장음표시 사용
191쪽
zis nulla post mortem promistant praemia
virtutis , quae tamen eo1 omnino sequentur . Plana haec quidem certe atque inter se apta ac cohaerentia videntur. At emendata a Sal. masio utique non sunt ejusmodi. Neque
enim haec, isod . . . reparatam ab asseetiabus irrationalibus habet substantiam ae post eorum interitum remanentem , eonvenientem naturae suae habet persectionem, nectuntur cum illis , Sed etiamsi quis ponat reo talem esse animum, quippe quae postulent, id modo adsertum a Simplicio fuisse, anismum superesse extincto corpore.
Iam illud quoque, rationem τοις αλο- γοις usi , sampuam instrumentis, quod fulsum ae ineptum , ae ipsis αλογοιs παλσι Moγωτερον , Salmasius pronunciavit, recte omnino dici potuisse, pronum est ex ipso Simplicio agnoscere , qui eandem pag. ISI. Sententiam expressit in his: Αλλα
192쪽
ται , εαν δν etc, Audis, ut animae facultas rationalis uti dicatur τω σωματι και τραλογω ζω p, ωs οργανον, eorumque misiste
rium ad sui ipsius bonum referret Quemad
modum supr4 idem Scripserat, πιν λογικην δυναμιν προς το οικειον αγαθον των αλογων
πα-θων χρησιν αναφερουσαν. Nam idem Sim. plicio n αλογος ζωn ac τα αλογα παλ . Hoc in loco primum vocat αυγους Fεξεις , quas inquit proptςr boaum animontis a natura tribulas. Postea appellat αλογους ζωας atque iterum αλογους νεξειs. His adde, quae habet pag. 8. Αλλ' αι μεν αλογοι νεξειs,
Dixi, locum Simplicii, de quo hacto I a nus
193쪽
hoc est , Illud autem certe mirum videbiatur , quod haec praecepta eos, qui istis ob temperant... beatos ac felices reddant, quin opus habeant virtutis praemia post mortem quem habemus pag. 6. his verbis: Δηλον,
Jam ad illa, Oυδε των eντων risAων, ita Salmasius: Corrupta haec rare nemo non P, deat ... vi, inquit, corporis curiam gerit, neάue homin- curas, neque ea, quae pere
solliceri. Restat alter ejusdem Simplicii locus
194쪽
nostra runt et hie eue debet semus. Vetur liber Iegit os σωs , omnino recte. Forte re cribendum , των oντ- r αετερεν . Sis
apud ipsum Epictetum paullo post distim
guun ur ται τμε ἴα εργα sib his, quae non sunt nμιν. Idem tamen rensus ex pu gata , τα οντωs nμων, quae Pere nosrra sunt. Oντως esse legendum pro οντων, nemo ne gaveris . Ita Iupra , O δε οντ- αν ωπος ειναι βουλομενος. Hactenus Salmasius ; qui bene quidem, quod eντως ex veteri codice adfert; at admodum inscite, quod, των θν-Ytus ημων, interpretatur, si e vere nostra sunt; ideoque. των οντως η μετερων, ex in. genio legit; vel, των οντως ημων , in eamdem sententiam accipit, quasi genitivum ex
λειται, 'significat, Nec hominis, nec vere nostri curam oeris. Non enim dicit Sim-
plicsus, corpus non esse nostrum; id quippe mirum atque adeo ridiculum videretur; sed illud omnino, quod 'nos,' non esse de
195쪽
Superius, quum Laertium exponerem, praetermisi de Κulinio dicere, a quo etiam corruptam ac male acceptam ἀjus sententiam suisse intelligo. Lege eius adnotationem ad illa, Τουτcis μαν το κατα φυσιντο κατα την ορμην-: idque perte, quum res non sit obscura, profecto cognosces .
AD SECT. LXXX vnI. LIB. VII. IN ZENONE.
De fine, qui est seeundum Stoicos congruenter nata. rae vivere. Quomodo Laertius sit legendus.
ΚαH πετην αυτου habent editio Amste. Iodamensis ac Stephanianae , quae Saue
196쪽
DIOG. LAERTII 13smendandae ex Basileensi ac Romana: ubi recte , Omρ ες ι κατα τε Tnν αυτου κου κατατnν των ολωνοῦ nimirum, Finem rase eo gruenter naturae vivere , quod est recundum propriam se universam naturam vipere. Memdum sertasse originem ducit ex superioriabus , Τελμ ειπε osa λογουμενοvs τη φυσει, o περ εοπι κατ αρετnν . Deinde, o vir ς εν τω omnes Laertiani libri, praeterquam qui Romae prindiit ; cujus est lectio verior, o αυτος ων τ' stu, hoc est, Recta ratio omnia permeans, idem, atque his ipse Iuppiter rerum omnium moderator. Certe qui noverit . quid sentirent Stoici ac quo modo loquerentur , multo hoc, o αυτος ων inquam, aptius accommodius judicabit. XXXXV.
Boni participes non esse, nisi ratione absoluta pra ditos. Mendum esse, Λογικου η-Pro quos λπnin supponitur .
197쪽
En alia boni definitio, quae Diogeni
Babylonio tribuitur. Nos vero a doctis non bene perceptam paucis declarabimus. Illa
enim Λογικου, n οἶς λογικου sic accipiunt ,
Milone praediti , pes quasi ratione praediari, quid autem sit istud, Vel quasi ratione praedisi , prosiecto non intelligunt. Scribe
igitur me auctore δε ι- ως λογικου, hoc' est . Rationalis, ut rationalis est. Nam bωnum esse in homine dicebant Stoici tantum , quia ratione, eaque perfecta praeditus sit. Sic Seneca epist. ult. Hominis δμnum non est in. homine , nisi quum in illo ratio perfecta est. Quare pueros et indoctos negabant boni participes esse. Iterum Seneca eadem epist. Atqui non magis insumo ne soni capax est , quam arbor, aut m
rum aliquod animal. Gare aurem bonum in istis non erip oia nee ratio : Ob hoe in infante quoque non est: nam et huic deest. Lege Iipsium lib. 2. manu duci. ad philos. Stinc. dissert. aa. f. XXXXVI.
198쪽
AD SECT. LXXXXuI. LIB. VII. IN ZENONE.
Quein admodum Stoici mala partiantur. etis κακαν in των mutandum.
Ανα καλιν δε και των κακιων, τα μει περι xl σχην Φαι , τας κακιας και τας καταυτας πραξεις ' τα δ'εκτος, To αφρονα πα- Πιδα εχειν και αφρονα φιλον. Legendum omnino των κακων . Nam heic mala partitur ad mentem Stoicornm similiter , ac bona ex eorundem sententia diviserat ; Ετι των αγαδων τα μεν εινα tarε ι xl υχ ... αρετας και τας κατα ταυατας πραξως ' τα δ' εκτος, Yo τε σπουδαιαν εχειν πατριδα και σπουδαιον φιλον. Ita τοις αγαθοις τα κακα , bonis rariuia, ut αι κυκιαι ταιs αρεταις, pula virtutibis ex adverso respondent.
AD IECT. LXXXXVIII. LIB. VII. IN ZENONE.
199쪽
Haec ad verbum sonant, Et quidem remper praesentia bona, virtutes suut 3 non semper autem praesentia , ut laetitia, deambulatis Sed dubium est, cur ambulatio, quae inter αδιαφορα locum videtur hab re , numeretur in bonis. Equidem sic existi. mo , ambulationem heic designare sapientes sermones , praesertim dialecticos, id est, λσγους εν ερωτηπει και αποκρισει, ut eos describunt Suidas V. ac Laertius , quos philosophi habebant, maxime Stoici in porticu deambulantes. Supra Sect.
ος λori , id est, is portisu varia inambulans Zeno sermones habebat. Sic m- ριπατοι , quum loca, in quibus philosophidisserebant mριπατουντες, tum etiam ipsas, quas inter deambulandum habebant, disputationes exprimunt e unde it Ia περιπατον ποιειμαι, περιπατον : et Aristophanes in Ranis, ου σοι γαρ ε πι περιπατο καλλι . περι γε τουτου , hoc est, διατριβηκαλλι , ut ad haec antiquus scholiastes. Vide Η. Stephanum in thes. graec. Non omit.
200쪽
omittam versus Platonis comici apud Athcnaeum lib. 3. et lib. 2. quibus Stoicos peti stringite
Quos idem Athenaeus lib. 4. recitat paullo aliter , Batoni adscribens. Haec ipsa του Περιχατα re significatio Stobaei verbis, quae sunt in eclogis ethicis,
pag. I 66. ubi de honis ex Stoicorum sententia loquitur, sane comprobatur. Nam is quidem φρονι ην χεριματησιν appellat. Audi et XVαν δε και ειις ροσυνην κω φρονι λην sic enim legendum, non rata Miaoynim, ut editum est ηερι απησιν , Urε πασι τοι φρο
φρονιμp περιπατησει opponit την αφρονα αποκρισιν insipientem responsionem, Sermo nem faciens de malis, quae τοις 'αφροσι non semper adsunt ex eorundem Stoicorum decretis. Itaque, δευ ν δε , inquit, και φοβον και α ρονα αποκρισιν, tres πασι τοις αφροσιν ὐπαρχειν, ουτε παντι κασω. Idem pag.