장음표시 사용
181쪽
Primum enim Dionysius non est iuridice accusatus apud Summum Pontificem Romanum, ut in eum ferretur sententia, sed tantum qui mentem ejus sinisti E interpretati erant de eo apud Romanum Pontificem conquesti sunt. Illorum autem querimoniae non a uni R
manum Episcopum, supremam autoritatem habere in iudiciis Epia scoporum. Lodem enim modo ex Eusebio libm 7. cap. 27. Ecci Antiochena apud Dionysium Alexandrinum, Firmilianum, &alios, de Episcopo suo Paulo conquesti est, illumque apud istos accusavit latae si At nullus inde conclutit Alexandrino aut Caesareensi soli ius esse judicandi Antiocheni Episcopi. Faustinus item Lugdi nensis apud Cyprianum Marcianum accusavit, & Episcopi Hispani ad eumdem de Basilidis & Martialis damnatione sci ipserunt. Sic etiam saeculis posterioribus Monachi doctrinae Origenis d se fores, AEgypto pulsi a Theophilo Alexandrino, non ad Romanam , sis ad Constantinopolitanum Episcopum confugere , & de violentia sibi ab Episcopo conquesti sunt. Et post haec cum Proterius Alexandrinus in baptisterio a Dioscori fautoribus sorct inte emptus, non ad Leonem, sed ad Constantinopolitanum Episcopui causa est remissa. Extant innumera hujusmodi exempla Episcoporum accusatorum apud alios Episcopos, inu nihil iuris in illos liab bant. Et tamen his in casibus Epiumpi tui, ne quid detrimcnti caperet Respublica Ecclesiastica, sedulo curaverunt, & ws qui ud
se accusabantur, conati sunt ab errore revocare, aut si inco perseverarent, eos excommunicare non dubitarunt. Sic sanctus Choscisi
mus Theophilum per liticras hortatus cst ut communionem restia tueret Monachis. Sic etiam Cri illus Nestorium pravξ sentientem aggressus est, communione temovit, qumquam ei nulla in istum iurisdictio competeret. Haec exempti passim ciumnt, nec necesse
in illa si diose colligere. Secundo, Dionysus Romanus & Episcopi Synodi Romanae judiaesum nullum tulerunt de stillentia aut personi Dionysi Alexandriant..Athanasius quis id unum testatur, Episcopos Synodi Romanae indigne tulisse ea quae a Dionysio Alexandrino scripta serebantur, &hujus rei Dionysium Alexandrinum factum esse certiorem a Romano. Qit ae res impulit Alexandrinum ad scribendam Apologiam, litterasque Apologeticasad Dionysium Romanum mittendas. Itaque nullum propri), sive contra, sive pro Dionyso Alexandrino Romae latum est iudicium. Nec vero quis arbitretur autoritatem Romani
Episcopi in judiciis fidei ex eo commendari, quod a Dionysio peti V r ist
182쪽
16 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
fit ut fidei suae rationem redderet: id enim exigere solebant quilibet Episcopi ab iis qui ipsis erant suspecti, nec communionem cum iis habebant, quin prius ab iis professionem exegissent. Nec necesse est
plura hujus rei exempla commemorare. Unum aut alterum tantum
proferam. Athanasius & Episcopi Synodi Alexandrinae ab Antioche nis fidei suae rationem exegerunt. Epiphanius inter Vitalem &Paulinum arbiter, a Paulino professionem suam petiit. Cyrillus item 1 Ioanne Antiocheno & Orientalibus fidei libellum exegit sanctus Basibus ab Eustathio, & alii innumeri. At jus illiud est onmibus Episcopia commune, non Romano Pontifici peculiare.
DUO Concilia adversus Paulum Samosatenum Antiochiae halin ta sunt, alterum anno 26 . alterum 2 o. In prima synodo Paulus sdem Ecclesiae simulans, depositionem vitavit. In secunda multorum criminum, ac praesertim naereseos convictus ab Episcopis sine Romani Pontiscis autoritate depositus est , & statim Domnus in ejus locum substitutus cst. Tum Episcopi Orientales litteras scri pserunt Dionysio Romano, Maximo Alexandrino qui Dionyso successerat, & omnibus per universum orbem Episcopis. Inde porro nihil concludi hotest ad probandum aliquam esse in iudiciis Episcoporum Romani Pontificis praerogativam ; scriptae enim fuerunt istae litterae tum Romano, tum Alexandrino, tum aliis Episcopis. Scriptae sunt post judicium, non ad gestorum confirmationem petendam, sed ut eos certos facerent de novi Episcopi ordinatione, ut scilicet ad eum scriberent, ab eoque litteras communionis acciperent. 'Paulus autem licet Episcopatu Concilii judicio dejectus foret, do mum tamen Episcopalem dimittere noluit. Tum Catholici ad Imperatorem confugerunt, qui Ecclesias tradi iussit iis, quibus Italici Resistonis Christianae Antistites & Romanus Episeopus scriberent: Inde ὶ quibusdam fingitur aliquod speciale Romani Episcopi privi legium suisse in judiciis Episcoporum, at inane illud est. Primoenim Aurelianus non de Romano Episcopo tantum loquitur, sed de omnibus Italis. Deinde vero id statuit, non ob praerogativam sedis Romanae, scd quia credidit transmaritimorum Episcoporum iudicium a gratiae & odii suspicione alienum fore. Porro nec Itali, nec Romanus Episcopus causam Pauli in Oriente iudicatam rere elare
183쪽
Cire gressi sunt; sed judicium Orientalium sine ullo examine r tum habuerunt. Haec autem in isto Pauli judicio observanda sunt ad propositum pertinentia. Primum, ad Synodum vocatur Paulus, non ad Romanum Pontificem. Secundo, P, Pontificis Romani consciisu & participatione damnatur. tertio, ab ea dam, Iratus , ad Romanam Sedem non provocat, quod a viro perfrictae frontis & retinendi Episcopatus cupidissimo factum procul dubiosuisset, si talis tum temporis consuetudo viguisset. T que Concilii Antiocheni Patres Episcopo Romano non secus ac caeteris mandant ut ad Domnum in locum Pauli ordinatum l. teras communionis vitat, & ab eo vicissim accipiat. Quis igitur non videt he susum illis filisse ius nullum fuisse Romano Pontifici causim ejus iterrum ad examen revocandi. Sed inquit Baronius ad annum 26s. num. io. ex Athanasio habemus depositionis Pauli Principem & autorem sitisse Dionysium Romanum. Duo enim Di rgo, inquit Athanasius in libro de Synodis pag. 918. ante eos septuaginta Concilii Antiocheni Episcopos fuere triti Paulam Samosinens ustulerunt, quorum Uter Alexandria; alter Romae Praesulfuit. Vcri imbelle prorsus illud a mentum cst, riam verbumsustulerunt, non ad haec, duo Diri irere debet, sed ad isti si primima Dison qui Paulum damnaverunt in eo Concilio, cujus ibi meminit Athanasius, quod tum ex sola Graeci textus lectione, tum ex eo constat quod Dionysius Alexandrinus, ante de
positionem Pauli e vivis sublatus foret, ut constat ex hujus Synodi Epistola Synodica ad Maximum Dionysi succaebrem missa.
U Num addimus exemplum ex quarto lacido , quod commo ditis lite reserti posse visum fuit. Illud est Caeciliani, qui 1 septuaginta Episcopis Numidiae damnatus, Ecclesiam retinuit, neglecto illorum iudicio; & deinceps a Melchbde Romano Episcopo
est absoluti . Hinc quidam clevant Conciliorum Provincialium autoritatem, alii suadere conantur Caecilianum ad Imperatorem provocasse. Utrumque perpertiri ut sequentes docebunt oblici vati
Primo salsum est Caecilianum ad Melchiadcm unquam appellasse. Secundo, quicquill Romae& alibi in ejus causa actum suit, non ad
184쪽
ejus, sed ad Donatistarum preces factum est. Tertio, Meschiades non ex propria autoritate, quia electus fuerat Judex a Constat tino, hi hac causi pronuntiavit. Ro 'tus enim Imperator amnatusis, ut transmarinos daret Iudices , litteras dedit quas resere Euclib. 1 o. c. s. quibus iussit Caecilianum Romam navigare. O eiu ibi, inquit, coram Melchia se corin Rhemio Maris Oac Arater judicaretur. Unde A stinus E istoli ica. ne at Melchiadem sibi usurpasse iudicium cauis Caeciliani. V vi quoa , inquit, nec imisurpavit, rogatus eris pe Imperator, Mei misit Epis pos quicum sederent. Ergo ab Imperatore sedere iussus est, do judicare, alio quin usurpasset judicium. Hinc quotiescumque de judicio Romano loquitur Augustinus, vocat illud judicium a Constantino datum, & Episcopos omnes qui ei aderant Iudices ab eo electos. Quari , hujus causa iterum post judicium Romani Episcopi retractata in Arelatens Synodo. Quinto a judicio istius Synodi & Romani Pontificis ad Imperatorem provocatum est a Donatistis, qui nunquam alios provocarunt. Namque si in Provincia obtinuerant judicium, S de Romani Episcopi judicio conquesti erant tantum, non autem ab eo appellaverant : ut demonstrat fuse Valesius in disertatione de schismateDonatistarum. Sexto Caecilianus non suerat damnatus ab
Episcopis Provinciae, aut totius Asicae : sed ab Episcopis tanti imNumisiae, undi dissidentibus Episcopis Africae ad transmarinos ii
At, inquiet aliquis, vel Caeciliani provocavit a iudicio Numidiae a piscoporum , vel ei acquievit ' Sed inquam ego neutrum ab ipso factum est, neutrum seri debuit, sciebat enim Synodum in se convocatam Episcoporum esse favori & ambitioni mulieris obsequentium Alios habebat i ii Caecilianus quamplurimos Episcopos in Asricasibi faventes ac praecipud e sua Provincia, communicabat cum omnibus transmarinis Episcopis, ipsa sua innocentia se tutumine exis inlabat, unde nihil ipse molitus est; sed nullum judicium p terquam hostium suorum declinavit ; & ceria ejus innocentiam satis tutam per se suisse exitus docuit,
185쪽
in quo referantur es examinantum cause quarto Ecclesia saeculojudicatae.
CUm multa quarto Ecclesiae is Io judicia Ecclesiastica oecurrant, longum esset singulorum historiam tradere, quare nos . evitati consulentes summatim tantum ac breviter singula 'edisseremus , narrationis nosti ae probationem in aliud tempus diis rentes ac ea tantio observantes quae ad propositum nosmim per
P Rima occurrit hoc culis causa velitii qui depositus ac damnatus
a Petro Alexandrino Romam non provocavit , ut restitueretur, nec majus judicium requisivit, sed cum nullam aliam retinendae aut ritatis viam esse intelligeret, schisma conflavit. Post hunc Arius cum novum dogma de verbi divinitate protulisset, primum ab Alexandro, deinae a Synodo AEgypti damnatus 1 gradu deiectus cum c teris, non putavit ullam tibi provocati nem supercise ; sed confugit ad Episcopos Palaestinae sini faventes. Hic vem maximh clucet Synodorum Provinciae aut Dice se maram tum fuisse autoritatem , primo enim AEgyptii illi licet Atium injuste damnatum esse sentirent, non ausi sunt illum statim restituere; sed ei de re scripserunt ad Alexandrinum PCesulem. Cumque Arium cum asseclis postea contra Canones restituissent, autores cis fuerunt ut Privsulem suum placarent eique subjicerentur. Verumtamcn Alexander Alexandrinus Episcopus conquestus est violatos esse ab iis hac de causa Canones. Clim vero in dies cresceret dissidium, nemo ad Romanam sedem provocavit, nec hujus causae cognitionem ad se tra3it. Sed Imperator hujus controversiae sopiendae causa synodum generalem indixit, id autem deinde in exemplum abiit, cumque graviores de fide controversiae
sunt exortae, in quibus Episcopi plurus a se invi m dissidebant,
186쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
tunc Synodos hujusmodi ex omnibus a sere omnibus orbis Romani partibus coire Me mos fuit.
cana Atham si, Marcelli, Et thii Antiocheni Pauli , Lucii, O aliorum.
AT asi causiam ad probandas appellationes ad Romanam Sedem
mire iactantillarum Patroni, quia scilicet Athanasius in synodo 1 yri damnatus sine alterius Synodi autoritate Sedem recuperavit, cumque deinde in Synodo Antiochen ob id iterum damnatus rei, R m confugit, &ὶ Pontis Julio benignEexceptus est, ac ut volunt x itimus, quod iudicium a Synodos dicens tandem confirmatum est invitis Mus aduerimis. At quicunque causae hujus circumstantias omnes attentP examinarit, intelliget hoc exemplo appellationes probari minimὶ posse, sequentes id docebunt observationes. Pinino , Athanasius non erat damnatus a Synodo Provinciae aut Terti Q, MMeotae damnatus erat absens, & illic missi erant hinc: us qui in eum inquirerent. , Athanasius ita damnatus non provocavit ad Romanum .Pontificem, nec abeopctiit ut videret num causa ejus cssct talis, quae deberct iterum examinari; sed ad Imperatorem coniugit, ut He quae contra formam judiciorum & lcges ab adversariis ficta suerant resti
Quinto, non est in exilium ejectus & sede sua privatus ob nodi Decretum, sed Imperatoria autoritate. Unde postea ad Ecclesiam reversus non poterat damnari ex illi lam quae vetat nequis Episcopus damnatus a Synodo sine alterius Synodi autoritate ad Ecclesiam redeat. Dicissenses enim est iste Canon de Synodo legitim) coacta & quae formas judiciorum observavit. Sexto, Athanasius ut Scdem suam de Ecclesiam recuperaret, non in 'travit Romani Pontificis auxilium, sed quemadmocum a Coniun- .rino fuerat c pulsus, ab ejus filiis est restitutus. Septu
Secundo, Imperator Constantinus istorum judicium utpotE contrab Sa piscopos Concilii ad se evocavit ut
187쪽
DIssERTATIONES HISTORI . DissrRT. II. Icrnon Athanasius , sed illi ipsi Iulio Romano Episcopo causae a bitrium detulerunt & ab eo Synodum petierunt, rescripsit Julitas,
iustum esse Synodum fieri ubicundue et egent. Testatur id Athanasius Apolo. r. pag. 739. Eusebi , inquit, ad lium litteri misereor nos terrerent Synodo jusserunt convocari risivent caindisera Arrium detularunt.
Octavo, Athanasius Romam confugit non quasi appestans, sed vim hostium metum . Nono, Julius cum esset a partibus judex electus, potuit Eusebianos ad se vocare, & detrectantes damnare ac At masium absol-
Decimo , neutrum tamen secit nec ullum iudicium tulit, sed 'antlim audita ejusdem Athanasii Apologia suam cum eo communionem confirmavit de pro Episcoeo eum habuit. Hoc enim unum secit; imo non solus fecit, sed Concilium quod ea de causa congregarat ad preces Eusebianorum. Constit id ex litteris Julii apud Allianasium, in quibusJulius enarrans ea omnia quae a se suoque Concilio pro Athanasio gesta suerant, nullatenus dicit cum esse restitutum, sed tantum s atam cum eo comitanionem eumque pro Episcopo habitum quod
nec Tyri damnatus suisset nec Mareotae pnesciis adsit . Verba haec ipsa sunt hujus Epistolae. Undecimo, Orientales sino supponente Iulium id iudicium quod ipsi ultro detulerant usurpasse, conquesti sunt eum contra Canones xx lasjudicasta Duodecimo, Iulius in Epistola sua ut Actum suum adversus, Ei sebianorum expostulationes defendat, primo, illud uiget se scilicet ab ipsis judicem clectum missi,sque ad se ab iis Legatos. Deinde non
suam, sia Concilii a se ad illorum preces congregati iactat autoritatem, nee dicit sibi licuisse causim in Synodo terminatam iterum tractare, sed Synodi alicujus acta posse in alia Synodo examina , cum praese tim Ath nasus contra formam iudiciorum foret damnatus alta
Decimotertio, Athanasius non est 1Julio Sedi suae restitutus ut e peram ccnsuerunt Socrates & Soromenus; sed ut a Valesio pers iOEdemons bratur, in Occidente Athanasius subsistit, donec a S dicensi Concilio restitueretur. Decimoquarto, Sardicensis synodus causim Athanasii retractivit ex Imperatorum rescripto. Decimoquinto, Athanasius non contentus Occidentalium in Sardicensi
188쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINAM
censi Concilio judicio, Orientalium quoque judicium postulavit &abiis tum subscribentibus Epistola: Synodicae Concilii , tum seorsim per eorum litteras innocens .csi pronunciatus ; ex quibus intelligere est nihil egisse Athanasium ex quo concludi possit eum ad Julium a pellavisse, nihil sanxisse Julium ex quo perspici possit eum ius nis
uisse retractandae causae , sed judicium in Athanasium latum in i ritum suis semissum; quia factum fuerat ab extraneis contra sormam judiciorum per vim & ambitum, cum ille absens foret, cumque i nocentia ejus cssct omnino mahis ML Idque non setius Julii, sed omnium Occidentalium sententia additis etiam AEgyptiorum de O fientalium quamplurimorum suffragiis. Ladem serme dici debent de causa Marcelli, quem Julius cum Athanasio in communionem suscepit licti damnatum ab Orient Iibus in Constantinopolitana Synodo. Nam nec ille ad Pontis mappellavit, nec ab eo fuit restitutus, sed a nodo Sardicensi. Verum Orici tales non idem de eo ac de Athanano tulerunt iudicium, un-dd mansit in eum lata sententia, atque, ut obtaxavimus, nemo non eum pro haerctico in Oriente proscripsit, quamvis Athanasius a se rendo in eum judicio abstinuerit. Extant porro ejusdem temporis exempla duo celeberrima Episc poni in damnatorum qui ad Pontificem mini md provocarunt. Pr mum est Lustathii Antiocheni qui ab Episcopis Orientis, hoc est Diceces eos suae, quamquam iniust)dminatus tu licio acquievit, nec ad Pontis i-cem aut aliam Synodum provocavit. Alterum est Pauli Constantin politani qui damnatus iudicio quidem non acquie it, sed necad Pol tiscem Romanum provocavit. Vertim quantum potuit, invitis adve sariis sedem retinuit, donec per vim ex multoties eiiceretur. Ita etiam Lucius Hadrianopoleos & alii se d omnes ab Arianis injusiddamnati, nec ad Pontificem Romanum provocarunt, nec ab eo litte ras per quas res uerentur obtinuerunt.
Unum potin objici in causa Athanasii ulli temtrionium quod in Epistola sua videtur innuere, non licuisse Orientalibus Athanasium damnare absque sua autoritate. Namsi, inquit, ut Acitu om-mAo in cui fuerunt, oportuit fecum iam Canonem c Histomo ομ- Acium firri, oportuit seribere omnibus nobis , ut ira ab omn)bus quod justum isset dicerneretur. Et postea, An, inquit, ginti testis hoc con Iue udinem esse ut trimum nobis Arabati re ut hinc hoc est deinceps.
dehinc quod justum est definiri pessii. V propter istic hujusmia
j sicis in Episcosum concepta fuerat adhuc nam Ec fiam reserri
189쪽
L . Idque ea causa fieri oportere indicat, quod Disivi essem. Ur non vulgaires Eccosia quae ista pati bantur; IM ea quam ipsiti fua opera iuste eror ad de . Und) post alios multos co cludit Lupus judicium Episcoporum pridisertim magnarum ac Pa triarchalium Maium reservari debere Apostolicae. Idens coim firmari videtur testimoniis Socratis & Sozomeni qui aiunt Iulium graviter reprehendisse orientales quod se ad Synodum minimὸ v cassent: Cum, inquit, Ecclesiamca Regula, inter in sis ne praeter sententiam Romani Episivi quidquam as Ecccsesiis decerner
Respqndeo Iulium non loqui de se aut de sua sententia; sed de omnium Occidentalium consensit. Queritur scilicci Orientales Ath nasium Alexandrinae sedis Antistitem sine consensu Occidentalium; imo illis insciis damnasse; oportuit, inquit, scribere, non mihi soli,
Ied omni nota, ut ita ab omnibiti quo ursum esset decerneretur. Auignari e=s, inquit, hanc consuetudinem esse ut primum nobisscribatur
ut hinc quod justum est, definiripossit. Hoc est, ut ostendit prior locus, ut debitie diuniri possit quod thm Orientalibus, thin Occidentalibus in communi placuerit. Sic igitur intelligendi sunt Socrates refotomcnus. Nam illi hoc in mente tantum habent ut Julii sententiam exponant, quapropter illos ex eo non eum ex illis explicare oportet. Sic autem Ori tales mentem Julii acceperunt, hanc usezitatem, inquiunt, moliebantur inducere quam horret vetus consere
do, ut iis Concilis orientales Episcopi quod forte statuissent ab Occide talibus refricaretur. Similiter quicquid Occidentalium partium Episcopi ab Orientalibus solveretur. Itaque Julius & alii Occidentales tunc' id tantum contendebant ut nihil in Ecclesia sive Oricntali, sive Occidentali alicujus momenti statueretur citra communem Orici tis & Occidcntis Episcoporum consensum. Idem etiam postularunt Occidentales postea in Epistola ad Imperatorem Theodosium Synodo Romana scripta de Maximo & Nectario. Non nobis, ii
quiunt , praerogativam vindicamus examinis , sed tamen consortium debuit esse communis arbitrii. Itaque id primo loco petierunt & iulorum nomine Romani Pontifices ut nihil in Oriente alicujus m vi oris momenti decerneretur, quin vocarentur Occidentales ad Synodum & consensum suum gestis accommodarent. Hanc esse v t rem consuetudinem arbitratus cst Julius. Sed multum vereor,
he ille non satis ista examinarit. Nam ut ex dictis liquet, multa in cote judicia sunt facta inconsulti, & minime vocatis Episcopis X α Occi-
190쪽
Occidentalibus, sicut in Occidente insciis & non vocatis Orientalibus : & tamen utrobique semper confirmata erant judicia in altera parte orbis Romani canonicὰ lita; sic ut recth objiciunt orientales iudicia in Novatum , Sabellium & Valentinum ab Occidentalibus lata sine novo examine ab Orientalibus confirmata sunt, ac deinceps in causa Celestii & Pelagii judicia in istos lata a Synodo Ephesina sine iterato examine comprobata sunt. Patet igitur Iulium & Occidentales hic esse lapsos, dum novum istum morem. veterem constet dinem este arbitrati sunt.
. De Euphratis, Saturnini, es aliorum in Occidented positione.
Non solis ii qui in Oriente, sed & illi qui in Occidente thin
damnati sunt, non provocarimi ad Romanum Pontificem, sed dicio Synodi Provinciae acquieverunt. Euphratas Agrippinensis fertur esse damnatus in Concilio Agrippinenti, nec tamen provocasse i tur. Verum No istud exemplum nihil moror, quippe quod censeam esse commentitium.
Saturnino Arelatensi a Gallicanis Episcuis deiecto nullum appellationis locum superesse testantur ipsi Episcopi Synodi Paris sis,
a quo, inquiunt, sacerdotu nomine etiam Abur tum quis tui sal Hisus impii sime contradixit Aundum fatrum nosti rum geminas jam litteras excommunicarum ab omn bm Gallicanis Episivis charisive ea cognoscat, quem en vetera dissimulata jam aea licet crimina catera ei Epistotissuis novae temeritatis irreligiositas indignum nomine Disio
Post haec in eadem Gallia Priscillanus a Sinodo Burdigalensi
damnatus anno 38 s. ad Imperatorem provocavit non ad Romanum Pontificem. Notat autem Sulpitius Severus, id Episcoporum I iam permissum: quia, inquit, aut sententiam ri agante erred uerant, aut si hi i fustecti bibebantur, aliis Episcopis audientiam reseret are. Jam vero si tunc in more positum ruisset provocare ad Pontificem Romanum , hoc procul dubio observasset Severus. Idem porro Priscillanus cum Instantio , & Salviano damnatuςὶ Caesaraugustana S modo, Romam confugerat ut illic sibi ol tosta pursaret. At Damasus non modo eos non suist it, sed ne in conspei uia quidem admisit. Additum enim fuerat in Synodali ad-