장음표시 사용
161쪽
puerunt, & ubioue promulgare conati sunt, in primis vero Nicolaus primus in Epistola ad Episcopos Galliae in causa Rotadi Suessionensis : utramvis , inquit, etsi Sedem Apostolisam ni ratemu appelgasset
murea tot tamen, tanta vos decretalia est erri statuta, ct D scopum
incons. tis mks depouere nullo modo debuistis , at Gallicani Episcopi Nicolai primi propositionem serre minim) hotuerunt & licet ei non denegarent appellationes, seu potitis Episcoporum confugia, secundum Sardi censes Canones ita ut iudicium non Romae , sed in Provincia iteraretur, n garunt tamcn omnino controversas sivem jores sive minores, inconsulto Romano Pontifice a Synodo Pr vinciae iudicari non posse: Absit enim, inquiunt, a nobis, utprivia legium primae summa Sedis sancta Romanae Ecclesiae Ponti is pro
Ac parvi pendamus ut controversia Gr jurgia tam superioris quam i ferioris re aenis quae Nicaeni ct sacrorum Conciliorum omnes, est nocentii atque aliorum Romana Sedis Ponti cum Decreta in Ss nodis μο- vincialibiu a antropoli avis praecipiunt terminari ad vestram fummam authoritatem fatigandam ducamin , excipiunt tamen causas
aliquas difficiliores, at si forte, inquiunt, de Episivis causa nata fuerit , unde certa 2 exi' a in sacris Regulis non habeamus judiacia, est ob id in Provinciali, vel in Comprovinciali nequeat examine δε- iri ad divinum oraculum, id est ad Apostolicam Sedem nobis inde est
Adrianus secundus Nicolai succcssor earumdem decretalium autoritatem adducit in causa Hincinari Laudunciatis. At Gallicani Episcopi illarum nullam rationcm habuerunt, & in Di iacensi Concilio Hincmarum Laudunensem deposuerunt, qui cum istas dccr tales ad causae suae defensionem adduceret, Hincinarus in libro capitul. s. cap. que . de alibi receptos Canones istis decretalibus praeserendos esse assi mavit. Posthaec cum Hincinarus Laudunensis provocasset ad Romanum Pontificem Adrianum, is Episcopos, qui Laudunensem Hincniarum damnaverant, Romam vocavit, conquestus insuper quod in eum iudicium tulissent; at illi parere renuerunt, &Sardicentis Concilii Decrctis adhaescire. Nihilominus tamen cum Romani Pontisces, his nihil obstantibus, Episcopos Gallicanos Romam citarent, Carolus Calvus, seu potius Hincinarus nomine Caroli Calvi, egregiam scripsit Epistolam, qua disciplinam a Nicaenis & Sardicensibus Canonibus sancitam desciacit,& novam illam ficiis illis Acrctalibus inductam rejicit, & adversus eam lemniter proictatur.
162쪽
Post haec tempora, sub tertia Regum nostrorun dynastia, ita moules fuerunt Gallicani Episcopi, ut saeph saepius patu sint Episcopos
Gallicanos apud Romanos Pontifices primitin accusari, & an iisdem Romam vocari, ac ibidcin iudicari contra Canones antiquos, in resque in Gallia receptos; Pontis s quoque Romani tunc temporis causarum omnium maiorum , prima etiam instantii Romae judicandarum , privilegium audacter tibi vindicarunt. Sic Leo nonus in
Γpistola φ ad Asricanos, ncgat Episcopos sine sententia Romania piscopi damnari posse ves deponi, quod inquit ex sanctis Canoniabus sit institutum, ura omn.um c rum majores d. Hores causae,
tersan ham cst principalem beati Petri Sedem a successoribus ejus de iam vaesunt. Gregorius septimus in dictatu magna considentia assi mat, quod Papa solus possit deponcre Episcopos, vel reconciliare. Ac demum Innocentius tertius jure divino depositiones, cessones A degradationes Episcoporum sibi competere assauit; quin cliam co res rc si crat, tempore Concilii Basileensis, ut levibus Omnino de causis partes Romam vocarentur, etiam ante iudicium in Provincia litum, utque post iudicium vel tempore iudicii frivol Eoi pcllaretur; cui malo remedium afferre conati sunt Basileensis Coi
cilii Patres scissione 3 i. Inoleverunt, inquiunt, hactenus intolerabilium vexationum a suspermulti, d in nimium requenter a remotissimis etiam partibus ad Romanam Curiam, ex interdum pro parvis r. sest minutis
negotiis, quamplurimi citκri evocari consueverunt, atque ita expensis c l sori fatigari, ut nominqua, commodius arbitrarentur jures cedere, aut vexationem sua gravi des o redimere, quam in tam longi
qua regione bitum subire lenaea. Sic facio extitit calumniosis oppria mere pauperes, sic Mnscia Ecclesiit rica ξιrumque minus ju per liatium an eius obtenta sunt, dum inspos oribus eorum, sin quibus ista
dejure competebant, neque opes, neque fac states ad illos sumptu UL cerepoterant, quos A in Aprofectio a Roman. iam, Gr litis agiatatio in eadem deposci ba A Confunditur etiam inde ordo Ecclesiasticus, ni orsi natriis uacibus sua juris ictio mimme servatur, quae artendens incita Syno ..... statuit 2 drer is ut in partibio ultra quatuor aras a Romana Curia Glantibab, omnes quaecum ue ca se, majoribus exceptis injure expresse enume initis, electionum Ecclesia rum Cathia alii , er onasteriorum, qua immedia subjecti ad Sedem , o laticam .isi apud illos uices in partibus, qui de jure aut consuetudine proripia, vel prizilegio cognition m habent, terminensur, vel niamur; ex sub um- lationum, quae ni Am leviter est nonnunquam reole fienus
163쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT. U. I SI 'Averponi visi sunt, atque etiam in eadem instantia ad prorogationem tium sepe multiplicari, materia favendis injustis vexationibus relisquatur. Statuit me anrita Synodus , quod si quis ostiensus cora uojud ce habere non possit justitiae complementum , ad immediatum Superiorem per appellationem recursum habeat, nec ad quemcumque etiam ad Papam .m o medio , nec a gravamine in quacumque instantia ante desinitivam sententiam quomodolibet appelletur, ni siforsan tale gravamen extiterit,
quod in finitiva sententia reparari nequiret, quo casu non alias ad in mediatum Superiorem sicci appellare ; si vero qui*iam a Sedis Ap Ob immediatesubesto, adipsam Sedem duxerit appellandum, causaferres iptum ui que adfinem litis inclusive in partibi committatur, nisi forte propter . e tum justitiae, autjustum metum, etiam inpartibi convicinis, de quom in com Fone exprimendis legitimo prius documento alias quam jer juramentum legitime constiterit,apud firm Sedem foret ipsa retinendet. Huius sanctionis nic videtur cile legitimus sensus , statuit Synodus ne quisquam amplius Romam vocetur , aut ad Romanum Pontificem ante judicium ordinarii provocet, sed ut omnes causae, exceptis majoribus in jure expressis, & clectionum Ecclesiarum Catheta lium & Monasteriorum, primo in Provincia judicentur, deinde ut nulla fiat appellatio a gravamine, sed tantum post judicium terminatum , aut ne res statim devolvatur ad Romanum Pontificem, omisso
medio, hoc est, Metropolitano vel Primate. Denique ut si quis ab immediate subjecto sedi Apostolicae ad eam appellet, ut causaRomae non iudicetur, sed in patetibus committatur Episcopis scilicet vicinis, nisi illicde justitia obtinenda desperetur, etiam in regionibus vicinis,& ne hujus cxceptionis obtentu retinerentur Romae cauta permultae:
addit Synodus id non ex solo juramcnto, sed publico & authentico
documento probari debere. Porro in il a lege fit tantummodo mentio minorum causarum, δίde majoribus nihil expresib sancitur, quod lubens agnosco cum eroditiisimo Facultatis Parisiensis Doctore. Cogor hic tamen paululum ab ejus expositione dissentire; haec enim verba, exceptis causis majoribus in jure expresse denomiuatis , sic ille inici pretatur , ut velit iis tantii insigniscari majores causas, quibus procul dubio Thiscoporum depositiones comprehenduntur esse reserendas ad Apotholicam Sedem post primum iudicium ; ego vero arbitror mentem Basileensium Patrum suisse , ut illae statim ad Romanum Episcopum referrentur,
qui judices in Provincia daret ad eas judicandas. Ad id probandum, utor ipse illius Autoris ratiocinio: Clausula igi, caeceptis causis &c.
164쪽
138 DE ANTIQUA ECCLESI E DIscirem A
continet exception generalis ejus se is q1M Decreto stabititur, vel nihilomino clausulasignificat, vel certe id sum de Grasis majoribus negat, is aliis de causis generali lege asseritur, quid vero lex generalis
rit, quid ruis reiiquis de causis, scilicet quod omnes orsingula causapud illis Dulces in partibus , qui de jure aur consuetud ne prae' pia
privilegio Harum cognitionem habent, terminari 2Aniri debeant. Porro
servoces istas terminari ct finiri, non intelli t Concilium, ita u- as istas esse terminandas , ut nullus sit appellationis locus; constat enim ex sequentibus Concilium concedere locum appellationibus
ad Romanam Sedem, in istis causis minoribus, modo ita post iudiacium latum. Sensus ergo est, ut omnes singula cause minores j- centur in partibus apud illos judices, qui de jure aut consuetudine prae- ipta, vel privilegio illarum cognitionem habent, illas re appellationis. Itaque negat clausula causas majores ita judicari deline, sed tantum a iudicibus delegatis in partibus a summo Pontifice. Duo sui re continet Basileensis de causis sanctio; alterum, ut nullum, judicium nisi in partibus tractetur; alterum , ne causae minores in prima, ut loquuntur, instantia deserantur ad Romanum Pontificem: at supponit eadem sanctio causas majores recta ad Romanum Antianitem deferri, qui judices in partibus nominet. Superest ut inquiramus , quid causarum majorum in iure expressarum nomine intest xerint Basileenses; sed hac de re vix ulla potest esse dissicultas, nan que certum est hoc tempore depositiones Episcoporum inter causas maiores csse numeratas, hinc in Concilio tui ntur cum causis electionum Cathesi alium& Monasteriorum, inquit, Concilium mediata sole ho ad Sedem Apostolicam devolvit. Respondet Doctor ille Parisiensis hanc clausulam tantum asscere caulas electionum Calliedralium & Monasteriorum, non causas maiores, quae ideo. tantum excipiuntur, quod per appellationem vel relationem ad Se-dem Apostolicam devolvi pollini. Verum uti observavimus idcirco tantum excipi non possunt causae maiores a forma in minoribus causis observata, cum ipsae cause minores ad Sedem Apostolicam. devolverentur ex ejusdem legis praescripto. Et certh non est potior ratio , cur causae clectionum Cathedralium Ecclesiarum immediatὸ devolvantur ad Sedem Apostolicam , quam causae quae spectant de positiones Episcoporum. Cum igitur Basileensis Concilii sanctio illas immediate deserat ad Pontificem , has ctiam illuc deserti supponit. Verum vctat cadem lex ne causae istae judicentur Romae , sed vult
ad eas judicandas in partibus Episcopos nominari , uisi propter desectum
165쪽
semini iustitiae, aut metum, etiam in locis convicinis eadem lex eodem prorsus modo promu ta est in Pragmatici Sanctione , ac demum in Concordatis, usi linis eiusdem legis ita se habet: Si quis
vero onmedit te subjemu Sessi Apostolida ad eandem Sedem duxeris paeandrem, causa remittaturinpartibus per reseriptum, usime aά em sitis, videlicet Q ue ad tertiam sententiam conformem inclis . , si a Ristis peruo contigerit, nisi propter defecit in denegarae justitia, aut '
sum metum, ct tunc committi debeat in partibus con cinis, cumca sarum expressione , ouae etiam de illis legitime , alias piam per juramentum coram judicios a Sede Apostolica ae putaris constare debeat.
Tria habentur in Concordatis, quae non sunt in Decreto Basileensio Primit in immediath sui estis Romanae Sedi triplex conceditur iudicium in partibus si appellarint, quorum unumquodque est per ii dices delegatos a Pontifice. Secundo, non permittitur Pontisci r tinere ullam causam, sed iubistur in casu des ectus justitiae aut metus, ius convicinis Episcopis tribuere. Tertio Pragmatica iubet ut iudices delegati in convicinis locis prius inquirant, num deseditis iustitiae aut metus legitimus sit, si judicium iteretur in partibus. Porro verbis hisce, qui immediat use tus, Episcopos compreliendi nullus dubito , licet contrarium alacrat Parisiensis Doctor a nobis laudatus , qui ut sententiam suam probet, ait uctari per eamdem
legem, ne qui, omissi, medio ad Sedem Apostolicam provocet; unde concludit eos, qui hic dicuntur immediatε subjecti Sedi Apostolicae, non esse quosvis Episcopos, sed vel eos qui exempti dicuntur , vel
Primates & Metropolitanos nonnullos. Verum illa ratio non convincit; nam clim hic vetat ur ne omista medio provo turad Romanum Pontificem, agitur de causis minoribus, non de majoribus, quae rem ad Pontificem deseruntur.
Ut igiturdicam id quod sentio, non existimo per Basileensem Synodum , & per concordata restitutam fuisse penitus primam illam Episcoporum iudicandorum sormam. Verum non propterea sancti nem Basile sis Concilii improbo , secit enim id quoa tunc temporis illi licebat, ne scilicet judicia Episcoporum extra Provinciam excurrerent, & ad tribunal Curii Romanae descirentur ; sed ut in Provincia, aut saltem in finitimis locis judicarentur, atque ita Pontifici Romano & ejus Curiae umbram tantum potestatis contulit, reven autem Episcopis Provinciae & finitimis omnem omnino judicandi
At non ita se gessit Concilium Tridentinum, nam illud omnem
166쪽
prorsus iudicandorum Episcoporum potestatem Episcopis aliis ades mit, & soli Pontisci Romano reservavit, sinione vigesima quarta
de resor. cap. s. cuius haec sunt verba': eas crimi Dura tores contra Episeopos, etia- haeresii, quod absit, qua depositione aut privatione dira sunt, ab ipse torum Summo Pontifice cognosia tur terminent rictred si ejiomia, At causi ouae necessariis extra Romanam Curiam sit
committenda, nec uniprorsus ea committatur, nisi et politanis, aut
Episcopis a beari mo Papa eligendis: hac vero commissis o oecialis fit, cor manu ipsius auritissimi Ponti Oissignata, nec unquam plus histribuar,s mulsola aem in Milone ummam ocessumque conficiant, quem satim ad Romanum Pontificem transmittant, reservata eidem Sodi, simo tentia de initima. Hoc unum , imo & praecipuum videtur ex his
capitibus disciplinae in Tridentino sancitae, quod a Gallicana Ecclesia improbatum fuit. Oratores certE Regis Christianissimi illud apertὰ
reiecerunt. Caput, inquiunt,quod incipit, cars imisiales, nonpl. cet, ad ersatur enim antiquissimo rire ο, Ecclesiae Gallicanae pria
vilegiis, quibus cavetur ne quis etiam volens extra Regnum, a quoquam quacunque causa in seu vocari, nedum condemnant 'ini. Cardinalis
item a Lolliaritagia licet mollius & obscuritis intercessit, dicens illud spi tantum placere habita ratione temporum quod ita sit conceptum,n Chrseian I nuncia Regni privile hiis, juribus, Er sacris constitutionibus nihilpraejudicii asserat. Cumque accusaretur a proceribus senatus Parisiensis, quod multa Decretis reformationis inscri passus esset, LGlcsiae Gallicanae juribus contraria. Hoc uno sese verbo ca sani suam des dii, inquit Polanus, in congrc tione dici io. Novemb. cum se rentur Decretapublicandalus pone undecimis , reservata fuisse una authoritatem Reaeis Galliae, or mitigia Ecclesiae G canae. Quod quidem Lotharingit actum ego probare minim)possum, nam specie tenus illisa esse volebat iura Ecclesiae & Regni, revera autem conssentiebat iis quae illa penitus evertebant. Verumtamen Concilii Tridentini Decreta disciplinam si celantia ,. in Gallia mininad receptassent, & tantum at si ut in hac re vim habuerint, quin E conre Galli antiquam disciplinam restaurare conati sunt . Sic haud multo post anno is . Senatus Parisiensis cardinalem Castellonium Epilco pum Beslovacensem, laeta-Majestatis&haeres saccusitum, iudicio Rheniensis I piscopi uetropolitani eius, dc Episcoporum Provincincommisit, vetans ne extra Regnum ulla ratione posset praefatus Card natis extra ri, cavens insuper ut hujus Senatusconsulti peculiaris esset dea, quo innotcscerct omnibus mentem fuisse Scriatusfrdiare δε-
167쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Dissi T. II. 1 3b retinem Ecclesiae Gassica , sena in omnibus reserentia debita Summo Ponii i or Sessi Apiatolicae. Haud leve tamen vulnus insictum sitit libertati Ecclesiae temporibus Richelii Cardinalis, cum is breve quoddam Apostolicum obtinuit ab Urbano octavo, a quo quatuor Episcopi Gallicani sunt delemti, quorum opera Episcopos quosdam ex Aquitania & Aremorica jestatis reos actici procuravit, idque ad tempus tulit Clerus Gallicanus; verum annis circiter postea octodecim , in Cleri Gallicani Conventu anni 16 o. advertentes Gallicani Episcopi rem in exemplum trahi posse, nisi obstarent:apud Nuntium Summi Pontificis instrumento publico, adversus litteras Urbani, & ea quae inde secuta erant
protinati sunt. Integrosemper, inquiunt,'s minime interpolato E cisae usu permanente, ut graviores Episoporum cares, quae merito inter majorespositaesunt, nonnisi ab Episcopis Pro inciarum pro more congregatis, vocatis etiam ,sicubi optu fuerit, ad numerum Canonicum adimpleu- m vicinioribus juxta Sardicensis aecumenicae Synodi, arque aliorum seu Conciliorum , seu Pont cum Camno 2 Decreta tra lentur ,examinentur,
judisentur ut semper ad Romanam Sedem appellandifacultate Scripserunt in eandem sententiam ad Innocentium decimum, rogantes ut inflicto sibi vulneri remedium adhiberet, caveretque ne quia deinceps simile tentaretur. Ad omnes quoque Galliae Antistites encyclicam miserunt Epistolam, eos de rebus a se modo gestis certiores sacientes, ac ii super hortantes, ne ejusmodi Pontificiun Brevia, si quae emitterentur, reciperent. Haec omnia monumenta studiosdrecollecta,&elegantibus observationibus illustrata, i sere est apud Gerbasium. Eadem disciplina videtur ariciatata in Janssenii causa, & quiden bis, primum cum Episcopi Gallicani, nullo lato de quinque propositionibus iudicio, a Sede Apostolica judicium poposcerunt, haec
praefati majores causu ad Sedem Apostolicam referre, solemnis Ecclesiis mos est, quem fides Petri nunquam desciens perpetuo retineri pro jure suopostulat, qui ima huic se in obsequentes, d ravi simo circa religioncm negotio Sancilitatis Fribendum esse censuimus. . Vertim ipsi Antistites factum hoc suum post haec anno a 6 so. excusant, eo quod tunc temporis Synodus aut Conventus generalis Cleri Gallicani halicii non potuisset, & idcirco necesse suisset ad cjusmodi remedium recurrere. Deinde vero iterum a Romanis attentata est libertas L p, scoporum in causa quatuor Episcoporum qui accusabantur, ut minus obsequentes constitutioni Innocentii X. & Alexandri VII.
circa quinque prop'sitiones emissis. Tunc enim Rex Christianissi
168쪽
mus petiit . Pontifice Alexandro VII. ut duodecim Episeopos in
Gallia nominaret, qui de quatuor Episcopis, omni appellatione r mota, judicarent. Responsum est a Romanis , mentem Pontisci sitisse ut unum nominaret, vel ut executorem tantum iudicii Romaelati, in gratiam tamen R s Christianissimi tres ab eo nominandos, sed qui ut meri executores agerent. Hanc res msonem indi Qtulit Rex Christianissimus, cui deinceps Pontifex in speciem voluit satisficere novem Episcopis delegatis, qui denuntiarent quatuor Epi scopi ut infra duos menses sormulam in lansenium sine addito sebsci Lbendam proponerent, aut scirent se Ecclesiarum suarum ingressu interdicena , & Episcopali autoritate privandos. His inseper addidit nullam adversus istos recusationem licitam fore, per sitque ei qui inter Commissirios antiquior esset, ut in eorum locum qui nollent istud iudicium suscipere, alios subrogaret. Adversus is id Consilium, quo tam manifestd Episcoporum iura & libertas Ecclesiae violabantur, non modo reclamarunt quatuor Episcopi, qui encyclicam ea de re Epistolam ad alios Episcopos miserunt: sed &multi alii communem causam hanc esse cementes , Alexandri VII. factum indigne tulerunt, & ad succei rem Clementem IX. litteras misere, in quibus deforma iudicii haec habenti inquiunt, ut
eis fides adhibe itur, qui misis caute disseminant Sanctitatem vestra, novo infliato nis A in eos a Brrai . Temota est haec se cis ab Epia sopis Gallicanis, qui lemnes non canoni judicari, ista Summis Pontificibu/semper Aeni inias excipi. Iidem deinde in Epistoli ad Regem Christianili unum disinilis mentem suam aperiunt, & pr
testantur Episcopos in prima instantia non posse ab aliis iudicari, quam a duodecim Episcopis non electis, sed d propriis Provinciis as
sumptis Praeside Metropolitano, qui numerus Episcoporum si non reperiatur in Provincia Episcopi cujus agitur cause, advocandos esse vicinos. His expostulationibus Rex motus git cum Clemente IX. ut .iudicio omitso ad Episcopos accusatos, a quibus litteras innocentiae
suae testes acceperat, amicὸ solberet. Nec vero Episcoporum tantum, de quorum causa hic agitur, haec est sententia, sed de Doctorum Paris sum , qui solemniter hanc. esse suam mentem declararunt, in articulis Parisiensis Facultatis ot latis Regi & Senatui Parietis . anno & ut usque authoritate confirmatis : sic igitur se habet art. 6. Do Acinam Facultatis esse non frobare, nec unquamprobasses positionesi a. Regis Chri iani mi, a toritati σ germanu Ecessa Gai canae libertatibus Ur receptis in Regno
169쪽
onibus contra M. Verbigratia; quod Summus Pontifex post des nere Episeopos adversurassem no/us, id est, adversus socinam Canonibus praescriptam , ubi veluti certissimum ac praecipuum libere riun Gallicanarum caput, proponitur il sitiones Episcoporum, non ex novo iure Pontiscio , sed ex antiquis Ecclesiae Canonibus esse celebrandas, hoc est, a Metropolitano & Synodo Provi
CAPUT II. In quo exfactis costigitur quaefuerit forma judiciorum
eruntur Oexa inanturjussicia quae Synodum N
caena praecesserunt. O Vae debuerit esse secundum Canones se a judiciorum Ecclesiasticorum capite superiori diximus, nunc vero inquir mus , quaenam suerit observata & utrum usus & consumido cum legibus ipsis consentiat. Primitin autem de illo tempore agendum quod Canones ipsos ac leges Ecclesiasticas, hoc est Concilium Nucaenum praecessit, examinandumque quaenam tum temporis consuetudo vi erit. Contendunt Bella inus, Baronius, Davidius, Lupus & alii, thm temporis majores Episcoporum causas ad Pontificem Romanum fuisse saltem per appellationem delatas; nos vero exemplis mox in medium proserendis docebimus causas omnestum temporis in partibus fuisse terminatas, nec ullam damnatis provocationem ad Romanum Pontificem suisse concessam; ita ut ii quem in crimen prolabi contingeret eum suisse compulsum causam apud Episcopum suum agere, aut si Episcopus esset apud nocum Provinciae cui praeerat Metropolitanus Episcopus, auriatem
170쪽
saltem si invior esset causa, timi apud Episcopos Provinciae. Eim apud sinitimos , a quibus provocari mininad poterat: quod ut probemus, singula exempla judiciorum Ecclesiasticorum, fiunt et poris habitorum percurrenda sunt.
P Rimum & antiquissimum judicium, cuius extat memoria, latum est adversus Marcionem: is damnatus , patre suo, Romam poRHygina Papae mortem confugit. Hinc Bellai minus lib. 2. de Rom. Pontifice appellationum usum tuise obtinuisse sibi fingit. Vertim aberrat toto caelo, nec enim Marcion petiit causam suam Romae r tractari aut de integro iudicari, sed tantum dcprecatus cst se in communionem recipi. Quid vero tum fecit Ecclesia Romana, an arrogavit sibi ius rescinde i iudicii aut cause retractandae t Nihil minus; hoc enim a senioribus qui tum Romae erant, Epiphanio stecui huius rei memoriam debemus , responsum tulit Marcion: Nos injussu venerandi Patris tui facere Huci non possumus , uva sit' dem sues est or animorum una consensio. Neque contras e latissi mΡ Patrem /uum quidquam moliri pus,mus. Eris Presbyteri illi Romani edocti crant ab Apostolis & eorum successoribus non Posse Romanum Clerum aut Episcopum , hominem ab alio Epiui copo communione privatum , sine huius Episcopi iussu vel assensit communioni restituere. Qu od si credidissent appellationis aut revis sonis ius sibi iure divino competere, sine Episcopi asciasu consi sientem ad se Marcioncm judicare potuissciit, aut saltem causam
ejus retractandam decernere. Nec dicas Marcionem communioni rini tutum a Romanis, ut testis est Tertuli. lib. de praescript. cap. Io. Postmodum, inquit, idem Marcion paenitentiam confessus cum conditi ni datae sibi occurrit, ita pacem recepturus, si corteros quos terditioni eruuisset, Ecclesiae restitueret, morte praevontus est. Qui enim id dicunt advertere non videntur Marcionem a patre non esse excommunic
tum ob haeresim; sed quod vi iginem corrupisset;& tunc tantum ad Ccmdoncm desecisse , cum viderit sibi communionis spem cse praeclusam. Porro conditio de qua loquitur Tertullianus, diu post ia tempus cioblata est Eleutheri temporibus, pro bono pacis, & ad multorum salutem. Videturautem ante istud tempus restitutus suisse communioni patente suo scilicet monti te; alioquin cnim non fuisset re