장음표시 사용
231쪽
xM DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsCI: LINA
ve a Graii, inquit, sen cri segregatum: qui se nostro ju is debet elicere, si confirmia sua no is con em inise habere. Itaque Caelcstianus non vocavit Gallicanum Antistitem ad judicium, sed Presbyterum Orientalem sustentem & ὶ suis apud ipsum ac situm; quem illegitima ordinatio facta post vocationem eximere non poterat ab ager da causa apud eum cui ab Orientalibi judicium erat delatum. Et cer- idem Caelemniis Massiliensis Episcopi causam non ita ad se trahit, sed cadi in Epistola cam Episcopis Provinciae iudicandam con
mittit. Sub Sixto III. anno 39. Armentarius Ebredunensis civitat comita Canones Episcopus ordinatus ὶ nodo Raesensi in ordinem in rodactus, ipse nec per appellationis libellum reclamante, Mec Canones Sardi censes in patrocinium vocante, id servarat mellius, cuis lentio suo consentit Lupus. Pervenimus nunc ad Leonis tempora, quem nemo nescit mirum in modum laborasse, ut Sedis Romanae autoritatem &privilio in maius auferet, & aliorum Episcoporum potes rem imminueret. V
rum non semper ille quidquid petebat obtinuit, id probant ex id de quibus deinceps dicturi sumus.
De causa Celido cir Hilarii Arelatensis.
DECeli nit&Hilarii causandii laeditotes iis quae de illa ab eri
dito viro menellio dicta sunt in disertatione Apologetica pro S. Hilario ad sinem operum Leonis, nos ea tantum in pauca consae mus & Lupi adversus istum objectiones instamus. Hilarius Mesalensis Episcopus qui Viennensis Provinciae Eccle fas suae Metropoli subditas csse contendebat in suis Pastoralibus excursibus Cesidonium hujus Provinciae Episcopum, ut ostendit Cycnellius, accusatum olim internuptam suo adhibuisseconsertio&saeculari praefectui aperfunctum antequam sacris initiaretur, aliquos extremo damna Ie Ripplicio, indicti S do Episcoporum, auditis restibus de Episcopatuit iecit. Cesidonius in Synodo damnatus urbent Romam ad Leonem contendit, ibique conquestus est se injustoriagore damnatum. Hoc ubi comperit Hilarius Cesidonium Romam subsequitur st Apostolor: -Mar rumque cursipera D, inquit Honoratus, Beato Papae Leoni se illico praesentat cum reverentia im-
232쪽
o re sebio oraemii et, astruens aliquos apud Gri spullica erito ex
Opis e sententiam Er i r urbe s ris altaribus linere . Rogat atque con-ymiritu suggestiniem fiam Genetre excepit flarero jubear emenuari se ad secia non ad causam venisse; Protestand or e , mnare andi queiunt adlas uerere. Porro autem si aliud velit 3 nfuturum esse molestum.
Non statim tamen urbe Rotria discessit sea in Synodo numquam voluit communioni Glidonii coniungi, & antequam causa Mus i ctractaretur Roma discessit, ne istius modi indicium videretur noscere. Post nus discessum Leo Celidonium absolvis dolestia tuit. Post haec ad Viennense, & Gallos Episcopos scripsis, & perti teras Hilarium omni Moropolitico iure privavit. A silurus est, ii quit Leo cap. I. Celidonius Episeopus , quoniam se io e sacerdoti . se ab tam mansista testium responsi ne iis etiam praesente monsueri
verat; mansisset namque in illet, prolata seu ia si obiectorum et s. ritas titisset. Haec de Celidonio&de Hilariolicdeinde iratuit. Hil
rius ultra non audeat conventus is cere Synodales: O Sacerdotum D
mini judicia se inserendo tum me : qui non tantum noverisse as alieno jure depul um; sed etiam Viemi e sis Provinciae τι- maleusurpaverar testate privatum: dc iusta, cumskae tantum citataris Sacerdotium iri pro Sedis Apostolud pietare praeceptis no Bra serva erit, nou ergo initor tulti ordinationi, non ordinet, qui meritifui co Uius cum quaerereturoia
causam turpi fuga se cred derit sub Brahendu- , eon Apostoluae communionis, cujus particeps esse non meruit. Ex iis constat Metropolitico iure privatum susse Hilarium a Leone, non autem depositum,ut i nullus somniavit. Porro S. Leo cemens hoc inceptum suum n
.vum esse & malentiam suam in Gallia nullam vim habituram , R .striptum a Valentiniano obtinuit, quo mandatur AEtio ut juscium illud executioni domandet. Perstitit tamen Hilarius in sententissa, & quamquam studuerit Pontificem delinire, nunquam tamen tentiam in Celidonium revocavit aut Leonis iudicio acquievit. Haec est intem: huius causae historia iam in Leone tum ex Honoratori qua consul primo de appellationibus concertationem suisse inter Leonem & Hilarium. Secundo Gallicanos Antistites isti sie Lemnem ius non habere retractandorum judiciorum in Provincia latorum. Tertio Leonem opus habuisse lege peratoria pos et ejus jud umis Gallia executiooi mandari. i Scio equidem S. Leonem in eadem Epistola contendere novum 1n esse istud ius his verbis, Nobiscum, inquit, et si fraternitas, , Psat Apostoluam Scrim pro sui re rentia avo Provincias
233쪽
cerdotibus esse confisoam por aevorserum qu ma motam vos ceu-fuetudopesci bat appetiationem, calorum, aut re rati ua aut confirmata esse judicia. Veni in illa duo confundit Leo quae distinguenda sunt. Relationes quippe & consultationes non diuinguit ab appest tionibus; at verum est equidem consultos sui se saepe Romanos Pol tisices iisque relatum de rebus gravioribus, praesertimque in causis fidei vel dubiae disciplinae. Unde sanctiis Hieronymus in istola ad
Ageruntiam testaturse apud Damasium Romae operam dedisse, ut v fis Orientis atque Occidentis Consultationibus responderet. Idem Quoque constat ex responsis Siricii, Innocentii & aliorum Leonis pro cestarum. Has consultationes heu relationes, Innocentius primus ait, unam csse eamque maximam E curis quibus Pontifices Romani occupantur. Inter caeteras, inquit in responsione ad Episcopos Co cilii Mileuetani tom. a. Conc. 1287. Romana Ecclisia curas O post Iicae Sedis occupationes qitibus disci forum consilia , 5 ac med ca dia
sed istud privile tum non fuit; eculiare Episcopi Romani, licet meo sierit eximium Oo Primatum eius majoremque Sedis Romanae autoritatem. Namque videmus Cyprianum, Athanasium, Basilium, Gregorium, Nisi anzmum, Augiistinum & alios Antistites insignes omnibus orbis partibus consultos suisse. Nec vcro Romani Pontifices ita consulti praesumebant aliquid n novum decernere, se id unum re onsis suis praestare conabantur, ut Cationum & antiquae traditionis disciplinam obscrvandam propone rent. Id testatur Innocent. Epist. ad Vieti icium tona. Conc. r. col. I 2 o. non quo nova praecepta aliqua imperentur, sed ea quae perils sidiam aliquorum neglecta sunt ab omnibus observari cupiamus, quae tamen Apostolica&Patrum Constitutione sunt constituta. Hinc sat .ctus Leo sua & majorum suorim resta, nisi de Canonum promulgata es
se disciplinis perhibet, & suam sollicitudinem eo tantsim extendit ut ne quid liceat novitati. Est etiam aliud s iis relationum quibus solebant Antitistes sibi invicem ac pro enim Episcopis magnarum Sedium signiscare, tum ea quaecunque gravioris momenti contingebant, tum etiam Episcoporuns alicujus nominis ad quos Laribebatur, depossetiones, ut scirent quibus esset impertienda communio & quibus d ne anda. Relationum huiusmodi ad omnes Episcopos pra tertim ad
Episcopos magnarum Sedium innumera extant exempla, nec omniano immerito tactus Mo videretur desinodi relationes hia vin-
234쪽
DIMERTATIONES HISTORICAE. DismrRT. II. 2o' qicam. Eouum enim est & in more semper positum fuit, ut primus Episcopus degravioribus judiciiscertiorseret. tum vero adappellationes in causis Episcoporum retramlaaut confirmata suisse 1 Sede Apostolica judicia in eos in Provinciis lata non sistum non videmus, sed contritium in more positum fuisset ante S. Leonis tempora indictis satis liquet. Unde in hac Epistoli humani nonnihil passus est S. Leo, plus iusto commotus in Hilarium quem
tanqua uente , verbis arroga turibus e Gum, ac pro mo refreo mentientem traducit.
Objicit Christianus Lupus liburi Valentinianil em in qua Imper
tor miriscd extollit autoritatem Pontiscis Romani. His tal bus, inquit, contra perii majestatem contra reveremiam 'solidae Sedis Hams A. . . or erat quidem ipsa sentcntiaper Gallias etia tae Impori ab Ianctisne valitura. Vid enim tanti Pontificis autoritari in Ecclesiis non siceat' Ubi, inquit Lupus , asserunt Imperatores se confirmare tantum antiquam consuetussinem, nec donare istud privilegium Romanae Ecclesiae, scd debitum roborare.
Res 'ndeo te em Imperatoris ad Leonis preces concessam sui , se inauditis Gallicanis Episcopis, eique sidem adhibitam fuisse ab Imperatoribus, dicenti se Episcoporum Gallicanorum judicandorum ius ex antiquo habere. Quare hoc edictumValentiniani pluris seri non debet quim ipsa autoritas Leonis qui in sui causa judex esse non potest. Obiicit idem Lupus Epistolae Aviti Viennensis verba, ad ria mim&Symmachum senatores Romanos, quae sic incipit. Primὴm
fuerat talis flatus rerum desiderandus , ut Usi per nos urbem orbi v nerabilem pro rependenis divinis humanisque expeteremus o
Respondininum qui huiusnodi argvinentis utitur satis prodere se causam pessimam defendere, etenim non loquitur hic Avitus de j diciis aut appellationibus Episcoporum , sed ait sibi suisque Collegis Romam eundum esse ut Symmacho opem ferrent. Objicit tertio capitula Ludovici Pii, in quo appestatio conc ditur ad Romanum Ponti sicciri in gravioribus causis & Episcor
rum secundum antiquam traditionem atque Canonum autorii
Respondeo traditioncm appellandi inolevisse a Leonis ponti scis temporibus, Canones aut Glos de quibus hic mentio sit, esse Sal dicenses.
235쪽
quaquam probat. Nam Honoratus equidem testis est eum missi Romam L los. Primis Ravennium, ac deinde Nectarium 3c Constantium , ut sua humilitate pia ret Pontificis animum. At non 'repterea a sententii sivi recessit, imo ex Epistola Auxiliaris Pras secti ad Hilarium quam resert Honoratus contrarium constat, sic stribit ille : Locuti irim cum S. Papa Leone , hoc loco credo alia fumo polo sis, sed cum tui propositi tenax sis semper Malis, inde is ei postea consulit, ut mollius loquatur, o Mauro
Romanorum quadam tener dine plusaequo trahantur. Has Auxiliaris
Iaudes extenuat quantiim potest Christianus Lupus, sed hac de re nihil dico. Suffcit ut ex his constet Hilarium semper aequalem. At, inquit Lupus, ni palinodiam cecinisset Hilarius nunquam eum 'Ecclesia Romana inscrip sit suis sanctorum tabis Re 'i deo hic aequitatem Ecclesiae Romanae peripici, quae no-'Ibit sanetissimum Antistitem ea quam merebatur laude flaudati, licet privatas habuisset cum Praesisse Romano lites. Post haec capite quinto varias quaestiones tractat Christianu Lupus quarum nonnullae a nobis sint excutiendae. Primo ait Hilarium neci Primatum Pontificis den asse, lice provincialis S di autoritatem inconcusam esse arbitratum , nec si κάφὰλ Dis induxisse, tantum conquestirin , . quod Eces 'siarum statum Pontifex perturbaret, . quodque siti et Episcopos in . urbe Roma altaribus iniciesse qin publicam in Gillia merito sentes . tiam tolerant. Unde concludit Christianus Lupus Hilarium non abstulisse appellationes Pontifici, sed tantum duo circa appellatio nis modum privi disse. Primo ne appcllationi suspensivus cis eius.
Secundo ne retractationum judicium Romae seret in tribubili: Apostolic'. Respondeo primo his duobus stibialis auferri appellationem dcrevisionem tantum concedi. Secundo plus postitiasse Hilarium, nempe ut incon assum esset S modi in Ccii domum iudicium , nee a Leone ullo modo res caretur. Unde cum Romam ille venit, non milit ut Ilantiso iudices in Gallia daret ,. utque examinaret num causa esset retractanda, sed palam edi it : se ad osscia non ad ea, fim v n Vroteli in iordine nou. accus A. Non petiit ut Episcopi illi depositi in Galliis it una iudicarentur' sed conquestus est ab iolata cos qui iudicati errant ac damnati in communionem a Leone
236쪽
DI MERTATIONES HIS IUGAE. Disse T. II. ara. contra Canones suscipi. Itaque omnem omnitali retractationem aut revisionem iudicii 1 Pontifice fieri posse non est arbitratus, sed ul- timum existimavit esse Synodi Provinciae iudicium. Vindὸ nu . quam post h*c cum Celidonio voluit communicare. Adde quod S. Lei, quesitur Hilarium appestationes ipsas & actationes non admisisse , & ita Viennensis Provinciar Episcopos suae potestari .sibdere riguisse ut se nato Petra Mn patiatur esse sub-
. Ait s undo Christianus Lupus victorem suisse Leonem eiusque sententiam executioni sit se mandatam & Celidonium in Episc patu permansisse. Fatetur tamen id a se ad oculum ostendi non posse. Vertim etiam si id darem nihil inde in praejudicium Gallicanae E clesiae inferretur. Nam id per vim factum fuisset ex Imperatoris mandato, resistente quantum seri potuit Hilario & verbis causam suam defendente. Illud coth cqnstat Arelatcnsem civit tem post mortem Hilarii Metropolitico iure non filii se privatam, ut ostendit Quenellius. cap. 8. & Pariis primae dissertationi 'hiae de sancto Hilario. Affirmat deinde Lupus Hilarium sit se Romam revocatum a Pontifice ad judicium. Sed id ab eo supponitur & probari nullo potest argumento. Ultima Lupi observatio est de autore vitae Hilarii, ubbuitur illi Vonorato Massiliensi in Catalogo Gennadii; ac quamvis in nonnullis G stadii MK. ne scriptor praetermittatur, attamen vix quicquam dubii esse potest, 'uin ista sint ,Gennadii. In vetust,
Mi s. tribuitur Reverentio Hilarii succcs ii. At nullus est ejus ii minis Hilarii successor , Ravennium autem qui Reverentii nomine significari possct, hujus scriptorem non esse perspicuum, quare nulli melius, quam Honorato Massili si tribui potest hoc opus. V rum cujuscunque tandem sit scriptoris, est docti, pii &antiqui qui res Hilarii optima novcrat. Caeterum in hac Celidonii causa sanctus Leo in Canones etiam Sardicenses multis modis 'eccavit, ut observavit Quenellius. Primo cnim causam istam Romae iudicavit contra Synodi Sardicensis statutum , suae i*bet ut in Provincia causae retractentur. Secundo absque priorum iudicum communione illam retractavit, quod etiam cst contra eiusdem ardicensis Concilii mentcna , ut ostendimus. Tereio celidonium damnatum , communionis su e participem se- cit, & sacris altaribus interesse passus est ante causam eius retractatam quod Nicaeni Concilii Canone s. Elii ritani c. 13. AMat. i. Can.
237쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DUCI INA '
a 6. Taurinensis Can. 7. Arai c. I. c. II Arelatensis r. Can. 8. Inn
cent. 1. Epist. ad Victici districth prohibetur ; nec Sardicensis Concilii Canonibus permittitiir. Quarto edictum obtinuit ab Imperatore V lentiniano Regulis Ecclesiasticis omnino contrarium, quod privit giis & libertatibus Ecclesiarum maximE derogat. Ab his omnibus Leonem pulsare conatur Christianus Lupus. At non negat eum sic egisse, scd contendit id iuris Romanum Pontis-cdm non modo ex Sardicensibus Canonibus, sed ex Apostolica tr ditione habere, quod clim abundd huc usque refutatum sit a nobis , non est quod hic inutilis immoremur.
T Ulla est i io extera in quam tantum autoritatis sibi tribuerint Romani Pontifices ac in Illyricum. Non mirum ergo si no nulla extent appelliationum ex Illyrico exempla, lino mirum magis est nullum sermo ex iis reperiri, ex quo non const i Episse pos Illyrici appellationes istas indigne tulisse. Sub Innocentii Pontiscatu Bubalius & Taurianus damnati in Iulyrico ad Pontificem hunc confugerunt. Sed quamvis causa illorum ab eo reti actat iterum damnati sint; se rei tamen istud Innoccntii s ctum Illyriciani tulere de per litteras bis apud ipsum conqucsti sunt. Constat ex ejus Epistola c. inquit, Coepi oporum Maximiani
Emnemi vel potius importunitas tempor fecit ut vositeraretis de Imbalio Laviniano querimoniam, & postea: I ave non oportius et id risid is mentibusvem is cujuscunque retractarijudicium , quia veritas exagitata septio magis splendescit in luce Ad satis cicndum Illyricianoriim querimoniis non allegat lan centius specialem Sedis suae praerogativam, nec Sardicenses Canones in medium profert, sed tantum dicit grave videri non debere Episse pis, si judicium suum ab aliis retractetur, quia inde veritas magis est
Caetera sei P omnia appellationum ex Illyrico exempla desumum tur ex Epistolis Pontiscum quae recitantur in actis Concilii Romani sub Bosilacio II. anno 3 i. quae primum edita simi ab Hossiciato ex MT. Codice Bibliothecae Bubcrinae, quae monuinciata nonnulli in dubium revocant, sed dato quod vera sint, de singulis exemplis pauca juvat observare.
238쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Diss RT. II. 2II Primum est Perigenis Corinthi Helladis Metropolitae qui cum
a Patrensibus, a quibus ordinatus fuerat Episcopus, communi t . tius populi consensu rejectus sonet, Corinthi ubi natus erat habi-: tavit solo Episcopi honore contentus. At post mortem Episcopi huius urbis in ejus locum constitutus est. Hanc ordinationem cons mavit Bonifacius & Ruso Thessalonicens mandavit, ut Perigenem. adversus Blyricianos Episeopos qui ordinationem rius veluti transe. lationem avetiabantur ecsenderet; at Illyriciani nihil his moti statuerunt Synodum convocare ad examinandam Perigenis causam.
Id piaculum visum est Bonifacio qui propterea Graeciae Episcopos grandi Epistoli objurgavit & ne id facerent multis minis deterruit:. quin etiam Imperatoris Honorii autoritatem interposuit ut a fratre Theodosio rescriptum obtineret per quod Illyricum potestati Romani Pontificis Ribjicitur. Verum ista lex non videtur robur habuisse, nec enim Codici Theodosiano est inserta, sed alia planὸ contraria data ab eodem Theodosio anno qi 3. qua Illyricum secumdam pristi s Ecclesii Moi Omnes regi praecipit, noe eli a Metro litanis & in causis dubiis referri jubet ad Sedem Constantinopolit nam, inms quid, inquit , dubietaris emerserit, id oporteat non absque sciemis viri i merendissimi sacro octa legis Anti itis urbis Comsantino obtam . Itaque si vera est lex illa quae tantum rescietur in Concilio Romano sub Bonifacio II. lata tantum est a Theodosio ut Honorio sutri id petenti in speciem si tisfieret. At nec promuupata est, nec ullam vim habuit , imo contraria planὸ lex obtinuit. Sed ut redeamus. ad propositum , in hac Perigenis causa qlicstio non erat de appellationibus, sed de ordinationibus Metropolitan rum Illyrici, quas Romani Pontifices ad se si umque Vicarium Thes. salonicensem Antistitem pertinere contendebant. Verum id maxumὰ observandum in Perigenem qui ad obtinendam sedem Corii
thi autoritatem Romani Pontificis adhibuerat, paulo post jugum excussisse & se a Thessaloniccnsis Episcopi obedientia si btraxisse, ut constat ex Epistolis Sixti qui post Coelestinum Bonis acii sicces
serem Pontifex suit, quae omnia habentur in Concilio Romano armni q3 i. tona. q. Con. circa finem. Sub eod in Bonifacio I. Pene-vius quidanx Thessaliae Episcopus ab hujus resionis Episcopis E
clesia pulsus est ordinato in eius locum Maximo. Hiijus causam Pontifex Ruse Thest donicens judicandam committit, Γpiscopos illos qui istum expulerant a communione sua summovendos esse j ψcat , ita ut, inquit Rusis , remo tam solum in ervetitionis tuae r
239쪽
habere cognosiant. Id eo consilio diimina a Bonificio fuerat ut dili Rufi Thessalonicensis tribunal agnoscerent. At illi e contra Constantinopolitanae Ecclesiae auxilium imploraverunt ut sibi libe rates suas conservaret, adeoque constanter pro illis dimicabant ut nusus Thes alonicensis paratus fuerit eis Gaere, & secisset utique nisi Bonifacius cleganti Epistoli ipsum confirmasset. Verum omnes Thessalorum conatus irritos effecit Imperatoris Tlieodosii res tum ab Honorio in gratiam Bonifacit impetratum , quo freti R inani Pontifices Bonifacio posteriores appellationum admittendarum & ordinationum Episcoporum Illyrici ac praecipue Metropolitanorum perficiendorum ius Vicario tuo Thestistonicensi Episcopo
commiserunt. Verum ut monuimus nunquam id potuit obtinere,
uia scilicci hujus regionis Episcopi habebant vicinum Constant aropolitanum magnae autoritatis Episcopum, quique studebat non minus ac Romanus Dioecesim suam extendere. Ab isto vexati ad illum consuriebant. Hinc Sixtus Romanus scribit ad Proclum Constantinopolitanum ne Episcopos ad curam Thessalonicensis Vi carii sui potinentes sine ejus consensu admittat; aequum esse di rans , ut alter alte rius honori debita reservcnt, utque Proclum ad id faciendum impelleret, moraci se haud ita pridem Idduam Smy nensem Episcopum a Proclo damnatum ad se confugientem non
susccpisse : inc it, recenti um nuper Ara 2 Aonis e phon fratris nostri I duae, circa quem irrae fraternitatis decrevimus ja . icium custodiri, cornitionitis facerenoti te si in iam. Lx his constat
Sixtum non sibi tr buisse ius appellationum extra Patriarchatussui l mites. Sed hoc postulasse, ut quomadmodum ille Episcopos ad se ex alterius Patriarchatu confugientcs non rccipicbat, ita Coni antin politanus Episcopos Illyrici & Gi ciae quos ad suam pertinere arbitrabatur, minime tu cii ci ci.
Nihilominus tamen Constantinopolitanus Antistes a proposito non destitit, & Illyricum statem Orientale suae Dio celi vindicavit, de ipse Thessalonicensis Episcopus multum remisit de sua in Sed in Apostolicam observantia , ut constat ex Epistola Hormisdae. 3. 1 r.&73. nec non Martini I. Epist. ir. Itaque lixe contentio sub Juliiniano maxim) rccruduit, nam ille legem heodosii, qua Illyrici causas dissiciliores ad Constantinopolitanum pis opum referri iubet novcllis suis ai. & i 3 i. renovavit. Cumque si phanus Larissae Episcopus ab iplamio Constantinopolitano deiectus sorct, ad Romanum Pontivccm provocavit, utque prcvocati nem suam si mi
240쪽
rem redderet, protulit Epistolas Pontificum Romanorum, quibus ostendere conatus est Romanam Ecclesiam specialiter sibi cimini Iubrici vindictae , . id circa hunc a Bonifacio gestum fuerit certo scio non potest cum non extent caetera hujus Concilii aeta. At ex Epistola φ Agapeti colligimus eum non fuisse restitutum , sed Achillem in cius locum ominatum non obstante judicio de patroci, isto sedis Apostolicae. inquit Agapetus, de Steph. Despe senas ut se causa non cre ni alicujus nos dis defensionis impetat, riuod autem clementia vestra farris 2 Coepiscopi Μη E phanti ira excusere personam rid in praedi si Achillis cons crarione vestra potius jussio quam illius ora natio meruisset, credimus quod Ur i e cognoveris jure culpatum, quod tum piissimo 2 clementissimo Principi beati quoque Petri privileis defensanti non vel oppostune vel importune suggeserit, quid in hac sa re Seris Ap tabeae r
Ex eadeni Epistola discimus, primo umniamini obtulisse Ag peto ut causa ista iudicaretur ab ejus Legatis. Secundo eundem ab Agapcto imperane, ut interim Achilli communionem redderet quoia, ipso haud aeque iactum est. Tertio Iustinianum postulasta ab Agapeto ut vices suas non amplius Thessalonicensi, sed Justinisneae civitati largiretur, ut hoc pacto sedis huius Episcopus maj rem haberet autoritatem. Haec est ratio propter quam Justiniam, Agapetum dclinire studebat de iudicium causis Stephani ad Achillis per L atos eius seri consentiebat, quid autem exinde sit gestum
Post haec tempora hinc & inde certatum a Romano & Constantinopolitano Antistite ad cujus Dioecesim lilyricum adjungeretur, donec Imperator Leo Isauras omnem illum uectum in odium Romani Pontiscis Consentinopolitano Episcopo adjudicavit. Ui S. Leonem appellationum ex Occidente non silum , sed 'ex Oriente jus habuisse contendunt, solent Eutychis, The dotiti ac Plausani causas in medium proferre. Singulae igitur nobis in iis quae spectant ad propositum excutiendae sunt. Eutyches Archimandrita damnatus a Flaviano in Synodo Con- untinopolitana quasi cum Apollinari sciaticias, ut latam in se dam