장음표시 사용
541쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. DissERT. VII. si
mam Pontificissent Iiommmpinus Rex Francorum appellatus est, ct ad hujus dignitatem honoris unctus fura un tione, manu sanctae memoria
Bonifacit Archi piscopi O Martyris 2 more Francorum elevatus in folium regni in civitate Suessona, Gudericus vero qui falso Regis nominesuta latur tunse capite in Atin larium missus. Eadem sunt verba Minois milib. de s Francorum cap. 6 I. . Blondus Flavius lib. io. Decadisi. Trancos' consilium Zach HV publico totius gemis consilio Pipinum declaraste Re rem invenio Chiia
derico in Curicum tonsuraro. Regino lib. 2. Chronic. Pipinussecundum morem Francorum electus in Rege 'unctus per manum suctae memoriae Bonifaritasguntiacensistobis Archiepiscopi, Ur elevatus est a Francis in regno in Suesionis civitare, iiderisus vero qui falso Rex vocabatur attonsus est, Ur in Ar nasterium missus est. Ado Viennensis reversis Legaris abjecitoque Chilirio qui tunc Regium nomen habebat Franci per consitium Le atomin or Zactaria Pol is et tum 'pinum Rege biconstituunt, Mericus tonseuratus cst in Momserium missus est. Abbas Uspergensis more Francorum eis ius ad regnum minus per manu Dicti Bonifacu Archiepsopi I gumiacensis elevatus est in regni sol um in Suessionis civitate. Fredegarius in sine Chronici, quo tempore una cum confrio est consensis
omnium Francorum missa relatione a Gine Apostolica au toritate percepta prace m 'pinus electione totius Franciae in sedem regni cum confere tionePrincipum una cum Regina Berreari, ut antiquus ordo deposAt o
blimatur in regno. Eadem sunt verba appendicis a Theodorico II. usique ad Pipinum ad librum Autor de Majoribus domus, Franci Apinum sibi Regem constituunt.. Anonymus scriptor vitae Lebulai cap. 8. is Pitinus totius ditionis compos effectusconsultu PapaeZachariae & unanimi Francorum consensu per unctionem sanctissimi Archiepiscopi Bonifacii Suessionis is civitate habito conventui ex appellatus est, & regali sede donatus,re-ripudiato ac tonsuram Childerico qui falso nomine Rex appellabatur.
Annales Francorum ad annum 7 o. 'pinus pecundum morem Francorum electus, & Monachus Engolismensis in vita Caroli Magni, Franci cum consitio domini Papae Zachariae est nobilium Romanorum Deo volente uvo consensu est una voluntate levaverunt Abi in Regem 'pinum pium filium Caroli Agartes . Guilhelmus Nangius in Clumnographia das. Γuo audito Zachariae consilio Franci Pipinum Regem statuerunt , de idem habent Tim
ciuius de origine Francorum ad annum 7 9. in sine libri primi.
542쪽
Guaguinus libro tertio Historiae Francorum Chronicum Belgicum ad annum 742. Nauclerus generat. 26. anno 7 16. Antoninus Luit. pag. z. tit. Iq. cap. 1. 32. Sabellicus lib. i . Chronici modi aeesti. - Post tantam testium nubem nemo revocare potest in dubi uis
quin Chil dericus non a PVntifice Romano, sed tantum ex ejus consilio fuerit a Franci universis in Conventu publico depositus &ab iisdem secundum antiquum Galliae morem Rex proclamatus sue rit Pipinus de in solio collocatus. Quare cum dicunt quidam L ehariam deposuit se Childericum , quod tamen ne unus quidem Elaudatis scriptoribus dixit, exponendum est istud, ut observat Joan nes de Parisiis i quomodo Glossa ore marias expcinit ut est depoWH A
non enim tigitur, inquit idem, pred Zacharias Regem F erae deposuerit, sed legitur in Chromcis quod Hiluericus V MI in Fra incia totus deses est remissus. 'pisius vero gubern iluit Principatum Tramciae. Maser domus iucebatur: miserami ergo Baroares ad Zachariam Pa pam ut decerneret de eorum dubio, qui ii cet Zberer Rex es an Hr qui
otia deditus solo nomine regnabat , - re qui Omne pondus regni seu nobi ; quibus cum responuisset Papa , qtis ille qui regni gubernacula in
Lus regeret. Franci mox ιuctu o Rege Chi Merico Pipinum Regem construerunt ahorum vero Chromea habent quod postqua- Chil eriacus quatuor annis regnaruit ex devotione ιn Atinachum est tonsuratus, tunc 'pinus Princeps in Regem in IIus et Aone Baronum auctoritate
Papae decernentis super dubio procerum. Autor Somnii Viridarii lib. i. c. 7 . eodem modo illud solvit , sed exactius Glossa explicat illud , deposesiper sua, id est, deponere volentibus consuluit. Psinus
es , inquit, misit ad Papam sensicut ad temporatu Regni domin- , sed scut ad rum rupientem, ad h. ibentem comitium quod ratione status Pontificis videbatur anthenticum: Glossae quoque expositioncm la dat Ocamus Dialogorum pari. r. cap. 9. Almainus libro de potestate Ecclesiastica& Lai quaest. 2. cap. 8. major in . dist. et quaest. q. conclus. s. &alii. Itaque immerito Romani Pontifices aut
potius eorum Theologi Chil deridi depositionem & clinionem Pi- pini sibi ascribunt lux potentiae Pipini; socordiae Chil derici Francorum in Pipinum studiis judicio & auctoritati tribuenda est; ita ut
non aliae Hierint Pontificis hoc in negotio quam consulantis partes. Verum, ut observat Abbas Ulpcrgensis, Romani Pontifices haec sibi ascribunt e se fecisse gloriantur uua potis facta fuerunt juicio ἀπθno, culpis Imperaterum exuentibus a Mi rudi usum sive nil
543쪽
ad resipiendum se coa nimbis. Unde consilium Papae quod tantum habuit virium , quia dabatur adversus Childericum perlonatum tantum Regem, in gratiam Pipini, qui iam de facto Rex erat, & in quem concurrebant Gillorum omnium studia, risu aut indignatione cunctorum exceptum esset, si in alium Regem populo dilectum datum fuisset, nec Gallos expertus eset Zacliarias obsequentiores, qu meum pluribus post taculis Pontifices Romani in Reges nostros ejus succei res aliquid tantavere. Et vero Francos non existimasse necessariam autoritatem Romani Pontificis ut Regem sibi constituerent, cum legitimum resno ineptum arbitrabantur, patet ex Hugonis C peti electione, qui sine ullo Pontiscis Romani rescripto, ex solo p Iuli Francici consensu Rex Francorum coronatus est, reiecto Carolo otharingiae, qui de stirpe Carolovingiorum Regni legitimus haeres
Adversus iaec nihil objicit Bellarminus, nam praeter amores nobis laudatos, qui dicunt autoritate & j iissu Zachariae Childericum esse dejectum, &Pipinum escctum, quos quidem nobis non adve sari ostendimus; praeter hos, inquam, nihil dicit quod ad propositum pertineat, sed adversus Barciatum contendit iustam suisse Child rici abdicationem & Pipini electionem: nos vero quaestionem istam non ingredimur, ostendisse contenti Chil de cum a Francorum proceribus & populo suis te depositum, non a Pontifice, licet ex eius con silio: utrum autem illi reetz fecerint, annon, utrum Zacharias rectum & aequum dederit consilium, an potilis rebus suis studens qui Pipino armis ad Longobardos expellendos opus habcbat quod utilius sibi erat quam quoa verius consuluerit, inquirere res est ad propositum inutilis , de qua sine invidia in alterutram partem dici non potest.
De Trani latione Imperii a Graecis ad Gai os
N Ullum habet exemplum speciosius Bellarminus ut Pontiscum
in temporalia potestatem astruat, quam Imperii Occidentalis translationem, ut loquuntur, E Graecis ad Latinos, sed ii res accur perpendatur , nihil hoc argumento in simius esse dignoscitur. Sic illud proponit Belluminus: Septimum ex mplum est Leonis III. Imperium ira lutit a Gmis ad Germanos, propterea quod Graecim ἀ-ν auxilium t sorori Ecc&sia Occidentati .ifrrepossent. Hanc autem translationem jure ac merito faciam proiat, thm ex omni uin. Regum
544쪽
Regum occidentis, qui Carolum pro vero & legitimo Imperatore agnoverunt, iudicio, tum ex ipsius Irenes consessione quae non modo non reclamavit, sed&Caroli conjugium expetiit, ita, ex eventu& victoriis Caroli Magni. Vertim ut quanta sit huius exempli ad propositum negotium inutilitas atque sutilitas statim dignoscatur, unum observare sufficit, Pontificem Romanum nihil omnino iuris aut terrarum Carolo dedisse aut Imperatori Graeco abibilisse. Sed merum nomen Imperatoris, idque eum non solum dedisse, sed simul cum populo Romano, cujus nomine velut praecipuum eius membrum agebat. Quippe diu antequam Carolus Imperator no minaretur, Graecus 1 dominio Provinciarum Occidentis exciderat,& Carolus iure successionis aut armorum dominus erat Galliae, Germaniae, Pannoniae, partis Hispaniae, &maximae partis Italiae, ac praesertim urbis Romae quae sedes erat Imperii. Itaque nomine Imperatoris adepto ditior non est factus Carolus, nec quidquam Graeco Imperatori ablatum est: ac proinde etiamsi Leo solus Imperatorium nomen dedisset Carolo, non inde sequeretur Romanum Pontificem
aliquid in temporalia juris habuisse, aut Carolo contulisse. At etiam si clatrio ista seu potius tituli Imperatorii collatio a nonnullis scriptoribus Leoni ut civitatis Romanae Principi tribuatur, ab aliis tamen
proceribus & populo acccpta resertur. Rem sic narrant Annales Francorum ab anno 7i . ad annum 88 3. deducti, ad annum 8oi. In die nata is Domini ante confessionem B. Petri Apostolicum treab orarione 'regeret Leo Papa coronam capiti ejus imposuit , cst a cunecto Roma-κοrum populo acclamarum est Carolo Augusto a domina coronato magno pacisco Imperatori Romanorum vita cor victoria, or post laudes , more antiquorum Principum adoratus est, atque oblato Patricii
nomine Imperator 2 Augustus est appellaius. Iisdem verbis id narrat Monachus Engolimiensis in vita Caroli Magni. Rimoinus libri quinti capite si . Ado in Chronico aetate c. Gos diis Viterbiensis in Chronico, R Otho Fritingensis. Sed, inquit Bellai minus, hic primum mentissit populi Romani, se acclamantis pos
coronationem non Imperatorem appellantis ante coronationem. At notum
est olim Imperatores Romanos per hujusmodi acclamationes a militibus & populo electos suisse cum a privatis suissent propositi, &tamen eorum electio tribuitur universis militibus & populo, non es qui proposuerat, deinde istae acclamationes argunt non modo praesentem, sed & praecedentem populi consensum. Demum Ponti sex omnium Romanorum vitas agebat velut praecipuum civitatis mcm-
545쪽
hrum, unde multi historici ne Leonem quidem nominant, sed a
Romanis tantum Carolum Imperatorem nominatum esse dicunt, sic Marianus Scotus lib. 3. Carolus, inquit, hoc tempore a RODIanis appellatus es; eadem sunt Lamberti verba ad annum 8or. Hermannus ait eum more Romano sublimatum Imperatorem, ei
a populo non a Pontifice. Lupoldus Bambei geniis libro de juribus
Imperii, Sigebertus & Vincentius aiunt ex consensu Romanorum Carolum a Leone coronatum esse Augustum. Blondus Flavius Decade r. ait, Leonem Pontificem populi Romani sito , precibusique
Carolum Imperatorem Romanorum declaratum dia mate vetusto Linperatorum capitis gestamine coronasse. AEneas Sylvius in Epitome Blondi de ortu Imperii c. 9. Populus, inquit, Romanus qui se osanguine tantum pararat Imperium Carolum Maenum Francorum Regem primo Parricium post Augustum, concurreute summi Pontificis consensu salutavit Caesarem. Philippus Bergomas lib. 2. supplementi,
a populo Romano precibus rogatus Carolum Imperat rem declaratu AEademate coronavit acclam inte ter populo , Carolo A flo. Et e
dem serme habent Iacobus Vanaphelingius, Gaguinus, Nauclerus, Platina, Sigebertus, Vincentius, Chronicum Belgii, Willelmus Maisecturiensis, Rogerius Hoxedunensis, Anas sus Bibliothecarius in vita Leonis III. Paulus .Emilius de gestis Franco-Him lib.& alii plurimi, ex quibus constat Carolum Imperat rem esie declaratum precibus, consensu, votis, scito & acclamationibus populi Romani. Nec est quod Bellarminus opponat aliquos ex citatis historicis ac praeter hos Cedrenum , Zonaram, Paulum Diaconum, L nardum, qui dicunt Carolum a Leone Imperatoremese factum aut declaratum & ab eodem inunctum atque coronaiatum , cum non repugnet Leonem id dici fecisse, quod non solus secit nec sua tantii in auctoritate, sed vices agens populi Romani &velut voluntatis ejus ac judicii executor, aut etiam velut Roman rum primus ac praecipuus. Quod vero ad coronationem spectat &inunctionem, certum estillas esse meras ceremonias quae ad Imperii substantiam non pertinent, ita ut qui eas perscit propterea censeri non possit Imperium
aut Regnum contulistb. In Gallia Rex Christianissimus ab Episcor, Rhemensi, in Anglia Rex AKgliae a Cantuariensi, in Ungaria strigoniensi & alibi Reges ab Episcopis praecipuarum urbium consecrari & inungi solent, & tamen nemo dicere potcst ab illis Us opis ines beri aut constitui. Justinus Imperator sexto saeculo V a Joan-
546쪽
si: DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
Moanne Constantinopolitano Patriarcha coronatus est ut constat Cerp. hujus ad Hormisdam, & tamen iterum ab Episcopo Romano Ioanne post sex annos coronari voluit, ex quo patet coronationem
meram esse ceremoniam , uno verbo coronatio Imperatorem nonficit, nec ius dat ad Imperium , sed supponit eum qui coronatur jam Imperatorem aut Regem vel jus ad Imperium aut Regnum habere. Itaque Carolus magnus jure successionis & armorum ipsum Imperium occidentis possedit, nomen Imperatorium quod ipsi ut te totius serd Occidentis domino debebatur ab unὶverso populo
omano accepit. Coronationem vero &inunctionem ejus quae sacra. tantum est remonia Leoni acceptam refert. At, inquit Bella inus, licet Carolus regnum Longobardorum aliamis obtineret, Romanos tamen nunquam bello vicerat nec eorum Rexerat, deinderegna equidem Occidentis sibi paraverat, non Imperium.
Respondeo Carolum Romanos bello non subjecisse, sed eos ultr5 ipsum supremum agnovisse dominum , Patritiatus dignitatem ipsi concessisse, nam licet illi suis legibus se regerent, suprema tamen potestas erat penes Patricium & Imperatorem. Ad ici vero quod a Gdit Bellai minus Carolum sibi paris e regna occidentis non autem Imperium , verum est si Imperii nomine nudum Imperatoris nomen uitelinas, non autem si dominium & potestatem in terras Imperii. Deinde cum Imperium occidentis iam diti vacaret divisumque esca inter multos regulos, haud dubium est quin . Carolo debitus fuerit Imperii honos cum omnes regiones quae prius Imperium occidentale componerent sibi subjecisset. Attamen ipse nomen istud Imperatorium sibi non arrogavit, sed maluit illud habere ὶ populo Romano & a Pontifice tanquam uno E praecipuis Romanae civitatis
proceribus. Urget Bellarminus atque ut probet Carolum Imperium Poni fici uni acceptum tulisse sic ratiocinatur. .Cum te mento, inquit Impe tum uis aevisisset, rem totam a Leone Pont e confirmari voluitu: non sine ejus conscisseι a quo illud acceperat Imperium ahis tria re videretur. At contra Baronius prolato Caroli testamento probat
illum de Im cito nihil disposuisse ut nimirum Imperii pro libito tradendi cui verit, totam penes Pontificem ostenderet potestatem, sed ambo saliuntur, nam revera Principum Imperii consensu Ludo -- vicum auctoritate propria Augustum appellavit: etenim morti proximus Ludovicum illium Aquisgranum vocarit , ibique congr ii Episco
547쪽
Episcopis, Abbatibus, Ducibus ae Comitibus quaesivis an vellent eum Imperatorem creari, cumque annuissent, eum Imperii participem de claravit, iussitque ut coronam altari impositam suo capiti circumpo neret: iisdem in Comitiis Bernardum nepotem Pipini filium Regem
Italiae declaravit, ita Annales Francorum ad ann. 813.
Itaque adeo Llsum est Carolum existimasse Pontificis suisse cui
vellet Imperium tradere ut eo inconsulto Ludovicum Imperatorem crearet quem post biennium circiter Leo III. cum esset in Gallia simul cum Regina Rhemis coronavit. Sicut autem Ludovicus Imperium a Patre acceperat, ita Lotharium natu maiorem Imperiis iumsecit anno 817. in Conventu Aquis mensi inconsulto Pontisce, ut tradunt Eginatalius & Autor Chronici Mossiacentis, ac monensifillis ad eum corona de gladiis Imperialibus socium imperatoremi liquit. Is Ludovicum filium anno 812. Imperii participem esse. &demum anno 8 1. Imperio, quod is . annis tenuerat, se abdicavit. Ab isto tempi Ludovicus Imperatoris nomen & honorem cum Italiae regno obtinuit usquead annum 87s. quo morrem obiit.
Tum Carolus Calvus Ludovici pii nepos Italiam invasit & Imperator non a solo Joanne VIII. feci a Romanis omnibus est declaraatus. Testis in ipse Ioannes VIII. im Concilio Ticinensi his verbis , elegimus merito ct approbavimus una cum anusu est isto omnium fatrum Ur Coipi porse nostrorum atque aliorum S. R. E. Ministrorum amplique Senatus toti rue Romani populi graui que togatae, se cundum risiam consuetudinem solemniter ad Imperii sceptra proci Amus er An stati numiue decoravi in ungentes cum oleo. Itaque nomsolus Pontifex Carolum Calvum elegit, sed unus suis h praecipuis
Hectoribus. Carolo Calvo post biennium mortuo Imperium Vac vit donec Carolus III. Ludovici Bavariae Ducis filius sicque Lud vici pii nepos anno 88 i. aJoanne VIII. coronatus est. Post hujus mortem Italiae remuri in varias sectiones indivisum. Guido nomen Imperatoris assumpsit, sed Arnulphus Caroli filius occupata post hujus mortem Italia Imperator coronatus est. Hune ab optimatibus ad Imperium promotum a Principibus Teistoniae Imperatorem factum docent nonnulli scriptores attamen a Formosi, Romam vocatus eam vi coepit & ab isto Pontisce Imperator dictus usiue ad
Othonem Magnum Germaniae Regem, qm anno Dominicae Inca nationis inquit Regino, A mabem De suscepim aceta a. Onet Mius populi Romani or Curi ab hostolico roanne filio Alberiei uer
548쪽
i DE ANTIQUA ECCLESIAE DISCIPLINA
atque Imperatori Graeco Apulit de Calabcii erepta , filium Imperiῖ salticipem fecit eumque anno 967. coronari iussit. Sic Imperii digniuias ad Germanos Principes est devoluta. Ex dictis autem patet Car tum Magnum Imperatoriam dignitatem tanquam aliquid sibi iure a quisitum silio tradidisse, ejusque flaccessores illam sibi velut haeredi tariam vindicasse, post haec eum qui Romam obtinuit, Italiamque obtinebat nomen Imperatorium assumpsisse ac demum Othonem It lia subacta ad Germanos hanc dignitatem transtulisse
Lud zici PA ct Lotharii Ex torationibus.
IN exemplum ei nonnullis adducitur Ludovici Pii Imperatoris
exautoritatio anno 83 3. in Concilio Compendiensi faeia; licet enim id sine Romani Ponti scis aut ritate secerint Episcopi Gallia cani t ex eo tamen facto nonnulli instavit in Ecclesia esse pol statem Regum dejiciendorum . sta ut cognoscatur utrum id rectE. lam ant, necne, res paulo susius narranda: Ludovicus ille Pius Caroli magni filius, Imperii regiones inter Lotharium, Pipinum Ludovicum partitus fuerat: illi violatis naturae & aequitatis lcgibus adversus patrem conspirarunt, eumque primum etnno 83o. Lollia rius in Monasterio Samnita densi conclusit, ut ibi monasticam vi- . tam profiteretur. Inde paulo post opera Pipini atque Ludovici liberatus, Lotharium ad petendam ventiun compulit. Sed hac libertate diu non est stultus; nam anno 83 s. iterum conjurarunt in eum tres. ejus filii. Ab illis stabat G orius IV. Pontifex, qui cum in Gai liam simul cum Lothario venisset, & fama esset excommunicati inem in Ludovicum Pium ab eo sti endam , proceres & Episcopi Galli qui Imperatori adhae bant, declararunt ei prausi excommu-vicas rvi veniret , ipse excommunicatis abiret. Qi propter nihil ille
in Imperatorem tentavit; at Lotharius & eius fratres in proposito pertinaces, Patrem imperio spoliandum esse uerunt. Is ab omnibus derelictus, coactusque filiis sese tradere, in Monasterium S. . Medardi Suessionensis a Lothario conjectus est, ibique sub militari custodia dctentus. Sed ut Lothai lux facinoris imus invidiam mi nueret, conventum procerum & Episcoporum Galliae Compendium. indixit, ibique callido consilio patrem coegit poenitentiam publi-.cam petere, necnon crimina palam confiteri; cum autem tum tem
549쪽
DIssERTATIONES HISTORICAE. Dis svRT. VII. se
deponerent, habriumque tacularem exuerent, Ludovicum id sacere coegerunt, ut per hoc videretur imperio se ipsum abdicare. Ita rem narrant Historici omnes, ac inter alios inardhus in Chronico, Nit-hardus ipsius Ludovici ex sorore nepos, Autor vitae Imperatoris Ludovici Pii, Hugo Flori censis in Chronico, Theganus Trevirensis Episcopus, & alii, quorum verba referre nihil neces le est, nonnulla tantum ex autore vita Ludovici exceriram. Cum, inquit, rumor usquequa- que diffusus sereret de caeteris quod verum erat de Papa Romano,,quod ideo adesset ut tam Imperatorem quam Episcopos excommu-
nicationis vinculis irretire vellet, si qui inobedientes essent suae silio rumque voluntati parum quid subripuit Epistolis Imperatoris prae
se sumptio audaciae, asserentibus nullo modo se velle ejus voluntati sucis cum re, sed si excommunicaturus adveniret, excommunicatus abi- ret, cum aliter se habeat antiquorum Canonum auctoritas. Deinde
narratis iisquae inta uia sunt de Conventu Compendiensi hoc iudicium
fert. Vzrentes inquit,sieleris conjuratores inauditi ne versa vice retrata erravim ei gesta erant callido, ut a visum est, consilio. Cumal quibus Epijsivorum utuntur argumento ut pro his de quibusjam paenitudiane esserat Imperat' Nempe de nece Bernardi iterum publica paenitentia armis epositis irrevocabiliter quodammodo Ecclesia iiii cere j
duaretur. Cum neforenses cimrim leges contra unam culpam semel coinmissam, bis invehant vindictam, On ira Ax habeat non judicare nis IvIDIPsυΜ, cui judicio pauci contradixere , plures assenseumpraebuere, m mma pars ut assolet in taribus neprimores ostienderent verbo tenus consens re. iudicatum ergo eum absentem 2 inaud sum, nec confitentem ue-que conet. Ium ante corpus sancti A sedari Confessoris orsan ti Sebastiani Mart ris arma deponere ct ante altare ponere cogant , pullaque indurum sese actibita magna custodia his te lum quoddam retrudunt. Eodem modo de hoc conventu iudicant Eginardhus & Thegonus, atque hic Linonem emensem factionis huius antesignanum praecipue incusat. Extant etiam acta sub Conventus Compendiensis nomine edita, tom. Concit. Io. col. 1687.&sequentibus, inquibus narratur missos ad Ludovicum Pium Suessionis tunc in Monasterio S. Medardi degentem a conventu legatos, qui eum de his criminibus admonerent. Hunc illorum admonitionibus assentientem diem constituisse, quo responsum redderet, ea die conventum omnium ad eum pervenisse, ejusque crimina illi in memoriam revocasse, promisisse illum se in omnibus salutari consilio acquieturum.
550쪽
sius adesset, ut cum eo prilis reconciliari posset. Cum venisset Lo,.
inarius Ludovicum in Basilica Dei genitricis Mariae, ubi quiescunt SS. corpora Medardi, necnon Setastiani, praesentibus Episcopis, Presbyteris, & prostratum in terram super cilicium coram altari palam contes sum esse se ministeriiun sibi commissum satis in dignὶ tractasse, multis in eodem offeridisse, & Ecclesiam scandalisa e , populum in perturbationem induxisse, ac propterea publicam α Ecclesiasticam se petere poenitentiam. Deinde iniunctum illi ab Episcopis ut apertὶ consteretur errata sita, agnovisse se praecipue deliquisse in iis de quibus sive scriptis, sive verbis a summis Sace
dotibus admonitus, tum illos ei dedisse chartulam consessionis, continentem crimina quorum ab iis reus putabatur. Qis relata sequitur exautoris alio Ludovici, his verbis. Igitur pro his Vel in his omni squa memorata fini reum se coram Deo or coram Sacerdotibus vel omni populo cum lachrymis comesus est, or in cunctis se delu rises protestatui poenitentiam publicam expetiit. Post hane vero confessonem chartulam purum reatuum est confestonis ob futuram memoriam Sacerdotibus tradidit quam ini super altare posuerant, ac deinde cin gulum muttiaderi,uit, crs per altare e locavit habitum focularem exuens habitum paenitentis per impositioncm manuum Episio rum recopit , ut post tantam talemque prenitentiam nemo ultra aci militiam se
cularem redeat. Eodem modo id factum narrat Agobardus in libello de isto apud Compendium conventu scripto. Ex his autem patet in Compendiensi, seu potius Suessionensi Conventu. Haec enim exautoratio in Monasterio S. Medardi in urbe Suessonensi, quo Conventus Compendiensis migravit, facta est, omnia contra jus ac nefas ad arbitrium Lotharii peracta esse. Ludovicum Pium moiam ante s iliatum per vim ad poenitentiam petendam fuisse a c- tum, ab eodem extortam criminum consessionem, imo quod pes ridiculum est, ab aliis chartam consessionis criminum quae noscere ipsum volabant ipsi traditam , coactum illum iuxta morem p niten'tium cingulum Ueponere & habitum poenitentis induere ac demum in custodiam retrusum: dirum sucinus & saeculis omnibus detestandum, Episcopos reperiri potitisse filiis aduersus patrem re Llibus & naturae ac aequitatis iura infringentibus, ita addictos, ut pietatis & religionis specla ac ph ento tantum stinis velare auderent. Sed non omnium hoc fuit crimen, nam plerosque metu verborum consensisse, nonnullos etiam contradixisse reti runt sesiptores,
unum tabonem scelerati hujus consilii autorem fuisse par est