장음표시 사용
151쪽
pin us non video ; nec enim dicit Joannem fuisse vocandum Romam, a Pontifice ut judicaretur, sed reprehendit eum quod vocatus ad Synodum, in qua erant Legati Sedis Apostolicae, non usnerit , quod item nec paruerit mandato Hierosolymitani Episcopi ,
a quo Antiochenam Ecclesiam dirigi affirmat, &judicari di non id ille dicit de Romana sede, sed de seipso. Qua ropter ista Episcopi Hierosolymitani sententia, judicandi Antiocheni Episcopi pland ata versatur Christiani Lupi proposito; nec est quod ille contendat id
emendari debere, & triuui Romanae Sedi quod sibi tribuit His rosolymitanus Eriscopus, quippe id series contextus vetat, ex quipatet id abHierosolymitano Praenite, qui tum altius caput esserebat, de seipso dictum. Tertio loco oliicit Lupus, exemplum Dionysii Alexandrini 3c Nestorii Constantinopolitani, quorum causas Romam delatas, Ma RomanoPontificejudicatas sitisse, ait : de his agemus alibi. Interim advertimus Dionysium non fuisse Romano Pontifice iudicatum , NJorium vero prius a Cyrillo quis a Coelestino excommunis
Quarto, obiicit Ephesinae Synodi Canonem primum in quo M tropolitis qui ad Nestorianos accederent, hanc poenam statuere videtur , ut subjaceant iudicio Synodi Provinciae ; unde ille insere, morem non fuisse ut illi subjacerent i verum Canonis mentem haud cepit Lupus, nec enim statuit uti Metropolitani qui accederent ad .Nestorianos, judicentur & deponantur a Synodo Pro inciae, sed ut a gradu Metropolitae excidant, & Episcopis Provinciae subjaceant , non secus ac laici. Siquis m, inquiunt, Metroposita Provinciae, δε- relicta Isaicta ct neomenita Synodo accesserit ad aposio consis ,
.auta eriti sermo, aut cum Caelestissentiat, aulsentire, nihil ampi poterit agere adversus Pro incia Epsopos, ur quisem inde a Si noda totius Ecclesiasticae communionis experi si fritus , ct prorsus ανενεργητος, hoc est adfunstiones inhabilis, sed iNBEpiscosis illius Provinciae, circumque vicinis Metropolitis recta sentiemibus f jacebit, ut Omnino desedius avradu Episcopatus, hoc est, Metropolitanus qui. ad Nestorianos defecerit, hoc ipso dejectus esse censebitur, &omni iure privatus, ac singulis Episcopis Provinciae & Μetropolitis vicia
Objicit quinto, Synodi Chalce nensis Decretum, quodiudicium
Metropolitanorum reservat Exarcho, vel Throno Constantinopolit
no. Respondeo primo, Canonem istum novam inducere disci
152쪽
nam in Oriente. Secundo, hunc ad Orientem solum pertinere, non ad Galliam. objicii sexto, Capitulum Caroli lib. 7. cap. 2si. quod ad Chalc
donensem Canonem accedit : Si Clerio, vel IMicio habuerat caist adversus alternm aut Episivus Misersio quempia- , apud*nia Pr inciae imbretur; quod se adversis ejusdem Provincia Metropolis ι--i, Episcopus vel Clericus has eris querelam, petat Primatem,
udi im i dicetur, aut apud Sedem Apostolicam. Res indeo Capitulum imidd Chalcedonensi Synodo desumptum fuisse, & eo tempore coepisse in Galliis vulgari, quo nonnulli Episcopi ibi Primatum ambiciunt; verum huic disciplinae semper resti . terunt Gallicimi Episcopi, & pristinam consuetudinem de Mere politatiis suas in Synodo Provinciae iudicandis, totis viribus retinere conati sunt, adeo ut Pontifices Romani id privilegium veluti singi lare quibusdam Metropolitis ins ibus concesserint, ut Adrianus primus, Bituridensi, & Benedictus tertius Hin arci Rhemensi; porro si privilegium illud fuit, ut observat recth Gerbasius, ergo communi & ordinaria lege Collegarum judicio ante submittebam
His objectis, fitetur Lupus minoribus aliquando concedi potestatem judicandi superiores in manifesta haeresi, & in crimine idol latriae; atque hujus res in ilia su erit exempla, verum negat id fieripisse ubi dubia est haeresis, &pali tabilis. At, quaese, quis iudic tutrum ita sit, necne, si potestis datur Ehiscopis Provinciae iudia
candi Metropolitanos, ubi haeresis est mani testi , nonne ordinarii ejus damnanci potestatem habent, cum non liceat aliquem damnare,
nisi crimen Mus sit manifestum. Deinde quomodo probabit Lupus in exemplis a se adductis, haeresim semper fuisse manis stim, quomodo in casibus dubiis iudicium commissum Romano Pontifici. I svia sunt omnia quae hancri rem affert exempla. Hunc, inquit, re sum accusti m apud Romanum Pontificem, Pentapoleos Episio , quoam e ejus error esset δε υ; atqui filium est Diotiysium ab istis a cusatum, ut dicemus infit.
Aliud affert exemplum idem Lupus r eadem de causa, inquit, J baianus , Pompeius, aliique per Asicam Episcopi suum Primatem prianum detulerunt ad Stephanum; hoc item Osum, Pompeius enim a partibus Cy riani stabat : Iubajanus scripserat qua mentis in 'modum; nullus Aricanus Cyprianum accusasse botur apud Si
153쪽
Tertium exemplum est damnationis Pauli Samosatensis, de qua haec ait. Antiochena 'nodus, inquit, processura ad ij estis se tentiam in Paulum, ais voluit Di oclum Alexandrinum, ac item H milianum Caesariensem. Respondeo riues Antiochenos Dionysium &Firmilianum per litteras quidem consuluisse, sed hunc ante eius da nationem mortuum , illum nequidem Concilio in Paulum facto intersuisse; seddamnatum&depositum Paulum a solis Episcopis Di e eos intentis, ex his peripicere est quantum Christianus ab historicaveritate partium studio detiexerit : sed caetera ficta sua deinceps
examinavimus, nunc deiure tantum agimus.
Ad illud pertinet citata quaedam Epistola Augustini 1 3. in qua
Augustinus ait Secundum Numidiae Primatem, si pacis amans suist et, Caecilianum non suisse deiecturum de sede, nec alium ordinaturum, sed Episcopos Afros qui illum accusare vellent ad Episcopos transmarinos, remissurum; ex quibus inseri Christianus Lupus Caecilianum , eo quod esset Primas Africae, non potuisse ab Africanis damnari, sed effusim eius ab istis suis se deserendam Romano Episcopo, & nullum in ejus loco ordinandum, donec ab eo judicaretur. Respondeo hie Augustinum non agere de stricto iure, sed de eo quod agendum erat sicundo pro bono pacis, nὸ i cilicet Ecclesia
turbaretur, Nam, inquit, ejus in corde cogitatis pacis habitaret, nouapud Carthag'nem , pψω cum tria toribus quos praesentes atque sessos Deo dimisinit, damnaret crimine traditionis, quos absentes apud eum nemo convicerat, tanto magis enim timere debuit, ne pase unitatis violaretur, quanto erat Carthago civita, ampla est illi stris, undes prerotum Africae corpus malum quod ibi esset exortum, tamquam avertice est Meret: erat etiam transmarinis vicina regionibus, O fama celeberriam Ur nobilis, unde non mediocris utique autoritatis habebas Disivum , qui posset non curare conspirantem multitudinem inimicorum, cumse via derer er Romanae Ecclesia in quas Ner Apostolicae Cathedra his pri ciparus, ct caeteris terris per communi torias littera, ese conjunctum, αδ paratus esset causem sua H duere, quia re o venire noluit ad homui colligarum, quos afuis inimicis contra veritate ua cause perversos esse sentiebat, tant. magis Secun i, si verae pacis custos esse voluisset, cavere debuit ne damnarentur absentes qui judicio eorum omnino inter e -- fuerunt. Itaque non dicit Au stinus Secundum non debuisse causam Caeciliani judicare, quod judicandi potestatem non haberet, sed primo quia pacem Ecclesiae turbaturus erat, damnando illiunqui cum Eccleuis transmarinis communionem habebat, secundo, quia
154쪽
118 ME ANTIQUA ECCL IAE DISCIPLINAM
quia is qui damnabatur, erat absens, iudiciumque Afrorum & Numidarum recusabat veluti sibi suspectum , cupiebatque a transmarinis iudicari, nec unquam judicium illorum adierat, dicebat igitur Sec dum de isto non cosnoscere debuisse, cum praesertim ipse
traditores nimis estos, ct crimen constentes damnare nollet, sed
Deo dimitteret, haec est simina ratiocinioriun Augustini hoc in loco , ex quibus inferri non potest Episcopos ex jure non posse cognoscere de crimine Metropolitani aut Primatis, sed tanim aliquando expedire, ut Episcopi unius regionis judicium Metropoliatani aut Primatis sui recusesit, vel pacis emo, vel quia Metropolia tanus aut Primas eos habet suspectos, de alios judices requirit: nam in Ecclesiasticis non siccus ac in civilibus iudiciis, judices illud summopere cavere debent ne invitis partibus judicent, ubi vel le victima recusationis causa apparet. Porro Ecdi ex istis objectionibus Lupi sit abundd satissaeuun; attamen adiiciendum insuperest totum istud negotium nihil ad propositum nostriam pertinere qui tanthinde iudicio Metropolitani ab Episcopis Provinciae suae iniciamus, ciun Sec diis & Episcopi illi qui Caecilianum damnarunt, Numidae suerint, non autem I ovinciae Carthaginensis, re a quibus sis rat ordinatus cuius Caecilianus erat Metropolitanus, . quorum proinde judicio pendebat, namque ut observarunt viri d si illorum erat ordinare, sed, ut probavimus in disertatione supinori, ex antiquo iure Synodi Provinciae filii ordinare Metropolitanum, ergo eiusdem
Synovi suit ipsum deponere, sed de hoc satis jam & abundξ a nobis
disputatum eu, nunc redeamus ad institutum.
imus omnium Zogimus Canones Sardi censes protulit in m dium, & apud Alricanos venditavit pro Nicaenis, sed illi constanter restitere, cumque comperissent eos non esse Concilii Nicaeni api l lationes, non solum Clericorum inferiorum, sed &Episcoporum in Africa damnatorum ad Sedem Apostolicam ferre noluerunt, pristi namque consuetudinem sitam retinuerunt, ut causae Episcoponunia Primatem, hoccst Metropolitanum, & Provinciae Synodum, seu ad universale Concilium deserrentur, maxime inquiunt Amoni
Episcopi in Epistola ad Coelestinum , quia unicuique concessim est si
Diacio ensus fuerit cognitorum ad Concitiasse Provinciae, vel etia misi silepro care. Universale Concilium apud Asros, dicitur Coi
cilium illud quod ex universa Dioecesi Africana consatum est, ejus modi Concilia saepe celebrabantur apud Afros, apud quos Carthagi Mensis Primas magnam obtinctat autoritatem. Liberum porro via detur
155쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Diss Rr. II. Ir' detur suisse Episcopum, vel ad Synodum Provinciae, vel ad Syn dum lianc universalem defore , quamvis ordinarie primo ad Primatem , hoc est ad Metropolitanum deserretur, ac deinde si ades.se nollet, ad SNodum universesem; huius rei fidem facit Canon. 19. Codicis A cani qui sic habet, Aurelitu Episcopus dixit quisquis
20soporum accus r , Mi Primatem 1 ius Provinciae causam deferat. ac suor, nec a communiones pendatur cui crimen intenditur, nisiadcausim suam dicendam Hesiorum judicum die si uia serteris evocatus minime occurrerit, hoc es insta spatium mensis ex ea die qua cum luteras accepisse constiterit , quod si altitui verare neces uatis probaverit Uus eum occurrere non potuit e man stim fit, causa dicendae intra alterum mensem habrat facultatem, vererem tamdiu postmensem secun-. dum non communicet donec purgetur, si autem a Comitium annuersarium occurrere noluerit, ut vel ibi caras ejus terminetur, i e ins aer nationis sententiam dixisse Iudicetur. Hic Canon sancitus est in universali Concilio Africae anno 19. Carthagine habito considentibus in ea Σ17. Episcopis. Canon sequens est de Presbyteris vel Clericis, Si
autem Presbiteri, vel aconisue uaccriari,ad inustis A ex vicinis locis, mproprio Episῖυο legitimo numero colligarum quos ab codem accus ti petiorint, id est una secum in Presbyteri nom ne sex, in Diaconi tres. ipsorum curesiam discutiant, eadem dierum 2 d lationum, a comm mone remotis tum forma I vata, res suorum autem Clericorum causu
etiamfosus Episcopus loci cognoscat, iniat. Canon item 28. ab cadem synoco conditus sic se habet, item placuit ut Draconi O . Presbyteri, vel cateri inferiores Ocrici in ca sis quas habuerant, si de judiciis Episcoporum questi furrint, vicini Episcopi eos cum consensu sui Episcopi audiant, inter eos desin aut a ibiti ab eis Episcopi, quod Fab eisprovocardum putaverint, non provocent ad tra marina judicia, sea auri mates suarum Provinciarum aut ad u uver, is Concilium, sicut cri Episcopis sepe con tutum est, ad transmarina autem qui putaverit pegendum, a nullo intra A icam in communionem suscipiatur. Hic porro Canon est vigesimus iecundus inter eos qui bii levitano perperam tribuuntur, sunt autem revera Concilii Carthaginensis anni q18. ut patet ex none io8. & ir . hujus Codicis. Verum in isto Concilio lex ad Episcoporum quoque cauis extenditur, vetaturque
ne ipsi provoccnt ad transmarina Concilia, hoc cst ad Romanum Pontificem, & ad Italiae Episcopos. Clausulam istam, Acest de Episcopis sene coiisti istum aest, rejiciunt Bellarminus , Perronius,
Lupus de alii, eo quod non extet in Concilio Mil itano seu potius Car
156쪽
Carthaginensi anni i 8. εe revera non est hujus Concilii , sed utiterius Orthaginenss anno i'. celebrati, ubi id additum est de Episcopis confirmatumque est postea ab iis cm , in Epist. ad Coelest.
post advectos ex Oriente Nicaenos Canones, in qua sic alloquuntur Romanum Pontificem, impressi, deprecantur, ut deinceps ad te ras
aures venientes non facilias admittatis, necandis excommunicatos uia
ira velitis in communionem fusi ere, quia hoc etiam in Nicaeno Concissio dimitum facile a retet venerabilitas vestra, nam et e inferiaribus Clericis vel Laicis videtur ibi praeca veri, quanto magis hoc de Epse pis voluit observari , ne in sua Provincia a communione fustens a vestra sanetitaue pro velis vel in ibire videantur communioni restitui,.
Haud dubium cst igitur quin apud Africano, Antistites iure sancitum fuerit, ne quis sive Episcopus sive Presbyter aut Diaconus sive inferior Clericus ad transmarina judicia , hoc est ad Romanum spiscopum, aut ad alios Episcopos Italiae & Galliae provocaret, sed ut Episcopi quidem in pruna instantia judicarentur a Synodo Pr
vinciae, Presbyteri ac Diaconi ab Episcopo suo cum nonnullis vici nis ex eadem Provincia, caeteri inseriores a solo Episcopo adjuncto, ut tunc moris erat, Clero suo, per appellationem, ut causae Episcoporum ad universale Concilium Africae devolverentur, de ibi sine ulla provocatione judicarentur, Clericorum autem causae, vel ad Primatem deserrentur, vel ad universalem Synodum. Porro provocatio tunc tantum concedebatur, quando judices non erant
electi, hoc enim in casuirovocandi locus non erat, ut statutum in eodem Concilio Canone i . Hoc etiam placuit ut a quibuscumque judicibus Eccis icis, ad alios judices Ecclis isticos, ubi major est authoritas, fuerit provocatum, non eis ob is, q-rumfueri Uuia sententia , si convinci non potuerunt , vel inimico animo Daecasse, vel aliqua cupitatare, aut gratia depradicti, fur si ex consensu Paruum eiecit fuerint' lices, etiam apauciore numero quam con situtum est non liceat provocare, &Can. P22. a judicibus autem quos comm ms cous siselegerit, non licea revocare.
Porro nemo eruditorum in dubium revocat autoritatem Cod cis Africani, certum quippe est , cum esse antiquissimum & co ciliorum Carthaginensium Canones fideliter exhibere, coque in ior in ejus autoritas, quod ab universa Synodo Carthaginensi probatus est, ut constat cx sne primae sessionis, rectrata ut etiami, ista θοο o diversi Cenci a universi Pro uiae Aprica transactis
157쪽
rdus, Auretii Carthagorensis Disivi e lebrata, ac deinde sub non e
Concilii Asticani idem Codex aJustiniano & Dionysio Exiguo promulgatus est, & in Graecum tramlatus, ac apud ipsos Orientalcs vulgatus est.
Opponit Christianus Lupus Codicem hunc privatum opus esse
alicu us ex factione Aurelii, & id probare conatur ex hoc loco n. io7. ubi conscet Codicis ait, gesta huius Concilii non , quia Provinciale non univir egestum est, sed evanescit ista o emo exlectione textus Graeci, ubi non est, gestum hum Concilii non deffra1 7. f d hic discripta non sint. τὰ πτπραγαένα - - παού :ς συνόδic τοῦτο vi αφη.Itaque frustra Zorimus Epistoporum Asticanorum causas ad se trahere conatus est, idem tamen tentavit in Gallos instante Patroclo Arelatensi ad suum vocans iudicium Proculum Massiliensem, sed ille adesse renuit, & Episcopatum invito Zos-mo rctinuit, post Zorimum Cculcstinus & Bonifacius, Canonum Sardicensium usum in Gallia de in Africa inducere conati sunt, sed frustra. Vcrsim nemo ad eos ubique promulsandos plus laboravit quam sanctus Leo, in causis Hilarii, Lupicini, Eutychctis, & Flaviani, vertim is ius sibi a Sunodo Sardicens indultum p tergressus est, primum cnim coni ait primam cognitionem causae Aletropolit norit m a1 sta in suam pertinere. Secundo appcllationes 1 Synodo Provinciae , a se Romae iudicari posse assiauit, utrumque contra Sardi censes Canones, verum nec Gallicani, nec Asticani Antistes
haec ipsi jura ccsserunt, ut constabit ex Hilarii Arelatensis, & L picini Africani Episcopi causis quas postea resciremus, Orientales vero apud quos ius appcllationum tantum sibi vindicabat, contrarium in Concilio Chalcedonensi definierunt, cum igitur sanctus
Leo obsequentes mininid haberet Gallicanos Antistites Imperatoris ipsius autoritatem adhibere conatus est, & ab co rescriptum obtinuit in hunc modum, hac perenni sinctione decernimus, ne quia
iam Episivis Gallicanis, quam aliarum Provinciarum, contra veterem consuetudinem liceat sine viri veneralitas Papae urbis aeternae autoritate
tentare, sed illis omnibu pro legesit, quidquid finxit vel anxerit Apostolicae Sedis authoritas, ita ut quisi quis Episivorum adjussicium Romani Antistitis evocatus venire neglexerit per moderatorem ejusdem P
vinciae adesse cogatur. In eo rescripto tria praescribuntur Episcopis Gallis, primi, ut non violentur antiqui ritus , inconsulto Romano
Pontifice : secundo, ut illi pro lege lubeant quidquid Romana R a sedes
158쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
sedes decreverit i Tertio , ut cin tur Episcopi interesse Romani. Pontidicis Concilio, si vocati adesse neglexerint. Verum lex illa quae ad Orientem non pertinet, recepta non siit in Occidente, imo nec in Gallia, ob quam speciatim condita erat, observata suit, quin & ipsi quoque Romani Pontifices Leonis suc . ces res concessum sibi per eam privilegium minim) vindicarunt de appellationes tantum causarum in Provinciis iudicatarum, ad se traxerunt, solosque Metropolitanos immediate a se iudicari postularunt, reliquorum Episcoporum judicium, Metropolitanis, &Pr : vinciarum Episcopis relinquentes , nihilominus tamen Vigilius, sic Pelagius illud praeterea sumpsisse videntur, ut quarumlibet ar I tionum ad Romanam sedem ante judicium Provinciae Episcoporum judicia sibi reservarentur, nec de iis in Provincia fieret c sititio. Vigilius in Epist. ad Euchetium, omnium pessantium 'o' osicam Sedem, judicia eidem sanctae Sed, res rvata ese liquet, Pol jus in Epist. prima ad Ioannem Constantinopolitanum : Scitote
certam Provi iam esse qu.e habet decem, vel undecim civitates,
Anum Episcopum alio ue decem tel undecim , Oragatores Episvο0
dices, acie norum judicium omnes ea Episcoporum Ur reliquorum S cerdotum ac civitatum causae referantur, ab his omnibiu juste comsona voce disiern itur, nisi aὰ majorem autoritatem fuerit ab his qui
judicandi sunt appellatum , qui duo Pontis s non sollim cogniti nem caustrum in Provincia judicatarum si ab cis appellatum tsibi tribuunt; scd ctiam primam cc nitionem causarum in quibus
ii qui sunt iudicandi in Provincii ante cognitionem ad iudicium Romani Pontificis provocarint.
Grcgorius magnus duo sibi vindicavit : 1. Appellationes a iud ciis Discoporum in Provincia circa quas liberum esse sibi arbitratus csi , vel cas Romae judicate, vcl iudicandas in Provinciam re mittere ; 2. Primam cognitioncm causarum quae Metropolitanos attinebant sibi reservari voluit, Si contra A tropolitanum, inquit lib. . Epist. 8. aliquid cause ham, ii ob hoc Sedis Apostoli petat, decium quod per Canones antiruorum Parrum est in tautione permi sum,
porro per tempus illud quod a Leone ad Gi morium esJuxit, Sa dicenses Canones in autorit tem admitti sunt de Episcopis ad S dem Romanam appellantibus post iudicium Provinciis, concestum ut illic iudicar tuta In Gallii quidem uctus disciplina confirmata cst in Concilio
Lugdunensi anno 1 , 7. Ei quid, inquiunt iiujus synodi Episcopi
159쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Dis svRT. II. I 33
interfratres id est Gipsopos nostros contentionis ortum fuerit, si de una provincia sunt, Metropolitani cum Comprovinciali Hud notat contenti, si verρ diverse Provincia fuerint Sacerdotes inter ouos aliqua dia
sceptatio oriatur, convenientibus in unum Metropolitis horum, omnis eorum Hlio ictorum judicio terminetur. Juxta lianc ducis linam Sal nium Sagittariiunque deponunt, cumque illi provocassent ad Epia scopum Romanum, & ea de re litteras obtinuiuenta It e Guntia rano, nullam huius rationem' habuerunt Callicani Episcopi, nec quemquam ad eos accusandos Romam miserunt, cumque illi a Joanne restituti serent, non obstante illius judicio in Synodo Cadilonensi anno 179. iterum damnati sunt : extant tamen ci ca idem tempus exempla nonnulla appellationum in Gallia etiam ad Romanam Sedem, quae consuetuao diu post: hanc aetatem capitulis Adriani primi & capitulis Caroli magni in Gallia receptis firmata est cap. 23. Adriano placuit si Episcopus accusitus appellavcrit auRomanum Pontificem iustatuendum quod ipse censuerit, capitulari 3os. lib. 7. ut judicatur Episcopus ad Apostolica, Sed si et olucris appellatex Concilio Sardi usi iit. s. quod si appellaverit, in Cathedra ejus aiarer non ordinetur, at omnium omnino Clericorum appellationes erant vetitae ut constat ex Concilio Francos ordiensi Canone sexto,
Statutum est , inquit, a domino Rege ut Episcopi justitias faciant in suis Parachiis , non obedierit aliqu persona Episcoposuo, de Abbacibus, Presb seris, Draconibus, Subdiaconibus, Monachis es caeteris Clericis veniant ad Metropolitanum suum, est dies judicet causim, cum fuissus 'aganeis di iudicet est Comites quoque veniant ad judicium Episc porrim, Osi aliquid est quod Epsopus Metropolitanus non possit corri ere
vel pacificare, tunc tandem veniant accusatores cum accusato cum litteris Metropolitani ut sciamus veritatem rei. Itaque a iudicio Synodi Provi
ciae nulla relinquitur provocatio ad Pontiscem, sed si stiperiit aliqua controversa, eius correctio pertinet ad Principem, cadem disciplina confirmatur Can. 26. Concit. Parisiensis anno 829. celebrati. In Africa Ferrandus Diaconus sub Justi ano collectionem Ca- nonum edidit, cui Canones Sardicetisses inseruit, ex quo colligitur eos tum temporis apud eos in aliquo pretio fuisse , fuerunt tamen Asi suorum privilegiorum, ac pristinae consuetudinis amantissimi ita ut a Pontifice petierint, ut testis est Gi K. lib. I. Γ p. 7s. antiqua sibi privilegia & iura servari, petiistis etiam, inquit Gi gorius, pcrHilarium Carnularium nostrum a beatae memoriae praedecessore nostro ut omnes vobis retro te morum consurtud nes serv.rrcoitur , qu. M a bcari
160쪽
13 DE ANTIQUA ECCLESI E DUCIΡLINA
Petri Apostolorum Principis ordinationum initiis has tinus vetuistas timo si avis. quidem juxta seriem relationis vesae , consutudinem, quae tamen contra fidem Catholicam nihil usurpare dignoscitur, immotam termancre concedimus ,sive de Primatibus consitiundis,
caeteri que capitulis. Et in Epist. ad Dominicum Episcopum Carthaginensem , de remiseriis vero Ecclesiasticis quod vestra faternito scribit, hae postposta dubitatione teneat , qtha cur nostra Asendimus, ira gulis qui stur Messis sua jura servamus. Hinc nullam eorum causam Romae iudicavit Gregorius, imo nullam illorum appellationem ad Romanos legere est , videtur ue x iam Africanarum administratio soniper fuisse commissa Synodo Provinciae aut universali Concilio totius Africae sine provocatione, idipsum post ei docebimus
In Hispania quoque vigebat etiam sub Gregorio vetus illa dusciplina ut causoe lipii coporum Synodi th ovincialis sudicio sinii cntur,s: si divisa suis ni Episcoporum vota, finitimorum Episcoporum judicio res terminaretur. Illa lex habebatur in collectione Martini Bracarensis qui tum Hispania utebatur Can a 3. Tentavit Gregorius ad vessus hanc disciplinam Stephanum Episcopum a vicinae Provinciae Episcopis depositum ad sedem Apostolicam appellantem judicare, ratio citis naec erat quod ille nec Metropolitanum nec Patriarcham haberet, ac proindd judicandus esset a Romana Eccl si. i quae caput cst caeterat tam , cum non liceat Episcopum ab Episcopis alieni Concilii judicari, ac posthaec Hispania appellationis ad
Sed in Romanam removendae causa permiserunt, ut caus, in s
cunda Synodo judicarentur: id habetur ex Canone 2 8. Concilii Toletani quarti habiti anno Episcopus, Presbyter , aut L iaconus an a suo injuste deseritas in secunda Synodo innocens reperiatur, non po- est esse quod fuerat, nisi gradus amissos acc iat coram altami de manis Episcopi. Post haec tempora nonnulli ius aliquod novum ab Ecclesia r ceptum fuisse volunt saeculo quippe octavo ad sinem labente, vel, ut alii volunt, & ego probabilius aestimo, nono incipiente prodiit in lucem Epistolarum Deci talium farrago quas veteribus Pontificibus , nescio quis insignis impostor sibi ecit, in his non modo ius appcllationis Romano Episeopo tribuitur, sed etiam a nonnullis earum, S nodis Provinciae iudicium Episcoporum interdicitur incon sulto Episcopo Romano, & sine Sudis ejus authoritate. Has statim Epistolas summi Pontifices in quorum gratiam crant consciae, avi ld arri-