장음표시 사용
501쪽
dinalium excommunicatum fuisse, novo ac pessmo exemplo.
Testantur quoque idem Episcopi & Clerici, quorum nomine apologia est conscripta pro Henrico, quae est apud Aventinum Annalium
Boioriam lib. s. l. 179. o In Conciliabulo Romno, ait Adientinus,
se Papa, Caesarem excommunicat, proscribit, Caesarea dignitate privat, si idque per orbem terrarum atrocissimis bellis denuntiat, omnes con- tra eum religionis praetextu instigat, etiam subditos eius, quos a praeo stilo juramento omnique obligatione solvit. Plerique tum privatim, Atum publicd indignum facinus clamitant, pro concione Gregoriori maledicunt, Hildebrando male precantur, ipsum odio atque libidineis dominandi praecipitem agi vociferantur, caelestia oracula adulterat, se divinas litteras falso interpretando suae libidini inservire cogit. Idem ei objicitur a Conrado Episcopo Trajectens, in oratione pro Henrico IV. in Conventu Gerstengens ,anno Domini Io8s. habita. Vahram Episcopus Hambuisensisanno Io9 3'. duos Apologiae libros edidit pro Henrico IV. adversus Gregorium VII. in quibus exscriptura&traditione docet injustum esse G orsi conatum ,&lib. 2. c. i . exprobrat Episcopis qui ab eo stabant, quodcontra Dei oriun tionem , Usem at e disiiplinam Ecclesiae usurpaverint sibi ordinatione,
Sigesertus Abbas Genablacensis in Ep. pro Leodegariis suis anno serio 3. scripta. Hildebrandus, inquit, Papa, qui autor est hujus no- is velli schismatis, & primus levavit sacerdotalem lanceam contra diad rima regni: quis Pontificum Romanorum suis unquam Decretis au- se tori favit, ut debeat Pontifex gladio belli in peccantes uti l Gregorius se primus hujus nominis Papa: Quid omnes ante se Papae super hoc senis serunt, & quid omnes post sentire debeant, ostendit scribens Sabin serio Diacono: ' uim est quod se geras sereni imis Dominis nostris,
quia pie raservus eorum in morte Longoba dorum consentire voluissem, e rum gens nec Duces, nec Comites haberet; sed quia Deum timeo, inmortem cujuslbet hominis me misereformido. Hoc exemplo omnes a priis mci Gregorio Pontifices utebantur suo gladio spirituali usque ad ultis ,, mum Gregorium, id est Hildebrandum, qui primus se & suo exemis plo alios Pontifices contra Imperatorem accinxit gladio belli. Idem anno Io88. hanc dicit esse novitatem, seu potius haeresim Hildebrandinam. Eadem sunt verba Arronici Belgae & Vincentii Bellovacensis, lib. 26. c. 8 . speculi hist. Osbertus Leodiensis Eluscopus in Epistola de vita & obitu Hen-miIV. anno Mo6. scripta, postquam narravit Gregorium VII. as
502쪽
ve ariorum Henrici calumniis delusum, &cupiditate creandi Imperatoris impulsum, Henricum non solum excommunicasse, sed &ib lvisse omnes qui fidem ei iuraverant, haec addis. MQu factum, multis displicuit si cui displicere licet quod Apostoli mes0 3e ase,, screbant tam ecticaciter quam illicitὰ factumquod sacrum est, sed nonis ausimas ortiones eorum ponere, ne videar cum eis Apostolici factum is refellere: haec ille timidus licet vir&Pontifici plus aequo devotus. Lberhardus Archiepiscopus Salisburgensis in oratione de Hild brandi Antichristiano imperio, recitata in Comitiis Ratisbonensibus sub Frederico II. o Hildebrandus, ibiquit, ante omnes centum&sup- tuaginta, primus sub specie religionis Antichristi Imperii fundari menta iecit. Hoc bellum nefandum primus auspicatus est, quod per Herus successores hucusque continuatur. Ipse etiam Rodolphus Dux Sueviae a Gremrio I. Imperator creatus in locum Heniici IV. moriens veritati testimonium perhibuit: sic enim l utus sertur, cum vulneratus in praelio mortiproximus esset: Videtis manum dextram meam de vulnere sauciam; hoc ego juravio Domino Henrico ut non nocerem, nec insidiarer gloriae ejus: sed , iussio Apostolica Pontificumque petitio me ad id decurit, ut jura- menti transgressor honorem mihi indebitum usurparem. Quis igiis tur sinis nos acceperit videtis, cum in manu unde iuramenta violavi, o mortale hoc vulnus accepi. Viderint ei si qui nos ad hoc instipve .,riant, qualiter nos duxerint, ne sort)deducti simus in praecipitium se aeternae damnationis. Haec ejus ultima verba reserunt Helinoldus Chronici Sclavonici autor, c. 29. & Albertus Staddensis ad annum
Joannes Trithemius in Chronico ad annum 1 ros. IV amran, inprimus est inter omnes Imperioris per Papin deposi
Onustius Pan vinius in vita Gregorii VII. Caesar & multi alii Principes ac Praelati suerunt, qui Romani Pontificis anathema tanquam iniquum & injustum, & praeter leges sectum contemncbant, aliosque contemnere persuadebant & cogebant. Nicolaus Trevirensis t. i. coni. Imp. sententiam Gregorii, obstilendam abusionem novitatis suae, & inauditum decretum appellat. VenericusVercellensis. sive autor libri de conservanda Ecclesiae uni tale: inquit, Urinauata praedicaria hujusmodi, cki e non habeat si si concessum Dinum, nisiSpirios quod est V.rbum Dei. . Lirin censes . ad Pas halcanu. Hiro Danuvi Papa qui aurem ess
503쪽
hujus nisellisibis iis, O primu D misce oratim lanceam contra diadema Regis. Gotos edus Viterbiensis. Ante hunc Imperatorem non te ininsal quem a Pontifice excommunicatum, aut imperi privarum. Idem habet
amor Chronicorum aet. 6. Cuspiantis in Henrico I V. Guilhelmus Malinesburiensis de Guillielmo I. lib. 3. &ilii: Monymus Autor Apologiae pro Henrico quam edidit Urstitius imter veteres rerum Germanicarum Historicos: Frit , inquit, Gregorii VII. multis duplicuit, est asserebam tam in caciter quam incitὸ factum quod factum est. Lambertus scasnabui niis ait, Henricum postquam iniquas pacis conditiones cum Gregorio VII. iniisset, omnibus odio & exectationi fuisse. Mitto alios, cum hi abundi sussciant, ad ostendendam opinionem adversariorum novam esse, & a' Gregorio VII. pri-mlim assertam, & cum summo Reipublicae Ecclesiasticae damno de fensam.
In quo respondetur objectionibus f. I Respondetur cur oritatibus ct exemplis ρxae exseris
Zimum argumentum ex veteri testamento petit Bella inus ab exemplo O tiae Regis, qui lepra divinitus percussiis Sacerdotum iudicio separatus est a coetu populi, ex quo factum supponit ut regni administratione privatus suerit: unde sic argumentatur: ,, Si oble- optam corporalem poterat Sacerdos olim Regem iudicare & regno is privare, quare id non poterit novae legis Sacerdos nunc, ob lepram, spiritualem, id est propter haeresim likespondeo prini, , non esse idem iudicium serendum de lepra Oituali ac de cor id, quippe corporalis lepra in veteri Testa'
504쪽
mento hominem privabat omni prorsus aliorum commercio & secie tate, tam in civilibus quλ in caeteris: at verb lepra si iritualis peccati vel haereseos hominem tantum privat bonis spiritualibus, &a
gumentum recte sic procedit: Lepra corporalis privabas hominem commercio civili, ergospiritalis spirituali: non autem sic lepra corporatu privabat hominem societate civili, ergo multo magis lepraspiritualis h minem civilibus boni raudat ; quemadmodum enim ultio leprae corpor sis tantum corporalis erat, ut scilicet qui ea labiurabat , habitaret extra civitatem , ita ultio terrae spiritualis tota debet esse spiritualis, ita ut qui ea laborat, ab Ecclesia ejiciatur.
Re pondeo Oziam lepra divinitus percussum eo quod incensum
adolere vellet super altare thymiamatis a Sacerdotibus declaratum esse immundum, & templo expulsum, at regno minime privatum. Sic rem narrat Auctor liori Paralipomenon c. Ingressus Templum Domini adolere voluit incensum ver altare thymiamaris ; satimque imgressus estpost eum Aazarias Sacerdos, cum eo Sacerdotes Domini odiο-ginta fortissimi: resiserunt Regi atque dixerunt, non est tui ficii, OUa, Vr adoleas incensum Domino, sed Sacerdotum, hoc es liorum Aaron qui conserati sunt ad hujuymodi ministerium. Egredere de San Euario,
ne conto seris , quia non reptitabitur in gloriam hoc a Domino Deo; iratusque in as, tenens in manu thuribulum ut adoleret incensum, minabatur Sacerritibus; statimque orta est lepra in fronte ejus, ct festimato expulerunt eum ' sed cst ipse perterritus festinavit Crea, eo quod)ω- Absei illicoplagam Domini: fuit igitur Oraas Rex leprosus, ct habitavit in domoseparata plenus lepra, ob quam ejedius fuerat de domo Domini. Porro Dathan Alius ejus habebat domum Regis, ct judicabar populum
terrae. Ex hac narratione liquet, Primo, Sacerdotes, ut observat Chrysbstomus, OZiae sacramunia invadenti, admonitionibus restitisse, non armis, non minis, non sententia depositionis in eum intentata conatus ejus repres
sisse. secundd, Sacerdotes eum lepra percussum juxta legem indignum consertio coeterorum Judaeorum declarasse. Tertio, ipsum poenam facinoris sibimet repraesentantem, ultro S eerdotum judicio paruisse, & templo egressum, Quarto, inde etiam liquet eum regno privatum mininid, aut des o dejectum: id enim tantum dicit scriptura, Sacerdotes videntes lepram in fronte ejus, eum sestinato de templo expulisse, ob
lepram scilicet, non ob peccati s quam nihil gravius in eum statui potui
505쪽
potuit, qutin quod in leprosos omnes per Sacerdotem statui Deus iussit, at nulli bi in lege vestigium extat ut de rerum suarum dominio exciderent, sed tantum ut separarentur a coetu filiorum Israel, Levit. aue. Oui fuerit lepra percussiti cir separatus ad arb trium Sacerdotis , b Atas extra castra. Quare etiamsi postea OZias regnum penitus amisisset, non id ex Sacerdotum iudicio ac sententia factum Naisset. Quinto, discrid scriptura testatur eum nec regno, nec regnandi iure propterea excidisse: nam v. a. ejusdem capitis ait, eum regna re coepisse anno aetatis 16. & regnasse annos tr. usque ad monem scilicet: & v. 2 3. post huius mortem regnasse dicitur filius Ioathan o eo, ergo huc usque ipse regnaverat. Nec vero nomen inane regis retinuit, sed&ius tum ac praecipuam autoritatem, quamvis gubernationis onus in filium r*ecisset; quippe cum vi morbi uaseretur, nec liceret ei secundum lesem, caeterorum consortio frui, vix poterat per seipsum regnum administrare, quare in domo habitans separata, non privatus in ea vixit, ut vult Lellai minus, imo ut habent 7 o. hoc est, re navit in ea quandiu vixit, sed administrationem regni sui filio commisit ; ipse vero Regis autoritatem&nomen retenuit, unde filius ejus nunquam dicitur Rex, quandiu pater ejus vixit, sed ejus tantsim vices egis. legitur, & pro eo tum Palatii curam habuisse, tum populum terrae juaicasse: tunc Josephus de illo haec ait: Non vocabatur Rex, nec sedebar in solio Rogis , se Oacias vocabatur Rex toto tempore quo vixit, sub eo compriratur tempus regni, cst ab eo pendebat eorum potestas quae siebant se regno , licet per Dathansiliu isum administrarentur se Bathauerat unicusfilius ejus, vel alte primogenitus, ideopatrimοὶ lenti seu
cessi in regno; nam viventepatre ipse Palatiumgubernabat, Gu inebat totum pondus re lis laboris. Itaque Ozias semper retinuit, non modo nomen Regis, scd & jus regnandi, ac auctoritatem regiam.
Haec eniam duo separari posvnt, & saepE saepius contingit, ut is qui regnandi jus auctoritatemque regiam possidet, regnum ipse non asministret, vel quia non potest, ut, verbi gratia, si sit impubes aut furiosus, vel quia onus gubernationis in alium transferre satius iudicavit.
Denique Ozias non est privatus administratione regni per sententiam sacerdotum , sed ipse cum senior jam efffet, ac vi morbi urgeretur, nec posset in publicum prodire, & cum caeteris qui eum abominati fuissent versari, satius esse duxit in silium administrati nem regni transferre; quare id fecit non aliquo Sacerdotum iudicio
506쪽
ti DE ANTIQUA ECCLESIAE DIsCIPLINA.
coactus, sed spontὸ ac lubens, morbi tum pudore, tum gravitate ad id faciendum impulsus t ex quibus abunde liquet hoc exemplum a Bellarino prolatum , propositum ejus nullatenus adju
Secundum exemidum a Bellai mino petitiis ex lib. sectando Paras' cap. 2 3. ubi inquit: Cmis hbasa mi uice occupas et regnum, veret euha- Baal , Dacia Pontifex vocavis Centaurioses ct Aesilues, jussit eis ut Athalia intersicerent, quod erfecerunt, cTyro ea Da Regem creavit. Idem exemplum ursent Sanderus & Becanus, &ex
eo probare volunt licere sumno Pontifici in RUes, quod licuit Joiadae in Athaliam. At primum ii quid probaret istud argumentum, probaret non tantlim Reges a summis Pontificibus deponi posse, stati eorum jussu intersci, quod dicere non audent ipsi adversarii. Secundo longe dispar ratio est Athaliae & Regis legitimi, quippe illa per tyrannidem imperium invaserat post mortem Ochoziae, o cisis ejus siliis E quibus unus superstes selectus suis ora , ad quem
morte patris & fratrum de iure regnum jure successu nis devolutum erat: itaque Athalia non erat legitima Regina, sed usurpatrix, quam proinde proceres regni Judaici poterant non sol im spoliare, sed &oecidere di nec est quod dicat Bellarminus eius r num initio tyramnicum postea suisse legitimum, & a populo approbatum, posse autem tyrannica imperia & violenta consentiente populo seri legitia ma r non est, inquam , quod hac utatur exceptione Belluminus, nam Athalia non potuit ius regium habere quandiu legitimus seni superstes erat, praesertim cum sexennio tantum regno potita tu rit ; nam esto quod imperia tyrannica, consentiente populo, fantiusta de legitima, ad hoc tamen requiritur, primo , ut aliquo, si non alio saltem armorum iure quis imperium obtineat. Secundo , ut sat diuturnum tempus possessionis intersitat. Tertio, ut I timus haeres vel consentiat, vel rem habeat pro derelicta. Quared , ut consensus populi sit liber, at nihil horum ibi occuserit, primo enim Athalia nullo jure belli, sive alio iure regnum sibi vindicavit, sed turpissimo impetu & proditione oppressis nepotibus
potestatem regum usurpavit. Secundo , brevi admodum tempore Athalia regno potita erat. Tertio, Mitimus haeres adhuc in vivis
erat nec consenserat, aut consentire potuerat. Quarto, posulus non
consenserat regno Athaliae , nisi quemadmodum populi iugum tDrannorum, quod amoliri non possunt, aliquando patiuntur, ut syracusani
507쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT. VII. q83
cusani Dionysios & Athenienses Pysistratum aliquandiu ferre coa-
sunt. Unde Athalia mortua , populus omnis, tanquam in nris sublato, iatatus est, inquit scriptura a. Paralipomen. c. 23.&q. Reg. I i. omnis populus terrae is urbs quievit. Ergo nonnisi invitus tyrannidem aliquot annis passus fuerat, non autem proprie consenserat:
adde quod Bellarminus ipse satetur consensium nunc populi prosectum esse ex eo quod ignoraretur juperesse adhuc renum e siliis defuncti Ergo statim atque ea de re constitit jam populi consensu, non poterat Athalia a tyrannide excusari; itaque ex eo quod Joiadas Athaliam usurpatricem occidi iusserit, non sequitur idem licere in Reges legitimos. . Tertio Athalia licet idololatriam severit, non tamen propter hoc crimen occisa est a Joiada&iis qui cum eo erant, sed propter solam usurpationem regni, ut scilicet Joae legitimo haeredi regnum restitueretur: quapropter inde non sequitur Reges regno ob haeresim vel peccatum privari posse, sed tantum inaniti stos usurpatores regni posse consentientibus optimatibus a populo solio deturbari. Quarto, non secit id solus Ioiada, non secit autoritate sua, non fecit id quasi summus Sacerdos, sed ut ex optimatibus regni Judaici praecinuus, ut Regis tutor, ac defensor; ubi enim opportunum vidit esse tempus testituendiJoae, Centuriones, Levitas, & alios consilii sui panicipes secit. Iniitque, inquit scriptura, omnis multitudopritum in domo Dei cum Rege , dixitque ad eos Diada: ecce filius Regis regnabit cui locutus est Dominui super filios IIrael. Non ergo Ioiada Athaliam deposuit, autJoam constituit autoritate summi Sacerdotis , sed tantum populo dcclaravit Joam hunc esse silium Regis cui regnum debebatur, populus vero statim eum Rescin agnovit: Et
eduxerunt , inquit, plium Regis, ct imposeuerrent ei diadema testimo-uium, de runtque in manuum tenendam legem , ct consitinerum eum Regem, unxit qxoque ιEum Pontifex frit ejus , imprecatique sunt ei,
sat Rex. Ergo non a solo summo SacerdoteJoiada, sed a populi maxima parteJoas legitimus regni haeres coronatus est, &pro Rege nitus; Ioiadas vero non ut summus Sacerdos, sed ut tutor ac d sensor Regis&arquitatis, consilium de expellenda Athalia, &restituendoJoa iniit, Centurionibus, Levitis, & populo ut id sine mora sacerent autorsuit, ac demum Athaliam extra templum, non sua,
sed Regis autoritate gladio iussit interfici. I Afferuntur praeter haec duo E nonnullis alia exempla, ut Saulis a Samuele dejecti, & Davidis uncti, a. Reg. is. Roboami ab Aetia
508쪽
8 DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Prophcta regni parte mulctati, 3. Reg. ii. Jehu a Propheta Elisaeo uncto in Regem Israel in locum impii Ioram, Antiochi a Mathatia
expulsi, I. Mac. 2. &sequentibus.
Verum haec omnia exempla a proposito aliena sunt: primo enim qui hoc fecerunt maximi Sacerdotes non erant; deinde id non sec runt aliqua autoritate ordinaria , sed ex speciali mandato Dei, &a spiritu prophetico impulsi: sic Samuel ex mandato Dei Davidemunxit, cum cognovisset quod Deum poeniteret quod unxisset Saulam Regem super Israel. A sias haud nia autoritate Roboamum regni parte privavit, illamque Ieroboamo tradidit; iamdudum cnim praedixerat Deus Salomoni re ut maxima regni eius pars a filio eius
auferretur, tradereturque servo, 3. Reg. v. I 2. Scinia regnum tu m
inquit Deus, dabo ita pervo tuo. Quare A sas ibidem v. m. non suo, sed Dei nomine praedicit Jeroboamo fore ut esset Rex decem
tribuum. Appria utens Apas pallium suum novum quo coopertus erat,
fidit in duodecim tartes, is ait ad Peroboam: tori tibi duodecim siij
suras, haec enim dicit Dominus Deus I rael: Ecce ego scindam regnum de manu Salomonis, dabo tibι decem tribus , O c.
Similiter Elisaeus Dei ipsius auctoritate ac mandato Jehu, & sp, ritu prophetico ad id saciendum impulsus Iehu unxit in Regem 1srael. Denique Mathatias legitimum Regem non deposuit, sed Anti chum saevis limum tyrannum atque Judaei regni invaserem justissimis armis expulit, & patriam a tyrannide liberavit. Mitto quod plurima in veteris testamenti libris secta l ntur a Prophetis impulsu divino, quae trahi in exemplum sine scelere non possunt. Sic Elias I. Regum c. 18. Prophetas Baalad torrentem Cearon
occidi jussit. Quis propterea somniet Sacerdotibus Christianis ac C tholicis idipsum in sos & haereticos Sacerdotes licere ' Osce semic riam duxit uxorem ex mandato Dei, quis id in aliquo Sacerdote probeti Innumera sunt hujusmodi, ex quibus si quid aliquis velit concludere, pariter inserat Sacerdotes nostros ignem dcaelo posse deducere, quia Elias deduxit, posse pariter imbres summovere, quia Llia jubente per triennium minime pluit; nihil ergo est absurdiusquam ex illis quae Prophetae vel divina virtute, vel prophetico impulsu secerunt aut potuerunt, inscire velle idem a iacerdotibus ii stris fieri aut posse, aut debere. L novo Testamento nullum testimonium proserunt adversarii quod non in alienum plane sensum non detorqueant , qualia sunt haec Matth.
509쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DisssRT. VII.
Matth. 16. Tibi dabo claves regni coelorum. JOan. 2 O. Pab ce oves meas.
Quae loca Gregorius VII. Bonifacius VII l. & Nicolaus IV. in suis Decretalibus allegant ad vindicandam sibi in temporalia potestatem. Sed haec, ut late probavimus, de spirituali tantiim Iistegate possunt intelligi, & ab universa Ecclesia semper intellecta sunt ; quique aliterea interpretari non verentur, ab univeris Ecclesiae Catholicae sensti recedunt, ut illicitos conatus quoquo pacto defendant. Mitto alia quaedam testimonia quae Marsilius Patavinus desens pacis c. s. a sophistis sui temporis proposita esse ait, ut probarent E clesiae potestatem esse in temporesia , qualia sunt haec Matth. it.
Omnia mihi tradita sunt a Patre meo. Et c. 2 8. Data est mihi omnis po-rsas in caelo cr in terra. Item istud Marci s . Si ejicis nos, mitte ing r gem porcorum. EtJoann. 12. Cum exaltatus fuero , omnia traham ad me. Matth. 2I. & Luc. I9. Invenietis pullum asinae alligatum, solviteor adducite mihi. Et i. Cor. 6. Nesitis quod Angelos judicabimi , quanto magis secularia' Et cap. 9. Nunquid non habemus potesatem manducandi 8 Ex quibus inserebant Christum & ejus Vicarios pote statem aliquam temporalem habuisse. Verum uti diximus de Christo, prout Deus est, nemo dubitat quin habuerit potestatem summam in res omnes , atque hoc sensu intelligi illud Matth. ii. Omnia mihi tradita sunt a Patre. Et c. 28. Data est mihi omnis potestas in caelo in terra. Nisi quis malit id de regno Christi spirituali, & de omnibus iis qui credituri in eum erant dictum interpretari : quo certe sensu intelligendum est illud Ioannis ita cimu exaltatus fuero , omnia traham au me sim: Id est, ex omni hominum genere, ex omnibus gentibus homines adducam ad mei cultum. Quod vero ex Paulo profertur ad praesens n otium, omnino impertinens est ; quippe secundum eum non solum Apostoli, sed & omnes justi judicabunt Angelos & saecularia , sed in resurrectione ,. non in hoc saeculo. Potestatem vero manducandi & bibendi sibi ipse arrogat, non ob ullam auctoritatem temporalem, sed quia dignus est operarius cibo suo, aequumque est ut qui altari servit, de altari vivat.
Superest illud de porcis & de asinae pullo; quae si quis de alia huj usmodi praesenti in negotio allegans, aci illud minime pertinere, proba tentaret, opera sua & lectoris abuteretur patientia. Satilis est haec contemnere, quam serio refellere , nam hujusmodi sophismata in ψgna sunt revinci, ne gravitate adorentur.
510쪽
tis DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
In quo infulantur rationes cst inductiones Be
larmini. lQUantum adversariorum opinio rationibus Hia Teologicis destituta sit, ex eo liquet quod Bella inus in comprobanda a toritate temporali Politiscis solis rationibus usum te dicat, non Scripturis, Conciliis, Patribus, quod iis iam usus esset in spirituali Primatu
probando, quo probato, facile essearbitrabatur ram Omea fonte i cere rivulos rationum ad potestatem in temporalibus comprobandam.
Ex ipsius igitur Bellarmini consessione, scriptura, patres, &Concilia nihil probant praeter Primatum spiritualem Pontilicis; autoritas autem illa temporalis etiam indirecta tota rationibus & inductionibus innititur, quae si vel miniis certae sint, vel miniis evidenter deductae, ruit totum ejus systcma. Quid ergo censendum erit, si illas omnes, sophisticas esse ad oculum demonsuaverimus 'Prima ratio ejusmodi est: Potestas civilissubest aspotestatis ritu Ii, quando quidem utraque pars est ejusdem Reipublica Christianae: ergoρ res Princeps spiritualis imperare Principibm temphalibiu , ct disponere de temporalibus rebus in ordine ad bonum spirituati, omnis enim se M. rior imperarepotes inferiori. Respondeo antecedens esse falsum: nam licet, ut observavimus, personae civiles sint subjectae potestati spirituali, potestis tamen rem- ροralis non est subjecta potestati spirituali, ut a nobis explicitum est suprL Ratio item hujus antecedentis fessa, nam potestas temporalis non est pars Reipublicae Christianae, ut Christiana est; sed utraque potestas duas constituit Respublicas, diversos sines, diversa media, diversas leges habentes, & quanquam iidem homines hirtusque membra sint, muneraduarum Rerumpublicarum sunt diversa. Ad probationem consequentis, omnio erior imperare potest i Griori, respondeo illam non esse veram; non enim superior potest imperare in omnibus, sed in iis tantum rebus in quibus est superiori sic praec tornon potest disti pulo imperare in haereditate adeunda, uxore ducenda, dic. Deinde plus hanetur in consequenti quam in praemissis; nec enim tantum insertur, Ergopotest Princeps spiritualis imperare Principibus temporalibus; quod unum ex praemissis sequitur re verum est, si h intelligatur: sed additur, disponere de tem-