. t. Postremo, qui se obtulit liti, cum Dominus ab alio petere vellet. perinde condemnatur, ac
si possideret, L 27. inpr. Alioqui si quis non possideat, nec dolo inalo possidere dei iurit, nec etiam se pro alio interposuerit, idque domi uus petitor sciat, elusorium magis est judicium, quam ut seq.iatur condemnatio, quae sequeretur, si dominus ignoraret: ut tamen rursis, si qui se falso possidere dixerit, α ante litem contectatam retractaverit, innoxium habeatur mendacium, L as. π seqq. h. t.quibuscum ea, quae ad tu. de Hered.eι. n. c. diximu&, conserantur. Ex his omnius intelligitur, fundamentum Rei Vindieationiis, ut a parte Petitoris est dominium, ita in Reo necessariam esse Postassionem praesentem, aut quae desiit, ut judicium laudetur; aliter initium haberi non potest. Idcirco ue frustra experiatur, qui Petitorio judicio utitur, requirere debet, an is, cum quo instituit actionem, possetar sit, vel dolo desierit possidere, LIL in pr. h. t. Et
jam satis constat, cum, unde petitur, interrogatum, dicere cogi, possideat an non possideat 3 Titulum ex quo postidet, edere eum non compelli, neque ex qua parte rem teneat, probatur ex L N.
h. l. ι . C. de Heredit. pet. qua de re jam dicttim aliquid ad tit. de Herei pet. α plus superius adsit. de Edendo.
6. Dictum est, Quid Rei vindicatio, Quibus,
ct contra Quos detur. Divisionem praetervecti sumus, quae lcilicet est directa, vel utilis; sed de utili, cujus comparatione. quid directa sit, intelligimus, in titulo lusu libri ultimo agetur. Sequitur articulus rerum . quae vindicari possitnt, quas ejusmodi primo esse oportet, ut vindicari, α, proinde in commercio esse queant. Ideoque li- Deras personas nemo vindicare potest, ne Pater
quidem liberos in potestate constitutoε: sed de his dantur praejudicio, vel interdicta, vel extraordinariae cognitiones Praetoriae, L 1. s. r. h. Datur
tamen & species quaedam Vindicationis, ut Pomponius docet, adjecta causa, ex iure suiritium,
quo Pater hasebat jus quoddam dominii, cujus vi filium vendere, α quidem ter vendere Potuit, de quo Dionys Halicarnassaeus in lib. a. & Ulpian. tu fra m. t D. Io. α nox piari. r. lib. a. Digress e. ψ. Debent etiam cstu res, quarum proprie ac immediate dominium nobis competat; Siquis nolina pecunia sibi res aliquas cinerit, et simulasi .le, vellit ii depositam a me pecuniam de-yositorius in emptionem praediorum collocaUerit, eaque ipsi tradita suerint, ego nonnaodo ea vindicare non poste dicor, verum si vel omnia,
vel quaedam ex his, ab invito in me transferri petam, iis esse injuriotimi, scribit Gordianus in t es
C. h. t. Sic etiam in I. at. C. de Probat. si quis res ab emptore vindicet, ideo quod sitos nui imos in
pretium numeratos adseveret, cum frustra delaoc probando laborare, adfirmatur. His, quorum fuit pecunia, personalis actio de pecunia repetenda competit, res emptae nullo modo iis adsectae tenentur, L . C. Si quis ali. vel sibi. Unde si pecunia dotali, landus a marito comparatus sit, uxori sundum non quaeri, sed actio dotalis competere, dicitur in I. a. C. de jur. At. quemadmodum nec res, e nummis pignori datis emptae, Pignori obligatae dicuntur, l. 7. I. usi. F. qui Pot. inpign. Hereditatis id esse praecipuum, libro
praecedenti intelleximus,ut res in locum pecuniae, atque vicissim in pecuniae locum res succedant, universitatis natura id facile serente; At in rei vindicatione, quae datur in corpus, in rem singularem, ejusmodi successio locum habere non potest. Verum de dote quod dictitin, sectus auctor estWissenbachius noster th. o. h. plures adducens
ο/ιοψε*M; quosdam inale citatos habens; Ita Peregius ad tit. Si quis ali. vel sibi in . nescio an satis tuto; Textum adducunt is . F. de Diridot. quae res pecunia dotali eriaptas. videri dicit esse dotales: At hoc quidem recte dixeris, etsi non actionem in rem, sed in perscinain dotalem, de universa dote, stib qua ct res illae sint. petenda
competere, statuas, ut est in L ta. C. de juri dot. Sed tamen in I.ss. in A. de donat. int. vir. uxor. docet JCtus, si uxor pecuniam vim donaverit, isque pro illa res soli vel mobiles emerit, si
maritus solvendo non sit,utilem in rem actionem mulieri accommodandam esse. Quod ad res etiam dotales quo minus extendamus, ego non
intercedo; ut tamen nihil aliud inde colligatur, quam hoc, non seri bona pro dotali pecunia empis mulieris, nili in subsidium, quando maritus non est solvendo. ut tum utilis in rem actio detur; quae militibus .ini. S. C. h. t. S. pupillis in I. a. C uuando exfact. Tut. vel Curat. simpliciter
273쪽
ter datur. postremo,ex eadem ration , pecunia exrc mea redacta, non pote Ivindicari, sed condici, id cit. personali actione peti debet. l. V. de
Reb. Cred. quia non est meum, quod ex negotiatione percipitur. l. at. de Heredit. vel aet. vend. Objectionem a contraria proprietate Hereditatis Petitionis, a nobis occupatam, pluribus refellit D. Wisse lib. ich. ad h. t. tb. s. T. Porro, quamdiu aliquid de re nostra superest, id, cujusinodicumque sit, vindicari potest, L M. g. r. b. t. nisi aliis rebus, quarum pars iactae sunt, junche suerint; tunc enim non a nobis, sed ab iis, qui Totius Domini sunt, vindicari pollunt. l. U. g. a. s seqq. b. t. Verum si res separari queant, datur actio ad exhibendum, cum ei sectu separationis, O ME G. si non pollit, actio in factum, uti l exceptio doli competit ad pretium. daas. L . idem si lex separationem prohibeat, ut in Tigno juncto, de quo dupli actionem dari.
constat ex s. v. Ins. de A. R. D. ubi diximus. Denique, non ipsoe tantum, sed α accessiones rerum, veluti partes, quae per Allii vionein accesserunt. l. Sin. l. & quicquid solo continetur, juxta regulam; superscies cedit solo. l. a. de Superficich. l. is C. h. t. quanquain superficies ipla per se vindicatione duntaxat utili petitur. l. I. L t. T LLsqq. h. t. Porro. si res deterior facta sit, id quod interest praestandum esse, docet ratio. l. s. s l. 17. L 1. b. t. Et denique fructus: quorum lotus etsi copiose deductus est in Parte
Iriore Lib. a. tu L nuvi Io. 1 seqq. liuic tamen aliquid non repetendum, sed recensendum vi
8. Et quidem; Fructus pendentes, qui adhueliarent in solo. esse restituendos tam a bonae,
uam a malae fidei possessore, per regulam; quodi pars fundi si ut eumque Iessituntur. l. 4. de
R. V. item quod extantes, qui a 1Olo iam separati. sed neque dum consumpti sunt, aeque sint rellituendi, per aliam regulam ni Odo commemoratam ἰmeum est, quod ex re meaIuperes, ejusque vindi- eandijus habeo. l. v. f. t. de R. Vind, satis extra controvertium est. Quod etiam malae fidei possessor indistincte ad Omnes fructus restituendos
teneatur, extantes & consumptos, naturales, in
dustriales. perceptos, dc quos honeste percipere potuit, aeque indubitatum est. LII. h. t. De consumptis a bonae fidei possetare fructibus, ambigitur bifariam; Primo. an is etiam lueretur
fructus mere naturales; Iterum, an de industri alibus consumptis teneatur, quatenus est locupletior. Utriusque decisionis theoria pendet ab hoc Quaesito, utrum naturalis & civilis causa percipiendi, sit Cura es Cultura, an bona Fides. Justini nus est sine dubio in hac sententia, quod Cultura & Cura sit causa fructus acquirendi naturalis, a lege probata, sub requilito bonae fidei neeessario, in I. A. Inst. de A. R. D. quam sententiam exacte cum philosophia civili convenire. probavimus in lib. 4. Dure . cap. U. n. a. s iquae proinde non repetimus. Ex hoc principiosequitur, si qui sunt fructus, quibus nulla curia culturaque adhibetur, hos non fieri bonae fidei polletaris; quain esse Iuris sententiam, probavi
mus in Parte L. Lib. a. tit. I. n.Io. ubi tamen re addidimus. in no istrate agricultura discrimen hoc
naturalium ac indiistrialium rarioris esse momenti , mereqtie naturales, de quorum restitutione quaeri pollit, esse tam paucos, tam parum notabiles, ut lucrum ex illis perceptum vix in censum venire queat, ideoque in soro nostro praetereuntur. Gramen equidem, quod est naturale non
famum, ut dis. d. Ac. n.Iι.ὶ pascendis pecoribus. est 1atiqniagnae aestimationis; verum in hac Quaestione non facit partem: Quia, dum est in iolo. pars fundi est, ac cum eo fine dubio restituitur: De pastum a pecudibus & consumptum,neque restitui potest. nili quatenus alteram Qti aestionein in reditur, quae est de restitutione lucri, qua possenor sit locupletior.
sito, sitne bona fides causa Ductus acquirendi, aucura & cultura. Nam si Fides bona vim adaequatam cause acquirendi infert, nihil vetat direre. de consumptis non esse quaerendum; Si cura cc cultura sit causa, quod Justinianum tenere satis indubitatum est, ratio non patitur, ut posses quamlibet honae fidei, plus ex re aliena acqui rati qua in quicquid interest sua, ratione curae at que culturae, nec, ut locupletiori cum alterius iactura libi fieri liceat, postulare potest, aut debet: Hanc sententiam Iustiniani doctrinae & sequitati consentaneam esse, probavimus in Parte I. Lib.
a. tu. L. n. Ia. & ad textus, qui non parvo numero
a dissentientibus objiciuntur. respondimus in Partea. Digresf. L. a. 4. Ne summam quidem Disputationis, quae in Positiones. Veqq. est collocata, hoc loco repeti quicquam attinet: nisi hoc denuo, quod ad naturam Rei Vindicationis intelligendam valde pertinet. inculcandum sit. lucrum ex fructibus non venire in ipsim Rei Vindicationem,quae tantum datur de corporibus ipsis
274쪽
ad dominium petitoris spectantibus, nec recipit surrogationem pretii in locum rei distractae
Vel consumptae, I. 7o. I. ult. cum Edeqq. de Legat. a. secus ac Hereditatis petitio, quae ob laxitatem dc universalitatein intentionis suae, non modo res, sed etiam pretia rerum distractarum capit, ut ad librum praeced. vidimus. Sed nec ipsi fructus a
fundo separati, iure dominii, pol sunt vindicari; ossieto judicis adjudicandi sunt, ut tu. Inst. de OsfDI. n.s. dictum est. Si hoc ipiis, inquam. fructibus adhuc extantibiis, non obitat, quo minus aeque diciantur esse restituendi, ae in Hereditatis Petitione, ne bicro quidem e contumptis fructibus reliquo. id obstaculo esse potet t. nec adeo degenere actionis, sed de jure restitutionis quaeritur, utrum id fiat ipso jure vindicationis, an ossicio Judicis, aut condictione, quae datur de pretio ex re mea redactog V. de R. V. specialiter Condietione siue ea a. quae ad hunc usum optime
quadrat, cum revera, deductis omnibus, quae ad
id quod interest pertinent, si adhuc possetar ebonis alienis sit locupletior, id apud eum sine causa residere, mani sestum sit, ad tu. de Ondi L e causea. Tempus restituendorum fructuum, esse post
litem contestatam, sive a inota controversa. saepe alias dictum. & notum est, eum ex L 22. C. h. t.
tum ex I. U. I. V. de Heretpet. & aliunde pas . ut probavimus ad tit. de Hero iset. n. ι4. Iub . Non dubium est, si appellatum fuerit, quina pi imae instantiae contestatione repetenda fit fructuum condemnatio; Sed quaesitum est, cum pri us actum esset iudicio possessistio stustra, ae in petitorio actor obtinui siet; an fructus a litis contestatione super judicio posiestario, per quod pri
naum interpellatus est reus, an a sequenti litis contestatione super iudicio petitoris, sint computandi. Et iudicatum est, a postrema litis contestatione; Nam et ii per primam possessior inter Pellatus est . qui tamen abiblutus fuit, mansithonae fidei, iusque fructuum retinuit; quod secus est, ubi post appellationem prior sententia confirmatur. Ita notabiliter judicatum in causa Schellonis a Passen de, contra Hotι iam ab Hib
Io. A fructibus deduci impensas, in percipiendis illis factas, deinde necessariast & utiles, tam a nae quam a malae fidei possetare, metum est subfu tit. de Hered.petit. cum discrimine triplicitiiter judicium universale & singulare, quae illic Paxs ILnu nstrata, non demonstrata sunt. Prima dita .rentia delignata fuit haec, quod in Hereditatis petitione, possessor bonae fidei non modo necessarias, sed etiam utiles impensas deducere pota indistincte, live res melior sit, sive non, Lig. de Heres. Perit. in verbis; ut bonae fide si Foronius
modo impensus deducat, licet res non extat . in
quam fecit. hoc autem in rei Vindicatioue periculosum est adii mirare. Nam si quis in alieno fundo bona fide aedificaverit, aut conseruerit, etsi iiiiii muriae sititiinpensae, ut ue domiuus easdem facturus fuerit, si hic fundum recipere velit, reddere debet impensas usque eo duntaxat,quo D
dur pretiosior es factur, quin aliquando. si pauper lit dominus. bonae fidei possessor tantum habet tollendi facultatem, quatenus non fiat deteria
or fundus, quam Farificatum non foret. Quids per linpensas landi pretio plus accesserit, quam pro ratione impensarum Z Bonae Addi possessor s.
tum quod impensum est, recuperat, L IS. b. t. idque etiam de re a Creditoribus evicta jure pignoris traditur, quod bonae fidei possietares sumptus
in exstructione erogatos, quatenus pretiosior res
facta est, recuperent. l. v. g. a. de Pign. Potest quidem has impensas recuperare, tametsi nullos tructus perceperit, L. V. de Here aepet. Sed fructibus perceptis. impensas scilicet. petere non poterit, nisi quatenus superant fructus, L 31. Luit . ea I. Etenim admissa compensatione. IVe suum sumptum, meliore prae iis sa Io, domi viis restituere cogitur. est in I. S. in . de R. Viud.
Idem est in I. θ. inpr. eoae utroque textu Papinia
ni; qui impelisas ita vult servari, si fructutimante litem contestatam perceptorum summam exincedant. G. E. Quid ergo Λn fructus pos litem
contes latam percepti non deducuntur ab tinpensis 3 Imo sie potius dicendum; fructus ante litem contestatam perceptos bonae sdei possessor lueratur, ι -- g. a. Fim regund.Sed qui post litem conis teilatam percepti. sint, cum exinde suerit malae fidei possessor, Reus aut restituere, Vel certe Cum impensis compensere, tantoque minus de illis m. Cuperare debet. Haec ratio tam simplex & indubitata videtur,ut Haloander Papinianum emendare non dubitaverit, & pro. ante litem Contestatam. substituerit, P I litem Contestatam. Charondas in editione sus apud L I. 43. pro varia lectione ponit, a Lite Contestata. arideii s melius. Eandem tamen lactionem aut interpretationem, in nos. non probat. Sed Gothostedus ad G. S.ex utraque lectione posteriorein, id est emendationem, cen
275쪽
set esse meliorem. Est hoc exemplum judicandi, quam periculosum sit, conjecturis suis adversus
lectioiulia Florentinam indulgere. Papinianus, quod ad fructus Polt litem conieliatam perceptos attinet, nihil putavit collocandum, utpote cuin . notis limum sit, possessorem condemn. itum,teneri ad illos restituendos. I e perceptis ante luem,
major erat rutio dubitandi, quod eos lucrari dicitur possessor bonae sidet. Verum id ita restringit Papinianus, ut tamen impensas ct fructus pariter non lucretur, sed horum ab illis pati cogatur deductionem. Ita liquet,Papinianum rectit lime fructuum ante litem coni.perceptorum, duntaxat in
hac cau1a meminisse. Proinde bonum Detui ne st, Florentinam editionem relinquere inteme
Quaerat aliquis, an etiam consumpti fructus &usucapti, qui a bonae fidei posses re non l olent restitui, cum impensis compensandi sint λ Non olesi esse dubium, e generalibus Papiniani veris, & quia non fuit impensis oneratus, qui de fructibus illas fecit: qua de re vide prolixe contr. Antonium Fabrum ocCollegas sitos disset entem Sandium. lib. s. rit. V. def. t. Rursus quaeritur; si peri inpenses sundus tanto seu fhiolior sit saetus, ut postea notabile plus mercedis inde sit redactum, an etiam hoc augmentum,quod ex melioratione Possessioi is procellit, in calculum coimpensationis cum impensis, venire debeat; quod similiter adfir- Inandum est, cum eodem Sandio, d. xit. des. S. ubi ad rationes contrarias respondetur. Et in desilitione 4. πραγματικως probat, quod paulo stiperi is collocatum, in impensis repetendis consuli domino magis quam pol Ietari, bonae licet fidei: Pcoinde, si per impensas modicas ingentem meliorationein effecerit, elim nihil quam impensas recuperare; Si vero, quod crebrius accidit, impensae majores sint, quam melioratio; nihil quam id, quo melior&pretiosior est fundus, consequi,
ut dictum .i nobis,& auctoritate multa ab illo probatum est. II. Secunda disserentia, quam interl le reditatis petitionem & Rei vindicationem commemora
vimus, eit haec; Quod impense, etiam voluptuariae, a posse re bonae fidei hereditatis dediicuntur; sed eaedem a posses re rei singularis duntaxat tolluntur, aut si dominus tollentem pati nolit,r pernio dabitur. LI. de Impens in rem DolinaeL LAS. h. t. quae tamen minus id explicat diiuncte rLex tertia citata,de marito, respectu fundi dotalis
itaquituΠhic est fingui aris &bonae fidei possessisq
ideoque ejus argumentum ad hoc caput doctrinae
Ia. Tertia differentia spectat ad malae fidei posese rem. Hic impensas voluptuarias, quo minus
tollere pollit in rei vindicatione. perinde ac ei permittitur in Hereditate, nihil ObIlai LIν. s. t. de Hureae Pet. quod firmat ratio in I. IS. eod. Pro malae fidei postustare allegata. quod Petitor ex aliena Iactura Dcrum facere non debetit. Sed inutilibus est distri inen; malae fidei Posses r uti
tes impensas in hereditatem factas, quatenus res melior est, servat, L IS. de Hered. Perit. Sed impensas utiles uirem tingularem saetas, nullo modo servare potest, verum licentia tantum ei permittitur, sine laetione prioris rei status, illos auferendi, cpen. in . h. t. Tumetu haec totilendi facultas etiam in necessariosa Ilit, quili do quis sciens novum alieno in situdo struxit aedificium ; cujus rei rationem dedimus in Part. I. Lib. a. Tit. p.n. 24. Scilicet,est quidem materia aedificio impensa necessiria, quando aedificandi jusct inititutum legitimum supponi mr; verum, hoc ipso non jure, nec ulla urgente necessitate ficto,
non potest fieri, ut tigna lapidesque pro impensis
necessariis habeantur, sed ut res plane superfluae conliderantur. Reliquam ejus rei disceptationem, executi sumus in loco praedicto. I3. Haec ita de petitione rei, de Ductibus eo-TNmque collatione cum impensis. Exitus judicii, pro natura actionis arbitrariae, de qua egimus in Parte I lib. 4. tit. 1. n. 72. duabus constat partibus; Una, quod Iudex arbitrium, hoc est jus-
suin, causa cognita interponat,ut Reus rem restituat, cui si possessor parest, bene est; si non pareat , sequitur condemnatio in aliquid majus, eoque casu iugiis arbitriumque Iudicis erat interlocutionis instar. ct ultima condemnatio vitri desinitivam habebat, quemadmodum citato loco probavimus. Sed cum hac doctrina parum convenit, quod est scriptum in I. a. h. t. Qui resiluere Dinussu fici non paret, contendens novosse re siluere si quidem habeat rem, manu militari,O sicis Iu licis, ab eo possessio transfertur. Non habet igitur se jussus Judicis, quando reus non pa
ret, ut interlocutoria, sicut alias diximus, ct communis est doctrina, sed etiam tunc vi in definitiis vana ct executionis habet. Sequitur quidem adhue Cindemnatio e ructu ιm duntaxat omnisinque causae uomine, d. l. s. ' de ipsa re petita nihil amplius agendum sit perest. Motus hae difficultate fuit Antonius Faber, L confeci. C. 17. ut hanc
276쪽
legem pro constitutione Principum, vel interpolationeTriboniani acceperit, qua proprietas actionum arbitrariarum sublata iit, eamque Triboniani sententiam variis urget incommodis, quae summatim recenset D. Wissunbachius ad h. t. th. 14. refelluntur autem πικρῶς,ut solet,a Bachovio, di p. 7. BAction. th. 7. N ιt. Sed videamus,quousque in hac lege recedatur a vetere doctrina .:elio-nuin arbitrariat indussum Judicis in rei vindicatione, praecedere condemnationem principalem,
est in hac ipse lege M. versiculis fluero; si vero:
Sed hoc ex eadem colligitur. Judicem non semper fuisse progressuin ad condemnationem, Ob contumaciam non restituendi, sed aliquando jussum sbum iu continenti executum ede, quo Petitor sine mora rem suam recuperaret, ut sententia
principalis de accessionibus tantum sequeretur. Sed in hoc praecipua dissicultas vertitur, unde mainnus illa militaris,oc unde illa Judici ' Manum militarem veteribus incognitam sui me, atque a Triboniano Legibus intrusam,contendit Faber. Sed nihil admodum, quo id probet. in medium profert. nec cur lecem quoque tertiam D. M visfiat ei. dice udum iit esse corruptam, ubi sic habetur;
Extra ordinem quis. Dine suae potesatis exequi oportere decrerum suum. etiam per MANUMMI LITAREM; quia non cohortes aut legio nes, sed ministri Praetoris armati, qui sunt initi ueli fustibus ct gladiis, intelliguntur, vel etiam asminiculum militare quod dicitur, in L ult. C. de .is, qui Latron. & adhibetur, quoties Civile amminiculum ad executionein faciendam non sum. cit, ut ait Martianus in L l. ult. Sed tamen quod Judicis ossicio ind. l. G. manus militaris adscribitur, non caret suspecti nota, quando satis constat, exequendi vim manumque armatam penes
solos fuisse Magistratus, quein etiam ponit d. LI. Nevissiat se. Nec ausini temere per Judicetnheic, Praetorem intelligere, ut aliquando fieri, iatis alioqui constat ex l. r. s l. δι. de Dic. Nam jussiis Judieis jubentis rem restitui, quam 1equitur ablatio rei per manum militarem, dicuntur ejusdem esse reudicis incis, quorum prius sine dubio fuit judicis proprie dicti atque pedanei
nec Praetoris interventus heic usuin, ut videtur,
habere potuit. Aut igitur Judicem hac in parte Praetoris opem implorasse, quod Bachovius
Ponit, aut manum agnoscere Τriboniani oportet. Prius nullam habet probationis auctoritatem.
ct dicitur manus militaris incio Iudicis adhiberi: quod multo melius juri Graeco, quo Magistratus ipsi Iudices sunt, quam veteri Latino con-
Venire, Hon potest negari; utcumque Bacho-vius belleborosos, qui in d. l. G. quicquam novi animadvertunt, appellet. Quicquid huius rei sit, do strii ta Juris. quae est de Aelio uibus sibi trariis. quo minus ita se habeat ut olim fuit, per hanc l. G. nihil impedimento est. Sed ego ita existi.
mo: Ex laac I G. cum aliis textibus collata, naturam actionum arbitrariarum, hoc modo lsuisse
comparatam; Primo jussis Judicis, jubentis retri restitui, interveniebat, quod est Arbitrium, unde nomen huic generi actionum: Si possessor iussi
ni, quam nili causa plene cognita fas non fuit interponi , pareret, pro sententia habebatur; Si non pareret, Iudox animadvertebat. an in promptu esset, exequi Λrbitrium. Si videret, rei copiam haberi posse, vim adhibebat armatam, ac ab invito posseisionem auferebat. secutura dein sententia de fructibus & accessionibus. Si restitutio non posset fieri, per doluin possetaris praesentem, vel praeteritum, damnahatur ille, secundum
jusjurandum in litem; si absque dolo. in id quod
vere fictoris interfuerit: nec enim in Rei vindic tione licut in fietione. Quod metus causa, adversus euin, qui arbitrio Judicis parere recusat, certa muleti statuitur. Haec sunt inae l. G. Et hoc addendum iis . quae olim de Λrbitrariis a monibus scripta sunt; inprimit, haud seinper contumaciam non parentis arbitrio Iudicis, pecuniaria conisdemnatione, sed di praesenti executione vindi. cari r . Verum quid si Possessor condemnatus ad restituendum, executioni se opponat non vi, sed praetextu juris nignoratilii, u1us fructus, superficiei, aut sinulis 3 Non potest evitare praesentem restituendi necessitatem, sed huic quidem lententiae parere cogitur; suum vero jus, quod ipse adhuc habere se putet, nova. ac tit vulgo lO quuntur, actione cruda persequi debet, ut lanci
Paenam in translatione pine nis coninsculem. Vereque de illa praedicat, cam esse μ ετρίαν κώφιλαί Θρωπον mediocrem ac humanitatis plenam. Nec aliud hodieque volunt Statuta, quae jubent omnia deseusionis media simul proponi; ne lites ex litibus prorogentur; quin nec aliam juris antiqui sententiam esse, ae LVI. & rigor executionis nec eludendae vigorsententiae suadere videtur; etsi lege certa sorte minus terminatum, ver in Κ λ a ςασιαι
277쪽
σιαθεν illoικα suri, in ora varie distulatum, ne est in rebus,& ad compendia litium di prae ut ait iniri ae eas. io.Justinianus. Quod veri solen- dendas causidicorum aes βολώργ ιας introductum. T i T. II.
I. Non esse Publicianam actionem e dominio Praetorio. II. Publicianam dari his, qui possunt usucapere. III. Conciliatis l. 9. g. 4. h. t. cum l. 3I. I. ult. de Achion. empl. II . D eren-ria hujus actionis a Rei vindicatione. Alia remissi ve. M praecedentem titulum diximus, Rei vindicationem esse directam. vel utilem. Quid hisce terminis in Aetionum doetrina contine tur jam pridem explicitum tenemus. Direc .uneta Rei vindicationem, quae datur ex domini rei lingulariis, tam iure Gentium, quam jure Civili, est in L M. de R. V. Cum autem haec Λctio Publiciana sit in Rem Praetoria, posset aliquis ita existimare, dari illam ex dominio, quod juris Praetorii dicatur: sed non est ita; nam Publiciana datur ei, qui rem a non domino hona side adius, sinist, antequam dominio potiretur. p. in pr. h. t. Estne igitur utilis Rei vindicatio δNusquam ita, quod sciam, appellatur; nec est etiam talis; quoniam utilis saltem ex jure aliquo in Re proficiscitur, ut est superficies autempliyteusis, de quibus ad tit.seqv. Dicendum igitur. quod sit in Rem scripta, lx ex aquitate a Praetore introducta, sere ut in L 32. da Reb. Cred. α quemadmodum reliquae Praetoriae in Rem, de quibus agitur an tit. Inst. de Actiam Parte I. n. 7. ubi de fundamento di de reliquis hujus actionisi equisitis satis actum copiose, nec quod ibi dictum ite animns est repetere. Si quid omisiam, vel eoncilius di elum, videamus.
in usucapione, adesse debere, significat Ulpianus ex Marciano in L 7. g. a. h. r. dum eum, qui a furiose emir, ignorans eum furere, Posse Nocapere go, ait, tT Publicianam competere , l. 7. s. r. h. t. Sicut requisita bonae fidei, justi tituli & Traditionis factae recensentur,& ante traditionem Publiciana dari negatur, in I. ust. d. l. 'quia fine possessione nulla est v sum pio, L G. de sucap. Sicut igitur qui est in statu usucapionis, non potest esse dominus; ita nec vero domino qua tali. Publicianam dari, res ipsa loquitur, nisi ille diffidens probationibus, potius praeserre velit, se iure possessionis justae, quam dominii professione niti. ut dictum ad Ins. & secundum quod ea, qitae Wissenbachius mi h. t. n. 23. accrimulat, accepta, facile in rectam partem accipi possunt 3. Contra quos detur haec aistio, satis & antea
dictinn, nisi quod de possetare b. L cum titulo
diximus, euin non teneri Publiciana, quia eum
Adtor nihilo plus habeat quam bonam fidem
titulumque, possessor habens tantumdem, meli ris est conditionis, qua semper in pat i causa gaudent possidentes. Tantum si contingat, duos ab eodem non domino rem esse naistos, cui pri ri res est tradita. hunc praeserri,& Puhliciana rema secundo evincere posse, traditur in Ly. . 4. h. t. cui opp. LIι. g. . de D. Empt. ad quam reipono sum apud Insitutiones condixeram L .Thomasio, qui ἀντινομιαν esse dixerat; etsi cuin in pos pen. ad h. t. respontio collocata siti ad eam ipse nihil
annotaverit. Nerati uia in L LII. g. iat. sic ait: in Wque nostrum eandem rem emit a non domino ;cum emptro venditioque sine dolo malo fieret, traditaque est, sive ab eodem emimur sve ab alio. is ex nobis tuendus es, qui prior jus ejus apprehendit, id est, cui primum tradita es. Mihi sic responderi
posse videtur. In l. s. s. q. non memorari eundem casum, qui reperitur apud Neratium, nam
hic non dicitur auerum ex emptoribus possidere, sed uter prieseratur, is ne,cui priori res est vendita, an is, cui primum tradita sintsciadversius tertia possessorem, ut casus fingi potest,quia non prinponitur alius. Respondet indistincte, qui prior rem apprehendit,primas habet partes, sine discrimine, ab eodem, an a diversis non dominis rem sint adepti. At in L p. s. η. ponitur, alterum esse possessorem, hunc esse potiorem, si a diveris
fis non dominis, uterque rem traditam acceperint : Eundem si habeant audiorem, non jus rosesessonis, sed factae traditionis esse spectandum ;quam distinctionem Neratius negligit, si neuter in praesenti possideat, sed de πρωτα αξ ut COΠ-tra tertium laborent. In hac respontione magis est ut acquiescamus, altera in Positionibus collo- .cata minus, ut nunc est, confidendum videtur. 4. Postremo negligenda non est differentia Pusticianae a rei vindieatione, quod illa de rebus incorporalibus etiam datur, ut est usustructiis reservi-
278쪽
s I AGER VECTIGALIS. ID EST, EMPHYT. PETAT s
mirus praedialis , de quibus usucapi nem esse tionem intervenire, res loquitur. α ab UlpianonnIlam, satis conis .it, ct in loco dictuin est, M. F. script mn est in L s. r. Reliqua pete sis ex Parte ι. h. in quibus idcirco non nisi improprie tradi- priore loco demonsrato.
Si ager vectigalis, id est Emphyleuticarius, petatur.
I. Exemplum utilis in Rem actionis here tradi. II. Definitio emphyleuseos per articulos expositae. III. Ad uirum spectet Thesaurus in fundo empisteutico repertus, ad dominum, an emph λ- reuram; disputatur pro domino. IF. in iis dominium minus recte appellari; argumenta adversa refelluntur. V. Personae, quibus emphyreusis acquiritur. ν I. De modis empυ- reusin consit vendi. VII. 2uomodo empbteusis exercenaea M. VIII. Ouatenus prae orialtione acquiratur. IX. De duratioue emphytens s. X. dicitat pensonis, an propria sit emphbteusi, nec dari remi mnem τιctigalis ob casus fortuitor. XI. De modis finiendi em meu . XII. Continuantur modi finiendi. XIII. An ita empbreusi, melioratiouerempbtetita debeantur. OEquitur exemplum actionis in rem utilis, quae datur Emphneutis, quos non esse domiuos, sed tamen in rem actione gaudere, scriptum est in L . g. ι. h. alias a nobis ex parte probatum. Utile dominium qui vocant, non tam analogia juris . quam proprietate vocum terminorumque peccare, similiter demonstratum est ad tit. I. de A. R. D. n. aT. Ager Emphyleuticiis in Rubr. dicitur vectigalis, a pensione, quam vectigal, praese tim in locationibus publicis . quae frequentiusquam privatae in Emphyleusin cadunt. appellari Constat; non minus quod Emphyleusis ποκά τοι ac τευ My, i .e. ab impuniando nuncupatam esse, manifestum est. a. Definitur Emphyleusis, eontractus cons=fualis, quo dominus radii Di fructum 'ius δε-
minio proximum. alteri concedit exercendum, quamdiu pensionem solve LI. IV. de Loe.cond. σι. . h. Placet singula recensere verba, diligentiusquam in parte priore factu ri, Lib. I. tu. Zy. N. F.cONTRA C T U S. Esse contractum medii
generis inter emptionem venditionem di loc tionem conducti onem, adeoque conseia filalem, bonae fidei, denique iuris gentium origine,potius quaen IurisCivilis. dc quae ad harum rerum eAegein sin pertinent, exposita Parte I. ad ι.I. de Loc Gnaen. s. noi est quod heic repetamus. QV o D
M IN U S. Sic enim est . quod Emphyleuta dominum habeat. d. si quod ipse dominus non fit, d. l. . h. quod opponantur Emphyleuta reique dominus, L δ. 1sqq. C A Jur. phyt. quicquid de usu Principum Graecorum, suos Emphytentas praediorum dominos appellantium, probetuζ ex l. a. 12. in fine, α I. ult. C. de Frenae patrimodisia Pane L lib. ata tu. t. n. s. P R A DIL Sic est in L sed hujus tit. Rubrica meminit agriduntaxat. Praediuin constat esse rusticum, vel urbanum , sed Emphyleustos vocabulum ab aedificiis, in quibus nil potest ἐμφυτευε est, plantari,
alienum esse videtur , atque in agris hoc genus Contra ius plerumque frequentari. VOX, ocres, ac usus loquitur, & nigrum hujus tituli non minus quam Rubrica. Iustinianus tamen in L LI. indistincte loquitur de praediis perpetuae fruitioni datis, ut Stal. a. de Iur. Emph. verh. Licero eum a radiis pbleuticariis repellere, sed in L seq. quod de emponematis caeterisque praestationibus habetur , ad agros potissimum pertinet. Rursus idem in Nov. Io. L a. expresse domus Emphyteuticae meminit, quemadmodum di aedes vectigale, memorantur in L 4. L a1. D. de da . ius. Unde resultat haec 1ententia. Emphyleusin proprie & ab initio pro sunIs introductam, usu teminporum ad domos suisse productam . maxime veteres re crebris reparationi hus Obnoxias, ut est ind. μυ. o. c. r. fuit. Sic etiam Thomasius adpin. q. h. t.
Distinguendaseunt tempora. Ab initio equidem concedo emphyleusin in agris fuisse celebratam.
Sed Dccsu temporis mores eum contractum extenIerunt etiam ad alias res immobiles, ex quo natura contractus etiam conveniet adibus. M isi stubach. ad l. I. C. ιle jure Emphyti P. m. 87 Struv. ad Th. t. rh. V.
3. FRUCTUS. Sub voce fructus intelliis mus&usum . & jus percipiendi quicquid ex
fando α ejus occasione. maxime a plantationi
279쪽
emphyleutam, an ad dominum pertineat, de qua norem, quam dialectieain,habent. Nam quod ait prolixe disputat Vinnius pro emphyleuta, ad g. Vinnius ad Z I. M. I. de AE R. D. ad se neu- . de R. D. ubi renos, sed renitis e. His tamplenissima pertinet utilitas Iarijure, quoadsentae litus noster in contrarium tendit ad tit. an dominum, minus valide respectu Emphytcutae aP- de A. . D. n. s. vultque dividi thesaurum inter plicatur Thesauro, quam respeetu mariti. ad dominum sundi ac inventorem, Emphyteuta quem nihilo minus plena pertinet utilitas, non praecluso: duplici ratione. I. Quod Emphyteu- modo pari jure, quo ad dominum. sed etiam ut adta non sit dominus. a. Quod jus nabeat usussm- dominum; non tamen ad jus thesauri valet, quia istu . & Thesaurus ad fructum non speelet. Re- non censetur in Duetu. a. Vinnius. Utilem in rem sellit ibidem argumenta dissentientium, quae sunt actionem habet En breuia . etiam adversus ah utili dominio, ct analogia damni particularis, ipsum dominum. Sed tu responde, Maritum habe- quod eum Emphyleuta serat, lucrum particulare re non utilem. sed ipsam rei vindicationem dire- non sit ipsi invidendum, cum utrumque sit a sor- chain, nec in illo tamen hanc rationem essicere, ut tuna, tam Thesaurus, quam satale damnum, L i. Thesauri parte . quae dominis competit, augea- g. ι. de A. R. D. Eli haec e quaestionibus, de qui- tur. 3.Vinn. Em Pleuta longe distat afructuario bus in utramque partem διαλεκτικῶς ambisere Sit ita, non magis vero quam maritus, & tamen re disserere postis. ut a nobis indecisa relicta iit in huic ideo negatur Thelaurus, quia non est in Fru-Parte I. lib. a. rit. . n.Jo. Memini, alias evenis. Elii. Habeant plus juris in aliis, in Thesauro te, ut magis in Emphuleutae partes inclinare vide- non habere, fatis ex hisce rationibus patet. Plaremur. Rationes tamen pro domino minime cet addere Mynfingeri ad eundein L 39. argu- speraendae sunt; I.Quia cum Thesaurus juxta in- mentum, quod prima socie Mandur; sed ubi ventorem ad dominum spe stet . nec Emphyteu- contreetas, frangitur. Des amplum est ex tae Domini nomen convenire, superius proba- de Procum ubi procurator in renιjuam habet uti- tuiti sit, vix est, ut Juris Auctores thesaurum huic te in aetionem, qua praesertur domino. cui dire- destinasse eredantur. Λccedit gravis autoritas cta datur: ergo sinuliter Emph; euta, qui est Ulpiani in L 7. g. ra. Sol. matrim. M. ubi negat, utilis dominus. praesertur ei, qui dominium ha-ihesaurum in fundo dotali repertum cedere ma- bet directum. Si valet sonus verborum plus quam rho, sed partem ejus dimidiam jure dominii per- rei momentum.valeret haec ratio. Sed quid λ ILeeptam uxori esse restituendam, idque ideo, quod qui cessit actionem, alienavit eam, sola subtilitate Thesaurum in fructu uon computari, si manife- juris sibi salva. qua non potest uti adversus eum. stulti: Atqui Einphyleutam. ubi de praerogativa in quein onme jus situm transtulit. Hic autem dominii agitur. plus juris habere, quam maritum Emphyleutae dominus suum dominium ita reti- in lando dotali, difficile di mi est, quatenus huic nuit. ut ei, in quem transtulit Emphyleusin, nec rotunde, secus ac Emphyleutae, dominium ad- ipsum dominii nomen adscribatur.
seribi eonstat, ex his quae ad tit. Ins. quib. ac licin. . exposita sunt. Cui addas velitia, quod Em- 4. Sequitur in definitione, ET JUSDo. phyieuseos&vox,&institutum propius ad usum- MINIO PROXIMUM. Sie loqui malui
fructum. quam dotale jus mariti accedit; proinde mus, quam utile Dominium. cum vulgo I k contra Emphyleutam sortius militat ratio de stu- rum, ' per ea, quae dis. Parte I. de R. D. n. N. ut ictu, respectu the1auri. quam adversus maritum, tamen de re minus quam de nomine sit quaestio. in cujus tamen praejudicium Ulpianus hac ratio- Uerum non est de nihilo. servare proprietatem ne potissimum concludit; quod Thesaurus non sermonis juridicL Utiles Actiones vocari, legalis sit in fructu. Parum reseri, quid nos sentiamus; est do strinae, causas aetionum utiles vocari, non verum . ut nunc est, magis inclinat animus in est Iuridicum, ut illic probatum est: Sed contra partes domini, quam emphyleutae; praesertim, dicitur, satis Latinum esse nomen a re ipsa demin. quia rationes diserepantium vim juridicam mi- ptum, quia contineat omnem rei utilitatem. Ue-
. Communis tamen fero Doctorum sententia est, Dominum Emphyleuseos habere directum, Emphyleuia - tam utile dominium, idemque placuit D. August. P. a. C. αεν. pr. ε'b. Bubem id miti allein bieerblite
280쪽
rum bant etymologiam oppositio directi dominii perspicue refellit. Notum est, utiles actiones directis Opponi, quia non directe veniunt e verbia legum propriave negotii natura, sed ad similescat iis utilitatis ι ausa producuntur: hoc nihil ad utilitatem Perceptionis, quae Emphyleutae tribuitur, niti ix utiles leges, α utiles contractus, equibus utiles dantur actiones, comminisci vellis. Duae rationes contra tendunt; Prima, Emphyleuta rem, in qua jus ei competit, vindicare pia est, etiam contra ipsuin dominum principalem, L . h. t. ergo & iple dominus est. Sed videamus textum. 1 aulus ; Oui in perpetuum fundum fruendum conduxerunι a municipibus; quamvis non efficiunt ur domini, tamen placuit, competer
iis in rem actionem adversu quemvis posse orem, sed I adverjus ipsos municipes hinc ita colligunt;
Cui datur actio in rem uιitis contra dominum, hic etiam utilis est dominus. Respondeat Paulus: Emphytetitae competit in rem actio, haec est thetis.
quani ponit; ei vero opponit hanc, mphmeuta non est dominus, eamqile perinde habet pro certa; sed negat haec inter se pugnare, quia ita actio in rem latius patet quam dominium, ut liquet ex Juris principiis, quae docent, eam ex quolibet jure, quod in Re constitutum cst, nasci α exerceri. Ratio altera, quam objiciunt, his verbis constat: pbleuta omnem rei causam omnemque fructum, non propter aliquam couventionem, uti eou- tingit in locatione, Ied objus,quod in re aequisivere, ι upiunt, commodumque in alios Iransferrepossunt, quibus reb dominis exercitio consessit. Merum entinuero, si haec usu fructuario tam evidenter applicari possiuat, ut nihil sit dissi inite . satis
constat it exinde Emphyleutae non posse dominium adscribi; Atqui usurructuarius capit omne rei
emolumentum, non magis propter conventionem, quam Emphyleuta, exaeque propter jus in re constitutum, aeque etiam sui commodi in alium transferendi habet potestatem , quae omnia sunt illius Objectionis contenta. Atqui fructuarius tamen non dominus; ergo nec Emphyleuta. Si quis instet Fructuariuiti non posse jus suum trans-Orre in perpetuum, secus ac Emphytetita; serviet respontio, quod perpetuitas ad dominii differentiam non spectet. Dominium est jus persecte disponendi, quo caret Emphyleuta obnoxius alteri , sine cujus voluntate suun jus alienare ne
minio redamat, quam conducere, praestare mer-
cedem, amittere jus sitiam non soluto canone, ne glecto consensu in alienando 3 Non negamus a lioqui, jus Emphyte utar aliquanto validius esse quam Fructuarii, licet ille gradus non variet speciem. Plane aliud dileriinen se nou prodit. quam quod a periculo damni particularis Einis phyleutae incumbenti, dependet,eique relpondet t. l. tu Di. C. de jur. phyt t. Unde nec eum Ob impensas majorus rem derelinquere posse. quod muli uel uario licet, facile colligitur, d. l. t.
s. In definitione, ALTERI. Hac voce perinsonae, quibus Eniphyleusis acquirituri designantur. Atque ea parte tenenda distinctio. quod Einphyleusis vel sit 1ipliciter, vel certis peribnis constituatur. Qualido simpliciter constituitur, trantit ad quosvis Iaeredes, licut in omni jur quod in perpetuum conceditur, juris esse constat. Exceptio est in Ecclesiis domibusque religiolis; in quarum favorem constitutum est, ut emphyieulis earum alii concessa. non transeat ad heredes, nili filii vel nepotes existant, ut nee ad tertium gradum specialiter extendi possit; excepto ru 1us, quod vir acquirens Emphyleusin, uxorem, α uxor virum comprehendere pollit, ita ut Iulliniano Placuit, in Nov. 7.co. pr. Quando Emphyleusis certae familiae relinquitur, cum istac familia durat, nec ultra personas ejus gentis extenditur. sic tamen, ut familiae appellatio ad seminas etiam, atque ex seminis prognatos extendatur, arg. l. Us
Ventionem, a g. g. I. I. de loc. Cond. Scriptura valde quidem usitata, non tamen absolute nece8saria est, ut probat D. Wisten b. ad i. r. C. h.t. Testamento constitutae Elia phyleuseos , nescio an exemplum in Jure nostro detur. Non est dubium tamen, quin Testator emphyleusin fundi sui per modum legati relinquere, oc ita jus in re sua constituereque. t. arg. l. a fide Pign. Act. utrovir autem modo stabiliatur, danda eli opera, ut diligenter a Locutione distinguatur, quod inprimunt perpetuitate temporis, modicitate pensionis, melioratione S translatione periculi, quod est edamnis particularibus. Si tamen has pactiones non ita contingat exprimi, Pla vox mpbte eos,in conventione vel Testainento adhibita,qualitates illas continet, aut si vernacul e concipiatur,