장음표시 사용
301쪽
r ii DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
presbieris aut Diaconis seu quilibet ex Claro deprehensu furit cum ex .
Eommunicatis communicare, etiam seprivetur communione l. quam tr iregulam confundat Ecclesia. Item cap. q. declarat abjiciendos ab Ecclesia qui communicarem cum excommunicatis. Idem habet Con- um Chalcedonense Epist. ad Valent. & Marcianum. Conc. Carth. 7. cap. 7. Quartum cap. 7 3. Tolet. I. c. I . Antisiodorense cap. 39. Bracarense I. cap. ,3. Turonense M cap. 8. & 21. Concilium Vernense cap. 9. Caesaraumistanum m. s. extat etiam ea de re Canon inter Apos olicos undecimus , si quis cum excommunicato saltem in como oraverit, iste communione privetur. Huc etiam reser quae prilis retulimus, cum ostendimus vetitum esse ne abiectus ab una Ecclesia ab alia suscipiatur : ex quibus constat communicandum non esse cum iis qui nominatim excommunicati sunt, necnon cum iis qui communionem haereticorum vel schismaticorum amplectuntur & ab Ecclesia secedunt. Hi enim ipso facto sine ulla sententia sunt excommunicati, vel potius se ipsos excommunicant, qui ab Ecclesia descientes haereticis vel schismaticis sociantur &cum iis junguntur. Qui vero ad illorum conventus accedunt curiositatis ergo aut qui cum iis orant & communicant, nec tam nstant omnino ab illorum partibus nec Ecclesiam deserunt: similiter ut cum privatis hominibus excommunicatis communicant, punieni quidem sunt & excommunicandi ,. sed ipso facto dici non possunt
Denique quod spectat ad excommunicationes illas latae sciitensiae, & ipso facto incurrendae quae in Decretalibus occurrunt quotidie pro rebus temporalibus nonnunquam levis momenti sc-xuntur, negari non potest quin illarum frequens & promiscuus usus magnus sit in Ecclesia abusiis. Quem ita deflet Petrus Damiani in Epist. 12. ad Alexandrum Romanum Pontificem. Praeterea, ii quit , duo quadam apud Apostolicam Sedem sequens usus obtinuis quas sancta prudentia vestra Judicat ut nobis videtur omnino digna funt corrigi k num quia cuni fissere decretalibus partis anathemaδε - ungitur: alterum quia cfusibet Ecclesiae filius ive Clericust e Latiacus, exponere proprii excessus Antistitis prohibetur, quorum primum quam fit humana scutis immaue periculum, cst iu inite patens vorago las eotium, ac perniciis animarum, clementiae vestrae pictas non i norat, disit enim qui quis hac vel illa non fecerit, sive certe qui siquis hoc quod si peritis statutam es irritum duxerit vel in aliquo violaver l, anathemabis: ubi not. Eum quam hinx ca, quampi crissubito mandi illic pro re
302쪽
tur occasio O cum dictante justitia alia sit ultione pistiZendus quiplas delinquit, alia qui minus excedit, hk graviter leviter epeccantibus aequa cunctis est indifferens poena irrogatur hanc itaque homo
de homine poenam sumit quam de fui transires ione mandari ipse quoque
Deus ommpotens noup Omit. Qui amat, inquit , patrem aut matrem plusquam me, non continuo addidit sit anathematieturius vel maled dias sed tantum ait non est me dignus: in lege oculus pro oculo, dens prodente, percussu propercussuma, adustispro adustione duntaxat exigitur, nec continuo qui reus es de Synagoga projicitur vel maledictione damnatur. Non enim secundum Stoicos omnia peccata sunt paria atque i circo indifferenti sunt ultione ple tenda, sed juxta modum culpa te Granda est censura vindictae. Porro nec beatus Gregorius nec caeteri Patres qui diversis temporibus in Apostolicae SHis regimine Druerunt, hunc morem cum suis reperiuntur observasse decretis, vix eorum aliquaudo staturis anathema subnectitur nisi cum Catholica fidei clausula terminatur. Ou obrem si austae vel rae reverentia placet hunc morem de caetero a decretalibus amoveri praecipiat. Hactenus Petrus Damiani
cui consistit Gerson in lib. de potestate Ecclesiae cons. q. Haec, inquit, applicatio ad illiritualis au defensionem temporalium, Aconfusionem ntignam in Ecclesia, si vilipensionem vel contemptum Evangelicae hujus censurae sua q/M est excommunicationis gladius extremeformidabilis, si denique laqueos animabus multorum magis quamstutem Durualem induxerit vel inducat, experientiam testem voco. Itaquesicut tem
poratiras ad ita est Ecclesia pro dote sua, videri potest ab aliquibus quoa ad ejus defensionem addere suffecerat adversus imperitiores poenam vel
censuram temporalem, ut est muli tario pecuniaria vel corporatis detentio vel arrestatio bonorumpropriorum. Idem in lib. de vita spirituali antia mae icct. q. corollario 7. Nulla lex, inquit, neque appellanda est neque ferenda tamquam necessaria ad salutem aeternam, ae non est de jure divino in aliquo quatuor graduum quos lectio praecerim exposuit, oppositum sentientes aut facientes moliuntur jugum imponeregravis uni super cervices hominum. Doctrina haec praecipue locum habet in materia excommunicationum latae sententiae, nam qui pro solis incommodis temporalibus evit audis aut commodis politicis conservandis Herniam vult in ligere mortem, cui quaeso mitis erat ' illi nimirum qui volens muscam abigere a fronte vicini eam securi percutiens vicinum biolidus exacerbaverit. Sola ita econtumacia vera vel praesumpta renuens stare judicio Ecclesia reddit hominem pro Christiano gerentem dignum excommunis Done: na paratus est .:udire Ecclesiam qualiter vel ut Dhnicus MLis
303쪽
erit aut 'A'lic in ' Porro dissert quamplurimum quatis. contum ,
quam damnos Ecclesiae pro qua materia ct cir ι in tuae; Ompejorbi conrnmacia in materia fidei religionis qua- residae quaestionis depaucudenariis, ubi nunquam tantumprodest obe aria, sic, obfexcommunica imparat in urituat. 's ier Sauctorum. I Julta his adaere possem doctorum huius aevi scriptor untestimonia, qui in frequentem istarum excommunicationum inimnon raro invehuntur, sca istis immorari non licet.
Summa eorum quae in ista responsione diximus haec est, primo nullam excommunicationem propriὰ snari posse in peccata occulta. nisi sani manifesta & nota per aliquod signum exterius , non tantum Deo, sed S hominibus. Secundo, excommunicationem latae sentcntiae hoc ad summum operari, ut quis pollit statim excommunicari ut i ci liis & pervicax. Tertio, ostendimus eos qui se ab Ecclesia si inarant, & cum haereticis aut schismaticis junsuntur , ipso
facio cliue excommunicatos, seu potius se excommunicare. Quarto, eos qui cum privatis excommunicatis aut haereticis ad tempus communicant, esse tantum excommunione plectendos, non ipse facio ex commimicatos. Quinto , has formulas anathema sit, e communicatus iit, habeatur excommunicatus, &similes, commin
torias esse tantum, nec illum qui aliquid sub istis imprecationibus vetitum sacit, proptere, statim excommunicatum esse, sed dignum cxcommunicatione statim atque secerit reddi ; & ideo descrendum ad Ecclesiam ut excommunicetur. Quibus jam satis sup que asse iis, revocari amplius in dubium non potest, quin soli peccato spublici vci P ac propri) possint excommunicari; quo posito quaeritur an in istos omnes excommunicationis testim vibrari pollit. Constat primo, privatos homines Laicos & Clericos ab Episcopo& Clero excommunicari posse. Constat item Episcopum a Metropolitano & Synodo Provinciae excommunicari & deponi. Constat tertio Eccl Das inter se polle a communione mutua dis edere; nec dubium est quin Metropolitanus a Synodo plurium Episcoporum possit excommunicari & deponi, praesertim si consentiat do adsit Synodo Patriarcha. De Patriarchis ipsis ac potissimi im de primo P triarcha Romano Episcopo a quibusdam dubitatur. Nonnulli enim Curiales Doctores Romanum Pontiscem nulli iudicio obnoxium esse non dubitarunt asserere , ac proinde eum non posse a quoquam
excommunicari aut dcponi : nos vcro contra istos secundun, Con-
cilii Consitationsistas nitionum duo tenemus; primum est, Roma
304쪽
DisSERTATIONES HISTORICAE. Diriznet . III. eum Pontificem subesse Concilii praesertim generalis iudicio, & ab
eo denoni posse, necnon corrigi ac emendari : alterum est Pontificem Romanum in errorem circa fidem aut bonos mores labi posse ;quo in casu haud dubium quin liceat creteris Episcopis & Iicci
sis ab ejus communione discedere. Haec autem tanquam certa &indubitata nunc si poni possent, nec necesse est ea pluribus confirmare; quod de nos a proposito longius avocaret, & deinceps svid probabitur in aliis dissertationibus. Itaque Eoc unum inquirendum restat, utrum Reges excommunia eari possint; cum enim Romani Pontifices a Gregorio VII. ita Reges excommunicarint, ut simul eorum subditos a sacramento sidciabsolverent, regnaque eorum cuilibet occupanda traderent. Hinc
factum est ut Regum defensores negatim absolutE Regcs excommunicari posse, eo scilicet modo quo Romani Pontifices eos e communicare conabantur. Verum si quis exacte loqui vclit, diu cere debet Reges absoluth ab Ecclesii excommunicari posse, hoc est, indignos Ecclesiae communione .declarari in rebus spirituali s , non autem in temporalibus ac civilibus ; nam proprius coetiis excommunicationis , uti modo dicemus, non attingit temporalia, sed spiritualia. Nullum autem mihi dubitam moveri posse videtur, quin Ros peccatores vel haereti i declarari possint hoc sensu Ecclesiae communione indigni. Nam licet Monarchae sint & Principes Reipublicae civilis, in Republica tamen Ecclesiastida membra tantum sunt, de legibus hujus Reipublicae debent obtemperare , aut ab ea excidero; Nam Ecclesiae nullus est Dominus, nullus Monarcha ,, nulliis in ea
ab ejus legibus immunis. Potest absolutE is Princeps qui l ses Christi & Ecclesiae violat, Ecclesia indignus haberi & declarari.
xt sane habemus in Historia Ecclesiastica exempla nonnulla Regum a Principum, qui ab Episcopis hoc modo uini excommunicari. Sic Philippus Imperator fertur excommunicatus & Ecclesia eiectus, donec prenitentiam egisset. Athanasius Libyae Praesectum excommunicavit, & hunc propterea Bassilius in sua Provincia ad communionem admittendum non esse decrevit Epist. 47. Ambrosus Maximum & Titeodosium a communionc & aditu Ecclesiae expulit. Joannes Cthrysostomus Eudoxiam aditu Ecclesiae prohibuisse fertur. Andronicum Prae tum Synesius excommuni avit, ut constat ex ejus Epistola 1 8. Sym machus Anastasium ab Ecclesiae Romanae communione alienum esse pronuntiavit. Recentiora exempla non pe
curro, quia in iii Romani Pontifices plus potestatis sibi arripuerunt. ι quam
305쪽
dito DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
qu in ipsis conveniebat. Nam per excommunicationem non possunt interdici aut prohil, quae sunt juris naturalis&divini; sic verbi simila, non potest prohibere excommunicatio ne paterfamilias suam rigat alatque familiam , ne filivss unisu patri & matri debitum honorem praestet , &c. ac similiter non potest excommunicatio impedire quominus Rex RUnum administret, regat, gubernet, ni
deretur; ac proinde non possunt subditi a sacramento fidei absolvi, ct Rex regnandi jure privari.
Veriura licet absolute possint excommunicari Reges, non tamen
expedit id sacere, plus enim inde detrimenti Reipublicae Christianae accedit quam boni; nec id seri potest sine magno periculo schismatis, pacis publicae periurbatione, Ecclesiae vexatione & caeteris calamitatibus, quas inde sequi moraliter, ut aiunt, certum cst. Q impropter juxta regulam superius ex Augustino traditiam, vix unquam debent excommunicari Reges & Principes t atque hinc in
Imperatotes Christianae Religioni insensissimos & haereticis addidus
4imos ra illam excommunicationis censuram antiqui Episcopi fulminasse leguntur, ne scilicci eos gravius exacerbarent adversus E clesiam. Quis ignorat quantum fuerit Constantii inhaereticos sti diuini Cui sunt ignotae vexationes quibus Episcopos orthodoxos &Γcclesam affecit ' non tamen propterea quisquam cum excomm nicavit, non Athanasius, non Osius, non Liberius ullam in eum communicationis dixere sententiam. Valentem Arium nemo a communione Ecclesiae expulit, imo Basilius cum ad sacra mysteria admisit, teste Theodorito lib. *hist. c. 19. Zenonem Imperatorem fidei Catholicae iniquiorem & haereticis faventem benignὰ adhortati fiant Romani Pontifices, nec censuris eum percusscrunt, sed totam culpam in Acacium resudere : vide Epistolam tertiam Felicis tertii ad Lenonem, & Gelasi Epist. I i. aa Dardanos. Vitalianus Papa Constantem Heraclii nepotem haereticum, fratricidam & sacrilegum, qui Martinum e sede dejecerat, & relegatum fame consecerat, qui in Maximum & ejus discipulos saevierat, non modo non excommunicavit, sed & honoriscὰ excepit. Gregorius Magnus legem Mai . ritii parum aequam promulgavit, nec propteream illum excommuniis ratione perculit, sed ut legem revocaret decentcr admonuit. Lilem Pontifex Phocam crudelissimum Mauritii interfectorem non modo non excommirnicavit, sed & multis laudibus extulit. Ex quibus&aliis innumeris quae hic asserri possent abundὸ liquet, Reges&Prii cipes licet malos in Ecclesia tolerandos saepius esse quam excommunia candos. Hoc
306쪽
Hoc autem ita Gallis nostris semper Qit persuasum, ut nunquam Reges suos excommuricari passi fuerint. Primum hujus rei d omentum habemus in Ludovico cognomento Mansueto, quem cum Gregorius quartus filiorum impulsu excommunicare in animo haberct, ejusque rei gratia in Galliam proficis retur , 1 Gallicanis Episcopis teste Aimoino hoc responsum acoepit: Multimodo se vella
hujus voluntati succumbere ,se sexcommunicaturus veniret, excomm
Micarus abiret. Quapropter Gregorius abjecto proposito dixit, se non alia de causa venisse quam ut pacem & concordiam inter ipsum ejusque
filios procuraret. In Lotharium Nicolaus primus excommunicationis sententiam tulit , eo quod Theutbeira dimissi Valdradam duxisset uxorem ; sed id fecit tanquam iudex & arbiter 2 partibus electus, ut constat tum ex Epistola Nicolai I. tum ex litteris It is ipsius ad Adrimum s
cundum Nicolai successorem, ubi satetur se Nicolaum judiccm agnovisse, sed ad temptu cst in harparte. Nihilominus tamen Gallicani Episcopi excommunicationem Pontiliciam parum aut nihil curarunt, sic rescribentes Pontifici: Nos cum fratribus 2 cost is no eis, neque
edicitis tuis stamus, neque vocem tuam agnoscimus, neque tuas ulla ton: truaque timemus; tu eos qui Decretis tuis non parent impietatis condemnas, isse acrificiis interdicis, nos tuo te ense gπlami , qui editidum Domini, Deique se biconspuisjudicium.
Similiter cum Adrianus jussisset Hincmaro ut a Caroli Calvi consortio & communione discederet, responsum hoc accepit ab Hin maro & aliis Gallicanis Episcopis : Nunquam hu Vsmodi praeceptionis ab illa Sede ulli praedecessorum suorum mil sim fulse, cum inter Reges sa mentis etiam confoederatos , sed inter patrem 2 filios ac inter fratres praelia Geditiones eorum temporibus fuisse noscantur. Nec etiam ab haereticorum vel f hismaticorum , sive dii annorum Imperatorum ac Regum, quale uerant Constantius Arianus, O Apo lata Pu Aus, cst Maximus T rannus, praes nita es salutatione si ve collacatione Sedis , po- solicae Ponti ces, vel alii m Itoritatis atque I stitatis Episcopi, cum iocus cr ratio ac causa exegit, sesubtraxisse leguntur .... c ' dicunt secularem scripturam Accre, quia omne regnum saeculi hujus bellis quaeritur, victoriispropagatur, Ur non Apostolici 2 Epsoporum excommunicationibus obtinetur , cst scripturam divinam proponunt dicere, quia Domini est regnum , ist cui Lit illud ministerio Angelorum 2 homianum . . . . cors vultis ad defensionem habere no A um .iuxilium , sicut Iumus de vestris orationibus habere a utorium , nolite quaerere no-
307쪽
ρ81 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
scum doendium, O petite Domnum Hostolicum, ut quia Rex idi Dias opus simul esse non potest, sui antecessores Ecclesiisticum ordinem quod
suum est, G non Rempublieam quod regum estis posuerunt, nonpraecia piat nobis haberes Regem qui nos in Ae longi sin partibus aliivare non possit contras.bitaneos est frequentes Paganorum impetus, Ur non convenit ulli Episcopa dicere vel Christianum qui non est incorrigibitis, noupropter propria crimina, sed pro terreno Regno tolerando vel acquirendo nomine Christianitatis debeat privare o cum diabolo collicare Proptereas Domnus Apostolicus vult pacem qu rere, sic pacem quae ii
ut rixam non moveat, quia non cressimus ut ad regnum Dei pervenire
non p. fimus, si tum quem ipse non commendat Regem non ta erimus. Haec rei in Ecclesiastici tum caecularis ordinis viri Rhemis congi tiscnserunt de litteris Adriani, quibus Carolum pro excommunicato haberi jubebat nisi abdicato filio Lothario, Ludovico alteri silio regnum traderet. Ex quibus intelli re est quanti fieri debeant &quanti semper habitae suerint ejusmodi Romanorum Pontificum
excommunicationes in Reges nostros piissertim pro rebus temporalibuς latae. Porro tum temporis adeo persuasum habebant Gallicani Anti si tes Remm suum excommunicari non .lcbere, ut inter eorum capitula quae refert Hincinarus haec legantur. Dicunt sapientes quia bis
Princeps nullorum legibus mel judiciis subjacet, nisi solius Dei qui eum in regno quod suus pater iri dimisit Regem consti uit, Ur si a lucris pro hac vel pro alia causa ibit ad placitum vel ad Synodum , O si noluerit libere er licenter dimittet; sicut a Lis Episcopis qui uid egerit non debet excommunicari, ita ab aliis Episcopis nonpotest judicari, quoniam folim Dei principatui .ibet subjici, a quo solo potuit in principatu constitui. Qiiiii ctiam indulgentia in Reges eo processit, ut qui illorum communione digni ab ipsis habiti fuerant, digni etiam Ecclesiae communione redderentur. Citat in eam rem rio Epist. 1 1. &62. hanc lcgcm tanquam ex Capitularibus desumptam. Si quos culparorum regia Iore sam in gratiam benignitatis receperit, aut mense sua participes fecerit , hos etiam Sacerdotum or populorum conventu scipere iis ci astica commorone Abebit, ut quod principalis pietas recipit, nec a S. cerdotibus D i alienum habeatur. Haec autem lex non extat in Capiti
laribus, sedcst Canon 3. Concilii Toletani. Philippos primum & secundum excommunicare conati sunt Romani Pontifices, videnturque excommunicatsencs in eos latae plus
ponderis habuisse, quia iustioribus de causis latae crant, & ab Epis
308쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Dissi RT. III. 283
coporum Gallicanorum Synodis confirmatae. Primus hujus nominis Galliae Rex Bertham conjug ni ex qua filium susceperat anno lo81. dimisit, & Bertradam de Monteibrii quae 1 Fulcone Richino, annuente Gregorio septimo, discesserat, uxorem solemniter duxit. Is propter a ab Hugone Lugdunensi Archiepiscopo, Urbani II. vices gerente, in nodo Augustoduncia si excommunicatus est; sed anno ios . haec sententia in Concilio Placentino est revocata, & in Hu-soncm qui citatus non adfuerat poena suspensionis indicta. Vertim
iterum in Concilio Claromontano ob idcin repudium uxoris excon
municatus Philippus dimissa Bertrada cum Pontifice in gratiam rediit. At in proposito diu non stetit, annoque i 98. rursum Bertradam sibi sociavit: quapropter in Concilio Pictaviensi cui aderant Legati Paschasis siccundi, renovata est excommunicationis sententia. D mum anno IIo r. cum promitiiset Rex se cum Bertrada consuetudi-dem non habiturum, donec a Papa dispensationem accepisset, hanc simul cum absolutione obtinuit in Conventu Parisiis habito. Haec constant cx Yvonis Epistolis, qui cum acerrimus suisset matrimonii inter Regem & Bertradam miti oppugnator, c. tque de causi bonis
exutus & in carcerem conjectus esset, tandem tamen consensit, ut
intclligere est ex Epistola i . ad Papam Paschalem in hanc senten-xiam inripta. Rex per se , inquit, en per adhuc pulsat ad aures
paternitatis vestrae, ut Iecundum moderar onem litterarum is, barum,
verba quae Domno Gaioni Episopo injunxistis, causam ejus temperetis sne contingat de eo Erud Salomouis , qui multum emungit, elicit sanguianem. Disten ionis autem rario nulli pientum displicuit . . . . quia hac si gerendo dicimus non docendo suggestionis summa est, ut imbecilitari hontinis amodo quantum cum salute e ius pol sis condesiendatis ,
O terram quae erus anathemate periclitatur, ab hoc periculo eruatis.
Philippus alter hujus nominis i cundus cognomento Augustus, Ingebitis in Danorum Regis filiam uxorem paucis post matrim nium diebus elapsis sub consanguinitatis obtentu dimisit anno ii 93. ac deinde anno i i 96. Agnetum siliam Berthoidi Meraniae Ducis .uxorem duxit. Hac injurii commotus Danorum Rex Legatos Romam milit, qui de ea apud Pontificem Coelestinum quererentur. Ab isto Legati in Galliam sunt missi qui Parisis Concilium congregarunt, in quo de reformando Ingeburgis matrimonio est actum, sed nihil cit persectum. Anno 1199. Francia subintcrdicto posita est non propter Risis matrimonium , sed quia captivus a Rege detinebatur quidam Petrus Daius Clericus in Episcopum Cameracensem electus.
309쪽
,8 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Post tres menses interdictum est sublatum. Quod cum renovare vellet Synodus apud Divionem congregata , Rex ad Pontificem provocavit. Sed nulla provocationis ejus ratione habiti, Synodus interdictum tulit, quod a quibusdam est observatum, ab aliis vero non. At illud omnino relaxavit Pontifex Innocentius III. postquam Rex In burgem in qualemcumque gratiam recepisset. Indicta deinde Suessione Synodus cui adiuerunt Innocentii III. Legati ibi Ier dies quindecim causa In burgis de Philippi ventilati Rexngebui m quas u orcm secum abduxit, quod quamvis tunc vel taedio victus vel iudicii exitum metuens simulath secisset, postea tamen illam pro uxore habuit Agnete jam mortua. Haec est rerum a Pontificibus in Philippos primum & secundum gestarum summa, ex qua colligere est , excommunicationes haud injustis de causis a Pontificibus in illos latas, eo tempore quo Romani Episcopi auctoritas, maximh pr dicabatur, & a Gallis Episcopis confirmaras, a plerisque Gallis haud magni factas fuisse, coactosque ipsos Romanos Pontifices eas , ad vanam resipiscentiae umbram relaxare. Sub finem Rcgni Philippi II. in Ludovicum ejus filium Angliam occupantem excommunicationis sententiam tulit Pontifex Honorius III. ted Ludovicus nulla ejus ratione habita a proposito non destitit: cumque Pontifex in Philippum hujus Patrem , tanquam ejus protinor in camdem sentcntiam Velici extendere, idque in mandatis dedistet Senonensi Archiepiscopo, Gallicani Antistites Meloduni congregati statuerunt Pontriciae sciatentiae rationem habendam non esse. In n otio Philippi Pulchri sicut iniquior erat Pontiscum c natus, ita maior etiam fuit Gallorum vigor. Cum enim Bonifacius VIII. Philippum Pulchrum ob detentum Apameensem Episcopum Narbonentis Archiepiscopi opera obiurgasset datis etiam litteris quibus eum in temporalibus non secus ac in spiritualibus sibi sui esse aiebat, necnon ad se, non . ad Reym Beneficiorum & Praebendarum collationem spectare : has Philippus in Palatio coram pluribus cremari jussi responditque Pontisci se in temporalibus nemini subede, & ad se Ecclesiarum & Praebendarum collationem iure r iopertinere : eos vero qui aliter sentirent fatuos esse ac dementes. Hoc responso exasperatus Ponti sex eAcommunicationem in Rogem tulit, sed hanc Gallicani Episcopi pro irrita habuerunt & ad suturum Concilium generale provocaucrunt, suapropter Benedictus XI. Bonifacii succes, cerucns caconam micationem Pontificiam
310쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Disssar. III. 28s
socci seri, Regem nonpetentem a sententis excommunicationisperprad cessorumsuum Lita absimis. Benachiis XII. Avenioni sedens, de Episcopatu Romano cum G rio tunc Romae sedenti contendens Carolo VI. Galliarum Regi excommunicationem interminatus est, eo quod in animo Rex haltat se Regnumque suum ab utriusque Pontificis obedientia ad procurandam Ecclesae pacem subtrahere & curare ut alius legitimus eligeretur Pontifex. Illius vero Bullam Parisiensis Universiatas & Episcopi qui aderant proscripserunt : Tanquam definiqMm, tissmor Auson, necnon faudulentam ac perturbativam pacis ensimam Regiae Majestaris. Petieruntque eam hoc nomine proserit i&lacerari. Quod & factum est ejusque delatores carpentis impositi ac per ludibrium veste vari ta & Thiara papyracea induti per urbem ignominiosὰ ducti sunt. Et nihil obstante sententia Pontificis lex promulgata est nὰ alterutri e contendentibus de Episcopatu Romano ob dientia praestaretur. Ludovicum hujus nominis duodecimum mitissimum atque optμmum Principem Julius II. Ponti sex diris devovere & anathemate obstringere conatus est, sed Cicietis Gallicaniis in civitate Turonensium
. congregatus anno is i o. obstitit, statuitque ac decrevit Regem non t neri ullam habere rationem excommunicationum aut censurarum a i
ho II. in Regem aut in num latarum aut mcndarum, coquod nire ipso forent irritae.
Denique cum Sixtus V. & Gregorius XIV. ab hos ibus hujus Regni sollicitati & impulsi Bullas excommunicationis & interdidit
intentassent in eos qui Henricum Navarrae Regem legitimum R gni Francici haeredem pro Rege agnoscerent, istorum Pontiscum conatum tota exhorruit Gallia. Imprimis veris Clerus Gallicanus Carnuti congregatus anno i 191. de Bullis Pontificis ita censitit. Monitiones, excommunicationes , sustensiones iIsis intentatas
esse prorsu irritas tam secun m materiam quam secundum formam, ac praeterea injustas necnon hostium hujus Regni artibus f s quae vim habere minime postent ligandi aut a bingendi. Idque te cognovisse aiunt Antistites audioritate sacrae scripturae, fauci orum Concit
rum Decretis, Constitutionibus Canonicis, sau Iorum Patrum exemplis
quibus antiquitas est referta privilegiis cir tibertatibus Ecclesiae Galticanae, quibus innixi praedecessores fui siemper huiusmodi conatibus obstiterant. Idem censuit Universitas Parii leniis quae et r. Aprilis anno I 9q. va-