장음표시 사용
221쪽
bs DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
sustini Epistoliam novillimas 1 doctis editoribus Augustini o mincompostas vesticare si ustra conatur, contendit Antonium Fussi dei seni non omni administratione suae Ecclesiae esse spoliatum; sed tantum partis alicuius. At contrarium constat ex nac Epistola, namnum. . ait Augustinus ipsum in regionis illius cui praeerat homines
vim & ra ii,s exercuisse. Deinde num. . ait, Honorem , itaque, tera m spreto vimus juveni corrigendo, sed corruuendo minuimus potest rem, ne filuet eis praeesset ulterius , cum quios sic egerat, ut dolore
solo eum sibi traeesse omnino ferre non possent. Ergo honor tantum Episcopatus ei servatus est & omnis administratio alalata. Unde ipse
queritur numcro τ. in mea Cathedrasedere debui aut E scopus emino, debis. Quia est sedere in Cathedra nis administrationem E clesiae sux habere Addit Ai stinus ista quae nobis objicit Lupus quεῖ nunc seriarn i in sua, propter hoc enim loca ilia eidem dimis atquwpermissa fuist,
in qu is Ur prius Episcopus erat, ne in ahenam Cathedram contra sati ta Pirum translatus illicite videatur. Quorum verborum genuinus
est iste sensus, permissum est ei honorem & locum Episcopi servare in Ecclesia sua, quamvis ejus administratione sit privatus; ne si omninos et Ecclesia sua ejectus aliusque in ejus locum substitutus, servato nihilominus Episcopatus honore, ad Ecclesiam illam ad quam acce, derct translatus esse videretur. Ex his intelligitur, quam mald haec verba intelli t Impus. Nec melius Hobat administrationem Fussalensis Ecclesiae ad Aus sinum non rediisse ex his iiijus Epistolae verbis: Tussala dicitur terri- roris Hipponensi vicinum Coiellum. ut ibinun tiam Episeopti mi; se simul cum contiguas regione ad Paraecia- Hipponensis Ecclesiapertia linebat. I 'ia, iri quit Lia , a mat pertinui se nonpertinere. R ondeo haec dicere A isu num, quia scilicet agebatur an Antonius ejus administratione rectό privatus foret; adde quod haec administratio ad eum pertinebat tantum ad tempus donec vivcret Antonius. Ad id quod objecimus ex Epis a Augustini ad Quodvultdeum nunc Σr intelligi Presbyterum Fussalensem quem commendat. Quodvultdeo ad cius curam pertinutile. Respondet Christianus Lupus ex sela charitate Christiana pertinuisse. Idque suadet ex liis verbis in fine Epistolae. Novcmmpossinus ne stares hominum deserere qui nostri non Oloni, sed quia majus e , stareo sunt in charitate Cbri ii ad curam pertinent nos Hoc' Non quod propriὶ Fusiilensis Tradius eget Dicreeseos illius, sed quia
tempus ei commisa suerat cura.
222쪽
Hoc est tam tuam quam meam, non enim de se tant sim loquitur Augustinus ; sed de Quodvultdeo & aliis Episcopis qui Presbyteros fratres suos adiuvare tenentur. At inde colligi minimὰ potest Presbyterum i quin Fusalensem non pertinuisse ad Augustini curam speciali quadam ratione. Imo chm eum commendet eique descrendas Epistolas tradat, signum est illum Dioec eos Hipponentis suisse. Ut ut sit ad propos- tum ista vel nihil , vel partim faciunt. Ostendendum enim suisset Christiano Lupo primo, Antonii provocationem ab Afris probatam suille. secundo , judicium Romanae Sedis executioni mandatum,
sed neutrum probat nec unquam proba poterit.
His in antecessum praemissis accedit Cnristianus Lupus ad celebreui inhiarii causam, de hac fiud disserit septem aut octo capitibus, & tamen in iis etiam accurath perlectis nihil inveni quod mihi necessario resutar dum esset: satetur enim id quod contendimus Aurelium & Africanos Praesules in Epistola ad Caelestinum statuisse ne provocatio scret in causis tum Clericorum tum Episcoporum ad Romanum Pontificem , sed contendit eos mal) Nicaeni Concilii Canones intellexisse dea vero tu
piter aberrasse. Duas tamen responsiones insinuat quarum altera est contra Zoriamum & Africanos primum contentionem suisse non de ipsis appellationibus Episcoporum; sed tantum de forma appellationum librum. Altera est Aurelium quidem in ei fuisse sententia cum aliis quam pluriamis, sed Augustinum ac nonnullos alios Antistites Asicii nos ab Ai relli sistentia dis biisisse.
Primum salsium csse constat ex sepso Commonitorio L satorum Zor 3 Afrorum responsis, ut enim monuimus primum caput commoniatorii Legatis a Zoaimo dati erat de retractandis causis Episcoporum, secundum formam a synodo sardicens praescriptam ; iud si quae forma tolerabilis est, maxime illa, quae in ista Synodo in sancita, qu que non concedit potestatem Pontiaci retractandi in urbe Roma iudicii , sed tantum iudices dandi qui illud retractent. Si quae autem forma retractandi iudicii in causis Episcoporum, Africanis placere debuisset, maxumd illa quae non ita videtur pugnare cum solemni illorum effato causas ita terminandas esse ubi crimen is admissiim, & ubi testes de accusat mr ritannici Cum ergo nequidcin istam formam probaverint, quis dubitet eos non deforma appellationuiti , sed de ii iis appellationibus contendisse. Vertim quid ratiociniis opus est, cum ipsinet Africani dia's id testentur de ipsis appellationibus Episcoporum quaestionem esse L ur Epistola illorum ad Bonifacium, in qua postquam causam
223쪽
Apiarii exposuerunt, narrant quid inter se & legatos a Zotii .missos sit semina: Nonnulla quidem, inquiunt, siseu ser topras
cinisu,t verbis; sed cum iu potias fagitaremus auod in luteris jerreis commonitori is proti erunt . quod recitatum nobis eri. - gestis cluae s -- ad vos Ecferent salis Hum: in quo eis quatuor quaedam nobisimis renuis mian ta sunt, unum de appellationibus Epi, coporum au R a ranae Ecclesia Sacer orem; alterum ne ola Comitatum Episcopi . portune na gerit. Terti in de ira iandis Presbyterorum Ur Diaconorum causis apis initimos Episcopos, s uis excommunicati perperam fuerint. uartum , de Urbano 10scopo excommunicando vel etiam Romam v carucio, nisi ea via Aurrer c rigenda corrigeret. Vuorum omnium de primo er tertio ut Romam lueat Epycopis provocare'ur Clericorum cause apud amum Provinciamum Episcopos finiantur jam priore anno etiam litteris Minus au -- τω alios memoris Umum Episo
pum datis in inuare curavimus, ut ea servare ne injuria paulisper in remus usi' in seisionem statutorum Concilii Nicaeni, & dein- ps i claus duobus Sardicensi concilii Canonibus, quorum alter est de retractatione iudicioriun Episcopalium, alicr de retractatione i
sarum quae ad inferiores Caicos ii Mant apud sinitimos Episse
pos. Nullomodo, inquiunt, nos talia qualia commemorata. δε- n
lumus , tolerare cogemur; sta crodimus adjuvamue mycricordia Dei, quo irra stadistare Romanae Ecclesiae prae sedeme, non sumus hunc t phum
salsuri hac Epistola multa discimus, primo adhun suisse inter
Zoetimum & Asricanos de ipiis appellationibus non de sorma tan thm. secundo, nullomodo actum esse de appellationibus Cleric rum inferiorum ad Romanum Pontificem, seu de retractatione i diciorum in Clericos latorum apud sinitimos Episcopos. Tertio, Asi canos statuisse se ad tempus observaturos circa utrumque id quod habebatur in cinonibus Sardi iasibus quos pro Nic: is lai dabat Orimus , donec allata essent Concilii Nicani exemplariac Gnvcia. Quarto, Haec ipsis visa tae nova & intolerabilia. Quinto, statui se cos se minime toleraturos aut appellationes Episcoporum ad Romanum Pontificcni aut Clericorum coniugia ad sinitimos Lpiscopos, nisi in exemplaribus Nicaeni Concilii E Graecia allatis reperii tur utrumque sancitum. Pono Concilium in quo imidi citum est, non fuit tantam Aurelii cum paucis Africanis; sedes Va lintinus Numidiae Primas cum Augustino & aliis numero et i . Episco- pis intersuit, fuitque plenarium & universale totius Atticae. Imo in eo Concilio Augustinus inicitiariis est Canones esse observandos
224쪽
DisspRTATIONES HIsTORICAE. Diss RΥ. u. silva inquisitione Concilii Nicaeni, & unus suit E Legatis qui huic Epistolae ad Bonifacium subscripserun t. Itaque dubium esse non debet, quin Augustinus & alii omnes Episcopi Atticani post reditum
Legatorum, cum compertum est cisones istos non esse Nicaeni Concilii, idem cum iis senserint qui postea ex univcrsali Concilio Africano scripserunt ad Caelestitium , .nec Episcoporum appellati no tolerandas esse nec Presbyterorum aut inferiorum Clericorum improba confugia esse admittenda. Deinde Augustinus de alii omnes in Canonibus hujus Concilii statuerant de lipiscopis , non seclis ac de Clericis obse andum esse ne quis provocaret ad transiri rina judicia. Porro dici non potest id eos retractasse, quippe si tuerant haec Decreta firma esse futura nisi constaret aliam disciplinam a Concilio Nicaeno sancitam suisse. Clim ergo postea compe tum eis suit nihil in Concilio Nicaeno de vi citationibus Episcoporum aut confusus Clericorum statutum fuisse , liberum ipsis non fuit Canonem ilium adversus Episci riun appellationes non confirmare. Denique quis putet Augustinum Aurelii amicillimi, &omnium Episcoporum Africanorum causa , quam ante legi Wie d senderat, nunc leseruisse, cum jamjam victoriam obtinerent. Unum objicit Lupus nomen Ausustini initio Epistolae non comparere, sicut nec Valentini Numidiae Primatis. Respondeo inde ii ii sicqui eos non probasse hanc Epistolam, ad summum non fuisse E numero Legatorum 1 Concilio universali Africae deputatorum ad eam scribendA: quod quidem de A ugustino videtur esse dicendum. At de Valentino non item, nam secundus qui in Graeco Codice & alibi dicitur Palentinus, alius esse non potest a Valentino; hanc emendationem quam scine non potest Christianus
Lupus, nuperus Conciliorum editor adeo veram csse arbitratus est, ut in inscriptione Epistolae rei sucrit Valentini nonacia, & admais nem annotarit Palentinus in dosξ.
Addit idem Lupus Augustinum & Valentinum probasse appellati nem Antonii Fussalensis, quod tessum esse supit docuimus. Deinde obses,at Aurelium nunquam in albo Sandioriam ascriptum sitisse, Ausustinum E contra Romae temper venerationi sui se, &ab ipso Caelestino commendatum ut virum cionis rumor jatrem aspersit. Id, inquit Lupus , non sorum ob resta ejus dis divinis auxili fodi rimim, seu etiam ob ejus circa Romanas appeian risuri judicium tum est. At quis non statim rideat suspicionum ejus in vanitatem, Aurelius, non sui: Sanhorum albo ascriptus.
225쪽
oi DE ANTIQLIA ECCLESIAE DISCIPLIN v lii id indet Illud ei commune est cum aliis multis Antistitibus; sed
demus ei nocuisse suam contentionem cum Romanis, Pontificibus lnon propterea nocuit Augustino, tum quia non erat omnium bonorum Princeps, sicut Aurelius, tum quia celebrior erat, quam uti
qui praetermitti posset. Laudatur ab ipso Caelestino & caeteris Romanis Ponti cibus ejus doctrina; verum illi nominatim loquuntur de doctrina eius circa divina auxilia, non autem de eius mente circa appest riones Episcoporum, de quibus ille nihil suo nomine scripsit. Dan bus itaque coniecturis conatur Lupus Augustinum a communi Asic norum causi& sentcntia divellaret. Posthaec usque ag Leonis tempora nullum extat appellationis ex iAsrica ex inplum; sed huius tempore sertur Lupicinus Episcopus ad iudicium Romani Episcopi provocasse: ut testis est ipse Leo in Epist la 37. quae nunc cst prima. Hanc Epistolam contendit Quenellius es.se spuriam, vcl saltem in eo quod spectat ad negotium Lupicini inte
polatam. Ut ut sit, ex ipso Leone constat, Asticanos lianc provocationem neglexisse: G , inquit Leo, ad nos, um' i pro aca - . G, im erito eo tendente negotis a communis e vidi jus esse suspe, sum. Adiectiun etiam illud in quod huic icinere super ordinatus esse cognoscitur. Quare non est quod florietur Lupus hoc exemplo , cum ex eo con timetur, Africanos, ctiam Leonis tempore, non probasse appellationes Episcoporum ad Romanum Episcopum, & nullam in
Quin etiam ipsius Gregorii tempo nondum in Africa satis robi i ta crat appellandi ad Romanum Pontificem dici plina. Quippe hys onus Primas Clemcntius accusatus apud Episcopos Asros, ab imperatore Iudices petiit. Is Romanum Pontificem nominavit, ius
sitque ut ille Episeopum ad eum transinitteretur. Vertim is corrupto pecunia Tlis oreto, effecit ut id minim) fieret. Gregorius admo initus ab Imperatore, ut quicquid. cssct canonicum saceret, cum via: derct comi arietates homi rem, sitnt ipsa cius verba lib. . Indictione 2. Epistolas . hanc causim inire noluit. At Episcopi Provinciae Bysa-ccnae causam Primatis sui iudicandam sibi sumpserunt: cumque ille causarctur se Apostolicae sedi subjectum esse, conareturque ad eum causam trahere, Epistopi Asri ab incepto non destitcrunt, S: causam ejus in Concilio tractarunt. Ipicque Gregorius per litteras eos hortatus cst, ut judicium de illo ferrint ex aequitate. Nec ait eos si
perperam judicent, judicii sui rationem apud se reddituros, sed apud omniporentem Deum. Vide ejus Epistolo 4 lib. io. Ix quibu
226쪽
MWERTATIONm HI ORICAE 'isssis. II. zor nitit pristitiam disciplinam iudicandorum Episcoporum adlinc in
Africa vi utile ; nec morem Romani Porsit scis sitisse causarum ad se trahendarum. Nam primo Clementius md Episcopos suae Provinciae accusatus, non provocavit ad Pontificem; sed ab Imperatore
Iudice petiit, qui judicium Episcopo Romano commisit. cundo, displicuit istud Astas Episcopis , & statim atque illis licuit Clementium Primatem ad causam dicendam vocaverunt. Tertio cum is alle- pallet se Romanae Ecclesiae esse subiectum, nihilominus tamen ab iis iudicatus est. Notanda autem hic est pertransennam regia Gregorii sententia. Si quae culpa, inquit, in Episcopis invenitur , nescio quis Episcopui ei sedi Apostolicae subestus nonsit, cuo vero culpa nouexigit, omnes cumulo humilitatis rationem aequales sunt.
Ad eundem Gregorium consusit quidam Petrus, qui fuerat Episc ous in Astica, &a siricanis Epiumpis, ut par est credere, deiectus nujus caustin no his sibi peripectam Asini re Gregorius non est ausus; sed ad Columbum Epis eum Numidiae , aliosque Episcopos
scripsit Epist. so. lib. s. in qua nortatur eos ut Petro servarent quid quid justium canonicumque foret. Ouatenus. inquit, Urrecti tu svigor a vobis in omnibus impleatur, S causat insecundum Dei timorem, or Ecclesiae videatur regula redicata. Hocce appulationis exemplum profert Christianus Lupus ut evidentissimum.
Ego quidem sateor Gre riuii existimasse sibi potestatem esse
decemeniae retractationis sententiae in cum latae: at contendo nullo
documento probari Africanos Antistites Gregorii sententiam apyrobasse, & judicium Petri reti fiasse. Hoc Lupo probandum fuit; nec enim dubitatur quin Romani Pontifices jus appellationum etiam ex Africa admittendarum sibi vindicarint. Sed quaevio est utrum Afria piscopi Romano Pontifici hac in re morem geucrint. Porro tertium exemplum adductum a Lupo probat eos appellationes ad Romanum Episcopum aegre tulisse. Paulus Episcopus a cusatus 1 Si nodo Numidiae, & ab ea excommunicatus cum vcllet Romam ad Pontificem confugere, a Gennadio Patricio & Asris Γpiscopis est prohibitus. Et pit tamen, & post biennium Romam pervenit. Statim ad ei sus eum litteras ad G orium misit Genii dius, cumque Gregorius in Paulum esset propensus, Cancellarium suum Romam misit cum tribuς testibus: at ei in mandatis dedit ne Romae adversus Paulum accusationem intenderet. Tum Gregorius potens ferre judicium, Paulum Epis c um cum aliis duobus Episco' pis qui Romam venerant, in uri in Regiam ad Imperatorem abire . . . Cc Fc
227쪽
io, DE ANTIQUA ECCLEsIAE DISCIPLINA 'permisit. Post illorum discinum, Romam pervenerunt Columbi Africani Episcopi litterae' quibus significavit Gregorio ea quae acta erant in Paulum , eumque monuit adeo displicere Africanis pote statem illam quam ille sibi arrogabat appellationum admittenda - viii, ut seciun inimicitias susce rerint, repterea quod frequentili, ab eo litteras acciperet, hujus rei testis in Gregorius. ἱ-ὰ est . inquit, multomm inimicitias ob hoc auod noli is et Osfreque in m M vi Pamus, pati dicitis, ore. Inde constat quantlim invisa fuerit Asricanis Episc*γis, etiam aevo Gregorii potestis illa admittendantinus nationum in ciuiis Episcoporum , quam sibi arrogabant Roma
Affert deinde Christianus Lupus nonnulla exempla Clericorum, qui a suis Episcopis vexati confugerunt ad Gregorium. Verum haec nihil istum juvant. Primum enim, non probat iscopos Asticanos imid a probasse. Deinde , nunquam Greuo clericorum ad se eonsumentium causis iudicavit a sed eos au iudicium modi Pr vincita remisit, nec aliaratione fiuvit, quam Epistolis commmdatitiis, quibus Primatem & Episcopos Provinciae nortatur ut quod aequum est judicent. Falsum autem est id quod supponit Lupus, G orium istorum cognitionem ad se delatam deleses e Iudiciabus in Provincia; nec enim Gi orius Iudices istos clo, aut eis potestitem dat judicandarum coarum quae pertinebant ad G cos qui ad se confugerant; sea Cleri os remittit ad suos Judi proprios&naturales, ut illic iudicentur. Legantur Epistolis a Lupo citatae lib. i. Epist. 22. lib. a. Epist. 33. lib. io Epist. 32.& 33. in uiabus occurrunt haec confugientium Clericorum exempla , & nihil
invenietur in eis quod illud probre quam id quod a nobis inexplia tum. Sed haec de Ecclesiae Asicanae apo lationibus ad Romanum Pontificem dicta sussiciant; nunc de Gallicanae Ecclesiae disciplina
De causis sani non Episcopori/m, a metimi Pon scaturi sueta Leonis est Hilarii Arelatenses
terationem. ZOrimus Pontifex dignitatis suae a lificandae, per quam si diosus primam causae Proculi Mauillaesis cogniti em ad se
228쪽
trahere, eumque de Episcopatu dejicere conatus est instante Parem clo Arelatensi. At factum illud in exemplum appellationum trahi munime potest, cum primam causae hujus co rutionem ad se traxerit Pontifex , etiam contra Sardicensis Concilii Hactiones quas aperti
Deinde nec Proculus, nec Episcopi Callicani, Pontificis sententia, paruerunt; sed ille sedem suam retinuit, & hi causam ejus probaverunt, ut erudith admodum probat encilius Dissertatione quinta volo licΞpro S. Hilario cap. rri lini enim Proculum ad Romani Pontidicis tribunal quo voca batur, non accessisse constat ex Epistoli Zorimi ad Episcopos Pr vinciae Vici nensis & Narboncnsistorii. r. Conc. col. 1iro. in qua de in oculo sic conqueritur post examinatam & discus is ejus causam. dicet se diu, inquit, eue tui fastui ο ὶ ferens bi indiuias attriti
Secundo Episcopi Gallicani, depositionem Proculi ratam non habuere, ut colligitur ex ejus lcm Zorimi I p. ad Massillans ibid.
l. Is 73. Irin miror, inlusit, Proculum inconstreta 'onte. r. huc durare ut toties commonitus prohibitu ue, non cesset: Et postea
addens inquit, μη t is meta mentis homines , Mi pos
fini sat re nato. Isis autem quos ZoZimus inquietae mentis homines appellat Episcopos suisse ex eo colligit Quencilius, quod hiscessit Patroclus nec Proculum exturbare potuit, ut constat ex ejusdem Z i Ep. II. Denique Proculum in Episcopatu permansisse constat ex Epistola Caelestini ad Episcopos Provinciae Viennensis & Narbonensis 18. in qua accusatur consensisse ad necem si tris siti. Mas , si vero E clesia cerdotem, inquit, qui dicitur, quo dicitu nefas in necemst
tris fui taliter ora latus, ut hiric qui ejus gurire cruentatus ahen erat, portionem cum .eo habiturus occurreret. Hunc ipsum Proculum
Mastiliensem hanc calumniam passum esse apud Cadestinum verisimile est occasionenecis Patrocli, qui a tribuno quodam Barbaro circa haec tempora occisus est, ad justionem occultam; ut Prosperscribit, Felicis magistri militum. Haec mencilius, quibus nos addimus non sol in 1 Gallis Ozimi iudicium in Procullam ratum habitum non esse, sed & ab Augustino & aliis Afris qui anno Christi 27. miserrunt ad eum libellum retractationis Leporii Monachi, tantuam ad Episcopum statrem & communione sibi iunctum. Quin etiam Hi ronymus Ep. ad Rusticum versus finem Proculum ubi lue celebrem
229쪽
cisse attestatur, quippe Rustico Monacho juniori Hieronimum iam
seniorem consulenticie vitae suae instituendae ratione. Respondet His ronymus; Risui istic tum do rue Pontificem, quivi Opraesenti voce nostras schedulassiperet quo visiue admonitio misim utim diri it, ex his intelligere est quam parvi facta suerit ubique Zo1irini in Proculum sententis. Unum ad haec Lupus reponit Proculum graviter equidem peccas. st non parendo Zozinu mana to; sed eumdem drinceps apud Bonifacium questum essede a mi redici', curis Us: cau Ihe non compar tibis impetrasse non Amtaxat fuit ad ii reparari nem , sed inserpendi itatis Istiiropositi . Respondeo haec omni, esse commentitia & gratis conficta. Bonia secius enim Zorimi quidem decreta in gratiam Arelatensis Episci pirescidit & Sedis hujus autoritatem a Zozimo approbatam imminuit. At nihil spcciatim de Proculo Massiliens finxit, imo con
stat ex Epistula selestiui adduci a hunc semper invisum suis R
Protulerat deinde Quencisus Laetari Aquensium Episcopi exem plum, qui damnatus in synodis Galliae non provocavit ad Ponim scem. Respondet Chri sanus Lupus primum huic iungendum H rotem Arelatensem, qui simul cum Lazaro E Gallia ctus est Verum a spar utriusque est causi , nam Heros nullius criminis est accusetus ; sed vir sinetiis suit Martini discipulus qui a populo Ares
latensi insons ejectus est. At Laetariis sit fides habeatur Zorimo D. q. cum cli anum Clericus Britium Episcopum Turonensem sauso accusisset, in Synodis Gallicanis ac praecipuὶ in Turonens damn tus est ab ipso Proculo , qui tamen Proculus post aliquot annos. eundem Laetariun Aquensium ordinavit Episcopum, eo tempere quo Constantinus quidam Tyrannus Gallias occuparat. Post eluxnecem coactus cst Lazarus aufugere & cum Herote in Palaestinam. essiti ex quibus evidenter constat Luarum nec primo damn tum in synodo Turonensi, nec postea eiectum, Romam provocasse. Quod autem ait Christianus Lupus Herotem 5 Lararum aps culasse ad Pontificem & ab eo damnatos fuisse, salsum cst : namque de iis hoc Caelestinus tantum est. Ubi de Epi copatu abdicando in re, Maria , terra ue lustrant, nec ulla fust rogia procrinitium verba ostendunt eos ad Romanum Pontificem non provocasse, nec eum adiisse ut restituerentur, sed omnium ubique Episcoporum
230쪽
De Urs &Tucntii causa illud tantum monemus neutrum appellasse ad Romanum Pontificcm ; sed Ursum damnatum a Proculo ab eodem postea suisse ordinatum. Tu tium vero ab aliis, thm ob malos mores, tum ob Priscilianam ha resim damnatum Romam ire rexisse, ibique ab errore respuisse&post haec ordinatum fuisse ab e dem Proculo. Hos iritur velut illegitimξ ordinatos pro Episcopistiabendos non esse scribit almus, non vero eorum causuri tanquam ad se devolutam per apyellationem sibi vindicat. A Bonifacio Zotimi succetare Valentini Episcopi causam ad Proc inciae Smodum remissam fuisse notarat menellius; hoc exemplum ad se tranere conatur Lupus & in hac causa duo praecipud observat. Primum est causam Maximi delatam fuisse ad Pontificem, austrum 1 emissionem eius ad judicium Provinciae esse velut quamdam delegationem. Respondeo Valentinos Clericos, ob eas quae tum erant inter Episcopos Narbonensis Provinciae de primatu contentiones recta It manos Pontisces adiisse & situm hi copum apud illos accusasse. V rum ab istis causam semper esse remissam ad Synodum Provinciae ci ius erat ea de re judicare. Porro istud non cst d legatio cum in deleg tione certi judices assignentur, non simpliciter partes remittantur ad suos judico proprios. Adde quod Bonifacius ita decretum suum concipit , ut significet iudicium Valentini Episcopi ex communi jure
non ex dei tione pertinere ad Synodum Provinciae. Decrevimus, inquit, vestrum debere intra Provinciam esse judicium; quod concinit cum cis quae dixerat antea in simili causa Siricius. Advo rimus uobis judicandi formam non competere, vestrum est qui hoc reccp isjudicium
Notarat Quencsius videri Caelestium causam Danielis cujusdaim ad se evocasse, sed hoc in exemplum trahi non posse, quia is erath mo, qui ab Orientalibus apud quos multa fiagitiaperpetrarat, acci situs sierat apud summum Pontificem.
Re κγndet Claristianus hunc tamen Gallicanum Antistitem sitis. se, ac proinde exemplum hoc esse Episeopi Callic t ad judiciunt
Romani Pontificis vocat Respondeo hunc suisse vocatum a Pontifice ad judicium antequam ominamitin Antistes Gallicanus. Nam in Ponti scii d uisat m, inquit Caelestinus, hoc rempore quo missis a
nobis Literis vocabatur, obrepsit, quapropter Episcopos Gallos monet, ut eum utpote illicitE & antequam purgaretur a criminibus
sibi objeetis ordinatum a communione sua segregent. A cin litaris