장음표시 사용
311쪽
it DE ANTIQUA ECCLESI E DISCIPLINA '
esse Gallorum R em eique parendum esse. Hujus judicium confirmavit Facultas Theologiae Parisiensis quae anno 1 9 . I s.& ai. die Januarii in aula Reverendi istini Archiepiscopi Parisiensis simul cum
urbis Parisiensis Pastoribus congregata antequam revocatae sorent Pontificiae nullae, declaravit his non oliuantibus teneri Francos omnes obedire Regi ac pro eo in publico osticio preces sui dere : nihilominus Regem suppliciter admoneri petierunt ut Legatos Romam mitteret ad Pontificem secum reconciliandum: non quod istud arbitrarentur necessarium ad restituendam Regi communionem; sed tantii tu ad vitam dum schisina.. litto Senatusconsulta quamplurima in Bullas lata quae minoiis sunt apud Theologos momenti. 'Ex his porro & aliis Francorum gestis abundd, ni or, demonstratur excommunicationes quas Romani Pontifices in Reges nostros aut tuturent aut intentarunt, non modo a iudicibus saecularibus,
sed & ab Ecclesia Gallicani tanquam iniquas explosas semper suisse&nonnunquam ludibrio habitas; praecipud vero cum de rerum temporalium dispensatione de R i administratione agebatur, nec enim Episcoporum est huiusinodi negotiis sese immiscere, sed ista potestas a Deo data est Regibus ac Principibus, qui sinitae se in istis
gerant rationem gestorum Deo non Episcopis reddere debent. Id sagaciter obstu vat Yvo Camotensis Epist. i i. his verbis : D tra sationes rerum temporalium Regibus intributa sunt 2 Basilet , id si momentumpopuli ch cap u ex unt. Esaliquando potesta sibi conce
tuntur,non, a nobis gratiter exa perandi ed ubi Dcerdotum admonitionibus non acquieverit, divino judicio sunt reservandi, i tanto distri .LLussuntpuniendi, quanto minu uerint divinis admonitionibus obnoxii.
,aeres utrum Regnum integrum possit excommunicari de sacris ossiciis interdici ob peccatum Regum &Principum. Respondeo quaestioncm hanc ad nos non pertinere qui de arat,
qua infligendae excommunicationis ratione tractamus. Quippe wti antiquitati ignota est illa ratio excommunicandorum, seu, ut i quuntur, interdidio subjiciendorum Regnorum, Provinciarum, umbium ob Regis, Magistratus aut alterius cujusdam peccatum. Cum nulla sat ejus mentio non dico in Cavonibus antiquorum Conciliorum; sed ne quidem in cogiationibus Canonum recentioribus Gratiani, onis,
Burchardi & aliorum. Sed nec ullum est apud antiquos exemplum hujusmodi disciplinae, nec enim per sex aut septem & amplius L
ci ' Id dixi in mente adversariorum, nam apud Theologos Gallos Senatus P sensis consulta maximi sunt momenti, α non immerito, eum ordo lite doctrina rariter ec justitia sit maxime conspicuus.
312쪽
DAsERTATIONES HISTORICAE. Dissm T. III. 287clesiae saecula legitur aliquam societatem ob peccatum alicuius e communicatam aut interdicto subjectam. Imo vero S. Augustinus disertὰ negavit familiam int ram pro peccato patrisfamilias e communicari posse, ac proind. censuit multo miniis remum pro peccato Regis aut Principis Ecclesiastici censura non posse perceli . Extat Augustini ea de re sententia in Epist. 7s. in qua reprehendit Auxilium juvenem Episcopum quod Classicianum quemdam cum familia excommunicasset, &ab illo Episcopo quaerit. Utshabet ea
de resententiam certis scripturinum testimoniis exploratam doceat, quo modo re Aeanathemandetur opatrispe Mositim, arupro marιti uxor.
aut pro domini vias, amou iam etiam in domo nondum nasus, si eodem tempore quo uni Persa domus est anathemate obtigata nascatur, nec rip6'per lavacrum regenerationis tu morte subveniri. Hanc opini
nem & Episcopum eius autorem tota Epistola ridet Augustinus. Quanto absurdior ipsi visa suisset eorum,opinio qui Regnum integrum ob unius Principis peccatum excommunicari & sul terdicto poni voluissent.
Sunt tamen aliqui qui interdicta Ecclesiastica, si non primis T clesiae taculis saltem mediis in usu suisse probam se posse nonnullis
exemplis existiment. Primum emo afferunt ex Theodorito lib. q. hist. c. i . & i . Samosatensium scilicet zelum qui Eunomii Lucii &Atianorum commercium adeo detestati sunt, uticum iis convenire aut congredi nefas esse duxerint. Secundis aiunt huc etiam pertinere quoa populus Constantin' olitanus cum Nestorio Sinaxes habere renuit, postquam haeresim suam ille detexit. Tertio allisant decretum Concilii Aresatcnsis 2. cap. 9. quo statuitur ut si . quis a communione Sacerdotali sit ejectus , convivio & colloquio privetur. Quarto in medium producunt Concilii Triburiensis cap.& Cabilonensis cap. 16. decreta de Ecclesia quadam quae lite de illius patrono pendente jubetur claudi, ut ossicium divinum in ea minime celcbretur. Sed haec exempla nihil omnino ad propositum faciunt. Primum enim non probant aliquam Ecclesiam interdicto subjectam ob peccatum Principis aut alicujus in ea Ecclesia primi. Secundo nξ quidem ista probant usum interdicti, sed tamitim excommunicatorum & haereticorum commercium suisse suanendum etiam ab inferioribus in casu excommunicationis a sup
riori latae aut haer scos manifestae. Concilii vero Tributiensis decretum Ecclesiam de qua agebatur interdicto non subjecit; sed pro bono pacis jussit ut Episcopi autoritate clavdcretur, doncc ea quae . de
313쪽
DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
de eligendo ad illam regendam Presbytero lis pendebat composita sitisset atque sinita. Mitto auctoritatem Epistolae cujusdam nomine Ai sustini ad Bonifacium Comitem quae adducitur Can. miror 17. quaest. q. cst enim illa Epistola omnium judicio subdititia. Ad propositum magis pertinent tria exempla quae nobis subministrat historia Gregorii Turoncnsis: primum extat lib. s. c. 32. ubi ait E clesiam sancti Dionysi ob perpetratam in ea caedem aliquandiu clai sani suisse & propterea in illa a divino cessatum ossicio. Sed hoc gmus interdicti nondum cst illud de quo agimus. Ad illud magis accedit exemplum secundum quod extat lib. 8. cap. 3 i. in quo stribit I cu-doaldum Episcopum Ecclesias Rhotomagmses claudi iussisse ac vetuisse ne populus solemnia divina spectaret, donec auctor caedis Praetextati Rhotomagensis Archiepiscopi desectus sorct. Huc etiam
revocari debet tertium exemplum quod habetur cap. I . lib. Io. ubi
refert Episcopum Pictaviensem ad Chrodieidem scripsisse se non ce-kbraturiun Pasch Domini nec baptismum administraturum , nisi Abbatissam quam in vinculis retinebat dimitteret. Haec pauca exempla probant interdicta sub finem primae Regum nostrorum Dynastiae o tum & initium habuisse. At sub secunda Dynastia interdictorum Ecclesiasticorum usus invaluit. Circa annum 87o. Hincinariis Laudunensis Ecclesiam suam quasi interdicto sibjicere conatus est, atque ea de causa ab Hin maro Rhemensi graviter increpatur in opusculo s. capites. cap. 8.his verbis: Causi injuriarum tuarum, sicut in petitione ab Ecclesia Lamiumen si data continetur, Presbyteros est Diaconos ac reliquos Chri cos non. accusatos, nec confusos , ncc convictos ab omni Ecclesiastico officio ex se municasti, ut nemo sacra Musarum flemnia in tua Parochia celebro, et indiae. i. Et capit. So. in tua Parochia nemo in necessitate mortis baptietari, nimo communionis iratia reconciliari, nemo sepeliri cum Lb sacommendatione terat. Vide etiam cap. 3I. & 3 2.
Fulbcinus Epistopus Carnotensis scribens ad Robertum Regem
Epist. 9 3. ait: Ad Aurelianam civitatem convenire nonposse0sopos , cum ibi necflcrificareticeat, nec Eucharistiam absolutepercipcre, propterea quod excommunicatione damnata soret. Similiter Ep. s. ait Osscium in Ecclcsa sua, depressis miserabiliter vocibus θ' penesilentio proximis celebrari. Et post: O restat aliud nisi ut penitus interdicaris HGisum Oficium in toto Episcopatu nostro pAd arus Liagolisiniensis ad annum 99 . haec haberi uDiscopus Lcmovicensis tro nequitia populi novam observantiam consti
314쪽
-t. Miticet Eec in Monasteria cessar ea coltu disino, ascrosanctos ricio, est populum quasipaganum a divinis laudibus cessare or hanc obse antiam excommunication censebat. Ita tempore Adonati interdictum nova videbatur esse observantia. In Concilio Lentovicensi anno io34. Oldericus Abbas ut Ponti- sirem bellis vexatum seblevaret consuluit Episcopis , ut excommunicationis sentcntiam serrent in eos qui paci non acquiescerent, post mortem sepultura privarentur Ecclesiastica, interdiceretur apud eos osticium publicum , atque ut, excepto parvuloriun Baptismo & morientium Viatico, nullum adminia
Vinim usque ad Gregorium VII. rara sacrunt admodum interdicta, & in peculiares quasdam Ecclesias ferebantur, at ille Pomti sex suae autoritatis au endae perquam studiosus iis frequenter etiam in integra reana usus est & aliis Episcopis ut idem tentarent exemplo suit. Hinc hujus praecipuE tempore multis interdictis pax Ecclesiae turbata est, quorum exempla quamplurima videre est apud Yvonem Epistolis o, 6, 3, Iro, Iar,269, dc 26 &2 76. qui etiam Epist. 9q. interdictum vocat remedium insolitum, obse vatque in usu potissimum fuisse in causa sacrilegii aut violati nis pacis. interdicta generalia ad tuendam autoritatem E
clesiasticam adinventa contrarium omnino effeccre , nam ut obse vat Soto in q. dist. 22. quaest. s. a. I. Interdγctum suam ex una parte ad terrorem excommunicatorum conducat, ex altera tamen in per eulum aevini cultus verris potissimum, nam tunc non solum populus
desuetudine requentandi aevina ocia assectum e rum oesensum perdit. D remissior Ur segnior au eadem divina celebranda, qua utique ratione orae a Retigio detrimentum patitur crpopulus soles in moribus, scre e. Eadem mala eleganter describuniatur a Bonifacio VIII. in capite Abra nciter, de sententia excon municationis his verbis. Tunc excrescit indevotio populi, pullulant haereses, ct infinita pericula animarum insurgunt, ab Ecclesiis sine culpiearum divina obsequia subtrabuntur. Et certὰ si quis interdicta illa omnia cuius aliqua superest memoria percurrat, intelliget ea semper suisme dissensionum, schismatum, bellorum, aliarumque grandium calamitatum causas, & vix unquam aliquid boni, saepe vero multum mali ex his Ecclesiae accessisse.
. Quapropter ii ipsi quibus haec interdicta magis prodeue pol
315쪽
i o DE ANTIQUA ECCLESI E DISCIpLINA
rant, Romani Pontifices coacti sunt eorum severitatem ita paulatim immimiere, ut vix ullum habuerint effectum : quippe cum primum interdicta irpari coeperiant, cujuslibet ossicii divini Glebratio prohibebatur excepto tantum puerorum baptismo S poenitentiae administiatione in necessitate; ita Alexander III. qui anno II7o. vivebat cap. non est vobis de Deinde circa annum troo. praedicatio Evangelii & Sacramenti Confirmationis administratio
concessa, Innocent. III. cap. responso de 'tent. excommunicati nis. Circa annum Irso. Gregorius IX. permisit ut in unaquaque he
domada celebraretur missa privata ostiis clausis sine pulsu tympanarum cap. permittimus de sententia excommunicationis r post circamnum 32 3. Innocentius IV. voluit Sacramentum menitentiae administrari cruciatis & peregrinis , necnon permisit ossicium a Clericis recitari sine cantu cap. V d in text. de prenitentia remiis Demum anno I oo. Bonifacius VIII. poenitentiam sanis omnibus administrari jussit, & integrum ossicium quotidie ces brari ostiis tamen clausis & sine tympanarum pulsu. Iino ctiam ostiis apertis& praevio tympanarum pulsu in sinis Nativitatis , Paschae , rint
colles Assumptionis cap. Mater, de sententia excommunicationis in Sexto. Ex his videre est paulatim interdicto nihil se me praeter interdicti nomen esse relictum , quod argumento est cos
ipsos quibus utilia maximἡ sunt interdicta eorum molestiam & periculum agnovisse. QSd quod saeph saepius interdicta ab Ecclesiis spreta atque contempta sitiata chis enim ignoret quam nihil socerit Ecclcsia Gallicam interdicta in I um Franciae lata , tum 1 Bonifacio tempore Philippi Pulchri , tum a Julio tempore Ludovici XII. idna etiam alias ab aliis Pontis cibus ' Qui nesciat Rempublicam Venetam interdictum Pauli V. ita irritum iudicasse , ut ab eo ne quidem post racem initam absolvi se pasta fuerit. Quinetiam unius tantum Ecclesiae aut Provinciae interdicta apud nos suere prohibita: sic cum anno I 88. Innocentius VIII. Brugenses, Candavenses & Yprenses interdicto subjicere tentasset, ab ejus sin tentia Advocatus Regius provocavit eo instrumento quod habo inter probationes libertatum Ecclesiae Gallicanae , & Senatus Paria sensis interdictum irritum esse pronuntiavit teste Chopino. Itemque cum Paulus II. Ecclesiam Niveme issem interdicto subjecisset, Senatus Pariscnsis sanxit Osticium divinum nulla intcrdicti ratione habita publice celebrandum.., Ex his abundὶ ut patet demonstratum habeo interdictum Ec
316쪽
clesiasticum quo i in Regnum, Provinciam, Civitatem, aut Par chiam ob Reps aut alterius peccatum metur, rem este novam &odiosam, qua valde periculorum est uti, ne dicam sei h semper i justum.& iniquum et repugnare etenim aequitati videtur innocentes cum noxiis involvi, & ob unius peccatum univeriam societatem puniri; praesertim cum R es de Principes parapter quorum peccata Ecclesiae interdicto subiici solent, non sint praecipua societatis Ecclesiasticae prout Ecclesiastica est, membra. Quod tamen ita intellisi volo, ut non omnem interdictorum usum damnem, sed ut co nonnisi cause ac raro utendum esse doceam. Demum illiid quaeritur an non etiam in mortuos ferri possit e communicatio ἶ cui quaestioni sati facere haud ita arduum est ac multis visum: nam vel intelligitur de propria&vera excommunicatione, hoc est, separatione E fidelium conventu; de hoc sensu certum est mortuos excommunicari non posse, quia amplius internos non versantur. Secundo intelligi potvi de testificatione detestati nis in mortuos, ob ea mae viventes pravh senserunt aut secerunt, ct hoc sensu dubium nullum est quin anathema possit in mortuos serri, hoc est quin possimus eis dira imprecari eorumque memoriam latestari, aut E contra bona & fausta illis optare, & memoriam irciorum honore & veneratione prosequi, atque ita eos vel in communione vel extra communionem habere. Sed haec excommunicatio non secus ac communicatio analoga tantiim est & impropria, non autem vera & propria. Nihilominus tamen illa dabatur vel au- serebatur olim mortuis , nomen eorum apponendo vel detrahendo in D, pthicis seu tabulis Ecclesiasticis quae recitabantur in officio publico. Hinc ubi restituta est ab Orientis Praesulibus Chrysostomo communio, nomen ejus quod E Dypthicis suerat erasum, in iis restitutum est in signum communionis. Cceterum olim quaesitum est. utrum hominibus in communione Ecclesiae mortuis Ioget an athema dici, si constitisset eos quid pravὸ sensisse aut sectile, ac vicissim utrum poenitentibus in poenitentiae decursu sine pace d unctis dari posset communior qua in re varia fuerunt iudicia; nam Ecclesia Romana de mortuis iuvicium ferri non posse asseruit, ut testis est B. Leo Epist. s. ad Theodorum Foroiuliensem: nurarens, inquit,
incore repaemiens non receperit, consequi exutus carne non poterat, nec
necessest nos eorum quisic obierint merita affusiue disiurere, cum Dominus Deus noster c us Iudicia nequeunt comprehenai, quod acerdotale ministerium implere nonpotuis, suae justitia reservavit. Et Epistola se-Oo 2 quen-
317쪽
quenti: Nos aurem quibus viventibus non commvn. cavimus, mortuis
commi care nonpossumus. Gelas in Epist. ad Epistopos Dardaniae. Culcrum , inquit, jam de eo qui aevino judicio consitutus nobis fas iud decernere non est, praeter id in quo eum diessupremus invenit. Eadem serε habet in Concilio R omano pro Luseni Episcopi causa celebrato. Qua, inquit, cum inritum sit quaecunque ii veritissuper 'rram; quos ergo non essejam constatfuper terram, non humanos o Iudicior servavit; nec audet Ecclesia sibimet vindicare quod ipsis beatis Apostolis conspiciat non fuisse concom, quin alia es causa superstitum,
Ex his testimoniis Vigilius in constituto probat praedecesserum suorum decretis innotescere , Sacerdotum in pace Ecclesiastica desum Thorum, illaesias esse debere personas nec anathemati subjiciendas, re ideo tribus capitulis subcribere recusat. At contraria suit Eccle siue Africanae disciplina, ut ostendit Sextilianus Episcopus Afer
. t. s. Conta col. 68o. tum ex Canone
Concilii Asticam, in quo statutum erat de Episivis defunItis qui haereticisse facultates reliquerint, utpost mortem anathemati subjicere; rur, tum etiam ex pluribus Augustini testimoniis, in quibus ille ait se Caeciligo & cceteris antecessoribus suis anathema dicturum ostendi potuissent criminum rei. Idem Orientales probare conati sun sed non tam aperth secerunt; nam vix unum & alterum exemplum proferre potuerunt anathematis in mortuos lati, & quidem a prial ambula & Cyrillo non a Syndo, poterant tamen uti Prysostomi & Flaviani exemplis quae perperam Vigilius adducebat. Nam licet illi in communione Ecclenae Romanae mortui s rent, erant tamen mortui extra communionem Orientalium, & nihi- Iominbs eis post mortem ab ipsis Orientalibus reddita communio, nomenque eorum Dypthicis appositum. Et paulo anth Origenes a Menna damnatus fuerat diu post mortem. Poterant item Canones alia quot Synodorum proferre quibus jubetur ut iis qui poenitentiae tempore excedunt communio detur, commendando scilicet eorum memoriam , & accipiendo oblationes pro illis factas, hoc statuitur c. s. Concilii Carthaginensis quarti , paenitentes qui attente te es ps
nil tiae exoquuntur, si casu in itinere vel in mari mortui fuerint . ut eis subveniri nonpossit, memoria eorum orationibus 2 oblationibus commemdetur. Item 'elat. a. c. I 2. De his qui in poenitentia positivitae . Frunt, placuit nullum communione vacuum debere dimitti, se pro eo
quod honoravit poenitentiam oblatio utas suscipiatur. Idem statuitur in
318쪽
Gncilio Valensi primo c. 2. Antisiodorensi c. 7. Epaonensi ultimo. 2. Tolet. c. I 2. 2. Aures. c. I q. Quod si communio restitui potest quodammodo mortuis per acceptionem oblationum pro illis factarim, necnon per sacrificiorum ac precum celebrationem; cur non
poterit item mortuis communio data auferri analogicd scilicet, quod est eradere nomen ejus E dypthicis , sacrificia & preces pro eo non amplius offerre, & anathema illi palam ac privatim denuntiare ad memoriae ejus i nominiam. Hinc post Synoaum quintam tam mortuis anathema dictum , ac vice versa poenitcntibus etiam in Ecclesia Romana communio post mortem reddita. Nam in Concilio sexto cocumenico anathema mortuis est dictum , &'quinti Concialii Decreta primum in multis Occidentis locis reiecta , paulo post ubique sunt recepta, satagentibus praesertim Romanis Pontifici
Quin etiam ed res rediit ut absolutio mortuis certa verborum sommuli tribueretur, ut de Latinis colligitur ex Innocentio tertio in caput extra de sententia excommunicationis & ex antiquis sacra mentariis. De Graecis vero ex illorum euchologiis, ubi orationes liabentur ad veniam eis concedendam , creditumque vulgo a nonnullis per istam absolutionem mortuos ab aliquibus poenis liberari, in intellistere est ex Dialogis Gregorii nomine insci ptis, ubi nomnulla absolutionum istarum extant exempla Dialogi 2. cap. 23. &Dialogi . c. ue s. Quibus simile est illud quod refert Joannes Di ac nus in ejus vita, lib. I. c. s. Sed istaec persuasio vana omnino est, nec istae absolutiones aut excommunicationes animae defuncti prodesse aut nocere possunt, sed ejus tantum memoriae, ut constabit ex dicendis de esse&bus excommunicationis.
Dὸ si stibus Exconmunicationis.
FX dictis, ni sillor, iam intelligitur excommunicationis mort lis hunc esse effectum primarium ac praecipuum , ut aliquis exaltab Christianorum expungatur, & Synari, Eucharistia, precibus communibus, ac coeteris ossiciis quibus societas & communio Christianorum cohaeret, indignus esse pronuntietur : id enim signi-
319쪽
scant v rba Christi :. En L pc 2 PH bonus. Hoc est, non habeatur ut istat ro&i Clitissimus, s Q quemadmodum Linnicus & Pues casui . Si ut ci sorictas civilis servatur cum a thoicis, & Pubi an , por ςXcommunicationem. non exchaduntur homine ctate civili, hoc iis privantur ossiciis, adiumentis bo it x ipsi' lapsivam. liominibus S .civibus jure natu , ynitum & civiai d bciatur. Ita iust Primus ac praecipuim effectus, imo si stricte ac proprid loqui vclimu unicus. excommunicationis es crus, est pyi Mati' ossiciorum spirixualium ., non eorum quae jure nati tali gentium aut. civili debetiatur, cujusmodi est conjugum habitatio, psy um in lik Di, libcrorum in parentes, consanguineorum inter se aς Rc Mi iseladitos ,, dc siil itorum in Reges ossicia n cestaria. Quod ho spς ςtat ad libera ut amiciti*,. mutui convictus, Z alia ejusmodi, haec licci non videantur jure divino prohibita esse, ab ipsis tamen Λp0stolprum lcmporibus in usu suit haec excommunicatis denegare, c0pstat ex b to Paulo multis. in loci&, I-Cor. I s.
prohibet ne liberas iri a mutui convictus, quae ipsis Ethnicis impendi poterant, fraIribu euc nanaunicatis impendantur. Idem proba
oze, communicat ejus operibus maliti tu . Certe haec, non consuescere.
cum aliquo, in domum sitam eum minimerecipere, ne quidem avedicere, sunt ossicia civilia quae delacgantur excommunicatis, sed ut
jam dixi libera, quae nec jure natur i, nec iure civili, nec jure g
rium necessario debentur. Nam quae nccessaria sunt, non ita pollunt
communicatis denegari, imo dcbent impendi. Sic enim Paulus ju-l ct Principibus licet vindesibus obediri, iremque vetatnemulier sidelis virum infidelem relinquat; jubct servis fidelibus ut obediant domunis suis, quia haec ossicia sunt necessaria. Ex his intelligere datur proprium & primarium cssectum excommunicationis osse exclusionem a jure quod habo. . quis in secictate fidelium & Christianorum, de privationem eorum ossiciorum quae Christianis debentur, ut Lucharistia, communibus precibus. S
320쪽
DIWERTATIONES HISTORICAE. Dis r Rr. III. et s
cundanum vero effectum & miniis proprium quod juris est tantum
positivi hunc esse, ut cum excommunicatis familiaritas, convictus&colloquium non ineatur, quando nulla necessitas aut utilitas ad id cogit..-Hinc,olim longe districtius praeceptum ut arcerentur excomm nicati a synaxibus & precibus communibus, quam ut privarentur consortio similiari ; unde excommunicatio describitur per prioremes num, non per posteriorem. Tertuli. in Apologetico. Agagnum disim juduis praejudicium est , si quis ita d liquerit ut a communicatione or uionis e communis commercis relegetur. Firmilianus in Epist.
ad Cyprianum ait Stephanum Legatos Astorum ne quidem ad con-quium suum a fisse, est a M p cepisse ne quis eos in domum fiam reciperet : Ut, inquit, venientibus non solumpax ct communio, sedor tectum c ' holutumne raretur. Vides in mente Firmiliani proprium essectum excommunicationis non esse denegationem tecti & nospitii; quandoquidem utrumque distinguit. Hinc in Canonibus antlia quis districtilis prohibetur, ne quis oret cum excommunicato, aut in Ecclesiam eum recipiat, quam ne quis cum iis manducet de colloquatur; prius enim vetitum est c. Apostolico, Concilii Laodicent, c. 33. Antiochenae Frnodi I. c. r. Cuethaginensis Conc. q. c. 7 3.
In his, inquam , & aliis supra citatis sub poena excommunicationis
prohibetur ne quis oret cum excommunicatis; at vix ac ne vix quidem eamdem poenam antiquis Canonibus statutam lwes in eos qui cum excommunicatis cibum sumerent; sed recentioribus taniam Canonibus ut Concilii Epaonensis c. 11. Antisi odorensis
39. Hinc, ut jam dixi, Theologietocent non esse de re divino viatare excommunicatos quoad ossicia civilia, sed tantum rem esse juris
humani. Almainus in lib. de potest. Eccles.& Laica, Cl. I. Tertium, inquit, coroliarium quod sequitur, ait, est prod vitare excommunio trim quotum ad collocutionem, ct illa tritae sint mere civilia non vid tum esse de jure divino. Item. q. a. c. I 2. Habetur ex multis testibus cst ex aenta, quodfamiliares excommunicati posse ni participare cum eo ad minus in civilibus. Joannes Di edo de liberi. Clarist. c. rq. Videtur sequi. nos ex constitutione juris didici non prohiberi cum haereticis ederect bibero, quia mis estum videtur multis Sanctorum exemptis, quieommunicarunt Puciano Imperatori arae in cibo ct potu, ac etiam in
militaribus actibus, ut patet ex docti ina Aug. XI. quaest. 3. c. Tutianus 2 G Impera o Caietarnis in locum Evangchi sit tibi sicut Ethnicus & Publicanus. Libonter, inquit, videi ινδι rvara hanc dem