장음표시 사용
281쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA.
His positis, facile est intelligere quomodo Ecclesiae sese mutub
communicarent: cum enim Ecclesia quaedam aut ejus Episcopus
in alterius Ecclesiae aut Episcopi doctrina vel disciplina perversum
quid esse arbitrabatur . tunc nuntium ejus communioni mittebat ,
vel datis litteris, vel rejectis, & a communione submotis iis qui inde veniebant. Multa sunt huius excommunicationis apud antiquos exempla, quae Historiam Ecclesiasticam percurrentibus occurrunt: atque ut vetustiora praetermittam : sic Epiphanius Theophilum Hierosolymitanum excommunicavit: sic tempore Arii Ecclesiae θ: Episcopi sese mutuo excommunicarunt: Sic ob Meletium & Paulinum acquaestionem de hypostas Oriens ab Occidente divisus est; sic iterum propter Chrysostomum interrupta commnnio; sic a Co testino & Cyrillo excommunicatus est Nestorius, &Cyrillus 3Joanne, necnon Joannes a Cyrillo: & ante hos eumdem Nestorium p pulus & Monachi Constantinopolitani a communione sua segrega-rrunt: hujus excommunicationis saeph mcminerunt Romani Ponti
ces, ut cum Zoetimus ait Epist. 2. Sanx nus memoratos perturbat res omnium ab Apostolicae nolit Sedis communione alienos esse. Coelem-nus Epist. 6. Tantisper eos a nostra communione re icimus. Hormis das Epist. s. Amstra communione habeantur excepti. s. Leo Epist. r. De
fratribus quos communionis nostrae cupidos esse cognov:mus, approbavimus nouarum interim Ecclesiarum communione contenti, cis Ur communio nis nostra unitate laetentur.
Istud autem contentum esse Ecclesiae sitae communione aliquam do in poenam adversus Episcopos est statutum, ut in Conc. Cari
3. cap. 1 o. 'sopo non venienti culpabiliter ad Synodum Provinci. Iem parva imponitur ; ut Ecclesiae communione debeat esse contentus.
Quod sic explicat Glossa. IXenon est excommunicatus, sed cum aliis
Episivis non communicabit, quia non veniet ad negotia ipsorum. Et cap. 13. Di, opus qui hoc fecerit, a caeterorum communiones unesius, sua tantum plebis communione contentus sit. Hunc Arelatense 2. Can. 19. alienum facit a fratrum communione, & Tarraconense cap. 6.
cunctorum Episcoporum communione privat. Qui porro hac poena seriebantur, nulla visitationis officia a collegis, nec vicissili coli ae ab ipsis recipiebant, ut constat ex Concilii Toletant r. cap. a . nec Conciliis Provinciae aderant, nec ordinationibus Episcoporum sese immiscebant, ut de Armentario statutum est in Concilio Regiens i vertim isthaec excommunicationis spccies, poena potito este mulcta, qu in vera separatio.
282쪽
Sed ut ad propositum redeamus, cum Ecclesia Romana propter primatum centrum sit unitatis , ejusque Antistes caeterorum omnium caput constitutus sit, ut schismatis tolleretur occasio, haud dubium quin magnum ac certissimum sit argumentum, eos esse de Ecclesiae qui ipsi tanquam capiti adhaerent, & cum eo communione iunguntur. E contra vero magnum esse schisinatis praejudicium, si quis ab ejus communione sit alienus. Quod tamen intelligendum est de Pontifice legitimd electo, &sedente in Cathedra Petri, & clavibus sibi a Deo datis, ut par est, utente. Nam si quis Ecclesiam Romanam invaderet, & illegitime ordinaretur, non esset cum isto communio habenda. Similiter si Pontifex in haeresim incideret, a Concilio deponeretur, iam non esset schismaticus is qui ab eo di--scederet. Ac demum si Pontisices Romani sine causa excommuniacationem ferrent, totaque Ecclesia judicaret excommunicationem temere latam, tunc ab ipsis excommunicati pro schisinaticis habendi non essent, modo animum retinerent servandae cum Romano Pontifice unitatis, & ad recuperandam ejus communionem totis viribus allaborarent. Sic nemo Asiaticos licet a Victore excomm
nicatos dixerit fuisse schismaticos, & ab Ecclesia extorres. Nemo Cyprianum & Africanos Antistites, necnon Firmilianum & Orie tales, licet a communione Stephani pulsos, ab Ecclesia alienos sitisse pronuntiabit: quin e contra Augustinus saepe saepius probat Asricanos dici non potuisse schismaticos, & moderationem Cypriani numquam non commendat. Quis assirmaverit Meletium, Cyrillum &alios Orientales ab ipso stantes schismaticos fuisse, quia cum Ecclesia Romana non communicabant, aut quis E contra non fate
tur Paulinum & eius socios in periculum lchismatis venire, licet cum Ecclesia Romana communione juncti fuerintl Quis audeat dicere Athanasium & alios fuisse schismaticos, Arianos vero in E clesia, eo quod Liberius hos ad communionem suam admissio, illos ab ea repulisset ' Nemo item Atticum Constantinopolitanum, &omnes Orientis Patriarchas, pro schismaticis & excommunicatis un-
ruam habuit, licet a communione Romanae Ecclesiae divisi aliquam tu fuerint. Vertim, ut jam dixi, necesse est ut isti retineant animum uniendi sese cum Ecclesia Romana, quod egregid a Cypriano observatum est, qui licet a Stephano excommunicatus foret, pacem tamen quantum in ipso fuit, semper fovit, nec unquam
voluit Romanae Ecclesiae communionem abrumpere: Neminem, inquit, separantes, aut a communione Iummouentes. Ita etiam Mele-
283쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsCIPLINA '
tius &alii a communione Romanae Ecclesiae repulsi semper in votis habuerunt ut cum ea iungerentiu , & nihil non effecere ut ad opi tum finem pervenirent. Verum si rem penitius scrutemur, ideo necessaria semper habita est Romani Pontilicis communio, ut quis non haberetur proschi sinat, co, quia per eum tanquam per unitatis centrum omnibus Ecclesiis uniuntur fideles. Namque omnes Ecclesiastici scriptores eos schis. maticos esse perhibent, qui a totius Ecclesiae communione separati sunt, hoc est ab omnium vel pend omnium orbis Ecclesiarum communione expulsi. Sic S. Irenaeus lib. q. cap. 3. schismaticos vocat eos. cui aes lunt a principali succepone, non unius Ecclesiae, sed Eccle--tiarum omnium ac praecipuό Apostolicarum. Tertullianus in prae scriptionibus ad pronandam Ecclesiae & doctrinae suae veritatem, dicit se communicare cum omnibus Ecclesiis matricibus & Apostolicis. Clemens Alexandrinus haereticos schismatis convincit ob conventiculorum suorum novitatem. Cyprianus in Epistolis suis eos sthismaticos esse pronuntiat quia communione cujusvis Episcopi disceden--tes, eo ipsis censebantur totius Ecclesiae communione alieni. Opi itus perpetuo Donatistas schismaticos esse probat, quod ab Ecclesia--rum totius orbis communi ediscesserant. Iridendum est, inquit, in radice cum toto orbe manserit, qui oras exierit Z & lib. 2. ait exto res esse ab Ecclesia Donatistas, quod caeteris Ecclesiis non commi
micarent per Romanum Episcopum ut Catholici. Quid, inquit, Huc Ecclesiae negatis Oriensis ct Septentrionis, etiam Occidentis Pro-- nciarum omnium O innumerabilium Insularum populos Christianos, . contra quos vos seli pauci rebelles sis , cir cum quibus nullum com- fortium communionis possidetis. Centies idem argumentum in eosdem
Donatistas inculcat Augustinus, & sthisinaticos illos esse docet quod ab Ecelesiariun omnium communione essent alieni. Ex quibus &aliis inpunieris quae adduci possent eficitur, illam Ecclesiam esse schis
mali ana, quae a caeterarum omnium vel pene omnium communio-οe divulsa est. Quod ut uno verbo demonstrem, schisinaticus ille est, & revera excommunicatus qui ab Ecclesia universa est praecisus &eiectus, sed Ecclesia non est Episcopus aliquis, aut privata aliqua societas, sed societas totius orbis fidelium; ergo ad hoc ut quis si v
τὸ schismaticus & excommunicatus, oportet ut a totius orbis Eces sarum communione sit alienus: eum autem ab illorum communione alienum esse maximum est indicium, cum ab illius Ecclesiae adnuam omnes reseruntur communione alienus est.
284쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Di frRT. III. 2s' Hoc posito jam facile es statuere quaenam h dissidentibus Ecclesiis sit schismatica. Ivlanifestum enim est ex dictis illam Ecclesiam
ejusmodi habendam esse, a cujus communione caeterae omnes vel pe- omnes dissidebant. Nam si totius orbis Ecclesiae cum Ecclesiis dissidentibus, & a se invicem divulsis communionem vissent, caelicet inter sedivisae ab Ecclesia tamen universa non erant separatae, ut contigit in negotio Asiaticorum, Cypriani, Meletii, &c. si vero totius orbis Ecclesiae dissentirent, ita ut magna illariim multitudo ex utraque parte staret, tunc maxime lugendum erat hoc malum, &si deside seret dissensio, adhaerendum erat antiquitati, eaque pars pro vera Ecclesia habenda quae antiquam doctrinam retinebat: Si vero dedisciplina aut de levibus quaestionibus esset tantlim quaestio, illi erant magis culpandi qui primi pacem abrumpebant, aut qui eam ab aliis oblatam nolebant accipere. At si qui, ut jam discimus, privati, si
paucae Ecclesiae nollent caeterarum omnium decretis obtemperare, ac propter leves quaestiones aut disciplinam ab earum communione seiun'ctae manerent, censebantur ab Ecclisia extorre 'Sic Montanistae &Novatiani licet antiquae saltem quarumdam Ecclesiarum) circa poenitentiam sevelitati inhaererent, quia tamen pauci erant qui istam retinendam esse ducerent, caeterique omnes volebant lapsis veniam indulgere, merito schisinatici sunt habiti. Sic Episcopi qui stabant a Donato pro schismaticis habendi fuissent, quamvis Caecilianum traditorem ruisse constitisset, quia ab omnium Ecclesiarum communi ne propter unius Episcopi crimen excessissent. Ita etiam licet Asiatici tempore Victorius mirime fuerint schisinatici, quia tamen post Concili Nicaeni Decretum eandem cum Asiaticis disciplinam mord ciis retinuerunt, merito pro schismaticis habiti sunt. Sic Lucifer &pauci factionis eius homines licet antiquae circa Episcopos lapsos dis sinae defensores veluti schismatici & perturbatores excepti sunt. Denique improbati sunt nonnulli Episcopi cui trium capitulorum damnationi consentire nolebant, non quod istnaec tria capitula necessario damnanda essent, cum possint defendi & defendantur absque fidei & Religionis periculo, sed quia non debebant illi caeterarum Melesiarum consensui sese opponere. Ex dictis, ut puto, satis & abunde liquet quid de quotuplex esset olim excommunicatio, necnon , quibus & quomodo serretur, quod . primo loco nobis examinandum proposueramus; nunc inquirendum
G propter quid & in quos serri possit & debeat.
285쪽
ino DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsCDLINA
CAPUT II. In quos O propter quid ferri possit excommu vicatio.
EXcommunicationis hae suerunt olim ordinariae cause: Prima prava doctrina & traditae a Christo & Apostolis disciplinae adversa. Secunda vita sagitiosa & Christi praeceptis contraria. Tertia privati alicui us adversus disciplinam Ecclesiae suae aut privatae Ecclesiae adve
sus universae Ecclesiae disciplinam rebellio. Hae causae excommunic tionis ex sacris litteris repeti possunt. Primam Christus ipse insinuat Mat th. 7. ita monens Discipulos Attendite vobis afalses Prophetis, cstc. Hoc est istos cavete ne commisceamini cum eis. Hac etiam de causa Apostoli quosdam excommunicaverunt ut Paulus Hymenaeum &Alexandrum: Quos, inquit, tradidi irae ut d sitit non blasphema re. Monetqumem Apostolus Titum ut haereticum hominem post unam & alteram correptionem devitet. EtJoannes districtius praecipit ne in communionem suscipiantur ii qui doctrinam de Christo veram non asserunt, unde ipse sertur ὀ balneo exiise quod intus Cerinthum esse didicisset. Secunda causa eaque meo iudicio potissima a Christo ipG tradi tur Matth. 18. ubi praecipud agitur de peccato in moribus; sed eadem causa susὰ explicatur a Paulo in Epist. ad Corinth. I. cap. s.ctim praecipit ut incestuosus Corinthius ejiciatur ab Ecclesia. Nescitis, inquit, quia modicumfermentum totam massam corrumpit, ex purgate vetus fermentum ut sitis nova conspersiis .... Ariasi in Epistola ,
hoe est dum scribo vobis in hac Epistola) ne commiscea
fornicariis, non utique fornicariis hujus mundi hoc est sentili n)inrt avaris aut rapacibio aut idolis servientibus, alioquin debueraris de hoc mundo exiisse, nunc autem serias vobis id est sic intelligi debet quod scripsi) non commisceri, si is quifrater nominatur est fornicatormit idolispertiens, aut malaicus, aut ebriosus, aut rapax, cum ejusmodi nec cibumsumere, quid enim mihi de iis quiforibuntjudicare. Non ne de iis qui intu sunt vos judicatis, nam eos qui forasseunt, Deus judicabit, auferte malum ex vobis i P. Ob tertiam causum idem Paulus
monet Uest, frequentior rimagis usitata 3 nee enim dubium est quin fidei cauta potior sit commuzicatio rasto, Rec id negare mihi m- fuit
286쪽
monet vitandos esse quosdam fratres inquietos qui traditam a se vivendi formam pervertebant. Nihil operantes manibus suis sed
curiose agentes. De his haec habet , denuntiamtu vobis ut subtrahatis vos ab omni fratre inambulante mordinare est nonsecundum traditionem quam acc*erunt a nobis, & postea, quod 7quis non obedit verbo nostro per Epistolam hunc notate cor ne commisceamini cum illo ut confundatur, addit tamen, Er nolite quasi inimicum existimare, sed corripite ut fra-rrem. Itaque assignatae tres a nobis excommunicationis causae in sacris litteris insinuantur, sed & traditione & usu Ecclesiae abundὸ confirmantur, cum certum sit decretam esse Canonibus excommunicintionem & saepe saepius latam: Primo in haereticos doctrinam Christi
abnegantes vel novam inducentes. Secundo in homines gravium criminum convictos. Tertio in privatos qui disciplinam Ecclesiae suae infringerent, vel in eas Ecclesias quae generalem Ecclesiae disciplinam a Conciliis universalibus statutam observare pertinaciter nollent. Vix ac nec vix quidem aliis de causis excommunicationem latam aut decretam esse leges. Coeterum propter haec excommunicatio mortalis de qua tantum
hic agimus serri non potest, nisi res sit manifesta& publica. Et certe quamvis nonnulli putent poenitentiam publicam, ac proinde medicinalem excommunicationem infictam esse pro peccatis o cultis, nemo hactenus existimavit aut dicere ausus est aliquem ab Ecclesia invitum excommunicari aut pelli potuisse nisi manifestum foret ejus crimen. Nemo quippe potest aut debet excommunicatione mortali plecti qui non vel suo vel aliorum testimonio convictus fuerit & poenitentiam agere detrectaret, hujusmodi autem hominum culpas manifessas esse naud dubium. Deinde si quis ea de re dubitaret sexcentis doceri posset testimoniis quorum no nulla hic proseram. Origenes inJosue homil. ro. Ubi, inquit,iatum non s evidens, ejicere de Ecclesia neminem possumus ne forte
eradicantes ata Bia eradicemus triticum. Optatus lib. 7. Accusa-iore silente non licuit nobis reum abstinere, siriptum est enim ante cognitam causam neminem esse damnandum. S. August. lib. 3. contra Pariamen. cap. z. ait neminem posse anathematis sententia percelli, nisi aua 'onte confessum aut in aliquo saeculari vel Ecclesiastico judicio nominatum atque convinium. Antiquus Autor quaest. in utrumque testamentum apud Aug. quaest. Ioz. Adhuc, inquit, est aliquid quod δε-
prehendit Novatianus. ur, inquit, corpus Domini tradunt iis quos πί-
287쪽
. DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
autem accesti fueris tremanifestati potuerunt alici. Innocentius L ist. ad Exuperium rationem reddens cur communicautes viri cum a Deos uxor bus non con veniant um confra uxores in consortio alia serorum mnere videantur; seper hoc , inquit , Chret Lana Religi. MLiterium in utroque sexu pari ratisne condemnat. Sed viros eu - . Deres non facile de a ulterio accusani o non has rast linentia peca vindictam. Viri autem liberius uxores adulteras apia Sacerdotes de ferre consueverunt, ct ideo mulieribus prodito eorum crim ne com- mo denegatur, Uxorum aurem latente commisso non facile crus iam
suspicionibus abstinetur, qui utique submovebitur si ejus sago δε-
tegatur , cum ergo par causa st, intcrdum probatione ce ante vi acetae ratio commescit.
Deinde vero non omnes publici peccatores aut haeretici statim excommunicatione mortali plectendi erunt; sed prius corripiendi, postea admonendi ab Ecclesia & medicinali excommunicationei laetendi ac tum demtim penitus ab Ecclesia eliminandi: iuxta institutam a Christo corripiendorum fratrum tionem cui susso satur Paulus in Epist. ad Corinthios; postquam enim dixit cap. 32.
se multum timere ne cum venerit Corinthum cogatur multos luge re ex iis qui ante peccaverant O non egerant poenitentiam super i munditia, fornicationes imputacitia, subdit cap. 1 3. Ecce terr o v nio ad vos, in ore duorum vel irium abit omne verbum, praedixi O pr dico ut praesens π mmc absens ses qui ante peccaverunt 2 caeterii omnibus, quoniam venero iterum novarcam. . . . ideo haec absensscri-lo ut praesens non durius Maj. Ad quem locum Chrysestomus ob servat Paulum in denuntiandis suppliciis Apostolum multum ac vehementem esse, in inserendis tardum ac si gnem ; Neque enim Giis, inquit, qm peccabant pinnas statim j - , sed semel atqu/ it ---m admonuit, 2 ne sic quidem in contumaces anim vertit, sed rursus ad net ac Anuus aι docens tertio hoc venio ad vos. Idem i
homilia quadam de poenitentia ait Paulum hac moderatione uti, ut illos per patientiam ad poenitantiam adduceret . non enam 'secatores , sed non paenitentes, lachrymis di nos sore dicit. Agit porro hic Apostolus de excommunicatione in convict0s , & p nitentiam agere detrectantes, docetque exemplo suo istam excommunicationem ferri non debere in alios quam in publicos peccatores, de quidem pluribus vicibus admonitos , . & ad poenitentiam s lasenendam excitatos. Hinc aliquando peccatin' etiam convicti e
communicatione medicinali priusquam in tali pisebantur, Pr
288쪽
cipue ubi spes emendationis erat. Certe annuit Augustinus hunc fuisse morem Ecclesiae Africanae : Nos vero, inquit no I. 3o. O
vis haec prohibitio nondum sis mortalis, sed medicinatis , msi aut ponte confessum, aut in aliquo et e siculari sive Ecclesiastico judicio nomina--- Atar'e convictum. Ex quibus verbis liquet excommunicationem medicinalem praeceitae mortalem , atque etiam in convictos fuisse latam. In posterioribus Conciliis mortalis excommunicatio dicitur anathema , quod antequam pronuntietur in noxios , jubentur prius excommunicari. Sic in quinta synodo Romana sub Symma cho primum excommunicari jubentur ii qui Decreta Concilii violarent; ac deinde si se non emendassent anathemate feriri. APp tus Epist. 6. ait Cyrum & ejus sequaces iam excommunicatos, uso non emendarent anathemate seriendos esse. Nicolaus primus Epistola 7. & Joannes octavus Epim i 7. anathema pariter distingunt a simplici excommunicatione. Attamen non simier communicatio. meaicinalis praecessit mortalem , praecipuE ut i nulla spes emendationis apparebat; sed praecessere seniper admonitiones excommunia ςationis sententiam, naecque selemnis suis Ecclesiae consuetudo. Testes sunt huius rei Patres Ephesim, qui nonibus sancitum esse
aiunt, ut reus tertio vocetur. Sancta S modus, inquiunt actione r. Canonibus obtemperans tertio Nestorium vocaruit: Et post Juvenalis Hierosolymitanus : Cum leges, inquit , Ecclesia Bcae jubeant tertio reos vocari ui finis daefendant ab iis de quisus ac saritur. in relat. ad Imperatorem. Cum Moes Dbiant tertio in edentes voca . Inde a
Patribus Chalcedonensis Concilii ita ter vocatus dicitur Dioscorus, juxta sanctos-divinos nones. Extat autem iste canon inter eos qui dicuntur Apostolici M. atque ista consuetudo in novo etiam iure obtinuit. Nec alia melior hujus ratio reddi potest quam maternus Ecclesiae in cunctos affectus, quo cuperet ad exemplum Christi omnes calvos fieri, nec quemquam perire. Hinc quantum in se est nihil omittit ut peccatores ad meliorem frugem revocet; nec quidquam est quod illam maiori dolore assiciat, quam cum c pitur e sinu suo quosdam e filiis suis expellere , & Satanae tradere. Adde quod saepὰ ex excommunicatione multa nascuntur mala, multa dissidia, quae totam Ecclcsiam non mediocriter concutiunt, ecmultos ad perditionem trahunt.
His de causis impulsi sincti Patres, in excpmmunicatione sere divaldὸ cauti fuerunt, & non nisi gementes, dolentes, ac vestiti
289쪽
viti quemquam excommunicasse leguntur. Cum dolore enim, inquit Ambrosius lib. s. off. c. 27. amputatur etiam quae putruit pars corporis distrat laturApotest sanari medicamentis, sinon potest tunc a medico bono abscinditur, sic Episcopi ectus boni est, ut optet sanare, serpentia auferre ulcera, adducere aliqua, non abscindere, postremo quod nari non potest cum dolore absciredere. Quam in rem hic pauca de multis quae possent congeri exempla producam. Firmilianus & caeteri Episcopi Antiochiae congrNati, haud cho&temerdin Paulum Samosatenum sententiam uilerunt, sed diuturnum ipsi resipiscentiae tempus ded runt. Firmitianus, inquiunt apud Evicbium lib. 7. c. Io. cum bis Antiochiam venisset, damnamit quidem dogmatis as in invecti novit rim, tu testamur nos qui adfuimus, ct alii plures perinde ac nos optime norunt; sed cum ille mutaturem si fontenti promisisset, credens eiAsemiliamu, speransiue sine ullo Religionis nos probro atque dispendio rem optime constitui posse, distulit tentiam sisam deceptusscilicet ab homine, cre. Et post alia declarant se necessitate adducios Paulum exco
municasse. Hunc igitur, inquiunt, Deo bellum indicentem, nec cedere volentem, cum a communione nostra abdicassemus, necesse habuimus, stri
Arius ab Alexandro nonnisi post varias disputationes de admonitiones est ejectus , & tamen Alexander in Epistola ad universos Episcopos, ait se dolore assici ob exitium Arii cstsequaciumpraejertim
quod cum Ecclesiae Astrinam olim perceperint, nunc ab ea desciverunt.
Cyrillus non stitim Nestorium a communione sua expulit, sed fri ius monitum dato etiam resipiscentiae tempore; & Synodi Ephesinae aues testantur se invitos ac non sine gemitu & dolore ad uamnandum Nestorium descendisse. Lach mis, inquiunto Ab .nde perfusina lugubrem hanc contra eum sententiam necessario venimus. Flavianus in sententia ipsa adversus Eutychem testatur se invitum eo venisse. Lachrymantes, inquit, ac gementes pers iam ejus perditionem decrevimus, per Dominum nostrum Jesum Christum ab eo blasphematum exir neum eum esse a nostra communione Uz Primatu A uaseris. Qua de restribens postea ad Leonem Ponti scem: Depositis, inquit, fletibus o Iachrymis quas incessanter funao , quia sub me Clericus invasus est a fero daemone. Et ipse S. Leo Epist. 13. ac Pulcheriam: msitum doleo multumque contrapor, de casu sollicet Eutychis. Item cum in Dioscorum lata est sententia in Concilio Chalcedonensi, Episcopi dolentes ac gementes se id facere dicunt, atque inter aliosJulianus Coen-ss Romani Pontificis Legatus,'dolens ac gemens, inquit, dico ali num eum essea Episcopa uiolare. S. Leo Epist. 93. Nusi, Christi
290쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DisssRT. III.
virum, facile communio denegetur, nec ad inius iij, hoc arbitrum Sacerdotis , quod in magni reatus ultionem invitus 9 dolens
iudammodo debet inferre animus. Concilii M i levitani Antistites dii mPelagium & Caelestium damnant, optare se dicunt, ut de corriationepotiiss eorum gratulentur quam contripentur interuic Denique ut alia mittam Leo X. Lutheri errores damnans, sue id facere prae moerore Cr animi an ustia tanta ut vix exprimerepossit.
Eadem de causa tam proni fuerunt Antistites, tam faciles ad recipiendos haereticos & peccatores resipiscentcs , ut ipsis ad redeundum in Ecclesiam viam ultro complanarent. Ita Marcioni ad Ecclesiam redire cupienti ea conditione datus est regressus, ut eos qui cum ipso aberraverant revocaret. Ita Concilium Nicaenum cum Melitianis qui nullam veniam summoperd merebantur, clementis-ii md egit, illorum Episcopis honorem relinquens, & nemini eorum aditum ad ossicia Ecclesiastica intercludens. Eadem item Synodus simili οικονομία Novatianos ad Ecclesiam invitavit. Ita etiam tempore Arianae haereseos , quicunque cum Arianis communicaverant. aut in Arianum dosma lapsi suerant, non solum suscepti sunt in . communionem , sea etiam Episcopatus retinuerunt, ac contraria
Luciferi Calaritani severitas improbata est. De hac Ecclesiae indulgentia ad lapsos revocandos lege Athanalium Epistola ad Rufini num& Hieronymum, in dialogo contra Luciserianos. At nullum habemus insignius exemplum istius ad haereticos ad Ecclesiam invi tandos indulgentiae, quam quod nobis subministrant pacis conditiones a Catholicis oblatae DEnatistis ante & post collationem Carthacinensem; proponunt enim eiis per Epistolam , ut si Catholici victinierint in collatione cedant Episcopalibus suis , si e contra victores
fuerint, non idem in Donatis statuunt, sed concedunt eis ut honorem Episcopatus non amittant, poterit cynippe , inquiuntun tui siue nostrum honoris Iocio sibi copulato visissim sedere emine rias ficu: peregrino Episcopo j xta considentem colligam, hoc cum alte nis Basiluis ciluceditur .... tu uno eorum defuncto deinceps jam gu-bs guli pristim more si ccedant , aut si forte populi Christiam singulis delectantur Epsopis ct duorum conseratum inusitata rarum faciet e re nonpsunt, utrique de medio dis edamus cst damnata sibismatis causa in umtate pacifica consistatis. Ab husingulis in Ecclesiis annuentibus otiati factaeper loca necessaria constitu initur Episivi. Huic pr
Intelli istud ut praecedentia & sequentia docent de resipiscentibusa res, nec aliter trahi pos t verba mea, sed majoris elucidationis ergo iam uendum duxi