장음표시 사용
251쪽
cidentalium provocare. Et hac in re opem atque auxilium Romani Pontificis implorat. Constat id ex Epistola elusilcm e cin tempore scripta ad Renatum Romanum: Hae igitur, inquit, de causa is ero faustitatem, ut perfode usin mi imo ac beare o Archiepi potu Apostolica utatur autoritate , ct praecipiat ad vestrum convocare
Concilium. Et in Epistola ad Anatolium, petit causim suam examinari nona lo Romano Pontifice, sed ab Episcopis; Afagnitudinem tuam , inquit, obtestor hanc a victore Augusto ratiam petas ut in Occidentem venia- , dique a Deo chari se ii Episvis judicer ; at si mel minimum a fidei re uti de flere videar, in meatum maris pro undum dejiciar. Et Epistoli 138. ad eundem: Ad haec Deo dilectamissorum fi limitatem obtestamini, ut reste institutis finem imponant. Idem habet in Epistolis 139. & i o. ex quibus constat Theod ritum non appellasse ad Pontificem Leonem, sed tantum ab eo consilium de implorasse, ac petiisse ab Imperatoribus, ut in Con- .ilio Occidentalium judicaretur. Quid deinde stum sucrit inquiramus, contendit Christiani Li pus Theodori tum a Leone suisse restitutum se revestitum Episcopatu, adque probare conatur, tum ex Epistola Leonis 93. ubi haec ait.
Deus noster cujus intincibilis veritas a d omni haereseos macula mundum
re secunduo Apostolicae Sedis judicium demonstravis tum ex synodi Chalcedonensis actis, in quibus Theodoritus dicitur redditus Episse patui a Leone. E contra Pasclusus Menellius observat & pr
bat ex his minimὰ colligi, aliquod ciale de restitutione Theia riti iudicium a Leone emissum , sed lummodo Leonem commi
nionem cum eo non abrupisse ob Decretum latrocinii Ephesiit, quod planE irritum erat. Nec enim, inquit, aliter x Leo Theodoriarum quam Flavianum est alios restituit, petens scit et ut cuntila in eo-ἡem tu essent in quo fuerant ante omne judicium, donec major ex toto orbe Sacerdotum numerus congregaretur. Et certh iudicium Leonis inmatiam Theodotiti latum , nisil aliud fuisse quam litteras commi nionis , constat ex scntcntia Legatorum ipsius Leonis act. 8. Concilii : I eo oritum, inquiunt, sancile mus acha: Zmus universa Ecclesia Episcopus urbis Romae I rim in communione scepit; sicut A .ireae ab eo ad nostram humilitatem directae reflantur, O c. Hi cerer non
omisissent lac cium synodale a Leone latum in gratiam Theod riti; si quod elusinodi fuisset, nec solam communionem allegas lent. cci autem Synodus ob istam communionem Theodori tum in suo conscilii invitis Agyptiis sedere passa fuerit, non tamen arbitrata est
252쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Di srm. II. 227 est eum aliquo iudicio fuisse purgatum. Sed causam eius reservavit, & interim hunc tum ob communionem ejus cum Leone, tum ob jussum Imperatoris admisit. Sic enim pronuntiant Judices, pra-.judisium experspnare verendissimi Episcopi Theodorii mihi genreabitur, reservata podis haec omni acc utione , ch vobis 2 illi, quae invicem exercere volueritis. Cum igitur ea quae graviora videbantur in Concilio examinata sunt. De causa Theodotiti quaesitum est alla. 8. in ea Theodoritus veluti in medium prodiit, dixitque se preces obtulisse In ratori & libellos Romano Pontifici, quibus scilicet ut amica obi avimus, petebat causam suam examinari in synodo dc fidei suae rationem reddebat: postulavit ut relegerentur; at Synodi Patrcs hoc unum ab eo peti iunt ut anathemati arct Nestoriumcumque id feciset Theodoritus, & dixisset se subscripsisse Leonis Epistolae , judices pronuntiarunt omnem jam de illo dubitationem cste sublatam, cum Anathema dixerit Nestorio, a I cone susceptus sit, & fidei desinitioni consenserit, superesse tantum ut Synodi sentcntia Ecclesiam suam recipiat, ut sanctus Leo Archiepiscopus judia cavit ἐδι, ιίωσεν, hoc est iustum & aequum esse censuit. Thm on nes Episcopi acclamarunt Theodo tum dignum esse sede sua, &singuli deinceps sus ragium tulerunt de ejus ire stitutione, ac dcinumiuilices pronuntiarunt se indum Decretum fa,cti Concilii Theodo risios Et si iii Episivio Ecclesiam civitatis Cyri recipiat. Constat eiso Theodoritum non esse judiciali Decreto restitutum ante iudicium universalis Synodi, quamvis nec sanctus Leo , nec Maximus, nec Anatolius, nec denique Orientalium ullus communionis nexum cumco abruperit: atque ideo illum ad Concilium admiserunt ante ii dicium de causa latum. Ex dictis liquet, primo probari minimEposse Theodotitum ad Leonem appellasse. Secundo illum non fuisse restitutum 1 Leone vi alicujus a reti aut judicii, scd tantum susceptum in communionem. Tcrtio hujus causam plene ac intcgia discussam in Synodo Chalcedonens, cumque in illa post anathema dictum Nestorio ab omni suspicioni haer os liberatum & Sedi suae penitus redditum. Quae quidem tria omnes omnino Christiani Lupide Theodorito commentationes evertunt.
253쪽
iΣτ DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Xylam , necnon de Eutychianae appellationis libello
ad Leonem, quae montimerita Lupo oblatricantepro- deunt in lucem.
HUcusque nihil sermὶ obiecit Lupus quod non sucrit ab aliis decantatum , at sub finem libri suo duo monumenta profert lia tenus ignota quae cauis sitae non pariun favere gloriatur.
Primum est Epistola Eutherii Thyanensis & Helladii Tharsensis ad X tum scripta, quam latinἡ ex manuscripto Codice Cardinalis Casanatae desumpsit, in quo manuscripto jactat se Lupus plusquam ducentas Orientalium litteras invenisse, plurimum illustrantes acta Ephesini Concilii & Chalccdoncitas hactenus ignotas, quas propediem se in lucem emissuriim esse spop0ndit, quoa & postea fecit atque non modo latinam istarum Epistolarum versionem, sed re
graecum haberemus textum, ex iis sorth aliquid lucis horum temporum historiae accederet. Sed ut de aliis nihil dicam, Epistolam Helladii hic ab ipso relatam valde dubiam esse Mimo. Haec enim ampullata est, naeniis ac fabulis plena, ejusque tum sententiae tum veroa impos oris ignorantiam & stupiditatem arguunt. Sic autem incipit : Asdram providentiam per bingula tempora faciens Dominus
Christus, alio tempore alia praeparavit luminaria ad eorum ducat m ibonae sivi voluntatis conjun bonemque contrariorum .... sicut tu sub illo amore Pharaone beatum Musim contra Panno cr Mambre Ur supere Simonem Petrum bene orientem ; sic confra eos qui nunc insurrexe runti m protulit Ian titatem, perquam bonae spei sumus cir nos quod orbis iere rum ab a 'ptio liberetur errore qui M'ses existens omnem quirim PQ ptumpercuties ;. silvabis vero omnem 1 raelitampopulum orthodo
xum: igitum contra veritatem multis millibus gestifer mundii sima orso rixia margarita multas concipiente inimici ias. quantas nusta unquam
tradit historia .... murum quirim es qui triplices multiplicesque patimur tempestates or pene in pyratas incidimus, ad eum clamare qui a Deo productus est gubernator cumque pro amore veritatis quantum possibile est edocere ; tua autem gratiaei pientiaeque est non deficere neque trans correre hujusvo i qm est, vem tantamque causam, sed perscrutari cum aer Ilione boni laboris imponere emendationem cum Dia constantia. Dis.
254쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DisssRT. II. 22'mus istaec legens non satis intelligat haec esse recentioris cujus dam Itali figmenta quae a Graecorum sententia longissitud alta
Perigit idem , cst Olim si , sepius jam , ex AD ulria haereticis et inius insιrgentibus Dicit vestra , postolica se ei per
miseresim tempus silua aci mandacium con incendum impietatem convincendam, ct corrigenda puae nec sario frit , muniendum
qiV orbem terrarum M gloriam Chrsti tum Db illo ter beato ct inter os habendo Damas quam se pluribus aliis glori is est iam rabilibus. Quaero quandonam Damalus & alii Pontifices emergen ria ex AEgypto haereseos zirania convincerint & represserint. Duo exempla profert Christianus Lupus Petri Alexandrini & Maximi Cynici ut putat appestationes. Atqui neuter appellavit, neuter restis tutus est 1 Damasio, sed ille a popolo receptus, hic ab Alexandrino Episcopo ordinatus Antistes Constantinopolitanus receptus miniamὰ est. Adde quod in neutrius causa de atrantis haereseos ageb tur , & ideo imperith in exemplum adducitur. Videtur impostor ad Arii causam spectare, sed illa praeterquam quod non est compressa Romani Pontificis autoritate , nihil ad Damasum speetat qui post: extinctum Arium suscepit Pontificatum. Hoc autem impostoris opus esse a Munt haec verba: tam sub illo ter beato 2 inter
Ian to habendo Episcopo Damas , cluam sub pluribus aliisgoriosis Oa irabilibus. Qi sunt isti gloriosi & admirabiles Pontifices qui post
Damasum usque ad Sixtum , haeresim ex AEgypto nascentem con presserunt. A Damasio ad Sixtum sex sunt tantum Pontifices quiabus cum AEgyptiis nulla de fide dimicatio fuit. Videtur impost ad ea quae Pontificatum Sixti secuta sunt ut disse. Vertim Epilogus ejusdem Epistolae non minus facetus est, sic se
habet, haec pauca de plurimis cum musta abbreviatione consiri mus ientes quod horum malorum ni istas non tum Bremiae lamen attonia
id nasis , sed est usti versiis tragoediam puperaverit. Haec & alia ejus
modi ab Episcoporum gravitate aliena sunt & recentioris cujusdam nugamenta esse potilis videntur. Verum quidquid sit, etiamsi istaec Epistola disset extra omne dubium, nihil tamen ex ea posset Lupus inferre , nec enim illi provocant ad Romanum Pontificem a iudicio in se Iato, sed tantum eius opem implorant, Cujus, inquit, rei gratia O nos praesumimus has supplicationes erro ut aloetis orbem terrirrum cst in illa parte quae errat et in illa quae t rara dem sustinet, & in sine, Rogamus vero
255쪽
so DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIpLINA
er sinctis tuae re istaris provolvimur pedibus , ut manum porrigas factarem en inferias mundi naufra tum , omniumque hormn inqui iisnem j eas feni hir illicitis cael estem superauci correctione . P tunt circi tantum auxilium & opem Romani Pontiscis, non autem
ejus de siti causa judicium. Alterum monumentum ibidem a Lupo prolatum est Epistoli Eu- ych is ad Leonem scripta, postquam damnatus est, quae quidem L po non parum obest, & ea quae de Eutychis negotio a nobis sui iacicta sint minim in modum confirmat.
Ex ea enim colligitur Eut lieni ad I conem confugisse, non quidem quas appellantem ad iudicium ut restitueretur, sed tantum postulantem ne propter sententiam in se latam a communione Episcopi Romani removeretur. Obsecro , inquit post expositam fidem suam , nullo mihi juditio fasia ex iis quae per insidias coiitra me gesta frent quae et fis vobis fuerit super fidem pro erre sententiam nullam
deinceps permittere a fasti sis contra me sententiam procedere oe non e cuti σ eximi de numero orthodoxorum eum qui is continentia chariatate septuarium annos vitam peregit, ita ut in ipso exitu vitae nau'.
gium patiatur. Rogat ergo Leonem Eutyches ut se pro orthodoxo habeat: nec ob jud,cium Flaviani a communione sui removeatur.
At ne verbo quidem signiscat in hac Epistoli sic appellare aut appellasse Romanum Pontificem. Huc tamen trahere conatur Lupus haec verba : Roga - ut innotescerent ista sanctitati vestrae , quod et bis Oderetur judicaretis, omnibus modis me secuturum quae probas feris. Vertim his verbis appellationem non contineri docet Basilius in Smodo Constantinopolitana aci. r. Concit. Chalcedon. col. rq tona. q. Conc. Scio, inquit, quia dixit religiosus Archiman ita es, Sipraeceperint mihi patres Romanus P Alexandrinus, dico hoc ipsum, hoc autem non quasi appellans dixit, sed dicens mufum austis
dicere propter patres. Inuue gratias habcmus Christiano Lupo qui nobi, subministravit Γpistolam illam Eutychis ad Leonem , cum ex ea constet Eutychem libcllum appellationis non dedisse ad Pon tificem , sed tantum ab co petii sic quid ille deiide Incamationis scntiret pollicitus se consensurum iis quae probasset. De
256쪽
De causa Damiis Talaiae, nec non de exemplisiudiciorum
Ecclesia uicorum apud Graecos que ad dissionem Orientalis O Occidentalis Ecclesiae.
HUc usque Christianum Lupum & alios ejusdem cum ipsi,
sententiae aggressi sumus ; nunc etiam cogimur ab ipsomet Marca dissentire in causa Joannis Patriarchae Alexandrini, quem Petrus Monsus iubente Imperatore Zenone & consentiente Ac cio Cons antinopolitano, Episcopatu deturbavit. Ille ejectus Anti chiam ad Calendionem Antiochenum perrexit & sumptis ab eo intercessionis litteris ad Romanum Pontificem appellavit, Romamque profugit ad Simplicium tum temporis huius urbis Episcopum, eo mortuo Romanae Ecclesiae Episcopatum anno 8 3. sortius est Clemens qui Legatos Vitalem & Misenum ad Zenonem misit, quibus . in mandatis dedit ut peterent Concilium Chalcedonense consi mari, Petrum Mongum exturbari, & Acacium Romam mitti , adjiciens ut Acacium ni sponte Romam propcraret, ad dicem
Illi vero nihil eorum quae in mandatis habebant perfecerunt, scd cum Acacio communicarunt, passique sunt ut Petili nomen in duplicis publich recitaretur. Quamobrem hi in Synodo Romae tum habita accusiti communione sispensi sunt. In eadem Synodo sim-rentia excommunicationis in Acacium lata. Verum ista nullum robur habuit in Oriente, nec enim Joannes est restitutus nec Mo gus aut Acacius sedibus suis extu ti sunt.
Ex his colligit Petrus de Marca in causis fidei ad Romanum Episcopum appellari posse etiam ab Orientis Synodis. V rtim istud exemplum non videtur ad propositum pertinere; primum enim nullum erat iudicium in Joannem latum in ulla Synodo, sed
tantum per vim a Mongo exturbatus suerat sus ante Imperat re, nec repugnante Acacio, quando igitur dicit Li ratus cum ap-
pcllasse, non proprie id accipiendum quasi a judicio in se lato provocarit; sed quia vexatus confugit & opem imploravit a Sede Apost lici. Sccundo hinc quidem apparet Pontificem Romanum ejus restituendi & Acacii ad causam dicendam evocandi ius sibi vindicasse secundum Sardicenses Canones de legem Valentiniani : at
257쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsopLINA
Orientales istud ius Pontifici detulisse ex his minimὸ probatur.
. Tertio Joannes Talaia non omnino innocens videtur. Quippe qui contra jusjurandum proprium ad Sedem Alexandrinam foret evectus. Nec Acacius adeo nocens erat, cum Petrus Mongus cum
quo communionem habebat, prosteretur se Synodi Chalcedone sis decretis adhaerere. Quarto Felix in hac causa se fessit tantii ut executorem Concilii Chalccdonensis : unde merito, inquit F lix ad Vctranionem, praediti Acacius Apostolicae Sedis seu ex curris utique iam G. laedonensis Concilii pro fide Cathobea time
Unde Gelasius in Dist. ad Faustum ait de s rem suum veteris executorem fuisse non novel finctionis, pod, inquit, Praesuli non tum Apostolico facere licet, sed cuicunque Pontifici. Hinc patet Peliacem ni nil in hac causa gessisse propria autoritate, sed tantum autorii te Chalcedonensis Concilii.
Quinto causam Joannis Talaiae non solus iudicavit Fest x, sed in
Synodo occidentalium. Sexto causa Joannis ad Romanum Pontificem in utriusque partis conssensu devolvebatur, nam ut testis Gelasius Epist. 13. Acascius & Imperator promiserant Legatis eam sedi Apostolicae esse r
Scytimo peculiaris erat ratio propter quam Joannes Talaia a Pontifice Romano judicandus crat; quia cum esset secundae Sedis Episcopus, indecens videbatur eum ab alia Sede quam a prima jud cari, ut docet Gelasius Epist. 13. Ex his abundo liquet causam istam Joannis Talaiae in exemplum appellationum trahi minim) posse, ut a Petro de Marca saetium cst. Verum idcin multo gravius errat, cum dicit in codem capite Romanos Antistites in causis fidei primam ad se earum cogniti nona traxisse ; miror id excidisse viro justitiae & disciplinae Ecclesi sticae tam perito. Quis cnim nescit omnes sermε haereses & haeret cos a pr minis Episcopis aut Conciliis Provinciae sitisse damnatos in consulto Romano Pontifice. Ita Ophitarum haeresis nodo Episcoporum quondam in Bythinti damnata, Caianorum in Concilio Syriae proscriptus errori Cerdon ejusque discipuli ab Oriciatalibus damnati. Pauli Samosatcni impietas ab Orientalibus confossa. Arius ab Alexandro proscriptus. Eusthatii delirae opiniones 1 Gangrensi Synodo reprobatae. Eunomaeorum audacia in Concilio viginti Episcoporum represt, Apollinatistarum error in Alexandrino Concilio
258쪽
DissERTATIONES HISTORICAE. Dissr T. II. 2 3
proscriptus. Eutychis haeresis a Flaviano damnata. Pelagii errores nciliis Dios politano, Carthaginensi & Mileuitano proscripti. Picilianistarum s ditas a Gallis &Hispanis expulsa. Semipelagiani in Concilio Arausicano damnati. Felicis & Elipandi dogma in synodo Francos ordiensi rejectum,&c. Finis enim nullus Met si cun- .cta vellem enum rare damnatarum a Synodis Provinciarum haer seon exempla , . quidem inconsillio Romano Pontifice. Non ditia fleor tamen quin aliquando de illarum damnatione relatum fuerit
ad Romanum Episcopum. Vertim istud privit um quod prae ca
. teris Romano competebat Episcopo , ad caeteros etiam magnarum
Sed uni Episcopos pertinebat, ad quos iudicia Synodorum paulo
majoris momenti reserebamur, non quidem ut retractarentur, sed ut unanimi consensu confirmarentur ' harctici rejicerentur ab omni
bus. Sic Synodus Antiochena ad Romanum, Alexandrinum & alios Praesules retulit de damnatione Pauli Samosateni : sic Alexander Alexandrinus de damnatione Arii certiores secit Episcopos quamplurimos Orientis, & imprimis Constantinopolitanum Antistitem
alii quam plurimi idem impP secerunt..i Verum ubi res videbatur esse minoris momenti, ut Eurithii damnatio aut quando quis ob errorem jam unanimi consensu proscriptum damnabatur ut in Eutychis negotio, tunc vel eiusdem tantum Provinciae Episcopi vel saltem viciniores admonebantur. Non tamen nego quin relationes hujusmodi saepE sepius ad Romanam Sedem factae fuerint duabus de causis. Prima ob eius Primatum. Secunda quia una Ecclesia Romana ab Orientalibus admonebatur vice omnium Occidentalium ac praecipuὶ Italorum & Gallorum , ut per eam quid in Oriente gestum foret isti cognoscerent. Vertim praecipua relationum istarum necessitas oritur ex unitate fidei, quae debet esse inter omnes Ecclesias codem communionis vinculo coniunctas.
Idcirco cum aliquis damnatur ob sdem, de causa communi agutur. Nam simul cum eo damnantur quicunque cum illo sentiunt rhinc factum ut ita damnati confugere possent ad Ecclesias secum sentientes si quas reperirent, utque illae vicissim Ecclesiae possent istos tueri & illos a quibus lata est sententia E communione sua removere, quia communio esse non debet inter eos qui diversis, fidem habent. Hinc oritur inter Ecclesias schisma, ad quod tollendum nullum es carius. videtur, esse remedium quam Concilii universesis
259쪽
cernere est in causa Arii & aliis surd omnibus quae Ecclesiam magnis motibus turbarunt. Sed ut rem in pauca conferam; in bit ex dictis Romanum Pontificem non posse ad se trahere cogniti nem primam causarum fidei, nec eam per appellationem ad ipsum devolvi, tanquam ad supremum iudicem : sed tantum ei licere e ctrinam illam quam veram esse putat defendere, & diversi sentim res a communione sua removere, ac demum Concilium etiam postulare aut convocare si opus fuerit, aut si necessitas postilaverit, ad disceptandam controversiam de side. At, inquit Maro, cum Romanus Episcopus primam sedem esse tineat, ejus debet erima esse sintentia, ut loquitur secundus He munctas, . eoque jure usus est Papa Caelestimis adversiis Nosti
Respondeo primam ac praecipuam esse dictere Romani Pontiscis sententiam, hoc est iudicium eius maximi seri & pluris aestimari
quam caeterorum. Idque ut recth observat Petrus cis Marci, quis primam se lam tenet; at inde veste inserre ipsum primam ratione temporis debere sene sententiam non minus abstudum est ac si quis ex eo quod Praeses supremi Senatus primum inter judices loci tol tinet, vellet concludere primam in reos ab ipis sententiam de bere etiam ante judices inseriores. Exemplum porro Nestorii opinionem Marcae non confirmat . nec enim Caelininus ad se traxit primam comitionem causae Nest
rii, sed ipse Nestorius & Cyrillus causam hanc ad Caelastinum de .
tulerimi: is autem una cum unodo Romae celebrata cum ex qua
ternionibus Nestorii ad se missis intellexisset illum ab Alexandrinae & Romanae imo & universalis Ecclesiae fide dissentire, seripsit tuni
1d Cyrillum Alexandrinum, itim ad Joannem Antiochenum eum ni intra decem dies ab ejus decreti notitia numerandos revoo et errorem, & prosteretur se idem sentire cum Romana, Alexandri ria & universici Ecclesia, ab universalis Ecclesiae communione ejuciendum esse. Caelestini sententiam secutus est Cyrillus cum fuit . Alexandrinis & Nestorium a communione sua semovit. At Joannes & alii Orientales ipsum defenderunt: Hinc natum distidium, ad quod componendum Sunodus Ephesina convocata est quae Ne storium deposui . Nam ille hucusque sedem retinuerat. Ex his di stimus Romanum Pontificem non ad se traxisse primam cognitio. nem causae Nestorii, sed hanc illi ultro delatam, nec eam sum
mo iudicio ab illo defini: sed tantiun Nestorium quoniam
260쪽
DIsmRTATIONES HISTORICAE. Dissystet. II.
Ecclesiae suae, necnon Alexandrinae ac ut putabat univcrsalis Ecclesiae aliena docebat declarasse excommunicandum, quod ipsum: praestiterant ante Caelestinum Aresumandritae Constantinopolitam de alii multi etiam Laici qui ab eius communione ante Caelestini sententiam recesserant. Vertim tandem is diverticulo redeamus in iam: post Ac cii damnationem per aliquot annosLcclesiae orien- es a Romana communione separatae sint, donec Jussi iam perator anno Io. pro bono pacis jussit ut Episcopi Orientis ibellum ab Hormisda consectum probarent, & ea lege pax intela Lo. clasias sancita est. Verum libri: i numini nonnulli motus ab Acephalis qui Eutychianorum erant liquiae concitati. Inter hos insignis erat Anthimus Trapezumuis qui propria sede relicta Conflantinopolitanam contra Canones invasit, utque se fidem sanam etenete persuaderet, Imperatori rationem ejus quaerenti generatim respondit se facturum magna Sedis Apostolicae Antistes, Hre , & ad Patriarchas scripsit sesecuturum per omnia Sedem Ap holicam: . ita cum caustin Lam Romani Episcopi iudicio, Anthiamus ultro subjecisset, venitConstantinopolim Agapetusapud quem Monachi accus, uni Anthimum cujus ordinationem vitiosam csae cernens Agapetus, statim eum constantinopolitana sede ejecit sus- sagante & adjuvante Imperatore & in ejus locum ordinavit Meanam. Illa autem ordinatio non ma is ostendit ius fuisse Romanis
P ntificibus ordinandi aut dejiciendi Constantinopolitani Episcopi quam ordinatio Chrysostomi a Theophilo & Anatolii a Dioscoro probet ius esse Alexandrino ordinandi Constantinopolitani Episcopi aut similiter ordinatio Maximi ab Anatolio, & Calendionis ab Acacio probet jus esse constantinopolitano ordinandi Antiocheni,
haec enim sent extra ordinem gesta ab Agapeto ad preces Orient lium. Verum adversarii Anthimi non contenti illum de Sede Con- suntinopolitana deturbasse libellos accusatiotnim obtulerunt ut non
modo E Sede Constantinopolitana, sed & d Trapezuntina ac omni honore Episcopali, imo& communionepravaretur. Huic licet judicium fugienti & in errore permanenti poenitentiae tempus dcdit A mpetus qui paulo post e vivis abiit. Post ejus mortem Synodus Constantinopolitana cui praesuit Mennas desinitivam in Anthimum sententiam tulit, in eadem synodo Severus, Petrus & Zoaras damnati sunt, judiciumque istius Synodi in alia synodo Hieroso-Iymitana ab Episcopis Urieritis probatum. Haec omnia gesta sunt . post mortem Agapeti, cum nullus esset Romanus Potitisex electus.