장음표시 사용
31쪽
2o Moph. Liber Lxe nihil est aliud , quam intrinsece ualiter esse in se ipse secundum aliquod exercitium e D senὸi. Sed dicuntur fuisse ab aeterno creaturae in se ipsis actualitet secundum ab quod elsendi
mercitium. ergo revera dicuntur creaturae ex.
iiiisse ab aeterno. Maiorem si negas, dandum est discrimen inter actum , seu exercit Ium ei-fendi quid dilative, &existentialiter, quod in responsione non datur , di nos negamus possedari. & quod additur de capacitate operationum , & accidentium, dicimus esse petitionem principii ; quousque enim intrinsectim illuldistrinaen non affertur , semper assumimus, illa non esse duo, sed unum esse, adeoque ab utro vis trahi capaci intem operationum , dc acciden. Exilis etiam patet, nec solutam ab hoc aut ho-
re instantiam de existentia, quς habet &ipsa
sua praedicata essentia Ha, ad edque aeterna'. respondet enim, existentiam ipsam suisse ab aeteris
no per suam quid ditatem in quo negando. ceptum pronunciat Albertinum non exerci. tam , sed signatam Verum rogo, quid sit esse exercitum, quia
signatum in ipsa existentia Z sunt ne duo ; an unum esse ξ Si duo, ut sunt duo Thomissis qui ditas,& existentia hominis, manifeste ibitur in infinitum s quia illud etiam esse exercitum ut distinctum rea signato suam quid ditatem habet, qua a signato, seu essentiali distinguitur; in existentiam fateris habere suam quid dita tem, qua distinguitur a quid di tale rei. jam ergo in hoc ipso esse exercito et it diu inguere
inter exercitum, & signatum , atque ita in infinitum. Si sunt unum esse; ergo ab aeterno fuit realiter, Se intrinsece totum esse ex illeniariari adeoque homo , &quodvis alius post bile habuit realiter ab aeterno in actu tum essentiam tum existentiam . quid ergo deinde per crea.
tioneni accepit ὶ Utramque , inquis, in actu
32쪽
exercito post utramque praehabitam dumtaxat in actu signato. Sed hoc est circuire intermina. bilitet ad idem . redit enim seinper eadem inquisitio de hoe duplici actu reali, &intrinseco in existentia ipsa ; si enim te sit idem actus , unum sine altero homo non habuit ab aeIerno 3 si distinctus , non sunt duo , sed infiniti actus . Quod si esse signatum existentiae hominis non aliud re ipsa ponis, quam esse essentiae hominis, relaberis in sententiam Albertini a te re. jectam, & supra etiam a me in tertio argu.
mento contra primam sententiam.
An sit distinguere iure possibili extrinseram ab latrinseca possibilit te.
Communis responsio huic quaesito affirma.
tiva est . Eam tradit Aureolus in I. d. 43. Parte a.art. 3. ubi ait, res esse possibiles physice, di denominative ab activa potentia r 'di rursus
esse possibiles logich , quod in se ipsis contradisctionem non implicent . Tradit Ior de Bassolis in .d. z. q. a. ubi ait possibile originaliter ae ei pi ex parte Dei, sed formaliter ex creatura Tradit Rictardus ibidem q . ubi possibile, inquit, aliud quantum est ex parte sua; aliud in
comparatione ad potentiam. Tradit D. Th. l. p. q. 2 s. art. 3.o. ubi possibile distinguit in id,quod e st tale per respectum ad potentiam , di in id, quod est tale absolute ex habitudine terminorum, quia scilicet praedicatum non repugnat subiecto. Demum hane distinctionem supponunt passim omnes Theologi, dum quaerunt s. sit ne divina potentia ratio a priori, possibilita. tis creaturae, an e conversos seu , utrum illa causalis sit vera, ideo homo potest esse ἱ quia Deus potest illum facete; an e contrario , 4deo
Deus potest hominem facere, quia homo. Io
33쪽
Metaph. Liber t. thesis non sit contingens, sed necessaxia, simpli citet est fietessarium,ut sit actu omnis perfectio. iere.tάtἱ tilum est necessariu ex suppositione. Onimnitati . quare quiddilativae propositiones quae ille lorui,nturAEc dicuntur veritatis aeter nae,abhni Tensum conditionalem ut in data, si 'iamo ratio e est . & Ebe di. cunt communiter , dum di vht , in hujulmo. di propolitibnibus verbum est non restringi ad tempus praesens, 'sed ampliari, di stare praeu cisi in vi copulae delibiantis necessariam habitudinem terminorum; ex qua est,ut unus nece satio pohatur 'ad positionem alterius. Ad hoc autem,ut vela sit conditionalis meta,nihil opus est esse aciu': quod es solemne in Dialectiea
lfistabis i hinc sit,ut praedic ta rei necessaria nihil differant a contingentibus; nihil enim est ita coni ingens,quod fretassitatem ex suppositio ne non habeat. . , Λ, , Reip. praedicata rei necessaria hoc differre a. contingentibus,quod illa competunt rei e sola supbositiόne,quod sit . quare non habent aliam eonirna ἡniram a contingentia re', cuius sunt pikiliati, huatehus subiectum non poten esse, di illa E is nabete . at contingentia praedicatas abe nrishi ingentiam distinciam ; quia potest subiἡctuti esse, & illa nM habere. . Instabis i. ei ab ista propbsitio, lamos, vel, χst nec aeveritatis, 'qitia est necἡssario vera ex lapsositione .
Resa , . negando con l. verbum enim est, ocem
sit absolute prolatum in Eropositione de tecum do adtacEte non laiciturin vi copulae,sed 'erbi cum significantis lepus prssens, di exercitium in φρ extiterit': rehon habet sensum condator
34쪽
molio I. Caput I. Isbusdam propositionibus, ur homosubsistit, homo
es ubicatus, duraus; o minis eniret iit necessitas, ut homo, dum ell, Libsistat, ubicetur, &du ret, hare tamen praedicata habeni contingentiam
aliquam distinctam a contingentia subiectis cum possit homo hac, vel illa subsistehtia subsistere , hac vel illa ubi catione locari dic. 6c per consequens quacumque subsistat, dbicetur &c. contingcnter id habet; saltem id habet infalli biliter per formam distinctam: quae est ratio .
cur communis usus istas propositiones inter necessarias non numeraverit, ad quas requirit, ut
verae sint per solum esse subiecti. Instabis . Propositio huiusmodi utcumque
conditionalis est necessario vetat Sc hanc necessitatem non habet, nisi ab obiecto, a quo habet veritatem. ergo obiectum in esse suo quid. ditativo contingens non est; quia contingens non potest dare necessitatem. Nego confeci. talis necessitas non opponitur contingentiae limpliciter dictae : contingentia enim eii simultanea potentia ad esse,& non esse: ista autem necessitas est impotentia adesse simul,& non esse; heque enim est aliud necessitas essendi ex suppositione,quod res sit, quam im possibilitas coniungendi esse cum non esse . In flabis 4. Propositio est vera ab aeternO.erg habet verificativum aeternum s neque enim po test esse veritas constituta sine verificativo coa-stituente . at velificati Mum est tei essentia.ergo rei essentia est aeterna.
Ad hoc argumentum factum. satis in Lbsi-
Cis,ubi Veritatem aeternam propositionis de s ture asserui pet vGificativum non ab aetςrno , sed in tempore. Brevitet nunc d co, veriscatiis Tum non requiri, nisi juxta naturam a lettionis Verificandae. Ut ergo dum enunciatur futurum. frustra quaer. tui velificativum ptaesens,ita dum enunciatur possibile,frustra quaeritur vel ιficati-
Vuin actuale s & dum enunciatus hypothetice,
35쪽
stustia quaeritur veri ficiti vum absolutum. quod autem additur de veritate constituta, quae esset constituente, satis dictum est
ibi, qinis eiusmodi constitutiones non physice
sunt, ted logisti adeoque non requirunt consti'tutiva praetentia,nisi juxta naturam deaomina tionis constitutae. Obiic. 3. Creaturae ab aeternossint cognitae ergo ab aetemo sunt gnoscibiles, tenet enim consequestia ab actu ad potentiam . datur ergo esse rei cognoscibile ab aeterno,quod est esse di.
Resp.Creaturas ab aeternosuisse cognitas, δcabaeterno fuisse cognoscibi les, sed erraturas cognistas δε cognoscibiles ab aeterno non fuisse. Unde perperam insertur dari si aeterno esse rei, quod cognoscitur. aut potest cognosci; est enim falla cia a secundum quid ad simplicitet ab esse sci liscet rei cum addito diminuente ad esse sine addi. . Ut ergo esse cognitum actu salvatur per so . lam cognitionem in actu extrinsech denomia nantem obiectum cognitum . ita esse actu e α-gnoscibile salvatur per potentiam cognosciti. vam in actu, extrinsece denominantem obie
sententia Godo exponitur , Ο reiichur . . Doctiis mus hic author praesentem qui stio nem de Scient. Dei tr. 7.disp. 26A 3 &4. acuth pro more, sed non ita dilucide tractat, ut non se verbis aliquantisper involvat. Notat I. ens stare participialiter, in quantum est concreptum existentis , stare nominaliter, in quantum est concretum essenti Notat et .verbue sumi ut dicit conexione essentialem predicali cum subje'cto;qua ratione qii avis consignificet tempus,a solvitur tamen a tepore,quia non petit,ut extve'
sint pro differetia tepotis importata.-sum
36쪽
I. Capue L pro existentia uniti vh signi ficata et, &sie restrina' git extrema ad tempus consignificatum, petit. que ut ea sint de prssenti. Asserit deinde num. 66. creaturas in satu possibilitatis esse actuentia, sumpto ente non participialiter, sed nominalitet, ec verbo essuniente non pro existentia, sed pro essentiali connexione. In his verbis agnosco equidem ip sissimam sententiam Henrico alitibutam a n quod esse actuale quidditativum appellat ensnominaliter: esse actuale existentiale appellatens participialiter . . Probat hanc sententiam, reiiciendo nostram. Haec proposiιiodromos ens sumpto ente nomianaliter , ita est ab aeterno vera, ut illa, homis animal, vioens c. sed in ea non enunciais iux ens de homine ,. ut possibuitet, sed ut acta conveniens. erV homo est actu ab aeterno &reale ens, realitate non existentiae, sed essen.
Minorem probat l. quia haec propositio homoesens , est diversa ab ista, homo potest esse ens .
sed in hac en unciatur ens de homine, ut conVeniens possibiliter . ergo in illa ut convenientactu. 2 homo ad sua praedicata ut essentialiter convenientia nunquam fuit in potentia. at in ea propositione ens e nunciatur de homine secundum essentialem convenientiam. ergo non praedicatur ut possibiliter, sed ut actualiter conis eniens. r. non esset discrimen inter praedicata contingentia, de necessaria. ut enim homo est
possibiliterens, Scanimal, ita est possibili texquantus, & albus, Quod si dicatur; quod supra nos diximus, propositiones istas essentiales in sensu tantum conditionali accipiendas, ut necessariae sint: Instat, hinc sequi, ut haec etiam , homo essunt mal existens , sit necessariae veritatis, quae quidem in sensu conditionali est item necessaria, cum non solum sequatin xii homo est,animat Phua Bened. TIR
37쪽
Sed haec ratio nihil nos urget. si enim sum a tur ens pro potentia adesse non logica,sed phy- sita hore sine cum sit eadem cum re pia , mdicitur absolute de re, nisii existente et de possi. bili autem dicitur solum conditionate, ut Ieuis auxessentialia praedicata. Nego igiturrem. Ad s. prob. dico, eas propos ones ditissetve s neque enim propositiones necellarias. explicamus per possibilitatem convenientiae oraedicati ad sub ectum cin quo non differrent i Icontingentibus, ut recte dicitur in terria pro-ahatione sed per conditionalem necelsariam , in qua necessitas tota nonnuentre, sed veritatis , seu consequentiae.H
igitur ipsa homo est ens, ut sit
explica Ida. si homo est , entitas est capax exi .stendi. Ad x. distinguo maiorem s ad sua prS- dicata ut convenientia logice, & secundum ne, cessitatem illationis homo numquam ivit inpotentia, sed in actu, toncedo: ut conveni eritia physice, & absolute 3 nego maiorem. Alig. patet ex dictis f. iap. aa I. Ad instantiam , qua urget meram necessita. tem conditionalem propositionum quiddita tr-varum, dico, in his attendendum c quod de supra monui communem usum , juxta quem verbum es ampliatur, aut restringitur, pellet, aut non appellet tempus consignifica tum. Iam vero in his, homo es anima ι , --venso e. communis acceptio extrahit copulam h tempore praesenti ad notandam meram ter minorum connexionem. at . si praedicato appo.
natur adiunctum existens, quod est participium exprimens exercitium existendi , restringitur eo ipso copula, & appellat tempus p esens . Quare non facit 'amplius sensum conditiona. tum, sed absolutum 3 nec notat bonitatem iI. lationis, sed veritatem obiecti r Fc aequi valet
38쪽
flens. Huius rei non alia eii, ut dixi, ratio , ni si communis usus in acceptione vocabulorum . Quod si illa etiam proposito ab aliquo
sumat ux conditionale, admitto, quod sit veri. tatis aeternae . quid tum inde numquid ex uno loquendi modo mirabilem illam tuam conclusionem stabilies, quae creaturis realitatem a ter. 1 an , ac necessariam in actuante omnem Dei a ionem attribuit reducendus hic author est e latibulo .
quod ubi e nostris vocibus fabricavit. Opponit enim sibi inter caetera illud r Existere nιhilati ua est, quam intrinsue actualiter esse in se Uso. ergo si essentia creaturarum Iuni actu ab in se ipsis, ab aterno sunt exissentes .
Rei pondet diis. antec. Actualiter esse in seipso actualitato exercita dante eapacitatem ad proprias operationes, accidentiaque recipienda εconcedo antecedens : actualitate signata solum east aci terminandi veram cognitione ma nesto an .
Vocabula actualitatis exercitae , dc signatae noltra sunt i iisque significamus, rem possibi lem ante existentiam habere actualitatem non in se, sed in signo, h. e. in cognitione exuin sece illam denominante r quemadmodum Cae. per statuam dicitur esse in actu non exercito in proprio esse , sed signato, an esse scilicet signi repraesentanti R. Quid autem velit his vocibus Thom ista assertor realita. tis intrinsecae, dc actualis possibilium ab aeterno, nec ipse declarat, nec ego satis intelligo. Profecto omnis actus exercitium est potentiar. cuius est actus. Ut ergo distinguit actum es.sentiae ab actu existentiae sita & habuit duplex exercitium distinguere , alterum essendi quid-clitative, alterum essendi existentialiter,ut AEq,
tamen reale, di in creatura, non in eius signo . Hinc apparet argumentum manere in solutum
lic enim tedit su, novis terminis . Existς B et, De
39쪽
,, Maaph. Zμεν ι - - xenihil , quam intrinlece actualiter esse in se ipsi secundum aliquod exercitimi el- senat. Sed dicuntur fuisse ab aeterno creaturae in se ipsis actualitet secundum at quod essenda
exercitium. ergo revera dicuntur creaturae ex.
titisse ab aeterno. Maiorem si negas ς dandum est discrimen inter actum, seu exercitIumeflandi quiddilative, &existentialiter, quod in responsione non datur , di nos negamus possedari. & quod additur de rapacitate operatiorinum , dc accidentium , dicimus esse petitionemvrincipiis quousque enim intrin ecum it vadiscrimen non affertur , semper assumimus, i Hanon esse duo, sed unum esse, adeoque ab vis irahi capacitatem operationum, di acciden.
'' ait, etiam patet, nec soliatam ab hoc aui h re instantiam de existentia , 'us habet oci plasia praediitat, essentialia, adeoque aeterna'. reis
Dbndet enim, existentiam ipsam fuisse ab aeterino per suam quid ditatem in quo negando demptum pronunciat Albertinum non meret. 6m . sed signatam. verum rogo, quid sit esse exereitum, quids natum in ipsa existentia Z sunt ne duo s an unum esse ξ Si duo, ut sunt duo Homistis qui diras, di existentita hominis, manifeste ibitur in in itum a quia illud etiam esse exercitum ut distinctum re a signato suam quidditatem ha bet, qua a signato, seu essentiali distinguitur sis existentiam fateris habere suam quindita. tem , qua distinguitur a quidditate rei. jam
ergo in hoe ipso esse exercitomit distinguere inter exercitum, di signatum, atque it* in infinitum. Si sunt unum esse; ergo ab merno fuit realiter, de intrinsece totim essetiae 4 adeoque homo, &quodvis aliud postibile
ab aeterno in actu tum essentiam oti m. quid ergo deinde per crea.
accepit 3 Utramque , inquis, in actu
40쪽
exercito post utramque praehabitam dumtaxat in actu signato. Sed hoc est circuire intermina. biIiter ad idem . redit enim seinper eadem in quisitio de hoe duplici actu reali , dc intranseco in existentia ipsa ; si enim re sit idem actus , unum sine altero homo non habuit ab ae Iernos si distinctus , non sunt duo , sed infiniti actus . Quod si esse signatum existentiae hominis non aliud re ipsa ponis, quam esse essentiae hominis, relabetis in sententiam Albertini a te re. jectam& supra etiam a me in tertio arga. mento contra primam sententiam.
Communis responsio huic quaesito affirma.ti vaest. Eam tradit Aureolus in a. d. 42. Parte a .art. 3. ubi ait, res esse possibiles physice, di denominative ab activa potentia redi rursiis
esse possibiles Ioglch, quod in se ipsis contradisctionem non implicent. Tradit Io: de Bassolis in ι .d. v. q. 2. ubi ait possibile originaliter accipi ex parte Dei, sed sor maliter ex creatura Tradit Rictardus ibidem q . ubi possibile, inquit, aliud quantum est ex parte sua , aliud in
comparatione ad potentiam. Tradit D. Th. t. p. q. 2 s. art. 3.o. ubi possibile distinguit in id, uia est tale per respectum ad potentiam , ec in id, quod eae tale absolute ex habitudine terminorum, quia scilicet praedicatum non repugnat subiecto. Demum hane distinctionem sapponunt passim omnes Theologi, dum quaerunt l. sitae divina potentia ratio a priori: possibilita. tis creaturae,' an e conversos seu , utrum illa causalis sit vera, ideo homo potest esse ἱ quia .Deus potest illum sine te an ὲ contrario, id Deus potest hominem ficere, quia homo po