Ignatii Rossii Commentationes Laertianae

251쪽

IM EX LIBRO v IIII. τον νο ταυτον ειναι , mendum esse aliquod

existimanti, atque haec ad eum Iocum scri-henti , Euasi vero res observatione phiIosophi digna et heie opportuna , πιν ατον νουν idem esse seu significare . Uerba Laertii, de quibus hactenus egi, recte omnino se habere, ac τα πολλα ἐπιτω νου ειναι , in mutiis inferiorem, vel inubio inferiorem utique exprimere judicavi. At si quis tamen, non illam, Espn δε, και ταπολλα ἀττω νου ειναι, sed hanc potius, E pnδε, κατα πολλα nTYω κου εινώ, veterem scrip. Iuram suisse putet , non modo non repugnaverim , sed ei libenter me socium hujus sententiae adscripserim.

f. LXVI.

Zemnem filium natura Televtagorae, adoptione Parmenidia suime. Laertii locus perpurgatus.

252쪽

DIOG. LAERTII 1. I

Haec sane depravata ; neque tamen ab ullo doctorum virorum, qui Laertium commentariis illustrarunt, correcta. Quis

enim heic Parmenidi locus Z vel quom do idem dicitur filius natura Τeleutagorae, adoptione Parmenidis, quem paullo ante Laertius in vita Parmenidis ipsius, Pyrmiliis filium fuisse scripsit Z Denique Suidas,

omnes , Parmen idem Pyrethis, Zenonem Teleutagorae, filium narrant, non autem contra illum Teleutagorae, hunc Pyrethis. Equidem non dubito , quin ita Laertius. Τουτον Απολλοδωρος φησιν εν χρονι ις ει- ναι, φυσει Τελευταγνου, Θεαι iri Παμ: ad haec adnotatum in margine ex vita Parmenidis, Πυρη.θος δε πον Παμε-γιειν , vel, τον Παρμενιειν I limo os: quibus postea in hunc locum , et iis quidem perverse ac perperam, insertis, quod Laertio , nescio quo fato , multoties factum novimus , pravissima , quam legis , sententia constitit. Zenonem porro Parmenidis discipulum cumque eo amicitia ac

253쪽

consuetudine conjunctissimum , quique , ut Laertius paullo post, ac in Parmenide tradidit Plato, Parmenidis παειφικα ferebatur , adoptatum ab eodem fuisse , mirum nemini videbitur.

AD SECT. XXV. LIB. vIIII. IN ZENONE ELEATE.

Cui Zeno a Timone dicatur. Interpretatio H. Stepliani improbata. verba Apuleii de eo. dem Zenone , Dicitonem ambifariam dissolverat , quo reserenda sint. A Scipione Gentili et FlorIdo; tum etiam ab aliis prave intellecta.

Hos versus, quos de Zenone Eleate scripsit Timo Phliasius, Plutarchus quoque in Pericle tom. I. pag. Is . litteris mandavit . Porro , quod hac una voce αμφοτερο γλω-ς declarare Timo voluit, id ipsum, Opinor, Apuleius in apolog. significavit iis verbis, quae et a Menagio ad hunc locum

subjecta, sic habent: GS Eleatus Zeno

254쪽

primus omnium dictionem solertissimo aransscio ambifariam dissolverat. At, quod maxime ad rem pertinet, neutrum viros doctos, nec Timonem, inquam, nec Apuleium

intellexisse video. Scipio Gentilis et Flori. dus in suis ad Apuleium adnotationibus, i l. la, Dietionem ambifariam dissolaeras , sane perperam accipiunt : putant enim hoc exprimi ; Zenonem orationis bifariam partien. dae in rhetoricam ac dialecticam principem et auctorem fuisse : qua quidem de re proserunt primo testimonium M. Tullii, tum

Quintiliani ex lib. 2. instit. Orat. cap. ΣΟ.

in haec verba: sesum duo sint genera orationis , altera perpetua quae rhetorice dici- Iur , altera concisa , quae dialectice , quGrquidem Zeno adeo conjunxit, ut hanc compressae in pugnum Vanui, illam explicatae diceret simium etc. Sed hoc quam indoctet quae nimirum de Zenone Stoicorum principe, qui patria Citieus suit, a Cicerone ac Quintiliano narrantur, ea de Iileate dicta credere. Asa φοτερογλωσσος autem cruditicum II. Stephano in thes. graeco latine e X-

255쪽

plicant , disputans iu utramque partem: in eamdemque sententiam plures Apuleii Io- cum detorquent: quod mihi certe haudquaquam probatur. Hanc enim potius utriusque scriptoris mentem suisse, atque ad illud omnino spectasse arbitror, quod in Pla. tone Laertius libro 3. seci. 47. Διαλογους φασι πρωτον γρα, γαι Ζηνωνα πον ΕλεαYnν .

Dietionem quippe dissolvere ambifariam , id est dialogi maxime proprium: ubi non

est oratio perpetua et continens ac veluti una, sed duo vel plures loquuntur, quod ipsum nomen indicat. Ita α ἀφοτερογλωσσος erit, qui utriusque personae, quas loquentes adhibet, Iingua ac sermone uti. tur . At vero dissionem dissolvere ambifariam pro eo, quod est disputare in utramque partem, non videtur recte dici posse. Caetera Timonis , quibus Zenonem

Vocat παντων επιληπτορα, cunctorum reprehensorem , tribuitque μεγα σθένος hin αλαπαδνον , magnum robur et inpletum ; et quae de eodem Plutarchus in Pericle Ioc. cit. Ελεγκτικην δε τινα , και εναντιολο γ

256쪽

, pertinent ad disserendi sollertiam ac vim, qua magna Sane utebatur Zeno , praesertim in refutando; ut ab eo dialecticam facultatem inventam esse, ab Aristotele Dpud Sextum lib. I. advers. logic. seci. P. et Laertium paullo post, traditum sit.

AD SECT. XX vlIII. LIB. VIIII. IN ZENONE ELEATE .

UerosimiIe non videri, argumentationem , quae Achiis tes vocatur, permultis tributam et a Zenone plures ejusmodi conclusiunculas repertas: itaque a Laertio

Omnino incredibile est, praeter Zeno. nem aut Parmenidem, serti alios complures , qui rogatiunculam, quae Achilles vocatur, primum protulerint. Non ergo eam

257쪽

sententiam suisse litteris consignatam est existimandum: sed hanc aliam potius multo mihi probabilius, atque adeo cerium atque perspicuum videtur: Ooos καιι τον Αχιλλια πωτος λογον ερωτησε και αλλους, hoc est, me et argumentationem

'Achillem primus adhibuit et alias permu

ras . Constat enim Zenonem hujusmodi sophismatis ac fallacibus conclusiunculis uti solitum , quarum plures Aristoteles lib. s. phys. cap. I . memoriae mandavit. Illa vero , Φαβωρινος δε φησι Παριλεν ιδ iν, non sunt a Laertio, sed ab eo , qui eadem in ora codicis adscripserat, ut ostenderet, ali ter ipsum in vita Parmenidis extrema ex Favorino tradidisse. Exinde sunt in hune locum, in quo vides, a librariis translata. Etiamsi vero ista quidem, Φαβωρινos δε pn- σι Παρμενιδην, dici per interpositionem , vel interclusionem , quam παρενεισιν Gra ci vocant, possent; id tamen certe minus placet; et hoc idem praeterea Laertius haudita multo ante in Parmenide scripserat.

LXVIIII.

258쪽

BIo G. LAERTII

AD IECT. XXXIIlI. LIB. VIIm. IN DEMOCRITO

De Xerae, qui a Demoeriti patre hospitio acceptus fuit. 'Emendatus Laertius.

gnificari puto : QO tempore hospes apud eum Dis; Xerses scilicet apud patrem De

mocriti .

f. LXX.

259쪽

οιinis; ad haec itan προσηκατο αυτον quasi cum iis παρεβαλε Aναζαγγορ κατα τινας non convenirent ab insulso quodam ac illitterato adnotata , post in hunc locum i repsisse apertum est.

AD SECT XXXVI. LIB. VIIII. IN DEMOCRITO.Locus Laertii de cella, in quam Democritus se abdidit, horto cincta correctus. Λεγει', οτι ποτ' 'ον ην φιλοπονος, ας ε του περικηπου δορμιατιον τι αποτεμ μενος, καπακλεις os nν .Equidem ita scriberem , D mpn ηπον δωματιον τι, Vel , Του περι που δω υτιουτι. hoc est, Ait vero Demetrius) usque adeo studiosum Democritum fuisse , ut sibi cellulam quamdam horto emctam 1egregant, in eam se ineluderet. Certe non ea esse potest Laertii sententia, quam expressit Aldo

brandinus . Ut secreta tibi a vicinis hortis cedicula quadam etc. f. LXXII.

260쪽

DIOG. LAERTII

AD SECT. XXXX. LIB. VIIII. IN DEMOCRITO.Libros Demoeriti Platonem voluisse eomburere . Coris ruptissimus Laertii locus sanitati restitutus , ac commode expositus . Is. Casaubonum, Menasium ac Rulinium id frustra conatos.

αρι ν ὐτω των φιλο φων εσοιτο . In his postremis , Δηλον ειδωs , ως προς τον αρις ον λω των φιλοσοφων ε ι- το, aliquod vitium inesse, manifestum est. Ut ista sanarent, o αγων ab Is. Casaubono ac Aegidio Menagio additum , ita , ε reo o αγων , quasi , Apertum aciem,