장음표시 사용
441쪽
Denique Martinus quintus in Bulla adversus errores Viliclesi ad Concilii Constantiensis definitiones, probat & satis indicat Decreta sessionum quartae & quintae a se probata suisse , & ad fidem perti
nere. Primo cum jubet interrogari suspectos laxitas eos, utrum credant γ teneant quod quodlibet Concilium generale etiam Conseantie
se universim Eces fiam repraesentet. Quo respicit ad Decretum ses sionis quartae& quintae. Item, utrum edan: quod illud quod Cinciatium Cois tantiense uni et resalem Ecclesiam repraesentans approbavit, cropprobat in favorem fidei, O ad salutem animarum, quod hoc est A
uniter sidelibus approbandum G tenendum, quod condem et it 2 eondemnat esse ei 2 bonis mori us contrarium, hoc ab ef lem esse tonendum pro condemnato est approbato. Non possitnt ad istam intenogationem respondere, qui Dccreta Concilii Constansiensis de autoritate Synodi scneralis supra Papam impugnant; non possunt, inquam, huic interrogationi respondere, quin vel opinionem suam abjurent, approbando universa Concilii Decreta, vel Martinum quintiun temeritam, crroris de impudentiae amant, qui ea probari voluerit, quae improbari oporteat. Uno verbo, Martinus quintus universa Concilii Conflanticnsis Acta & Decreta probat conciliariter facta ea omnia, quae ab ipsse ad sidem & salutem animarum spectantia definiata sunt, approbari, quae ab eo stamnata sunt, damnari jubet. Nus quam excipit sellionis quartae de quintae Decreta; quaergo autoritate, qua fronte ea volunt esse adversuri excepta 'Est & aliud in eadem Bulla, quo constat Martinum Concilii cor stantiensis Decretis de autoritate Concilii generalis prorsus asensisse; nam ad articulum i. errorem hicleis, qui cst huiusmodi: de necessitate aluus credere Romanam Ecclesiam esse supremam inter albas. Ecclesias. Haec habet Ponti sex ad mentem Concilii Constanticii sis. Error est per Romanam Ecclesiam in Eliuat uuis silem Ecclesiam aut
Concilium generale, aut pro quanto negarer Primatum Romani Pontificis
, per alias Ecclesias particulares. LA qua quidem obscariatione satis intelligitur Martinum existimasse universalem Ecclesiam , & Comcilium gencrate maiorem habere autoritatem, Romanum vero Pontificem Primatiun habere in 'Tcclesia super alias Ecclesias particulares, non autem potestatcni Ecclesia universa & Concilio generali superiorem. Maneat ergo Decreta scutorium quartae & quintae demtoritate Concilii supra Papam a Pontifice Martino quinto fuisse
Ad haec opponitduo Schsaetatus; alta est, Nanimam quit
442쪽
rum ea tantiim approbasse Concilii Decreta, quae ad materiam Gdei pertinebant, iis autem verbis comprehendi non posse Decreta de autoritate Concilii supra Pisam ; quia scilicet ea nomine tantum constitutionum appcllantur sessione quinti: cum ea quae spei t ad Bohemorum & Hussitarum negotium eadem sessione dicantur si ter materia fidei. Hinc intelligitur hoc nomine ea tantum Decreta comprehendi quae haereticos spectant: unde in duobus manuscriptis
Bibliothecae Vaticanae , singulis sessionibus ubi agitur de Viliclesistis, Hugitis &Bohemis, praefigitur titulus iste in materia fidei, vel
tu ca a Dei. Caeteris autem non item: QDpe, inquit, tria mat riarum genera in Gustantiensi Concilio aestingui solebant; unum mat
riae Dei; secundum unionis ; tertium materiae reformationis. Per priamum intelligebatur idquod bat contra haereticos ; per secundum, quod sebat contra tres contendentes de Papam, pro trium obedi metrum unione ac eis fione veri ct indubitati Pontificis. Per tertium, auodsi sat pro reformanda Ecclesia in capite in membris. Responam interea quae spectabant unionem & reformationem, esse nonnulla quae non solum ad disciplinam, sed etiam ad fidem pertinent; talem autem esse hanc definitionem, quod Concssum generale universam Ecclesiam repraesentans, ct c. Manis estὰ patet ex eo quod hocce Decreto non tantiim de negotio aliquo disponitiis, aut ad tempus alia quod cavetur, sed dogma conditur atque decemitur, quod perpetuo idem est, nec mutari potest. Quippe licet res disciplinae&cec .nomiae variari possint; quod tamen circa haec est dogmatis, mutati nem non habet. Sic, verbi *ratia , usum calicis laicis concedere vel interdicere, res est disciplinae, at dogmatis est non esse de n cessitate salutis calicem sumere. Et hoc cum desinit Synodus Constantiensis, censetur de fide aliquid definire; ita pariter cum ad dogma pertineat dicere & credere, utrum Concilium Ecclesiam unis
veriam repraesentet, necne, utriun errare possit, necne, utrum immediatὸ a Deo habeat potestatem , necne ; utrum ei omnes atque etiam Romani Pontisces parere teneantur, tum in fide, tum in reformatione Ecclesiae in capite & in membris. Cum haec desinit Syn diis aliqua generalis, non possunt ejus Decreta ad fidem non pertianere. Et quemadmodum ad fidem pertinent Decreta Concilii in
Hussitas, quibus Romani Pontificis & Ecclesiae Romani supra alias praerootiva decemitur: ita ad fidem pertinere debent Decreta, ouae universae Ecclesiae & Concilii generta supra Romanam Eccletum praerocativa stabilitur. Quod vero ait Sc lesbitus haec D
443쪽
is DE ANTIQUA ECCL IAE DISCIPIANA.
creta constitutionum nomine in Concilio indigitari, non impedit quominus ad fidem spectant, cum constitutiones Si nodales Decreta sidei contineant. Quod autem ea quae errores haereticorum spectant, vulgo appellcntur materia fides, saGm est ex communi loquendi in re, quo solent eius inodi controversiae jecialiter nomine fidei indigitari: quamvis & alia sint de quibus cum naereticis nulla lis quae non minus ad fidem perii: t. Sic in Concilio Tridentino, licet Decreta &Canones in haereticos specialiter appellentur Decreta, de side nihilomianus multa sunt in capitibus de resermatione quae ad fidem non mines pertinent, quam quae in Canonibus. Mitto autoritatem manuscriptorum Vaticanorum, in quibus titulus iste recentiori manu adjici potuit, & ab aliquo ejusdem cum Bestir no&C etano sententiae scia
Alterum Scnclestrati argumentum, ut probet non fuisse confirmata per Martinum quintum sessionis quartae de quintae Decroa, est ejusmodi. Tantum abest, ut Martinus quintus haec Decreta approbarit, quin E contr1dum solus obstitit Concilio , ne ii r Joannis
Falhembog damnaretur, cumque unus ex Poloniae R is Leptis ad suturum Concilium scse appellaturum diceret, Pontifex et silentium sub pcena excommunionis imposuit. Domum finito Concilio, teste Gersone, constitutionem promulgavit, in qua haec ponebatur assertio: Num fis es a supremo j uio, videt, et Apostolico, seu Romano Ponti su tam δε Vicario interris appellare, aut illius DA- cium in causis ei, qua tanquam majores ad Vsum Er Sedim Apsob- erenda sint declinare. Respondeo Martinum id scesse quod sacere consueverunt omnes ad summum evecti fastigium , ut immemores eorum quae prius tenuerunt, aliam meiarem induant: quippe is ad Pontiscatum a Co cilio evectus, qua a tu Concilium siclit, sese morigerum&obedici tem Synodo praestitit, nec sitam potestatem illius autoritati praetulit. At statim atque Concilio finis impositus suam coepit extollere autoriritatem. Primum cum de libri Joannis Talhembergdamnationc actum est, noluit de eo mentionem amplius fieri; cum vero de appellatione ad suturum Concilium actum esset, displicuit haec propo sitio Pontifici, & demum statuit non posse a Pontifice ad Concilium
pellari, non advertens id si verum csset, stare non posse rius xl
Aionem , & Joannis XXIII. Benedicti XIII. ac Glegorii XII. ab
dicationem quippe tandi dem sibi juiis potuissent arrogare contra
Pisanam de Con uensem Synodum, & prohibere ne a suis se
444쪽
tentiis ad Concilium provocaretur; cum praesertim unus ex iis legia timus esset Pontifex. Quod si dicant in casu schismatis id locum ii bere , Martini constitutionem de non provocando ad Concilium quomodo defendent, . cum necdum schisma finitum fuerit eo te
pore quo promulgata est, superstite adhuc Petro de Luna, qui sit sitimum Pontificem esse jactitabat. Sed ut ut sit de Martini V. priavata mente, responderi potest nunquam eum Decreta sessionis qua die & quintae public) &authentia probase, quemadmodum ea non semel approbavit, ut a nobis ostentum est. Nam constitutio illa cuius adornatae mentionem facit Gerso, promulgata non fuit per orbem, sed huc usque latuit ignota. Superest ultimum adversariorum effugium, quod leviter 'ino attingit Schelestratus, quamvis aliis mirum in minium placeat. Hoc autem est, Decreta haec quartae quintaeque sessionum Oncilii Constantiensis ad tempus tantum schismatis pertinere, nec extendi dei, re ad illud tempus quo unus est Pontifexl timus. Vertim hoc quoque effugium facile est praecludere. Primo enim Concilium Constantiense emeratim loquitur de omni tempore, & de omni resormatione Ecclesiae in capite&in me bris , tam in fide quam in moribus, non autem tantum de extirpati ne schismatis. . Secundo, non tantum loquitur de hoc vel illo Concilio, sedg, Gratim de cujuscumque generalis Concilii Decretis, quibus omnes
atque ipsos etiam Pontilices quovis tempore parere oportere definit. Tertio, poenam excommunicationis & enitentiae seri in eos qui Decretis Conciliorum non paterent. Quarto, supremam hanc Concilii autoritatem deducit ex eo quod universam repraesentet Ecclesiam, & errare non possit, quod cuivis Concilio generali quovis tempore celebrato aequὰ convenit.
Quintδ, Concilium non sellim in illegitimum Pontificem fert i dictum , sed etiam in t timum, Joannem scilicet XXIII.
Sexto, Concilium t es condit, scis. 17.& 39. quibus suturos Pomtisces teneri vult; non eigo censuit tantum se tempore schismatis i gem Pontiscibus imponere posse, sed etiam leges condere, quibus Pontisces legitimi tenerenturi
445쪽
. ad Iaram et seologorum assertur autoritas.
ULitimo loco succenturiantur nobis doctissimorum Theologorum sententiae , ac celeberrimarum toto orbe Academiarum desinitiones.
Tt quidem primim Parisiensis Academia caeterarum omnium facile princep , a primis incunabulis hanc doctrinam habuit, eamque ut, se dedit occasio defendit atque desinivit. Primum hujus rei monumentum extat siti, Philippo Pulchro , quo tempore simul cum Rege & Ecclesia Gallicana, ac proceribus RUni, i sentcntia Pol tisicis ad futurum Concilium generale provocandum esse censuit. Nos, inquiunt in Instrumento publico die Veneris ante festum Ioannis Baptistie, anno Domini is os . dato, convocationem O conireg. rionem ipsius Concilii reputantes utilem , necessariam est salubrem , ac expedientem fidei negotio , ct Ecclesiae furitae Dei , ejusdem conmocasioni GT con gationi assentimus , ac opem 2 operam tibenter dabimus juxta pose, provocationi or appessulonipraefati domini Regis adbar anus quantum de jurepossumus er debemus secundum Deum sitjostiti im, Ian tae permitteMi Ga cae sinctiones. Haec univcrsa tum temporis
Spcciatim vero Facultas Tlleologiae Parisiensis adversus Montesb- num & Saracenum , autoritatem Concilii mneralis stipi a Papam auseruit; adversus primum in tractatu quem composuit nomine Facultatis Petrus de Alliaco , quo probat in causis sidei a Pontifice ad Concilium appellari posse; adversus Saracenum vero in ipsa censura
qua configit nas propositiones,q nricumaue in aliquo Concilio gensea ali aliqua instituuntur, tota autoritas dans vigorem statutis in totofummo re et Pontifice , omnes aliae potesates de jume nihil possunt com a summum Ponti cem : de contrarias Sarac iam prolateri jubct, quae sunt hujusmodi : quandocumque in alum Concilio aliqua instia auuntur, tota ausω tas dans vigorem statutis res et nou in solos moPon/ ce, sed principaliter in Spiritu in obca Ecclesia , allis potestas scilicet Ecclesia de jure potes aliquid, ct certis in casibus contra
Item cadem Facultas in censura adversusJoannem Angeli Minori-
446쪽
Drs RTATIONES HISTORICAE. Dis Rae. VI. - .
um ad annum i 82. damnat propositiones sequentes 8. haec est, pa posset totum jus Canonicum isti ueres' novum constituere; haec promtio, inquit, est fandisse , briph matoria notoris his, et ca ererronea. Item ir. quae est hujusma: Papa pusu ab una cibiasi corollere mediam partem re tuum beneficiorum furum 2 uni alteri dare non exprimendo aliquam causim, Cujus propositionis haec est cens ra. Haec propositis spericulosa, nullo modo praeduanda. Demiam in censura I 2. incumre contradicit et luntati Papae, paganisat crsententiam excommunicationis incurrit 1 of Zo, a nulla Papa repre Y cuium extollere, ccnturae vero Papam Concilio itatuere inie Horem.
Tota Parisiensis Academia anno 1 9 r. pro libertate Ecclesiae At virorum Ecclesiasticorum immunitatibus ad generale Concilium a pellavit, a sanctissimo, inquiunt in libello appellationis, Dominon siro Papa Innocentis minus debit. consulto ad selsum melius co pulendum , ct adsensiam Sedem Apostolicam etiam melius consule
dum, necnon ad sacrosanctam unis salem modum celebrandam ... provocamus' pella sprotestantes nominisius quibus ivra depraedii firsontentiarum incensurarum nussitate juxta Canonicas motiones,submio tentes tamen omnia judicio universalis Eccles .
Hanc suisse Parisiensis Academiae & Gallorum omnium tem pore sentcntiam testatur Cardinalis a Lotharingia in Epistola Romam missi ad Britonem qui ipsi erat a secretis. Nunc superest, in quit, ultimus . titulis quem volunt summo Pontifici tribuere , is est quem Floremina Synodus ipsi a ibit in Dei definitione quam confecit, ego vero negare nan posum, quin Gallus sim, in Parisieissi educatus Academia , quae Concilii autor tem Pontificia majorem esse constan-rissime docet atque eos qui docent contrarium haereticos esse censet, nam apud Gallos Conciliam Constauriense pro incumonico quoad omnes partes habetur , or Basileense sequitur: Florentinum perinae nec cec umenicum nec generale rvicitur, oereseo redacta est, ut Galbi vitapotius quainde Iententia di cederent. εHanc opinionem isto etiam tempore retinuit cum anno 16ct
mopolitiones condidit, quarum una doctrinam a nobis traditam diserth desinit.
Denique Clerus Gallicanus quaenam sucrit Ecclesiae Gallicanae
447쪽
ed de re sententia aperte definivitWomnia adversiriorum effugia pre elusit in nupera definitione. Mitto hias Academias, ut Lovaniensem, Cracoriensem, C Ioniciis diri, Hemordiensem, &c. Mitto etiam Theologorum inii merorum testimonia, paucorum tantum hic nomina perscribam, rum testimonia qui volet quaerat apud Launotum p. i. I ist. ad Frankevillam : hi sunt autem , Gen, Petrus de Alliaco, Joannes Major, Dionysius Carthusanus, Rourius Corceon, Adrianus Q. primum DoctorLovaniensis, deinde Pontifex, Galerus, Clictoveus, Arboreus, Franciscus Victoria, Joannes Celaia, Thomas Camperius, Dominicus Sotus, Tostatus Abulcnsis, Martinus Navamis,
Thomas de Corsicilis, Henricus Hassianus, Philippus Abbas Μ nasterii sancti Dionysii in Francti, Petrus Ortisus , Claudius sa resius, Renatus Benedictus, δ Lovaniensi Academia praeter Adri num, Joannes Driedo, Jacobus Latomus, Ricardus Capperus de alii plures , quorum testimonia studio P & accuratξ pro more suo Latinoius collegit locis supra citatis & alibi
Restondetur adtersariorum objecti M.
Postquam assertionem nostram satis & abundε confirmavimus, adversu orum algumenta repellenda nobis sunt, quod quidem non erit admodum arcuum, cum levibus omniud, & vanis illi nitantur rationibus.
Objiciunt ergo primo locum hulic Evangelii Lucae cap. I 2. cim putas fidelis servio 2 prudens quem constituit Dominus super familiamfuam quem quidcin locum de Pontifice Romano intensegendum csse contendunt, addunt autoritatem Hilarii Diaconi in comm tariis ad Epistolas Pauli dicentis Ecclesiae Rectorem esse
Verii in algumentum istud adeo alienum est a proposito, ut vix perspici possit quid inde deducant & quomodo id faciant. Ita data quippe in obiectione talpturae verba de Romano Pontiscesbio non intelliguntur, sed de omnibus Episcopis, Pastoribus, imos ad litteram ca sumas, de omnibus omnino Christianis sic locumbunc explicant sancti Patres, vel de Episcopis & Pastoribus vel da
448쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissoT. H.
omnibus fidelibus, ita Irenaeus lib. q. cap. 4 . de omnibus id dicit
Presbyteris. Hilarius Can. 17. in Matti uinquam, inquit, incom- numenos ad indefessam sigilantia curam horretur, specialem tamenP
pili principibus , id est Episcopis sollicitudinem mandat, Ambrosius in cap. I r. ad haec veroa, ct illa q/ridem in omnespraceptifommagenerasis, verὴm senes sequentis exempli dispensatoribus idest Sace Hiabus videtur esse proposita, orc.
Chrysostomus nomilia 78. in cap. 24. Matthaei de divitibus & p rentibus Christianis id interpretatur. Autor operis imperfecti in Mati. apud eundem Chrysostomum de Sacordotibus, & Hieronymus in
Cap. 2 . Math. de omnibus Christianis. Augustinus lib. 2. quaest. Evangelicarum cap. 26. dicit hunc I cum propter modum capacitatis unicuique Christiano convenire, Isidorus Pelusiota lib. I. Epist. 1 f. de Episcopis interpretatur. Petrus Chrysolo iis de omnibus Christianis, Ecclesiae, inquit in sermone et c. de fideli dispensatore, praes lis ista similitudo quamprunum constringit, sed hominem nullum mortalem , nullum prorsus ex is haec figura quae dum loquitur ad dispensatorem , omnibus una interrogante
reseondit, sis qui uam qui a Deo nihil acceperit, σαEx his patet sanctos Patres locum hunc intellexisse de omniabus fidelibus , & maximE de Episcopis & Pastcribus quibus omniabus haec verba adaptat Ecclesia in ossicio publico. Quid vero ex isto loco ira intellecto deducere possint adversis, No prorsus capere non possum. At, inquit Bella inus, quamvis Patres non loquantur expr0,ede Disopo Romano . tamen sine dubio sententia scriptura est ut simi Disic particulares sunt summi oeconomi in suis Ecclesiis, ita e scopum
At inqu ego, sententia haec est Bella ini non scriptum, non Patrum qui nullam Romani Episcopi mentionem saciunt, ut stu-tcni rei id institueretur comparatio, deberet ita procedere, ut Episse pi particularcs sunt summi oeconomi in sua Ecclesia, ita Episcopus Romanus in Romani, ita tamen ut propter amplitudinem, sedis, habeat quandam super universam Ecclesiam inspectionem, sed tantum ut Canones ubique observari procuret : Et sic aliquo modo dici potest universae Ecclesiae oeconomiis. Atque ita sor
san intelligitur istud Hilarii, Domus Dei seu Ecclesia cujus Retitor es 'Damasus. Nam 'el id intelligere oportet, de sola Ecclesia Romana vel si de universa intestigas, non potest aliter accipi quam de gen
449쪽
rali illa totius Ecclesiae cura, quam stiminus Pontifex ob P inritum habere icnetur, ut observavimus sibi. Urget Bellai minus, quemadmodum oeconomus ita est supra s
miliam, ut non possit ab ea judicari & puniri, sed a solo Di
rectore, idem dicendum est de Romano Pontifice respectu E clesia'. Respondeo Bella inum semper salso supponere id de selo Pontisce dictum; deinde salid etiam supponere eum esse oeconomiam universae Ecclesiae eo modo quo Episcopi sint oeconomi suarum Ecclesiarum. I ertio falso etiam supponere cconparationem in omnibus esse aequalem; quae tria cum necessario supponat, ratiocinium Bellat minitorum pland concidit ex dictis. Obiicitur secundo locus alius Evangctii Joannis scilicet ultimo capite, ubi Christus Petrum ita alloquitur Constat autem, inquit Bella inus, pastorem ita praeesse ovibus, ut nullo modo ab
Respondeo locum hunc de omnibus omnino Pastoribus intellia gi & intellectrum semper suisse; ita Petrus ipse Epist. r. cap. 1. Omnes alloqucns Presbyteros , pastate Oi in vobis e se gregem Dei, ii quit, Ambrosus de dignitate iacer tali t. a. quas oves, inquit, quem P egem non flam tunc B. Petrus fusi is, sed nobisium eas I epit, ct cum illo eas nos fusivimus omnes. Chrysestomus homilia
79. in Mati. ad haec verba. Am.ume, Petre, cstc. quod non, inquit, adscerdotes flummodo dicitam est, verum etiam adsingulos nostrum quibus vel minimum Grex est commissus. Verbo dicam, antiqui omnes, id quod didium cst Petro ad omnes Pastores dictum esse auti mant, unde Augustinus ait multoties Petrum tunc Ecclesiae sustinuis. se personam. Hoc posito ruit ratiocinium Bellai mini. Probaret enim Pallores omnes a nemine posse judicari; sed etiamsi petro soli id dictum convenira, pasce oves meas, pasce a nos meos, nonnisi sophistich inde inferri potest non posse cum ab Ecclesia judicari; his enim verbis nihil aliud Christus signiscare vult, quam pabulo verbi oves suas, agnos suos, hoc est sidesci a Petro nutriencios esse. Qui autem in e inseri e vult Petrum in omnibus Pastoribus cile plane similem, & oves Christi nihil plus habere juris, quam oves vulgares, is sand desipit. Mitto alia duo i stimonia ex Epist. ad Ephesios a Bellarinino prolata, quia ad propositum plane non pertinent, pigetqtie in illis immorati. Hoc unum obse No pei P tua Bellatininum in istis labo
450쪽
rare fallacia, cum supponit nomina dispensatoris, Pastoris & capitis eodem modo convenire Petro ac Christo r hoc enim falsum esse quivis statim deprehendit. Et quidem nomen capitis Ecclesiae Christo convenit secundum omnem suum intellectum, Romano autem Pontifici quomodo conveniat docent sequentia Romanorum Pontificum testimonia. Gregorii I. Epist. 38. ad Joannem Certe, inquit, Petriu Apostolus primum membrum est sueta 2 universιδει Exclesiae, Paulus, Andreas, Dan us quid aliud q-- gularum ne plebium capita cr tamen sub uno capite Christo omnes membra junt . et M. Sixtus III. in Epistola aa Episcispos Illyrici, ut omne carpus
capite regitur, ita ipsum caput nisisuo corpore sustentetur, semitarem vigorem suum perdit, non teMet quam habuerat dignitatem. Joannes VIII. Epist. 199. ad Basilium: Totius, inquit, familiae Domni satus cir ordo nutabit, si quod requirisse in corpore nonsit in capite, crini siet ut omnis Ecclesia ica isciplina resolvatur, omnis ordo tui
. Hinc videre est quomodo nomen capitis convisiat Romano tPontifici. Caput est Ecclcsae, hoc est primum ejus membrum, quod tamen indiget ab universo corpore sustentari , ne firmitatem suam amittat. Et si contingat aliquando caput morbidum fieri, Z - , es, inquit Turonense Concilium Canone i 3. ut caput huju --di, si curari non pars , amputetur , quam grex per e dem
Objiciunt tertib in Concilio Chalcedonensi Pontificem semperante Concilium nominari.
Respondeo inde minimὸ probari Concilium universum esse inseriti Pontifice, sed tantum primum Concilii membrum sitisse Romanum Pontificem; quia consuetudo est ut cum societas aliqua scribit litteras, iis primum societatis membrum, quod ejus caput est, nomen suum praemittat, sic Rectoris nomen praeponitin Universitati & Decani nomen Facultati aut Capitulo, Nemo tamen inde inserat Rectorem Universitate integra aut Decanum Facultate & Capitulo superiorem esse.
- Objiciunt quarto, ad summos Pontifices iudiciis Episcoporum a
Synodorum semper si id rovocatum.
Respondeo ex Dissertatione secunda abundd liquere , primo ius provocationis Romano Pontisci jure divino non competere, secundo, nec olim illud fuisse ab omnibus admissum, imo vastum suisse multis in locis, ne provocatio ad eum fieret, ter ea ., Hhh tio,