장음표시 사용
521쪽
ria est Pastori ad gregem tuendum; sed Pastori necessaria est potestas
triplex. Prima , circa lupos, ut eos arceat omni ratione qua poterit ἔaltera, circa arietes, u/si quando cornibus ΩιAt, possit eos recludore r tertia, circa oves reliquas. Primo lupi sunt haretici, esto. erga si Princeps aliquis ex me aut ariete lupus fiat, id es, ex Christiano h
reticus, poterit Pastor Ecclesia eum arcere per excommunicationem es
simul jubere populo ne *m sequatur, ornamde privare dominio quod habet infideles. Respondeo Petrum accepisse triplicem istam potestatem, quoniam ita placet Bella ino pascendi ovium po 'ratem distinguere, sed jiritualem& in ordine ad spiritualia : itaque potuit ipse, possunt& eius succe res lupos, vel haereticos, & errantes arcere per ex
communicationem , sta ab Ecclesia non a societate civili: potest itidem eos privare bonis & communione in spiritualibus, non autem bonis i poralibus, rebusque jure divino & naturali debitis, sicut potest oves pascere, sed spirituali tantum pabulo , hoc est, verbo Dei & sacramentis : quapropter hujus argumenti negatur tantum postrema conclusio , Et proinde privari dominio quad habet in fideles; nam licet Pontifex possit Principem haereticum excommunicatione plectere , licet possit populum admonere , imb & ei iubere ne haeresim Regis sequatur, non potest tamen Regem privare regno, aut iubere populo ne ipsi in rebus temporalibus pareat. Hanc certὸ potestatem pascendi non agnovir in se Petrus, qui Neroni Christianos obedire iussit, nec agnoverunt ejus successores, qui Principibus infidelibus & haereticis obedientiam se debere prote- uati sunt; non agnovit denique universa Ecclesia, quae verba haec, passe oves meas, de spirituali tantum potestate quae spiritualia sola respiciat, intellexit. Mitto quod istud argumentum , sicut & alia omnia, non. magis probant Pontisci Romano potestatem esse de
522쪽
og DA ANTIQUA ECCLESIAE DIICIPLINA
f. III. Respondetur rationibus ab exemplis a factis adius con
cludentibus. ANte omnia observandum est Theologis omnibus persuasinn, semper fuisse a facto adjus raro concludi, cum singularia sine regula , sine i se praecedenti jus mere minund possint.
Unus est Cl stus, tutus acta totidem sunt documenta , & cujus exempla imitari non tantum possumus, sed& debemus. At quam tum ad alios qui in cathedra Moysis sedent, monuit idciri Christus Matth. 23. dicunt octie, at pecundum facta eorum ne faciatis Porro si exempla & facta in genere ad jus constituendum raro vim habent, nullius certὸ sunt auctoritatis aut ponderis, quando ea tantum sunt illius partis cujus interest ius aliquod constitui; reclamante altera cuius interest non constitui. Ut enim aliquis longi temporis
possessione jus aliquod usu capiat, necesse est ut sit posses r bonae fidei; talis autem esse non potest, nisi qui sub aliquo titulo, sive
vero, sive apparenti,&ncmine reclamante possiest, neutrum autem
in praesenti negotio contingit; nam Pontilices Romani a Gregorio septimo, sine ullo titulo, uve vero, sive apparenti, Reges deponere onati sunt, & sententias in eos tulerunt; at semper reclamatum est, tum ab ipsis R ibus, tum ab eorum subditis, tum denique ivrisdoctrina, eruditione&pietate praestantibus. Atque ideo exempla a Bellarmino caeterisque allata , ad jus Pontificum in temporalia Regum bona stabiliendum haud magni sunt ponderis: ea tamen nos breviter percurremus, ct ex singulis nihil omnino probari doce'
Se excommunicatione Theodosii. PRimum & antiquissimum de excommunicatione Theodosii ad
praesens institutum haud pertinere ipse quoque fatetur Bella ianus, agnoscens se illud non in Baressum, sed in quosdam Anglo- calvinistas attulisse, qui negant Principem supremum excommuni cari posse. Et certὸ Ambrosius nihil quidquam in regnum The dosii, aut Regem ejus tentavit sed eum tantummoco ob caedemi - Thes-
523쪽
Thessalonicensem aditu Ecclesiae prohibuit. Nec propriὶ illum e communicavit; nam, ut diximus, excommunicatio duplex fuit, mortalis de medicinalis. Patet autem Theodosium neutra propriε excommunicatione fuisse perculsum, non mortali, qui facti sui eum dolebat, ultroque se poenitentiae subjacebat: nec propriὸ medicinali, nam poenitentiae publicae laboribus subjectias non fuit, &cum exteris enitentibus adseres Ecclesiae non stetit. Quid ego' Theodosium Ambrosius aditu Ecclesiae & participatione sacramentorum per alio uod tempus prohibuit, ut non pauci Christiani tum temporis obelicta non ita gravia abstinebantur. Sic in Concilio Eliberitano a stineri iubentur per aliquod tempus, qui muneribus publicis fusrint desineti, aut qui per tres Dominicas ad Ecclesiam non accesserint, non autem poenitentiae subjici & propriξ excommimicari ut caeteri graviorum criminum rei. Hujusmodi poenae, qua qui plectebantur, dicebantur abstenti, nonnunquam aliis ellam in Canonibus aliquot vestigia cernere est, ejusque non raro mentionem iniicit s. Augustinus; sed quidquid sit, certum est Theodosium ab Ambrosio limine Ecclesiae, precibus, oratione, admon tione, non sententia prohibitum, ultro paruisse, nec nbn aliquandiu sine communione
stetisse, ac deinde sponid&liberὸ publica resipiscentiae signa dedisse,
ut restitueretur Ecclesiae : sic rem refert Theodoritus lib. s. hist. e. 18. Imperatori Mediolan m ingressa, ac more solito ad Ecclesiam venienti obii 'ocessit extra vestibulum uersus a sacri tim nis iniressu eum prohibuit , his verbue ignoras, ut puto, Imperator , perpetratae abs te caedis gravitatem, O furore jam sedato noudum rariis selus quod admissum est intesimis quibus oculis templum communis Domini Upecturus, quibus pedibus sancitum flum calcaturus, qu modo manus extensurus es, injuste caeserumsanguiuesidantes, quomodo sacrosanctum Domini eorpus manibus excepturus es' quomodo pretios sanguinem admoturus es ori tuo, qui verbofuroris tui tot hominu amguin m iniusti fudisti. Ab de igitur nec posterioribu actispriuspeccatum augere velis. Accipe vinculum quia Deus omnium Dominus se retio suo comprobat, medicastis est emm, ct fininitis restituendae vim habet. His verbis obtemperans Imperator, divinis quippeinnutritus oraculis, probe norat quae Sacerdotum, er quae Imperarorum Gent. ia, sol ac gemens reversus est in Palatium , longo ρ tem re elam, οἱ Is enim mensis excesserime , Servatoris nori dis inuit. Narrat deinde quomodo Imperator eo die ad Ecclesiae
aditum yenerit, & ab Ambrosio suppliciter sibi vincula relaxari pe-
524쪽
tierit, fueritque Ecclenae ab illo restitutus ei conditi Mesut legem serret , ut sententiae de caede aut bonorum proscriptione, non ante triginta dierum spatiuna executioni mandarentur. Itaque Ambrosius neque poenas temporales Imperatori irrogavit, neque necatus est, neque imperatorem, si admonitioni suae non paruisset, regno pri vaturus erat; imo clim audisset eum per vim Ecclesiam ingressu rum, eodem reserente I heodorito: Si re 1ium se tit in tyrannidem paratus sum occidi. Et lib. s. Ep. et ad Tneodos. Om, inquit,
contunmciae in te nidum habeo, sed habeo timoris , offerre non aliae acrificium si volueris a istere. Itaque hoc unum poterat Ambrosius, si non paruisset Imperator, sed vi in Ecclesiam irrupisset, a divi nis cessare sacriscisis. Sic in alia occasione, Roga nus, inquit, L. guste Imperator , non pugnamus resistere rim possumus, se Ecclesia
Ex eo tamen exemploBella inus ostendere se voluisse ait, dis, Principes Ecclesia icos Musolum inforo inter consciemis, sed etiam fora externo Ecclesi ico disponere ae temporalibus in ordine ad piritu. Ita. Primo, quiaαausis, caedis ab Imperatore imperatae, tanquam ad suum tribunal pertinentem iudicavit. secundo, quia Imperatori mandavit ut legem de civilibus ferret
Respondeo dubium non esse quin i piscopus possit cognoscere de crimine Principis in foro interno Ecclesiastico & illud punire poena Ecclesiastica, imo & sub poena Ecclesiastica jubere ut hoc vel illud emendet, hoc vel illo modo de bonis disponat. Ubi enim temporalis res cum manifesto aut facto aut peccato conjuncta est, tunc illa ratione peccati Ecclesiasticae. est notionis non ut absolute de ea disponat Ecclesia, sires ut moneat hancaut illam actionem Dei lege non licere, ut verbi causa decernere duello; usuras exercere: ac praete ea delinquentes Ecclesiasticis poenis coerceat, non temporalibus: quia hae scilicet in solius Magistratus potestate sunt. De temporalibus igitur agi potest in foro Ecclesiae, sed si iritualiter & in ordine ad si,iria tualia quatenus adjunctam habent bonitatem vel . malitiam moralem. Itaque potuit Ambrosius Theodosium ob caedem Thessalonicensim quae manifestum erat peccatum obiurgare, reprehendere , e communicare ; potuit etiam ei sub poena excommunicationis αretentionis peccatorum mandare ut i gem ferret quae eius furori deinceps obviaret. Non potuit autem aliam poenam in eum si par re noluisset irrogare. Deinde vero Ambrosus causam illam non egit in soro contentivo seclesiastico coram Presbyterorum au Episc portaui
525쪽
Diss LRTATIONES HISTORICAE. Dis frRT. VII. 1 rporum Concilio, sed ad fores Ecclesiae oratione potius & exhortatione quam sententia & judicio. Quod vero si ctat ad mandatum de lege promulganda, re ponderi primo posset non omnino certum videri utrum lex illa hac occasione facta suerit, quippe illa data legitur, itim apud Cassiodorum, thm in utroque Codi e ubi extat Antonio & Si agrio Coss. octo annis ante caedem Thessalonicen sem sub Gratiano & Valentiniano, quapropter vel lapsus est Theodoritus dum dixit illam legem hujus caedis occasione latam fuisse , vel saltem ea lex prius a Gratiano lata a Theodosio tantum tunc est renovata, ut ut sit, hoc non arguit in Episcopis supremam potestatem de temporalibus disponendi aut cogendi Reges poenis temporalibus ad leges quaslibet serendas ut inde inserre vult Bellarmianus, sed tantum probat Episcopo & Presbytero potestatem esse indicendi etiam Regibus sub poena retentionis peccatorum, ut remedia, quae ad ea Ganda necessaria esse duxerint, adhibeant. Necessariam autem putabat Ambrosius le em in remedium furoris Imperatoris nec non ad conversionis indicium, quapropter potuit ei hib ena absolutionis non consequendae imperare ut legem istam serret, cum praesertim nova non esset, sed antea promulgata, at imperith inde inferretur licere Pontificibus mandare Regibus omnibustine ordine ad poenitentiam ut has vel illas leges civiles serant, &nisi paruerint eos non tantum excommunicationibus plectere, sed& regnandi iure privatos decernere. Mitto quod totum istud cxemplum Theodosii, si quid probaret, probaret sand Episcopos omnes id juris in Reges liabere quod Curiales Romani procul dubio
Se Tricilegis Sammedardens aliisque similibus.
Post Theodosii tempora nullum antiquius monumentum habent adversarii quod opponant quam privilegium quod a S. Gregorio primo Monasterio sancti Medardi indultium esse dicitur. Nam excommunicationem Arcadii Imperatoris&Eudoxiae ab Innocentio I. quam nonnulli opponebant ex Nicephoro lib. I S. c. 'q. commentitiam esse jam constat apud omnes, itaque hac missa de privilegio dii Medardi breviter dicemus. In eo post multa & extraordin ria privilegia Abbati Monasterii Sammedardensis concesia in eos qui illa violaverint, haec subjiciuntur, i quis Regum, Ani istini, a Gum quarum inquebecularum perso rum in Apostolica amoris.
526쪽
sol DE ANTIQUA ECCLESIAE DIICI INA
tis est praeceptionis Decreta viol verint, ct cujuscumque diutinui Ististimitiatusit, honoresuoprivetur, erc.
Respondeo privit gium hoc esse subdititium& ab aliquo recenti
re Grecorio anictum , ut concedunt iam eruditi omnes & invictὸ ab erucutissimo viro Latinoio demonstratum est. Primo enim nullus est Μs. Codex Epistolarum Gregorii ante quingentos annos editus ubi privilegium Sammedardense occurrat, recentiores vero vel nulli vel pauci sunt qui illud repraesentent; non habent illud MSS. Codices rui sequuntur, MS. Codex Monasterii sancti Audoeni Rhotomasenis α. M S. Carmeliorum Parisiensium, item Cisterciensis, MS. Cl niacensis, Corbeiensis, Genes ensis, Lyrensis, Mosciassensis, san GPetricamorensis, Prat liensis, S. Rem ii Rhemensis, Codex MS. Puteanus in Bibliotheca Regia, C ex Bibliothecae Sorbonicae, Codices duo MSs. Bibliothecae Tellerianae,C ex MS.Thuanae. C dices antiquiores MSS. Bibliothecae Victorin ae, nam in alio recentiori ibidem reperitur. Cum primit in vero Codex ille Lutetiae editus est anno is o8. privilegium illud in Archivis Sammedardensium ad calcem lib. 2. tanquam aliorum opus est rejectum atque hunc locum rotinuit, donec Romae edita sunt opera Gr rii sub Shcto V. quo te pore ad lib. a. Ep. revocatum est, & inter Ep. 38.& 3'. interpositum. Secundo, nullam hujus privilegii mentionem facit Diaconus e striptor vitae sancti Gregorii, etsi ne dederit occasio cum lib. 3. c. r. de rescripto Gregorii ad Brunichil dem & Theodebertum Regem Galliae mentionem secit, nullam item Greg. VII. qui in Ep. adH rimannum Metensem ubi laudat privi gium Xenodochii Augustodi nensis eidem Gregorio attributum ad probandam abdicationem Hei
rici IV. de hoc vero Sammedardensi privilegio quod ejus proposito longe magis sivisset, omnino silet. Tertio, stylus huius privilegii alienus a stylo Gregorii de recentius
aevum sapit, ridicula inscriptio ei praefixa est qualem nunquam habet Gregorius. In eo possesso s& villae vocantur Mansi, ni i Regii fisci, sanctus Medardus Dominus Medardus quae omnia sunt aevi Gregorio multum recentioris. Successorum itidem nomen ibi saepe o currit quod ante Dago ni tempora non erat in usu. Quarto, multa continet hoc privit gium sessa, qualia sunt Monasterium S. Medardi, olim dictum fuisse Monasterium sanctae Iaci Cenitricis Mariae de beatorum Petri ac Stephani , patet enim ex Gregorio Turonensi lib. de glori Cons cap. 9 s. lib. q. Hist. Franc. 19.
Fortunato lib. 4. de vita Martini dc ab ipso Gregorio saepὰ δ: aliis
527쪽
DisspR' ATIONES HISTORICAE. Di srn T. VII.
nunquam aliter dictam hanc Ecelesim quam sancti Medardi Baiis cam, quam tempore Gregorii Monasterium suisse probari minimEpotest. Quinto iubscriptiones νοθόQιν hujus instrumenti statim produnt. Subscribunt ei Alexandrinus & Carthaginensis Antistites, ad quos
res isti quid pertineti Numquid illi Romam venissent ut Monasterii Gallicani, & ne quidem de nomine sibi noti privilegio subscriborenti Subscribunt item duo Portuenses Episconi, unus Gregorius, alter Felix nomine, Eutherius Arelatensis subscribit qui tunc Arelatae non praesidebar, sed Vi lius e AEtherius vero non Eutherius Lugdunensis erat, non Arelatensis Episcopus. Augustinus Cantuariori & Meletius Londaniae Episcopi subscribunt qui itim nondum erant Episcopi: subscribit nescio quis Satellius Burdegalensis cujus nulla alibi memoria, imo tiam florebat Burdegatae Episcopus Gundemitus. Flavius Rhemensis cujus subscriptio quoque legitur,. ante haec tempora emorum Episcopus fuit juxta Fortunatum, &Concilio Arvernensi anno 1 3 1. subscripsit. Denique post Episcopossibseribit Rex Theodoricus qui nondum Rex erat vivente adhuc Childeberto Patre.
Sexto, datum dicitur istud privilegium 7. Kalendas Iunii anno ab
Incarnatione Domini 194. Indictione o. haec autem Indictio non in annum 93. incidit
Septimό, privit ia hic indulta Abbati Sammedardensis Monaste- . Hi & fastuosa illa verba in Reges longissime absunt a genio & mente sincti Gre riummum anno II 3 I. nondum fuisse consectum istud privilegium colligitur ex Chronico S. Medardi, ubi notatur Innocentium II. Papam tune Odonem Abbatem hujus Ecclesiae consecrasse, invito & eo tendente Episcopo SuessionensiJosseno, & postet Basilicam S. Medardi de novo consecrasse. Qiam si privilemum Gregorii tum notum Disset, protulissent illud Monachi Sammedardenses, nec contradixis set Jossenus Suessionensis. cum ita sint, non videtur multum laborandum in explica da sormula quae subiicitur, siquis ver. Num 6 c. honoresuo primetur. Nihilominus tamen haec non astruunt Gregorium sibi usurpasse Regum deponendorum potestatem ; quis enim non statiis intelligat haec verti imprecantis potius esse quim imperantis, ita ut sitnificent tantum optare G orium ut Reges, qui privilegium a lae datum violaverint, Deum Vandicem hibeant, & regno suo priven-
528쪽
tur. Quod genus imprecationis nunc addi solet extremis Burarum& Constitutionum verbis: Si quis hoc attenta rapi sumpserit, imiun
tiones omnipotetitu Dei, ac beatorum Petri ac Pauli Apoynorum incurserat, vel incurserrumsistat. Imprecandi formulae pares inveniuntur in Concilio Toletano IV. c. 7 . & VI. c. III, nec non VII. c. I. ac
demum VIII c. io.& aliis in locis. Alium vero sensum non possunt habere verba privilegii hujus, ostendunt sequentia i Omnium ma
aeditonum anathemate i quibus infideles haeretici ab initio sicuti uoue in praesens damnati sunt, cum da tris tore Domini in inferna inferiori damnetur. Quae verba non possunt esse jubentis, clim Pontifex non
habeat potestatcm homines damnandi, & his vel illis inferni poenis assiciendi, sed necessario sunt hominis divinam vindictam imprecantis. Idem dicendum de istis, honore suo privetur, divina scilicet vindicta non Pontificis jussu. Adeo enim ut videmus ab ea crudel, late fuit alienus G orius, ut noluerit in cuiusquam hominis mortem consentire ad Longobardos religionis & sedis suae hostes delen
Eodem modo explicanda est similis formula quae in privit sto Xenodochii Augustodunensis reperitur his verbis concenta:
Si quis Regum, Sacerdotum, Pudicum,personarumqueseculari hanc Constitutionis nostrae paginam agnosens contra eam verire tentaverit, potestatissuae honorisque dignitate careas, reumquese dimino iudicio exiVi
. re is perpetrata iniquitatecognsat. Tres extant Epistolae, in quibus
istud privilegium cum isti imprecatione reperitur lib. Ep. XI. Epistolis io. II. & 12. verum istud quoque privilegium licet a Gregorio VII. laudetur atque ideo Sammed densi sit antiquius, Gregorio tamen suppositum videtur: primo enim privilegium istud tam varia habetur ut intellisi possit illud vel esse suppositum vel in ol tum. Aliquibus in Codicibus una tantum Epistola habetur, in aliis duae, in paucis tres. In prima Epistola ad senatorem privilegium discitur Xenodochio concemun. In r. ad Thessaliam dicitur esse sam Mariae in urbe Augustodunensi. In tertia ad Luponem dicitur prisvilegium Ecclesiae sancti Martini in suburbano Augustodunensi, quis haec secum conciliet ' Secundo, Joannes Diaconus Actorum sancti Gregorii diligens Collector horum privit torum non meminit. Tertio privilegia caetera a Gregorio concesta isti dissimilia maximdsunt sive quoad shlum, sive quoad res, ac praecipuὶ quoad istam clausulam quae nullibi reperitur. Quarto poena haec comminatoria
minus conveni; Gregorii modςstiae in Reges, imo absiuda est, α
529쪽
iniusta, quis dicat Reges regno privandos esse ob violatum hujusinio si privilegium, non est ergo verisimile hujushiodi privilegium a B. Gregorio indultum esse. Veruntamen ad privilegii hujus γη m. astruendam multa molium eur aduoesarii. Primi, Gregorii VII. qui illud proseri, autoritatem venditant, deinde Flodoardum adducunt qui lib. M Hissi Rhemensis mentionem facere videtur alterius privilegii ad instar hujus concessi; addunt reseret hanc ipsam clausulam in vita sancti Hugonis August.-dunensis apud Andream tu Chesnetom. scripta Galliae. Quibus ac
cedit omnium MSS. Codicum autoritas.
Respondeo his momentis probari quidem hoc privilegium ante . Gregorium VII. esse consectum, at non ostendi illud Gregorii pH- mi genuinum opus csse, cum nullus scriptor ei aequalis aut suppar illud laudarit, aut Iregorio primo tribuerit. Deinde vero seri potu ut aliquod privilegium suerit Augustodunens Ecclesiae concessum Gregorio , sed quod postea interpolatum est. Id verisimile facit varietasMSS. in hoc privilegio rem endo. Nec movere quemquam debet MSS. consensus, cum enim olim libri a Monachis pluribus uno dictante conscriberentur, hinc factum est ut in plures MSS. Codices eadem interpolatio permanaret. Sed quidquid si de Augustodunensis privilegii atque nutus clausulae iuci non potest hanc alium
habere sensum quam imprecatorium. Docent id verba quae sequuntur allata Et nisi et I Ea quae ab ilio male ablatasunt restituerat , vel digna poenitentia illicitὶaelades erit, a sacratissimo Corpore est Sanguine Dei ac Domit nostri Red. toris Iesu Christi alienus flat, atque inete no examine distri Aa ultionisubjaceat, nonne his verbis Gr gorius satis ostendit nullam aliam praeter excommunicationis poenam ab Eccle-
su insigi posse, caeteras a Dei vindicis ira expectandas ' Mitto quod imprecatio ista tam respicit summos Pontifices qui nomine sacerdotum comprehenduntin , quam ipsos Reges, sed illos deponi aut honore privari a quoquam posse praeterquam Deo nolunt adversarii nisi sorte in casu haereseos. Viderint ergo ipsi quomodo hoc privilegium explicent.
530쪽
: s DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCUMNA depositione Hobae Regis raspaniarum.
IN exemplum depositionis Regum adducitur a nonnullis Vmbae Regis Hispani una depositio & Lruigii in hujus locum clactio,
quae a Concilio Toletano ix. confirmata est: rem sic resere LucasTudensis in Juliano Toletano , Tempore Mara memoriae Gm si di Re is ex Graecia venit vir quidam nomm Anaiabatus Graeco rumgenere is, qui ab Impera resem ex Uus est in Hi aniam, quem Recetiu/rus Rex magnifice suscepit est ei in conis um consobrinam suam dedit . Ex quo conjugis natus ei filius non ine Ermius, qui cum esset in P. Iario regis e tritus, honore Comitis sublimatam elatus superbia casi ria repiti Regem I ambam excogitavit , est potionem letiferam dedit ei, ex qua Rex oscium memoriae perdidit : cumque Episeopus civitatis'o timeri Palati, qui erant eles Aeaeis quoi potionis causi latebat , via se sent Regemacentem absque memoria, ca sapietatis commotipoenitentia volentes o praeficere, unctione incti Oiei or Communionem tauristi C. Wris obruti ut, si amum est ut Rex a potione liberatim etiam praesciens quod in extrema uiationis Episeopus per rit Sacramentum, in is
serium perrexit. Addit Concilium Toletanum Eruigium ab ipse Vmba scripto R in esse designatum, datumque ab isto in mand ais Juliano Toletano Episcopo ut illum ungeret in I Nem. Ex hac narratione liquet Vambam Regem non a Pontis , non a Concilio suisse depositum, sed eum ultro re o se abdicassi SEOLgium elegisse, quanquam malis prosecto ambus lataque illi potione
quae mentem eius perturbaret, hunc ab eo consensum extorsit. Coi cdum porro Toletanum az. convocatum minime est ad deponendum Vambam aut eligendum Eruigium , sed cum congregatum iussit uigius renuntiationem Vambae electionemque suam ab Epistopis examinari atque confirmari . Nam initio Synodi Muigius se jam ri ni esse prostetur ita Episcopos alloquens . Unde inquit,
licet sublunationis nostrae primordia paternitati vesti ae opinabili ratione non lateant, quibus clara alvinorum Pudiciorum dispositis praventus Ur regnandi consenderim Mem ct sacros Liam Regni perceperim m. Eionem , nun c tamen melius i poteritis c riptorum relatione cognosse reo promulgarionis vestrae sentcntiis pro lame. cui sidem regnino reiprimota a conventus ves sancilitatis compererit divinitud ordina ra, ita Vr orationum solamen impendat Ursalubrium consiliorum nutriamenta impertiat: quo susceptum regnum cui jam vesris assensionibu